tag:blogger.com,1999:blog-6283445501117168092024-03-18T23:30:32.920-07:00විසිරි සිහිනවිසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.comBlogger277125tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-7820132950011132982024-03-16T11:45:00.000-07:002024-03-16T11:45:38.940-07:00 වියපත් නොවන හදවත්<p> <span style="font-size: medium;">වියපත් නොවන හදවත්</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDt-3zhyy1BhEJz7Fv2qIcp7j7QKuVD8wISGV0_1llCdq9skRcFWvH9yUiwDt5JlRfk2246P4WGBQdSIFprEU29C8CZRRkNuOadQz-5r9WFTqbLj_Ku5S4wek4Oa5xDFECbgUq2rwHUWz1IMSId5hoGDYveFhHvEL-svTqykvNTU0YPRczwCBZNNsmREQ/s836/432365641_25019955820983215_3648464736980996709_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="836" data-original-width="629" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDt-3zhyy1BhEJz7Fv2qIcp7j7QKuVD8wISGV0_1llCdq9skRcFWvH9yUiwDt5JlRfk2246P4WGBQdSIFprEU29C8CZRRkNuOadQz-5r9WFTqbLj_Ku5S4wek4Oa5xDFECbgUq2rwHUWz1IMSId5hoGDYveFhHvEL-svTqykvNTU0YPRczwCBZNNsmREQ/s320/432365641_25019955820983215_3648464736980996709_n.jpg" width="241" /></a></div><br /><span style="font-size: medium;"><br /></span><p></p><p><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="font-size: medium;">අපේ රිහැබිලිටේශන් ප්රෝග්රෑම් එකේ කණ්ඩායම් ක්රියාකාරකම් හුඟක් තියනවා.රිහැබ් ප්රෝග්රෑම් එක එහෙම නැත්නම් සති හයක් අටක් අතර අපිත් එක්ක ගතකරන වෛද්ය පුනරුත්ථාපන වැඩසටහනේදි එයාලා සාමාන්ය ජීවිතයට ආපහු අනුගත කරන්න තමයි ඒ කණ්ඩායම් ක්රියාකාරකම් සැකසිලා තියෙන්නෙ.</span></p><p><span style="font-size: medium;">සමහර අය කෙලින්ම මේ වැඩසටහන් ප්රතික්ෂේප කරනවා.</span></p><p><span style="font-size: medium;">I am not a very social person</span></p><p><span style="font-size: medium;">ඔන්න ඕක තමයි නිදහසට කාරණය විදියට එහෙම කට්ටි පනින අය දෙන්නෙ.එහෙම වෙලාවට වරකට දෙකකට වඩා එයාලට බල කරන්න අපට බෑ.ඒක ශේප් එකේ යාප්පුවෙන් මිසක බලෙන් ප්රතිකාර වලට ගන්න අපට අයිතිය නෑ.</span></p><p><span style="font-size: medium;">ඉතින් ඒ අතරෙ ඉන්නවා බොහොම කැමැත්තෙන් කණ්ඩායම් ක්රියාකාරකම් වලට එන අයත්.දවල් එකොලහට පටන් ගන්න phyical exercises වැඩ සටහන සකස් වෙන්නෙ එයාලාට රිද්මයානුකූලව ව්යායාම් ටිකක් කරවන්න.ලොකුම ලොකු තිරයක සංගීතයක් එක්වෙද්දි වාට්ටු වලින් එක එක්කෙනා day room එකට එනවා.සමහරු ඇවිද්දවගෙන, තවත් අය රෝද පුටුවෙ....එයාලා ට ඉඳගන්න පුටු රවුමට තියල තියනවා </span></p><p><span style="font-size: medium;">ලොකු වීදුරු ජනේල වලින් අව්ව පෙරිලා එනවා.එහා පැත්තෙ පුංචි කැලෑ රොදක රොබින් කුරුල්ලො අතුවලින් එහෙට මෙහෙට පැන පැන සිංදු කියනවා.day room එකේ බිත්ති වල වාට්ටුවල නම් වලට අදාල මල් වල පින්තූර.තව කොණක පුංචි පොත් රාක්කයක්...එතකොට ව්යායාම කරල ඉවර වුණාම සමූහයක් ලෙසට එකතු වෙන පොඩි games ටිකකුත් අපේ ගාව තියනවා.</span></p><p><span style="font-size: medium;">තවම හිටගන්න බැරිඋනත් පුටුවෙ වාඩිවෙලා ඉන්න අතරෙත් වාදනය වන හැට හැත්තෑවේ දශක වල ඉංග්රිසි සිංදුවලට නටන ඉලක්කමින් වයසට ගියත් හදවතින් තරුණ ටික දෙනෙක් මං ඉස්සරහ තාලෙට පැද්දෙනවා.එයාලා අල්ලන් ඉන්න වෝකර්ස් වල උඩ තියන් ඉන්න අත්වල ලස්සනට කියුටෙක්ස් එහෙම ගාලා මුදු දාල හැඩට එයාල ඉන්නෙ.</span></p><p><span style="font-size: medium;">එයාලාගෙ තවත් එක කණ්ඩායම් ක්රියාකාරකමක් තමයි අපේ breakfast group එක.දවසකට හය දෙනෙක් ...හැමෝම බෙදිලා යන ආකාරයට කාලසටහනට වැටෙනවා.ඉතින් උදේ අටහමාරට එයාලා අපි එක්ක අපේ model kitchen එකට එනවා.මුල් දවස්වල තේ එක හදාගන්න අපි උදව් වෙන්න ඕනෙ.සමහර අයට පොඩි කෙට්ල් එකෙන් වතුර වක්කරගන්නවත් බෑ...පාන් පෙත්තක බටර් ගාගන්න බෑ ....නමුත් එයාලා ටික ටික තමන්ගේ සරල කෑම වේලක් හදාගන්න අපි එක්ක හුරු වෙනවා.ඉන් පස්සෙ ඒ හයදෙනා රවුම් කෑම මේසෙට වාඩිවෙලා කතාකර කර කෑම කනවා.මේක පිටින් බැලුවාම සරල එකක් උනාට ඇත්තෙන්ම පහසු නෑ.නමුත් මේ හැම කෙනෙක්ම ස්වාධීන වෙන්න කැමති නිසා මේ ක්රියාකාරකම් වලට එකතුවෙනවා.</span></p><p><span style="font-size: medium;">අවුරුදු අසූව අනූව වෙද්දිත් තමන් ගෙ වැඩ තමන් කරගන්න ඕන...ළමයින්ට කරදරයක් වෙන්න බෑ කියල හිතන ආච්චි අම්මලා තමා ගැහැණු වාට්ටු තියන තට්ටුවේ වැඩියෙන්ම ඉන්නෙ.ඒ අය එක්ක ගතකරන කාලය ඇත්තෙන්ම හිත සතුටින් පුරවලා දෙනවා.</span></p><p><span style="font-size: medium;">වයසට ගියත් ක්රියාකාරී වෙන්න...සතුටින් ඉන්න...එයාලා මටත් උගන්වනවා....</span></p>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-1529155257873015592024-03-03T07:47:00.000-08:002024-03-03T07:47:51.536-08:00 තෑග්ග<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwJ00lgNNepwLtB4lGt8VN8nQ7mN8knpUauUKmgafytTm8ZpDjakKFvWKhIIltVjRNwi_m8FSyN3lJreBH0hNDbuOP7nimQS1cLujgo3BwRF7Aqv0C0NbU11aOoRb7BznYki2C2u3-A75iYVAUfzkwILqWfe_TXm9hloLhPfF0Jkg1QuqlmQblZcyCPP8/s2048/b4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1205" data-original-width="2048" height="188" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwJ00lgNNepwLtB4lGt8VN8nQ7mN8knpUauUKmgafytTm8ZpDjakKFvWKhIIltVjRNwi_m8FSyN3lJreBH0hNDbuOP7nimQS1cLujgo3BwRF7Aqv0C0NbU11aOoRb7BznYki2C2u3-A75iYVAUfzkwILqWfe_TXm9hloLhPfF0Jkg1QuqlmQblZcyCPP8/s320/b4.jpg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p>සතුටු කතන්දර කිහිපයක්ම ලියන්න අතමානයේ තියෙද්දිත් අද අහම්බෙන් සිදුවුණ පොඩි කතාවක් ලියන්න හිතුණා.</p><p>දිවා ආහාරයෙන් පස්සෙ ආපහු සැරයක් පේෂන්ට්ස්ලා බලන්න වාට්ටුවට රවුමක් ගිහින් එනවා මම.සමහර අයව දවසට දෙපාරක් බලන්න ඕනෙ නිසා.</p><p>ඉතින් ඔහොම යන වෙලාවක එක ආච්චි අම්මෙක් මට අතවනලා කතාකරනවා.එයාට අපි මාරි කියමුකො.සාමාන්යයෙන් මාරි කියන්නෙ ටිකක් කේන්තිගන්නට බර එක්කෙනෙක්.ප්රතිකාර කටයුතු වලදි බෑ කියාගත්තු ගමන් ඉන්න එක්කෙනෙක්.බොහොම යාප්පුවෙන් ඇවිටිලි කරලා තමයි ව්යායාම වලට එක්කන් යන්න ඕනෙ.</p><p>ඉතින් ඒ කම්මැලි කම කොහොම වුණත් උදේට දැක්ක ගමන් "හායි කිත්මා..How are you today?" කියලා නම් මුලු වාට්ටුවට ඇහෙන්නම කෑගහන්න එයාට පුළුවන්.</p><p>ඉතින් හවස් යාමේ වාට්ටුව හරහා යන වෙලාවේ "Hey kithma ...come here darling.I have something to give you.."</p><p>කියලා ඔන්න කිව්වා.මම ඉතින් එයා ලඟට ගියේ මොකක්ද මේ දෙන්න යන්නෙ කියලා බලන්න.එයාගේ අතේ තිබුණේ හැමදාම උදේට වාට්ටුවේ පේෂන්ට්ස්ලාට දෙන්න දිනපතා පුවත්පත...ඒක මෙට්රෝ කියල එකක්.</p><p>"This is a gift to you from me.."</p><p>පත්තරේ මගෙ අතේ තියලා මාරි එහෙම කියනවා.පත්තරයක් උනත් එයා ඒක තෑග්ගක් කියලනෙ දුන්නේ.මම එයාට ගොඩාක් ස්තුතියි කියල පත්තරේ අරගත්තා.</p><p>"ඇයි ඔයා ඕක ඉතින් බලන්නෙ නැද්ද?"</p><p>එයා මගෙන් අහනවා.මම ඒකත් අරන් ආපහු යන්න හැදුවා විතරයි.ඉතින් හිත නරක් කරන්නෙ කොහොමද ?මම එතනම ඉඳන් පත්තරයෙ පිටු පෙරලුවා.මාරි මගෙ දිහා ඇස් පිල්ලන් නොගහ බලන් ඉන්නවා.එයාගේ මූණෙ පොඩි දඟ හිනාවකුත් තියනවා වගේ.</p><p>ඔහ්....දෙයියනේ....මට ඇත්තෙන්ම හිනාවක් ආවා ඊලඟ පිටුව එක්ක....</p><p>"අනේ ඔයාට ගොඩාක් ස්තුතියි මාරි....this mean so much to me.."</p><p>මම කිව්වා...</p><p>"ඒක දැක්ක ගමන් මට ඔයාව මතක් උනා.මම දන්නව ඔයා ඒක දැක්ක ගමන් ආස වෙන බව..."</p><p>එයා කියනවා....</p><p>ඉතින් ඒ තෑග්ගෙ පින්තූරයක් මේ එක්ක මම අමුණනවා.මීට වඩා සතුටක් වෙන කොයින්ද ඉතින්...ඒක මාරිට දැනුණ එක මට ඊට වඩා සතුටක්....</p><p><br /></p><p>ආයේ එන්නම්.</p><p><br /></p><p>මම </p><p>විසිරි සිහින</p>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-58778092411428016942024-02-26T09:44:00.000-08:002024-02-26T09:44:43.634-08:00Every little helps<p><span style="font-size: medium;"> Every little helps</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8g8d-a5CnsAIqkXwL82JOsnG4pt9Y1L5eZDDJhmiayR_kL4KpENM-QNRrYgB6S4tM2ep2ApQ-y1ag9AryV_zo8m4cXLzBQcZ469TOwfyTZvRuJaEsLnHZPJD_Jg5X31geWnoZYSQFE5c4YHkxhA9fMJkSASn6d_n_C-xfmmsOwymG-LKXp23ExqPXdVI/s1080/b3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1000" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8g8d-a5CnsAIqkXwL82JOsnG4pt9Y1L5eZDDJhmiayR_kL4KpENM-QNRrYgB6S4tM2ep2ApQ-y1ag9AryV_zo8m4cXLzBQcZ469TOwfyTZvRuJaEsLnHZPJD_Jg5X31geWnoZYSQFE5c4YHkxhA9fMJkSASn6d_n_C-xfmmsOwymG-LKXp23ExqPXdVI/s320/b3.jpg" width="296" /></a></div><br /><span style="font-size: medium;"><br /></span><p></p><p><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="font-size: medium;">සුපුරුදු පරිද්දෙන් මම වාට්ටුව දිගේ ඇවිදන් යනවා.අපේ හොස්පිට්ල් එක පොඩියි.හැබැයි ලස්සනයි.පිළිවෙලයි.</span></p><p><span style="font-size: medium;">ජෝ ඉන්නෙ එක කාමරයක.එයාගේ දණහිස් දෙකෙන් එකක් රුමටොයිඩ් ආතරයිටිස් රෝගය නිසා සම්පූර්ණයෙන් ම හයිවෙලා තියෙන්නෙ.ඒ අව් අස්සෙ බිම වැටිලා අනෙක් දණහිස කැඩුණාම ඉතින් ගහෙන් වැටුණ මිනිහට ගොනා ඇන්නා වගෙ වැඩක්නෙ.</span></p><p><span style="font-size: medium;">ජෝ ව ඇඳෙන් බස්සලා ඇවිද්දවන්න යන එක වෙනමම යුද්ධයක්.මායි මගෙ ටීම් එකේ භෞත චිකිත්සක සගයායි ඉතින් රටේ තියන තරම් චාටු බස් කියලා ජෝ ව ඇඳෙන් බිමට බස්ස ගන්න උත්සාහ කරනවා....</span></p><p><span style="font-size: medium;">ජෝ ඒ එක වෙලාවක මෙහෙම අහනවා....මගේ සගයාගෙන්...</span></p><p><span style="font-size: medium;">"මෙයා ඉතින් Tesco වගේ තමයි කොයිවෙලෙත්..."</span></p><p><span style="font-size: medium;">ඒ දෙන්නා හක හක ගගා හිනාවෙනවා ඊට පස්සෙ. මම Tesco ගැන දන්නේ එංගලන්තයේ සුපර්මාකට් එකක් කියලා විතරයි...මම ඉතින් බාගෙට කටත් ඇරගෙන ඒ දෙන්නා දිහා බලන් ඉන්නවා...</span></p><p><span style="font-size: medium;">"කිත්මා ,ඔයා දන්නවද ජෝ ඒ කිව්ව එකේ තේරුම"</span></p><p><span style="font-size: medium;">මගේ සගයා එහෙම අහනවා.මම මෙහේ වාඃමාලාවන් එක්ක ටිකක් ටියුබ් ලයිට් කියලා ඔවුන් දන්නවා.</span></p><p><span style="font-size: medium;">"ඔයා දන්නවද Tesco එකේ ලෝගෝ එකේ තියන වාක්යය"</span></p><p><span style="font-size: medium;">මට එහෙම මතකයක් නැති බව මම කියනවා.ලංකාවේ කාගිල්ස් එකේ "ගෙදර යන ගමන්"කියන එක හුරු උනාට මෙහෙ එව්ව තාම නුහුරුයිනෙ.</span></p><p><span style="font-size: medium;">"ඒකෙ තියෙන්නෙ every little helps කියලා..මෙයා එහෙම කියන්නෙ ඔයා, තව චුට්ටයි ඔයාට පුලුවන් ....මේ ටික විතරයි...ඔයාට පුලුවන් කියලා උනන්දු කරවන නිසා"</span></p><p><span style="font-size: medium;">ජෝ මට ඇහැක් ගහලා හිනාවෙනවා.කට්ටකම කොච්චර පෙන්නුවත් එයා වේදනාව දරාගෙනම අඩියක් දෙකක් ඉස්සරහට ඇවිදිනවා.ආතරයිටිස් වලින් එන වේදනාව එක්ක සමහර වෙලාවට ඇවිදින වාරුවට ඔලුව තදකරන් එයා වේදනාව අඩුවෙනකල් ඉන්නවා.</span></p><p><span style="font-size: medium;">"මට දැන් වයස අනූවක්.මම මගේ වයිෆ් නැතිවුණාට පස්සෙ තනියම උන්නෙ.ඔක්කොම වැඩ තනියම කරගෙන..උයාගෙන...ශොපින් කරලා උන්නා.ඒත් මට ඉස්සරහට කෙයාරර් කෙනෙක් ඕනවෙයි කිත්මා."</span></p><p><span style="font-size: medium;">ජෝ දුකෙන් වගේ කියනවා.</span></p><p><span style="font-size: medium;">"ඔයා දන්නවද කිත්මා.මගේ වයිෆ් අවුරුදු දෙකක් වෙනවා නැතිවෙලා..එයාට ඩිමෙන්ෂියා තිබුණා.එයාව බලාගන්න කෙනෙක් ආවා.නමුත් මම තමා හුඟක් එයාව බැලුවෙ"</span></p><p><span style="font-size: medium;">ජෝ දුකෙන් වුණත් හිනාවෙනව.</span></p><p><span style="font-size: medium;">"මගෙ පුතාල දෙන්නම ඉන්නෙ වෙන රටවල්වල.එයාලාට එයාලාගෙ ජීවිත වෙනමම තියනවානෙ.මමයි වයිෆුයි මෙහෙ උන්නෙ.ඒත් එයාට අන්තිම කාලේ මාවත් මතක නැති උනා කිත්මා"</span></p><p><span style="font-size: medium;">ජෝගෙ ඇස්වල කඳුලක් වගෙ දිලිසෙනවා.ඩ්මෙන්ෂියා කියන්නේ කොච්චර කටුක අත්දැකීමක් වෙන්න පුළුවන් ද කියලා දන්නෙ ඒකත් එක්ක ගැටුණ, අත්දැකීම් අත්වින්ද කෙනෙක්මනෙ.</span></p><p><span style="font-size: medium;">දණහිස් වල වේදනාව කතාබහ අස්සේ සමනය වෙන අතරෙ..අතීතයේ සමහර සිදුවීම් කියන ජෝ .....ඊලඟ දවසට සුබ පතලා සමුගන්න මට ආයෙම මතක් කරලා දෙන්නෙ....</span></p><p><span style="font-size: medium;">Every little helps කියන එක</span></p><p><span style="font-size: medium;">(ජෝ කියන්නෙ අන්වර්ථ නාමයක්..එයාගෙ නම ඊට වඩා ලස්සන එකක්)</span></p><p><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="font-size: medium;">ආපහු එන්නම්....</span></p><p><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="font-size: medium;"></span></p><p><span style="font-size: medium;">මම විසිරි </span></p>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-88316816881541123302024-02-11T14:51:00.000-08:002024-02-11T14:51:48.582-08:00පොත් එක්ක ගෙවුණ පැය කීපයක්...<p> පොත් එක්ක ගෙවුණ පැය කීපයක්...</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHl_ak61rBIndtPX4uwfwNVsfbTOtdP7jPbMHzVGdUPfiL2asEBrTD3sTycWdhTz6jmcMsWraf5ENg6JfD2KtehIBwPOlwcIHpSyzZcdTb-4M1onPOuxbaNi7AcLihT7ubZFA2OKHR7GdKkKArIkKmoLO5bDnG_pqYPLvRT7PlhjWTtSlpDtamC96Li1I/s474/OIP%20(2).jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="315" data-original-width="474" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHl_ak61rBIndtPX4uwfwNVsfbTOtdP7jPbMHzVGdUPfiL2asEBrTD3sTycWdhTz6jmcMsWraf5ENg6JfD2KtehIBwPOlwcIHpSyzZcdTb-4M1onPOuxbaNi7AcLihT7ubZFA2OKHR7GdKkKArIkKmoLO5bDnG_pqYPLvRT7PlhjWTtSlpDtamC96Li1I/s320/OIP%20(2).jpeg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p>අද මගේ day off එක.ඒ කියන්නේ සති අන්තෙ දවසක් වැඩ කළොත් ඒ වෙනුවට ලැබෙන අමතර විවේක දිනය.</p><p>මම උදේ දහයට විතර එළියට බැස්සේ අව්ව එක්ක සනීප දායකව උදාවෙලා තියන දවසට ස්තුතිවන්ත වෙන ගමන්.දැන් සාමාන්යයෙන් 10°C උෂ්ණත්වයට මෙහෙ දවස ආපහු මේ සතියෙ ඇවිල්ලා.ඉතින් බොහොම සතුටින් ටවුන් එකට පයින්ම ආවා.කිලෝමීටරයක් වගෙ දුර.</p><p>Chingford කියන්නෙ මට ලඟම ටවුම.ඒකෙ තියනවා පොඩි පුස්තකාලයක්.සාමාජිකත්වය ගන්න හිතාගෙන උන්නාට මගෙ පුස්තකාල ගමන ගැන මටම ශුවර් නැති නිසා මීට කලින් ගිය දවසේ එළියෙ තිබුණ bargain book rack එකෙන් පොත් තුනක් අරන් ආවා....</p><p>ආ එදා වුණ වැඩේ ඉස්සෙල්ලම ලියන්නම්කො.පුස්තකාලයෙ සමහර පොත් කාලෙකට සැරයක් bargain sale දානවා.රාක්කෙ තියෙන්නෙ පුස්තකාලයට පිවිසෙන දොරගාව එළියෙන්. අලුත්ම පෙනුම තියන පොත්.සමහරක් විට ඒවායෙ අලුත් මුද්රණ ඇවිත් ඇති...නැත්නම් වැඩිපුර නොකියවනවාත් ඇති....කොහොමින් කොහොම හරි පොත් තුනක් පවුමයි.මම නවකතා තුනක් අරගෙන පුස්තකාලය ඇතුලට ගියා.</p><p>පුස්තකාලයෙ කාර්යමණ්ඩලය සුබ දවසක් පතලා මාව පිළිගත්තා.වස අකරතැබ්බයක් නෙ.මම කාසි මුදල් ගෙනිහිල්ලා නෑ.ගෙනිහින් තියෙන්නෙ කාඩ් එක විතරයි.මම ගැටලුව එයාලාට කියලා ඒ පොත් තුන මා වෙනුවෙන් කොහෙන් හරි තියන්න පුලුවන් ද කියලා ඇහුවා.</p><p>"නෑ එහෙම නෙවෙයි.ඔයා මේ පොත් අරන් යන්න.ආපහු මේ පැත්තෙන් එන දාක සල්ලි පුළුවන් නම් දීලා යන්න.කිසි ප්රශ්නයක් නෑ"</p><p>කවුන්ටරයේ ඉන්න මහත්මිය එහෙම කිව්වා.මට ඒත් හිත නෑ.ලඟපාතක මට මුදල් ගන්න තැනකුත් නෑ.මම එහෙට මෙහෙට හැරෙමින් ඉන්න කොට එයාලා මට නැවත ඒ අදහසම කිව්වා.නමුත් මට තිබුණ ගැටලුව මම ඊලඟ සතියෙම ටවුන් එකට ඒවිද නොදන්න එක.මොකද පසුගිය සතිවල තිබුණෙ පුදුම සීතලක් නිසා.නමුත් ඒක ගැටලුවක් නොවෙන බව එයාලා පුන පුනාම කිව්වා.</p><p>ඉතින් එදා මම පොත් තුනක් අරන් ආවා.ඇත්තෙන්ම සති දෙකකට පස්සෙයි මේ අද මම ආපහු ටවුමට ගියේ.</p><p>අදත් bargain රාක්ක පීර පීර මම පොත් තුනක් හෙව්වා.ගෙනිච්ච පොත් තුන කියවලා ඉවරත් නෑ. මට එහා පැත්තෙන් පොත් තෝරමින් උන්නෙ වයසක මහත්මයෙක්.කුදු ගැහුණ කෙට්ටු ශරීරය රාක්ක වලට හරවමින් අතේ තියන සැරයටියත් හසුරවමින් ඔහු පොත් සෑහෙන ප්රමාණයක් ගත්තා.ඒවා බෑග දෙකකට දාගෙන පුස්තකාලය ඇතුළට යන්නට මගෙන් උදව් ඉල්ලුවා දොර හැරගන්න.මාත් ඒ උදව්ව කරලා පොත් තුනක් තෝරාගෙන පුස්තකාලය තුළට ආවා.</p><p>ඉතින් මේ පාරත් පවුමට පොත් තුනයි.සති දෙකකට පෙරාතුව සිදුවීම කියලා පවුම් දෙකක් කවුන්ටරයේ උන්න මහත්මිය අත තැබුවාම ඇය මට හුඟාක් ස්තුති කලා. </p><p>ඔබේ අවංක බවට අපි ස්තුති කරනවා.....</p><p>තව අපූරු දෙයක් ඔන්න ඒ අස්සේ මම දැක්කා ....</p><p>ඉතින් පුස්තකාලයෙ මේස දෙකක් එකතුකරලා එතන අද වැඩසටහනක්.මාත් පැත්තකට වෙලා බලා උන්නා ටිකක් වෙලා.විවිධ වයස් වල කාන්තාවන් දහපහළොස් දෙනෙක් වූල් ගොතනවා.කෙනෙක් ඔවුන්ට උපදෙස් දෙනවා.ඔවුනොවුන් අතරේ සංවාද ,සිනාවන් හුවමාරු වෙනවා.</p><p>මෙහෙ පුස්තකාලවල සතියේ විවිධ දිනවල විවිධ වයස් කාණ්ඩවල අයට ගෙතුම්, චිත්ර, creative writing, උද්යාන වගා... ඒ වගේ වැඩසටහන් (පැයක දෙකක වගෙ) කෙරෙනවා.කෝපි කෝප්පයක්, රස කැවිල්ලක් හැම කෙනාගෙම ඉස්සරහ..</p><p>ඒ දේ බලා ඉන්න එකත් හරිම සතුටක්.මම බස් එකට ආවේ...බඩුටික ගන්න සුපර්මාකට් එකට යන්න.එතනින් බස් එකට යන්න ආවේ අර පොත් බෑග් දෙකක් අරන් ආව මහත්මයා.ඔහුට බස් එකට නගින්න බර පොත් බෑග් දෙක එක්ක අමාරුයි.මම එක බෑගයක් අරන් ඔහු පසුපසින් නැග්ගා.</p><p>මට ස්තුතියි කියලා ඔහු බසයේ අසුනකට වුනේ එයාට උස්සගන්න බැරිතරම්ම බර පොත් බෑග දෙකත් අරගෙන.</p><p>ඉතින් මට මැවිලා පේනවා....අද හවස උණුසුමැති පොඩි ගෙදරක පොත් ගොඩක් වටකරගෙන....කෝපි කෝප්පයක් එක්ක දුම් පයිප්පයක් අතේ තියාගෙන ඔහු පොත් කියවනවා.මගෙ මුහුණේ මේ දැනුත් ඒ හැඟීම එක්ක ඇති වුණ සිනහවක් ඉතුරුවෙලා තියනවා.</p><p>❤️❤️</p><p>පින්තූරය අන්තර්ජාලයෙන්</p>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com25tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-26318472333224115182024-01-26T13:05:00.000-08:002024-01-26T13:05:15.428-08:00එලී<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3NOxWnlpgj8VcBs74zmUSWyquWOyh8cLvFAxn_9EREK2fOY1_QXOXvB_gSprBbXw6SbyIN1kyLk-IeVL1yAk8MkiAjTq8IgqryD4Q0GxnWZDqo2treb01VlSt7KkCvmZmCaQpuAa-QtKHql-xmE2xSV6BX0RtEeDNfVcAHBCP0LYt7bnMTcYwE7dyNag/s474/OIP.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="286" data-original-width="474" height="193" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3NOxWnlpgj8VcBs74zmUSWyquWOyh8cLvFAxn_9EREK2fOY1_QXOXvB_gSprBbXw6SbyIN1kyLk-IeVL1yAk8MkiAjTq8IgqryD4Q0GxnWZDqo2treb01VlSt7KkCvmZmCaQpuAa-QtKHql-xmE2xSV6BX0RtEeDNfVcAHBCP0LYt7bnMTcYwE7dyNag/s320/OIP.jpeg" width="320" /></a></div><br /><p></p><p>"ඔයා දන්නවද මම මේ ගෙදර යන්නෙ මාස තුනකට පස්සෙ..."</p><p>එලී වාහනයේ පිටුපස අසුනේ ඉන්න මා දිහාවට එබිලා බලමින් කිව්වා.ඇගේ ඇස් දෙක සතුටින් බබලනවා.තමන්ගේ ගෙදරින් මාස තුනක් ඈත්වෙලා ඉන්න එක එලීට ලොකු දුකක්....සාංකාවක්....</p><p>මාස හයකට එහා ගෙදරින් ඈත දුරු රටක හුදෙකලාවේ ඉන්න මගෙ හිතත් නිකම් හීන් වේදනාවකින් ඔද්දල් වුණා....</p><p>ඒත් මම එලී දිහා බලලා හිනාවුණා.....</p><p>"ඔයාට ගියාම පෙනේවි...ඒක පරණ ගෙයක්....ලොකු එකක් නෙවෙයි....ඒත් මං එතනට හරිම ආසයි ...."</p><p>එලීගෙ ඒ ලස්සන ගේ ගැන මම හුඟාක් දවස් විස්තර අහලා හුරුයි ....ගේ ඉස්සරහ තියන ලොකු උද්යානය ....ඒක ඔක්කොටම පොදු එකක්....වසන්තයේදි මල් පිරිලා තියන උද්යානය ගැන එලී කිව්වේ හරිම ආසාවෙන්....</p><p>"ඔයාට බලන්න මල් නම් මේ දවස්වල නෑ....."</p><p>එලී හයියෙන් හිනාවෙනවා....ඒ හිනාවේ තියෙන්නෙම සතුටක්....</p><p>"ඔයා දන්නවද ...මම සතියකට පාරක් නැවුම් මල් අරන් එනවා ටවුන් එකට ගිහින්....මං හරිම ආසයි කාමරේ, සාලේ,කුස්සියේ අලුත් මල් දකින්න....ඒවායෙ පාට ,සුවඳ ...මට හරිම නැවුම් ගතියක් අරන් එනවා.....මං ඔයාට කියල දෙන්නම් ඒ මල් සතියක් කල්තියාගන්න හැටි... "</p><p>එලීගේ නිවහනට රිය ධාවනය වෙනවා.....මාත් එක්ක එලී රියෙන් බැහැලා ගෙදරට යනවා...ස්වයංක්රීයව ඇරෙන දොරෙන් ඇතුල් වෙලා අපි ගෙට යන්න කලින් එලී මට උද්යානය පෙන්වනවා.....</p><p>"තාම කොළ පාටයි...පේනවා නේද...."</p><p>කොළ එකක්වත් නැති ඕක් ගහක් මැද තියාගෙන කොළ පාට උද්යානය හිනැහෙන්න ගන්නවා...</p><p>එලීගෙ ගෙදර තියෙන්නෙ දෙවනි තට්ටුවෙ ...තට්ටු තුනක මහල් නිවාසයට විදුලි සෝපානයක් නෑ...අපි හෙමින් හෙමින් උඩට නගිනවා ..දෙවනි මහලේ කෙටි ජනෙල් තට්ටුව මත ලස්සන සකියුලන්ට් වර්ග, පතොක් වර්ග....</p><p>එලී කියන්නෙ මමමද මේ...කියල හිතෙන ගාණට මට ඒ දේවල් සමීපයි....</p><p>"ඔයත් ආසද...? ඇතුළක වවන්න පුළුවන් පැල වර්ග තියෙන්නෙ ටිකයි මෙහෙ..."</p><p>එලී උඩට නගින ගමන් කියනවා ..එලීගෙ ගේ ඇතුල හරිම උණුසුම්....</p><p>ඇස් වලට සෞම්ය වින්ටේජමය නිවහනක්...</p><p>"මේ පාටවල් වලට හුඟක් අය ආස නෑ. ..ඕල්ඩ් ෆැශන් කියල ...ඒත් මම ආසයි ..."</p><p>මුලුතැන්ගේ අපූරු කොළ සහ සුදු පාට සංකලනයක්....කෝප්ප පීරිසි ඔක්කොම මල් සැරසුම් දරන ඒවා .....</p><p>සාලය හරිම සුව පහසු සෝපාවක් , කෙටි අසුන් කීපයක්, ලස්සන කුෂන් ගොඩක්...ගිනි උදුනක්.....</p><p>මම හීන ලෝකයක් දකිනවා වගෙ.....</p><p>එතනින් එහාට චූටි බැල්කනියක්...බැල්කනිය පුරාටම සීත කාලයෙත් මල් දරන මල් පෝච්චි ටිකක් එක්ක හර්බ්ස්...මිංචි,රෝස්මරී....පඳුරු....ඒ අස්සට ලස්සන උද්යාන සැරසිලි......</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiORZXRqXlzXdfcNCV_uhgVX1HjsvIKARjAXvrK-Dnm9kugZ7fBJC-rJxQnxCCsYTtAYw2Pc6OhsJwbhOQRUjRVIwenhQuqTdnHzRXuc3ahyF8-wPMrVjoYClXJnA-3vysrzIJDIoyBwMlNP0yHECad8AAjX6zyTwU9RNY-UB6W3DQkCCT-s5KYeyZzQtc/s663/OIP%20(1).jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="663" data-original-width="474" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiORZXRqXlzXdfcNCV_uhgVX1HjsvIKARjAXvrK-Dnm9kugZ7fBJC-rJxQnxCCsYTtAYw2Pc6OhsJwbhOQRUjRVIwenhQuqTdnHzRXuc3ahyF8-wPMrVjoYClXJnA-3vysrzIJDIoyBwMlNP0yHECad8AAjX6zyTwU9RNY-UB6W3DQkCCT-s5KYeyZzQtc/s320/OIP%20(1).jpeg" width="229" /></a></div><br /><p>මම ආසාවෙන් බලා ඉන්නවා....</p><p>ගේ තැනින් තැන කෘතිම මල් පොකුරු...හැබැයි ඒවාත් ස්වභාවික මල් තරම්ම ලස්සනට..වින්ටේජමය බඳුන් වල.....</p><p>"තේ එකක් බොමුද..."</p><p>එලී අහනවා....</p><p>"මාස තුනකට පස්සෙනෙ මේ මගෙ කුස්සියෙ මම උයන්නෙ...ඔයා දන්නවද මම සතියට දවස් හයක්ම ෆ්රෙශ් මීල්ස් ගන්නෙ...එක දවසයි ෆ්රෝසන් ෆුඩ්ස් ගන්නෙ ..මම උයන්න හරිම ආසයි...."</p><p>එලී ගෙ ලෝකය හරි ලස්සනයි ....එයා ඉන්නෙ තනියම....වෙන කාවවත් තනියට එනවට එයා අකමැතියි...</p><p>"මට මාව බලාගන්න පුළුවන් ....වෙන කෙනෙක් මේ ගෙදර ඉන්නකොට මට මේ වගේ නිදහසේ ඉන්න අමාරුයි ...."</p><p>එලී ආපහු එන ගමන් කියනවා...ලබන සුමානේ එලී අපිත් එක්ක ගතකළ කාලය අවසන් කරලා ආපහු රෝහලෙන් ගෙදර යනවා....ඉතින් ගෙදර යන්න කලින් එයාව ගෙදර එක්කන් ගියේ එයාට ගෙදර පරිසරයට කලින් වගෙම හැඩගැහෙන්න වැඩකරගන්න පුළුවන් ද කියලා බලන්න...</p><p>එලී කියන්නෙ අපූරුම චරිතයක්...දන්නවද ..එයාට වයස 94යි....ඒත් එයා හදවතින් හරිම තරුණයි....</p><p>මේ පින්තූර නම් එලීගේ ගෙදර නෙවෙයි...home visit එකක් කලාට එහෙම පින්තූර ගන්න අපට අවසර නෑ...ඒත් ඒ ගෙදර මෙන්න මේ වගේ....</p><p>📷 එක අන්තර්ජාලයෙන්</p><p>එයාගේ නමත් අන්වර්ථයි</p>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-16576401325191667572023-12-17T11:49:00.000-08:002023-12-17T11:49:28.979-08:00 මගේ බ්ලොග් දිනපොත 01<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWKPol2icAr4l6g0jElULjoR6YjgdwhSKyBrtDPPeCHu_mBO3zL4XNcj8c4Jw2PzWFlKjqeGbLxaeai3ZXlTSQBsE7imN21bUGr9iEEIr8VMg4HXrME_3DrubS7jhYpJ2TdHiH6M1BoSWXSCaPkBDSGPJTWzIgYHDyWzOxb980tCp51TjfSOu0LqQMgKY/s1080/my%20d1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1000" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWKPol2icAr4l6g0jElULjoR6YjgdwhSKyBrtDPPeCHu_mBO3zL4XNcj8c4Jw2PzWFlKjqeGbLxaeai3ZXlTSQBsE7imN21bUGr9iEEIr8VMg4HXrME_3DrubS7jhYpJ2TdHiH6M1BoSWXSCaPkBDSGPJTWzIgYHDyWzOxb980tCp51TjfSOu0LqQMgKY/s320/my%20d1.jpg" width="296" /></a></div><br /><p><br /></p><p><span style="font-size: medium;">ඉස්සර කලින් බ්ලොග් එක තියන කාලේ මම දිනපොතක් ලිව්වා. ඒ බ්ලොග් එක වහලා දැම්මා. ඒ ගැන ආපහු හොයල වැඩක් නැහැනේ. නමුත් බ්ලොග් එක අප්ඩේට් වෙන්නෙත් නැති එකේ මට හිතුනා සතියකට පාරක් හරි දිනපොතක් වත් ලියන්න ඕන කියල ....</span></p><p><span style="font-size: medium;">හොඳයි ඉතින් ගිය සතියේ ටික හරි මේ සතියට කියවන්න පුළුවන්නේ ....එහෙනම් ඔන්න මේ විසිරිගේ දිනපොත....</span></p><p><span style="font-size: medium;">**********************************************************************************************</span></p><p><span style="font-size: medium;"> සඳුදා </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwkzmCU6OPhq4mFAYoYACZT6u2eSJWZjlZt6Y_t2k3wX2UJINbNQXtJswFnxsssn65INPykuhF24ttxi25Ed-w9Zm3sRE_7-I_Q4LpHcV4YLL88BYsOPh_uY2DHGhG0iFlCvmhP_xdB5pBIXoNtdggfi6_Obo9by2AinpRmj4u9LLACY1fMNKy4Gzt444/s730/m1.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="730" data-original-width="730" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwkzmCU6OPhq4mFAYoYACZT6u2eSJWZjlZt6Y_t2k3wX2UJINbNQXtJswFnxsssn65INPykuhF24ttxi25Ed-w9Zm3sRE_7-I_Q4LpHcV4YLL88BYsOPh_uY2DHGhG0iFlCvmhP_xdB5pBIXoNtdggfi6_Obo9by2AinpRmj4u9LLACY1fMNKy4Gzt444/s320/m1.jpeg" width="320" /></a></div><br /><p><span style="font-size: medium;">සති අන්තයක් ගත කරලා සඳුදාවක් උදාවෙනවා කියන්නේ මොන රටේ උන්නත් පොඩි කම්මැලි කමක් එක්ක ඇහැරෙන දවසක්. සීත සමය නිසා උදේ හතටත් හොඳ එළියක් නැහැ. කොහොමටත් මේ අඳුරු ස්වභාවය නම් මහා එපා කරපු හැඟීමක් අරන් එන්නේ. අර පහුගිය කාලේ පිස්සු වැටිලා වගේ ඇවිද්ද මට අන්තිමට සති අන්තෙත් ඉන්න උනේ කාමරයක් ඇතුලට වෙලානේ.</span></p><p><span style="font-size: medium;">ඔය මොන කම්මැලිකම තිබුනත් අට හමාර වෙනකොට මම හොස්පිටල් එකට ගිහින් යුනිෆෝම් එකත් දාගෙන කම්පියුටර් එක ඕන කරලා එදා දවසේ මේල් ටිකත් බලලා ඉවරයි.</span></p><p><span style="font-size: medium;">මේක පුනරුත්ථාපන ඒ කියන්නේ rehabilitation unit එකක් නිසා වාට්ටුවල ඉන්න ලෙඩ්ඩු උදේට නාවලා කියලා ක්ලීන් කරලා සුදානම් කරනකල් අපිට කරන්න වෙන්නේ ලියකියවිලි වැඩ ටික. ලෙඩ්ඩු බලනවා හා සමානවම ලියකියවිලි වැඩ මෙහෙ හරියට.කොටින්ම කිව්වොත් ලෙඩා වමට හැරුණත් ඒක ඒ විදියටම ඩොකියුමන්ට් වෙන්න ඕන. </span></p><p><span style="font-size: medium;">ලංකාවේ අපි හොස්පිටල් වල මැරිලා වැඩ කල තරම මෙහෙ නැහැ. නමුත් ලංකාවේදී අපි කල තරමට වඩා සියගුනයක් අපි ඩොකියුමන්ට් වැඩ මෙහෙ කරන්න ඕන. ඒක මට මුලදී ඇත්තටම මහා වෙනසක් උනා. ඉතින් කොහොම හරි සඳුදාව පටන් ගත්තේ ඔන්න ඔහොම. </span></p><div><span style="font-size: medium;">මම යන යන තැන අපරාදේ කියන්න බැහැ මටම ගැලපෙන සෙට් එකක් මට හම්බ වෙනවා. ඒක මෙහෙදිත් එහෙමම තමයි.සඳුදා වැඩට ආවට පස්සේ ඉතින් අර කම්මැලි කම කොහෙන් ගියාද කියන්න බැහැ </span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">******************************************************************************************************** </span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">අඟහරුවාදා</span></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdYfIhEqn-dz1nwyTsaw1p2-jtwpQe3Ki0dMPuRQdQrqiRfUEQoix6GC-8yMoERuzeT-A6Ve2EmyzFktixmNTLQ2Yl9naHpcEMlPCNR4fBIRyzPXYME9KqmAIskkJe3nG3s2haKKWwcLmuC1pVvRqvfTr8AlY5rKp-VI1gJaJ48wjcDfd9Xbc2iu5pxEo/s660/tues.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="660" data-original-width="660" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdYfIhEqn-dz1nwyTsaw1p2-jtwpQe3Ki0dMPuRQdQrqiRfUEQoix6GC-8yMoERuzeT-A6Ve2EmyzFktixmNTLQ2Yl9naHpcEMlPCNR4fBIRyzPXYME9KqmAIskkJe3nG3s2haKKWwcLmuC1pVvRqvfTr8AlY5rKp-VI1gJaJ48wjcDfd9Xbc2iu5pxEo/s320/tues.jpg" width="320" /></a></div><br /><div><br /></div><p><span style="font-size: medium;">මේ දවස්වල මට ඉන්නවා අපූරු ආච්චි අම්මෙක්. මගේ ටීම් එකට ඉන්නේ ලෙඩ්ඩු හතයි. ඔන්න ඒ සෙට් එකට අලුතින්ම ආව ආච්චි අම්මෙක් මේ. නම් ගම් මෙහෙ නිතිය හැටියට මෙහෙම එකක ලියන එක පවා නීති විරෝධියි නේ. ඉතින් ආච්චි අම්මගේ නම් ගම් ඕන නැහැ.</span></p><p><span style="font-size: medium;">නිකම් කතන්දර ලියමුකො ඒ ඇතිනේ. </span></p><p><span style="font-size: medium;">ගෙදර පඩි පෙලෙන් පිනුමක් ගහලා උකුල් ඇටේ කැඩිලා ඔපරේෂන් එකෙන් පස්සේ ඔන්න එයා අපේ ගාවට එනවා සති හයක හෝ අටක ප්රතිකාර වලට. මූලික විස්තර ටික ගන්න ගියාම ආච්චි අම්මට කෝටියක් ප්රශ්න ඉතින්. ඔක්කොටම කලින් මගේ නම එයාට උච්චාරණය කරන හැටි උගන්වන්න කිව්වා. ඉන් පස්සේ ඉතින් විස්තර ටික එහෙම අහගෙන මම එයාව ඇඳේ වාඩි කරවලා හිටගන්න සුදානම් කරනවා. </span></p><p><span style="font-size: medium;">ඔන්න ඒ වෙලාවේ එයා මගෙන් අහනවා මෙන්න මෙහෙම...</span></p><p><span style="font-size: medium;">Have you seen a witch over there?</span></p><p><span style="font-size: medium;">මම ඉතින් හොල්මන් වෙලා වගේ හතර වටේ බලනවා. මේ එන ලෙඩ්ඩු අතරේ Dementia ලෙඩ්ඩුත් ඉන්න නිසා එක එක කතන්දර ඔහොම කියන කොට අපි පොඩ්ඩක් පරෙස්සමින් තමයි ඒවා ගැන සැලකිලිමත් වෙන්නේ.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Sorry, I haven't seen any witch.</span></p><p><span style="font-size: medium;">මම එහෙම උත්තර දෙනවා.</span></p><p><span style="font-size: medium;">ආයේ එයා ඒ ගමන මෙන්න මෙහෙම අහනවා.</span></p><p><span style="font-size: medium;">have you seen an angel there?</span></p><p><span style="font-size: medium;">මගේ උත්තරේ අරකමයි.</span></p><p><span style="font-size: medium;">No i haven't seen...</span></p><p><span style="font-size: medium;">මම කිසිම කෙනෙක් දැක්කේ නැහැනේ. බොරු කියන්න කියලය....</span></p><p><span style="font-size: medium;">ආච්චි අම්මා හක හක ගගා හිනාවෙලා මට ඇඟිල්ල දික්කරලා පෙන්වන්නේ ටිකක් එහායින් තියන ලොකු කන්නාඩිය. ඒකෙ පේන්නේ එයාවයි මාවයි....</span></p><p><span style="font-size: medium;">මට හිනායනවා....</span></p><div><span style="font-size: medium;">you are my angel ....</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><div><span style="font-size: medium;">එයා මගේ අත්දෙක ආදරයෙන් අල්ලාගෙන කියන්නේ....</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">මම එතකොට මෙහෙම කියනවා...</span></div></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">But you are not a witch... you will be a miracle...</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">සමහරක් වෙලාවට ඔබට ඒ අයගේ ජීවිතේට angel කෙනෙක් වෙන්න පුළුවන්...ඒ වගේම ඒ අය ගේ ලෝකයට ඔබට පුළුවන් අලුත්ම බලාපොරොත්තුවක් වෙන්න.</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"> මේ ලියන්නේ අතිශයෝක්ති කියලා ඔබට හිතෙන්න පුළුවන්...</span></div><div><span style="font-size: medium;">නමුත් මේ මම දිනපතා අත්විඳින අත්දැකීම්...</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">********************************************************************************************************** </span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">බදාදා </span></div><div><br /></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjimr6toi6_XrGtfw1Xy7vD_Vj5j_Sopyhk_VMcTlK6uVsKVmfxZlqULC9yxslUh2ogn1fwnl8oy9baBIA1E_CTtFNexW4Ba_1y64cN8y5VybRGk5WU7wegiWtWa5C2FZwlk93a9hFJL2gwKddi-aN6h1PRKc1Zo8LwmU8W__eRibOsJb4TNhbja66nhzE/s600/wedn.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="600" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjimr6toi6_XrGtfw1Xy7vD_Vj5j_Sopyhk_VMcTlK6uVsKVmfxZlqULC9yxslUh2ogn1fwnl8oy9baBIA1E_CTtFNexW4Ba_1y64cN8y5VybRGk5WU7wegiWtWa5C2FZwlk93a9hFJL2gwKddi-aN6h1PRKc1Zo8LwmU8W__eRibOsJb4TNhbja66nhzE/s320/wedn.jpg" width="320" /></a></div><br /><div><br /></div><p><br /></p><p> <span style="font-size: medium;">ලිවිල්ල කියවිල්ල අතහරිලාම යන කාලයක් උනා මේක ...කාලය ඉඩහසර ඕනෑවටත් වඩා තියෙද්දී මට ලියන්න නොහිතෙන්නේ ඇයිද කියන්නමටම තේරෙන්නේ නැහැ. නමුත් ඉඳ හිටක හරි කවියක් වත් ලියන්න ඕන කියලා දිනපොත ලියන අස්සෙම මට හිතෙනවා. </span></p><p><span style="font-size: medium;">ඉස්සර ඉඳලා කවි , කතා ලියන්න ආසම කල කෙනෙක්ට එක පාරටම ලියන්න කම්මැලි හිතෙන්න හේතුව මොකක් වෙන්න පුලුවන්ද ? මට තාම හිතාගන්න බැහැ ඒකට හේතුවක්. කාලය මදිකමකුත් නෙවෙයි . නමුත් කම්මැලිකමක් දැනෙනවා. කියවන්නත් එහෙමමයි. කම්මැලියි. </span></p><div><div><span style="font-size: medium;">ඕගොල්ලෝ ගාව මේකට විසඳුමක් එහෙම තියද කියන්නකෝ.</span></div></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">හරි කමක් නැහැ අද දවසට ඔන්න පොඩි කවියක් වත් ලියන්නම්කො </span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><div><span style="font-size: medium;">ඔබ දන්නවද...</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">මල් පිපෙන අරුමැසි ඉසව්වක</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">හීන් හඬැතිවූ දිය දහරක</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">ප්රේමයේ තත් නැගෙන </span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">අන්දම....</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">ඉතින් ඔබ දන්නවද....</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">හුදෙකලාවේ ගෙවෙන කාලයක</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">හද හඬත් නොනෑසෙන යාමයක</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">තාල නගනා ප්රේමයේ </span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">ස්වර ගැන....</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">ඔබ කොහොම දන්නවද....</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">දුර කියන්නෙත් ලඟටම බව</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">දහස් සැතපුම් දුරක වුව</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">හද ගැස්ම ඔබ ලඟම </span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">ඉතිරි බව....</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">************************************************************************************************** </span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">බ්රහස්පතින්දා </span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpOMLVc-fmBttlJgeNEN0-aZ7hZh3hlgeRsCbloWxKUikyGwKmoC8oFmExIHrf0G0L0aS54Cwa6fZyhPuvCOvN4PnKNfIClwSVwYTnvW5tFf-X8mWJKw4HwtHl3NaQf0diJ8luwdgzIXV5MnG9F-IWn-xhGOz6z8ku8faFXREagfMxslO2k91czSkdMxM/s1496/thurs.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="1496" data-original-width="1080" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpOMLVc-fmBttlJgeNEN0-aZ7hZh3hlgeRsCbloWxKUikyGwKmoC8oFmExIHrf0G0L0aS54Cwa6fZyhPuvCOvN4PnKNfIClwSVwYTnvW5tFf-X8mWJKw4HwtHl3NaQf0diJ8luwdgzIXV5MnG9F-IWn-xhGOz6z8ku8faFXREagfMxslO2k91czSkdMxM/s320/thurs.jpg" width="231" /></span></a></div><span style="font-size: medium;"><br /></span><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><div><span style="font-size: medium;">බර කිලෝ පහකින් අඩුවෙලා. </span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">මම මෙහෙට එන්න ආසන්න කාලේදී ඇත්තෙන්ම උන්නේ පුදුම ස්ට්රෙස් එකක. ගෙදර අයව දාලා එන්න වීම, මං නැතිවුනාම ඒ කට්ටිය කොහොම වැඩ කටයුතු කරගනිවිද කියන බය, අනෙක නුහුරු නුපුරුදු පරිසරයක තනියම ජීවත්වීමට හිත හදාගන්න එක....කීයක් නම් දේවල්ද ? ඒ ඔක්කොටම විසඳුම උනේ අහුවෙන අහුවෙන කන ජාති කෑම ...ඒකෙන් උනේ බර කිලෝ හැත්තෑ පහක් වීම.</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">මෙහෙට ඇවිල්ල මාස හතරට ඒ කිලෝ පහම අඩු උනා.</span></div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><span style="font-size: medium;">ඇත්තෙන්ම ආහාර රටාව වෙනස් වීම තමයි ප්රධානම හේතුව. කාබෝහයිඩ්රේට් අඩුවෙනුත් ප්රෝටීන් වැඩිපුරත් කන එක. අනෙක අලුත් පළතුරැ සහ සලාද වැඩිපුර ආහාරයට එකතු වීම <br /></span><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><div><span style="font-size: medium;">අවංකවම කිව්වොත් ඇවිදින එක කොච්චර කලත් එක ව්යායාමයට ගැලපෙන්න නෙවේ. මොකද ගහක වලක කොලයක හද දැක්කම නැවතී නැවතී ෆොටෝ ගන්න කොට ඇවිදින එකේ ප්රයෝජනයක් නැහැනේ. හැබැයි පැය ගණන් ඇවිද්දා සමර් එක කාලේදී...ඒක වෙනම එකක්.....</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">කොහොම උනත් බර කිලෝ පහක් අඩුවීම සෙලිබ්රේට් කරන්න පොඩි චොකලට් එකක් කෑවා මම </span></div></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">******************************************************************************************************* </span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">සිකුරාදා </span></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfbcionKZB35G7CjmmLUzbnoOZZDrFesNBUSIdvOP_545vHEZdXnFrNk0efHZI70n561BFSl5xpLpEsr9I8ESSJ9wmYejl6cBnB84ewfhHjxl0LGjN3ENq43WAePtO3GtJdVOboNwp2joUEswsb9ltd_5FFv3YY4ZtjM95UnfJ33v4FIjpiB51hGO-vSk/s474/fri.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="366" data-original-width="474" height="247" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfbcionKZB35G7CjmmLUzbnoOZZDrFesNBUSIdvOP_545vHEZdXnFrNk0efHZI70n561BFSl5xpLpEsr9I8ESSJ9wmYejl6cBnB84ewfhHjxl0LGjN3ENq43WAePtO3GtJdVOboNwp2joUEswsb9ltd_5FFv3YY4ZtjM95UnfJ33v4FIjpiB51hGO-vSk/s320/fri.jpeg" width="320" /></a></div><br /><div><br /></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><span style="font-size: medium;">සතියක් ගෙවිලා සතියක් ඉවර වෙන්න මහා කාලයක් යන්නේ නැහැ . මගේ වෘත්තීය සගයෙක් අද මගෙන් අහනවා ..</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">Kithma ...how you stay in happy mood from monday to friday equally....?</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span><div><div><span style="font-size: medium;">ඇත්තෙන්ම හුඟක් අය සඳුදා ට වැඩට එන්නේ අයියෝ මූඩ් එකෙන්...සිකුරාදාට යන්නේ ආව් නියමයි මූඩ් එකෙන්....</span></div><div><span style="font-size: medium;">සමහර වෙලාවට මට හිතෙනවා මෙහෙම රටකත් එහෙම ය ඉන්නවද කියලත්..</span></div><div><span style="font-size: medium;">නමුත් ඒක වර්ක් ස්ට්රෙස් එක ...</span></div><div><span style="font-size: medium;">ලංකාවේදී තරම් මැරීගෙන වැඩ කරන්න නොවුනත් මෙතන තියන වගකීම ඊට වඩා සියගුණයක් වැඩියි.</span></div><div><span style="font-size: medium;">පොඩ්ඩක් එහෙමෙහෙ උනොත් ඇතිවෙන ප්රශ්න ගැන හිතාගන්නවත් බැහැ.</span></div></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><div><span style="font-size: medium;">ඉතින් ඒ වගකීම් එක්ක ඇතිවෙන පීඩනය එහෙම තමයි.</span></div><div><span style="font-size: medium;">නමුත් අපි සතුටින් සිනහවෙන් ඉන්න අපි අවටින්ම කාරනා හොයාගන්න ඕන. මම එයාට මගේ ජංගම දුරකතනයේ පින්තූර ගබඩාව පෙන්නුවා. සති අන්ත වල ඇවිද්ද හැටි..මම තනියම ගිය ගමන් බිමන්..ඒ තමයි මගේ හිනාවෙ රහස....මම එයාට පෙන්නුවා.</span></div></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">***********************************************************************************</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;">ඉතින් සතියේ දවස් පහ ඔන්න දිනපොතකට ගත්තා....හැම සතියෙම දිනපොතක් ලියන්න නම් වෙන එකක් නැහැ....ඉඳහිටක ලියන්නම්. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;">එහෙනම් සුබ සති අන්තයක් වේවා ඔක්කොටම </span></div><br /><div><br /></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;">මම විසිරි සිහින </span></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-2_-mtEWfOgQEVrJ-nOxVgblv-lMZFaGhS7zhoWdP8Pbx2gUx0B7bgx4B9qc0fPmdFbxdeTzgiVze5IaoVdFoNGglGQXmuOAwoYnK4WWNESpnosGeWkBOjYF-wt2MZbMyGThThCRBE_xa4x_FiZ2l4eDfHfOUziInTc-OfsRQKAa3yZ5J217nNf6kobw/s1536/R%20(1).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1099" data-original-width="1536" height="229" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-2_-mtEWfOgQEVrJ-nOxVgblv-lMZFaGhS7zhoWdP8Pbx2gUx0B7bgx4B9qc0fPmdFbxdeTzgiVze5IaoVdFoNGglGQXmuOAwoYnK4WWNESpnosGeWkBOjYF-wt2MZbMyGThThCRBE_xa4x_FiZ2l4eDfHfOUziInTc-OfsRQKAa3yZ5J217nNf6kobw/s320/R%20(1).jpeg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div><br /></div><div><br /></div></div>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-8849766046718016242023-12-11T12:44:00.000-08:002023-12-11T12:44:03.686-08:00යළි යළිත් පෙම් බඳිමි මට ම හිමි කවි සිතට......<p><span style="font-size: medium;"> </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg66Qq_wLWWzCAaoQ6cPMGuBUk-pT-G96MmfRH23UHT0qqexlBMD6O6ge4a5QMGtQsIc_m0nPwt9M7UKrgzDoxkhOSYmMHEeNweahXsB6uUSmQBYpsVp_2QjWUPSOdejce1vcsv2WFY0ASm1CgXBqKIxRpzjl9eu8koUtPWRsc2mHcqMw8zKcTWimQf1vU/s1688/w2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1125" data-original-width="1688" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg66Qq_wLWWzCAaoQ6cPMGuBUk-pT-G96MmfRH23UHT0qqexlBMD6O6ge4a5QMGtQsIc_m0nPwt9M7UKrgzDoxkhOSYmMHEeNweahXsB6uUSmQBYpsVp_2QjWUPSOdejce1vcsv2WFY0ASm1CgXBqKIxRpzjl9eu8koUtPWRsc2mHcqMw8zKcTWimQf1vU/s320/w2.jpg" width="320" /></a></span></div><span style="font-size: medium;"><br /></span><p></p><p><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="font-size: medium;">තුරු අගිසි පුරා පිපි මල් හීන ඇස ගැටුණ</span></p><p><span style="font-size: medium;">කාලයක ජීවිතේ කවියෙන්ම හිත පිරුණ</span></p><p><span style="font-size: medium;">මතක අමතක නොවන තුරාවට හිත රැඳුණ</span></p><p><span style="font-size: medium;">යළි යළිත් පෙම් බඳිමි මට ම හිමි කවි සිතට......</span></p><p><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="font-size: medium;">පන්හිඳ'ග අතෝරක් නැතුව ගී කවි ලිව්ව</span></p><p><span style="font-size: medium;">ඒ දවස් අමතකව නොයා යුතු බව කිව්ව</span></p><p><span style="font-size: medium;">මගේ හිත හුදෙකලා ලෝකයක රස මැව්ව</span></p><p><span style="font-size: medium;">ඉදින් ආයෙත් පුරුදු කවිකමට අත තිව්ව........</span></p><p><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="font-size: medium;">තුරු අගිසි මල් පුරන, පලදරන කාලයෙත්</span></p><p><span style="font-size: medium;">සරත් කල පත් හලන පැහැ සලන දේශයෙත්</span></p><p><span style="font-size: medium;">හිම තුහින අත ලඟම සැරිසරන මායිමෙත්</span></p><p><span style="font-size: medium;">කවි අහුරු ඉහින්නට මග බලයි ආයෙමත්......</span></p><p><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="font-size: medium;">©කිත්මා වාසනා දහනායක</span></p><p><span style="font-size: medium;">( විසිරි සිහින)</span></p>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-22831643472990117322023-10-14T11:12:00.000-07:002023-10-14T11:12:33.789-07:00පුරු පුරු කතා <p> පුරු පුරු කතා</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHObGaduFmmYfcRkvFCGeiT1kOJe6A5EN30BN5Ty70ArpA8NgpEGh2AccQ_xDRHQnx66mZngSi4Dsc-119oBVTMBUxPAa1NbZXF2PNd5Cbh9g7pyvMUu0otpjLmh2-YGWmUlmiCx10tSMA_N1UV9-IDbTRVtGPjHygkUfMn2EzRS55lE3eV_brQ6Tul1Q/s960/cats2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="639" data-original-width="960" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHObGaduFmmYfcRkvFCGeiT1kOJe6A5EN30BN5Ty70ArpA8NgpEGh2AccQ_xDRHQnx66mZngSi4Dsc-119oBVTMBUxPAa1NbZXF2PNd5Cbh9g7pyvMUu0otpjLmh2-YGWmUlmiCx10tSMA_N1UV9-IDbTRVtGPjHygkUfMn2EzRS55lE3eV_brQ6Tul1Q/s320/cats2.jpg" width="320" /></a></div><br /><p>උදේම බස් එකට ටිකක් දුර තැනකට යන්න ගොඩ උනා..තාම මෙහෙට ආවට ට්රේනිනුත් යන්න වෙනවා.එහේ කරපුවා මෙහෙට සියයට සියයක්ම ගැලපෙන්නෙ නෑ. රටවල් වෙනස්...ප්රතිකාර ක්රමත් වෙනස්...ඉතින් වයසට ගියත් ඉගන ගන්න වෙනවා අලුත් අලුත් දේ....</p><p>මේ දවස්වල මෙහෙ පාසල් වාරය ආපහු පටන් අරන්...එකේක වයස්වල දරුවෝ පාසල් යන්න බස් රථ වලට ගොඩ වෙනවා.හුඟක් අය ඉතින් ජංගම දුරකතනයට මුහුණ ඔබාගත් ගමන්...ඒ අතරේ මගෙ ලඟ හිටගෙන ඉන්න පොඩිත්තියක්...සුදු පාට කමිසය.කලු කලිසම..කලු කෝට් එක...හැඩයි....හරිම හැඩයි...පොඩ්ඩක් ඉන්න...පොඩ්ඩක් ඉන්න....මේ මොනවද මම මේ දකින්නෙ....ලොකුම හිනාවක් මගෙ මුහුණේ පිටපනින්න දඟලනවා.....</p><p>කලුපාට දිග කලිසම පුරාම තැන තැන සුදුපාට කෙඳි වගයක් වගෙ මොනවද....මොනවා ද ඒ...? පූසෙක්ගේ ලෝම....කලිසම පුරාම තැන තැන....එකත් එකටම බස් එකට නගින්න කලින් මේ ගැණු දරුවා පූස් රාළ උන්න පුටුවේ ඉඳගෙන තියනවා....මගෙ ඇස් යොමු උන දිහාට ඇගෙ ඇසුත් යොමු වුණා...ඇයට ඒ ලෝමගස් දැක්කම ලොකුම ලොකු හිනාවක් ආවා....මියෑව්....ඇය අත්දෙක කන්දෙක ගාවට අරන් මට තොල් සොලවලා කියනවා....ඒක හරි අපූරුයි...මාත් හිනාවෙලා ඔලුව වැනුවා...මියෑව් හඬක් අනුකරණය කරලා....</p><p>අපේ ගෙදරට කල්ලතෝනි ගමනේ ආව අලූ, කලූ සහ මෝව් මට මතක් වෙනවා...අලූ අතුරුදහන් වුනා...අනෙක් දෙන්නා ගෙදර නිත්ය සාමාජිකයන් වුණා...එයාලා නිදාගත්තු නිසා එක පුටුසෙටියක පුටුවක්ම ගෙදරට එන අයට " ඕකෙ වාඩිවෙන්න එපා ..ලෝම.." කියන්න වෙන ගානට ලෝම වලින් වැහුණා.ස්ටාෆ් බස් එකට නගින්න උන්න හුඟක් දවසට තදපාට කලිසම් වල මෝව් ගෙ සුදු ගස් මම අතින් ගලවලා නැග්ගේ....ඒත් ඒ ඔක්කොම සතුටු මතක...</p><p>අදටත් පුතාලා මෝව්ගෙයි කලූගෙයි පින්තූර එවනවා මට...මෙහෙ යන එන පාරවල් වලත් ගෙවල් වල ජනෙල් උඩ ඉඳන් මග බලන පූස් රාළලා...උණුසුම් හැඟීම් හිතට එක්කරනවා....පුම්බාගෙන උන්නත් වරක් දෙකක් දැක්කාම පොඩි සද්දයක් දාන ගානට එයාලත් හුරුවෙන්න අරන්....</p><p>ඉතින් ....ඔබ කොහේ කොතන උන්නත්....අමතක කරන්න එපා...පුරු පුරු හාදයෝ ඔබට හිනාවක් අරන් එනවා....එයාලා ලංකාවේ ඉන්න මගේ කලූ, මෝව් වෙන්න පුලුවන් .... ...එහෙමත් නැත්නම් මේ මම යන මගතොට ඉන්න පුම්බාගත්තු ආදර ගුලි ටිකක් වෙන්නත් පුලුවන් ...හැබැයි ඒ ඔබ ඔවුන්ට කැමති නම් පමණයි.....</p><p>විසිරි</p>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-37195765036434535552023-10-07T12:50:00.002-07:002023-10-07T12:50:16.344-07:00පුංචි සතුටු කතාවක්...❤️<p> පුංචි සතුටු කතාවක්...❤️</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSUugaLXjSuOQWIXmnyN0bbWMbDDgonF-DiuMM6T1snsxDZ_EIvGIjg9tYJR2tJ9kPY745mNY_L28xfo6igw4s00p145lGLseH8C_sSKnba8D7en5kQ-tTVj6CsmheVsAm0YmTLgNsPOy8ewNYtr0V5h-eXGSVgiLiGMgLRrkx8wKyoUvUyXxEOzLqRGA/s605/happy%202.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="605" data-original-width="600" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSUugaLXjSuOQWIXmnyN0bbWMbDDgonF-DiuMM6T1snsxDZ_EIvGIjg9tYJR2tJ9kPY745mNY_L28xfo6igw4s00p145lGLseH8C_sSKnba8D7en5kQ-tTVj6CsmheVsAm0YmTLgNsPOy8ewNYtr0V5h-eXGSVgiLiGMgLRrkx8wKyoUvUyXxEOzLqRGA/s320/happy%202.jpeg" width="317" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><br /></div><br /><p><br /></p><p>තරුවක ලියවුන කවියක් ලියලා ඉවර වෙලත් කාලයක් ගිහින්. ජීවිතේ හුඟක් වෙනස්කම් වුණා. මගේ පවුල, මගේ ආදරණියයන් ගෙන් සමු අරන් දුර රටකට ඇවිල්ලා ගත වෙන දෙවැනි මාසයත් උදා උනා.මේ රටට ආව නිසාම නොවෙයි, ඒ උනාට මගේ ලිවීමේ මන්දගාමී බවක් වෙන්න අරන් දැන් ටික කාලයක්. එහෙම කාල අපි හැමෝටම එනවා. ඉතින් කලක් ගිහින් හරි ඒ රික්තකයෙන් මම මිදේවි කියල මම බලාපොරොත්තු වෙනවා.</p><p>මම මෙහෙට ඇවිත් දෙවැනි මාසයත් උදා වුනා. ගෙදර , මගේ ආදරණිය ස්වාමිපුරුශයාණෝ වගේම කොල්ලෝ දෙන්නා...මගේ බලු කෙල්ල...ඇතුළු සහෝදරයෝ, නෑදෑයෝ ඔක්කොම ගෙන් දුරස් වීම හැරෙන්න මට මෙහෙ ජිවිතේ ඇත්තෙන්ම අමාරු නැහැ. රැකියාව අවුරුදු විසි අටක් කල එකමම නිසා පරිසරයට අදාලව රටට අදාලව භාෂාවට අදාලව වෙන වෙනස්කම් හැරෙන්න ඒකෙ මහා අභියෝගයක් මට ඇත්තෙත් නැහැ.</p><p>මං හැමදාම ආසා කලේ සතුටින් ඉන්න. මගේ ජිවිතේ ඇත්තෙන්ම සරල එකක්. ඉතින් සරල වෙනකොට ඒ සතුට හොයාගන්න එකත් ලේසියි. ඒ වගේම තමයි මම හැම තිස්සෙම ලංකාවේදී උනත් සතුටින් ඉන්න හුඟාක් කාරනා මගේම අවටින් හොයාගත්තා. මාව දන්නා ඔයාලා එක මගේ මුහුණු පොතෙන් පවා දකිනවනේ. මලක, කුඩා කෘමියෙක්ගේ, කොලයක, දියපාරක...ඔය ඕනෑම දෙක මට සතුට සොයාගන්න පුළුවන් කමක් තිබුනා.</p><p>ඉතින්...මං ලිව්ව කතා වල උනත් මං දකින විඳින සතුට මම ලියලා තිබුණා හැමවිටම. මෙහෙට ඇවිල්ලත් සුපුරුදු ඇවිදිල්ල , පින්තුර ගැනිල්ල අඩුවක් නොකරම කලත් ලිවීම කෙරුනෙම නැති තරම්. </p><p>නමුත් හැමම හැම දවසක්ම මට ලියන නිමිති අරන් ආව දවස්. ඒත් මං හිතන්නේ මම කාලය ගත්තා. ලියන්න අවශ්ය වගේම සුදුසු වෙලාවක් එනකල්.අද එහෙම දවසක්. ඔව් නොලියාම බැරිම දවසක්.ඉතින් මගේ නිහඬ බව මොහොතකට බිඳලා මම මේ සටහන ලියනවා.</p><p>ආව දවසට දවස් ගානකට පස්සේ ඉඳන් මම මෙහෙ රෝහලක වැඩ පටන් ගත්තා. ඉතින් මට රැකියාව කියන එකේ අභියෝග වලට සෑහෙන්න මුහුණ දෙන්න වුනා. භාෂාව ගැටළුවක් නොවුනත් කාර්ය මණ්ඩලයෙයි , රෝගීන් ගෙයි උච්ඡාරණය කියන්නෙම අපබ්රංශ තත්වයක් අරන් ආවා හුඟක් වෙලාවට. </p><p>ඒත් හැම කෙනෙක්ම මට කිව්වේ එක දෙයයි. </p><p>No hurry, Take your time...</p><p>නමුත් මෙහෙ වැඩට එන හැම දවසකම මට නොඅඩුවම ලැබෙන එක දෙයක් තිබුණා. ඒ තමයි හා දොළොස් දෙනෙක්ගේ සිනා මුහුණෙන් එන සුබ පැතුම්.</p><p>hello ... how are you? how was your week end? how's your day?</p><p>විවිධාකාර මාදිලියෙන් අහන එකම දෙය. මම ඇත්තම කියන්න ඕනේ..මම රැකියාව කල කිසිම සේවා ස්ථානයක මට ගැටළු සහගත කාර්ය මණ්ඩල හමුවෙලා නැති තරම්. විශේෂයෙන්ම කිව්වොත් අවසානයට මම සේවය කල ස්ථානය. එතන මට තිබුනේ මගේ දෙවැනි ගෙදර , මගේම පවුලක හැඟීම...</p><p>ඒත් ..මම දැන් ඇත්තෙන්ම දන්නවා එතැනදී පවා මට හැමදාම හැම කෙනෙක්ගෙන්ම "ඔයාට අද කොහොමද?" කියලා අහන්න ලැබුනේ නැහැ.</p><p>ඒකෙ වැදගත්කම කොච්චරද කියන්න මට අද වෙනකොට හොඳින්ම තේරෙන්න අරන්....</p><p>ඉතින් අද වෙනස්ම දවසක්...මේ ඔක්කොම උනේ හවස වැඩ ඉවර වෙලා බස් එකට එන අතරේ. බස් නැවතුම් පලට යන්න පාර පනිනකොට බස් දෙකක් මට එහායින් මාරුවෙනවා දෙපසට. ඒ රියදුරු මහතුන් දෙදෙනා එකිනෙකාට ආචාර කරමින් මාරුවෙනකොට මට ඇත්තෙන්ම සිනහවක් මගේ මුහුණට එන්න ඇති. ඒක දැක්ක මගේ පස බස් රථයේ රියදුරු මහතා මට ලොකුම ලොකු සිනහවක් එක්ක අත වැනීමක් කළා.</p><p>ඒක ඇත්තෙන්ම හරි ලස්සන හැඟීමක් මට එකතුකලා. ඉතින් ඔහුටත් අතවනාගෙන පාර මාරුවෙලා මට අදාළ බසය එනකල් මම බස් නැවතුමේ ඉන්නකොට මට අදාල බසය එනකල් මට වටපිට බලන්න හුඟක් දේවල් තිබුනා. මගේ රෝහල ආසන්නයේ කඳු ගැටයක් එක්ක ලොකු වන රොදක් තියනවා. ඒක ඇතුලේ බංකු වල ඉඳහිට අයෙක් වාඩිවෙලා විවේක ගන්නවා.</p><p>මට අදාල බස් රථය ආවම ඒ බසයට නැග්ග හැම කෙනාටම ඒකෙ රියදුරු මහතාගේ සිනහව එක්ක අර සුපුරුදු කතාබහ එනවා...</p><p>hello how are you today?</p><p>මේක නිතරම අහන්න ලැබෙන්නේ නැහැ බස් එකේදී නම්. නමුත් මේ බසය ටිකක් කාර්ය බහුල බවින් අඩු එකක්. තරමක් දුර ගියාට පස්සේ එක නැවතුමකදී බසයෙන් බැස්ස වයසක මගියෙක් ආපහු ඉදිරි දොරෙන් රියදුරු වෙතට ගියා.</p><p>ඔහු රියදුරු මහතාට ස්තුති කල වාර ගණන හත් අට වතාවක්.පැහැදිලි හේතුවක් මම නොදැන උන්නත් ඔහු කියූ දේ නම් මට හොඳින්ම ඇසුනා.</p><p>thank you , thank you so much..yes I have to say..you are one of best driver i have ever met...thnak you...thank you...</p><p>හේතු කාරනා මොකක් උනත් ඒක දන්නේ ඒ දෙන්නා විතරයි. සමහර විට බස් එකේ යන කාඩ් එක ඉවර වෙලා ඒ නිසා එක්ක යන්න ඇති...එක්කෝ දුර ඉඳන් දුවල එනකල් නවත්තන ඉන්න ඇති...ඔය මොකක් හෝ එකක්...</p><p>නමුත් ඒ ස්තුතිය රියදුරු මහතාට විතරක් නෙවෙයි අහන් උන්න මටත් ඇතිකළ සතුට කියා නිමකරන්න බැරි තරම්.</p><p>මගේ දෙවනියට මාරු වුන බසයේ මට එහා පසින් සිටි කාන්තාව පකිස්තානු ජාතික කතක්. ඇය රටට අලුත්..මං වගේම...නමුත් ඇය උන්නේ ගැටලුවක.බහින නැවතුම් පල ගැන අවබෝධයක් නැතිව. ඇයගේ සැමියා ඇයට දුරකතනයෙන් උපදෙස් දෙන බවක් පෙනුනත් ඇය ට බියක් නොසන්සුන් කමක්...තිබුනේ.</p><p>භාෂාව පිලිබඳ ගැටළුවකුත් තදින්ම ඒ මොහොතේ ඇයට තිබුනා.</p><p>help me...</p><p>ඇය මවෙතට හැරී කීවේ ඇයට බසින්නට අවශ්ය නැවතුම් පල ගැන ඇයට සොයාදෙන ලෙස. මාසයක් බස් වල ගිහින් පොඩි වැඩකාරියෙක් බවට මම මේ වෙනකොට පත්වෙලා උන්නත් මුල්ම දවස්වලත් මාත් කන්දෙක රතුකරන් තමයි බස් වලට මාරුවුණේ.</p><p>අවසානයේ ඇය බහින්නට යන මොහොතේදී ඇය මට කිවේ එක දෙය යි...</p><p>I will never forget you my lifetime...</p><p>සමහර විට ඇය මට ජීවිත කාලය තුල යලි හමුවෙන්නට ඇති ඉඩකඩ ලක්ෂයකින් පංගුවක්.ඊටත් වඩා වැඩි වෙන්නත් පුළුවන්. නමුත් ඇයට ආයේ දවසක බස් එකකට නගින කොට මාව මතක් වෙයි..අනිවාර්යයෙන්ම. ඇයට ජංගම දුරකතනයට බාගත කරගන්නට දුන් සෙවුම් මෙවලම දකින කොට ඇයට මාව මතක් වෙන්න පුළුවන් අනිවාර්යයෙන්ම.</p><p>නමුත් එහෙම නොවුනත්.....ඉතින් අද දවසම මට එක්කළේ සතුටක් කියන එක මට අමතක වෙන එකක් නැහැ.</p><p>සතුට ...ආදරය..හෘදයාංගම බව..බෝවෙන සුළුයි...අන්න ඒකයි මට කියන්න ඕන වුන දේ. සමහරක් විට මට අර මූලික අත්දැකීම් නොවුනා නම් මාත් විඩාබර ව බසයේ ජනේලයට ඔලුව තියන් නිදාගන්න තිබුනා. නැත්නම් මුහුණු පොතේ යමක් බලන්න තිබුනා. එත් මේ හැම දේම උනේ අර මුලින්ම මගේ හිතට සතුට ගෙන ආව ඒ අය නිසයි...</p><p>මං උගත් පාඩම අන්න ඒක ...සතුටින් ඉන්න...සතුට බෙදන්න..ඒක බෝවෙන සුළුයි....</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmfss0a_f_y3cVFm7ZquWC2wcNj2nq1BeHaBQXb12krnkDpFdyr1_FqG8bL3WhGfv7XEgvKK3YA6NAkLwcfPXdV6ZdFaLpaSeZkI51ct9ne1octoYffONwr7M4so32MJo6UKCMHQ5DMleAZvQuWSpc9YM5_LD1V3_XNuxrYgqjSLEYwbSUdYm3P9ghl68/s1000/happy%201.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="1000" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmfss0a_f_y3cVFm7ZquWC2wcNj2nq1BeHaBQXb12krnkDpFdyr1_FqG8bL3WhGfv7XEgvKK3YA6NAkLwcfPXdV6ZdFaLpaSeZkI51ct9ne1octoYffONwr7M4so32MJo6UKCMHQ5DMleAZvQuWSpc9YM5_LD1V3_XNuxrYgqjSLEYwbSUdYm3P9ghl68/s320/happy%201.jpg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p>මම </p><p>විසිරි සිහින</p>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-69839734406980703672023-04-25T01:35:00.002-07:002023-04-25T01:35:44.276-07:0030 කොටස - හදේ කොතැනක හෝ හිඳී ඔබ<p> 30 කොටස </p><p><br /></p><p>29 කොටසට මෙතනින් <a href="http://wisirisihina.blogspot.com/2023/04/29.html">29</a></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiseORxKEd0dT0g-jMSkJL3DrajD3ANJtjtt67E-ZDe0KOFd4qYcbpPMP3J7rVdKMNXRzY7yCbiRVp19E0sUa37a0xDKC-_zaVY75GStsw9uoQCrG0Si_5YdTzTnvQSMT9qyfQTRcc3qiXmJNb65mbMRASlaaLAPddwk-QZm6fbxXvvcoYVDY4G59N/s960/a13.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="640" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiseORxKEd0dT0g-jMSkJL3DrajD3ANJtjtt67E-ZDe0KOFd4qYcbpPMP3J7rVdKMNXRzY7yCbiRVp19E0sUa37a0xDKC-_zaVY75GStsw9uoQCrG0Si_5YdTzTnvQSMT9qyfQTRcc3qiXmJNb65mbMRASlaaLAPddwk-QZm6fbxXvvcoYVDY4G59N/s320/a13.jpg" width="213" /></a></div><br /><p>පාරමී ඇස් ඇරියේ දීර්ඝ නිද්රාවකට පසුවය .එක්වනම තමා සිටින්නේ කොහිදැයි ඇයට සිතාගන්නට නොහැකි විය . හෙමින් ගෙල හරවා වටපිට බලන්නට තැත්දැරූ ප්රථම නිමේශයෙන්ම අධික වේදනාවක් ගෙල ප්රදේශයෙන් දැනෙන්නට විය.ඇයට කෙඳිරි ගෑවුනේ අධික වේදනාව දරාගන්නට නොහැකි වූ නිසාවෙනි.</p><p>පාරමීගේ වේදනාත්මක කෙඳිරුම් හඬ අසා ඇයගේ ඇඳ වෙතට දිව ආවේ හෙදනිලධාරිනි යකි.</p><p>"මැඩම් කොහොමද දැන්. ඔයා ගොඩක් ලොකු නින්දක් නිදාගත්තා."</p><p>හෙදනිලධාරිනිය පාරමීගේ අතකින් අල්ලා ගනිමින් පැවසුවාය.</p><p>"මේ කොහේද මට මොකද උනේ" </p><p>පාරමී ඉතා අපහසුවෙන් ඇසුවාය .</p><p>"මැඩම්ට මොකුත් මතක නැද්ද මේ ජෙනරල් හොස්පිට්ල් එකේ බර්න්ස් යුනිට් එක. මැඩම් ඊයේ acid බර්න් එකක් වෙලා මෙතනට එක්කරන් ආවෙ."</p><p>හෙද නිලධාරිනිය පැවසුවේ පාරමීගේ මතකය අවදි කරමින්.</p><p>පාරමී දෑස් වසාගෙනම ඒ සිදුවූ දේවල් මතකයට ගන්නට උත්සාහ කළාය .ඇයට මතක වූයේ සෞඛ්ය අමාත්යාංශයෙන් පිටත්වී breadtalk වෙත යන්නට ඇය පාර මාරුවන ස්ථානයට පැමිණීම ය.එතැනින් එහාට ඇයට කිසිවක් මතක නොවීය. </p><p>"මගේ බෑග් එක කෝ මිස්?" </p><p>පාරමී ඇසුවේ ගෙලදෙසින් නැගෙන වේදනාව හා සමානවම විශ්ව ගැන ඒ මොහොතේ සිහිවූ බැවිනි.</p><p>"මැඩම්ගෙ බෑග් එක මහත්තයා ඇවිත් අරන් ගියා. ඊයේ ඇවිල්ල ගොඩක් වෙලා ඉඳලායි ගියේ තව ටිකකින් ආපහු ඒවි."</p><p>හෙද නිලධාරිනිය ඇයට බීමට වේදනා නාශක පෙති කිහිපයක් රැගෙන ආවාය.ගෙල පෙදෙසින් වූ දැඩි වේදනාව හේතුවෙන් පෙති ටික ගිලීමට පවා අපහසුය. </p><p>"මගේ ගොඩක් පිච්චිලා ද මිස්?"</p><p>පාරමී හිස නගා බැලීමට අපහසු වූ තැන හෙදියගෙන් ඇසුවාය.</p><p>"නෑ මැඩම් deep burn එකක් නම් නැහැ. madamගෙ සාරිය නිසා acid ඇතුලට ගිහින් නැහැ .බෙල්ලයි චෙස්ට් එක උඩ හරියයි විතරයි.ඒකත් superficial burn එකක් විතරයි."</p><p>හෙද නිලධාරිනිය ඇය අස් වසා ලමින් පැවසුවාය.</p><p>"අන්න ඩොක්ටර් එනවා මැඩම් ගෙ හස්බන්ඩ් එක්ක."</p><p>හෙද නිලධාරිනිය ඇඳ අසලින් ඉවත් වූයේ එසේ කියමිනි.</p><p>"ආ කොහොමද දැන්.ඩොක්ටර් පාරමී?"</p><p>වෛද්ය කේසර ස්ක්රීනය පසෙකට කොට පැමිණියේය.පාරමී වේදනාත්මක සිනහවක් පෑවාය.</p><p>"මොකුත් අමාරුවක් විශේෂයෙන් නෑ නේද?" </p><p>කේසර ඇසුවේ ඇයගේ තුවාල වසා ඇති ගෝස් තට්ටුව දෙස බලමිනි.පාරමී නිහඬවම බලාඋන්නාය.ඇයට කියන්නට හෝ අසන්නට කිසිවක් හිතට නොඒ.</p><p>"මචං විශ්ව...ඇතුලට වරෙන්..."</p><p>ආපසු හැරී බලා එසේ කී කේසර යළිත් පාරමී දෙස බලා සිනා වුණේය.</p><p>මෙතෙන්ට ආවට පස්සෙ තමයි දන්නෙ මේකා මගේ පන්තියේ හිටියේ කියලා.එහෙනම් දෙන්න කතා කරන්නකෝ මං පොඩ්ඩක් අනිත් ලෙඩ්ඩු බලන්න යනවා."</p><p>කේසර එතැනින් ඉවත් වී පිටතට ගියේ ය </p><p>පාරමී හිස හරවා බලනු නොහැකිව ඇස් පමණක් හරවා ස්ක්රීනය දෙස බලා උන්නාය .විශ්ව පැමිණියේ ඇයගේ වත දෙස බලාගෙනමය.ඔහුගේ දෑස් වල කඳුලු පිරී තිබුනි.</p><p>"පාරෝ....කොහොමද රත්තරන් ඔයාට අමාරුවක් නෑ නේද ?"</p><p>විශ්ව පාරමී හිසට උඩින් පහත් වී ඉතා සෙමින් ඇසුවේය. තම ශරීරය පුරා පැතිරී ඇති පිලිස්සුම් ඒ වේදනාව යටපත් කරමින් විශ්වගේ මුවින් පිටවෙන ආදරණීය වදන් පාරමීගේ සිත සිත සුවපත් කළේය. </p><p>"බෙල්ලයි පපුවයි කැක්කුමයි.ඉවසන්න ටිකක් අමාරුයි.මට මොකද උනේ විශ්ව ?" </p><p>පාරමී අසූවේ විශ්වගේ අත සෙමෙන් අල්ලා ගනිමිනි.විශ්ව කිසිවක්ම නොපවසා නිහඬව වූයේ මේ මොහොතේ ඇය සන්සුන් කල යුතු හෙයිනි.</p><p>"පාරෝ , අපි ප්රයිවෙට් හොස්පිට්ල් එකකට යං.මෙතන මෙහෙම ඉන්න බෑ ඔයාට"විශ්ව පැවසුවේ පාරමී ගේ හිස අතගාමිනි.</p><p>"ඕන නෑ විශ්ව , ම්ම ගවර්න්මන්ට් හොස්පිට්ල් එකක වැඩ කරනවනම් ඇයි මට ඒකක ඉන්න බැරි.මට ඉන්න පුළුවන් "පාරමී හිනැහෙන්නට උත්සාහ කරමින් පැවසුවාය.</p><p>"ඔයාට පුළුවන් වුනාට ඔයා ළඟ දිගටම ඉන්න මට ලැබෙන්නෙ නෑනෙ එතකොට .ඒ නිසා අදම කේසරට කියල මම ඔයාව වෙන තැනකට ගෙනියනව"</p><p>විශ්ව හිතුවක්කාර හඬින්ම පැවසීය.පාරමී කතාකරන්නට යෑම තවත් වෙහෙසක් වන හෙයින්ම නිහඬව ඉවසාඋන්නාය.</p><p>"තුවාලෙ ලොකුයිද විශ්ව.මට හරිම කැක්කුමයි "</p><p>පාරමී ඇසුවාය .</p><p>"නෑ නෑ ඒක ලොකු එකක්වත් ඩීප් එකක්වත් නෙවේ ඩොක්ටර් පාරමී ,.අපි එහෙනම් LAMA ලියල ම විශ්ව කියන තැනකට යන්න ලෑස්ති වෙමු.මෙතන ට්රීට්මන්ට් වලට වඩා මෑන් ට තියෙන්නෙ වෙන ප්රශ්නයක්නෙ"</p><p>වෛද්ය කේසර ආපසු ඇය අසලට පැමිණෙමින් පැවසුවාය.</p><p>අගනුවර ප්රධාන පෙලේ පෞද්ගලික රෝහලකට පාරමීව මාරුකරගත් විශ්ව , ඇයව එහි රැගෙන ගියේය .කේසර ද එම රෝහලේ පුද්ගලික ප්රතිකාර කටයුතු වල යෙදෙන හෙයින් ප්රතිකාර සම්බන්ධයෙන් තවදුරටත් සැලකිලිමත් වන බව ඔහු පැවසීය .</p><p>පාරමී අදාල පෞද්ගලික රෝහලේ සයනයට මාරුකල වහාම දෑස් යලි පියාගත්තේ ඉතා කෙටි ගමනකින් වුව ශරීරයට දැනෙන්නාවූ අපහසුව හෙයිනි.</p><p>"මම තමයි ඉතින් මැඩම්ගේ සාත්තු සේවකයා අද ඉඳන්"</p><p>විශ්ව ඇයගේ නලලතට හාදුවක් තබමින් පැවසීය.පාරමී ආයාසයෙන් සිනහවෙන්නට තැත්කලාය.</p><p>"ස්කාර් එක හිටීවිද විශ්ව?"</p><p>පාරමී මිමිණුවාය.ඇයගේ සිත බෙහෙවින්ම ඔද්දල්ව ගොසිනි.</p><p>"කලබල නොවී හිත සැහැල්ලුවෙන් ඉන්නකො කෙල්ලෙ.කේසර කිව්වා ඒක ඉක්මනින් හරියයි කියල.ඒකට ට්රීට්මන්ට් තියේනෙ ඉතින්" </p><p>විශ්ව ඇය අස්වසාලමින් පැවසුවේය.</p><p>පාරමී කෙතෙක් ප්රතික්ෂේප කළද විශ්ව ඇයගේ කාමරයෙන් පිටව ගියේ නැත. විශ්ව විසින් තමාට සඟවන යමක් වේදැයි විටෙක පාරමී ට සිතුණි.ඔහු සිටියේම තැතිගැණුන ස්වභාවයෙනි.රාත්රියේ පවා ඔහු විටින් විට තම සයනය අබියසට විත් බලන අන්දම ඇය දුටුවාය.</p><p>සිදුවූයේ කුමක්ද යන්න නැවත නැවත ඇය විශ්වගෙන් නොඇසුවේ ඔහු කිනම් හෝ වේලාවක එය පවසනු ඇතැයි සිතාය.</p><p>දින කීපයක් ගතවන විට පාරමී ගේ තුවාල වේලීයන්නට පටන්ගෙන තිබුණි.</p><p>"දැන් රිදෙන්නෙ නෑ නේද පාරෝ."</p><p>ඇය මුහුණ කට සෝදා කාමරයට එනතුරු දොරලඟටම වී සිටිනා විශ්ව අසයි.පාරමී හිස දෙපසට වනා සිනාවූවය.</p><p>"මොකද මේ අනේ.මං පැනල යයි කියල වගෙ බයෙන් පස්සෙන්ම ඇවිදින්නෙ."</p><p>පාරමී ඇසුවේ විශ්වගේ අතකින් අල්ලාගනිමිනි.විශ්ව සුසුමක් හෙලා නිහඬ වූවේය.</p><p>හෙද නිලධාරිනිය පැමිණ ආවරණය කල සියල්ල ඉවත් කොට තුවාල ඉතුරු වී ඇති තැන් වල ආලේපනයක් තවරා යන්නට ගියාය.එක් උරයක් පමණක් වැසුණ රෝහල් ඇඳුමකින් සැරසී උන් පාරමී සිය අසුනේ පසෙක හිඳුවාගත් විශ්ව වියැලී ගිය පෙදෙස් අල්ලා බැලුවේය.</p><p>"පාරෝ කලබල වෙන්නෙ නැත්නම් කියන්න ලොකු කතාවක් තියෙනව."</p><p>විශ්ව ඇයගේ මුහුණ තමා වෙත හරවාගනිමින් පැවසීය.</p><p>"ඔය වෙච්ච ටික දැන් පාරමී ට කියපන්.මොකක් හරි වෙන්න හරි එයාත් දැනගන්න ඕනනෙ මේව"</p><p>නිසල් පෙරදා ඔහුට ඇමතුමක් දුන් වෙලෙහි පැවසීය.</p><p>"මොකක්ද විශ්ව...?"පාරමී සුපුරුදු සන්සුන් බවින් ඇසුවාය.විශ්ව ශෙරීනාට සිදුවූ දේ පාරමීට සවිස්තරව පැවසීය.</p><p>පාරමී ඇස් ලොකු කරගෙන මවිතයෙන් එය අසා උන්නාය.</p><p>"එතකොට මට ඇසිඩ් ගැහුවෙත් ...?" </p><p>පාරමී ඇසුවේ විශ්වගෙනි.විශ්ව හිස දෙපසට වනා එය නැතැයි කීවේය.පාරමී විමසුම් දෑසින් ඔහු දෙස බලාඋන්නේය.</p><p>"මේක මට කියන්න අකමැතිම ඒ වගේම අමාරුම කතවක් පරෝ.ඒත් මේ ටික අහල ඔයා මේ සම්බන්ධව ගන්න කියන තීරණය මම ක්රියාත්මක කරන්න සූදානම්."</p><p>විශ්ව පැවසීය .පාරමී ඔහුඅතින් අල්ලාගෙනම බලාඋන්නාය.</p><p>පාරමීට ඇසිඩ් ගැසීමේ කොන්ත්රාත්තුව අම්මා විසින් සැම් වෙත බාරදී ඇති අන්දම විශ්ව පැවසුවේ පාරමී දෙසවත් නොබලාය.ඔහුට ඇයගේ මුහුණ බැලීමට නොහැකි තරම් වරදකාරි හැඟීමක් සිතට විත් තිබිණ.</p><p>පාරමී ඉහලට ගත් හුස්ම පහලට හෙලන්නට නොහැකිව බලාඋන්නාය.ඇත්තෙන්ම ඇයගේ සිත තුල ඇතිවූයේ බලවත් කම්පනයකි. ශෙරීනාගේ අනපේක්ෂිත මරණය තම සිත කම්පා කොට මොහොතක් ගතව යද්දී විශ්ව කියූ මේ කතාව තමා ඔසවා පොළවේ ගැසුවාක් බඳු කතාවක්ම විය.කෙනෙක් හට මෙතරම් කුරිරු විය හැකිද? මේ සා තවකෙකුහට හිංසා කලහැකිද ?</p><p>"පාරෝ ඒ මගෙ අම්මා තමයි.ඒත් එයා කලේ සමාව දෙන්න පුළුවන් කාරණයක් නම් නෙවෙයි.ඔයා ඕනම ඇක්ෂන් එකක් ගන්න.මම ඒකට බලපෑම් කරන්නෙ නෑ"</p><p>විශ්ව පැවසුවේ අසරණ හඬකිනි.</p><p>මෙතුවක් කල් තමා ජීවත්වූ සරල ලෝකය ඉතින් සුණු විසුණුව ගොස් හමාරය.ඉතාම කුඩාකල තාත්තාද ඉන් පසුව අම්මා සහ මාලනීද වටා ඉදිව ගතකල ජීවිතයේ ක්රෝධය, වෛරය ගැවීවත් තිබුණේ නැති තරම්ය. මේ කිනම් ලෝකයක්දැයි පාරමී විස්සෝප වෙමින් කල්පනා කළාය.</p><p>"විශ්ව, දැන් ඔයා ගෙදර යන්න. මට ටිකක් තනියම ඉන්න ඕනෙ" පාරමී විශ්වගේ අතකින් අල්ලා පැවසුවාය.විශ්ව ඇයගේ දෝතින්ම අල්ලා ඇයගේ මුහුණට එබුණේය.</p><p>"පාරෝ , ඔයා මෙහෙම කියන්නෙ ඇයි?"</p><p>විශ්ව ඇසුවේ කම්පනය වූ සිතිනි.පාරමී හිස නගා ඔහු දෙස බැලුවාය.</p><p>"ඔයා දැන් කීවනේ මට ඕනම ඇක්ෂන් එකක් ගන්න ඉඩදෙනව කියල.මට තනියෙන් ඉන්න ඕනෙ විශ්ව .කල්පනා කරන්න ඕනෙ හැමදේම ගැන මේ වුණ.ඒ නිසා ඔයා ගෙදර යන්න දැන්.මම කෝල් එකක් දෙන්නම් ඔයාට"</p><p>පාරමී සිනාවෙන්නට තැත් දරමින් පැවසුවාය.විශ්ව සුසුමක් හෙලා ඇයදෙස බලාඋන්නේය.ඇත්තෙන්ම ඇයට ඒ තමා කියූව දරාගන්නට අපහසු වන්නට ඇත.විශ්ව ඇයගෙන් සමුගෙන ආපසු සිය රථයට පැමිණියේ නිසල්ට ඇමතුමක් දෙමිනි.</p><p>" පොඩ්ඩක් වරෙන් මට කතාකරන්න ඕනෙ" </p><p>විශ්වගේ හඬම තත්වය සුබ නොවන බව විසල්ට කියාදුන්නේය.ඔහු වහා විශ්ව හමුවන්නට ආවේ සුපුරුදු වෙරළබඩ අවන්හලටය.</p><p>"පාරෝගෙ මූඩ් එක එහෙම්පිටින්ම අවුල් වුණා බං .ඇත්තනෙ ශොක් වෙන්නෙ නැද්ද කියපන්කො මේක ඇහුවම.මට ගිහින් එන්න කීව තනියම ඉන්න ඕනෙ කියල"</p><p>විශ්ව අසුනේ සිට සිය හිසකේ තදින් ඇදගනිමින් පැවසීය.</p><p>"අපි බලමු බං .පාරමී කියන්නෙ හුඟක් දුරදිග හිතන්න පුළුවන් කෙනෙක්නෙ.උඹ කලබල නොවී කෝල් එකක් දෙනකල් හිටපන්.අද උඹ ගෙදර යන්න ඕනනෑ.යමන් අපේ ගෙදර."</p><p>නිසල් විශ්වගේ උරහිසට තට්ටුකරමින් පැවසීය.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>විශ්ව නික්ම ගිය පසු පාරමී සයනයේ වැතිරගත්තේ පහවී නොගිය කම්පනයෙන් යුතුවය.ඉදින් මේ තමා අත්දකින්නේ කිසිදාක අපේක්ෂා කල තත්වයක් නොවේ.විශ්වගේ මව ආඩම්බරකාර මෙන්න නපුරු කාන්තාවක් බව කෙතෙක් දැනුනද ඇය මේසා කුරිරු වේයැයි පාරමී සිහිනෙනුදු නොසිතුවාය.කෙසේ වුවත් අවසානයේ සිදුව ඇත්තේ එයයි.පාරමී ඇසට ගලා ආ කඳුළ නිවාගන්නට තැත් කළාය.</p><p>"මොකද බං උනේ මේ."කාමරයේ දොරෙන් ඇතුලට ආවේ දැහැමිය.ඇය දෑස් විසල් කොට පාරමී දෙසම බලාඋන්නාය.පාරමී සිනාසෙන්නට තැත් කළද එය අසාර්ථක විය.</p><p>"නිසල් අයියා කියනකල් මම මේ මොකුත් දන්නෙ නෑ. දැනගත්ත ගමන් මේ දුවල ආවෙ" </p><p>දැහැමි සිය බෑගය පුටුව මතට දමා පාරමී වෙත ළංවූවාය.</p><p>පාරමී සිදුවූ සියල්ල දැහැමි වෙත පවසා උන්නේ සිතේ බලවත්ව පැතිරුණ වේදනාවෙන් යුතුවය.ඉතින් සුසුමක් කඳුළක් හෙලා ළය සැහැල්ලු කරගන්නට නොහැකි තරම් මේ අත්දැකීම කටුකය. භයංකාරය.</p><p>"මට හිතාගන්නවත් බෑ බං මෙහෙම දේවල් කරන්න මේ මිනිස්සුන්ට පුළුවන් වුණාද කියල."</p><p>දැහැමි පැවසුවේ කලකිරීම මුසු හඬිනි.</p><p>"විශ්ව අයියා මොකෝ කියන්නෙ ඉතින් "</p><p>දැහැමි ඉන්පසු ඇසුවාය. </p><p>"විශ්ව පව්...එයා මේ වෙලාවෙ මාරම අසරණයි.මට කැමති ඩිසිෂන් එකක් ගන්න කීවා.මම එයාව ගෙදර යැව්වා.මට ටිකක් කල්පනා කරන්න ඕනෙ කියල." පාරමී පැවසුවේ කල්පනාවෙන් බරවය.ඇත්තෙන්ම මේ කාරණයට විශ්වට කරන්නට දෙයක් ඇත්තේම නැත.ඔහු මුල සිටන්ම අම්මා ගැන පාරමීට පවසා තිබූ කරුණු අනුව අම්මා යනු කුමන අන්දමේ කාන්තාවක්දැයි පාරමී වටහා ගෙන උන්නාය.</p><p>"ඔය අම්මණ්ඩිට පාඩමක් උගන්වන්නම ඕනෙ.බලපන් අවුරුදු හැත්තෑවත් පැනල.තාම තණ්හවෙ ඉවරයකුත් නෑ.අනුන්ට ගින්දර දෙන එකේ ඉවරයකුත් නෑ"</p><p>දැහැමි පැවසුවේ අධික කෝපයකිනි.</p><p>"මං මොන දේ කලත් අන්තිමට තැවෙන්නෙ විඳවන්නෙ විශ්ව. තමන්ගේ අම්මා මොනව කලත් ඒකෙ වරද විශ්වට පටවන්න බෑනෙ බං "</p><p>පාරමී කල්පනා කරමින්ම පැවසුවාය.</p><p>"උඹ දැන් මොකක්ද කරන්න ඉන්නෙ."</p><p>දැහැමි ඇසුවේ පාරමීගේ තුවාල දෙස බලමිනි.</p><p>"බලපන් මේ වගෙ දෙයක් කරවන්න මේ ගෑනිට පුළුවන් උනේ මොන හිතකින්ද ?" දැහැමිගේ ස්වරයේ තරහ, වේදනාව මෙන්ම කලකිරීමද විය.</p><p>"මං කල්පනා කරන්නෙත් ඒකම තමයි බං"</p><p>පාරමී පැවසුවාය.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>"මචං මේ මේ බලපන්"විශ්ව සිය පරිගණකයට එබී කෑගැසීය.නිසල් වහ වහා ඔහු වෙත දිව ආවේ ඒ කෑගැසීමෙනි.</p><p>ශෙරීනා එවූ විද්යුත් මේලය පරිගණකයේ විවෘත වී තිබුණි.ඇය මුලින්ම විශ්වගෙන් සමාව ඉල්ලා තිබුණ අතර සිදුවූ සියල්ලම විස්තර සහිතව ලියා තිබුණි.මෙම මේලයේම පිටපතක් සිය පියාටද යවා ඇති බව ඇය සඳහන් කොට තිබුණාය.</p><p>"මේක නම් නිකම් ඩ්රාමා එපිසෝඩ් එකක් වගෙනෙ බං.බලපන්කො අරුන්ගෙ ප්ලෑන් එක.මං හිතන්නෙ ශෙරීනා රට පනින්න හදපු එක හැක් උනා ටෙරන්ස් කාරයාට.ඕකුන් අපිවත් හැක්කරලද දන්නෑ මෙලහකට."</p><p>නිසල් විද්යුත් මේලය නැවත කියවමින් පැවසීය.</p><p>"අංකල්ටත් මේක ෆෝවර්ඩ් කරල කියන්නෙ ශෙරීනාට මාව මේකෙන් ගලවගන්න ලොකු උවමනාවක් තිබ්බා කියන එකනෙ.පව් මොක උනත් "</p><p>විශ්ව පැවසුවෙ ශෙරීනා ගැන උපන් සැබෑ ශෝකයෙනි.</p><p>"අරුන් මේ වැඩේ අතාරින්නෑ ඒ උනාට .කල්පනා කියන්නෙ කන්න දුන්න අත හපා කාපු සතෙක්.උඹේ පස්සෙන් මෙච්චර පන්න පන්න පලිගන්න ඒකිට මොන හේතුවක්ද කියලයි මම කල්පනා කලෙ මේ"</p><p>නිසල් පැවසුවේ කල්පනාබරිතවය.</p><p>"උඹ මේක පොලිසියට දෙනවද?"</p><p>නිසල් යළි ඇසුවේය.</p><p>"නෑ කරන දෙයක් අංකල් හිතල බලල කරයිනෙ.බලමුකො</p><p>මේ ඔක්කොමත් හරි පාරමී දැන් මොකක් කරයිද කියලයි මට ප්රශ්නෙ බං."</p><p>විශ්ව පැවසුවේය.ඔහුගේ සිතෙහි වූයේ බරපතල ලතැවිල්ලකි.පාරමී නොමැතිව නම් තමාහට මින් ඉදිරියට කිසිවක් කරන්නට නොහැක.</p><p>"උඹ හවස යනවනෙ පාරමීව බලන්න."</p><p>නිසල් ඇසුවේ වේදනාවෙන් පසුවන සිය මිතුරාගෙනි.</p><p>විශ්ව හිස වනා පිලිතුරු දුන්නේය.</p><p> </p><p>ඒ මොහොතේම විශ්වහට ඇමතුමක් ලැබුණේ ශෙරීනාගේ පියාගෙනි.</p><p>"විශ්ව පුතා , ඔයා ඊමේල් එක දැක්කද?"</p><p>ඒ පියාගේ හඬෙහි වූයේ දැඩි ආවේගයක් සහ කෝපයකි. ඊට හේතුව වූයේ තමාගේ දියණිය මේ සා නොහොබිනා ලෙස විශ්ව හට ද්රෝහී ක්රියාවක් කිරීමය.</p><p>"ඔව් අංකල් ,මාත් මේ දැන් බැලුවා විතරයි"</p><p>විශ්ව සන්සුන් ස්වරයෙන් පැවසුවේය.</p><p>"මේකි මෙච්චර බලු වැඩක් පුතාට කරයි කියල මං හිතුවෙ නෑ පුතා . අයැම් සෝ සොරි.මට ඇත්තෙන්ම ලැජ්ජයි"</p><p>ඔහු වේදනාත්මක ස්වරයෙන් පැවසීය.</p><p>"අංකල් ඒක ගැන වොරි වෙන්න එපා.මට ඇත්තෙන්ම ශෙරීනාට වුණ දේ ගැන දුකයි. අංකල් මේ ඊමේල් එක මොකද කරන්නෙ.පොලිසියට ඉදිරිපත් කරනවද?" </p><p>විශ්ව ඇසුවේ ඉදිරි කටයුතු ගැන වදවෙමිනි.</p><p>"මොන දහජරා වැඩෙ කලත් දැන් එයා ඒකට දඬුවම් විඳල ඉවරයි පුතා.නමුත් අන්තිම ජරා හොරමැරකම් කරන කෙනෙක් වුනත් මෙහෙම මැරෙන්න බෑ.නීතියට අනුව.ඒ නිසා මම මේක පොලිසියට දෙනව" </p><p>ඔහු පැවසීය.</p><p>"අවශ්ය වුනොත් මගෙ එවිඩන්ස් මම දෙන්නම් අංකල්. "</p><p>විශ්ව සමුගනිමින් පැවසීය.කෙසේ වුවද අතිශය බලලෝබී කතන්දරයක නිමාව එලෙස සනිටුහන් වුවද තවමත් කල්පනා සහ ටෙරන්ස් නිදැල්ලේය.ඔවුහු ශෙරීනාගේ ඊමේලය ගැන අවබෝධයක් නැති හෙයින් තවම ඊළඟ පියවර සැලසුම් කරමින් ඉන්නවා ඇත.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>"කල්පි , අපි නෙක්ස්ට් වීක් අපහු යන්න ඕන.ඊට කලින් මගෙ ප්ලෑන් එකක් තියනව.මං මේක හොඳින් හෝ නරකින් මගෙ අතට ගන්නව.නැත්නම් ඌව මම නැතිකරනව" </p><p>ටෙරන්ස් නාගහවත්ත පැවසුවේ සවස් යාමයේ කල්පනා උන් මහල් කිවාස කුටියට පැමිණි මොහොතේය.කල්පනා නිහඬව ඔහු කියන්න අසා උන්නාය.</p><p>"මොකෝ ගල්ගිල්ල වගෙ ඉන්නෙ.අරකි මැරුණට බයේද?"</p><p>ටෙරන්ස් නාගහවත්ත කල්පනාගේ ගෙලවටා අතක් යවා තමා වෙතට ඇදගනිමින් පැවසීය.කල්පනා කිසිවක්ම නොකියා උන්නාය.</p><p>ටෙරන්ස් නාගහවත්තගේ නිලනොලත් අන්තඃපුරයේ ආ ගිය සුරූපිනියන් අතර කල්පනාට හැමදාම ස්ථීර තනතුර තිබුණේ ඇයගේ උගත්කම සහ ටෙරන්ස්ගේ කටයුතු වලට දැක්වූ විශ්වාසනීය බව හෙයිනි.</p><p>"මට බයයි ..ශෙරීනාගෙ ඩෙත් එක ගැන පොලිසිය ඉන්වෙස්ටිගේශන් යනව.මාව අහුවෙන්න පුළුවන් .ආගිය තැන් චෙක්කලොත්"</p><p>කල්පනා පැවසුවාය.</p><p>"ඇයි ඒ යන තැන්වල ගියේ පෙනුම වෙනස්කරන් නෙවෙයිද?"</p><p>ටෙරන්ස් නාගහවත්ත ඇසුවේ කල්පනාගේ අනියත බිය ගැන ගැටලු සහගතවය.</p><p>"ගියෙනන් එහෙම තමා.ඒත් මේ ගෑනිව ශුවර් නෑනෙ.කරන දෙයක් ඉක්මනින් කරල අපි යං"</p><p>කල්පනා පැවසුවාය.ටෙරන්ස් නාගහවත්ත කල්පනා සිය ගතට ලංකොට ගත්තේ නිදන කාමරය වෙතට පියනගමිනි.ඉන්පසු එළඹෙන හෝරා කීපය තමා නොමරා මැරෙන්නක් බව කල්පනා දැන උන්නාය.එහෙත් මේ දෛවය තමාට ඉතුරු කල දෑය.ඇය සිත හදාගෙන ඔහුට අවනත වූවාය.</p><p>කල්පනා සයනයෙන් නැගීඋන්නේ ටෙරන්ස් නාගහවත්තගේ මත් පැන් වීදුරුව රැගෙන එන්නටය.ඔහු ඇය සමග මත්පැන් පානය එහෙම දිනයක අත්හැරියේ නැත.කල්පනා මත්පැනට හුරු වූයේද ටෙරන්ස් ගේ ඇසුරෙනි.</p><p>අයිස් කැට ,වීදුරු සහ , මත්පැන් ද සහිත ට්රොලිය රැගෙන කල්පනා ටෙරන්ස් වෙත ලඟාවූවාය.</p><p>"උඹ හොඳ කෙල්ල.මගෙ ටේස්ට් එක දන්න එකම කෙල්ල.කොච්චර මගෙන් ගුටිකැවත් කිසිම දවසක මාව අතෑරල නොගිය එකි.මම උඹට අලුත් අපාර්ට්මන්ට් එකක් අරන් දෙනව ගිය ගමන්."</p><p>කල්පනා සිය උකුලේ හිඳුවාගෙන ටෙරන්ස් සිය මත්පැන් වීදුරුව අතට ගත්තේය.කල්පනා ද සිය මත්පැන් වීදුරුව හිස්කරමින් ආලිංගනයට නතුවූවාය.</p><p>මත්පැන් බී අවසානයේ සයනයට වැටුණ දෙදෙනාගේ නෙත් පියවෙන්නට මොහොතකට පෙර කල්පනාගේ මුවගට ආවේ සැනසුම් සිනහවකි.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>විශ්ව පාරමී උන් කාමරයට ඇතුල් වූයේ සිතේ බලවත්ව නැගෙන අවිනිශ්චිත භාවයද සමගිනි. ඒ වන විටත් දැහැමි ඇයගේ හිස පීරමින් ඇය අසලට වී උන්නාය.විශ්ව දෙදෙනා සමගම සිනාවූයේ ආයාසයෙනි.</p><p>"විශ්ව අයියා බලන්න මේ කෙල්ලට වෙලා තියන දේ"</p><p>දැහැමි පැවසුවේ ඉතාමත් වේදනාවෙනි.කුඩාකල පටන්ම එකට වැටී උන් සිය මිතුරියට වූ මේ දේ දැහැමිව කම්පනය කොට තිබුණි.</p><p>"මං හිතුවෙ නෑ විශ්ව අයියා නැන්දා ඔච්චර දරුණු ගැනියෙක් කියල"</p><p>දැහැමි ගේ හඬ චෝදනාත්මක වෙද්දී විශ්ව අපහසුතාවයෙන් බිම බලාගත්තේය.පාරමී දැහැමි ගේ අතින් අල්ලාගත්තේ ඔය ඇති යැයි ඇසින් කියමිනි.</p><p>දැහැමි සමුගෙන ගිය පසු විශ්ව පාරමී වෙත පැමිණියේ ඇයගේ දෑසෙහි කියවෙන කතාව සිතාගන්නට අනුමාන කරමිනි.ඇය තමා හැරයනු ඇත්දැයි ඔහුට මහත් බියක් ඇතිව තිබුණි.</p><p>"පාරෝ..."විශ්ව ඇයගේ අතක් අල්ලාගත්තේ කෙඳිරුම් හඬකින් එසේ කියමිනි.පාරමී සුසුමක් හෙලා බලාඋන්නාය.</p><p>"ඇයි කතා නොකරන්නෙ..."විශ්ව ඇසුවේය.</p><p>"විශ්ව...මේ මොන දේ මෙහෙම උනත් මට ඔයාගේ අම්මාව පොලිසි උසාවි ගානේ ගෙනියන්න වුවමනාවක් නෑ."</p><p>පාරමී සුසුමක් හෙලා පැවසුවාය.</p><p>"අවුරුදු හැත්තෑගානක් වෙලත් එයාගේ තියන ගතිගුණ ඔයාටවත් අපිටවත් වෙනස්කරන්න බෑ.ඒක මේකෙන් තහවුරු උනානෙ.ඒ උනාට ඔච්චර වයසක කෙනෙක් පොලිසි උසාවි ගෙනිහින් කරදර කරන්න බෑ....මට කොහෙත්ම ඒක කරන්න බෑ...."</p><p>පාරමී පැවසුවේ කල්පනාවේ ගැලෙමිනි.</p><p>"ඒ උනාට මේ හැමදේම මගෙ ජීවිතයට හුරු ඒවා නෙවෙයි විශ්ව.ඔයා දන්නව අම්මායි මාලනියි එක්ක මම ගතකල ජීවිතේ මොන වගේද කියල.මෙහෙම දේවල් අපේ ජීවිත වල තිබුණෙ නෑ..."</p><p>විශ්ව නිහඬවම අසා උන්නේය.</p><p>"මේ කිසිම දේකට ඔයා වැරදි නෑ විශ්ව.ඒත් .....මට තීරණයක් ගන්න වෙනවා....ඇත්තෙන්ම ආයෙ ආයෙ මේ වගේ අනතුරු කරදර නොවෙයි කියල කිසිම සහතිකයක් අපිට නෑනේද....?</p><p>ඔය ශෙරීනාගේ මරණය කරවපු අය තාම පස්සෙන් පන්නනවා වෙන්න පුළුවන් ..ඒ අයගෙ ඊළඟ ඇටෑක් එක මම වෙන්න පුළුවන් ...ඔයාගෙ අම්මාට විරුද්ධව මොකුත්ම නොකරන නිසා එයා ආයෙ ආයෙ මට කරදර නොකර ඉඳී කියලා හිතන්නත් අමාරුයි.....ඒ නිසා අපි තීරනේකට එන්න ඕනෙ විශ්ව "</p><p>පාරමී නිවීසැනසිල්ලේ කියාගෙන ගියාය.ඇය තුළ වූ සන්සුන් බව විශ්වගේ අහලක හෝ තිබුණේ නැත.ඔහු උන්නේ ගිනිවැදෙමිනි.</p><p>"පාරෝ....ඔයා මොකක්ද කරන්න යන්නෙ...?"</p><p>විශ්වගේ හඬ වෙවුලුම්කමින් පැවතුණි.පාරමී විශ්ව දෙසට හෙමින් හැරී බැලුවාය.ඔහුගේ දෑස් බොරපැහැයට හැරී තිබුණි.ඒතරමට අසරණ වූ දෑසක් පාරමී විශ්වගේ මුල් වෛද්ය හමුවේදී හෝ දැක නොතිබුණි.</p><p>"ඔයා මාව අතාරින්නද යන්නෙ පාරෝ...?" </p><p>විශ්ව ඇසුවේ පාරමී දෙසම බලාගෙනය.පාරමී ඉතා සන්සුන්ව සිනාවක් පා හඬ අවදිකලාය.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>" මේ හැමදේම මෙහෙම උනත් ඒ කිසිම දේකට ඔයා වගකියන්න ඕන නැහැ කියලා මම හිතන්නේ. මේ වගේ දේවල් වලින් විසිරිලා බිඳිල යන්න තරම් අපි දෙන්නගෙ අතරෙ තිබුණ ආදරය දුර්වල එකක් කියලා මම හිතන්නේ නැහැ.ඒ නිසා ඔයත් එක්ක එදා ගත්තු තීරණය අදටත් ඒ විදියටම තියෙනවා විශ්ව."</p><p>පාරමී බොහෝ නැවතිල්ලේ කියාගෙන ගියාය. විශ්වගේ හදවත සැහැල්ලු වූයේ කිය ගන්නටත් බැරි තරම් ඉක්මනිනි. ඇයගේ තීරණය ගැන කෙතරම් හිත අවිනිශ්චිතව තිබුණේදැයි ඔහුටම සිතාගත නොහැක.</p><p>" යොදාගත්තු හැමදේම ඒ විදියටම අපි කරමු. හැබැයි මේ වෙලාවේ ඉඳන් මගේ ආරක්ෂාව ගැන ඔයාට ලොකු වගකීමක් තියෙන බව විතරක් මතක තියාගන්න."</p><p>පාරමී සිය දෑතට සිරව ගත් විශ්වගේ දෑතම පිරිමදිමින් පැවසුවාය.</p><p>විශ්ව පාරමී සිය ළයට තුරුලු කොට ගත්තේ ඇයගේ තුවාල පෑරෙන්නේ නැති තරම් සියුම් වය.</p><p>"මං ඒ දේ කරනවා පාරෝ.ඔයා නැතුව මට කොහොමත් ජීවිතයක් නෑ.ඒක මම දන්න එකම දේ" විශ්ව පැවසුවේ පාරමී පාරමීගේ නලලත සිප ගනිමිනි.මෙවන් දෙහදක නැගෙන ප්රේමය කෙතෙක් නම් බලවත්දැයි විටෙක කෙනෙකුහට සිතාගන්නට නොහැකි තරම් ය </p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>රටම ආන්දෝලනයකට ලක් කරමින් සුපිරි නිවාස සංකීර්ණයේ එක් නිවසක ටෙරන්ස් නාගහවත්ත සහ කල්පනා සූරියාරච්චි මිය ගොස් සිට හමුවූයේ දිනකට පසු ටෙරන්ස් නාගහවත්තගේ ශරීර ආරක්ෂකයා විසින් දොර කඩා බැලීමේදීය.</p><p>මරණ පරීක්ෂණයේ දී නිරාවරණය වූ කාරණය වූයේ මත්පැන් වලට මුසු වූ නිද්රාජනක ඖෂධ අධිමාත්රාවක් සමඟ උග්ර විශක් දෙදෙනාගේම ශරීර වලට ඇතුළු වී ඇති බව ය. සැකය විවිධ ආකාරයෙන් හැම දෙසටම යොමු වෙද්දී ශෙරීනාගේ විද්යුත් මේලය මෙන්ම කල්පනා විසින් කෙටි සටහනක් සේ ලියා තබා ඇයගේ අත්බෑගයේ සඟවා තිබූ පාපොච්චාරණමය සටහන ද සියලු දේ නිරාවරණය කර දුන්නේය.</p><p>ටෙරන්ස් නාගහවත්ත ගේ අතීතයේ සිටම සිදු කළ සියලුම වංචනික හා දරුණු ක්රියාවන් සියල්ලේම වගකීම ඔහු සහ තමා ගන්නා බවද මේ සියලුම කාරණා වලින් අනෙක් පාර්ශ්ව සියල්ලම නිදහස් වන බව ද ඇයි සටහන් කොට තිබිණි.</p><p>"අන්තිමට හැමදේම විසඳල තියලා උන් ඔක්කොම ගියා."</p><p>නිසල් පැවසුවේ මේ සියල්ලේම පසු සමාලෝචනයක් විශ්ව සමගින් කරමිනි.කල්පනාගේ මරණය විශ්වගේ සිතේ කිසිදු වේදනාවක් ඇතිකලේ නැත.ශෙරීනා වෙනුවෙන් නම් යම්තාක් දුරකට හෝ කණගාටුවක් ඉතිරිව තිබුණි.</p><p>"අපේ අම්මාගේ කාරණය ඇරෙන්න අනිත් ඔක්කොම ඒ විදිහටම විසඳිලා ගියා."</p><p>විශ්ව පැවසුවේ තමාහට ඇසිඩ් ගැසූ කාරණය පොලිස් වාර්තාවලින් ද පාරමී ඉවත් කරගත් හෙයිනි.එය තනිකරම ඇයගේ තීරණයක් වූ හෙයින් විශ්ව එයට මැදිහත් වූයේ නැත. පාරමී කිසිදු විටෙක තමා ගත් ඒ තීරණය ගැන විශ්ව සමග යළි කතාකලේද නැත.</p><p>දින කිහිපයකට පසු පාරමී රෝහලෙන් ටිකට් කපා නිල නිවෙසට ගියාය.ඔවුන්ගේ විවාහය ලියාපදිංචි කරන්නට යොදාගත් දිනයට පෙර පාරමී විශ්ව සමඟින් ඔහුගේ ගෙදරට පැමිණියේ විශ්වගේ මව හමුවීමටය.</p><p>සිදු වූ සියලුම කාරණා මේ වනවිටත් දැන උන් හෙයින් විශ්වගේ මවගේ පෙර තිබූ අහංකාරය යටපත් වී තිබිණි.ශෙරීනා විසිං කලකී දෑ අනාවරණය වෙත්ම විශ්ව ගේ මවගේ සිතතුළ වූ බලලෝභය යම්තාක් දුරට යටපත්ව ගියේය. පාරමී ඇය සමග කතාකලේ විශ්වට එතැනට ඒම වලක්වාය.</p><p>"මම මේ කාරණා කිසිම දෙයක් ඉස්සරහටත් අදින්නේ නැහැ එළියට. ඒ නිසා මම බලාපොරොත්තු වෙනවා මිසිස් ජයසූරිය ඉදිරියටවත් මේ වගේ වැඩ නොකරයි ඉඳියි කියලා."</p><p>පාරමී එපමණක්ම කියා නැගී සිටියාය.</p><p>"මට සමාවෙන්න දුව."</p><p>විශ්වගේ මව නොසිතූ අන්දමින් පාරමීගෙන් සමාව අයැද උන්නාය.එහෙත් ඇය විසින් ඇතිකල තුවාලය කිසිදා අමතක කල හැක්කක් නොවේ.</p><p>"මගෙන් සමාව ගන්න අවශ්ය නෑ මිසිස් ජයසූරිය ...ඒත් කිසිමදාක මම ඔයාට නෑකමක් කියන්න ඔයා ළඟට එන්නෙ නෑ..."</p><p>පාරමී ඒ සියල්ල කියාදැමුවේ විශ්ව ගේ මවගේ දෑස දෙසම බලාගෙනය.ඇය ඉතා අපහසුවෙන් බිම බලාගත්තාය.පාරමී නිහඬවම ඇයගෙන් සමුනොගෙනම ආපසු ආවාය.</p><p>නිසල් සහ දැහැමිත් ඇයගේ අම්මාත් පමණක්ම සහභාගී වූ විවාහය ලියාපදිංචි කිරීමක් පාරමී සහ විශ්ව විසින් තෝරාගත් නිසංසල අවන්හලකදී සිදුවූයේ ඉන් දින දෙකකට පසුය. පාරමී ලාකොල පැහැති සාරියකින් සැරසුණේ ගෙල වැසූ හැට්ටයකටය.තවමත් ගෙල අසල තුවාල කැලැල් ය.</p><p>"දුක හිතෙනවා බෙල්ල දැක්කම"</p><p>විශ්ව පැවසුවේ පාරමී ගේ ගෙල දෙස බලමිනි.</p><p>"දැන් ඉතින් යන යන රටෙන් බලල මම ඔයාගේ පර්ස් එකට විඳලා මේක යටගැහෙන්න ක්රීම් ජාති ගන්නයි ඉන්නෙ."</p><p>පාරමී හිනැහෙමින් පැවසුවාය.විශ්වද ඒ සිනහවට එක්වූයේය.</p><p>ඔවුන් දෙදෙනා එදිනම රාත්රියේ යොදාගත් අන්දමට සති තුනක චාරිකාවක් සඳහා විදෙස් ගතවූහ.</p><p>"හැමදේම මේ විදියට වුණ එක ගැන මට දැනෙන්නේ පුදුම සතුටක්. "විශ්ව පාරමීට පැවසුවේ නිවසින් පිටව ගුවන්තොටුපලට යන්නට සූදානම් වෙන අතරේය.</p><p>" මොන ප්රශ්නෙ ආවත් ඔයා එක්ක මම ඉන්නවා කියල මම ඔයාට පොරොන්දු උනා මතකද ?" පාරමී ඇසුවේ විශ්ව ගේ ටීෂර්ටයේ කොලරය සකසමිනි.ඇයගේ දෝත අල්ලාගත් ඔහු ඒ දෑස් දෙස මොහොතක් බලාඋන්නේය.ආදරය සහ විශ්වාසය කැටිව ගත් පාරමී ගේ දෑස සුපැහැදිලිව දිලිසෙමින් තිබුණි.</p><p>"ඉස්සර ඔයා හමුවුන මුල් දවස්වල ඔයා මගේ හදවතේ කොතැනක හරි උන්න කෙනෙක් වගේම මට දැනුණා...අදින් පස්සෙ මගේ මේ හදවතේ හැම අස්සක් මුල්ලක්ම ඔයාගෙන් පිරේවි"</p><p>විශ්ව ඇය සිය ළයට තදකොට ගෙන පැවසීය.පාරමී දෑස් වසා ඒ ළයේ රිද්මය අසා උන්නාය.</p><p>ඉදින් ප්රේමය යනු පරිත්යාගයක් මිස අන් කවරක්ද ? </p><p>හදගැබෙහි කොහේ හෝ කොණක මතුවන ඉන්පසු හදපුරා අක්මුල් සිසාරා පැතිරෙන ආදරයේ මල්වරුසාවන් මතින් ජීවිතයේ අලුත් ඉසව්වක් සොයා යන්නට පාරමී විශ්වගේ දෑතේ පැටලී බණ්ඩාරනායක අන්තර්ජාතික ගුවන්තොටුපළ වෙත පිවිසියාය.</p><p>********************************************************************************* </p><p>හදේ කොතැනක හෝ හිඳී ඔබ </p><p>නිදානොනිදා මෙන්</p><p>බලා අවසර සොයා කල් දැන වෙලා හස රැහැනින්</p><p>පෙලයි මා මුදා සුව දැහැනින්.....</p><p><br /></p><p>සමාප්තයි.</p><p><br /></p><p>********************************************************************************** </p><p>කිත්මා වාසනා දහනායක </p><p>( විසිරි සිහින)</p><p><br /></p>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-44159568918104249712023-04-24T05:17:00.000-07:002023-04-24T05:17:01.608-07:0029 කොටස- හදේ කොතැනක හෝ හිඳී ඔබ<p> 29 කොටස</p><p><br /></p><p>28 කොටසට මෙතනින් <a href="https://wisirisihina.blogspot.com/2023/04/28.html">28</a></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgL11ebusNBeYU7Zk7h3laqtDEOP3JJ52FcZqlh9X23e2hGl6_5h54Ugt33H1-yVEsLoefWYHDL7ib6llS0g-0w9CwnTkZxA1AnE9r4m4CHNu0zxp3l2k4dWilm4LNwzoT1RolSXQsYaZpot2UAJocf2lEWw-RAB8XVNuoYOBjJU92UQljwYqHMAcrU/s2227/a4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2227" data-original-width="1484" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgL11ebusNBeYU7Zk7h3laqtDEOP3JJ52FcZqlh9X23e2hGl6_5h54Ugt33H1-yVEsLoefWYHDL7ib6llS0g-0w9CwnTkZxA1AnE9r4m4CHNu0zxp3l2k4dWilm4LNwzoT1RolSXQsYaZpot2UAJocf2lEWw-RAB8XVNuoYOBjJU92UQljwYqHMAcrU/s320/a4.jpg" width="213" /></a></div><br /><p>මේ සිදුවීම් අතරතුරේදී පාරමි සෞඛ්ය අමාත්යාංශය වෙත පැමිණියේ ඇයගේ විදේශ නිවාඩු අනුමත කර ගැනීමේ කටයුතු සඳහාය. විශ්වගේ කටයුතු සඳහා බොහෝ වේලාවක් ගතවන බව ඇය දැන උන් නිසා ඔහු වෙත ඇමතුමක් ගන්නට ද ඇය තැත් නොකළා ය. තමන්ගේ වැඩ කටයුතු සියල්ල නිමා කර ගත් පසු විශ්ව ඇමතීමට ඇය සිතා ගෙන උන්නාය.</p><p>ඇති වූ දැඩි කලබලය හමුවෙ කලුබෝවිල රෝහල වෙත යමින් සිටි විශ්වට ද පාරමීහට ඇමතුමක් දෙන්නට අමතක වීය.ශෙරීනාගේ මරණය සිදු වූ ආකාරය බෙහෙවින්ම ඛේදජනක එකකි. ඇය කෙතරම් වංචනික ලෙස ක්රියා කළ ද ඇයට සියදිවි නසාගන්නට නම් හේතුවක් නො තිබුණු බව විශ්ව දැඩි ලෙසම විශ්වාස කළේය .</p><p>" මේක තනිකරම අරූගේ ප්ලෑනක් ..උඹට එහෙම හිතෙන්නෙ නැද්ද නිසල් " </p><p>විශ්ව ඇසූයේ මෝචරියේ දොරකඩ අසල සිටය.</p><p>සිය දියණියගේ මෘත දේහය දැක හඬා වැටෙන අතුකෝරල යුවල දුටුවිට විශ්වටද ඇතිවූයේ ඉමහත් වේදනාවකි.</p><p>"බලන්න පුතා මේ ළමයා කර ගත්තු දේ .ඔයා ඔෆිස් එකේ උන්නෙත් නැහැ කිව්වා.බලන්නකෝ මේ කරගත්තු දේ අනේ ඉතින් අපිට උන්න එකම කෙල්ල "</p><p>රියන්සි අතුකෝරල පැවසුවේ දෙනෙතට ඉණු කඳුළු ඇඟිලි තුඩකින් තද කර ගනිමිනි.විශ්ව ඔහුගේ උරහිසට තට්ටු කරමින් ඔහු අස්වසන්නට උත්සාහ කළේය</p><p>ශෙරීනාගේ හැසිරීම් රටාව කෙබඳු වුවද ඇයගේ පියා ඇත්තෙන්ම බොහෝ හොඳ ගතිගුණ වලින් පිරුණු මහත්මයෙකු විය. විශ්ව කුඩා කල සිටම ඔහුට ඉතා ප්රිය කළේය.ඉතින් ඒ වියපත් පියාගේ හිත සැනසීමට හෝ යමක් තමා විසින් කිව යුතු බව විශ්වට වැටහුණේය.</p><p>"මේ වෙලාවේ ඉවසාගෙන ඉන්න අංකල්.අපි මේ වැඩ ටික කරගම්මු ඉක්මනින්"</p><p>විශ්ව පැවසුවේය.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>පාරමී සෞඛ්ය අමාත්යාංශයෙන් පිටතට විත් පාර පනින්නට උත්සාහ ගත්තේ පාරෙන් එහා පස වූ bread talk අවන්හල වෙත යාමටය. දිවා කල සිටම රාජකාරී කටයුතුවලට යෙදී උන් හෙයින් දිවා ආහාරයද අත හැරී ගියේය .</p><p>කෙටි කෑමක් සහ අයිස්කෝපි වීදුරුවක් පානය කිරීමේ අවශ්යතාවය පාරමීට දැඩි ලෙසින් ඇති විය. යමක් ආහාරයට ගෙන ම විශ්වට ඇමතුමක් දෙන්නට ඇය සිතුවාය .</p><p>ඇස් වාට්ටුව අසල පාර මාරු වන ස්ථානයේදී කොල එළිය වැටෙන තුරු ඇය ඇය බලා උන්නාය. ඒ මොහොතේ ඇය වෙත පැමිණියේ කැප් තොප්පියක් දමාගත් උස හැඩිදැඩි මිනිසෙකි .</p><p>පාරමී ඔහු දෙස මොහොතක් බලා ආපසු පාර මාරුවන මොහොතේ ඔහු ඇයට "මේ මේ මැඩම්..."යැයි ඇමතුවේය.පාරමී මොහොතකට ඔහු දෙස හැරී බලා ඉදිරියට හැරෙත්ම යම් උණුසුමැති දියරයක් ඇයගේ ගෙල අසලින් පහලට ගලාඑන සේ ඒ තැනැත්තා අතින් විසිවුණි.තත්පරයෙන් අංශුමාත්රයක් ගෙවෙන්නට පළමු පාරමීට තමාහට වැදුණේ ඇසිඩ් ප්රහාරයක් බව වැටහෙන විට ඒ මිනිසා සෙනඟ අතරේ සැඟවගොස් හමාරය.පාරමී දැවීයන වේදනාවෙන්ම එතැනම බිම ඉඳගත්තාය. සිහිසුන් වන්නට මොහොතකට පෙර "මේ මිස්ට ඇසිඩ් ගහල.ඉක්මනින් හොස්පිට්ල් එකට ගෙනියපල්ලා"යයිද වතුර බෝතලයක් ගෙලමතට වැක්කෙරීයනුද පාරමීට ඇසුණි.දැනුණි.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>"විශ්ව මචං මෙතන වැඩ ටික තවත් දිග්ගැස්සෙන හැඩයි.කොහොමත් බොඩි එක රිලීස් කරගන්න වෙන්නෙ පෝස්ට්මෝටම් එකත් තියලනෙ.අද උඹ පාරමී හම්බවෙන්න යනවත් කීවනෙ."</p><p>නිසල් විශ්වගේ අතින් ඇද පසෙකට කරගත්තේය.විශ්ව අත් ඔරලෝසුව බලන විට වේලාව හතර පසුවී ගොසිනි.මේ වන විටත් පාරමී ඇමතුමක් නොදීමට හේතුවක්ද නැත.තමා අදාල කාර්යයට යන හෙයින් ඇතැම්විට ඇය කරදර නොකරන්නට සිතුවා වන්නටද ඇත.</p><p>ඔහු රෝහල් කොරිඩෝරයේ පසෙකට ගොස් පාරමීහට ඇමතුමක් ගත්තේ සිදුවූ දෑ පවසා ඇයට කැබ් රථයක් ගෙන ආපසු සේවා ස්ථානයට යන්නට කීමටය.</p><p>ජංගමයේ ඇමතුම වරක් නිම වන තුරුම පාරමී සම්බන්ධ වූයේ නැත.විශ්ව යළිත් වරක් අත රැඳි ඔරලෝසුව බලා ඇයට ඇමතුමක් ගත්තේය.</p><p>"හෙලෝ..."</p><p>එහා පසින් ඇසුණේ නන්නාඳුනන ස්වරයකි.</p><p>""හෙලෝ ..පාරෝ...???" </p><p>විශ්ව ප්රශ්නාර්ථයකින් ඇමතුම ගත්තේය.</p><p>"මේ ෆෝන් එක අයිති ඩොක්ටර් පාරමී රත්මල්ගොඩට නේද? මම මේ කතාකරන්නෙ ජෙනරල් හොස්පිට්ල් එකේ වෝඩ් එකක නර්ස් කෙනෙක්.ඩොක්ටර් දැන් ඉන්නෙ මේ වෝඩ් එකේ ඇඩ්මිට් කරල.මේ ඩොක්ටර් ගෙ කවුද?" එහා පසින් ඇසුණ හඬින් විශ්ව මවිතයට පත්විය.කුමක් හෝ නපුරක් සිදුව ඇත.</p><p>"ඔ..ඔව් ..ඔව්..මම ඩොක්ටර් ව මැරිකරන්න ඉන්න කෙනා.මොකක්ද මිස් ප්රශ්නෙ.?"</p><p>විශ්ව ආයාසයෙන් ඇසුවේ නිසල්ටද තමා වෙත එනමෙන් සන් කරමිනි.</p><p>"නෑ එහෙම ලොකු අපහසුවක් නෑ.පොඩි කාරණයක්.මිස්ටර් ට දැන් එන්න පුළුවන් ද ජෙනරල් හොස්පිට්ල් එකේ -- වෝඩ් එකට.කලබලවෙන්න ඕනනෑ..හෙමින් එන්න."</p><p>හෙද නිලධාරිනිය ජංගමය විසන්ධි කලේ එසේ කියමිනි.</p><p>"මචං මොකක්ද බං මේ කරදර එකපිට එක.පාරමී ජෙනරල් හොස්පිට්ල් ඇඩ්මිට් කරලලු.හේතුවක් කීවේ නෑ.ඉක්මනින් යමං"</p><p>විශ්ව හිසකේ ඇදගනිමින් පැවසීය.</p><p>අතුකෝරල යුවලට සමු දී නැවත එනබව පවසා ඔවුන් ජාතික රෝහල වෙත වහා පැමිණියේ සිදුව ඇතිදේ අනුමාන කරගන්නට නොහැකිවය.ඔවුන් සිතතුල මෙයද ටෙරන්ස් නාගහවත්තගේ සැලසුමක්දැයි සැකයක් පමණක්ම ඉතුරු වී තිබුණි.</p><p>රෝහල් ආරක්ෂක නිලධාරීන් ගෙන් අවසර ගෙන වහ වහා අදාල වාට්ටුව වෙත දිවගිය විශ්ව මොහොතක් ගල්ගැසී නැවතුණේ වාට්ටුවට අදාල නම දුටුවිටය.</p><p>"Burns Unit"</p><p>නිසල් ගේ අතින් අල්ලාගත් විශ්ව වාට්ටුවට ඇතුල් වන තැන බිත්තියට මොහොතක් හේත්තුවිය.සිදුව ඇත්තේ එතරම්ම නපුරක්ද?නිසල් ඔහු වෙත ළං වූයේ සිය මිතුරා සිටින්නේ අධික කම්පනයෙන් බව වැටහීය.</p><p>"මචං calm down .අපි ඇතුලට ගිහින් බලමුකො ඉස්සෙල්ලම "</p><p>විශ්ව නිසල් පසුපසින් වාට්ටුව තුලට පිවිසුණේ ඇඳවල් දෙස බලමිනි.ඇඳන් වල ඉන්නා බොහෝ දෙනා වෙළුම් පටිවලින් එතීගොසිනි.වේදනාකාරී හැඬුම් සමහරක් ඇඳවල් වලින් නික්මෙයි.ශරීරවලට සම්බන්ධ බට රාශියකි.</p><p>"ඩොක්ටර්..මම විශ්ව ජයසූරිය .මම පාරමී මැරිකරන්න ඉන්න කෙනා "</p><p>විශ්ව වාට්ටුවේ වෛද්යවරයා වෙත සමීපව පැවසීය.වෛද්යවරයා හිසනගා ඔහුවෙත බැලුවේද ඔහුගේ මුහුණ පුළුල් සිනහවකින් එළිය වූයේද එකම විටය.</p><p>"අඩෝ විශ්වයා. ඉස්කෝලෙන් අවුට් වුනාට පස්සෙම උඹ දැක්කමයි මේ. මම කේසර.මතකද උඹට කේසර විතානගේ.අපි එකට බාස්කට් බෝල් ප්ලේ කලා මතකද?"</p><p>කේසර පුටුවෙන් නැගිට විත් විශ්ව වැළඳගත්තේ එකසැනිනි.සිය පාසල් මිතුරා හමුවීම කෙතරම් සතුටක් වුවද සිත දවන කාරණය ඒ සතුට මතුවන්නට ඉඩ නොදේ </p><p>"මචං ග්ලෑඩ් ටු මීට් යූ...අනේ බං පාරමීට මොකද උනේ කියපන්කො.කෝ එයා?"</p><p>විශ්වගේ නොඉවසිල්ල වෛද්යවරයා වටහාගත්තේ එසැනිනි.</p><p>"යං .."</p><p>ඔහු වාට්ටුවේ කෙළවරට ගමන් කලේ විශ්වට අතින් සන් කරමිනි.තිර රෙදි ඇද වටකළ සයනයක දෑස් පියා වැතිර උන්නේ ඇයයි. </p><p>"නින්ද යන්න බෙහෙත් දීලා තියෙන්නෙ. ඔහොම බලල වරෙන් මං අරහෙන් ඉන්නම්."</p><p>නිසල් සමග කේසර එතැනින් නික්ම ගියේය.විශ්ව පාරමීගේ ඇඳ අසලට ගියේ ඇයගේ පියව ගිය නෙත් දෙස බලාගෙනමය.ගෙල සිට පපුව ආසන්නයට එනතුරු ගෝස් තට්ටුවකින් වසා ඇත. ඇයගේ මුහුණ වේදනා බරිතව පියවගොසිනි.විශ්ව ඇසට ආ කඳුළක් ඇඟිලි තුඩින් තදකරගත්තේය.</p><p>"මගෙ කෙල්ල..."</p><p>ඔහුට ඉකිගැසිනි.ඇයට නින්ද ගොසිනි.සෙමින් පහත්වී නලලත දෙතොල් තැවරූ ඔහු ඇඳවටා වූ ස්ක්රීනය යලි වසා වෛද්ය මිතුරා සොයාගෙන ගියේ සිදුව ඇති කාරණය විමසා දැනගනු රිසියෙනි. හෙදියක පැමිණ පාරමී ගේ අත්බෑගය ඔහුට බාරදුන්නේය.</p><p>"හෑන්ඩ් ෆෝන් එකත් ඕකෙ ඇති."</p><p>ඇය ඔහුට පැවසුවාය.විශ්ව ඇයට ස්තුති කොට කේසර අසල පුටුවට බරවිය.</p><p>"මචං , ගෙනාව අය කිව්ව විදියට අයි හොස්පිට්ල් එක ගාව ක්රොසින් එකෙන් පාර පනින්න ඉන්නකොට තමා මේ ඇසිඩ් පාර ගහල තියෙන්නෙ වෙලාවට මෙයා පාර පනින්නම බලන් උන්න නිසා ඉස්සරහට ෆේස්කරල.ඉතින් මූණ බේරිලා තියෙන්නෙ ඒ නිසා.අනික ටිකක් ගණ කොට්න් සාරි එකක් එක්ක කර වහපු ජැකට් එකක් ඇඳල ඉඳල තියෙන්නෙ ඒ නිසා ඩීප් බර්න් එකක් වෙළා නෑ. බෙල්ල තමා පිච්චිලා තියෙන්නෙ.ඒකත් මතුපිට බර්න් එකක්.මොකද වැඩිහරියක් වැදිලා නෑ ඇඟට"</p><p>කේසර පැහැදිලි කලේ විශ්වටය.ඔහු සියල්ල අසා උන්නේ සිහිනයක පරිද්දෙනි.</p><p>"මචං අමාරුද පාරමීට..?"</p><p>විශ්ව නැවත ඇසුවේ කේසරගෙනි.</p><p>"නෑ නෑ තුවාල එච්චර ලොකුවට නෑ.ස්කාර් එක උනත් ඉක්මනින් මැකෙයි.බය වෙන්න එපා.අපි ඉන්නවනෙ."</p><p>කේසර සිය මිතුරාගේ නොසන්සුන් බව සමනය කරන්නට ඔහුගේ උරහිසට තට්ටු කලේය.</p><p>විශ්ව උන්නේ දැඩි කම්පනයෙනි.ඔහු සිතාඋන්නේ</p><p>පාරමීට මේ දේ කරන්නට ඇත්තේ ටෙරන්ස් නාගහවත්ත විසින් බවය.ඉතින් ඇය මෙසේ සිටීම තවත් අනාරක්ෂිතය.</p><p>"මචං මම පාරමීව ඩිස්චාජ් කරන් ප්රයිවෙට් හොස්පිට්ල් එකකට අරන් යන්නද ?මේකෙ අන්සේෆ් ගතියක් මට දැනෙනව"</p><p>විශ්ව කේසරගෙන් විමසුවේය.</p><p>"ඇත්තෙන්ම කිව්වොත් ඩොක්ටර් පාරමීට ලොකු බර්න් එකක් නෑ මචං. අද සෙට්ල් වෙන්න දීලා හෙට බලමු.මේක පොලිස් කේස් එකක් නිසා ආරක්ෂාව ගැන බයවෙන්න එපා.වෝඩ් ස්ටාෆ් එක කොහොමත් ඇහැගහන්නෙ ඉන්නෙ"</p><p>වෛද්ය කේසර එසේ පැවසුවද මේ දක්වා ටෙරන්ස් නාගහවත්ත ගේ සැලසුම් ගැන කල්පනා කරන විට මෙය සුලු කොට තැකිය හැකි දෙයක් නම් නොවීය.</p><p>"ආ අනෙක...ඩොක්ටර් පාරමී ව ඇඩ්මිට් කරන්න ආව අය අතරෙ උන්නා ඒ හරියෙ ශොප් එකක් කරන කෙනෙක්.එයා භාරකාරයෙක් ආවොත් දෙන්න කියල මොබයිල් නම්බර් එක දීල ගියා.උඹට මෙච්චර ළඟට ආව එකේ පොඩ්ඩක් ගිහින් කතාකරල ගියාට පාඩු නෑ.මොකද අපිට ඔක්කොම ඉන්ෆොමේෂන් ගන්න ඕනවෙන්නෙ නෑනෙ.අපි බලන්නෙ ලෙඩා ගැනනෙ"</p><p>කේසර තමන්ට සිහිවූ යමක් එක්වනම පැවසීය.</p><p>"ඔව් ....අපි යමු කෝකටත් ඒ කෙනාව මීට්වෙන්න."</p><p>නිසල් පැවසුවේය.</p><p>"මචං දැන් කොහොමත් ඩොක්ටර් පාරමී අවදිවෙන්නෙ නෑ. උඹ දැන් බලාගත්තනෙ.අවුලක් නෑ.මතුපිටින් යන බර්න් එකක් විතරයි.හෙට උදේ එන්න මං වෝඩ් එකේ ඉන්නව"</p><p>කේසර පැවසුවේ රෝගීන් බලන්නට යන්නට සූදානම් වෙමිනි.ඉතා කාර්යබහුල තත්වයක් මධ්යයේ වුවද තමා වෙනුවෙන් කාලය කැප කිරීම ගැන සිය මිතුරාට බෙහෙවින් ස්තුතිවන්ත වූ විශ්ව නිසල් සමගින් රෝහලින් පිට වී අදාල ප්රදේශය වෙත ගමන් කළේය .</p><p>ඇස් වාට්ටුව අසලට පැමිණ අදාල දුරකතන අංකයට ඇමතුමක් ගත් විශ්වට </p><p>"හෙලෝ"හඬින් පිළිතුරු දුන්නේ පිරිමි පුද්ගලයෙකි.</p><p>"මේ මහත්මයාගේ නම්බර් එක මට දුන්නේ ජෙනරල් හොස්පිට්ල් එකෙන්.අද හවස අද ඔයාල ගිහින් ඇඩ්මිට් කරේ මගේ වයිෆ්ව." </p><p>විශ්ව පැවසුවේ ස්තුති පූර්වක හඬකිනි .</p><p>" ආ මහත්තයා ද ඒ ? මහත්තයාට පුලුවන්නම් මගේ කඩේට පොඩ්ඩක් එන්න."</p><p>ඒ තැනැත්තා පැවසුවේය.</p><p>"ඔව් අපි මේ දැන් ඇස් වාට්ටුව ඉස්සරහට ඇවිල්ලා ඉන්නේ.මට තැන දැන ගත්තොත් එන්න පුළුවන්."</p><p>විශ්ව පැවසුවේය.</p><p>"පොඩ්ඩක් ඉන්න මහත්තයා. මම එලියට එන්නම්. පාර පනින තැනින් ඇවිල්ලා පොඩ්ඩක් වමට එන්න" </p><p>වමට හැරුණු තැන වූ කඩයකින් පිටතට ආ පුද්ගලයෙක් සිය දකුණු අත ඔසවා ගෙන සිටිනු විශ්ව දුටුවේය .ඔහු නිසල් සමගින් ඒ දෙසට පැමිණුනේ සිය දකුණු අත ඔසවමිනි.</p><p>"එන්න එන්න මහත්තයා. හිතුවෙ නැති කරදරයක් කරදරයක් නේද උනේ. අපි ඉක්මනට නෝනාව ගෙනිච්ච ඉස්පිරිතාලෙටත්.. මං හිතන්නේ ලොකු කරදරයක් නම් වෙන්නේ නැහැ "</p><p>ඔහු පැවසුවේ දැඩි හිතවත්කමිනි.</p><p>"අනේ බොහොම ස්තුතියි ඔයාලා ඒ වෙලාවෙ ඉක්මනින් ක්රියාත්මක වෙච්ච නිසා තමයි මගේ වයිෆ්ව කරදරයක් නැතුව ප්රතිකාර වලට ගන්න පුළුවන් වුණේ. කොහොම ස්තුති කරන්නද මන්දා "</p><p>විශ්ව පැවසුවේ එම තැනැත්තාගේ දෑතින්ම අල්ලා ගනිමිනි.</p><p>"අනේ මහත්තයා අපි ඔක්කොම මිනිස්සුනේ . කරදරයක් වෙච්ච වෙලාවට මනුස්සයෙකුට මනුස්සයෙක් නැත්නම් කවුද ඉන්නේ. මහත්තයට තව එක දෙයක් මට පුළුවන් කරන්න. මගේ කඩේ සීසීටීවී බලන්න පුළුවන්."</p><p>ඒ තැනැත්තා පැවසූයේ විශ්වගේ අතින් අල්ලා ගනිමිනි.</p><p>විශ්ව සහ නිසල් මුහුණෙන් මුහුණ බලා ගත්තේ ඒ කාරණය මෙතුවක් තමන්ගේ සිහියට නොආ බැවිනි.</p><p>"එන මහත්තයා ඇතුලට අපි ගිහින් බලමු"</p><p>එම තැනැත්තා කඩයේ ඇතුළු කාමරයක් වෙත විශ්ව සහ නිසල් සමගින් ගියේය.</p><p>අදාල සීසීටීවී ගබඩා කිරීම් දත්ත නැවත නිරීක්ෂණය කරන විට පාරමි පාර මාරුවන්නට පැමිණි මොහොතේ සිට ඉදිරියට සෙමින් සෙමින් ධාවනය කරනු ලැබුවේය .</p><p>කැප් තොප්පියක් පැළඳ ගත්තද ඒ අදාළ පුද්ගලයාගේ මුහුණ නිරාවරණය වී තිබුණි .</p><p>"ඒක සුම් කරල බලමුද ..?"විශ්ව ඇසුවේය.</p><p>එම කොටස විශාලනය කර බලන විට විශ්ව ඉබේම අසුනෙන් නැගිට්ටවුණේය.</p><p>"සෑම්.....මේ අර සෑම්නෙ..." විශ්ව නිසල් දෙස බලමින් පැවසීය. </p><p>"හොඳට බලපන් උඹට ෂුවර්මද?" </p><p>නිසල්ද ඒ ආසන්නයට පැමිණ තිරයට එබෙමින් ඇසුවේය. කතා දෙකක් නැත මේ ඒ දාමරිකයා මය. ඉතින් මේ සියල්ලේ අග මුල සිට අගමුල විශ්වට මනාව පැහැදිලි විය.මෙහි මහ මොළකරු කවුදැයි යන්න තවදුරටත් තවදුරටත් සැකයක් නොවේ. විශ්ව නිසල් දෙස බලමින් සුසුමක් හෙලුවේය.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> **** </span><br /></p><p>විශ්ව නිසල් සමගින් නැවත වාහනයට නැගුණේ සීසීටීවී පිටපතක්ද ලබාගෙනය.අදාල වෙලඳසැලේ හිමිකරුට මුව නොසෑහෙන සේ ස්තුති කල ඔහු මේ සම්බන්ධයෙන් ක්රියාකරන විට ඔහුට කිසිදු ගැටලුවක් නොවන සේ කරන බවටද පොරොන්දු දුන්නේය.</p><p>"මහත්තයා මමත් මරදානෙ මිනිහෙක්.ඒ වුනාට වැරැද්දට අසාධාරණයට මම හිටගන්නෙ නිවැරදි පැත්තෙ.මම කිසිදේකට බය නෑ මහත්තයා.ඕනම වෙලාවක මම එනව පොලිසියට උනත්"</p><p>ඔහු පැවසුවේය.</p><p>"එහෙම මිනිස්සුත් මේ රටේ තාම ඉන්නව බං."</p><p>නිසල් පැවසුවේ අවංකවම හිතට ආ පැහැදීමෙනි.</p><p>"සෑම් කාරයා මාවත් දන්න මිනිහා වෙද්දි මෙහෙම එකකට අතගැහුවෙ ඇයිද මන්දා?" </p><p>විශ්ව පැවසුවේ කල්පනාවෙනි.</p><p>"උඹ තාමත් හිතන්නේ මේක ටෙරන්ස් ගෙ වැඩක් කියලද ?" නිසල් ඇසුවේ විශ්ව දෙස බලමිනි.</p><p>"නැහැ කොහෙත්ම නැහැ .මෙතන යන්නේ වෙනම ගේමක්. මොකද කියන්නේ ඌව හම්බවෙන්න යනවද ? නැත්තං කෝල් එකක් දෙමුද ?" </p><p>විශ්ව කාර්යාලයට පැමිණ නිසල් ගෙන් ඇසීය.</p><p>"මේ වෙලාවේ උඹ එහෙ මෙහෙ යන එක එතරම් නුවණට හුරු නැහැ.එහෙන් ටෙරන්ස් කාරයා ඇහැ ගහගෙන ඉන්නෙ මොන ගිනි ගෙඩියක් දෙන්නද දන්නේ නැහැ . අපි ඒ හින්දා කෝල් එකක් දීලා බලමු" </p><p>නිසල් ගේ ඒ අදහස වඩා කාලෝචිත බව විශ්ව අවබෝධ කරගත්තේය </p><p>ජංගම දුරකථනයේ ස්පීකරයද ක්රියාත්මක කොට කාර්යාලයේ දොර අගුළු දැමූ විශ්ව සෑම්හට ඇමතුමක් ගත්තේය.</p><p>"හෙලෝ කවුද මේ කතා කරන්නේ?"</p><p>ජංගමයේ එහා පසින් ගොරෝසු කටහඬක් පිළිතුරු දුන්නේය.</p><p>"ආ සෑම් මම මේ විශ්ව මහත්තයා කතා කරන්නේ." විශ්ව ආයාසයෙන් කෝපය මැඩ පවත්වා ගනිමින් කතා කළේ නිසල්ගේ උපදෙස් පරිදිය.</p><p>"අ..ආ..ආ...වි..ශ්..ව..මහත්තයා.</p><p>හරි හරි මතක් උනා.මම මේ හෙන කල්පනාවක පැටලැවිල්ලක උන්නෙ.එකපාරටම මට කටහඬ අඳුරගන්න බැරි වුණා.ඉතිං ඉතින් මොකෝ මේ හදිසියේම මාව මතක් වෙලා " </p><p>මුල දී සෑම් ගොත ගසමින් මෙන් කතා කළද පසුව ක්රමයෙන් යථා තත්ත්වයට කටහඬ ගත්තේය.</p><p>" බොහොම ලස්සන පටලැවිල්ලකට ඔහේ පටලැවිල ඉන්නවා කියලා කියන්න තමයි මම කතා කළේ.තමුසෙට මොන අමාරුවකට ද මනුස්සයෝ මං බඳින්න ඉන්න ගෑනු ළමයට ඇසිඩ් ගැහුවේ. මං ඒක ලේසියෙන් අත අරියි කියල හිතන්න එපා සෑම්" </p><p>කෙතරම් දුරට ආවේගය පාලනය කරන්නට තැත් දැරුවද සුපුරුදු කේන්තිය ඉස්මතුව එන්නේ පාරමී රෝහල් සයනයේ වැතිර උන් ආකාරය සිහි වන විට ය.</p><p>"මේ මොන පිස්සු කතාවක්ද මහත්තයා ...මං මේ හාංකවිසියක් දන්නෙනෑ..මොන ඇසිඩ් ගැහිල්ලක්ද " </p><p>සෑම් නැමති පුද්ගලයා පැවසුවේ ගොත ගසමිනි.</p><p>" අද හවස තමුන් එතකොට මං බඳින්න ඉන්න නෝනට ඇස්වාට්ටුවෙදි ඇසිඩ් ගැහුවෙ නෑ...නෑ කියලනෙ කියන්නෙ.එහෙනම් තමුසෙ එනව හෙට පොලීසියට.මගෙ ගාව සීසීටීවී රෙකෝඩ් තියනව.ඒවයෙ ඉන්නෙ කවුද කියල එතකොට බලාගම්මුකො"</p><p>විශ්ව කෑගැසුවේ ඉමහත් කෝපයෙනි.</p><p>"හා..හා...පොලිසි යන්න කලබල වෙන්න එපා මහත්තයා ...මේක අහගන්නකො.මේවා ඉතින් අපේ නිලනොලත් රස්සාවන්නෙ.කාගෙ කවුද කින්ද මන්ද අදාල නෑ..සල්ලි ලැබෙනවනම් කියන දේ කලා.එච්චරයි .</p><p>හැබැයි ඉතින් මහත්තයාට මේක මෙහෙම මාට්ටු උනාට පස්සෙ පොලිසි යන ගානට එනවනන් මම පොලිසි එන්නෙ තනියෙන් නෙවේ....මහත්තයාගෙ අම්මා එක්ක..මොකද නෝනා තමා මට මේ වැඩේ බාරදුන්නෙ."</p><p>සෑම් පැවසුවේ ගණනකට නොගෙනය. එවන් දාමරිකයන්ගේ ස්වභාවය එසෙමය.ඉතින් අම්මා ගෙල මුලට හසුකිරීම විශ්ව ගේ කෝපාග්නිය මට්ටුකල හැකි ක්රමය ලෙස සෑම් වටහාගත්තේය.</p><p>"අනික මහත්තයා , මං මේවා පුරුදු වෙන්න කරන ඒවත් නෙවේනෙ.මට ඉතින් මහ උළු ගෙදර උනත් හොඳට පුරුදු තැන.හැබැයි ඉතින් යන්න උනොත් මම ලොකුනෝනාගෙ ඔක්කොම කොන්ත්රාත් ඉතිහාසෙම පොලිසියට දීලා තමා යන්නෙ හරිද මහත්තයා " සෑම් පැවසුවේ වක්රමාර්ගයෙන් තර්ජනාත්මකවය.</p><p>විශ්ව ජංගමය විසන්ධිකලේ හිසකේ ඇදගනිමින් අසුනට කඩාවැටෙමිනි.අම්මාගේ ගතිලක්ෂණ මෙසේයැයි දැන උන්නද ඇය මෙතරම්ම කුරිරු ලෙස හැසිරේ යැයි ඔහු සිතුවේ නැත.</p><p>"මොකද බං ..මම කරන්නෙ?"</p><p>විශ්ව ඇසුවේ අසරණව ගිය හඬිනි.නිසල් සියල්ල අසා උන්නේ ඒ හා සමාන කම්පනයෙනි.</p><p>"අපි පාරමී සනීප කරගෙන ඉම්මු බං .ඕක ප්රශ්නයක් තමයි.ඒත් මේ වෙලාවෙ අපි ඕකා පස්සෙ පන්නන්න ගියොත් ඌ කරන්නෙ අර කිව්ව දේම තමයි"</p><p>නිසල් සිය මිතුරාගේ උරහිසට තට්ටු කරමින් පැවසුවේය .</p><p>විශ්ව නිවෙසට පැමිණියේ කඩාවැටුණ මනසින් යුතුවය.පාරමී සයනයේ වැතිර උන් අසරණ භාවය තමාහට කිසිදා අමතක කල නොහැකි වනු ඇත. </p><p>"බූරුවො...මෙච්චර හරියක් වෙලා තියෙද්දි උඹ මගුලෙ ගියාද ?" </p><p>නිවෙසට ගොඩවදිනා විටම අම්මා විශ්වගේ ඇඟට කඩාගෙන පැන්නේය.විශ්ව ඇයදෙස බැලුවේ අධික කෝපයෙනි.</p><p>"අර කෙල්ල මැරුණෙ උඹේම අවාසනාවට.දෙයියනේ සාගරයක් වගෙ දේපල නේද ? එක්කො උඹ ඒකිව බැඳගන්න තිබ්බ කලින්."</p><p>අම්මා මේ සා කුරිරු ගැහැණියකැයි විශ්වට අදහා ගන්නටද නොහැක.ඇය මේ කම්පා වන්නේ ශෙරීනාගේ මරණය ගැන නොව අතහැරීගිය බූදල් දේපල ගැනය.විශ්ව කලකිරීමෙන්ම නිහඬව කාමරය වෙත පියමැන්නේය.</p><p>" උඹලා ගෙ පවට පින් දෙන්න බෑ.එහෙන් එල්ලගත්තා ආතක්පාතක් නැති එකියක්..."</p><p>අම්මාගේ හඬින් විශ්ව වියරු වැටුණේ පාලනය කරගන්නට නොහැකි අන්දමට ය .</p><p>"ඔව් අන්න ඒ ආතක්පාතක් නැතිඑකී ඇසිඩ් පාරක් කාල ඉස්පිරිතාලෙ..අම්මට සතුටුයි ද දැන්"</p><p>විශ්ව කෑගසා ඇසුවේ අසල වූ මල්බඳුනකට පයින් ගසමිනි.අම්මාගේ මුව විවර වූයේ මවිතයෙනි.ඇයගේ යටිසිත උදම් වූයේ සෑම් මේ සා ඉක්මනින් මේ කාර්යය කිරීම ගැනය.</p><p>"මං කිව්වෙ...මං කිව්වෙ...ආතක්පාතක් නැති එවුන්...හැදියාව කොහොමට ඇත්ද..?මොකක්හරි නැහැදිච්ච කමක් කරන්න ඇති නැත්නම් ඇසිඩ් පාරක් කන්න වෙන්නෙ නෑනෙ."</p><p>අම්මාගේ මුහුණේ මතුවන ප්රීති රේඛාවන් විශ්ව හොඳින්ම දුටුවේය.</p><p>"අම්මා දන්නව ඇතිනෙ ඒක කලේ කවුද කියල ..නේද අම්මෙ.."</p><p>විශ්ව ආපසු අම්මා වෙතට හැරී ඇසුවේය.</p><p>"මං...මං කොහොමද දන්නෙ.."</p><p>අම්මාගේ ස්වරය ගොත ගැහෙන්නට වූයේ එසැනෙනි.</p><p>"අන්න සීසීටීවී වල සෑම් ව හොඳට පේනව එතන.මං සෑම්ට කතාකලා.ඌ කියන්නෙ පොලිසි යනව නම් ඌ අම්මා එක්කම එන්නම් කියල.එහෙනං අම්මා ඌ එක්කම බලාගන්නකො ඉතුරු ටික"</p><p>විශ්ව අම්මා දෙස බැලුවේ සෝපහාසයෙනි.</p><p>අම්මා අඩක් විවර මුවින් ඔහු දෙස බලා උන්නාය.විශ්ව කාමරයට වැදී දොර වසාගත්තේ මහහඬිනි.</p><p>ඇඳ උන් ඇඳුම් පිටින්ම සයනයට වැටුණ විශ්ව සිය අතවූ ආවරණයැති කවරය පිටතට දමා පාරමීගේ අත්බෑගය ගත්තේය.ඇයගේ ආවේණිකම විලවුන් සුවඳ තවම බෑගයේ දැවටී ඇතුවාසේය.</p><p>ආපසු කාමරයේ දොරවෙත ගිය විශ්ව එය අගුලු දමා සයනය වෙත පැමිණියේය.</p><p>පාරමීගේ බෑගය තුල ඇයගේ ජංගමය ,මුදල් පසුම්බිය සහ කුඩා දිනපොතක් විය.ඒ හැරුණ විට කුඩා ප්රමාණයේ ඇසුරුමක පනාවක්, සුවඳ විලවුන් කුඩා බෝතලයක් සහ ටිෂූ පැකට්ටුවක් විය.</p><p>විශ්ව ඇයගේ ජංගමයේ ස්ක්රීනය මත ඇඟිල්ල තැබීය.එහි මුහුණතේ වූයේ ඔවුන් දෙදෙනා වැව් ඉමක දී ගත් සේයාවකි.එදා ඇය තම උරහිස බදා වැලඳගෙන මෙම සේයාරුවට මුහුණ දුන් ආකාරය ඔහුට සිහිවිය. ඇය අද සිටින්නේ ගිලන් යහනතක අධික වේදනාබරවය.විශ්ව ජංගමය නැවත බෑගයට දමා ඇයගේ මුදල් පසුම්බිය විවර කලේය.එහි විශ්වගේ සේයාරුවක් සහ අම්මාගේ සේයාරුවක් එක්පසක විය.ඇයගේ ජීවිතයේ තමා ඉන්නා තැන විශ්වට ඉතින් රහසක්ම නොවේ.විශ්ව සුසුමක් හෙලා ඇයගේ කුඩා දිනපොත විවරකලේය.</p><p>**********************************************************************************</p><p>යලි හමුවෙමු </p><p><br /></p><p>කිත්මා වාසනා දහනායක </p><p>(විසිරි සිහින)</p><p><br /></p><p><br /></p>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-23222113124444916792023-04-23T07:17:00.001-07:002023-04-23T07:17:16.045-07:0028 කොටස - හදේ කොතැනක හෝ හිඳී ඔබ<p> 28 කොටස</p><p><br /></p><p>27 කොටසට මෙතනින් <a href="http://wisirisihina.blogspot.com/2023/04/27.html">27</a></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgV1_qZxXpDC2ARuVPHMZrQEtlCTyggsaruN3V_NvMzgrGC4UhH34E38W9CqAQzPKOhzWUxwz7OwLHw3lHH9uqlo7ZNIpaUWUmxqVxss28olDmjvAZ30UlnuiawML6Grpgom3e1qEwIa6V-Anl7nv1PGFTvvmwhsMTjFz8hlbblF2FSy9DGvb3ezmOU/s5184/a1.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3456" data-original-width="5184" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgV1_qZxXpDC2ARuVPHMZrQEtlCTyggsaruN3V_NvMzgrGC4UhH34E38W9CqAQzPKOhzWUxwz7OwLHw3lHH9uqlo7ZNIpaUWUmxqVxss28olDmjvAZ30UlnuiawML6Grpgom3e1qEwIa6V-Anl7nv1PGFTvvmwhsMTjFz8hlbblF2FSy9DGvb3ezmOU/s320/a1.jpeg" width="320" /></a></div><br /><p>පාරමී සිය ඇමතුම විසන්ධි ව ගිය පසු නිල නිවස වෙත පැමිණියේ කෙටි විවේකයක් සඳහාය.රහල් සහ ප්රසංගිගේ විවාහයට පසු රහල් නැවත විදේශ ගත වීය . ඉතින් තමාහට යලි නවක වෛද්යවරුන් දෙදෙනෙකු සෞඛ්ය අමාත්යංශය වෙතින් පත්කොට ඒවා තිබුණි .එහෙයින් තමා හට එතරම් රෝගී සත්කාර සේවාවන්හි කාර්යබහුල තාවයක් මේ වන විට නොතිබුණි .</p><p>කෙසේ හෝ සති දෙකක ඇවෑමෙන් විවාහය ලියා පදිංචි කළ යුතු යැයි විශ්ව තදින්ම පැවසූ හෙයින් පාරමී ඒ සම්බන්ධයෙන් සිය නිවාඩු අනුමත කොට ගත්තාය .විශ්ව සහ පාරමී දෙදෙනාම අති උත්කර්ශයෙන් විවාහ මංගල්ය කටයුතු පැවැත්වීමට අකමැති වූ හෙයින් නීත්යානුකූල මාර්ගයෙන් විවාහයේ කටයුතු කොට විදෙස්ගත විය යුතුයැයි තීරණය කොට තිබිණි.</p><p>"සති තුනක්වත් නිවාඩුවක් දැන්ම ඇප්ලයි කරලා තියාගන්න පාරෝ. අපි දෙන්න ටුවර් එකක් යමු. මං දන්නවා ඔයා හරි ආසයි ඇවිදින්න . මගේ ජීවිතයෙත් ඉස්සර තිබුනේ ට්රැවලින් කියන එක අංක එකට .ඒත් මගේ ජීවිතේ හැමදේම මට නැති කරා .අපි ආපහු අංක එකේ ඉඳලම ඒ දේවල් පටන් ගන්න ඕන පාරෝ."</p><p>පාරමී සමගින් සංචාරය කළ යුතු රටවල් සහ සුන්දර ස්ථානයන් එකින් එක බලමින් විශ්ව සිය සැලසුම සකස් කළේය. නව විශේෂඥ පුහුණුව ලබන වෛද්යවරුන් වාට්ටුවල වැඩ කටයුතු බලා ගන්නා හෙයින් පාර මීට සති දෙකක නිවාඩුවක් ඉතා පහසුවෙන් අනුමත කරගැනීමට හැකි විය.</p><p><br /></p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>ඉරිදා රාත්රියේ නිමා වූයේ කිහිප දෙනෙක්ගේ අරමුණු විවිධාකාර අන්දමින් සකස් කරමිනි. එකම කාරණයක් ඔස්සේ දියත් වුණු විවිධාකාර මට්ටමේ අරමුණු සාර්ථක වීම හෝ අසාර්ථක වීම හෙට දවස මත තීරණය වෙයි .</p><p>"පාරෝ....හෙට තමයි හැමදේම ලස්සනටම අපේ වැඩ කටයුතු ටික පටන්ගන්න එක කෙරෙන්නෙ .හෙට ප්රොජෙක්ට් එකේ ඇග්රිමන්ට් එකක් සයින් කළාම අපේ ඉදිරිගමන කවදාටත් වඩා හොඳින් පැහැදිලි වෙනවා .හැබැයි අන්තිම මොහොත දක්වාම අපි ඉන්නේ risk එකක."</p><p>විශ්ව පැවසුවේ බලාපොරොත්තු රැසක් පිරි හදිනි.</p><p>"ජීවිතයේ මොන up and downs ආවත් ඔයාට මමත් මට ඔයත් ඉන්නවා විශ්ව . ඒ නිසා trust me ..හෙට ඔක්කොම ඔයාට ඕනම විදියට ලස්සනට කෙරේවි .all the best my love."</p><p>පාරමී පැවසුවේ ඉතාම ආදරයෙනි.</p><p>"ජීවිතයේ අන්තිමටම වැටිච්ච , ජීවිතයම එපාවෙච්ච, නාස්තිවෙලා උන්න මට ජීවිතේ කියල දුන්නෙ ආයෙ මෙහෙම තැනකට එන්න හයිය දුන්නේ ඔයායි පාරෝ.ඒ කාලකණ්ණි කමෙන් නාස්තිවෙලා උන්න මාව ආයෙ මොන බලවේගයකටවත් එහෙම වට්ටන්න බෑ.ඔයා මගේ ළඟ ඉන්නකල්."</p><p>විශ්ව ඇයගේ මුහුණ ජංගමයේ තිරයෙන් නොපෙනී යන මොහොතේ පැවසීය.</p><p>මේ මොහොත වන විට කල්පනා මෙන්ම ශෙරීනාද උන්නේ පසු දවසේ කුමක් සිදුවේද යන නොසන්සුන් භාවයෙනි.අදාල ගිවිසුම සම්බන්ධයෙන් කල්පනා සිය ප්රධානීන් දැනුවත් කොට ඒ සම්බන්ධ ක්රියාමාර්ග ගන්නට යන්නේ සඳුදාය.ඇය සඳුදා දිනයේ විශ්ව සිය ගිවිසුම අත්සන් කරන බව නොදැන උන්නේ ඇය සතුවූ ලිපිගොනුව ව්යාජ එකක් වූ හෙයිනි.</p><p>විශ්ව නව පෙම්සබඳතාවක් අරඹා ඇතැයි යන්න කල්පනාගේ මනසට යම් බලපෑමක් නොකලාම නොවේ.මන්ද තමා ඔහුව අවුරුදු ගණනාවක් රැවට්ටුවද ..ඔහු තමාහට ආදරය කල අන්දම කල්පනාගේ මතකයේ පවතී.තමා වෙනුවෙන් ඔහු කැප නොකළ දෙයක් නොමැත.එමෙන්ම ඔහු ඉතා ආදරණීය උණුසුම් හැඟුමැති පෙම්වතෙකි.තමා විසින් භාරගත් කටයුත්ත ඉතා බරපතල එකක් වූ හෙයින් ඔහු ගේ නව පෙම් සබඳතාව ගැන නොහිතා සිටින්නට තැත් කළද ඇයගේ සිතෙහිද තමන්හට යමක් අහිමිව ගිය හැඟීම හැමදාමත් පැවතුණි.විශ්වගේ පරම සතුරාවූ ටෙරන්ස් නාගහවත්තගේ ග්රහණයට තමා හසුවූයේ විශ්ව විද්යාල අධ්යාපනය හදාරන කාලයේදීමය.ඔහුගේ අතකොලුවක් වන්නට තමාට සිදුවූයේ ඉබේමය.අදටත් ඔහු තමා ඇමක් කොට ගනිමින් ව්යාපාර ලෝකයේ බොහෝ ප්රමුඛයන් මුලාකරමින් පාගාදමන්නට හුරුව ඇත.ඒ කෙසේ වෙතත් මැලේශියාවේ සිට සිය වෛරය තවමත් ලංකාවේ සිටින විශ්ව වෙත යොමා ඇති ටෙරන්ස් නාගහවත්ත මෙවරද කල්පනා යොමුකලේ විශ්ව හට ප්රහාර එල්ලකරන්නටය.ඔහු හෙට දවසේ ලංකාවට ඒමට නියමිතව ඇත.</p><p>මේ අතර විශ්වගේ මවද සිය වෛරී සිතුවිලි සමග පොරබදමින් කාලය ගතකලේ ශෙරිනා විසින් තව තවත් අවුල් කල මනසින් යුතුවය.පාරමී කෙසේ හෝ විශ්වගෙන් ඈත්කල යුතුයැයි ඇය තරයේම සිතාගත්තාය.එහෙත් ඇයට ජීවිත හානියක් කර තමාට ගැලවීමට නොහැකි හෙයින් කෙසේ හෝ ඇයව බියවැද්දවිය යුතුව ඇත.</p><p>"සෑම්...මට මේ වැඩේ අදහෙටම කෙරෙන්න ඕනෙ."විශ්වගේ මව තමා දැනහඳුනන කුලී මැරයකුගෙන් සහය පැතුවේ එබැවිනි.</p><p>"මැඩම් මොකද වෙන්න ඕනෙ...උස්සන්නද අතක් පයක් කඩන්නද නැත්නම් ඊට එහා ලෝකෙට යවන්නද...කියන්න ගාන ඉතින් වැඩේ හැටියට තමා"සෑම් නැමැත්තා විශ්වගේ මවට මින් පෙරද සිය සේවය සැපයුවේ ව්යාපාර ගැටලු වලදීය.</p><p>"නෑ නෑ පිස්සුද පොඩ්ඩක් බය කරල මේ අපේ එකාට එපා කරවන්නයි මට ඕනෙ.බරපතල දේවල් එහෙම හිතන්නවත් එපා."විශ්වගේ මව ඉතා කලබලයෙන් පැවසුවාය.</p><p>"හරි හරි එහෙනම් පොඩි සෙල්ලමක් දාල බයකරන්නම්කො.ආයෙ විශ්ව මහත්තය යන පාරකවත් නොයන්න හිතෙන්න බය කරන්නම්කො.පනහකට වැඩේ ශේප් එහෙනම්.හරිනෙ මැඩම්."</p><p>සෑම් පැවසුවේ අවිනීත ලෙස මහ හඬින් සිනාසෙමිනි.</p><p>ශෙරීනා සම්බන්ධ කටයුත්ත යනු විසල් ආයෝජනයක්ම හෙයින් විශ්වගේ මව දෙවතාවක් නොසිතා ඒ මුදල ඔහු අත තැබුවේය.ඔහු පිටව් ගිය පසු ඇයගේ මුහුණේ මතුවූයේ තෘප්තිමත් සිනහවකි.</p><p>"ඒ කරදරේ ඉවර උන ගමන් ශෙරීනාව මෙයාට බන්දල දෙන්න ඕනෙ.අරකි වගේ මූත් හිතුවක්කාරෙට හැදුණොත් මේ මහන්සියෙන් ගොඩනගපු ඔක්කොම ඉවරයි."</p><p>ඇය තමාටම කියාගත්තාය.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>සඳුදාව උදාවූයේ කවදාටවත් වඩා සොඳුරුවය.විශ්ව නිවෙසින් පිටත්ව ආවේ අඩුමතරමේ සුබ මොහොතක් වෙනුවෙන් සිය මවගේ ආශීර්වාදවත් නොලබාය.ඇය මේ සම්බන්ධව දැනුවත් වීම යනු ශෙරීනාහට සියල්ල වාර්තාවීම බව දැන උන් හෙයින් විශ්ව නිසල් සමගින් අදාල ස්ථානයට පැමිනියේ නිහඬවමය.</p><p>"Best wishes රත්තරන් ...ඔයාට මේ හැමදේම සාර්ථකම වෙනවා.තෙරුවන් සරණයි"පාරමීගේ ඒ ආදරණීය ඇමතුම නොලබා සිය දවස සම්පූර්ණ නොවන බව විශ්ව දැන උන්නේය.නිසල් සිනහවක් හෙලා ඉවත බලාගත්තේ මේ පෙම්වතුන්ගේ අපූරු ආදරය දැන් තමාටද නොරහසක් හෙයිනි.</p><p>"වෙලාව හරි කෙල්ලෙ.අපි ඇතුලට යනවා. ඔයා හොස්පිට්ල් යනවද?"</p><p>විශ්ව ඇසුවේ ආදරණීය හඬකිනි.</p><p>"ඔව් දැන් මම හොස්පිට්ල් ගිහින් හවස මිනිස්ට්රි එකට යන්න ඕනෙ .ෆොරින් ලීව් එකේ වැඩ ටික බලන්න.එහෙනම් මම ඉවර වෙලා කෝල් එකක් දෙන්නම්"පාරමී සමුගත්තේ සුපුරුදු සුබපැතුම් යළි පතාය.</p><p>"අපිට කොයින්ද දෙයියනේ රත්තරන් කියල කෝල් කරන්න අය"</p><p>නිසල් විශ්වට ඉඟිමරමින් පැවසීය.</p><p>"අර ශෙරීනාව සෙට් කරල දෙන්නද...මයි ඩාලින් කිය කිය වටේ කැරකෙයි" </p><p>විශ්ව ඇසුවේ මහහඬින් සිනහාසෙමිනි.</p><p>"බුදු අම්මෝ බං...සදා තනිකඩ වෙන්නම්..එහෙම ගෑනුනම් එපා" </p><p>නිසල් දෝතම එක්කර වැඳ පැවසීය.</p><p>"කොහොමද mr.ජයසූරිය ...කාලෙකට පස්සෙ අපි ආයෙ එකට හමුවෙන්නෙ මේ නේද?" </p><p>රජයේ පාර්ශ්වය නියෝජනය කරමින් පැමිණි ඉහළ නිලධාරියා විශ්වට අතට අත දෙමින් පැවසීය.</p><p>"ඔව් මගෙ කලින් කම්පැනි එක තිබ්බ කාලෙ අපි ප්රොජෙක්ට්ස් තුනහතරක් කරන්න හම්බවුනානෙ"</p><p>විශ්ව පිලිතුරු දුන්නේය.</p><p>"ඒ කම්පැනි එක එච්චර ඉක්මනින් ටෙරන්ස් නාගහවත්ත අතට යාවි කියල අපි හිතුවෙ නෑ මිස්ටර් ජයසූරිය ..මොකද මිනිහා ට්රස්ටබල් කැරැක්ටර් එකක් නොවෙන නිසා.ෆීල්ඩ් එකේ සෑහෙන කට්ටියක් බුලි කරල මෑන් තැන හදාගෙන අන්තිමට රට පැන්නා."</p><p>ටෙරන්ස් නාගහවත්ත ගේ නම ඇසීම විශ්ව මවිතයට පත්කරන්නක් විය.ඔහු සිය විශ්වවිද්යාල ජීවිතයේ සිටි ප්රධානම ප්රතිවාදියායි.</p><p>"එහෙනම් ටෙරන්ස් උඹ මේ මගෙන් ගත්තේ බොහොම කාලෙකට කලින් තිබ්බ තරහකට පලියක්.එතකොට කල්පනා උඹට සෙට්වුනේ ඇයි කියන එක ඔතනදි ගණන් නොගන්න තරමටම පොඩි කාරණයක්"</p><p>විශ්ව සිතින් සිතුවේ මුහුණේ ඉරියව් වෙනස් නොකරමිනි.</p><p>"කොහොම උනත් මිස්ටර් ජයසූරිය , ඔයාගේ කම්පැනි එකත් එක්ක වැඩ කරන්න ගවර්න්මන්ට් එක කැමතියි.ඔයාගේ කලින් රිපෝට්ස් ඔක්කොම බලල තමා මේ ඩිසිෂන් එක අපි ගත්තෙ.ඔයාගේ අලුත් කම්පැනි එකට ග්ලෝබලි මාර්ක් වෙන්න හොඳම අවස්ථාවක් මේක.So..shall we meet our foreigne delegates ...come come..."</p><p>රජයේ නියෝජිතයා සමග විශ්ව පෙරට ගමන් කලේ නිසල් ද සමගිනි.</p><p>හැමවිටම ජීවිතය නරක සහ නපුර ගෙන එන්නේම නැත.වැටුණ හැම මොහොතක්ම අනාගතයට අත්වැලක් කරගැනීම තමන් සතු කාර්යයකි.විශ්ව දෙස් විදෙස් නියෝජිතයන් සමග ගිවිසුම් අත්සන් කලේ අනාගතය පිළිබඳ සුබ ලකුණු සියල්ලම හදවතේ සටහන් කරමිනි.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>"කවදාවත් නැතුව විශ්වගෙ ෆෝන් එක ඕෆ්..මොකද මන්දා.නිසල් කාරයා ෆෝන් එක ආන්ස්වර් කරන්නෙත් නෑ."</p><p>ශෙරීනා මුමුණමින් කාර්යාල කාමරයේ එහෙට මෙහෙට ඇවිද්දාය.</p><p>"ආන්ටි විශ්ව ඔෆිස් ආවද අද...?" අවසානයේ ශෙරීනා විශ්ව ගේ මවට ඇමතුමක් ගත්තාය.</p><p>"ඔව්නෙ දුව .උදෙන්ම ගෙදරින් ආවනෙ.ඔයා ෆෝන් එකට අරන් බැලුවෙ නැද්ද?" </p><p>විශ්වගේ මව එතරම් ගණනකට නොගත්තේ සාමාන්යයෙන් විශ්ව යනඑන තැනක් ඇය නොදන්නා හෙයිනි.</p><p>"ෆෝන් එකත් ඕෆ්නෙ ආන්ටි.මම ඒකයි බැලුවේ."</p><p>ශෙරීනා ඇමතුම විසන්ධි කලේ නොසන්සුන් බවිනි.</p><p>ඇයගේ ජංගමයට ඇමතුමක් එකෙණෙහිම ආවේ කල්පනාගෙනි.</p><p>"හෙලෝ කල්පි..."</p><p>ශෙරීනා ඇමතුමට එක්වූයේ සිනාවතිනි.</p><p>"හෙලෝ...හෙලෝ තමයි..මොකක්ද ගෑණියේ මේ නටපු නාඩගම."</p><p>කල්පනාගේ කෝපාවිශ්ට හඬ ශෙරීනාහට කුමක් හෝ වරදක් වී ඇතැයි පහදාදෙමින් තිබුණි.</p><p>"මොන විකාරයක් ද මේ කියන්නෙ කල්පි..ඇයි මොකද වෙලා තියෙන්නෙ?"</p><p>ශෙරීනා ඇසුවේ කල්පනාට නොදෙවනි ආවේගයකිනි.</p><p>"තමුසෙ මට ගෙනල්ල දීල තියෙන්නෙ false document එකක්.ඒක බොරුවක්.ඒකෙ details ලොක්කා ලංකාවට ආව ගමන් චෙක්කරල.දැන් අපි දෙන්නම ඉවරවෙන්න යන්නෙ"</p><p>කල්පනාගේ හඬ ශෙරීනා බියගැන්වූයේය.</p><p>"ඉ..ඉතින් කවුද දන්නෙ එහෙම එකක්..ලොකර් එකේ තිබ්බ එකනෙ මම ගත්තෙ "</p><p>ශෙරීනාගේ හඬ ගොතගසමින් තිබුණි.</p><p>"ලොක්කාට අපේ නිදහසට කරුණු අදාලම නෑ ශෙරීනා. තමුන් කෝකටත් පරෙස්සම් වෙනවා.ඔය මිනිහා තරහ ගියාම පොලඟා වගෙ ..පන්න පන්න දෂ්ට කරන්නෙ."</p><p>අවසාන අනතුරු ඇඟවීමද කලපසු කල්පනා ඇමතුම විසන්ධිකලාය.</p><p>තමා කෙසේ හෝ අවසානයේ පැටලුණේ ලිහාගත නොහැකි පඹගාලක බව ශෙරීනාට අවබෝධවිය.ටෙරන්ස් නාගහවත්ත යනු අණක්ගුණක් නැත්තෙක් බව ඇය දැනගත්තේ කල්පනාගෙනි. මුදලට ඇති කෑදරකම හෙයින්ම එවන් මිනිසෙකුගේ කොන්ත්රාත්තුවකට සම්බන්ධ වීම විහින් විනාශයට අතවැනීමක් බව ශෙරීනාට වැටහෙන විට සියල්ලම සිදුවී හමාරය.ඉදින් තමා කෙසේ හෝ මේ මිනිසාගෙන් ගැලවිය යුතුය.දැන් කරන්නට ඇත්තේ සියල්ලන්ටම හොරෙන් විදේශයකට පැනගැනීම පමණි.ශෙරීනා වහ වහා ඇමතුමක් ගත්තේ තමා හඳුණන මිතුරියක් සතු සංචාරක ගමනාගමනය සම්බන්ධ ඒජන්සියකටය.</p><p>"මට ඉක්මනින්ම කැනඩාවලට ෆ්ලයිට් එකක් බුක් කරන්න."</p><p>ශෙරීනා පැවසුවේ තමාගේ පෙර වතාවේ වීසා තවම අවසන් නොමැති හෙයින් මේ කටයුත්ත ඉක්මනින් ඉවර කරගන්නටය.සියල්ලන්ටම හොරෙන් දින පහක් ඇතුලත කැනඩා යාමට ශෙරීනා සියලු වැඩකටයුතු සකසා ගත්තාය.</p><p>සියලු වැඩකටයුතු නිමාකරගත් පසු ශෙරීනාගේ මුවෙහි මතුවූයේ ජයග්රාහී සිනහවකි.</p><p>"කල්පනා උඹයි උඹේ ලොක්කයි දෙන්නා කරපු දේවල් වලට සම්බන්ධ වුනාට මට මෙහෙම වෙලා මදි.අන්තිමට මට දෙනව කීව සල්ලිත් නෑ.උඹ මට තර්ජනය කලා ඒ මදිවට.දැන් ඉතින් අල්ලයි මගෙ නැට්ට."</p><p>ශෙරීනා වියරු සිනහවක් පෑවේ කල්පනාගේ වදන් සිහිවීය.</p><p>"කොහොම උණත් ..මට විශ්ව කිසි වරදක් කලේ නෑ.ඒ නිසා මම ගියාට පස්සෙ විශ්වට මේ ඔක්කොම ඉන්ෆෝම් වෙන්න ශෙඩූල් ඊමේල් එකක් දාන්න ඕනෙ දැන්ම."</p><p>ශෙරීනා පරිගණකය අබියසින් හිඳගනිමින් සිතුවාය.</p><p>විශ්වගේ ජංගමය තවත් වරක් ඇමතුවද එය ක්රියාවිරහිතය.ඉදින් ඔහුට නොපවසාම ඉදිරි දින කිහිපය තමා සැඟවී සිටිය යුතුය.ශෙරීනා කැබ් රථ සමාගමකට ඇමතුමක් ගත්තේ කාර්යාල රථගාලටම වාහනයක් ගෙන්වා ගන්නටය.</p><p>මේ දින කිහිපය තමා අගනුවර හෝටලයක නවතින බව අම්මාට ඇමතුමක් දුන් ශෙරීනා කැබ් රියෙන් අදාල හෝටලය වෙත නික්ම ගියාය.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>කල්පනා සිය කණ හරහා වැදුණ තුන්වෙනි පහරට විසිවී ගොස් බිත්තියක වැදුණාය.ටෙරන්ස් නාගහවත්ත ඇයවෙත පැමිණ ඇයගේ බෙල්ලෙන් අල්ලා ඇදගත්තේය.</p><p>"උඹ මාත් එක්ක නටන්න ආවේ මං කවුද කියලා නොදැනද? "</p><p>සිය අතට ගෙල සිරව ගත් කල්පනාගේ බියපත් දෑස් දෙසම බලමින් ඔහු ගිගුරුවේය.</p><p>කල්පනා හුස්ම ගන්නට අපහසුවෙන් දඟලමින් දෑතම එක්කලාය.ටෙරන්ස් නාගහවත්ත ඇය ඉවතට තල්ලුකලේ පයින්ද පහරක් ගසමිනි.</p><p>"මේ ප්රොජෙක්ට් එක අතට ගත්තනම් මම ආයෙ ලංකාවම හොල්ලනවා ගෑණියෙ.උඹ ඒක දැන දැන ම වැඩේ බාරදුන්නේ කමකට නැති හෝන්තුවකට.අරුන් ඒකිව ගොනාට ඇන්දුවා.අද උන් ඇග්රිමන්ට්ස් සයින් කලා.මම ඉවරයි"</p><p>ටෙරන්ස් නාගහවත්ත අසල වූ පුටුවකට ඇද වැටුණේය.කල්පනා හිඳ උන් තැනම ඔහේ බලා උන්නාය.ඉදින් මේ නරුම මිනිසාගෙන් තමාහට කිසිම දිනක ගැලවීමක් නම් නොමැත්තේය.ඇය දෑසට පිරෙන කඳුළු පිසලමින් ඔහේ බලාඋන්නාය.</p><p>ටෙරන්ස් නාගහවත්ත සිය ජංගමයට ආ දුරකතන ඇමතුමකින් පසු පෑවේ වියරු සිනහවකි.ඔහු කාමරයේ ඇති රූපවාහිනිය ක්රියාත්මක කලේය.කල්පනා ඒ දෙස බැලුවේ ඉබේමය.</p><p>"මෙන්න විශේෂ පුවතක්...දැන් සුලු වේලාවකට පෙර දෙහිවල දුම්රිය මාර්ගය හරහා දැමූ කැබ් රථයක් දුම්රිය මාර්ගයේ සිරවීම හේතුවෙන් ඒ මොහොතේ ගාල්ල බලා ධාවනය වෙමින් තිබූ සමුද්රදේවී සීග්රගාමී දුම්රියේ හැපී එහි ගමන් ගත් තරුණියක් එතැනම මියගොස් ඇත.ඇය ප්රසිද්ධ ව්යාපාරික රියෙන්සි අතුකෝරල මහතාගේ දියණිය ශෙරීනා අතුකෝරල බව හඳුනාගන්නා ලදී.රියදුරු පොලිසියට කට උත්තරයක් දෙමින් ප්රකාශ කලේ වාහනය පණගන්වා ගන්නට නොහැකි වූ අතර තමා පිටතට පැනගත්තද ඇයට එසේ කරගන්නට නොහැකි වූ බවය...දෙහිවල පොලීසිය වැඩිදුර විමර්ශන අරඹයි."</p><p>තිරය මත වූයේ කැඩී තැලී ඇඹරී ගිය කැබ් රථයයි.එම ප්රවෘත්තිය නැවත පරිගණක ක්රමවේදයන්ට අනුව සැකසූ උපකල්පන සමගින් ඉදිරිපත් වන විට ටෙරන්ස් නාගහවත්ත මහහඬින් සිනහසෙමින් රූපවාහිනිය ක්රියාවිරහිත කලේය.කල්පනා දෑස් විසල් කොට ගෙනම ඔහුදෙස බලාඋන්නාය.</p><p>"ඒකි යන්න උන්නෙ කැනඩාවට.දැන්ගියේ සුරපුරේට.මේ ටෙරන්ස් එක්ක හැප්පෙන්න වගේම රවට්ටන්න එන හැමඑකාටම අන්තිමට වෙන්නෙ ඕක තමයි.උඹත් ඒක මතක තියාගනින්."</p><p>ටෙරන්ස් නාගහවත්ත කල්පනා වෙත සිය දබරැඟිල්ල පාමින් පැවසුවේය.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>ටෙරන්ස් නාගහවත්ත කාමරයෙන් පිට වී ගිය වහාම කල්පනා බිත්තියට අතගසා නැගිට්ටාය. ඒ නරුමයා පහරදුන් සියොළඟම වේදනාවෙන් පීඩිත ව ගොසිනි .විවිධාකාර හේතු අරබයා ටෙරන්ස් නාගහවත්ත මේ සම්පූර්ණ කාලය ඇතුළත තමාට කෙතරම් පහර දී ඇත්දැයි කල්පනාටම සිතා ගත නොහැකි තරම්ය . විශ්වවිද්යාල අධ්යාපනය ගතකල කාලයේදී තාවකාලික රැකියාවක් සඳහා තමා ටෙරන්ස් නාගහවත්ත වෙත අනුයුක්ත වූයේ දෛවයේ බලපෑමෙනි .එවකට ඉතා තරුණ වියේ සිටි ඔහු තමා සිය උගුලේ පටලවා ගත්තේ තමා සතු වූ විෂය දැනුම , කුසලතා භාවිතා කර ඔහුගේ අභිප්රායයන් මුදුන්පත් කර ගැනීමටය .</p><p>ඉතාම අගහිඟකම්වලින් යුතු මෙන්ම දරිද්රතාවයෙන් පිරුණු ජීවිතයක් ගතකළ කල්පනා ආර්ථික පහසුකම් ලබා ගැනීම උදෙසාම ටෙරන්ස් නාගහවත්ත විසින් තමා වෙත පැවරූ සුළු සුළු වංචනික කටයුතු නොපිරිහෙළා ඉටු කළේ එතරම් දුරදිග නොසිතාය. </p><p>ඒ වනවිටත් ආපසු හැරෙන්නට බැරි තරමක් ටෙරන්ස් නාගහවත්ත සමග වූ සම්බන්ධතාවය දුර දිග ගොස් තිබූ හෙයින් කල්පනා ඔහුගේ අතේ නැටවෙන රූකඩයක්ම වූවාය .</p><p>ටෙරන්ස් නාගහවත්ත විසින් කල්පනා වෙත පැවරූ ප්රථම භාරදූර කාර්යය වූයේ විශ්ව ජයසූරියට ලංවී ඔහුගේ ව්යාපාර රහස් සියල්ල ඔහු වෙත ලබාදීමය.ඒ වෙනුවෙන් කල්පනා වසර තුනක් ගතකලාය.අවසානයේ විශ්ව අන්තිමටම බංකොලොත් වන්නට හැර ටෙරන්ස් නාගහවත්ත මැලේශියාවට ගියේ කල්පනාද සමගිනි.</p><p>කිසිදා විවාහයකට නොගිය අසම්මත බැඳීමක් පමණක්ම වූ කල්පනා සිය කෙලිබඩුවක්ම පමණක් නොව අන් ව්යාපාරිකයන් මුලාවේ දමන්නට හැකි අගනා ආයෝජනයක් ලෙස ටෙරන්ස් නාගහවත්ත සැලකීය. කෙතෙක් කායික මානසික පීඩා ලදද කල්පනාට ලැබුණේ සියලු සැපසම්පතින් පිරි සුඛෝපභෝගී ජීවිතයකි.ඉදින් ඇයද දුරදිග නොබලා ටෙරන්ස් නාගහවත්ත ගේ අවශ්යතාවයන් සැපිරුවාය.</p><p>ශෙරීනාගේ මරණය සැලසුම් කල නරුම අන්දම කල්පනා සසල කොට තිබුණි.කෙතරම් ධනයෙන් ආඪ්යවුවද තවකෙකුගේ ජීවිතය උදුරාගන්නට කෙනෙක් තැත් දරන්නේ මනුස්සකම බිංදුවටම සිඳුණ පසුවය.ඉතින් ටෙරන්ස් නාගහවත්ත සම්බන්ධව පිළිකුලක් මෙන්ම වෛරයක් කල්පනාගේ සිතේ උපදිමින් තිබුණි.</p><p>කල සැම පාපයක්ම තමා වටා කැරකෙමින් තමාහට පීඩා දෙන අන්දම කල්පනාට දරාගන්නට නොහැකි විය.ඉදින් තමා තවදුරටත් උන්නත් මලත් එකය යන අදහස කල්පනාගේ සිතතුල ඉපදී අවසන් විය.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>විශ්ව සිය ජංගම දුරකතනය නැවත ක්රියාත්මක කලේ සියලු රාජකාරිමය කටයුතු අවසන් ව ආපසු කාර්යාලයට එන අතරේය.ශෙරීනාගෙන් ඇමතුම් රැසක් මෙන්ම අම්මාගෙන් මගහැරී ගිය ඇමතුම් විසිගානකි. විශ්ව ජංගමයේ මුහුණත නිසල්හට පෙන්වූයේ සිනාසෙමිනි.</p><p>"වැඩේ පත්තුවෙලාද බං...දෙන්නම අරන් තියෙන්නෙ."</p><p>නිසල් ඇසුවෙ සිනාසෙමිනි.විශ්වද දෙවුර සලා සිනාසුනේය.</p><p>"ශෙරීනා නම් අරන් තියෙන්නෙ උදේ ..ඔෆිස් නැති නිසා වෙන්න ඇති..ඒත් අම්මා දිගටම අරන්නෙ බං.මොකුත් අසනීපයක් වත්ද ?"</p><p>විශ්ව ජංගමයේ ඇමතුම් ආ වේලාවන් බලමින් පැවසීය.</p><p>"කෝකටත් ගනින්කො"</p><p>නිසල් පැවසුවේ කාර්යාල පරිශ්රයට වාහනය ඇතුල් කරමිනි.</p><p>විශ්ව අම්මාගේ ජංගම දුරකතනයට ඇමතුමක් ගත්තේය.</p><p>"කොහෙද බූරුවො ෆෝන් එකත් ඕෆ්කරන් ගියේ.අරකි එක්ක ඉන්න ඇති එකත් එකටම.."</p><p>අම්මා කෑගසා ඇසුවාය.ඇයගේ ස්වරයේ වූයේ හැඬුමකි.</p><p>"ම්...මොකක්...මොකක්ද අම්මා මේ කියන්නෙ...මම ෆොරීන් ඩෙලිගේට්ස්ලා එක්ක ඇග්රිමන්ට් එකක් සයින් කරන්න ගිහින් උන්නෙ.ඒකයි ෆෝන් එක ඕෆ් කලෙ.මොකක්ද වෙලා තියෙන්නෙ අම්මා...ඇයි?"</p><p>විශ්ව පෙර කල මෙන් තරහා නොගෙන කතාකලේය.</p><p>"අනේ දෙය්යනේ අර කෙල්ල..අර කෙල්ල ඉවරයි පුතේ.."</p><p>අම්මා මහාහඬින් හඬාවැටුණාය.විශ්ව කිසිවක් සිතාගන්නට නොහැකිව බලාඋන්නේය.අම්මා මේ පවසන්නේ කුමන විකාරයක්දැයි ඔහුට සිතාගන්නට නොහැක.</p><p>ඒ මොහොතේ කාර්යාලයේ කළමනාකරුවකු හා නිසල් පිවිසුම් දොර අසල කතාබහේ යෙදෙනුද නිසල් හිස අතගසා ගනුද විශ්ව දුටුවේය.එහා පසින් ඇසෙන්නෙ අම්මාගේ හැඬීමම විලාපදීමම පමණි.විශ්ව ජංගමය විසන්ධිකොට වහවහා නිසල් වෙත ආවේය.</p><p>නිසල් සිය අතෙහි වූ ජංගමයේ youtube දර්ශනය විශ්වටද පෙනෙන ලෙස නැරඹීය.ඔවුන් දෙදෙනා හිස්වල අතගසා ගත්තේ උනුන් දෙස බලමිනි.</p><p>"මේ ගෑනි දෙහිවල මොකට ගියාද බං.?"</p><p>නිසල් ඇසුවේ එම ප්රදේශය කාර්යාලය සහ ශෙරීනාහේ නවාතැන යන දෙකටම හාත්පසින්ම වෙනස්වූ එකක් හෙයිනි.</p><p>"අනික මේ ගිනිදවල් බීච්ගියා කියන්නද..? මොකක්ද බං වෙන්න ඇත්තෙ."</p><p>නිසල් විශ්ව දෙසම බැලීය.</p><p>"උඹට හිතෙන්නෙත් මට හිතෙන දේමද?"</p><p>විශ්ව ඇසුවේ නිසල්ගෙනි.ඔහු හිස ඉහලට පහලට සලා කල්පනාවේ යෙදුනේය.</p><p>"අපි යමුද ඉස්සෙල්ලම දෙහිවල පොලිසියට. "</p><p>විශ්ව ඇසුවේ නිසල්ගෙනි.</p><p>"ඔව් ඔෆිස් වෙහිකල් එකක ඩ්රයිවර් කෙනෙක් එක්ක යං.මේ විදියට අපි උඹේ වාහනේ ආව එකත් සෑහෙන්න ඩේන්ජරස් වැඩක්.ඊලඟ බිල්ල අපිද කවුද දන්නෙ"</p><p>නිසල් පැවසීය.</p><p>දෙහිවල පොලිස් ස්ථානය වෙත යනතෙක්ම දෙමිතුරන් උන්නේ කල්පනාවේ ගැලෙමිනි.</p><p>නිසල්ගේ මිතුරෙක් දෙහිවල පොලිසියේ සේවය කළ හෙයින් විශ්ව සහ නිසල්ට ඉක්මනින්ම ස්ථානාධිපතිවරයා හමුවීමට අවස්ථාව සැලසුණි.</p><p>"ඉඳගන්න මිස්ට ..අපි තාම investigations කරගෙන යනවා .ඒ වෙලාවෙ එතනින් වාහනය දාන්න කිසිම හේතුවක් තිබිලා නැහැ .නමුත් driver තවම හරියට මොකුත් කියන්නෙත් නැහැ. මිනිහා කියන්නේ ඔය නැතිවෙච්ච ලේඩි එකපාරටම beach side එකට වාහනේ දාමු කියලා කිව්වා කියලා. ඒත් වාහනේ රේල්පාර මැද්දෙ නැවතුනාම එයාට කොච්චර පනින්න කිව්වොත් එයා පැන්නෙ නැහැ කියලයි ඩ්රයිවර් කියන්නේ."</p><p>ස්ථානාධිපතිවරයා පැවසුවේ මේ දක්වා සොයාගත් විස්තරයි .</p><p>"ඇත්තෙන්ම කිව්වොත් ෂෙරීනා කියන්නේ අපේ ෆැමිලි ෆ්රෙන්ඩ් කෙනෙක් .එයා උදේ වරුවේ ඉඳලා තියෙන්නෙත් අපේ ඔෆිස් එකේ . ඒ ඉඳලා තමයි ඔහොම යන්න ගිහින් තියෙන්නෙ. අපිට මේ සිද්ධ වෙච්ච දේ ගැන සැකයක් තියෙනවා."</p><p>විශ්ව ස්ථානාධිපතිවරයාට පැවසුවේය .</p><p>"ඔව් අපි සීසීටීවී රෙකෝඩ්ස් ඔක්කොම බලනවා. මේක ගැන දුරටත් පරීක්ෂණ පැවැත්වෙනවා. දැනට බොඩි එකනම් තියෙන්නෙ කළුබෝවිල රෝහලේ .ඔයාලට අවශ්ය නම් ගිහින් බලන්න පුළුවන්. කෝකටත් ඔයාලා කටඋත්තරයක් දීලම යන්න."</p><p>පොලිස් ස්ථානාධිපතිවරයා ඔවුන්ට සමු දෙමින් පැවසීය.</p><p>"මොකද කියන්නේ හොස්පිටල් එකට යනවද .?"</p><p>නිසල් ඇසුවේ විශ්වගෙනි .</p><p>"නොයා බැහැනේ බං දැන් අතුකෝරල අංකල්ලත් ඔතනට ඒවිනෙ.ප්රශ්නෙ තියෙන්නෙ මේ මනුස්සයා උදේ අපේ ඔෆිස් එකේ ඉදලානෙ ඔතනට ගිහින් තියෙන්නේ .අපිටත් කටඋත්තරයක් දෙන්න වුන එක තමයි වැඩේ. අන්තිමට ඒ කුණු ගොඩත් අපේ පිටින් යාවිද දන්නේ නැහැ."</p><p>විශ්ව පැවසුවේ රියදුරු හට කලුබෝවිල රෝහල වෙත යන ලෙස පවසමිනි.</p><p>******************************************************************************** </p><div style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><span style="font-size: medium;">යලි හමුවෙමු </span></div><div style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><span style="font-size: medium;">කිත්මා වාසනා දහනායක </span></div><div style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><span style="font-size: medium;">(විසිරි සිහින)</span></div><div><br /></div>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-6472106338979227472023-04-21T02:59:00.000-07:002023-04-21T02:59:05.365-07:0027 කොටස - හදේ කොතැනක හෝ හිඳී ඔබ<p> 27 කොටස </p><p><br /></p><p>26 කොටසට මෙතනින් <a href="http://wisirisihina.blogspot.com/2023/04/26.html">26</a></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF_7wlzURiZovs_hHGIiMPnhpYbD7JNr7SU3N5JUMZWyVgh4hZBdwiOmvfUqB8VBotXQ4yIwRx_OBUCNBbH0_WaOtBKm_zGNJ1qAheDeR2WRTBPFKNnty3VQQHd4oA857ir3PrrzOFluGXTaC0VW5S26tZTUGHIZblA7prKoxVm9-FGdE5-jXxC3Mk/s700/a10.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="672" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF_7wlzURiZovs_hHGIiMPnhpYbD7JNr7SU3N5JUMZWyVgh4hZBdwiOmvfUqB8VBotXQ4yIwRx_OBUCNBbH0_WaOtBKm_zGNJ1qAheDeR2WRTBPFKNnty3VQQHd4oA857ir3PrrzOFluGXTaC0VW5S26tZTUGHIZblA7prKoxVm9-FGdE5-jXxC3Mk/s320/a10.jpg" width="307" /></a></div><br /><p>"ඇන්ටී, ඔයාට ෂුවර්ද විශ්ව අර කෙල්ලත් එක්ක තියෙන සම්බන්ධය නවත්තලා කියලා" </p><p>ශෙරීනා විමසුවේ විශ්වගේ මව සමග අවන්හලක හමුවූ අවස්ථාවේදීය.</p><p>"මට පේන විදිහට මෙයාට ඇතිවෙලා නවත්තලා වගේ"</p><p>විශ්වගේ මව පැවසුවේ තමාහට දැනගන්නට කිසිදු හෝඩුවාවක් ඒ සම්බන්දගෙන් නොවූ හෙයිනි.</p><p>"ඇන්ටි මොනවද දන්නේ ඇන්ටි .ගෙදරට වෙලා ඉන්නවා විශ්ව ඒ කෙල්ලත් එක්ක එහෙ මෙහෙ යනවා කියන එක මං හොඳටම දන්නවා"</p><p>ශෙරීනා පැවසුවේ විශ්වගේ මව තවදුරටත් අවුස්සා ලීමේ බලාපොරොත්තුවෙනි .සිතූ පරිදිම ඇය බෙහෙවින් කෝප ගත්තාය. </p><p>"මොනවා..මොනවා දුව ඔයා කොහොමද එහෙම කියන්නේ? මට කියන්න, මම ඒක ලෙහෙසියෙන් අත හරින්නේ නැහැ.අම්මා තාත්තා නැති කාත් කවුරුවත් නොමැති ඔය දේපලක් කියලා එහෙමටත් නැති ඔය වගේ කෙල්ලෙක් කාලෙකට හරි ආශ්රය කරනවට මම කැමැති නැහැ.ඉක්මනට ඔයාලගෙ වෙඩින් එක ගන්න ඕන." </p><p>විශ්වගේ මව පැවසුවේ පාරමී පිළිබඳ දැඩි තරහක් හිතේ මවාගෙනය. </p><p>ශෙරීනාගේ සිත තුළ විශ්ව හා විවාහවීමට කිසිදු අවශ්යතාවයක් නොවීය .</p><p>ඇයට අවශ්ය වූයේ කෙසේ හෝ ඔහුගේ ධනස්කන්ධය ලබා ගැනීම පමණි .</p><p>"නෑ..ඇන්ටි අපි මෙහෙම කරමු .අපි ඔය කෙල්ලව ටිකක් බය කරලා විශ්වගෙන් ඈත් කරමු .මමත් ලයිෆ් එක enjoy කරන්න කැමැති කෙනෙක් .ඉතින් මැරි කරන එක ටිකක් පහු උනාට කමක් නැහැ" </p><p>ශෙරීනා පැවසුවේ ඉතාමත් යාප්පුවෙනි.</p><p>"ඔයාලගෙ වයසත් යනවනේ ළමයා .ඉතින් දරුවෙක් මල්ලෙක් හදාගන්න හරි වයසදි විවාහ වෙන්න ඕන."</p><p>විශ්වගේ මව යම්තාක් දුරට නොරිස්සුම් ස්වරයෙන් පැවසුවාය. </p><p>"මේ අම්මණ්ඩි හිතාගෙන ඉන්නේ පුතණ්ඩියට මාව බන්දලා දීලා අර ලමයි හදන මැෂිමක් කරන්නද කොහෙද?</p><p>එව්වා කොහෙද මාත් එක්ක .අනේ නැන්දම්මේ, ඔයාගේ ඇස් ඇහැරෙනකොට මං මගේ මගේ dream එකට ගිහින් ඉවරයි."</p><p>ශෙරීනා යටිසිතෙන් සිනා මවමින් සිතුවාය.විශ්වගේ මව ඇයගේ උගුලේ පැටලී හමාරය.ඉතින් විශ්ව දැලට හසුවුනත් එකය.නැතත් එකය.අත්යාවශ්ය ලියකියවිලි සියල්ල අතට ගත් පසු විශ්ව ඕනකුදයක් ගහගත්තාට තමන්ට කමක් නැත.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>"අද උඹ එන්නෙ පරක්කු වෙලා හරිද ...මගෙ වැඩ වණ නොකර කියන විදියට කරපන් "</p><p>නිසල් උදේම විශ්වහට ඇමතුමක් දුන්නේ අවශ්ය කාරණා මතක් කරමිනි.</p><p>"හරි හරි..උඹ මොන නාඩගමක් හරි පරෙස්සමින් නටපන් හරිද"</p><p>විශ්ව පැවසුවේ සිය මිතුරාට ඇති ලෙන්ගතු කම නිසාමය.</p><p>"බයවෙන්න එපා.හැමදේම තිතට වෙයි"</p><p>නිසල් පැවසුවේ සිනහසෙමිනි.</p><p>"විශ්ව අද ඔයා ඔෆිස් යන ගමන් අනේ මාවත් පික් කරන්නකො"</p><p>ශෙරීනාගේ ප්රමාණයට නොගැලපෙන හුරතලය තමන්ගේ ඉවසීම පන්නමින් සිටිනා බව විශ්වට දැනේ.</p><p>"මට අද උදේ ෆොරින් මිනිස්ට්රි යන්න ඕනෙ. සොරි ශෙරීනා."</p><p>ඔහු පැවසුවේ නොසැලකිලිමත් හඬ යටපත් කරමිනි.</p><p>"මං දන්නවා උඹට අමාරුයි කියල.ඒත් පොඩි රඟපෑමක් කරපන් ටික දවසක්.මේ අම්මණ්ඩි කට්ටයි.ලෝක කට්ටයි.ඒ නිසා පොඩ්ඩක් ගොනාට ඇඳගෙන වගෙ හිටපන්."</p><p>පෙර දවසක නිසල් පැවසුවේ තමා තදබල ලෙසම ශෙරීනාගේ ආගමනය ප්රතික්ෂේප කරනාවිටය.</p><p>"මොනවද බං දෙකක් කියල එලියට දාන්නෙ නැතුව.මල වදයක් උනානෙ මේක"</p><p>විශ්ව පැවසුවේ මැඩනොගත් තරහෙනි.</p><p>"නෑ මේකෙ අල්ලගන්න පොඩි දෙයක් තියේ.මට හිතෙන දේ ඇත්ත නම් history repeat බං."</p><p>එදා නිසල් පැවසුවේ තමාගේ ඇස්දෙක විසල් වන පුදුමයෙනි.</p><p>"ම්..මොකක්..මොකක්..උඹ කියන්නෙ එතකොට අර බැ....ආයෙ ගේමට ඇවිල්ල කියලද .? මං අතාරින්නෑ අහුවුනොත් ඕකිව."</p><p>විශ්ව අසුනෙන් නැගිට්ටේ කෑගසමිනි.</p><p>"පිස්සො,ඉඳගනින් ඉඳගනින්.උඹෙ මේ මූලග්ගාය නිසා තමා මොකුත් කරගන්න බැරි.සැකයක් විතරයි තාම මට.උඹ මට මේක හැන්ඩ්ල් කරගන්න දීල පාඩුවෙ දොස්තර නෝනා එක්ක ලව් කරකර හිටපන්කො" නිසල් පැවසුවේ පාරමී සිහිකොට විශ්වගේ මුව මතට එන සිනහව හොරෙන් බලමිනි.</p><p>"බලපන්කො මතක් කලත් මුනෙ තියන සිරියාව.පැණි පෙරෙනව."</p><p>නිසල් පැවසුවේ හිනැහෙමිනි.</p><p>"හරි හරි එහෙනම් මම තියනව."</p><p>පෙරදා මතක ඔස්සේ සැරිසරමින් උන් නිසල් ජංගම දුරකතනය විසන්ධි කලේ ඉක්මනින් කාර්යාලයට යාමටය.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>"ආ ගුඩ්මෝනින් ශෙරිනා.උදෙන්ම ඔෆිස් ඇවිල්ලනේ.ගුඩ් ගුඩ්"</p><p>කාර්යාලයට පැමිණ විශ්වගේ කාමරයේ තමා සම්බන්ධ කල මයික්රෆෝනයන් නිසි අයුරින් සකසා යළි පිටතට එන නිසල්හට කොරිඩෝරයේදී හමුවූයේ ශෙරීනාය.ඇය නොරිස්සුම් බැල්මකින් ඔහු දෙස බලා "මෝනින්" කීවාය.</p><p>තමා පසුකොට යන නිසල් දෙස බලාඋන් ශෙරීනා නැවත ඔහු ඇමතුවේය. </p><p>"මෙ..මේ නිසල්, අද විශ්ව එන්න පරක්කු වෙනවද?"</p><p>කිසිදු මිත්රශීලි බවක් නැති මේ ගැහැනියට "මගෙන් අහන්නෙ උඹම හොයාගනින්කො"යැයි සිතින් කියූ නිසල් මවාගත් සිනහවකින් </p><p>"ආ.අද මොකක් ද මිටින් එකක් කිව්වා."යැයි පැවසීය.</p><p>ඇය නිසල් දෙස උඩඟු බැල්මකින් බලා ආපසු හැරී කාර්යාලයට පිවිසුනාය.නිසල් වහා කෙටි කොරිඩෝරයෙන් තමාගේ කාමරයට පැනගත්තේය.</p><p>ශෙරීනා වහ වහා කාර්යාලයේ දොර වසා අගුලු දැමුවාය.එසේ නම් තමා කලින්ම ආ එක හොඳය.අදාල ලිපිගොනු ඉක්මනින් සොයාගත යුතුය.තමා හමුවන්නට එන්නිය මුණගැසෙන්නට දහයටවත් one gallface යා යුතුය.</p><p>ශෙරීනා විශ්වගේ මේසය මතවූ ලිපිගොනු සියල්ලම ඇවිස්සුවාය.විශ්වගේ කාමරයේ මේ වන විටත් cctv කුඩා කැමරා සවිකොට ඇති බව ඇය දන්නේ නැත .විශ්ව නිවසේ සිට සිය ජංගමයෙන් ශෙරීනාගේ නාඩගම සිනාසෙමින් බලාඋන්නේය.දාඩියමුගුරු දාගෙන ලිපිගොනු අවුස්සන ඇය අතින් විටෙක ලිපිගොනු බිම ඇදවැටේ.කොල සීසී කඩ යයි.යළි ඇය ඒවා අහුලා ඒ තුලට දමයි.විශ්ව හිතාමතාම ලොකරයන් දෙක අගුල් නොදමාම ආවේය.ශෙරීනා වහ වහා ඒවා විවෘත කොට ලිපිගොනු ඇද බලන්නට වූවාය.</p><p>ඇයගේ මුහුණේ ජයග්රාහි සිනහවක් මතුවූයේ කලුපැහැ ලිපිගොනුවක් බැලූ සැනිනි.ඇය අත මිට මොලවා යස් යැයි කියා වටයක් කැරකුණාය.විශ්ව සිනහව ගිලගනිමින් බලාඋන්නේය. වහ වහා මුද්රණ යන්ත්රය වෙත ගිය ශෙරීනා ඒ සියල්ල පිටපත් කොට ගත්තාය.ඒවා ලිපිගොනුවකට ගෙන මුල් ලිපිගොනුව යලි ලොකරයට දමා ඇමතුමකට සම්බන්ධ වූවාය.</p><p>"හරි මම දහයට එතන..ඔව් ඔව් ඉක්මනින් එන්න.මෙතනින් අද පැනගන්න පුළුවන් මට"ශෙරීනා වටපිට බලමින් පැවසුවාය.නිසල් සිනහව තද කරගනිමින් අසාඋන්නේය.</p><p>නවය පසුවී විනාඩි තිහක් පමණ වන විට ශෙරීනාගේ ජංගම දුරකථනයට ආ ඇමතුම සමග ඇය වහ වහා සූදානම් වූයේ පිටතට යන්නටය.නිසල් කිසිත් නොදන්නා සේ විශ්වගේ කාමරයට ආවේ ඒ මොහොතේමය.</p><p>"ආ ශෙරීනා කොහෙ හරි යන්නද...? කෝ විශ්ව නෑනෙ තාම නේද..?" නිසල් සුහද බවින් යුතුව ඇසුවේය.</p><p>"හ්ම්.."ශෙරීනා එපමණක් පවසා සිය ආලේපන කට්ටලයද රැගෙන වහා නානකාමරය වෙත ඇදුණාය.තමා මගහරින්නට ඇය දරන තැත දැක නිසල්ට සිනහා පහල විය.</p><p>"හරි හරි නෝනා ඔහොම යංකෝ....කකුලුව නටන්නෙත් වතුර හැලිය රත්වෙනකල් විතරනෙ. ?මාත් මේ ගින්දර දානගමන් ඉන්නෙ."නිසල් තමාටම පවසාගත්තේය.</p><p>ශෙරීනා පිටව ගොස් මොහොතකින් නිසල් කාර්යාලයෙන් පිටව ඇය පසුපස හඹා ගියේ ඇයටද නොදැනෙන්නය.</p><p>"ශේප් එකේ වරෙන් onegallface එකට.ඇවිල්ලා ඇතුලට නොයා කා පාක් එකේම හිටපන්.මම එනකල්.උඹ කැබ් එකක වරෙන්.උඹෙ වෙහිකල් එකේ එන්න එපා."නිසල් පැවසුවේය.</p><p>දෙමිතුරන් රිය අංගනයේදී හමුවූ පසු විශ්වහට එසේම ඉන්නට හැර නිසල් ආපනශාලා ඉසව්වට ඇදුණේ ශෙරීන් පැවසූ ස්ථානය සොයමිනි.කාර්යාල ඇඳුමට උඩින් කබායක් පැළඳ අව්කන්නාඩි දමා උන් හෙයින් නිසල්ගේ ස්වරූපය වෙනස්වී තිබිණ.</p><p>ඔහු නිසොල්මනේ ශෙරීනා තවත් අයෙක් සමග කතාබහ කරනා ඉසව්වට ආවේ ශෙරීනාට නොදැනෙන්නටය.ඒ කල්පනාය.විශ්වගේ ජීවිතය ගිනිතැබු කාන්තාවය.නිසල්ගේ සිත ආවේගයෙන් සහ කොපයෙන් සලිත වුවද ඔහු එය මැඩ පවත්වාගෙන ශෙරීනාට මුහුණට හසුනොවන සේ ඉඳගත්තේය.</p><p>"කලබල නොවී අහපන්.මෙතන ඉන්නෙ අපි හිතපු කෙනා තමයි.මට පොඩි වෙලාවක් දීපන් මෙතන ටිකක් නෝට් කරගන්න.උඹ ආවොත් වැඩේ වණ වෙනවා."නිසල් විශ්වහට ඇමතුමක් දී පැවසුවේය.විශ්ව මැඩගත නුහුණු කොපයෙන් අතමිට මොලවා අසල වූ බිත්තියට පහරක් ගැසීය.</p><p>"උඹ ආයෙ ආවා එහෙනම්..මාව කාලා ගියා මදිවට ආයෙ ආවා.මේ නම් මගෙ ආත්ම වෛරක්කාරියක්"විශ්ව තමාටම පවසා ගත්තේය.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>ශෙරීනා සිය බෑගයෙන් අදාල ලිපිගොනුව අතට ගත්තේ ජයග්රාහී සිනහවක් ඇතිවය.කල්පනා එය අතට ගෙන පෙරලා බැලුවාය.දෙස් විදෙස් රාජ්යතාන්ත්රික සම්බන්ධතා එක්කරන මහා ව්යාපෘතියක පරිසර හිතකාමී ගොඩනැගිලි සංකීරණයක යෝජනාවලිය එහි තිබිණ.ඉදින් සියලුම දත්ත තමන් අතට පත්ව ගොසින් හමාරය.කල්පනා ජයග්රාගී සිනහවකින් ශෙරීනාට අතට අත දුන්නාය.</p><p>"වෙල්ඩන් ගර්ල්.මෙච්චර ඉක්මනින් මේක කරගන්න පුළුවන් වෙයි කියලනම් මං හිතුවෙ නැහැ.ඒකෙන් තේරෙන්නේ එකක්.. ඔයා මං හිතුවට වඩා මාරම ටැලන්ටඩ් ..අනිත් දේ තමයි එක පාරක් මට්ටු වෙලත් විශ්ව කියන මිනිහා නම් පාඩමක් ඉගෙන ගන්නේ නැති තරම්ම මෝඩයි. මේ වගේ document එකක් තමන්ගෙ ලොකර් එකේ දාලා යන්න තරම් careless කියන්නේ කවදාවත් හැදෙන එකෙක් නෙමෙයි" කල්පනා පැවසුවේ පෙර දවසක තමා ඔහු මුලාවේ හෙලූ අන්දම සිහිකරමිනි.</p><p>"මිනිහා මේ දවස් වල ඉන්නේ ලව් එකක පීක් එකේ..ඉතින් කන්න බොන්නවත් සිහියක් නෑ ඒක ගැනමද කොහෙද හිතේ තියෙන්නේ. සාමාන්යයෙන් මේ ලොකර් එක ලොක් කරලා key එකත් අරගෙන තමයි විශ්ව ඔෆිස් එකෙන් යන්නේ .ඊයෙ හවස උනේ හදිස්සියෙම මං හිතන්නේ අර girl ගෙන් කෝල් එකක් ආවා .මිනිහා ඒ කල්පනාවෙන්ම තමයි පුටුවෙන් නැගිටලා යන්න ගියේ." ශෙරීනා පැවසුවේ ඊයෙ හවස විශ්ව කාර්යාලයෙන් පිටත් වී ගිය අන්දම සිහිකරමිනි.</p><p>"අහ්..මිනිහට දැන් කෙල්ලෙක් ඉන්නවද ? " කල්පනාගේ ස්වරයේ ඇතිවූයේ තරමක ඉරිසියා සහගත හඬකි . තමා ඔහු හැරදා ගිය දින පටන් අවුරුදු ගණනාවක් යන තුරු බීමතටම ඇබ්බැහි වූ විශ්ව කිසිදු කාන්තාවක් සමග සම්බන්ධකමක් පටන් ගත්තේ නැති බව කල්පනාට විටින් විට ආරංචි විය . එම හේතුවම ඇයට තමා ගැන ඉහළම තක්සේරුවක සිටින්නට තරම් හේතු විය .තමා ඔහු එතරම්ම රවටා දමා තිබියදීත් වෙනත් කාන්තාවක් සමඟ ඇසුරක් පටන් නොගන්නේ තමා ගැන තිබූ තිබු ආදරය නිසා ඇයි ඇය විශ්වාස කළාය. නමුත් සත්ය හේතුව වූයේ කල්පනා විසින් සිදුකළ ඒ වංචනික ක්රියාවල හේතුවෙන් විශ්වට සියලුම ගැහැණු සංහතිය එපා වී තිබීමය.</p><p>" ඔවු ඔව් ආරංචි හැටියට නං ඩොක්ටර් කෙනෙක් කියලයි. මේ දවස් වල මිනිහා ඉන්නේ මාර romantic mood එකක. "</p><p>ශෙරීනා පැවසූයේ කල්පනාගේ ඉරිසියාව තව තවත් වැඩි කරමිනි.</p><p>" එතකොට විශ්වගෙ අම්මා කොහොමද ?" කල්පනා ශෙරීනා ගෙන් ඇසුවේ විශ්වගේ මව ගැන කල්පනාවෙත්ම හිතේ ඇතිවූ අධික ද්වේශයෙනි .විශ්ව සමග වංචනිකව හෝ ප්රේම සම්බන්ධය තිබූ කාලයේ විශ්වගේ මව තමා හට නිතර නිතර බැන වැදීම සහ ප්රතික්ෂේප කිරීම සහ හෙළා දැකීම නිසා තමා පත් වූයේ දැඩි අසීරුතාවයන්ට බව කල්පනාට සිහිවිය.</p><p>"එයාද ...එයාට ඒකෙනාව පේන්න බෑ කල් කදුරු වගේ .ඒ අම්මණ්ඩිට ඕනෑ ඉක්මනටම මාව විශ්වගෙ කරේ ගහන්න.මං මේ හරි අමාරුවෙන් කර ඇර ඇර ඉන්නවා." ශෙරීනා සිනහසුණේ මහ හඩිනි.</p><p>"දේපලයි බූදලේයි යනකොට අරන් යන්න හිතන් ඉන්න ඒ අම්මණ්ඩිට නම් හොඳම පාඩමක් උගන්වන්න ඕනේ . මේ වැඩේ ඉවර වෙච්ච ගමන් ශෙරීනා ඔයා මාත් එක්ක ආපහු යන්න එන්ඩ ඕනේ .ඔයාට මෙහෙ ඉන්න බැහැ.දන්නවනේ අනිවාර්යෙන්ම ලොකු රිස්ක් එකක් එනවා" කල්පනා පැවසුවේ ශෙරීනා ගේ අතින් අල්ලා ගනිමිනි.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>එහෙනම් කල්පනා ඔයයි මේකෙ ආපහු මහමොළකාරය උනේ . ශෙරීනා කියන්නේ ඔයාගේ අතකොළුවක් විතරයි. ඒ උනාට ඔයාව මේකට මෙහෙයවන්නෙ කවුද කියලයි මට දැනගන්න ඕනෙ..."</p><p>නිසල් ඔවුන්ගේ පිටුපස සිට කල්පනා කළේය .</p><p>මේ වන විටත් විශ්ව අධික නොසන්සුන්තාවයකින් රථගාලේ සිටිනු ඇති බව නිසල්ට වැටහුනි .ඔවුන් දෙදෙනාගේ කතාබහ ඉන්පසුව හැරවුනේ සාප්පු සවාරි සහ මෝස්තර නිර්මාණ ආදිය ගැන ය .තවදුරටත් මෙතන කාලය නාස්ති කළ යුතු නොවන නිසා නිසල් සෙමින්ම එතැනින් නැගිට ආපසු රථ ගාල වෙත පැමිණියේය </p><p>"මොකද උනේ"</p><p>විශ්ව කලබලයෙන් මෙන් ඉදිරියට පැමිණ නිසල් ගේ අතින් අල්ලා ගනිමින් ඇසීය .</p><p>"යමන් මෙතනින්. මං යන ගමන් කියන්නං "</p><p>නිසල් රථයට නැග විශ්ව සමගින් පිටත් විය .</p><p>"එහෙනම් මේකයි සෙල්ලම. කල්පනා උඹ හිතුවා මට අතීතය මතක නෑ කියලා ඒක මං මලත් අමතක කරන්නේ නැහැ .ඒ සැරේ වැටුණු වැටිල්ල මං ආපහු වැටෙනව කියලා උඹ හිතාගෙන ඉන්නවනම් ඒක උඹ කරගත්තු ලොකුම වැරැද්දක්.." </p><p>නිසල් සියලු කතාව පැවසූ පසු විශ්ව තමාටම කියා ගත්තේය </p><p>"අපි duplicate එක විදිහට හදපු වැරදි ෆයිල් එක තමයි දැන් ඔය ෂෙරීනා පොටෝ කොපි කරගෙන ගියේ . මුන් මේකේ වැඩේට බහින්න කලින් අපි අපේ වැඩේ කරන්න පටන් ගන්ඩ ඕනේ .කවද්ද උඹට agreements සයින් කරන්න තියෙන්නේ."</p><p>නිසල් ඇසුවේ විශ්වගේ උරහිසට අත තබමිනි.</p><p>"සඳුදාට ..අපි ඒ වැඩ ටික පුළුවන් තරම් සීක්රට්ව කර ගන්ඩ ඕනේ.අද සිකුරාද නිසා සෙනසුරාදයි ඉරිදයි කොහොමත් කල්පනාල ඕකට අත ගහන්නේ නැහැ. ගෑනි සඳුදාට වැඩේට බහින කොට අපි මෙහේ වැඩ ඉවර කරලා තියෙන්න ඕනේ."</p><p>විශ්ව පැවසුවේය</p><p>"එහෙනම් දැනම් ඔෆිස් එකට යමු. ශෙරීනා ආපහු ඔෆිස් එකට එනකොට අපි මේ මොකුත් නොවෙච්ච විදිහට ඉම්මු.අද හවස් වරුවෙම අදාල ඩොකියුමන්ට් ටික ඉක්මනට අපි ලෑස්ති කර ගම්මු." </p><p>නිසල් පැවසුවේ තවදුරටත් කල්පනා කරමිනි .මෙය එතරම් පහසුවෙන් හෝ සැහැල්ලුවෙන් ගණන් නොගත යුතු කාරණයක් නොවේ . </p><p>කල්පනා සහ ශෙරීනා අර අඳින්නේ සුළුපටු කාරණයකට නම් නොවන බව නිසල්ට විශ්වාසය .එක්කෝ කල්පනා දැන් වැඩ කරන්නේ අන්තර්ජාතිකම කඩාකප්පල්කාරී සංවිධානයක් එක්කය. ගැහැනියක් වීත් මේ සා තමා පසුපසම පන්න පන්නා පහර දෙන්නට මේ ගැහැනියට ඇත්තේ පුදුමාකාර වූ වෛරයක් විය යුතුය. මේ සියල්ලේ අග මුල සොයා ගත යුතුයැයි විශ්වට දැන් දැන් සිතෙයි.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>ශෙරීනා ආපසු කාර්යාලයට පැමිණෙන විට නිසල් අදාල වැඩ කටයුතු සඳහා පිටත්ව ගොස් තිබුණේය.විශ්ව ආයාසයෙන් කේන්තිය පාලනය කර ගනිමින් ශෙරීනා එන පෙරමඟ බලා උන්නේය .</p><p>අනේ විශ්ව ඔයා හුඟක් වෙලාද ඇවිල්ල...ඔයා නැතුව මට මෙතන ඉන්න මොකද්ද වගේ අනේ ..අර නිසල් හැම තිස්සේම මේ කාමරයට එනවා ඔයා නැති උනාම .මට ඒක හරිම ඔඩ්. ඉතින් මං පොඩ්ඩක් එළියට ගියා."</p><p>ඕනෑවටත් වඩා මවාගත් ආදරයක් දැවටුණු කටහඬකින් ශෙරීනා ආවේ විශ්වගේ ආසනය අසලටමය . විශ්ව නිහඬවම ඇයගේ දෑස් දෙස බලා උන්නේය .ශෙරීන් එයින් මහත් අපහසුතාවයකට පත් වූයේ තම සිත තුළ වූ වංචනික තත්වය වැටහේද යන සැකයෙනි .</p><p>"අනේ ඉතින් ඇයි තරහෙන්ම වගේ බලාගෙන ඉන්නේ ..මං නැතුව ඔයා පාලුවෙනද උන්නේ ?"</p><p>ශෙරීනා විශ්වගේ පුටු ඇන්ද මත හිඳගත්තේ අඩමානයටය. </p><p>"shereena this is my office ..so you have to behave well."</p><p>විශ්ව ආසනයෙන් නැඟී සිටිමින් පැවසුවේය .</p><p>"ඉතිං ඒක තමයි මම කියන්නේ ඔෆිස් එකේ නැතුව අපි නිදහසේ හම්බෙන්න කොහේ හරි යමුකෝ කියලා .මොකක්ද විශ්ව මේ ජීවිතයේ හරි බෝරින් නෙ."</p><p>ශෙරීනා සිය අසුනට යමින් පැවසුවාය </p><p>"මට ඕනවටත් වඩා වැඩ තියෙනවා කරන්නේ ශෙරීනා .මට international ප්රොජෙක්ට් එකක් ඇවිල්ල තියෙන වෙලාවේ ඔයා විකාර කරන්න නම් එපා." </p><p>විශ්ව ඇය දෙස හොරැහින් බලමින් පැවසුවේය .</p><p>"කරයි උඹ international projects .ලබන සතියේ වෙනකොට විශ්ව උඹට වහ කන්නයි වෙන්නේ."</p><p>ශෙරීනා යටි හිතින් සිනහසෙමින් සිතා ගත්තාය .</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>"අනේ අනේ එක්කෙනෙකුට දැන් මාව මතක නෑ ."</p><p>ඇමතුමක් ලද වහාම පාරමී නෝක්කාඩු කියන්නට වූයේ විශ්වගේ මුවට සිනහවක් එක්කරමිනි .</p><p>"ඔන්න පටන් ගත්ත රණ්ඩුවෙන්ම...අනේ කෙල්ලේ මේ සතියේ විතරයි මට ඕනා .ඊට පස්සේ ඔන්න මගේ සම්පූර්ණ කාලයම මම ඔයාටයි දෙන්නේ .</p><p>විශ්ව පැවසුවේ සිනහා වෙමිනි </p><p>"මං දන්නවා විශ්ව ..කොහොමද ඔයාගේ ප්රොජෙක්ට් එක .මේ වෙනකොට පටන්ගන්න වැඩ කටයුතු ටික ඉවරද?"</p><p>පාරමී ඇසුවේ ඉතාමත් මුදු ස්වරයක් හඬෙහි ඇතිවය </p><p>"කියන්න නම් ගොඩක් දේවල් තියෙනවා මැණික .අපි හිතනවට වඩා ගොඩාක් ප්රශ්න මේ ප්රොජෙක්ට් එකට එනවා .නිසල් මගේ ළඟ ඉන්න හින්දා ඇත්තෙන්ම මේ වැඩ කටයුතු කරගෙන යන්න ලේසියි .නැත්තං අපි හිතනවට වඩා බොහොම භයානක තත්වයක් අපි අවට කරකැවෙන්නේ "</p><p>විශ්ව පැවසුවේ කල්පනාවෙන් යුතුවය.</p><p>"මොනව වුනත් ඔය දෙන්නම පරිස්සමින්." </p><p>පාරමී ඇමතුම නිමා කරන මොහොතේ පැවසුවාය.</p><p>මේ ව්යාපෘතිය අවසන් වූ වහාම පාරමී සහ තමාගේ විවාහ ලියාපදිංචි කළ යුතුය .පෙරදා තරම් විවාහය ගැන කතා කරනා විට කණු කුණු ගෑමක් පාරමීගේ ද නැත.තමන්ගේ අම්මා වෙනස් වේ යැයි සිතමින් තව තවත් කාලය ගැනීමේ තේරුමක් නැති බව පාරමීද වටහා ගෙන ය .</p><p>ජීවිතය කෙතරම් හුදෙකලාවක ගතවීදැයි තේරුම් යන්නේ සෙනෙහස් ඇසුරත් ජීවිතයට ළඟා වූ පසුවය .උදෑසන ඇරඹුන මොහොතේ පටන් රාත්රියේ නින්දට යන මොහොත දක්වා ම ඇයගේ සෙනෙහසෙහි කෙටි සටහන් සිය ජංගම දුරකථනය මත දිස්වෙනන අන්දම විශ්ව කල්පනා කළේය .</p><p>තමා කෙතරම් කාර්ය බහුල වුවද ඒ හා සමානව ඇයද කාර්යබහුල බව ඔහු දනී .නමුත් පාරමී හැකි හැම මොහොතේම විශ්වගේ වැඩකටයුතු ගැන, ඔහුගේ ශරීර සෞඛ්යය ගැන සොයා බැලුවේ ඔහුගේ යහපත් මානසිකත්වය ගැන නිතරම සැලකිලිමත් වෙමිනි.</p><p>විශ්වගේ චර්යාවෙහි වූ නිතර නිතර දැඩි ලෙස කේන්ති යන ගතිය බොහෝසෙයින්ම පාලනය වූයේ පාරමීගේ ඇසුර හෙයින් ම ය . ඉතින් තමා ඇය තවදුරටත් බොහෝ දුරින් තබා ගෙන සිටින්නේ කුමකටදැයි විශ්ව නිතරම සිතුවේය .උදෑසන අවදි වන මොහොතේ පටන් රාත්රී නින්දට යන මොහොත දක්වාම ඇය තමාගේ ඇස් මානයේ දැවටිය යුතු ය.ජීවිතය ආදරයෙන් පුරවාලිය යුතුය .මෙතෙක් කල් ජීවිතයට අහිමි වූ සෙනෙහස ඇති උණුසුමක් දැඩි ලෙස අවශ්යව ඇත.</p><p>********************************************************************************* </p><div><div>යලි හමුවෙමු </div><div><br /></div><div>කිත්මා වාසනා දහනායක </div><div>(විසිරි සිහින)</div></div>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-57793046049446693422023-04-20T04:36:00.001-07:002023-04-20T04:36:27.322-07:0026 කොටස-හදේ කොතැනක හෝ හිඳී ඔබ<p> 26 කොටස</p><p><br /></p><p>25 කොටසට මෙතනින් <a href="https://wisirisihina.blogspot.com/2023/04/25.html">25</a></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-fv_SeWvK-DYTX9yF0XUGl6FsgpzGaUd_LSJtw5NYD6qTUyOhinQgaezFX3c1UqAzL0LC_z53qbLGCTSEK68fPoKa2TpcrlXJCjHN3xha0JZpJP8warTVmxE0z9h0fDiwp_erds1Lb8AZqfchpGxEMqcdRwD6gHqQDE6WaCNICe_bprFa8MFhOivo/s750/a8.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-fv_SeWvK-DYTX9yF0XUGl6FsgpzGaUd_LSJtw5NYD6qTUyOhinQgaezFX3c1UqAzL0LC_z53qbLGCTSEK68fPoKa2TpcrlXJCjHN3xha0JZpJP8warTVmxE0z9h0fDiwp_erds1Lb8AZqfchpGxEMqcdRwD6gHqQDE6WaCNICe_bprFa8MFhOivo/s320/a8.jpg" width="213" /></a></div><br /><p>"මට තාම හිත හදාගන්න ඒ උනාට අමාරුයි විශ්ව ...ඔයාගේ අම්මා මේ දේවල් මුකුත් දන්නෙ දන්නේ නැතුවත් මට චෝදනා කළ වෙලාවේ ...දැන් මේ සිද්ධිය දැනගත්තොත් තවත් ප්රශ්න ඇති කරයි" </p><p>පාරමී පැවසුවේ විශ්වගේ අත අතනොහැරමය.</p><p>"ඔය දෙවල් අපි කිසි කෙනෙක්ට කියන්න ඕනනෑ පාරෝ.ඒක ඔයාගෙ පෞද්ගලික ජීවිතේ .අම්මා කොහොම උනත් ශෙරීනා මිස වෙන කෙනෙක් මං බඳිනවට කැමතිවෙන්නෙ නෑ.මොකද එයාට ඕන ශෙරිනාගේ දේපල අපිට ඈඳාගන්න."</p><p>විශ්ව පැවසුවේ පාරමී සිය ලඟින්ම හිඳුවා ගනිමිනි.</p><p>"ඔයාට අම්මලා ප්රශ්න ඇතිකරයි විශ්ව...අනේ මම නිසා..."පාරමී තවත් එකෙල මෙකෙල වන්නට වූවාය.</p><p>"පාරෝ මගෙ කේන්තිය අවුසාගන්නද ආයෙ ඔයාට ඕනෙ.එකම දේ ආයෙ ආයෙ කියවන්න ගන්නෙ"</p><p>විශ්ව අඩක් බී නිමවූ තේ බඳුන මඳක් හඬ නැගෙන සේ කුඩා මේසය මත තැබීය.</p><p>පාරමී නිහඬ වූවාය.කෙලෙස වුව ඔහු දැනටම සියල්ල තීරණය කොට හමාරය.එහෙත් විශ්වගේ අම්මා සහ ශෙරීනා මෙය ලෙහෙසියෙන් අතහරිනු ඇතැයි සිතිය නොහැක.පාරමී නිහඬව තේ බඳුනේ ඉතිරිය පානය කළාය.නිහඬතවයෙන් යුතුව වුව ඇය කල ඒ දෙය විශ්වට ගෙනාවේ සතුටකි.</p><p>"පාරෝ..."විශ්ව ඇය දෙස බලා මිමිණීය.පාරමී තේ බඳුන මේසය මත තබා ඔහු දෙස බැලුවේ ඇත්තෙන්ම හිතේ උතුරායන ප්රේමය වසන් නොකොටය.ජීවිතය පුරා තමන් විසින් නොපැතූ ස්නේහයක් අද තමා හට ඔහු වෙතින් පිදෙමින් ඇත.පාරමී නිහඬවම ඔහුගේ උරහිසට හිස තබා ගත්තාය.</p><p>"ආදරෙයි"ඔහු සෙමින් මුමුණන හඬ සමග ඇයට හිස මුදුනට ඔහුගේ දෙතොල් තදවනු දැනුණි.</p><p>"කෝකටත් කියල වාහනේ පාරෙන්ම නවත්තලා ආවෙ.මිදුලෙ විසිකරපු පීරිසි, වලංගැටි එහෙමත් පේන්න නෑ...කෝකටත් කියලා මේ තට්ටුවක් දාලම බලන්න ඕනෙ." නිසල් දොර අසලම හිඳ මහහඬින් කියවයි.විශ්වට සිනා නැගුණේ ඒ කියූ තාලයටය.</p><p>"ඇයි උඹ මෙතන එකෙක් මැරිල කියලද හිතුවෙ.මෙන්න මෙහෙ වරෙන් කෑනොහහ" නැගී සිටින්නට වෙර දරන පාරමී ගේ හිස යළි සිය උරහිසටම ගත් විශ්ව පැවසීය.</p><p>"හප්පද බොල ...දොස්තර නෝනට ඔළුවෙ කැක්කුම තදටම හැදිල වගෙ"නිසල්ගේ කියවිල්ල පාරමී විලියෙන් බරකලාය.</p><p>"නිසල් කටවහන් හිටපන්කො.මං මේ නොවඳිනා වැඳුම් වැඳලා මෙයාව ශේප් කරගත්තෙ ආයෙ කන්න එපා හරි..."</p><p>විශ්ව සිනහව ගිලගනිමින් පැවසුවේය.පාරමී විශ්වගේ උරහිසට මුවාවෙමින් සැඟවගත්තාය.</p><p>"විශ්වයා දැන් අපි යමුනේද...ඩොක්ටර් මොකෝ කරන්නෙ හොස්පිට්ල් එකට දාගෙනම යන්නද අපි.රෑට මෙහෙ තනියම ඉන්න බෑනෙ."නිසල් ඇසුවේ වේලාව බලමිනි.එවිටද රාත්රී අට පසුව ගොස් තිබුණි .</p><p>"ඔව් පාරෝ..ලැස්තිවෙලා එන්න.අපි යං දැන්.."විශ්ව පාරමී සමගින්ම අසුනෙන් නැගී හිඳිමින් පැවසුවේය.</p><p>"අඩෝ අඩෝ මාව ඩ්රයිවර්ට දැම්මා උඹ එහෙනම් ඈ..."නිසල් යලි කෑගැසුවේ පාරමී සමගින් රියෙහි පසු අසුනට වන් විශ්වටය.ඇත්තෙන්ම නිසලගේ සිත තුල වූයේද අප්රමාණ සතුටක්මය. මේ දෙදෙනා එක්ව සිටීනම් එය දෙදෙනාටම සහනයක් සහ සැනසීමක් වන බව ඔහු දැන උන්නේය.</p><p>.</p><p>"පාරෝ...."මඳ දුරක් නිහඬවම ගමන් කල විශ්ව පාරමී වෙත නැඹුරුව සෙමින් මිමිණුවේය.පාරමී දැස් දලවා ඔහුදෙස බැලුවාය.</p><p>"මං ජීවිතේ සතුටින්ම උන්න දවස් හරි අඩුයි පාරෝ.අද මම සතුටින්ම ඉන්න.දවසක් කළාට පිං."පාරමීගේ අතක් ගෙන සිය මුවට තබා සිපගත් විශ්ව පැවසුවේය.පාරමීගේ දෑස් වල කඳුළක් පිරී ආවේ ඔහුගේ ඒ හැඟුම්බර හඬටය.ඇය සිය හිස ඔහුගේ ළය මතින් තබාගත්තාය.</p><p>ප්රේමය තරම්වූ සුන්දර මනෝ භාවයක් මේ මිහිපිට වෙන නොමැත.ඉදින් ප්රේමය පමාවී හෝ ජීවිතයට ළඟාවන විට සිත්වලට දැනෙන්නාවූ සැනසීම කොතරම්ද? </p><p>පාරමී රෝහල් නිලනිවසට ඇරලවූ විශ්ව සහ නිසල් නික්ම ගියේ ඇයට රාත්රී ආහරයද ගෙනවිත් දෙමිනි.</p><p>"මචං කටකැඩිච්ච කතාවක් කියන්න නොහිතෙන තරම්ම මට හෙන සතුටුයි.උඹල දෙන්න පතාගෙන ආව දෙන්නෙක් බං.උඹල දෙන්නට ඕන සපෝට් එකක් දෙන්න මම ඉන්නව හැමදාම"නිසල් රිය පදවන අතරේ විශ්ව වෙත දයාවෙන් බලමින් පැවසුවේය.</p><p>"මට මෙච්චර කලක් වැටෙන්න නොදී අල්ලන් උන්නෙ උඹයි නිසල්.හැමම හැමදේදීම උඹ මා එක්ක උන්න.අද මේ පාරෝ එක්ක උඹ නොකිව්ව නම් උඹ මට කියාදුන්නෙ නැත්නම් මම මෙහෙම ඩිරෙක්ට් කතාකරයිද...? උඹට මම තැන්ක් යූ කියන්නෑ බං..හැමදාම මං එක්ක..අපි එක්ක හිටපන්...ඉල්ලන්නෙ එච්චරයි "විශ්ව නිසල්ගේ උරහිස ට තට්ටු කරමින් පැවසුවේය..</p><p> </p><p>පාරමී ජීවිතකාලය පුරාම නොඋන් තරමේ සන්තුෂ්ටියක ගිලීඋන්නාය. විශ්ව යනු සැබෑම සැබෑම ආදරවන්තයෙක් බව ඔහු ඇයට පසක් කරමින් උන්නේය.ඉදින් ඉදිරියේදී එන ඕනෑම අභියෝගයකට මුහුණ දෙන්නට ඇය සිත හදාගත්තාය.</p><p>"මැඩම් ...ලබන බ්රහස්පතින්දා අපේ රෙජිස්ට්රේෂන් එක.වෙඩින් එකක් ගන්න වෙන්නෙ නෑ මට ඊළඟ සතියේ යූකේ යන්න වෙන නිසා."රහල් පැවසුවේ පාරමීගේ මේසය ඉදිරිපස හිඳගත් පසුවය. ප්රසංගි රෝහලෙන් නිදහස්ව යළි සාමාන්ය ජීවිතයට ලඟාවූවාය.ඇය තාවකාලිකව ඇනෙක්සියක නතරව උන්නේ විවාහය වන තුරුය.</p><p>"මොන තරම් ආයෙ ට්රයිකලත් ප්රසංගිගෙ දෙමාපියො එයා දිහා බැලුවෙවත් නෑ මැඩම්.ඉතින් කෙල්ල දැන් හොඳටම හිත හදාගෙන ඉන්නෙ.මම ඔක්කොම ඩොකියුමන්ට්ස් හදල මාස හයකින් එයාව එහෙට ගන්නවා මැඩම්.එතකල් මම හෙල්පර් කෙනෙක් එයා එක්ක නවත්වන්න හොයාගත්තා."රහල් පාරමීට සිය අනාගත සැලසුම හෙලිකලේය.</p><p>"ප්රසංගි අර කෝස් එකක් බලනව කීවෙ ..කොහොමද ඒකෙ තත්වෙ...රහල්..?" පාරමී ඇසුවේ ප්රසංගී සම්බන්ධව ඇය විසින් සකසා දුන් පාඨමාලාව සම්බන්ධයෙනි.</p><p>"ඒක එයා ආසාවෙන් කරගෙන යනවා මැඩම්.ඔන්ලයින් නිසා ප්රසාට එලියට යන්න ඕනවෙන්නෙ නෑ.රිස්ක් එකකුත් නෑනෙ ඒ නිසා."රහල් පැවසීය.</p><p>"එහෙනම් මැඩම් ලබන සතුයෙ එන්න.මගේ පැත්තෙන් අත්සන් කරන්න ඉන්නෙ මැඩම්නෙ. ඊට වඩා ඉතින් මට කෙනෙක් නෑ මැඩම්."රහල්ගේ හඬ බෙහෙවින් හැඟුම්බර විය.</p><p>දෛවයේ නපුරුම සරදම් වලින් බැට කෑ ඒ තරුණ යුවල යළිත් ජීවිතය එක්කාසු කරමින් සිටිති. ඉතින් ලෝකය කෙතරම්ම සුන්දරදැයි පාරමී යළිත් සිතුවාය.ආදරට ලෝකයේ කල නොහැක්කක් නොමැති තරම් ය.</p><p> </p><p>අම්මා සිය වෑයම තහැර නොමැතිබව විශ්වට වැටහුණේ ශෙරීනා හදිසියේම ඔහුගේ කාර්යාලයට කඩාවැදීමත් සමගමය.</p><p>"හායි හනී....ඔන්න ඉතින් මම ආවා.ආන්ටිගෙන් බේරෙන්න බෑ විශ්ව.ඔයාට තනියම මේවා කරගන්න අමාරුයි කියල නිතරම කියවනව.පව්නේ ඉතින් ..ආන්ටි ඔයා ගැන කොච්චර වදවෙනවද..?" අතෝරක් නැතිව ශෙරීනාගේ මුවින් ගලාඑන වචන දෙස නිසල් මෙන්ම විශ්වද බලාඋන්නේ මවිතයෙනි.</p><p>" අම්මට පිස්සු ශෙරීනා.මෙතන ඇති වැඩක් නෑ..අනික මේක පටන් ගත්තා විතරනෙ.එස්ටැබ්ලිෂ් වුනාට පස්සෙනෙ වැඩ එන්නෙ..."විශ්ව පැවසුවේ නිසල් ඔහුට කලබල නොවන ලෙස ඉඟිකල හෙයිනි.</p><p>"ඉට්ස් ඕකේ බේබි....මම නැතුව ඉතින් කවුද ඔයාට කන්ෆිඩෙන්ෂල් දෙයක් හරි කියන්න ඉන්නෙ....මම ඉන්නම්කො මෙහෙන්.."නිසල්ට පැවරූ අසුනට අනවසරයෙන්ම බරදුන් ශෙරීනා සිය ජංගමය අතට ගෙන එහි මුහුණ හොවා ගත්තාය.</p><p>"ඔහොම දවසක් දෙකක් ඉන්න දීපන්...ඊට පස්සෙ ගෑනිටම එපා වෙලා යාවි..."නිසල් මේසය මතවූ කොලයේ එසේ කුරුටු ගෑවේ විශ්ව අධික කෝපය හෙයින් මෙතන කලබලයක් කරාවිදෝ යන සැකයෙනි.</p><p>"මම කබඩ්ස් වලට එහා පැත්තෙ රූම් එකේ ඉන්නම්.ඒක මේකිට දැනගන්න තියන්න එපා."නැවත නිසල් ලියාතැබුවේය.විශ්ව අකමැත්තෙන් වුවද හිසසලා එයට අනුමැතිය දුන්නේය.</p><p>නිසල් කාමරයෙන් නික්ම යත්ම ශෙරීනා අඩියට දෙකට විශ්ව වෙත දිව ආවාය.ඔහුගේ පුටු ඇන්දේ අඩමානයට මෙන් ඉඳගත් ශෙරීනා විශ්වගේ ගෙල වටා අත දැම්මේ නොගැලපෙන අන්දමේ සුරතලයක් මවාපාමිනි.</p><p>"ශෙරීනා පිස්සුද ඔයාට.එහෙට වෙන්න.මෙතන විකාර නොකර."විශ්ව ඇයව ඉවතට කරන්නට තැත්කලේ තමා ඇයව තල්ලුකල හොත් විසිවී වැටෙන බව දන්නා හෙයිනි..නමුත් ඇය ඒ ප්රතිචාරයෙන් තව තවත් උදම්වූවාය.එය ඇය වරදවා වටහා ගත්තේ විශ්ව ගේ ඇයට ඇති කැමත්තක් ලෙසය.</p><p>"අනේ ඉතින් මෙතන වෙන කවුද ඉන්නෙ ඔයයිමායිනෙ...අනේ විශ්ව අර නිසල් මට අල්ලන්නෙම නෑ.එයා වෙන තැනකට දාන්නකො.එතකොට අපි දෙන්නට නිදහසේ ඉන්නත් පුළුවන් " ශෙරීනාගේ වදන් වලට විශ්වට දැඩිලෙස කේන්ති ගියද ඔහු නිසල් කියූ දේ අසා තවදුරටත් පාලනය විය.</p><p>"ශෙරීනා නිසල් කියන්නෙ මගෙ ඉස්කෝලෙ කාලෙ ඉඳන්ම උන්න යාළුවා.ඌ නැත්නම් මම අද නෑ."විශ්ව බලෙන් මෙන් ශෙරීනා ඉවත්කොට නැගීඋන්නේය.මේ උරචක්ර මාලාව කෙසේ ගලවා ඉවත් කරන්නදැයි සිතමින්ම විශ්ව කාමරයෙන් පිටට ඇඳුණේ දොරද තදින් වසාදමමිනි.</p><p>විශ්ව යන දෙස මොහොතක් බලාඋන් ශෙරීනා මුවගට නගාගත්තේ අමුතුම සිනහවකි.ඇය සිය ජංගමය ගෙන ඇමතුමක් ගත්තාය.</p><p>"ඔව් ....පළවෙනි ස්ටෙප් එක ඉස්සරහට තිව්වා ඔන්න මං.වැඩේ නම් ටිකක් අමාරුයි ..බලමු...මේ ශෙරීනා ඔයිට වඩා නලුවො දණගස්සලා තියනව....බායි..."ශෙරීනාගේ මුහුණේ ඒ වන විට තිබුණේ වියරු සිනහවක් බව දුටුවේ කබඩ් පේලියේ එහා පසින් වූ කුඩාකාමරයේ කවුලුවෙන් ඇය දෙස බලාඋන් දෑසකි.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>නිසල් තවත් වේලාවක් අසා උන්නද ශෙරීනාගෙන් වදනක් හෝ අසන්නට ලැබුණේ නැත.ඇය ජංගමයට එබී සිනාසෙනවා පමණක්ම පෙනෙයි.මේ නම් සැබෑම අමාරුකාරියක් බව නිසල් වටහා ගත්තේය.</p><p>"මට මේ අම්මණ්ඩිව පට්ටම සැකයි.ඒත් CID පාර දාන්න ඕනෙ විශ්වයාටත් නොදැනෙන්න.ඌ ඇවිස්සුනොත් ඔක්කොම ඉවරයි"නිසල් තමාටම කියාගත්තේය.</p><p>ශෙරීනාගේ ආගමනය විශ්වගේ මවගේ දැනුවත්භාවය සහිතවම වන දෙයක් හෙයින් ඇය අමතා පෙර කතාකලේ විශ්ව ගේ මවද කියා නිසල්ට සැකයක් ආවද එහෙත් ශෙරීනාගේ වාග් විලාශය ඇත්තෙන්ම මිතුරෙකු අමතන ආකාරයේ වූ නිසා එයද සැකසහිතය.</p><p>"හොඳයි ශෙරීනා ...එක හීනෙන් එලිවෙන්නෙ නෑනෙ...අපි බලමු ගේමටම බැහැල" නිසල් මුමුණා ගත්තේ තමන්ටමය.</p><p> </p><p>දැන් දැන් සැන්දෑව උදාවන්නේ ජීවිතයට වර්ණ රාශියක් ගල්වාගෙනය.පාරමී නිදහසේ එහෙමෙහෙ විසිරෙන කෙටි කොණ්ඩය එකට අල්ලා වූල් බෑන්ඩ් එකක් දැම්මාය.විශ්ව එය යළි අතින් ඇද ගලවා දැමීය.</p><p>"මූනෙයි කටෙයි ඔක්කොම කෙස්ටික...මම එන්නෙ හොස්පිට්ල් ඉඳල කියල මතක නැද්ද?" පාරමී යලි කොණ්ඩය බැඳගත්තේ විශ්වට එසේ කියමිනි.</p><p>සැන්දෑවේ දෙහිවල මුහුදු තීරයට උඩින් හිරු බැස යන අන්දම ඉතාම සුන්දරය.පාරමී සිය බඳවටා එතුන විශ්වගේ දෑත්වලල්ල මැද සිට ඈත ක්ෂිතිජය දෙස බලාඋන්නාය.</p><p>"පාරෝ.....මොකද කල්පනාව....?"විශ්ව ඇසුවේ ඇයගේ කෙහෙ රැල්ලක ඇඟිලි දවටමිනි.</p><p>"මොකුත් නෑ විශ්ව. අම්මා එහෙම කොහොමද දැන්?" පාරමී සිටින්නේ ඉමහත් දෙගිඩියාවෙන් බව විශ්ව දැන උන්නද ඔහු ඒ ඇයගේ හැඟීමට ඉස්මතු වන්නට ඉඩ දුන්නේ නැත.තමා මේ කාරණයේදී තදින් නොසිටිය හොත්, පාරමී ඉතා දුර්වල වන බව ඔහු දැන උන්නේය.</p><p>"ආ..අම්මද ..? අම්මා හොඳ සනීපෙන් ඉන්නවා... එයාගෙ තියෙන එකම වරද තමයි මට ලෙඩ දාන එක ..."විශ්ව මහා හඩින් සිනා වෙමින් පැවසුවේය. </p><p>"ආහ් ඔයාට කියන්න බැරි උනානේ ...අන්න අද ඉඳලා ශෙරීනාත් එනවාලු මගේ ඔෆිස් එකට ...අපේ අම්මා එවල තියෙන්නේ "</p><p>විශ්ව පැවසුවේ පාරමී දෙස හොරැහින් බලමිනි .පාරමී එක්වනම තිගැස්සී ඔහු දෙස බැලුවේය .විශ්ව වගකට නොමැතිව ඈත සිතිජයේ දෙස බලාගෙන සිනහවිය .</p><p>" විහිළු කරන්නැතුව ඉන්න විශ්ව ...හැම එකටම කෝලම්" </p><p>පාරමී පැවසුවේ අත මිට මොලවා ඔහුගේ බාහුවට ගසමිනි.</p><p>"නෑ බොරු නෙමෙයි ඇත්තටම අද ආවා. පාරෝ මෙතැන අම්මගේ ලොකු ප්ලෑන් එකක් තියෙනවා . මට ඒ වෙලාවෙ ඇතිවුන කේන්තියට සමහරවිට මං එයාට බනින්නත් ඉඩ තිබුණා. ඒ උනාට නිසල් තමයි පොඩ්ඩක් ඉවසීමෙන් මේ වෙන්නෙ මොකක්ද කියල බලාගම්මු කිව්වේ." </p><p>විශ්ව පැවසුවේ කල්පනාවෙන් යුතුව ය .</p><p>"ඇත්තෙන්ම ශෙරීනා ආවද ඔෆිස් එකට ...එතකොට එයා ඉන්නේ ඔයාලගෙ ඔෆිස් එකේම ද .."</p><p>පාරමීගේ ස්වරයේ ඇතිවූයේ ඉරිසියා සහගත හඬකි .විශ්ව හිනැහෙමින් ඇය තමා දෙසට හරවා ගත්තේය </p><p>"මොකද ..මොකද.. නෝනා බයයි ද ෂෙරීනා මගේ කාමරේ ඉන්නවට ...ම්ම්ම්...?"</p><p>විශ්ව ඇසූවේ පාරමීගේ මුහුණට ම එබෙමිනි.</p><p>"අනේ මට මොකද ...ඒ විකාරෙ කාමරයේ බැරිනම් ඔඩොක්කුවෙ තියාගත්තත් මට මොකද ....හැබැයි ඉතින් ඔලුව නිදහසේ ඔතන වැඩ කරන්න නම් ලැබෙන එකක් නැහැ." </p><p>පාරමී පැවසුවේ පාලනය කරගත් කෝපයෙනි .මෙතුවක් කල් ජීවිතේ තමාගේ සිත තුළ නොවූ ඉරිසියාව වැනි හැඟීම් විශ්ව අරඹයා ඇති වෙමින් පවතී .ප්රේමය සමගින්ම ඔහු පිළිබඳ ඇතිව ඇති සිහින් ලෝබකමක් බඳු හැඟීමක් පාරමීගේ සිත පුරා පැතිර යමින් තිබුණි .</p><p>"බයවෙන්න එපා මැඩම් ...ලෝකෙම ඉන්න ගැහැනු ආවත් ..මේ විශ්ව ඉතිං ඔයාට විතරයි ...මෙච්චර කාලෙකට හෙල්ලුණේ නැති හිත ...හෙල්ලු නෙත් ඔයා ළඟ විතරයි ...."</p><p>විශ්ව පාරමී සිය තුරුලට ඇදගනිමින් පැවසුවේය .ඉතින් සැන්දෑව බොහෝ සුන්දර වීය . අඳුර දසතින්ම ගලා එන විට විශ්ව පාරමීද සමගින් ආපසු එන්නට පටන් ගත්තේ රාත්රී ආහාරය ද රැගෙනය.</p><p> </p><p>නිසල් සුපුරුදු ලෙස සිය නව කුටියට වී රාජකාරි කටයුතුවල යෙදුණේය .ඔහු එම කාමර සිටිනා බව ශෙරීනා දැන උන්නේ නැත .එම කාමරය සෙසු කාර්ය මණ්ඩලයේ පවා යන එන ස්ථානයක් නොවේ. ඉතින් නිසල්ගේ පෞද්ගලිකත්වය අපූරුවට රැකුණේ එහෙයිනි.</p><p>"හෙලෝ ...කල්පි ගුඩ් මෝනින්..." විශ්වගේ කාමරය තුලින් ඇසෙන ශෙරීනාගේ හඬ නිසල්ගේ අවධානය වහා ඇද ගත්තේය . අද විශ්ව කාර්යාලයට පැමිණෙන්නේ ප්රමාද වී බව නිසල් දෙන උන්නේය .ශෙරීනා සුපුරුදු ලෙසම කාර්යාලයට පැමිණ ඇත .ඇගේ ඇමතුම අනිවාර්යයෙන් සවන්දිය යුතු එකක් බව නිසල් වටහා ගත්තේය .</p><p>තමන් විසින් පෙරදා සියල්ලන්ම සේවයෙන් බැහැරට ගිය පසු විශ්වගේ කාමරයේ එක් එක් ස්ථානවල සවි කරන ලද කුඩා හඬ පටිගත කරන උපකරණ සියල්ල නිසි ලෙස ක්රියාකාරී වනු ඇතැයි ඔහු විශ්වාස කළේය.</p><p>එහා පසින් පවසන්නේ කුමක් වුවත් ශෙරීනාගේ හඬ නම් දෝංකාර දෙමින්ම ඇසෙන්නට පටන් ගත්තේය . විශ්ව නැති හෙයින් ඇය කිසිදු සැකයක් බියක් නැතිව මහ හඬින් සිනාසෙමින් කතා කරන්නීය.</p><p>"තාම නෑ තාම නෑ...අද බැංකුවට ද කොහෙද ගිහින් එනවා කිව්වේ ..ඒක නිසා මම බයක් සැකක් නැතුව මේ ඉන්නවා."</p><p>එහා පසින් කියවෙන්නේ කුමක්දැයි යන්න නිසල්ට අනුමාන කරගත හැකි වුවත් තවදුරටත් සවන් දුන්නේ ශෙරීනාගේ හඬට ය .</p><p>"තාම අලුත් clients ලගෙ වැඩ භාර ගත්තා විතරයි මම හිතන්නේ . හැබැයි හිතුවට වඩා ලොකු ක්ලයන්ට් බේස් එකක් මේ මනුස්සයාට තියෙනවා . වැටුන කියල හිතාගෙන උන්නට එහෙමම වැටිලා නැහැ.."</p><p>ඇය එහා පසින් කියන දේට මොහොතකට සවන් දෙයි .යළි හඬ අවදි කරයි .</p><p>"major projects වගයක් එනවා කියලා තමයි අම්මන්ඩි නම් කිව්වේ . ඒක ලංකාවේ eco friendly hotels ජාලයක් සම්බන්ධය එකක්ලු . විශ්වගෙ කලින් වැඩ ගැන දන්න නිසා....කිසිම බයක් නැතුව එයාට මේ projects ටික බාර දුන්නා කියලයි කියවෙන්නේ .ඒක කරගත්තොත් ඒ ටිකම ඇති මිනිහට ගොඩයන්න "</p><p>ශෙරීනා පැවසූයේ කාමරය සිසාරා වටපිට ද බලමිනි . විශ්ව නැති වුව ද කවුරුන් හෝ කාමරයට පැමිණියේ යැයි ඇය නිතරම බියෙන් මෙන් කතා කළාය .</p><p>"ඔව් ඔව් මම දැන් තියන්නම් .ඔයා කවද්ද එන්නෙ . හරි අපි ආවම පස්සේ හම්බෙමුකෝ. definitely ලබන සිකුරාදා ..ඔව් one gallface ම එන්න ...මම වැඩි වෙලාවක් ෆෝන් එකේ ඉන්න එක එච්චර හොඳ නැහැ .ඒනිසා මම තියන්නම් ." </p><p>ශෙරීනා ඇමතුම විසන්ධි කොට ..සිය අත්බෑගයෙන් ආලේපන කිහිපයක් රහිත කුඩා පෙට්ටියක් රැගෙන නාන කාමරයට වැදුනාය.</p><p>එහෙනම් ශෙරීනා ඔයා නටන්න යන්නේ හොඳ නාඩගමක් කියලා දැන් දැන් මටත් තේරෙනවා . හරි අපි එකටම නටමුකෝ....හොඳ හොඳ නැටුම් එන්නේ එලිවෙන ජාමෙටලුනේ .මේ නිසල් ඉන්නකං ඔයාට ඕන ඕන හැටියට නටන්න ලැබෙන්නේ නැහැ ...අන්න ඒකයි ඔයාට ඉක්මනටම ඒ පාඩම උගන්නන්න ඕනේ ...."</p><p>නිසල් තමාටම පැවසුවේ ....මැඩ ගන්නා ලද කෝපයෙනි.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>අම්මාගේ අවුරුදු දෙකේ දානයද මාලනී නවාතැන් ගත් මෙහෙණින් වහන්සේලා උන් ආරාමයට පිළිගැන්වීමට පාරමී පැමිණුනේ විශ්ව සහ නිසල් සමඟිනි. මෙම කර්තව්යයට දැහැමි සහ ඇයගේ මවද උපරිමයෙන් දායකත්වය දුන්හ. </p><p>ඒ දිනට යෙදුණු සුභ හෝරාවකින් මාලනී පැවිදි දිවියට එළැඹුණා ය. ධම්මශීලී මෑණියන් නමින් ඇය සසුන්ගත වූ පසු පාරමීගේ ජීවිතයේ මේ සම්බන්ධයෙන් තිබූ බරද නික්ම ගියේය . </p><p>"මගේ ගිහි ජීවිතයේ මම සැනසීමෙන්ම හිටිය කාලේ ඔබතුමී සහ ඔබතුමියගේ අම්මා එක්ක ගත කරපු කාලය. අද මේ මොහොතේ ඔබතුමියගේ අම්මා හිටියනම් ඇය මට කලින් මේ ධර්ම මාර්ගය සොයා යනවා. ඔබතුමියගේ අනාගත ජීවිතය සාර්ථක වන්න කියා මම ආශිර්වාද කරනවා" </p><p>සිය පාමුල වැඳ වැටුණු පාරමීගේ හිස පිරිමැද ධම්මශීලි මෑණියන් පැවසුවේ බොහෝ නිවුණු හඬිනි .</p><p>දානමානාදී කටයුතු නිමා කොට එම මෙහෙනි ආරාමයේ දන් ශාලාවේ සිටම ඔවුහු දිවා ආහාරය ගත්හ. </p><p>"දැන් ඉතිං ඔය දෙන්නගෙ වැඩ කටයුතු ඉක්මනට ඉවර කරානම් හොඳයි නේද පුතේ?"</p><p>දැහැමිගේ අම්මා විමසුවේ විශ්ව ගෙනි .</p><p>"නැන්දේ මටනම් කිසිම ප්රශ්නයක් නැහැ .මෙයා එක්ක තමයි බැරි.අපේ අම්මා කැමති නැහැ කිය කිය හැමදාම පස්ස ගහනවා."</p><p>විශ්ව පැවසුවේ පාරමී දෙස මද රැවුම් බැල්මක් හෙළමිනි.පාරමී නිහඬවම සිනාසුනාය .</p><p>"විශ්ව පුතාගේ අම්මාගේ කැමැත්ත ලැබෙනකම් ඉන්නව කියන එකනම් බොරු වැඩක් දුව .මමත් අම්මා කෙනෙක් තමයි. ඒත් විශ්ව පුතාගේ අම්මා ගේ ඔළුවේ තියෙන්නේ ඇටුවන් බැහැපු මාන්නයක්.ඒක නම් පුතේ කවදාවත් හරිගස්සන්න පුළුවන් දෙයක් නෙමෙයි .ඒ නිසා ඔය දෙන්නගෙ ජීවිතය ගැන ඔය දෙන්නම තීරණය කරන්න."</p><p>දැහැමිගේ අම්මා පැවසුවේ දෙදෙනා දෙසම බලමිනි.</p><p>"දැන් තේරුනානේ දැහැමිගේ අම්මත් කියන්නේ වෙන්න ඕන විදිය මෙන්න මේක නිසයි.පාරෝ...දැන් ඔයා තීරණය කරන්න ඕනේ අපි දෙන්න කවද්ද එක තැනකට එන්නේ කියලා."</p><p>ආහාර ගෙන අවසානයේ ආපසු පැමිණෙන අතරෙහි විශ්ව පැවසුවේ පාරමීටය .නිසල් සහ දැහැමිත් ඇයගේ අම්මාත් නිවෙස්වලින් බස්සවා ආපසු එන අතරේදී විශ්ව පැවසුවේ මේ සම්බන්ධයෙන් තීරණයක් ගත යුතු හෙයිනි.</p><p>"මට තේරෙනවා විශ්ව .මගේ අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම නැති වෙලාවෙ මට ඔයාගේ අම්මවත් තාත්තවත් නැති කරගන්න හිතෙන්නේ නැහැ .ඒකයි මම තවත් මේ ඉවසන්නේ"</p><p>පාරමී පැවසුවේ කල්පනාවෙන් යුතුව ය </p><p>"ඒ වැඩෙන් වෙන්නේ අපිට එකට ඉන්න තියන කාලය දවසින් දවස අඩුවෙන එක නේද බූරිච්චියෙ" විශ්ව ඇයගේ කණක් මිරිකමින් පැවසුවේය. ඔහු පවසන්නේ ඇත්තෙන්ම සිතිය යුතු වැදගත් ම කාරණයකි.ඉදින් තමා වටහා ගත යුතුව ඇත්තේ මූලිකත්වය දිය යුත්තේ කුමකටද කියාය.</p><p>"කල්පනා කර කර ඉන්න නෙවෙයි මං ලඟට ආවෙ.කතාකරන්න පාරෝ."</p><p>විශ්ව මාවත අයිනේ වාහනය නවතාලීය.පාරමී ඔහු දෙස මොහොතක් බලාඋන්නේ උතුරායන ප්රේමයෙනි.ඔහු වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම සැබෑම ආදරවන්තයෙකි. </p><p>"ආදරෙයි" පාරමී පැවසුවේ විශ්වගේ දෑස් සිය දෑසින් අල්ලා ගනිමිනි . </p><p>"මාත් ආදරෙයි ...ඒ නිසාම තමයි මෙහෙම දෙන්න දෙතැනට වෙලා ඉන්න එකට මම කැමතිම නැත්තේ" </p><p>විශ්ව පැවසුවේ පාරමීගේ හිස මුදුනට දෙතොල් තබමිනි .</p><p>ආදරය ජීවිතයට පැමිණී මොහොතේ පටන් ජීවිතයේ වසාගෙන තිබූ සියලු දුක් දොම්නස් ඉබේම අතුරුදහන්වී යයි. පාරමී විශ්වගේ ලය මතින් හිස තබාගෙන ඒ ආදරයේ සුව විඳ ගත්තාය. </p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>"මට secret mission එකක් තියෙනවා මේ දවස් වල කරන්න . ඒ නිසා උඹ ප්රශ්න අහන්නේ නැතුව මං කියන දේවල් කරන්න ඕනෙ."</p><p>නිසල් විශ්වට පැවසුවේ දිනක් සවස කාර්යාලයෙන් නික්මයන අතරේදීය. ශෙරීනා කාර්යාලයට පැමිනීම වළක්වන්නට උත්සාහ කළද අම්මාගේ අනුදැනුම මත ඇය සිය ආධිපත්යයේ පතුරමින්ම කාර්යාලයට පැමිණියාය . ඇය ලිපිගොනු වල කටයුතුද විමසා බලන්නට බොහෝ විට උත්සාහ දැරුවාය.නමුත් රහස්යභාවය සුරැකිය යුතු සියලුම සියළුම ලිපි ලේඛන වල භාරකාරත්වය තිබුණේ නිසල්ගේය.</p><p>"මොනවද විශ්ව ...නිසල් මට කිසිම ෆයිල් එකක වැඩක් කරන්න දෙන්නෙම නැහැ .එයා මගේ දිහා බලන්නේ හොරෙක් ගේ දිහා බලනවා වගේ .. ඔයා ඒකටත් හිනාවෙන්නේ ඇයි ඔයාටත් මාව අවිශ්වාසද?"</p><p>ශෙරීනා පැවසුවේ නව ව්යාපෘතියක ලිපිගොනුවක් නිසල් වෙතින් ලබා ගන්නට තැත් කොට ඔහු එය ප්රතික්ෂේප කළ මොහොතේ ය .</p><p>"මේකයි ශෙරීනා ...මේ ප්රොජෙක්ට් එක කරගෙන යන්නේ බොහොම confidential මට්ටමක .ඒක national security එකට පවා බලපාන දෙයක් නිසා ඒක මායි නිසලුයි අතරේ විතරයි documents ශෙයා වෙන්නේ" </p><p>විශ්ව පැවසුවේ නිසල් පෙර සැලසුමේ ප්රකාශකළ අන්දමට ය.</p><p>"ඔයාට විශ්වාස මමද නිසල්වද?"</p><p>ශෙරීනා ඉමහත් කෝපයෙන් යුතුව විශ්වගෙන් ප්රශ්න කළාය .</p><p>"නිසල්ව.ඒකෙ ආයෙ දෙකක් නැහැ.පොඩි කාලේ ඉඳලම අද වෙනකන් මගෙ හැම පෞද්ගලික දෙයක්ම රහසක්ම දන්න එකම එක්කෙනා නිසල් .මෙච්චර කාලෙකට නිසල් ගෙන් මට අවැඩක් නම් වෙලා නැහැ."</p><p>විශ්ව ගණනකට නොමැතිව කියා දැම්මේ ය .</p><p>"ආ එහෙමද?ඒක මම ඇන්ටිත් එක්ක බලා ගන්නම්කෝ . මටත් ඇති අමාරුවකට නෙමෙයිනේ හැමදේම ගැන හොයන්න බලන්න එන්නෙ."</p><p>ශෙරීනා නැගිට ගියේ හිඳ උන් පුටුවද තල්ලු කොට දමාය. </p><p>"මරු.උඹ නියමෙට වැඩේ කළා.දැන් ඉතින් ඔතන ඉඳලා මං මිෂන් එක බාර ගන්නම්. උඹ හෙට ඉඳලා සතියට දවසක් හරි දෙකක් හරි චුට්ටක් පරක්කු වෙලා ඔෆිස් එකට වරෙන් .ප්රශ්න අහන්න එපා මම ඒක කරන්නම් ගානට."</p><p>නිසල් පැවසුවේ ප්රීතිමත් සිනහවක් පාමිනි .</p><p>"උඹ මොනවා කරන්න යනවද මන්දා.හැබැයි පුතෝ පරිස්සමෙන්"</p><p>විශ්ව පැවසුවේ නිසල් තමා නිසා අවදානමකට පත්වේයැයි බියෙනි.</p><p>"පිස්සුද බං. මං උඹවත් පරෙස්සම් කරන් මාත් පරිස්සම් වෙන්න දන්නවා .ඉක්මනට ඉවර වෙන්න යන්නෙ මේ ගැටලු. අපි බලමුකෝ" </p><p>නිසල් පැවසුවේ සිය මිතුරාගේ උරහිසට සෙමින් තට්ටු කරමිනි.</p><p>********************************************************************************* </p><p>යලි හමුවෙමු </p><p><br /></p><p>කිත්මා වාසනා දහනායක </p><p>(විසිරි සිහින)</p><div><br /></div>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-29456117046653427902023-04-19T03:10:00.001-07:002023-04-19T03:10:21.709-07:0025 කොටස- හදේ කොතැනක හෝ හිඳී ඔබ<p> 25 කොටස</p><p>24 කොටසට මෙතනින් <a href="http://wisirisihina.blogspot.com/2023/04/24.html">24</a></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxZ5tPAR_Jg3qrbaaC9avo6Zweuffl5ksnQqD2LoC00rfK1Il3LHVU5BoEHbCfpVix63lFIOL4WK8WP93Z9TxZWFpUdg6uIF7XfXjHaleGsrGjs5zzULKUWVBYwjzv6cmuIXTAPHm0JEgP4vwe_GgHvAIEiW--tOAksxzIQ38HJBpXhTExDadw-SJV/s474/a7.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="314" data-original-width="474" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxZ5tPAR_Jg3qrbaaC9avo6Zweuffl5ksnQqD2LoC00rfK1Il3LHVU5BoEHbCfpVix63lFIOL4WK8WP93Z9TxZWFpUdg6uIF7XfXjHaleGsrGjs5zzULKUWVBYwjzv6cmuIXTAPHm0JEgP4vwe_GgHvAIEiW--tOAksxzIQ38HJBpXhTExDadw-SJV/s320/a7.jpg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p>"ඇයි ඔයා හිතන්න ඔයාට කාත් කවුරුත් නැහැ කියලා .එතකොට මම ඔයාගේ කවුද?" </p><p>විශ්ව ඇසුවේ පාරමී දෙස සෘජුවම බලමිනි. පාරමී දෑස් ඔසවා ඔහු දෙස බැලුවාය .</p><p>"යාළුවෙක් කියන්නේ , හොඳම යාළුවෙක් කියන්නේ සමහරක් වෙලාවට තමන්ගේම පවුලේ ලේ නෑයෙකුටත් වඩා හුඟක් ළඟ කෙනෙක් .ඒක ඇත්ත විශ්ව .නමුත් ඔයා මගේ හොදම යාළුවා වුණත් මෙතන තියෙන ප්රශ්නය ඊට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස් එකක්"</p><p>විශ්ව නිහඬවම පාරමී කියන දේ අසා උන්නේය.</p><p>"මං රට රටවල් වල අවුරුදු ගානක් තනියෙන් ජීවත් වුණ කෙනෙක් .ඒ කාලෙදිත් එකට ඉගෙන ගන්න යාලුමිත්ර කණ්ඩායම් අතරේ ගෑණු පිරිමි බේදයක් නැතුව හුඟක් කට්ටිය උන්නා තමයි . නමුත් මම ඇත්තම කියන්ඩ ඕනෙ විශ්ව . මට මෙච්චර කාලෙකට දැහැමි ඇරුනම හොඳම යාළුවෙක් කියලා කෙනෙක් උන්නේ නැහැ .විශේෂයෙන්ම පිරිමි පාර්ශවයේ. ඔයා මේ කෙටි කාලෙට මගේ හොඳම යාලුවා වුනේ ඔයාගේ ප්රශ්නවලට මගෙන් උත්තර ලැබුණා හා සමානවම මගේ ජීවිතයටත් ඔයාගේ ආශ්රය කියන එක හුඟක් වැදගත් දෙයක් වුණ නිසා ...."</p><p>පාරමී මොහොතකට කතාව නවතා සිය වතුර බෝතලයෙන් මදක් පානය කළාය .</p><p>"ඒත් මේ ශ්රී ලංකාව කියන දේ ආකල්ප අතින් කවදාවත් ඉස්සරහට යන්නේ නැහැ කියන එක ආයෙ ආයෙම මට ඔප්පු වෙනවා . ඔයාගේ මගෙයි අතරෙ තියෙන ඒ ලෙන්ගතු කම යාලුකම ඔයාගේ අම්මා ඉඳලා ඕනම කෙනෙක් වටහා ගන්නේ වැරදියට බව දැන් අපිට තේරෙන්න ඕනේ"</p><p>පාරමී ගේ හඬෙහි වේදනාවක් මුසුව යමින් පැවතුණි.විශ්ව ඇයට දිගටම කතාකරන්නට ඉඩ දී බලාඋන්නේය.</p><p>"ඔයා ශෙරීනා හරි වෙන ඕනම කෙනෙක් එක්ක හරි ජීවිතේ පටන් ගන්න යන්කොට මේ යාලුකම ඒකට බලපෑමක් කරාවි විශ්ව. ඔයාගේ අම්මා ඒ බලපෑම අනිවාර්යයෙන් එතනට ගේනවා.ඒ නිසා....ඒ නිසා...."</p><p>පාරමී මොහොතකට කතාව නැවැත්වූයේ එතනින් ඔබ්බට කිසිවක් කියාගන්නට නොහැකිවය.</p><p>"ඔව් ඒ නිසා ...ඒ නිසා...මොකක්ද...කියන්න ඉතින් .."විශ්ව අසුනෙන් නැගිට ඇය ඉදිරිපසට ආවෙය.පාරමී නිහඩවම බිම බලා ගත්තාය.විශ්ව ඇය අසලින් මේසයේ භාගයට මෙන් ඉඳගත්තේය.පාරමී හිස නොඋස්සාම උන්නාය.</p><p>"කියන්න පාරෝ....ඔයාට දැන් කතාකරන්නම වෙනවා."</p><p>විශ්ව සිය සුරත ඇයගේ නිකටට යටින් යවා එසෙවීය.පාරමී ගේ ඇස් පුරා කඳුළු විසිරෙමින් පැවතුණි.</p><p>"අපි ටිකක් දුරස් වෙලා ඉම්මු විශ්ව..."</p><p>පාරමී හැඬුම් අතරින් පැවසුවාය.තමා හැසිරෙන්නේ දැඩි ආශාවකින් ලඟ තබා ගත් සෙල්ලම් බඩුවක් අහිමිව යන කුඩා දැරියක් විලසින් නොවේද? </p><p>"ටිකක්...ඇයි ටිකක් ....කියන්න පාරෝ..... "</p><p>විශ්ව ඇසුවේ කෝපය මැඩගනිමිනි.පාරමී නිහඬව හිස දෙපසට වනමින් නිහඬ වූවාය.</p><p>"දුරස් වෙන්න ඕනනම් ඇයි ටිකක් දුරස් වෙන්නෙ...ඇයි සම්පූර්ණයෙන්ම දුරස් නොවෙන්නෙ.මොකක්ද ඒකෙ තේරුම පාරෝ.කියන්න."</p><p>විශ්ව පාරමීගේ අත් ගොබයකින් අල්ලා නැගිටවාගත්තේය.ඔහු මේසයට අඩමානයෙන් හිඳගෙන ඇති හෙයින් පාරමී නැගී උන් පසු ඔහුගේ ඇස්මට්ටමට ආවාය.</p><p>පාරමී සුසුමක් හෙලා ඉවත බලා මොහොතක් උන්නාය.</p><p>"ඔයාට හොඳක් වෙනව නම් සම්පූර්ණයෙන්ම වුණත් දුරස් වෙන්න මම ලෑස්තියි විශ්ව.."පාරමී එවදන් පැවසුවේ හිත කෑලි වලට කැඩීබිඳී යන මොහොතේය.</p><p>"එතකොට ඔයා ඈත්වුනාම මට නරකක් වෙනවනම් ....එතකොට ඔයා මොකද කරන්නෙ?" </p><p>විශ්ව ඇසුවේ පාරමී ගේ මුහුණටම එබෙමිනි.</p><p>"මං ඈත්වුනා කියල ඔයාට වෙන නරක් මොකක්ද විශ්ව. මම ඔයාගෙ යාළුවෙක් විතරයි...ඉතින් ...ඉතින් ..."පාරමී බිඳීගෙන යන හඬින්ම පැවසුවාය. </p><p>" ඒකත් එහෙමද පාරෝ.මම ඔයා ගැන හිතන් උන්න තරම එක්ක බැලුවම ඔයා මාව තියල තියෙන්නෙ කොච්චර දුරකින්ද කියල මට දැන් තේරෙනව. මං පිස්සෙක් නොවී ,කාලකණ්ණියෙක් නොවී ගොඩ ආවේ අනූනමයෙන් කියන එක ඔයාට අමතක වෙන්න ඇති. ඒත් ඒක මට අමතක වෙන්නෙ නෑ පාරෝ.මට අමතක කරන්නත් බෑ...."විශ්ව පාරමී දෙස නොබලාම පැවසුවෙය</p><p>"ඒත් ....ඔයා කියන්නෙ ඔහොම නම් ....මට බලෙන් ඔයාව මා ළඟ තියාගන්න ඕනනෑ පාරෝ.මෙච්චර කාලෙකට මගෙ අතින් ගිලිහිලා ගිය ජීවිතේ ඔයා මට ආයෙ පෙන්නල දුන්නාට පිං.ඒත් .....ඔයා මාව අතාරින්න සූදානම් නම් මට ඔයාගෙ ළඟ බලෙන් ඉන්න ඕනනෑ පාරෝ."</p><p>විශ්ව ගේ හඬ වේදනාකාරී විය.</p><p>"විශ්ව...."</p><p>පාරමීගේ කෙඳිරුම් හඬ සවනතට වැකෙන මොහොතේදී විශ්ව උන්නේ ආපසු හැරී යන්නට පියවර ඔසවමිනි.</p><p>"අපි යං පාරෝ....ඔතනින් එහාට අපි මොනව කතාකරන්නද....යමු..මම ඔයාව ඇරලවන්නම්...."</p><p>විශ්ව නිහඬවම පෙරට පය තැබීය.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>පාරමී මොහොතක් නිවසේ දොර අසල බිම හිඳගෙන උන්නාය.විශ්ව ආපසු එන අතරේ කිසිවක්ම නොදොඩාම උන්නේය. කෙතෙක් මුදු වුවද විශ්ව තරහා ගිය විට ඉතා තද සිතැත්තෙක් බව පාරමී දැන උන්නාය.කියන්නට වදන් සොයාගන්නට නොහැකිව ඇයද ඔහේ බලාඋන්නේ වේගයෙන් පසුව යන ගස්වැල් දෙසය.</p><p>කිසිදු වදනක් නොපවසාම පාරමී වාහනයෙන් බැසි වහාම විශ්ව නික්ම ගියේ ඇය දෙස එකදු බැල්මක් හෝ නොතබමිනි.හිතම හිස්ව ගොසිනි.ඉදින් කරන්නේ කුමක්ද කියන්නේ කුමක්ද යන්න පාරමීට සිතාගන්නට නොහැකි තරම්ය.ඉකිගසා හඬා වැටෙන්නට සිත බලකරයි.</p><p>ටික වේලාවක් බිම ඉඳගෙන උන් ඇය කකුල් අද්දමින් ගෙතුළට වැදුණාය.සතියකට වරක් පමණක් පැමිණ යන මේ නිවස පාලුවට යන්නට පටන් ගෙනය.සුනන්දා ස්ව කැමැත්තෙන්ම පාරමී සමග සතියකට වරක් විත් ගෙදර අස්පස් කොට බිම මොප් කර මිදුල අතුගා දමන්නීය.ඒ වෙනුවට වත්ත පිටියේ තවම ඉබේ මෙන් හැදෙන පලාකොල සහ පොල් කොස් දෙල් ඇයට ඇති තරමට ඇය රැගෙන යන්නේ පාරමී මුල්ම දින සිට ඇයට කියූ හෙයිනි.</p><p>"මේ ගෙවල් මෙහෙම පාලුවට යන්න දෙන්න හොඳ නෑ මැඩම්."</p><p>සුනන්දා මිදුල අතුගාමින් පවසන්නේ වරක් දෙකක් නොවේ.අම්මත් මාලනීත් නොමැතිව මේ ගෙදර රැයක් ගෙවුනේ නැත.දවල් දවසේ අස්පරස් කොට දමා හැන්දෑවී ආපසු යන විටත් ඇයට පෙර දවසක මේ නිවස ගැන තිබූ ආසාව නැතිය.</p><p>විශ්ව ගියේ දැඩි නොමනාපයක් සිත ඇතිවය.එහෙත් ඔහු කිසිවක්ම නොකියා ගිය පසු ජීවිතයේ වෙනදා නොවූ හිස්තැනක් ඇත. පාරමී තෝරාබේරා ගන්නට නොහැකි හැඟීමකින් ඔද්දල්ව ගිය සිතෙන් ඉකිගසමින් හඬන්නට වූවාය.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>" වරෙන් යන්න මාත් එක්ක " නිසල්ගේ නිවෙස අසල වාහනය නැවතූ විශ්ව ඇමතුමක් දුන්නේ එහි සිටමය.නිසල්ගේ අම්මා හමුවට යාමට සිත්නොවූ හෙයින් ඔහු නිසල්ව ගෙන්වාගන්නට තැත්දැරීය.සිය මිතුරාගේ කලබලකාරී හඬ නිසාම නිසල් වහා වෙනත් ඇඳුමකට මාරුවී වාහනය වෙත දුව ආවේ අම්මාගෙන් යන අතරේම සමුගනිමිනි.</p><p>"මොකද බං උනෙ...?" නිසල් ඇසුවේ විශ්ව වාහනය පාරට ගන්නා විටමය.විශ්ව කිසිවක් නොකියා රථය වේගයෙන් ධාවනය කලේය.</p><p>"යකෝ මැරෙන්නද ඕනෙ.ඔන්න ඔය පාර අයිනට කරල ඕක නවත්තහං.මං ගන්නම් වාහනේ"</p><p>නිසල් කෑගැසුවේ විශ්වගේ අපරීක්ශාකාරී වාහන පැදවීම දෙස බලමිනි.වාහනය මාවත අසල නවත්වා එයින් බැසගත් විශ්ව පා පහරක් වාහනයේ ටයරයට ගැසුවේ කෝපයෙනි.</p><p>"පාරෙ ඉන්න උන් හිනස්සන්නැතුව නැගපන්.නැගල කතාකරමු" නිසල් විශ්ව යාබද අසුන වෙත තල්ලු කරගෙන මෙන් ගෙන ගියේය.</p><p>"යමන් ක්ලබ් එකට."විශ්ව පැවසුවේ හිසකේ අදිමිනි.මේ තත්වය උඩ විශ්ව එහි ගියහොත් එතනින් ගන්නට වන්නේ හෙට පාන්දර බව නිසල්ට වැටහුණි.</p><p>"නෑ නෑ මෙච්චර කල් නොගිය ක්ලබ් එකට ආයෙ යන්න ඕනත් නෑ...මොකද උනේ කියපන්...බීල නෙවේනෙ ප්රශ්න විසඳන්න ඕනෙ"</p><p>නිසල් අසුනේ විශ්ව දෙසට හැරෙමින් පැවසීය.</p><p>"ඔක්කොම එකයි බං ...ඔක්කොම එකයි..මුන් ඔක්කොම නටන්නෙ මගෙ ජීවිතේ එක්ක."</p><p>විශ්ව වේදනාවෙන් පවසන්නට විය.සිදුවූ සියල්ල නිසල්හට පැවසූ ඔහු හිස අත බදාගෙන දෑස් පියා ගත්තේය.</p><p>"මේ අහපන් විශ්ව...උඹ පාරමට උඹේ හිතේ තියන දේ කියල තියද ?" </p><p>නිසල් ඇසුවේ සිය මිතුරාගේ කතාවට ඇහුම්කන් දුන් පසුවය.</p><p>"ආයෙ ඕක වචනෙන්ම කියන්න ඔනද බං.මෙච්චර ලං වෙලා උන්නා.ඒකිට ඕක නොතේරෙන්න එයා බබෙක්ද?" </p><p>විශ්ව පැවසුවේ නොරිස්සුම් සහගතවය.</p><p>"ඒක වැරදියි...එහෙම ගත්තොත් පාරමී උඹට කැමතියි කියලත් නෑනෙ.මේ අහපන් ඔය අවුරුදු දාසයේ දහාටෙ කොල්ලො කෙල්ලො වගෙ මේව විසඳන්න බෑ.උඹ කෙලින්ම අහන්න ඕනෙ පාරමීගෙන් .උඹෙ හිතේ තියන දේ නොකියා ඒ මනුස්සයට බනින එක වැරදිනෙ බං"</p><p>නිසල් පැවසුවේය.</p><p>"හරි යමන් ....දැන් යමන් එහෙමනම් ..ගිහින් මම කියන්න ඕන ටික කෙලින්ම කියල අහන්නම්.උඹ හිටපන් සාක්කියට."විශ්ව පැවසුවේය .</p><p>"දැන් ..මේ දැන්...බලපන් දැන් පහත් පහුවෙල.හොස්පිට්ල් යන්න පුළුවන් ද මේ වෙලාවට" නිසල් උත්සාහ කලේ ආවේගය පාලනය කොට සෙමින් මේ කතාවට මොවුන් දෙදෙනා ප්රවිෂ්ට කරන්නටය.</p><p>"හොස්පිටල් නෙවේ අරහෙ ගෙදර ඉන්නෙ.යමන් එහෙ.ආයෙ හෙටට කල්දාන්න දෙයක් නැ"විශ්ව සිය මතයේම එල්බ ගත්තේය.</p><p>"කුලුමීමෙක් ආම්බාන් කරන එක ලේසියි මූව නම්මගන්නවට වඩා.මොන මලයකෙක් වැහිලද මන්ද මූට."</p><p>නිසල් තමාටම කියවමින්ම රිය පණ ගන්වා ගත්තේය.</p><p>පාරමීගේ නිවසට එනවිට පහ පසුවී විනාඩි තිහක් පමණය.අවට නිවෙස්වල අයගේ බැල්මවල් එහෙමට නොවැටෙන පරිසරයක් හෙයින් පාරමීගේ නිවසට යනඑන අය ගැන සොයාබලන්නට කිසිවෙක් නොවූ තරම් ය.වාහනය ගෙවත්තට ඇතුල් කර නැවතු නිසල්....පාරමීට ඇමතුමක් ගත්තේය.</p><p>"හෙලෝ" බෙහෙවින් නිදිබර හඬකින් ඇමතුමට සම්බන්ධ වූ පාරමී නිසල්ගේ හඬින් නිදිමත පහව ගොස් ඇඳෙහි හිඳගත්තාය.</p><p>"ඩොක්ටර් මම නිසල්...මේ විශ්වයා පිස්සු නටනවා ආපහු."</p><p>නිසල් වාහනයෙන් බැස ඇමතුමට සම්බන්ධ වූයේය.විශ්ව ඉවත බලාගෙනම උන්නේය.</p><p>"මට තේරෙන්නෙ නෑ නිසල්.මම හැම පැත්තෙන්ම තැලෙනවා අන්තිමට."</p><p>පාරමී ගේ හඬ හැඬුම්බරවීය.</p><p>"අපි ඉන්නෙ ගේ ඉස්සරහ.මූ එක්ක මේක කතාකරල පොඩ්ඩක් ශේප් කරන්න.නැත්නම් අද ක්ලබ් යන්න හැදුවා ආපහු.මම මේ අමාරුවෙන් නවත්තාගත්තෙ"</p><p>නිසල් පැවසුවේය.</p><p>පාරමී ඇඳෙන් නැගිට අවුල් වූ හිසකේ සකසා ගෙන වහා ඉදිරි දොර ඇරියාය.නිසල් රිය ඉදිරිපස සිට ඇය හා සිනාසුනේය.ව්ශ්ව ඉදත බලාගෙනම සිටී.පාරමී නිහඬව දොරෙන් මෑත්වූවාය.</p><p>"දැන් තොට ගේ ඇතුලට යන්න මං තොරණක් ගහන්න ඕනද.එක්ක ආව මදිවට.පලයන් පුපුරපුපුරා ඉන්නෙ නැතුව .ගිහින් කතාකරගනින් "නිසල් වාහනයේ විශ්ව උන් පසට විත් පැවසීය.</p><p>"උඹත් යමන්..."විශ්ව පැවසුවේය.නිසල් යලි ඔහුට රැවීය.</p><p>"මගුලක් කියවන්නෙ නැතුව පලයන් බං.වද දෙන එකෙත් සීමාවක් තියනවනෙ."</p><p>නිසල් රියදුරු අසුනට ආවේ එසේ කියමිනි.විශ්ව ආපසු හැරි හැරී බලමින් ගෙදර ඉදිරි දොර අසලට ගියේය.</p><p>"මං පොඩ්ඩක් ගිහින් එන්නම්.කෝකටත් කියල මගේ ශරීර සවුක්කියට ඒක හොඳයි.නැත්නම් ඔය විසික් කරන කෝප්පයක් පිගානක් වලංගැට්ටක් මේ අසරණ මගෙත් වදින්න පුළුවන්" </p><p>නිසල් රිය හරවාගනිමින් විශ්වට කෑගසා කීය.ගෙතුළට යමින් උන් පාරමීටද එබසට සිනා නැගුණි.ආපසු හැරී බලනවිට රවා ගත් මුහුණින් විශ්ව ගෙතුළට එමින් සිටී.පාරමී සිනහව ගිලගත්තාය.</p><p>"ඉඳගන්න" </p><p>පාරමී පුටු සෙටියට අත දිගු කළාය.</p><p>"මට ඕන්නෑ.."</p><p>විශ්වගේ ගෙරවීම පාරමීට යටිසිතේ සිනා උපද්දවයි.</p><p>"එහෙනම් හිටගෙන ඉන්න මට මොකෝ."</p><p>පාරමී ගණනකට නොගෙන කීවාය.</p><p>"මොකක්ද කිව්වෙ?"</p><p>විශ්ව අඩියට දෙකට ඇය අසලට අවේය.පාරමී එතන වූ අසුනේ ඉබෙම හින්දවුනාය.</p><p>"කට නම් තියෙනවා මොනව නැතත් ..."</p><p>විශ්ව ඇය අසලින් හිඳ ගත්තේය.</p><p>"යකා ආරූඪ වෙල ගියපු හැටියට හැරෙන තැපෑලෙන් ආපහු ආවේ ඇයි කියලා මම බැලුවේ."</p><p>පාරමී අසුනේ මදක් ඈතට වෙමින් පැවැසුවාය.</p><p>"යකා ..? යකා තව දැක්කෙ නෑ මගේ ."</p><p>විශ්ව පැවසුවේ නොමනාප බැල්මකින් ඉවත බලමිනි.</p><p>"ඇයි ඔයා මම කියන දේ තේරුම් ගන්නෙ නැත්තෙ?" </p><p>පාරමී මොහොතක නිහඬතාවයෙන් පසුව විශ්ව දෙසට හැරෙමින් ඇසුවාය </p><p>"කියන්න ඕන හරියට...පැහැදිලි ව තේරුම්ගන්න හරියකට ....හරි මාත් ඒ වෙලාවේ කලබල උනා. හරි දැන් කතා කරමුකො."</p><p>විශ්ව සුසුමක් හෙලා සන්සුන් වන්නට උත්සාහ දරමින් පැවසුවේය .</p><p>පාරමී මොහොතක් නිහඬව සිටියාය. විශ්ව සම්බන්ධව තමාගේ සිතේ ඇත්තේ කිනම් වූ හැඟීමක් සහ ආකල්පයක්ද යන්න පාරමී කල්පනා කලේ ඔහු අමනාපයෙන් පිටවී ගිය මොහොතේ පටන්ය .මෙතුවක් කල් ජීවිතයේ නොඇරී තිබූ එක් ඉසව්වක් විශ්වගේ ආගමනයෙන් පසු අවදි වන්නට පටන් ගෙන තිබූ බව පාරමීට වැටහෙමින් තිබුණි .නමුත් ඒ හැඟීම කිසිදිනෙක ඔහු තමා සතු කර ගැනීමට යන්න දරන්නන් නොවන බවද ඇය අවබෝධ කොට ගෙන සිටියාය . තමාගේ ජීවිතයේ පසුගිය කාලයේ සිදු වූ ප්රබල වෙනස්කම් හේතුවෙන් තමා කිසි දිනක විවාහ ජීවිතයකට ඇතුළු නොවන බව පාරමී දරා උන් මතය විය . කෙතරම් සාධාරණීකරණය කළ හැකි හේතුන් තිබුණද පාරමී ජීවත්වූයේ තවකෙකුගේ ජීවිතයකට තමන් සම්බන්ධ වන්නේ නැතැයි යන දැඩි මතයේය.</p><p>"මට කියන්න තිබ්බ දේවල් මම කිව්වා විශ්ව. ඔයා සම්බන්ධව කොච්චර විශේෂත්වයක් මගේ හිතේ තිබුණාත් ......"</p><p>පාරමීගේ වදන් අතරමඟ නවතා ලමින් විශ්ව ඇය දෙසට හැරුනි .</p><p>"පාරෝ....ඔය මහප්රාණ ව්යාකරණ ටික පැත්ත තියන්න. මට කෙලින්ම කියන්නම්. අපි දෙන්න අතරේ තියෙන්නේ යාළුකමක් විතරද .? මං අහන්නේ ඔයාගේ පැත්තෙන් මම ඔයාගේ හොඳම යාළුවා විතරද ? ඊට එහා ගිය යමක් ඔයාගේ හිතේ මං ගැන නැද්ද ?"</p><p>විශ්ව ඇසුවේ අන්තිම මොහොත දක්වාම පාරමී සිර කරමිනි. මට මේ නිහඬ ව උන්නා ය.තම සිත තුළ ඔහු ගැන පවතින විශේෂත්වය ආදරය යැයි තමාට ම වටහා ගත නොහැකිව ඇත . නමුත් ඔහු අමනාප වී තමා හැර ගිය මොහොතේ පටන් සාමාන්යයෙන් ඉතා අඩුවෙන් කඳුළු පිරෙන දෑසට අතොරක් නැතිව කඳුළු ගලා ආවේය .</p><p>විශ්ව යන පුද්ගලයා තමාගේ ජීවිතයේ මෙතෙක් නොවූ තරමට තමාට බැඳී සිටියේ යැයි පිළිගත යුතුව තිබුණි .</p><p>"කතා කරන්න පාරෝ. අපි මේක කෙලින් කතා කරන්න ඕනේ."</p><p>විශ්ව පාරමීගේ දෙවුරෙන් අල්ලා තමා වෙතට හරවා ගත්තේය .</p><p>"මන් දන්නෙ නෑ විශ්ව මට තේරෙන්නේ නැහැ..."</p><p>පාරමී එපමණක් පවසා නිහඬ වූවාය .</p><p>"හරි ඔයාටනේ තේරෙන්නේ නැත්තේ .එහෙනම් මම කියන්නම් මගේ පැත්ත . ඔයාට ඔයාව නොතේරුනාට මට මගේ පැත්ත හොඳින් තේරෙනවා."</p><p>විශ්ව පැවසුවේ නිහඬව බිම බලාගෙන ඉන්නා පාරමීටය.</p><p>"ඇත්ත මම ඔයා ගාවට ආවේ මම ඔයාගෙ පේෂන්ට් කෙනෙක් විදියට තමයි . ඒත් ඒ ආව පළවෙනි දවසේ ඉඳන්ම ඔයා මාව ඔයාගෙ පේෂන්ට් කෙනෙක් විදියට බාර ගත්තෙ නැති උනත් මට ඔයා විශේෂ කෙනෙක් වුණා පාරෝ."</p><p>පාරමී දෑස් විසල් කොට විශ්ව දෙස බලා උන්නාය.</p><p>"ඔයා මාව මාව කවුන්සලින් වලට භාරගන්න බැහැයි කිව්වාම මම නිසල් ට මොන තරම් වදයක් දෙන්නට ඇති කියලා ඔයා දන්නවද ...?"</p><p>විශ්වගේ මුහුණේ මතුවූයේ ඉතා දඟකාර සිනහවකි.</p><p>"කල්පනාගේ ගැටලුව ඉන්පස්සෙ මම ගෑනු අය කියන සබ්ජෙක්ට් එකෙන් ඈත්වෙලාමයි උන්නෙ.කවදාවත් මම බඳින්නේ නැහැ කියන එක මම තදින්ම තීරණය කරගෙන උන්නෙ .ඒ විතරක් නෙමෙයි කිසිම ගෑනු කෙනෙක් එක්කම සම්බන්ධකමක් වගෙ දෙයක් ඇති වුණේත් නැහැ .ඒ තරමට ගෑනු මට අප්පිරිය වෙලයි තිබුණේ."</p><p>විශ්වගේ හඬ මදක් ආවේගකාරී විය .පාරමි සෙමින් ඔහුගේ අත සිය අත තබා සෙමින් තට්ටු කළාය. හැමදාමත් මෙන් විශ්ව ආවේගශීලී වන මොහොතේදී සිහින් ස්පර්ශය ඔහු සන්සුන් කරන. බව පාරමී දැන උන්නාය."</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>"ඇස් ලොකු කරන් බලන් උන්නට නිසල් ගේ පෝන් එකෙන් මං එකෙන් එක දවසට ඔයාට කොච්චර කෝල් ගත්ත ද කියලා ඔයාම දන්නව පාරෝ. කොහොම හරි ඔයාගේ appoinment එකක් ගන්න උත්සාහ කරපු කාලෙදී තමයි ඔයගෙ අම්ම හදිසියේම නැතිවුනේ .එතනින් පස්සේ අපි දෙන්නා සමීප වෙච්ච හැටි ඔයා දන්නවා."</p><p>විශ්ව පාරමීගේ අත තම දෑතට මැදි කර ගත්තේය.</p><p>"cancer එක නිසා සිද්ධ වෙච්ච දේ ඔයාගෙ ජීවිතයට ලොකු බලපෑමක් කළ බව මම දන්නවා.නමුත් ඒක මගේ හිතේ ඔයා ගැන තිබ්බ හැඟීම වෙනස් කරන්න කිසිම හේතුවක් වුනේ නැහැ .මම පිළිගන්නවා මගෙයි වැරැද්ද ...අපි කොයිතරම් ක්ලෝස් වෙල හිටියත් මම ඔයාට මගේ හිතේ ඔයා ගැන තියෙන දේ කෙළින්ම කීවේ නැහැ .මම හැමතිස්සෙම හිතුවේ ඒක කටින් කියන්න අවශ්ය නැහැ ඔයාට ඒක තේරෙනවා කියලා .අනෙක අපේ වයස්වල හැටියට මේ දේ මෙහෙම කියන්නම ඕන කියල මං හිතුවෙ නෑ...නමුත් මේ ප්රශ්නෙ මෙච්චරම බරපතළ වුණාටත් පස්සෙ නිසල් අද හවස මට කියනකම් මට ඒක තේරුම් ගන්න බැරි වුණා" </p><p>පාරමී කරකියාගන්නට දෙයක් නොමැතිව බිම බලාගෙනම උන්නාය.</p><p>"පාරෝ.....අයි ලව් යූ සෝ මච්...මං ඔයාට ආදරෙයි පාරෝ."</p><p>විශ්ව පාරමී සිය දෑතින් වැලඳගනිමින් පැවසුවේ ඉතාම හැඟීම්බරවය.පාරමී ගල්ගැසී මෙන් ඔහේ උන්නාය.මොහොතක් දෙකක්...ඊටත් වඩා කාලයක්.</p><p>"පාරෝ...ඇයි කතාකරන්නෙ නැත්තෙ."</p><p>විශ්ව ඇසුවේ ඇය සිය තුරුලෙන් මෑත්කරමිනි.පාරමී පියවි සිහියට ආවේ මොහොතක් ගතව ගිය පසුය.</p><p>හැඟීම් කෙතරම් ප්රබල වුවද අවබෝධය ඊට වඩා ඉස්මතු විය යුතුය.තමා මේ දැන් පවසන ඕනෑම දෙයක් තමාගේ මෙන්ම විශ්වගේ සම්පූර්ණ අනාගතයම තීරණය කරනු ඇති බව පාරමී දැන උන්නා ය.</p><p>"මං කියන දේ තේරුම් ගන්න විශ්ව. අපි පුංචි ළමයි නෙමෙයි .අපි මේ ජීවිතයෙ හුඟක් දැනුම් තේරුම් තියෙන අය .ඔයා දන්නවා මට දැන් කිසිම කෙනෙක් නැති බව.ඔයා එහෙම නෙමෙයි ඔයාට අම්මා තාත්තා ඉන්නව. මේ දේවල් මෙහෙම උනොත් ඔයාව ඔයාගෙ පවුලෙන් අම්මා සම්පූර්ණයෙන්ම ඉවත් කරනවා.ඒක වෙන්න දෙන්න බෑ මට.අපි මේ හැඟීම්වලට වහල් වෙලා තීරණ ගන්න ඕන කාලයක් නෙවෙයි විශ්ව."</p><p>පාරමී සෙමින් පැවසුවාය .ඇයගේ සිතතුල ඉපිද බුරබුරා නඟින්නේ ඊට හාත්පසින්ම වෙනස් කතාවක් වුවද ඇය හිතාමතාම සිය මනස පාලනය කරගත්තාය.</p><p>"පාරෝ....මේ බලන්න ..ඔයා ඔය කියන හැමදේම මගේ ඇස් දෙක දිහා බලාගෙන කියන්න . මේ අහන්න පාරෝ. ඔය කියන දේවල් ඔහොම ඇත්තටම ඔයාගෙ හිතේ තියෙනවා නම් ඇයි අද මම ගිය වෙලාවේ ඉඳන්ම ඇඬුවේ ..ඔයා කොච්චර නෑ කිව්වත් ඔයාගේ ඇස්දෙක මට සාක්කි දෙනවා."</p><p>විශ්ව පැවසුවේ පාරමී ගේ දෑස් දෙස එකඑල්ලේම බලමිනි.</p><p>"මං ඒ ඇඬුවෙ ඔයා මා එක්ක තරහ වෙලා ගිය නිසානෙ."</p><p>පාරමී ගතු කීවාය.විශ්ව මහහඬින් සිනාවූයේ ඒ ස්වරයටමය.</p><p>"ඒ කතා අදාල නෑ...මම ඔයාට කෙලින්ම කීවා පාරෝ...මම ඔයාට ආදරෙයි කියල...now it is your turn...say yes or no to me."</p><p>විශ්ව පැවසුවේය.</p><p>"ආදරෙයි කියන දේයි අපි මේ ඉන්න සිටුවේෂන් එකයි දෙකක් විශ්ව.අපි කවදාවත් එක්වෙන්න බැරි අය.ඒක තේරුම්ගන්න.මම ඒ ඉරණමට මුහුණ දෙන්න සූදානම්, සූදානමින් ඉන්න කෙනෙක් ...ඒත් ඔයා එහෙම නෙමෙයි ...මම එක්ක ජීවිතේ බෙදාගෙන ඔයාට මොනවද ලැබෙන්නෙ විශ්ව...."</p><p>පාරමී ඇසුවේ වේදනාවෙනි.</p><p>"ලැබෙන්නෙද ...කොච්චර දේවල් ලැබෙනවද ...ආදරය ,සැලකිල්ල, හිතේ සැනසීම, බෙදාගැනීම...කොච්චර දේ ඔයාගෙන් මට දැනටත් ලැබෙනවද පාරෝ...මනුස්සයෙක් ට ඕන ආදරේ, ලෙන්ගතුකම වගේම ඇහුම්කන් දෙන හිතක් ඔයාට තියෙනව.ඒ මදිද මට..."</p><p>විශ්ව කවදාවත් නැති තරමට කතාකරන්නට පටන්ගෙනය.</p><p>"විශ්ව කවදාවත් ඔයාට මගෙන් දරුවෙක් නොලැබෙන එක ඔයාට ප්රශ්නයක් වෙන්නෙ නැද්ද ?"</p><p>පාරමී ඇසුවේ අන්තිමම තුරුම්පුව අතට ගෙනය.</p><p>"නෑ කවදාවත් නෑ නෑ ...මොකද ජීවිතයකට ඔය හැමදේම එකතු කරගෙන මේ ජීවත් වෙනවා කියන එක මම හිතෙන් අතහැරලා ගොඩක් කල්.ඔයාව මේ කාලෙදි මට හම්බුනේ නැත්නම් සමහරක් විට මම දිගටම මේ විදිහටම ඉන්න තිබුණා .මොකද දැන් ඉන්නේ අවුරුදු 40 වෙන්න ඔන්න මෙන්නනෙ."</p><p>විශ්ව සිනහසුනේ එසේ කියමිනි .පාරමී අවසාන වතාවට දැරූ උත්සාහයක් අතහැර දමා නිහඬ වූවාය. </p><p>"පාරෝ ...ඉතින් කතා කරන්න ..ඔයාගේ points ටික ඉවර ද ..තව මොනවා හරි තියෙනවද මේකට බෑ බෑ කියන්න හේතු විදිහට..."</p><p>විශ්ව ඇසුවේ සිනහසෙමිනි.</p><p>"කියන්න නම් ඕනතරම් හේතු තියනවා.ඒ උනාට ඔයා එක්ක තර්ක කරල වැඩක් නෑ.මම තේ ටිකක් හදන්නද?" පාරමී අසුනෙන් නැගී සිටින්නට සූදානමින් ඇසුවාය.</p><p>"තේ....තේ බොන්න පුළුවන් පස්සෙ...දැන් මට දෙකින් එකක් විසඳගන්න ඕනෙ."නැගිටින්නට තැත්කල පාරමීව අතින් ඇද පුටුවට වැට්ටවූ විශ්ව පැවසුවේය.</p><p>"අහන්න පාරෝ...මේ ගන්න තීරණය හිතට එකඟව ගන්න.මගේ බලපෑමට ගන්නවා කියල හිතන්න එපා."විශ්ව පැවසුවේ නිවීගිය හඬිනි.පාරමී මොහොතක් ඔහු දෙස බලාඋන්නාය.</p><p>ඇත්තෙන්ම තමා ඔහුට ආදරය කලා, කරනවා නොවේද? ජීවිතයට ආදරය ආගන්තුක හැඟීමක් වුව විශ්වගේ සමීපබව තමාගේ ජීවිතය නැවුම් හැඟීම්වලින් පුරවාලූවා නොවේද?ඔහු නොමැති දිනවල හිතපුරා සාංකාවක් බඳු හැඟීමක් උතුරාගියා නොවේද? සමහරක් දිනවල පාරෝ..යැයි ලෙන්ගතුව අමතන විට දැනෙන හෘදයාංගම බවට ඇස් කෙවෙනි මත කඳුළක් බොඳ වුණා නොවේද?ඉතින් මේ සියල්ල ආදරයම මිස අන් කවරක්ද ?</p><p>"ඒ ගමන මාව කන්න වගේ මගේ දිහා බලන් ඉන්නවා ....පාරෝ...?"</p><p>විශ්ව ගේ හඬින් පාරමී තිගැස්සී පියවි සිහියට පැමිණියාය.ඇයගෙ වත රත් පැහැයට හැරුණේ අධික ලැජ්ජාවට ය. </p><p>කිසිත් කියා ගත නොහැකිව පාරමී බිම බලාගත්තාය.විශ්ව ගේ මුහුණ පුරා පැතිරගියේ සුන්දර සිනහවකි.තව දුරටත් ඇයව වෙහෙසකරනු නොහී ඔහු පුටුවේ පසුපසට වී දෑස් පියා ගත්තේ ය .</p><p>" තේකක් හදන්නද ?" පාරමීගේ හඬ ද කෝල බවින් පිරුණු එකක් විය. විශ්ව දෑස් පියාගෙනම හිස වැනුවේය. පාරමී සෙමින් නැගිට මුළුතැන්ගේ වෙත ඇවිද ගියාය .ඉතින් තමා මේ දකින්නේ සිහිනයක්ද සැබෑවක්ද යන්න පාරමීටම සිතාගත නොහැකි විය. හිත පුරා පොපි යන්නේ සුන්දරම වූ හැඟීම් සමුදායකි.</p><p>විනාඩියෙන් විනාඩිය ගතවෙත්ම පාරමී ඒමට පමා වූ හෙයින් විශ්ව මුළුතැන්ගෙය දෙසට ගියේය . විදුලි කේතලය උතුරා ස්විචයද නිවී ගොසිනි.පැන්ට්රියේ බැම්මට හේත්තු වී පාරමී කල්පනාවකය.විශ්ව ඇය වෙත ඇවිද ආවේ නිසොල්මනේය.</p><p>"සිහිය නැතිවෙන තරම් දෙයක් ද මම මේ කලේ ....පාරෝ..?" ඇයගේ ඉඟවටා සුරත යැවූ විශ්ව පාරමී තමා වෙතට හරවාගත්තේය.තිගැස්සී පියවි ලොවට ආ පාරමී තවමත් තමා තේ සාදා නැති බව දැක ලැජ්ජාවට පත්වූවාය.</p><p>"ඔච්චර කල්පනා කරන්න දෙයක් තියෙනවද ? අපි දෙන්නා තාමත් හොඳ යාළුවෝ. ඉතින් ඇයි මෙච්චර excited ඔයා.? "විශ්ව ඇසුවේ පාරමී ගේ මැලව ගිය වත දැකය.</p><p>"අනේ sorry විශ්ව ...මම වෙනම කල්පනාවකට වැටුණා. අනේ ඉන්න මං ඉක්මනට තේ හදන්නම්. "පාරමී ඔහු දෑතින් මිදෙන්නට උත්සාහ දරමින් පැවසුවා ය.</p><p>"නෑ නෑ ඔයා ඉන්න මම තේ එක හදන්නම්. මට බඩු තියෙන තැන විතරක් කියන්නකො."විශ්ව යලි විදුලි කේතලය ක්රියාත්මක කරමින් පැවසුවේය.</p><p>පාරමී නිහඬවම අදාළ දෑ ඔහු වෙත ළං කළාය.</p><p>පාරමී තමා වෙත ළං කල ඇයගේ කෝප්පයට පමණක් තේ වත්කල විශ්ව එය එක් අතකින් අල්ලාගෙන ඇය අනෙක් අතින් අල්ලාගත්තේ ආපසු ආලින්දය වෙත යන්නය.</p><p>"එකක්...?" පාරමී ට ඉබේම ඇසිණ.විශ්ව සිනාවී ඇයවෙත නැඹුරු විය.</p><p>"ඔව් ...අද ඉඳන් එකක් ඇති දෙන්නටම"ඔහු සෙමින් පැවසුවේය.</p><p>************************************************************************************ </p><p>යලි හමුවෙමු </p><p>කිත්මා වාසනා දහනායක </p><p>(විසිරි සිහින)</p><p><br /></p>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-61360377014374545812023-04-14T05:50:00.002-07:002023-04-14T05:50:36.079-07:0024 කොටස -හදේ කොතැනක හෝ හිඳී ඔබ<p> 24 කොටස</p><p><br /></p><p>23 කොටසට මෙතනින් <a href="https://wisirisihina.blogspot.com/2023/04/23.html">23</a></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXnQ5EWLRR1oPdxCOtfoqE4bgeKfs-cLrUpHP-skuI0QViE-h2Yi1FqgIUgA983NFosSHlrjU4vZQP6YTrzX8Y-X9GQ1hogLPyWx3w3RwqtouYbuM7Ku7a9LWuGb6JvmB48ICdmW4Dd8QIR5Epm7tm4LhvzbPlg7u8oK8FBZ1DbkqRciaUWzlKmpiz/s474/a5.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="316" data-original-width="474" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXnQ5EWLRR1oPdxCOtfoqE4bgeKfs-cLrUpHP-skuI0QViE-h2Yi1FqgIUgA983NFosSHlrjU4vZQP6YTrzX8Y-X9GQ1hogLPyWx3w3RwqtouYbuM7Ku7a9LWuGb6JvmB48ICdmW4Dd8QIR5Epm7tm4LhvzbPlg7u8oK8FBZ1DbkqRciaUWzlKmpiz/s320/a5.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p><p>"පාරමී නැගිටපන්.දැන් හොඳටම දවල් වෙලා."තවමත් නින්දේම ඉන්නා පාරමී වෙත ගිය දැහැමි ඇයගේ උරහිසෙන් අල්ලා සෙලෙව්වාය.සිහින් කෙඳිරුමක් නගා ඇඳමත හිඳගත් පාරමී දෑස් විසල් කොට සිය යෙහෙලිය දෙස බැලුවාය.</p><p>"මට එච්චර වෙලා නින්ද ගියාද බං.උඹ ආවෙ කොහොමද ?"</p><p>පාරමී ගේ හඬ පවා වෙහෙසකරය.ඇය අන්දමන්ද වූ ස්වරයෙන් කතාකරන අතර සිය ගත තවම සැරසී ඇත්තේ උදෑසන උත්සවයට ඇඳි සාරියෙන් බව දැක දැහැමි දෙස විමතියෙන් බැලුවාය.</p><p>"උඹ මගේ දිහා කන්න වගේ බලන්නෙ.මොකද? .අඩුගානෙ එන්න කලින් මටවත් කතාකරන්න තිබ්බෙ නැද්ද?"දැහැමි මඳක් කෝපයෙන් මෙන් ඇසුවාය.</p><p>පාරමී නිහඬව සිය සාරිය මුදාහැර තුවායද රැගෙන නාන කාමරයට වැදුනාය.මඳක් තනිව දවසේ වූ සියල්ල යළි සිහි කල යුතුව ඇත. හිත කොපමණ </p><p>රිදුනද ඒ සිදුවීම අමතකකල නොහැකි තරම්ය.නාන කාමරයේ කරාමය හැර හිස වතුර පහරට අල්ලාගෙනම ඇය කල්පනා කලේ විශ්වගේ අම්මාගේ ඒ නොරිස්සුම් සහගත වචනය.</p><p>"අම්මා තාත්තා සහෝදර සහෝදරියො කිසිකෙනෙක් නෑ කියන්නෙ ඉතින් ...."ඒ කටුක වදන් තමාගේ අභ්යන්තරයේ මුලු ගැන්ව තිබූ එක් සාංකාමය හැඟීමක් ඇද එලියට ගත්තා නොවේද ? කෙතෙක් හිත හයියයැයි තමා සිතා උන්නද මෙලොව කිසිවෙක්ම නැති අසරණ ජීවියෙක් පමණක් ම වීද තමන්....?</p><p>"පාරමී ...ඒ ගමන උඹ බාත් රූම් එකේ නිදිද ? කෑම ටිකත් ඇල්වෙනව."දැහැමි නාන කාමරයේ දොරට ගසමින් පැවසුවාය. පියවි සිහියට පැමිණි පාරමී හිස තුවායෙන් පිස දමමින් නාන කාමරයෙන් පිටට ආවාය.දැහැමි කිසිවක් නොකියා ඇය සමග කෑම මේසය වෙත ආවේ අම්මා ඒ වන විටත් ආහාර ගෙන අවසන් හෙයිනි.</p><p>"කන්නත් බෑ බං."</p><p>පාරමී ඇඟ හකුලමින් පැවසුවාය.උදැසන තේ මේසයේදී කිරිබත් කෑල්ලක් කෑවා පමණි.විශ්වගේ මව සහ ශෙරීනා පැමිණ කියවීමට ගත් හෙයින් තේ පානය වත් නොකර පාරමී ආවාය.</p><p>"යමං ඉස්සරහට.මං බෙදන් එන්නම්."දැහැමි පිඟානකට බත් එළවළු බෙදමින් කීවේ පාරමී කියූ දේ ගණනට නොගනිමිනි.පාරමී ආලින්දයට සෙමින් ඇව්ද ගියය.</p><p>ආලින්දයේ දිගටම රෝස මල් පිරුණ මල් බඳුන් ය.වැඩිමනත් සාත්තු නොකළද ගස් පුරා මල් පිරී ඇත.පාරමී පුටුවක හිඳගත්තේ සුසුමක් හෙලමිනි.දැහැමි කෑමපිඟාන ද ගෙන යාබද අසුනට ආවාය.</p><p>"කෝ අම්මා කෑවද ?" පාරමී ඇසුවේ දැහැමි ඇනූ බත්කට කටට ගනිමිනි.</p><p>"ඔව් කාල නිදා ගන්න ගියා.මේ ඒක නෙමෙයි..මොකද උනේ කියපන්කො.උඹ මටත් නොකිය එක පාරටම ඔහොම බැහැලා එන්න...එතන මොකක් හරි බරපතළ දෙයක් අනිවාර්යෙන් වෙන්න ඇති."දැහැමි ඇසුවේ පාරමී දෙස බලමිනි.</p><p>" විශ්වගේ අම්මා...සෑහෙන දේවල් මගෙන් ඇහුවා.ඒ වගේම මට ලොකූ අනතුරු ඇඟවීමකුත් නොකියාම කිව්වා. මට ඒක ප්රශ්නයක් නෙමෙයි .මායි විශ්වය අතරේ එහෙම සම්බන්ධයක් නැති නිසා.නමුත් විශ්වගෙ අම්මා කියපු සමහර දේවල් මට කෙලින්ම ඔලුවට වැදුණා " පාරමී සුසුමක් හෙලමින්ම පැවසුවාය.</p><p>දැහැමි සිය යෙහෙලිය වෙතින් සියලු තොරතුරු අසා දැනගත්තේ කෑම කවනා අතරේමය.විශ්ව ගේ මව ඇයගේ ජීවිතය සම්බන්ධව එල්ල කල ඒ වචන පාරමීට දරාගන්නට අපහසුව තිබිණ.</p><p>"උඹයි විශ්ව අයියයි අතරෙ සම්බන්දෙකුත් නැතුව ඒ මනුස්සයට ඔහොම වටින්නෑ නෙ බං කෙනෙක්ගෙ පෞද්ගලික ජීවිතේට ප්රශ්න ඇතිකරන්න.ඒක මහ කැත වැඩක්නෙ."දැහැමි පැවසුවේ කෝපයෙනි.</p><p>"මට එතනදි ඕවට මොකුත් කියන්නවත් ඕව විශ්ව ඉස්සරහ ඇදගන්නවත් ඕනනෑනෙ බං.මං මගෑරල ආවෙ ඒකයි. කෙනෙක්ට ජීවිතේ කවුරුමහරි ඉන්නඕන බං.මං කාත්කවුරුවත් නැති කෙනෙක් කියන හැඟීම පිට කෙනෙක් මගෙ ඔලුවට දැම්මාම මට ඒක දරාගන්න අමාරුයි " පාරමී වතුර වීදුරුව මුවට ගෙන යමින් පැවසුවාය.</p><p>"ඕව ඒ උනාට විශ්ව අයියා දැනගන්න ඕන.ඒ එයාගෙ අම්මනෙ.එයාගෙ අම්ම උනත් ඒ කල වැරදිදේ වැරදිම තමා.ඕක එයාට කියන්නම ඕන." දැහැමි පැවසුවේ කෝපයෙනි. මෙතුවක් ජීවිතය පුරා අවාසනාවන්ත අභියෝග සියල්ල දරාඋන් සිය මිතුරිය පිට අයෙක් හමුවේ මෙසේ අසරණ වීම දැහැමිට වේදනාවක් විය.</p><p>"උඹට පිස්සුද ...විශ්ව අම්ම එක්ක කොහොමත් අවුලෙන් ඉන්නෙ.ආයෙ එතන ප්රශ්න වැඩිකරන්න ඕනනෑනෙ."</p><p>පාරමී එකහෙළාම විරුද්ධ වූවාය.විශ්ව යාන්තමින් සිය මානසික වියවුලෙන් ගොඩ ආවා පමණි.ඔහු සිය සිහින ව්යාපාරය ගොඩනගා ගෙන අනාගත අරමුණු වෙත යන්නට තැනුවා පමනි.එහෙයින් මෙවන් වැදගැම්මකට නැති කතාබහක් ඔස්සේ ඔහු තවත් අවුල් කලයුතු නැත.</p><p> </p><p>"මොකක්ද බං මෙතන වෙන්න ඇත්තෙ.පාරමී කෝල් වලට ඒතරම් රෙස්පොන්ස් කරන්නෙ නෑනෙ"</p><p>විශ්ව නිසල් සමගින් පැවසුවේ දැඩි කලකිරීමකිනි.</p><p>"මම දැහැමිට කතාකලා. පාරමී චුට්ටක් අවුලෙන් ඉන්නෙ කියල දැන්ම ඒ ගැන අහන්න යන්න එපා කීවා .එයාම කියනකල් ඉන්න කිව්ව."නිසල් පැවසුවේ පෙරදා රැයේ දැහැමි ඇමතූ පසු ඇය පැවසූ දේය.</p><p>"විශ්ව අයියගෙ අම්මා පාරමීගෙන් පර්සනල් දේවල්, පවුලෙ විස්තර අහල තියනව.ඒ දේවල් නිසා පාරමී අවුල් වෙල වගෙ ඉන්නෙ.කෝකටත් එයා කියන කල් හාරාවුස්සල අහන්න යන්න එපා කිසිදෙයක් ඔයාවත් විශ්ව අයියවත්.පාරමී ඔහොම උන්නට ස්ට්රෝන්ග්. එයා ඕක අමතක කරයි."</p><p>දැහැමි පැවසුවාය.</p><p>"ඒඋනාට බං පාරමී කතාකරන්නෙ අඩුවෙන්.එයා ඔහොම වෙලා නෑ මීට කලින්."</p><p>විශ්ව දෑතේම මුහුණ හොවාගත්තේ වෙහෙසිනි.ඇය සිය ජීවිතයේ විශේෂම අයෙකි.ආදරයද කියා කියන්නට නොතේරෙන මොකක්දෝ බැඳීමක් ඇය ගැන හිතේ පිරී ඇත. දවසකට දෙතුන්වරක් වචන දෙකතුනක් හෝ අමතා විහිලුවක් කොට සැනසුනේ එ හඬිනි.එහෙත් ඇය එක්වරම නිහඬව ගොසිනි.</p><p>"මම යනව ඉරිද හවස පාරමී හම්බවෙන්න ගිහින් මේක දැනගන්න ඕනෙ.උඹ එනවද</p><p>මා එක්ක යන්න."</p><p>විශ්ව ඇසුවේ නිසල්ගෙනි.</p><p>"ටිකක් ඉවසපන්කො. කලබල නොවී.උඹට දැන් දැහැමිත් කිව්වනෙ."නිසල් පැවසුවේ විශ්වගේ කලබලය මඩිනු රිසියෙනි.</p><p> </p><p>දැහැමි සහ අම්මා පිටත්ව ගියේ ඉරිදා හැන්දෑවේය.පාරමී හුදෙකලාවේ නීරස බව වඩ වඩාත් අත්විඳිමින් උන්නාය.විශ්වගෙන් ආ ඇමතුම් කීපයක්ම ඇය සිතාමතාම මගහැරියේ සිදුවූ කාරණය වසැංගිය යුතු හෙයිනි.</p><p>නිලනිවෙසේ ස්ථාවර දුරකතනය නාද වෙනු ඇසී පාරමී මුලුතැන්ගෙහි සිට ආවේ සාදාගත් තේ බඳුනද අතැතිවය.වාට්ටුවක ගැටලුවක් මිස අන් යමකට ස්ථාවර දුරකතනය නාද නොවේ.</p><p>"හෙලෝ" පාරමී ඇමතුමට සම්බන්ධ වූවාය.</p><p>"මැඩම් විසිටර් කෙනෙක් ඉන්නව හම්බවෙන්න ඇවිල්ල.ක්වාටර්ස් එකට එවන්නද ?"</p><p>දුරකතන සහායක ඇසුවේය.පාරමී මඳක් කල්පනා කලේ ඒ කවුරුන් විය හැකිදැයි සිතමිනි.තමා මෙහි සිටින බව දන්නා අය අල්පය.මෙතුවක් කල් කිසිවෙක් තමා හමුවන්නට ආවේද නැත.</p><p>දුරකතන සහායකගෙන් ආවේ කවුරුන්දැයි අසන්නට නොහැක. </p><p>"එවන්න .."පාරමී දුරකතනය ආපසු තබා තේ බඳුන නැවත මුලුතැන්ගේ මේසය මත තැබුවාය.නිවසෙ ඉදිරිපස දොර අසලට කවුරුන් හෝ පැමිණ ඇති බව දැනුනි.සීනුව නාදවනතුරු මොහොතක් උන් පාරමී ඉදිරිපස දොර විවෘත කළාය.</p><p>පැමිණ උන් අය දුටුවිට පාරමී ගේ දැස් නළලට ගියේය.</p><p>එන්න ඇතුලට...පාරමී දොර අසලින් මෑත්වූවාය.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>පැමිණ සිටියේ විශ්වගේ අම්මාය.පාරමී මේ මොන ගිණි ගෙඩියක්දැයි සිතමින් ඇයට අසුනක් පෙන්වූවාය.</p><p>ඔසරියක් හැඳ මුතු දෙපොටක් ගෙල දමා උන් විශ්වගේ අම්මාගේ මුහුණේ තිබුණේම අහංකාර බැල්මකි. පාරමී ඇය දෙස කෙලින්ම බලා උන්නාය.තව දුරටත් තමා පාගා තලන්නට මේ කාන්තාවට ඉඩ නොදෙමියි ඇය සිතාගත්තාය.</p><p>" මිසිස් ජයසූරිය මේ වෙලාවේ..මෙහෙට ආවේ මොකුත් උවමනාවකටද ?" පාරමී ඇය ඉදිරිපස අසුනේ හිඳගත්තේ එසේ අසමිනි.මීට දින දෙකකට පමණ පෙර තමා ප්රශ්න කරද්දී නිහඬව හිස නවා උන් ඇය අද සෘජුවම ප්රශ්න කරද්දී විශ්වගේ මවට යම් තිගැස්මක්ද ඇතිවිය.</p><p>"ඔව් මම ආවෙ උවමනාවකට තමයි."ඇය සුපුරුදු අහංකාර බවින් යුතුවම පැවසුවාය.පාරමී නිහඬවම ඇය දෙස බලාඋන්නාය.</p><p>"මේ ළමයාගෙයි අපෙ පුතාගෙයි අතර තියන සම්බන්ධෙ මොකක්ද ? අන්න ඒක මට දැනගන්න අවශ්යයි"විශ්වගේ මවගේ වදන් වල කිසිදු තෙත් බවක් නම් නොවීය.</p><p>"විශ්වගෙයි මගෙයි අතරෙ තියෙන්නෙ යාලුවො දෙන්නෙක්ගෙ සම්බන්ධකම.ඇයි කවුරු හරි වෙනස් දෙයක් මිසිස් ජයසූරියට කිව්වද?" පාරමී ද සිත දිරිය ගෙනම ඇසුවාය.</p><p>"ඔව් ඔව් ඔය කවුරු කවුරු ත් පටන්ගන්නෙ යාලුවො හොඳම යාලුවො කියාගෙන තමයි.ඉන් පස්සෙනෙ ඕව දුරදිග යන්නෙ."ඇය නොරිස්සුමෙන් පැවසුවාය.පාරමීගේ ඉවසීමේ සීමාව අවසන් වීගෙන ආවද තවදුරටත් ඉවසිය යුතු හෙයින් ඇය බලාඋන්නේ මේ කාන්තාව පවසන දේ ගැනය.</p><p>"අනෙක් අය කරන කියන දේවල් එක්ක මගෙ දේවල් සම්බන්ධ කරන්න එපා මිසිස් ජයසූරිය.මොකක් හරි ප්රශ්නයක් තියේ නම් කියන්න කෙලින්ම.""පාරමී පැවසුවාය.</p><p>"ඔය ළමයා එක්ක අපේ විශ්වගෙ තියන සම්බන්ධය වගේම මේ ආශ්රය නවත්වන්න ඕනෙ.එකක් ...මේ මොන යාලුකමක් නිසා හරි විශ්ව දැන් සෑහෙන්න වෙනස්.අනික මම ශෙරීනාව මිනිහාට යෝජනා කරල හුඟක් කල්.ඒ කටයුත්ත වෙනවාමයි.ඒ නිසා බොරුවට තමන්ගේ කාලය නාස්ති කරගන්න එපා ඔය ළමයා."ඇයගේ ඉවරයක් නැති කියවීම පාරමීගේ දෑස් විසල් කලේය.</p><p>"මේක මහ පුදුම කතාවක්නෙ මිසිස් ජයසුරිය. ඔයාගෙ පුතා මගෙ යාළුවෙක් විතරයි කියල මම සිංහලෙන් දැන් කීවනෙ.ඔය ශෙරීනා වුනත් වෙන කෙනෙක් වුනත් විශ්වගෙ ජීවිතට සම්බන්ධ වෙන එකට මාව අදාල කරගන්න එපා."පාරමී පැවසුවාය.</p><p>"ඒකෙන් මේකෙන් කමක් නෑ.ළමයො...අම්මෙක් අප්පෙක් සහෝදරයෙක් නැතුව හැදෙන ගෑනු අපේ පවුලට සම්බන්ද කරගන්න කොහොමත් මට ඕනනෑ. ඒ නිසා මං මේ ආවේ හොඳින් කියල යන්න විශ්වගෙන් ඈත්වෙලා ඉන්න තේරුනාද..ආයෙ මට එන්න තියන්න එපා."විශ්වගේ මව අසුනෙන් නැගී උන්නේ දැඩි බැල්මකිනි.</p><p>"ඔව් මිසිස් ජයසූරිය ආයෙ මෙහෙ එන්න අවශ්යම නෑ.එකක් මතක තියාගන්න...ඔයාගේ ඔය කතා අහන් මම මේ ඉවසීමෙන් ඉන්නෙ මම මිනිස්සුන්ගෙ මනස ගැන හොඳින් ඉගනගෙන ඉන්න නිසා.ඔයා මේ වෙද්දි ඔයාගේ දරුවන්ගෙ ජීවිත විනාශ කරල ඉවරයි.අන්න ඒක මතක තියාගෙන කරුණාකරල මෙතනින් යන්න."පාරමීද අසුනෙන් නැගී උන්නේ ඇයට නොදෙවනි තද හඬකිනි.</p><p>"කාත් කවුරුවත් නැති උනාට කටේ තියන හයිය."විශ්වගේ මව එලියට බැස්සේ එසේ කියමිනි.පාරමී ඇයට ඇසෙන්නම වේගයෙන් දොර වසා දැම්මාය.මේ සා කුරිරු මිනිසුන් මේ ලොව සිටිනවා යැයි මෙතුවක් තමන්හට සිතී නැත.අත්දකින්නට වූයේද නැත.එහෙත් මේ අනිසි චෝදනාව තමන්ට දරාගන්නට නොහැකි තරම් ය.පාරමී ආපසු විත් අසුනට වැටුණේ අප්රාණිකවමය.වෙලාවට දැහැමි සහ ඇයගේ අම්මා කලින් නික්ම ගිය එකම හොඳය.නැත්නම් මෙතන සිදුවන්නේ නෑදෑකම්ද බිඳෙන තත්වයකි.පාරමී කිසිවක්ම සිතාගන්නට නොහැකිව කල්පනා කරන්නට වූවාය.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>රිය පැදවීම නිසල් බාරගත් හෙයින් විශ්ව ඉදිරි අසුනේ කල්පනාවක බරව උන්නේය.නිසල් විටින් විට සිය මිතුරා දෙස බලමින් රිය පැදවුවද විශ්ව උන්නේ බොහෝ තදින් සිය කල්පනාවේ ගිලීයමිනි.පාරමීගේ හැසිරීමේ වෙනස ඔහු සසල කොට ඇත.</p><p>"අපි මේ ගමන යන්නම ඕනද බං.?" නිසල් නැවත විශ්වගෙන් ඇසුවේ පාරමී හමුවන්නට ඇයගේ නිලනිවසට යායුතුමයැයි විශ්ව බලකල හෙයිනි.</p><p>"ඇයි මොකද බැරි.? එයා මේ මගහරින හේතුව මට දැනගන්න ඕන.අම්මා මොකක් හෝ කිව්ව නම් එයාට තිබ්බ මට කියන්න.එහෙම නැතුව මාව මෙහෙම අයින්කරල එයා බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ මොකක්ද?" විශ්ව කෝපයෙන් ඇසීය.</p><p>"හරි යමන්කො.දැන් උඹ එනව කියල කිවාද පාරමට?" නිසල් ඇසුවේ වාහනය පදවන අවධානය බිඳනොගනිමින්මය.</p><p>"නෑ...කිව්වොත් එයා මගෑරල යයි.නැත්නම් හොස්පිට්ල් එකේ වැඩක් කියයි.මේ ටිකේම කලේ ඕකනෙ.සද්ද නැතුව යං" විශ්ව යෝජනා කලේ එසේ යන්නටය.</p><p>විශ්ව දෑස් පියාගෙන කල්පනාවක උන්නද නිසල් මාවත දෙආටම යොමුව ගත් නෙතින් යුතුව රිය පැදවීය.රෝහල් ගේට්ටුව පෙනෙන නොපෙනෙන සීමාවේදී රෝහල් මාවතෙන් විරුද්ධ දෙසට එන රිය දුටුවිට නිසල්ගේ දෑස් මහත් විය.එය විශ්වගේ නිවසේ අනෙක් වාහනයයි.</p><p>"අප්පට සිරි මේ මොකක්ද මේ වෙන්න යන්නෙ.විශ්වයගෙ අම්මයි අර උඩැක්කියයි නේද අර වාහනේ යන්නෙ.ඒත් උන් කොහෙද මේ හොස්පිට්ල් එකේ"නිසල් මාවත අයිනට රිය අයින්කොට නැවතුවේය.</p><p>"ඇයි මොකද ?"විශ්ව දැස් හරවා වටපිට බැලීය.නිසල් තවමත් පැති කණ්ණාඩියෙන් මාවත පිටුපස බලමිනි.</p><p>"මොකද බං හොල්මනක් දැකල වගෙ"විශ්ව ආපස්සට හැරී බලමින් ඇසීය.</p><p>"මචං...උඹලගෙ ගෙදර වාහනේ දැන් හොස්පිට්ල් එකෙන් එලියට ආවා.ඒකෙ උන්නෙ අම්මයි ශෙරීනායි."නිසල් විශ්ව දෙස මවිතයෙන් බලා පැවසීය.</p><p>"මොකක් මොකක් ....යකො කියන්න එපැයි මට.."විශ්ව කෝපයෙන් ඇසුවේ නිසල් දෙස බලමිනි.</p><p>"කිව්වෙ දැක්ක ගමන් .මේ දැන්නෙ පහුවුනෙ.මේ අහපන් මෙතන මොකක් හරි වෙනව.අපිත් දැන් හොස්පිට්ල් යන්න ඕනනැ.."නිසල් පැවසුවේ ස්ථීර හඬිනි.</p><p>"ගනින් පාරමීට කෝල් එකක්"විශ්ව පැවසුවෙ මෙ මොහොතේ ඇය තමාට පිලිතුරු නොදෙන බව වටහාගෙනය.</p><p>නිසල් කිහිප වරක් පාරමී හට ඇමතුවද එහා පසින් සම්බන්ධ වීමක් නැත.ඔහු යටිතොල නොපිට පෙරලා විශ්ව දෙසබැලීය.</p><p>"යමන් එහෙනම් එහෙට.මේක දෙකින් එකක් බේරගන්න "විශ්ව හඬ උස් කොට පැවසීය.</p><p>බලපන් දැන් රෑ හතත් වෙලා.මේ වගෙ වෙලාවක ගෑනු කෙනෙක් තනියම ඉන්න තැනකට යන එක හොඳද කියහං විශ්ව පිස්සු නටන්නැතුව පොඩ්ඩක් මොලේ කල්පනා කරපන්කො.</p><p>නිසල් පැවසිවේ විශ්වගේ උරහිසට අතතබමිනි.</p><p>මං දන්නෑ බං මට ආයෙ පරණ තැනටම වැටෙන්න වෙයි මෙහෙම ගියොත් .ඇයි බං මේ මනුස්සයටවත් මේක තේරෙන්නැත්තෙ.විශ්ව පැවසුවේ වේදනාවෙනි.</p><p>එවිටම නිසල්ගේ ජංගමය නාදවූයේය.ඇමතුම පාරමී ගෙනි.ඔහු විශ්වට නිහඬවන ලෙස ඉඟියෙන් පවසා ඇමතුමට සම්බන්ධ වූයේ ස්පීකරයද දමාය.</p><p>නිසල් මට කතාකලාද.සොරි මම බාත් රූම් එකේ උන්නෙ.පාරමී ගේ හඬ වෙනස් ය.</p><p>ආ ඔව් ඩොක්ටර් මම ගත්තා. නිසල් පැවසුවේය.ඩොක්ටර් මොකුත් අවුලක් නෑනේද යලි ඔහු ඇසුවේ විශ්ව දෙස බලමිනි.</p><p>නෑ මොකුත් ප්රශ්නයක් නෑ නිසල් ඇයි..පාරමී අසුවාය.</p><p>නෑ..මම මේ හොස්පිට්ල් එක ගාවින් පොඩි ගමනක් යනගමන් ඩොක්ටර්.එතකොට මම දැක්ක විශ්වලගෙ ගෙදර වාහනේ හොස්පිට්ල් ගේට් එකෙන් එලියට දානව.පහුගිය දවස් වල ප්රශ්නයකුත් උන නිසා මට කෝල් කරල බලන්න හිතුණා.නිසල් පැවසුවේය.</p><p>හ්ම්ම්....ප්රශ්නයක් නම් තමයි නිසල්.ඒත් මට ඒක විසඳගන්න පුළුවන් .ඒක ගනාන්ගන්න එපා.පාරමී ගේ හඬ වෙවුලා යමින් තිබුණි.විශ්ව වේදනාවෙන් නිසල් දෙස බැලුවේය.නිසල් ඔහුට සන්සුන් වන ලෙස ඉඟිකොට නැවත කතාකලේය.</p><p>ඩොක්ටර් පොඩ්ඩක් මේ ප්රශ්නෙ විශ්ව එක්ක කතකලොත් මොකද.මිනිහත් මේ මොකුත් හරියට නොදැන අවුලෙන්නෙ ඉන්නෙ.නිසල් ඇසුවේය.</p><p>"ඔව් මම විශ්ව ට කතාකරන්නම් හෙට විතර.එහෙනම් මම තියන්නම් නිසල්.බායි."පාරමී ගේ ඇමතුම විසන්ධිවිය.</p><p>"ඉවසල හිටපන්.දැන් කිව්වනෙ කෝල් කරනව කියල.යමං දැන් ගෙදර "නිසල් රිය හරවා ගත්තේ එසේ කියමිනි.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>ඇයි ඔයා ඔහොම කරේ පාරෝ.</p><p>විශ්ව ඇසුවේ ඉමහත් වේදනාවකිනි. පාරමී කිසිවක් නොකියා සුපුරුදු ලෙසින් ඈත වැව් තලය දෙස බලා උන්නාය. කතාකරගත් ආකාරයටම පසුදා හවස පාරමී විශ්වට ඇමතුවේ හමුවීමට අවැසි බව පවසමිනි.</p><p>පුරුදු ලෙසින්ම ඔවුන් දෙදෙනා බොහෝ විට හමුවූ වැව අසල කුඹුක් ගස් යායේ ලී කොට බංකුවක හිඳගත් පාරමි බොහෝ වේලාවක් නිහඬව උන්නේ විශ්වට ඇති තරම් කියවන්නට ඉඩදීය .</p><p>පැමිණි මොහොතේ සිටම එකදිගට චෝදනා කරමින් පාරමී හට දොස් නැගූ විශ්ව ගේ සිතේ ඇති නොරිස්සුම සහ කේන්තිය අහවර වී යන තුරුම පාරමී නිහඬ ව බලා උන්නාය.</p><p>"ඇයි කතා කරන්නේ නැත්තේ"</p><p>පාරමීගේ දිගු නිහැඩියාව අවසන් නොවන බව දුටු විශ්ව ආපසු හැරී පැමිණ ඇයට මුහුණලා ඉඳගත්තේය .</p><p>"ඔයා කතා කරලා ඉවර වෙනකම් උන්නේ"</p><p>පාරමී හිනැහෙන්නට උත්සාහ දරමින් පැවසුවා ය .</p><p>"තව ලැජ්ජ නැතුව හිනාත් වෙනවා නේ "</p><p>විශ්ව ඇය වෙතට දැඩි රැවුමක් පා කර හරිමින් පැවසුවේය.</p><p>"මිනිස්සු අඬන්න ඕන තැන් වලදිත් හිනා වෙලා ඉන්න එකම ලොකු දෙයක්නෙ විශ්ව .හොඳයි දැන් ඔයා කතා කරලා ඉවර නම් මට කතා කරන්න දෙනවද ?"</p><p>පාරමී පැවසුවේ සුසුමක් හෙළමිනි .</p><p>"කතා කරන්න එපා කියලා කවුද කිව්වේ මම මේ සිද්ධිය වෙච්ච පළවෙනි දවසේ ඉඳලම ඔයාට කතා කරන්න නේද හැදුවේ? .ඔයානේ ඒ පාර මාව මග ඇරලා හිටියේ .මට ඇත්තටම ඒකටයි හේතුව දැනගන්න ඕනේ."</p><p>විශ්ව කුඹුක් ලීයෙන් සෑදූ කුඩා මේසය මතින් අත දිගු කොට පාරමීගේ අතක් අල්ලා ගත්තේය .වෙනදා ඕනෑ තරම් කතාබහේ යෙදෙන විට ඇයගේ අතකින් අල්ලා ගැනීම පාරමීට වත් විශ්ව ටත් අමුතු දෙයක් නොවුණ ද මේ මොහොතේ පාරමී සෙමින් ඇයගේ අත ඔහුගෙන් මුදා ගත්තාය. විශ්ව ඒ දෙස බලා වුණේ දැඩි කුකුසකිනි.</p><p>"ඔය දැන් කරපු දෙයින්ම ඔයා කොච්චර වෙනස් වෙලාද කියන එක මට තේරෙනවා . හරි කමක් නැහැ නැහැ කියන්නකො මොකද උනේ කියලා මුල ඉඳලම"</p><p>විශ්ව සිය දෑතම ලය හරහා බැඳ ගනිමින් පිටුපසට වූයේය </p><p>පාරමී එකිනෙක සිදු සිදු වූ සිද්ධීන් එතකොට විස්තර කරමින් උන්නාය .කෙතරම් පාලනය කරගන්නට උත්සහ ගත්තද අම්මා සහ ශෙරීනාගේ හැසිරීම් රටා කෙතරම් අවුල් සහගත ද යන බව විශ්වට වැටහෙත්ම ඔහුගේ සිතෙහි යටපත් වී තිබූ කේන්තිය යළි යළිත් ඉස්මතු විය </p><p>"ගහන්න ගහන්න වඳින එකා මෝඩයා කියලා දන්නේ නැද්ද ? තමන්ට ඔච්චර අපහාස කරන කල් කටවහන් අහන් හිටියා නේද? මගේ අම්මා උනාට කමක් නැහැ ඒ වෙලාවෙ ඵයාට අඩු තරමේ කට වැහෙන්න දෙකක් ඔයාට කියන්න තිබුණා .එහෙම නැත්තං ඒ වෙලාවේ මට කතා කරන්න තිබුණා .ඔයා මොනවද කළේ පාරෝ. අන්තිමේ ඔයා කරපු එකම දේ ඒ කියන ඕනම දෙයක් සද්ද නැතුව අහන් ඉදලා අන්තිමේ මටත් නොකිය එතනින් හැංගිලා ආව එකයි .ඒක හරිද ?.ඒකෙන් ඔක්කොම ප්රශ්නෙ විසඳුනා ද? " </p><p>විශ්ව ඇසුවේ පාරමී දෙස සෘජුවම බලමිනි </p><p>"මගේ අම්මා කවදාවත් මට වැඩිහිටි කෙනෙක් එක්ක ඒ තාලෙන් කතා කරන්න ඉඩ දුන්නේ නැහැ විශ්ව .පලවෙනි දවසේ මං එහෙම සද්ද නැතුව ඉවසීමෙන් හිටපු එක ඔයාගේ අම්මා බාරගත්තෙ මගේ නිවටකමක් විදියටයි . අන්න ඒ නිසයි එයා දෙවැනි දවසේ මගේ තැනටම ඇවිල්ලා මට දිගින් දිගටම අපහාසයි තර්ජනයි කරන්න පටන් ගත්තේ .මම ඒ වෙලාවෙත් ඉවසුවා .නමුත් දිගින් දිගටම ඔයාගේ අම්මා සීමාව ඉක්මවා යන්න පටන් ගත්තු නිසා මට කෙලින් කතා කරන්න සිද්ධ වුණා."</p><p>පාරමී පැවසුවේ සිය දෑත් තම හිසට තෙරපා ගනිමිනි .</p><p>"ඒ මගේ අම්මා බව ඇත්ත . නමුත් මම ඔයාට මගේ අම්මා ගැන කියලා තියෙනවා .අම්මාගේ ඔය නපුරු ගති කවදාවත් වෙනස් කරන්න බැහැ .ඔයා ඒ වෙලාවෙ අපේ අම්මට ඒ විදිහට කතා කල එක හරි .මට අම්මා වෙනුවෙන් ඔයා ගෙන් සමාව ඉල්ලන්න ඕනේ." </p><p>විශ්ව පාරමීගේ සුරතින් යළි අල්ලා ගත්තේය.</p><p>"ඔයා සමාව ඉල්ලන්න අවශ්ය නැහැ විශ්ව . එතන සිද්දවුන සිද්ධියේ මට බලපාන්නේ එකම එක කොටසක් විතරයි . මම මෙච්චර කල් හිතාගෙන උන්නා මට තනිවම ජීවත් වෙන්න පුළුවන් කියන එක .ඒත් ඔයාගේ අම්මා දිගින් දිගටම අම්මෙක් තාත්තෙක් සහෝදරයෙක් නැති අසරණයෙක් ගානට මට දිගින් දිගටම චෝදනා කරන කොට මට තේරුණා ඇත්තෙන්ම මම කොච්චර අසරණයි ද කියලා .</p><p>මේ ෂොක් එක ඇරෙන්න මට ඔතන කිව්ව කිසිම දෙයක් අදාල නැහැ විශ්ව" </p><p>පාරමී පැවසුවේ සිනහ වෙන්නට උත්සහ දරමිනි.</p><p>කෙනෙක් කෙතරම් හුදෙකලාව යනු සුන්දර අත්දැකීමක් ලෙස ප්රකාශ කළද සමාජීය ජීවීන් ලෙස ඕනෑම වෙලාවක මිනිසුන් තව අය අතරේ ගැවසීමට කැමැත්තක් දක්වති .පවුල යන සංකල්පයේ සුන්දරව ජීවිතය ගත කළ පාරමී වැන්නියකට හුදෙකලාව යනු ඉතාම කටුක අත්දැකීමක් බවට පත්වෙමින් තිබේ. </p><p>විදෙස්ගතව කෙතරම් කාලයක් හුදකලාවේ ගත කළ ද ඒ කාලයේදී ලෝකයේ කොහේ හෝ තැනක අම්මා සිටි යන හැඟීමම පාරමී අසරණ කලේ නැත .අම්මා යනු පාරමීගේ ජීවිතයට තිබූ ලොකුම හයියයි . ඇත්තෙන්ම සහෝදරයකු හෝ සහෝදරියක උන්නානම් තමා අද මේ සා අසරණ නොවන්නට ඉඩ තිබිණි .</p><div>************************************************************************************** </div><div><div>යලි හමුවෙමු </div><div><br /></div><div>කිත්මා වාසනා දහනායක </div><div>(විසිරි සිහින)</div></div><div><br /></div>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-28337739654493292472023-04-12T06:52:00.003-07:002023-04-12T06:52:49.580-07:0023 කොටස -හදේ කොතැනක හෝ හිඳී ඔබ<p> </p><p>23 කොටස </p><p>22 කොටසට මෙතනින් <a href="https://wisirisihina.blogspot.com/2023/04/22.html">22</a></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJzGY4Z21L_Yn_Q9JRyAKgo7-zf3RQFPt_xsZakkB0bKVRfxhzK9qI0bbJQxCi7D3kC3S25pgEi1XNbwxWAgPOCpyZ-hNBv1pbCMn2YkL6zYvR25l2Wd3NTcA1altqJ2WP4poHYHcHrAGpdNLN-VnWpQPmFXt3IzOUY4uSj01hNZhKboF9O1h3Pmjg/s456/a2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="456" data-original-width="304" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJzGY4Z21L_Yn_Q9JRyAKgo7-zf3RQFPt_xsZakkB0bKVRfxhzK9qI0bbJQxCi7D3kC3S25pgEi1XNbwxWAgPOCpyZ-hNBv1pbCMn2YkL6zYvR25l2Wd3NTcA1altqJ2WP4poHYHcHrAGpdNLN-VnWpQPmFXt3IzOUY4uSj01hNZhKboF9O1h3Pmjg/s320/a2.jpg" width="213" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p><p>විඩාවද රැගෙන ආපසු නිවසට එන විශ්ව ආලින්දයෙන් ගෙතුළට පැමිණියේ ගීතයක් උරුවම් බාමිනි. ඇත්තෙන්ම හිතේ ඇත්තේ සතුටකි.උතුරායන සතුටකි.ඉතින් ජීවිතය කඩා වැටුණ තැනින් පටන් ගෙනය.එහෙත් ඒ සතුට කඩාවැටෙන්නට එතරම්ම වේලාවක් නොගියේ සුපුරුදු ලෙසින්මය.</p><p>"ආ....රෑ දොළහට කලින් වත් ඉලන්දාරියා ගෙට ආව එක ලොකු දෙයක්."</p><p>අම්මා සාලයේ අසුනක හිඳ කියවන්නට පටන් ගත්තාය.</p><p>"මේ වෙලාවට ආව එකත් මදැයි .වැඩ ආයෙ හෙටට තියන්නද ?"</p><p>විශ්ව පැවසුවේ අම්මාගේ ස්වරය ගණන් නොගනිමිනි.</p><p>"මං හෙට අතුකෝරල ෆැමිලි එකට එන්න කීවා ඕපනින් එකට."</p><p>අම්මාගේ හඬට විශ්වගේ යටපත්ව ගිය කේන්තිය ඇවිස්සුණි.</p><p>"අර මොන එහෙකටද අම්මා.ඒ අය අපෙ කවුද ? මම කැමති නෑ." </p><p>විශ්ව පැවසුවේ මැඩගත් කෝපයෙනි.</p><p>"දැනට අපේ කවුරුවත් නොවුනට අනාගතයෙදි ඒ අය අපිට සම්බන්ධ වෙනව.අන්න ඒ නිසා මම එයාලට ඉන්වයිට් කලෙ.එච්චරයි"</p><p>අම්මා නැගිටගියේ විශ්වගේ කෝපය ගනනකට නොගනිමිනි.</p><p>ඉවස දරාගන්නට බැරිතරම් කෝපයක් හදතුල නැගී ආවද හෙට දවස සතුටින් උදාවිය යුතු හෙයින් විශ්ව කෝපය මැඩගෙනම සිය කාමරයට වැදුණේය.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>විශ්ව උදෑසන හතවනවිට සිය ආයතනයට පැමිණියේ අත්දිග සුදු පැහැ කමිසයක් සහ කලු කලිසමකින් සැරසී තද නිලෙන් කලුපැහැය මිශ්රව ගිය ටයිපටයක්ද පැළඳගෙනය.කාලයකට පසු සිය කඩවසම් මිතුරා සුපුරුදු පෞරුෂය සහිතව සිටිනු දැක නිසල්ට ඇතිවූයේ අපමණ සතුටකි.</p><p>"අඩේ..නිකම් අභිශේක් බච්චන් ආව වගෙනෙ."</p><p>නිසල් ඔහුගේ උරහිසට පහරක් ගසමින් කීවේය.</p><p>"අපි එහෙම තමා මස්සිනා.කැපී පෙනෙන කොල්ලො."</p><p>විශ්ව හිනැහුණේ මාවත දෙස බලමිනි.</p><p>"මොකෝ තාම උඹේ අයිශ්වර්යා නැද්ද..බෙල්ලෙ පොටයයි යකෝ."</p><p>නිසල් සිය මිතුරාට සරදම් කලේය.</p><p>"එනව කීවා අටට කලින්.ගෑනුනෙ බං.හැඩවෙන්න ඉතින් කල් යනව ඇතිනෙ."</p><p>විශ්ව යළිත් මාවත දෙස බැලීය.</p><p>පාරමී ගේ රිය රථ අංගනයට ඇතුල් වූයේ විශ්ව දොර අසල හිඳිනාවිටය.ඔහු දැස් දල්වා බලාඋන්නේ ඇය රියෙන් පිටතට එනතුරුය.</p><p>දැහැමි එක් පසෙකින්ද ඇයහේ මව පසුපස අසුනෙන්ද වාහනයෙන් බැසගත් හ.</p><p>ඉනුදු මොහොතකට පසු පාරමී රියදුරු අසුනෙන් බැස ආවාය.විශ්ව ඇය දෙස බලාඋන්නේ සිනාපිරි වතෙනි.</p><p>"අඩෝ විහිලුවට කිව්වට මේකි අයිශ්වර්යා වගේමනෙ.සුපර් ඈ.."</p><p>නිසල් විශ්වගේ කණට කෙඳිරීය.</p><p>පාරමී රෝස පැහැය මුසුව ගත් සුදු පැහැ සාරියෙන් සැරසී උන්නාය.එයටම ගැලපෙන රිදී ආභරණ කට්ටලයක් ඇයගේ දෙකණ සහ ගෙල සරසා තිබුණි.අත් ඔරලෝසුව සහ සිහින් අත් පලඳනාව එයටම ගැලපෙන ඒවාය.ඇත්තෙන්ම ඇය අතිසුන්දර ලඳකි.</p><p>"උඹ ඔහොම පාරමී දිහා ඇස් ගෙඩි එලියට දාන් බලන් ඉද්දි ආන්න බලපන් උඹ දිහා කැරකෙන ඇස්...."නිසල් විශ්වගේ කණට කෙඳිරුවේ ඇස් කොණින් අතුකෝරල පවුලේ දියණිය ශෙරීනා පෙන්වමිනි.ඇඟට තදවන සේ කෙටි කලු පැහැ ගවුමකින් සැරසුණ ඇය ඇත්තෙන්ම විකාරයක් සේ නිසල්ද වටහාගත්තේය.</p><p>"අම්මපා බං අපේ කුඹුරු වල අස්වැන්න නෙලුවට පස්සෙ තියන පිදුරු මිටියක් වගෙනෙ ඒ කෙල්ලගෙ කොණ්ඩෙ.."</p><p>කුටුකුටු ගාමින් පවසන නිසල්ගේ වදන් වලට විශ්ව සිනහව මැඩ ගත්තේ අසීරුවෙනි.</p><p>"ඇති යන්තම් ආවා "විශ්ව තමා අසලට ආ පාරමීට පැවසුවේ සිහින් රැවුමක්ද සමගිනි.</p><p>"මම හිතුවා එද්දි නැකැත්වෙලාව පහුවෙලා තියෙයි කියල."</p><p>"අපි පරක්කු නෑනෙ විශ්ව"</p><p>පාරමී අත බැඳි ඔරලෝසුව බලමින් පැවසුවාය.</p><p>"යං යං දැන් වෙලාවත් හරි"</p><p>විශ්ව පාරමීට ඉදිරියට යනසේ අත දිගුකලේය.</p><p>"ඔයාල ඉස්සර වෙන්න ..අපි පස්සෙන් එන්නම්."</p><p>පාරමී දැහැමි සහ ඇයගේ අම්මා සමග එක පෙලට වැටෙමින් පැවසුවාය.</p><p>විශ්ව යළිත් රැවුමකින් ඇය දෙස බලා </p><p>"චීෆ් ගෙස්ට් පස්සෙන් එන රටක් නෑ .එනව යන්න."කීවේය.</p><p>පාරමී දැහැමි දෙස ඇස් ලොකු කරගනිමින් බැලුවාය.දහැමි දෙවුර හකුලුවාලූයේ ඇයද මේ කිසිවක් නොදන්නා හෙයිනි.</p><p>"වි..විශ්ව...පිස්සුද ඔයාට."</p><p>පාරමී සෙමින් ඇසුවේ පසුබාමිනි.මේ ප්රශ්න ගොඩක පෙරලකුනු බව ඇයට පෙනී යයි.</p><p>"කට වහන් එන්න පාරෝ...you are my chief guest. Come now."</p><p>විශ්වගේ හඬ ඉතා තීව්ර ස්ථීර එකක් විය.</p><p>ප්රධාන ද්වාරයේ පීත්ත පටිය අසලට පැමිණි පාරමී යළි යළිත් විශ්ව දෙස බැලුවේ මෙය කලයුතුමදැයි අසන්නාක් මෙනි.එහෙත් විශ්වගේ බැල්ම ස්ථිරසාරය.පාරමී මොහොතක් අවට බැලුවාය.විශ්වගේ මව යැයි ඇයට මතකයේ යාන්තමට ඇති කාන්තාව දැඩි බැල්මකින් ඇය දෙස බලා ඉඳී.ඇය අසලම කලු පැහැ කෙටි ගවුමකින් ඇරසී ඉන්නා යුවතියද පාරමී දවාහලු කරන බැල්මකින් බලා ඉඳී.පාරමී දැහැමි දෙස මොහොතක් බැලුවාය.</p><p>"දැන් කරන්න වෙන දෙයක් නෑ බං.මුන් අපිට ඕක කලින් කියන්න එපාද අප්පා...කමක් නෑ දැන් ඕක කරපන්."</p><p>පාරමී ට ලංවූ දැහැමි පැවසුවේ විශ්වගේ මව දෙසවත් නොබලමිනි.</p><p>පාරමී සුබ මොහොතින් පීත්ත පටය කපා ආයතනය විවෘත කලේ සියල්ලන්ගේම අත්පොලසන් හඬ මැදය.</p><p>ඉන් පසු පොල්තෙල් පහන දල්වන්නට විශ්ව මුලින්ම ඇරයුම් කලේ අම්මාටය.ඇය දැඩි අහංකාර බැල්මකින් යුතුව පොල්තෙල් පහන දල්වා ඉටිපන්දම විශ්ව අතට නොදී ශෙරීනා අත තැබුවාය.ඇයද පහන් වැටියක් දල්වා විශ්ව අතට ඉටිපන්දම දෙමින් ඔහුව වැළඳ ගත්තාය.</p><p>My congratulations honey. විශ්ව එවදනට කුපිත වුවද මේ මොහොතේ කරන්නටම දෙයක් නොමැති හෙයින් ඉවසා උන්නේය.අම්මාට උවමනා වූයේ මේ සභාව ඉදිරියේ ශෙරීනා තමන්ට ලං කිරීමට බව ඔහු දැන උන්නේය.</p><p>පැමිණ සිටි අමුත්තන්හට තේ පානය සඳහා ඇරයුම ලදහෙයින් සියල්ලන්ම ඒ ස්ථානයට ගියහ.</p><p>පාරමී ඉඳගෙන ඉන්නා අසුනට යාබදව විශ්වගේ අම්මා හිතාමතාම පැමිණියේ ඇයව කතාවට අල්ලාගන්නටය .</p><p>"මේ ළමයා කවුද ..අපෙ පුතාගෙ යාලුවෙක්ද ?"</p><p>විශ්ව ගේ අම්මාට තමා පිළිබඳ මතකයක් නැති බව පාරමීට වැටහුණි.</p><p>"ආ ඔව් ඇන්ටි...මම විශ්ගෙ යාළුවෙක්..මම පාරමී රත්මල්ගොඩ."තමා හඳුන්වාදෙමින් පාරමී පැවසුවාය.</p><p>"මම විශ්ව ගෙ යාලුවො නොදන්න කෙනෙක් නැ...හැබැයි ඔයා ගැන නම් මම දන්නෙනෑ.."</p><p>විශ්වගේ මවගේ නොපහන් හඬ පාරමී අපහසුතාවයට පත්කලාය.</p><p>"ශෙරීනා....දුව එන්නකො..ආ..මේ තමයි ශෙරීනා.විශ්ව මැරිකරන්න ඉන්නෙ මේ දුව.දුව මේ විශ්වගෙ යාළුවෙක්.පාරමී."</p><p>විශ්වගේ අම්මා ශෙරීනාව පාරමී ට හඳුන්වා දුන්නද ශෙරීනාගෙන් ලැබුණෙද එතරම් යහපත් ප්රතිචාරයක් නොවේ. විශ්ව ගේ මව පැවසූ කාරණය පාරමී යම්පමණකට තිගැස්වුවද ඇය නිහඬව උන්නාය.</p><p>විශ්ව අම්මා දිගින් දිගට ගෙන එනවා කියූ විවාහ යෝජනාව මෙය විය යුතුය.</p><p>"එතකොට ඔය ළමයා එක්ක අපේ හොරණ නංගිලා ආවේ කොහොමද?" ප්රශ්න ඇසීමේ වටය දිගින් දිගටම ඇදී යයි.පාරමී වටපිට බැලුවේ දැහැමි හෝ අම්මා එතනට පෙනෙයිදැයි බලන්නටය.එහෙත් ඔවුන්ද පෙනෙන්නට නැත.</p><p>"අපේ අම්මලාත් හොරණනෙ ඇන්ටි.මායි දැහැමි යි පොඩි කාලෙ ඉඳන්ම හොඳම යාලුවො."</p><p>පාරමී නිහඬ සිනහවකින් පැවසුවාය.</p><p>"ආ එහෙමද එතකොට කවුද ඔය ළමයගෙ දෙමවුපියො?" මේ ප්රශ්න ඇසිල්ල නිමාවෙන පාටක් නැත.පාරමී සිය පියා සහ මව ගැන පවසා ඔවුන් ජීවතුන් අතර නැති බවද පැවසුවාය.එන්න එන්නම විශ්වගේ මවගේ මුහුණේ ඇත්තේ නොපහන් බැල්මකි.පාරමී හට මෙතැනින් මිදී යාමට අවශ්යව ඇත.එහෙත් ඊට කිසිදු අවස්ථාවක් නොමැත.</p><p>"ඔය ළමයාට එතකොට සහෝදර සහෝදරියොත් කිසි කෙනෙක් නැද්ද...එතකොට ඉන්නෙ තනියමද?" පාරමීට හිසරදයක් වන තරමටම මේ ප්රශ්න ඇසීම දිග්ගැස්සෙමින් පවතී.අහම්බයෙන් නිසල් මේ කතාබහත් පාරමී ගේ මුහුණේ ඇති වෙනසත් දුටුවේ එතැනින් යන අතරේය.</p><p>"මැඩම් ,තේ බිව්වද ?"නිසල් ඇය වෙත පැමිණ සිතාමතාම ඇමතුම වෙනස්කලේ එබැවිනි.පාරමී ඔහු වෙත හෙලූ බැල්ම ඇය මෙතනින් ගලවා ගන්නයැයි කියන්නාක් මෙනි.</p><p>"ඔව් නිසල්..මම දැන් යන්න ඕනෙ.විශ්ව වැඩකද ?" පාරමී ඇසුවාය.</p><p>" ඔය ළමයාට ඉතින් යන්න ඕනෙනම් ආයෙ පුතාව හොයන්න ඕනනෑ... ඔය නිසල් ළමයාට කියලා ගියාම ඇති.මේ වෙලාවේ ඉතින් පුතාට වැඩනෙ.නේද දුව "විශ්වගේ අම්මා ඒ කතාව මැදට ද පැන්නාය.</p><p>"ඇන්ටි , මේ මැඩම් ආවේ චීෆ් ගෙස්ට් විදියට විශ්ව ඉන්වයිට් කරලනෙ.ඉතින් යුතුකමක් විදියටනෙ මැඩම් හොයන්න ඇත්තෙ.යං මැඩම් අපි යමු..විශ්ව ඉන්නව ක්ලයන්ට්ස්ල වගයක් එක්ක කතාකර කර ඔෆිස් එකේ."නිසල් නොපහන් ස්වරයෙන් පැවසීය.විශ්වගේ අම්මා මෙන්ම ශෙරීනාද හිස් ගස්සා ඉවතට හැරුණහ.</p><p>පාරමී රිදුම් දෙන්නට පටන් ගන්නා හිස අතින් තදකරගමින් නැගී උන්නාය.</p><p>"Any problem ඩොක්ටර් ?" නිසල් ඇසුවේ ඇයගේ වෙනස දැකය.ඇය හිස දෙපසට වනා ඔහු සමග ඇවිද ආවාය.</p><p>අතරමගදී නිසල් නැවතූ ඇය..</p><p>"නිසල් ..මම හොස්පිට්ල් යනවා මෙහෙම්ම.ප්ලීස් දැහැමිලව ට්රාන්ස්පෝට් එකක් සෙට් කරල කැබ් එකකින් අපෙ ක්වාටර්ස් එකට එවන්න.මේ වෙලාවෙ විශ්වට කරදර කරන්න එපා.මම එයාට හවස කෝල් කරන්නම්.මෙතන මොකුත් එයාට කියන්නත් එපා.මම අර්ජන්ට් කෝල් එකක් නිසා ආපහු ගියා කියන්න."පාරමි නිසල්ගෙන් සමුගත්තේ එසේ කියමිනි.</p><p>තමා එන්නට පෙර අනවශ්ය සංවාදයක් අනිවාර්යයෙන් එතැන සිදුව ඇති බව නිසල් වටහා ගත්තේය.එහෙත් දැන් විශ්ව ඉන්නා ව්යාපාරික හමුව ඔහුට වැදගත් හෙයින් ඔහු පාරමීට සමුදුන්නේය.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>පැමිණ සිටි ව්යාපාරික හිතවතුන් සමුගෙන යන්නට ගතවූ කාලය සිතුවාටත් වඩා වැඩිවූ අතර විශ්ව අතිශය කාර්යබහුල වූයේය.ඔවුන් සමුගෙන ගිය පසු විශ්ව නිසල් සොයා කාර්යාල කාමරයෙන් පිටට ආවේද එසැනින් අම්මා ශෙරිනා සමග ඔහු වෙතට ආවේද එක්සැනිනි.</p><p>"පුතා ඔයාගේ මේ ඔෆිස් එකේ හෙල්ප් එකට ශෙරීනා දුවවත් ගන්න.එයා මේ දවස්වල නිකම්ම ගෙදර ඉන්නෙ."අම්මාගේ ප්රකාශය විශ්වගේ ඉවසීම සීමාව ඉක්මවා යන්නක් විය.</p><p>"මම ස්ටාෆ් අරන් ඉවරයි අම්මා.ආයෙ මේකෙ ශෙරීනාට දෙන්න පෝස්ට් එකක් නෑ."විශ්ව එතැනින් මගහැරයන්නට උත්සාහ දරමින් කීවේය.</p><p>"අයියෝ මට පෝස්ට් ඕන්නෑ විශ්ව..මම ඔයාට හෙල්ප් කරන්න එන්නම්...අයි මීන් ඔයාගේ පර්සනල් සෙකට්රි විදියට මට ඉන්න පුලුවන් නෙ."ශෙරීනා විශ්වට ආසන්න වෙමින් පැවසීය</p><p>"මගේ සෙකට්රි නිසල්.ආයෙ මට වෙන සෙකට්රි ලා ඕනනෑ ශෙරීනා.thank you for your help.but this time no need any help."</p><p>විශ්ව එතැනින් නික්ම ගියේ එසේ පවසමිනි.</p><p>"දුව ඕවා ගණන් ගන්න එපා.එයා එහෙම කීවට මේවා දුව හොයල බලන්න ඕනෙ.මොකද ඔයා ඉස්සරහට එයාගෙ වයිෆ් වෙනවනම් මේව හොයන බලන එක ඔයාටත් අයිතියි." විශ්වගේ මවගේ ඒ ප්රකාශයට ශෙරීනා සිනහවක් පෑවද ඇයගේ සිත තුල වූයේ දැඩි ද්වේශයකි. එහෙත් එය නොපෙන්වා ඉන්නට තරම් ඇය කපටි සහගත වූවාය.</p><p>"විශ්ව මේ ටිකෙ බිසිනෙ ආන්ටි.ඒකයි ඔහොම වෙන්න ඇත්තෙ.මම එයාට හෙල්ප් කරන්නම්.ආන්ටි බය වෙන්න එපා."ශෙරීනාගේ වදන් වලින් විශ්වගේ මව සතුටින් පිනාගියාය.</p><p>"මට චීෆ් ගෙස්ට් ආව ගැනුකෙනා නම් ඇල්ලුවෙම නෑ දුව.ටිකක් ඔයා විශ්වට ක්ලෝස් වෙන්න ඕන ඔයිට වඩා.පිරිමි නම්ම ගන්න ඔයාට පුලුවන් වෙන්න ඕන.ඔය එක එක ගෑනු අය ළංවෙන්නෙ එහෙම නොවුනම."</p><p>අම්මා කෙනෙක් කිව නොයුතු අන්දමේ ප්රකාශයන් විශ්වගේ මව වෙතින් නික්මෙන විට ශෙරීනා උද්දාමයට පත්වූවාය.</p><p>"මටත් ඒ ගෑනි ඇල්ලුවෙම නෑ ආන්ටි.බොරු ඩිසිප්ලින් පෙන්නගෙන උන්නට මට නම් සැකයි ඒ කෙනා ගැන."</p><p>ශෙරීනා විශ්වගේ මවගේ සිතතුල වූ නොමනාප හැඟීමට තව තවත් පෝර දැමුවාය.</p><p>"දුව ඉන්නකො මම ඒ කවුද කියල හොයල බලන්නම්කො.විශ්වට ඕන ඕන හැටියට මා එක්ක නටන්න බෑ දුව."විශ්වගේ මව පැවසුවේ ශෙරීනාගෙ සිත උද්දාමයට පත්කරමිනි.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>"මචං කෝ පාරමී?"</p><p>නිසල් වෙත පැමිණෙන අතරේ විශ්ව ඇසුවේ අවට සිසාරා බලමිනි. නිසල් කතාබහක යෙදී උන් මිතුරා පිටත් කර යවා විශ්ව වෙත හැරුණේය.</p><p>"හදීසි කෝල් එකක් හොස්පිට්ල් එකෙන් ආව කියල යනව කියන්න කීවා.උඹ ක්ලයන්ට්ස්ල එක්ක මීටින් නිසා ඩිස්ටර්බ් කරන්න එපා කීව."</p><p>නිසල් විශ්වගේ ඇස් මගහැර පාරමී කියු දේ පැවසීය.</p><p>"මොකක් මොකක් ආයෙ කියපන් බලන්න."</p><p>විශ්ව නිසල්ගේ මුහුණ ඉදිරියට ආවේ නිසල් යමක් සඟවන බව වැටහුණ හෙයිනි.</p><p>"මම දන්නෑ බං.උඹලගෙ අම්මයි අර තොරොම්බල් කරත්තෙයි පාරමීගෙ දෙපැත්තෙ වාඩිවෙලා තරඟෙට වගෙ ප්රශ්න අහනව දැක්කා.මම එතනට ගිහින් එයාව එතනින් ගත්තා.මට මොකුත් කීවෙ නෑ .ඔන්න ඔය ටික උඹට කියන්න කීවා."</p><p>නිසල් පැවසුවේ විශ්ව දෙස බලමිනි.සිය මිතුරා දැනටමත් ඉන්නේ තරහෙන් පිපිරෙමින් බව නිසල්ට දැටහුණි.</p><p>"උඹ මොකෝ මේ ආයෙ යකා ආරූඪ වෙලා වගෙ."</p><p>නිසල් ඒ පිටම ඇසුවේය.</p><p>"යකා වැහෙන්නැද්ද බං අපෙ අම්මා ගෙ වැඩ වලට.ආන් අර බඩ්ඩව ගන්නලු මේකෙ වැඩට.ඒකි කියනව පර්සනල් සෙකට්රි වෙන්නම්ලු.මම කුණුහරුප දෙකක් නොකියා ආවෙ අමාරුවෙන්."</p><p>විශ්ව හිසකේ අතරට ඇඟිලි යවා අදිමින් පැවසීය.</p><p>"හරි හරි කූල් වෙයන් පොඩ්ඩක්.මෙතන වැඩ ඉවරයක් වෙනකල් පිස්සු නටන්නෙ නැතුව හිටපන්කො ."</p><p>නිසල් සිය මිතුරා අස්වසමින් පැවසීය.</p><p>"ශුවර් එකට අම්මයි අරකියි පාරොට මොනව හරි කියන්න ඇති බං.ඒත් මේ මනුස්සය ඇයි මට නොකියම ගියෙ."</p><p>විශ්ව කල්පනාවෙන් බරවිය.</p><p>"කෝ දැහැමි නංගිල?"</p><p>එකවරම විශ්ව ඇසුවේ යමක් සිහිවූවාක් මෙනි.</p><p>"අර කවුද කට්ටියක් එක්ක උන්නා.පාරමී යනකොට කියල ගියෙ එයාලව කැබ් එකකින් හොස්පිට්ල් ක්වාටර්ස් එකට එවන්න කියල.අඩුගානෙ දැහැමි ලට වත් කියල නෙවෙයි ගියෙ.හරිම කලබලේකින් උන්නෙ. "</p><p>නිසල් පැවසීය.විශ්ව නිසල් සමගින් දැහැමි උන් දෙසට යනවිට ඇය , අම්මා සමගින් කතාවක යෙදී උන්නාය.</p><p>"යකෝ තමුන් එක්ක ආව යාලුවා යනකල් උඹ දන්නැද්ද නංගි.පාරමී ගිහින්."</p><p>විශ්ව දැහැමි පසෙකට කැඳවා පැවසුවේ අම්මා වරදවා සිතයියැයි සිතාය.</p><p>"ම්..මොකක්..මොකක්...ඇයි එයා ඔයාගෙ අම්මා එක්ක කදේක වැටිල උනෙ.අපි ඉතින් ඔය අස්සට ගියෙ නෑ...ඩිස්ටර්බ් කරන එක හොඳ නැනෙ."</p><p>දැහැමි පැවසුවේ විශ්ව දෙස සිනහවද ගිලගනිමිනි.</p><p>"කොච්චර ලස්සනට කතාව ගිහින්ද කියල හිතාගන්න පුළුවන් ....උන්දැ නොකියම මාරුවෙච්ච එකෙන්.මට අපෙ අම්මා තඹ සතේකට ශුවර් නෑ."</p><p>විශ්ව ජංගමය අතට ගෙන පාරමීට ඇමතුමක් ගන්නට උත්සාහ කලේය.එහෙත් ජංගමය ක්රියා විරහිත කොට ඇත.එකත් එකටම ඇය අවුලෙන් විය යුතුය.</p><p>"ෆෝන් එකත් ඕෆ්.නංගි ඔයා අම්මා එක්ක දැන් යන්න.අර මනුස්සයාට මොකක් වෙලාද බලන්න.මම ඔතනට කඩන් බිඳන් යන එක හරිනෑනෙ.මම වෙහිකල් එක එක්ක නිසලයා එවන්නම්.ගිහින් බලල මට කෝල් එකක් දෙන්න...නැත්නම් නිසල් අත කියල එවන්න."විශ්ව කල්පනාවෙන් යුතුව පැවසුවේය.</p><p>නිසල් අමතා දැහැමි සහ ඇයගේ මව සිය රථයෙන් රෝහල් නිල නිවස්නය වෙත යැවූ විශ්ව මේ අවස්ථාවේ තමා හැඟීම් පාලනය කොට ගත යුතු අන්දම මැනවින් කල්පනා කලේය.පාරමී තමන් වෙත දුන් අවබෝධය මත තමා ඉවසීම ප්රගුන කල යුතුව ඇත.මෙතන එවන් ඉවසීමක් අවශ්යම පරිසරයකි.ඉතින් කලබල වීම නුසුදුසුය.එහෙත් ඇය එසේ නික්ම යාම හිතට දරාගන්නට අපහසු වේදනාවක් දැන්වීය.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>"මොකෝ බං උනේ.?"පාරමී තවමත් ඇඳගෙන ගිය සාරිය පිටින් ඇඳේ වැතිර සිටිනු දැක දැහැමි කමරයේ දොර අසලදීම විශ්මයට පත්වූවාය.කිසිත් පිලිතුරක් නැත.ඇයට නින්ද ගොසිනි.දැහැමි නිහඬවම පිටතට ආවාය.අම්මා කාමරයේය.නිසල් වාහනයේ සිටම ඇය දෙස බැලුවේ නෙතින් කිමදැයි අසන්නාක් මෙනි.</p><p>"නින්දගිහින් ...මං රෑ වෙල බලල විශ්ව අය්යට කෝල් එකක් දෙන්නම් කියන්න."</p><p>දැහැමි පැවසුවාය.</p><p>"මොකක් හරි අවුලක එයා ඉන්නෙ .අර ඇඳුම් පිටින්ම එහෙම්ම ඇඳේ."</p><p>දැහැමි නිවෙස දෙස බලමින්ම පැවසුවාය.නිසල් සුසුමක් හෙලා ඇය වෙතින් සමුගෙන ආපසු ගියේ රෑ බෝවි හෝ ඇමතුමක් දෙන ලෙස ඉල්ලමිනි.</p><p>"අම්මෙ...අතනදි විශ්ව අයියගෙ අම්මා අම්මගෙන් මොකුත් ඇහුවද ?"</p><p>ආපසු කාමරයට පැමිණි දැහැමි අම්මගෙන් ඇසුවේ හඬ බාල කරමිනි.</p><p>අම්මා සාරිය උනා දමමින්ම දැහැමි දෙසට හැරුනාය.</p><p>"ඇහුව කියන්නෙ ප්රශ්න පත්තරයක්නෙ.ඉවරයක් නෑ.ඒ අහල අහල ගිහින් තමයි පාරමී දුව ළඟින් ඉඳගත්තෙ.ඇයි පුතේ මොකෝ වෙලා තියෙන්නෙ.?"</p><p>අම්මා ඇසුවේ හඬ නොනැගෙන තරම් සෙමිනි.</p><p>"දන්නෑ අම්මෙ පාරමී එහෙම්ම ඇවිල්ල.ආන් ඒ සාරිය පිටින්ම නිදි.අම්මගෙන් මොනවද ඇහුවෙ කියන්නකො."</p><p>දැහැමි ඇඳෙහි හිඳගනිමින් ඇසුවාය.</p><p>"පාරමී දුව ගැන , කවුද කින්ද මන්ද මොනවද කරන්නෙ.. අපි අඳුනන්නෙ කොහොමද ...ඔන්න ඔය වගේ මහ ගොඩක්.ඒ අස්සෙ අර උන්නෙ උඩටත් යටටත් නැතුව ඇඳන් කෙල්ලෙක් ..අන්න ඒ ළමයා ගැන ලොකු පම්පෝරියකුත් ගැහුව.විශ්ව පුතා බඳින්න ඉන්නෙ ඒ ළමයලු.ඒ නිසා වෙන වෙන ආශ්රයන් තියේ නම් නවත්වන්න ඕනෙ කිව්වෙ.නිකම් මටත් තර්ජනේකට වගෙ කීවෙ."</p><p>අම්මා සාරිය අසල වූ පුටුව මත දිගහැරදමා පැවසුවාය.</p><p>"එකත් එකටම පාරමී ට මොනද හරි කියල වගෙ.අපි හෙමීට අහගම්මු.දැන් මම වොෂ් එකක් දාල රෑට මොනාව හරි උයන්නම්." දැහැමි තුවාය ද රැගෙන නාන කාමරයට වැදුනාය.අම්මා සුසුමක් හෙලා ඇඳෙහි හිඳගත්තාය.</p><div>******************************************************************************** </div><div><br /></div><div><div>යලි හමුවෙමු </div><div><br /></div><div>කිත්මා වාසනා දහනායක </div><div>(විසිරි සිහින)</div></div>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-47777468495114848452023-04-09T04:15:00.001-07:002023-04-09T04:15:53.661-07:0022 කොටස - හදේ කොතැනක හෝ හිඳී ඔබ<p> 22 කොටස</p><p>21 කොටසට මෙතනින් <a href="http://wisirisihina.blogspot.com/2023/04/21.html">21</a></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrv9KFGKZiInSgR4lPT5Opkt0uSuMExXOQlQM0zRqv_GvBjDuslS2jvEVGKMa8PdZie7L9Nqec06-hRw20ZV7PAIMi4bQswz4F13whmLv_8ZlQZq1Hgtp9M9eq3lgTqq4BJ-ysJIOjc7kBu3hsRIYsM34t2T2K1_xABGIMYaBn-e9UDHSqv4Mxsu-i/s2560/a6.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="2560" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrv9KFGKZiInSgR4lPT5Opkt0uSuMExXOQlQM0zRqv_GvBjDuslS2jvEVGKMa8PdZie7L9Nqec06-hRw20ZV7PAIMi4bQswz4F13whmLv_8ZlQZq1Hgtp9M9eq3lgTqq4BJ-ysJIOjc7kBu3hsRIYsM34t2T2K1_xABGIMYaBn-e9UDHSqv4Mxsu-i/s320/a6.jpg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p>විශ්ව නික්ම ගිය පසු පාරමී සයනයේ දිගා වූයේ ජංගම දුරකතනයද රැගෙනය.ඔහු තිගැස්වූ ඒ සේයාරුව තමා කලක් බෙහෙවින්ම ආසා කල, එහෙත් පසුකලක තමාට අහිමිව ගිය සේයාවයි.අදටත් තමා ජංගමයේ මුහුණතෙහි එම සේයාරුව තබාගෙන සිටින්නේ මන්දැයි පාරමීටම සිතාගන්නට නොහැක.</p><p>අම්මා එය ජංගමයෙන් ඉවත් කරදමන්නට කාලයක් වෙර දැරුවාය.</p><p>'අනේ මැණික මට ඕක දැක්කම දරාගන්න බැරිතරම් දුකයි.ඔයා ඇයි ඕකම දාගෙන ඉන්නේ."</p><p>අම්මා ඇසුවේ කඳුළක් පිරීයන දෑසිනි.</p><p>"අම්මා මේක දකින වරයක් පාසාම මට මං කවුද , මං අද මෙතනට ආව හැටි මතක් වෙනව.ඒ හැමදේම අමතක වෙන්න ඕනම නෑ කියලයි මට හිතෙන්නෙ අම්මා."</p><p>එදවස තමා අම්මාට කියූ අන්දම පාරමී ට සිහිවිය.</p><p>අද මොහොතකට පෙර විශ්වට පැවසූ අන්දමට තමාද ගිනි සහ අලු මතින් නැගී උන්නේ ෆීනික්ස් කිරිල්ලියක් සේම නොවේදැයි පාරමීට සිතුණි.</p><p>මිනිසුන් ජීවිතය පුරාම ඇද වැටෙන බොහෝ සිදුවීම් ඇත.සමහර ඒවා දෛවය උදාකරන දේ වන අතර තවත් සමහර දේවල් මිනිසුන් විහින් ඇතිකර ගන්නා කඩාවැටීම් ය.ඒ කොයි එක වුවත් වඩා වැදගත් වන්නේ වැටුණ මොහොතක යළි නැගී සිටීම මෙන්ම නැවත නැවතත් එම කඩාවැටීම් වලට ලක් නොවී සිටීමනේදැයි පාරමී සිතුවේ තම ජීවිතයේ අත්දැකීම මතම පිහිටා සිටුමිනි.</p><p>කෙසේ වුවත් ජීවිතය යනු සිහින බිඳීම් වලින් යළි යළිත් නැගී සිටීම ය. අලුතින් සිහින එකතු කිරීමය .තම අද මේ සිටින්නා වූ තැනට ඒමට කෙතරම් කාලයක් ජීවිතය සමගින්ම තමා සටන් කළේ දැයි පාරමී යළි යළිත් සිතුවාය .මහා කටු අකුල් වල පවා මල් පිපෙන බව ජීවිතය තමන්ට කියා දුන්නේය.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>අනුරාධපුර ගමන නිමාවූයේ මිහින්තලයේ සම්පූර්ණ වරුවක්ම ඇවිදීමෙන් අනතුරුවය. මඳ වැහි බීරමක් තිබූ එදවස දැඩි අව් රශ්මිය ඔවුනට පීඩාවක් කළේ ද නැත. මිහින්තලයේ ගල්පඩිපෙල නගින අතරතුරදී පාරමී ගේ සොඳුරු සේයාරූ බොහොමයක් විශ්ව අතවූ කැමරාවේ සටහන් විය.</p><p>දිවා අහරද අතරමග වූ අවන්හලකින් ගත් ඔවුන් ආපසු නවාතැන් ගත් හෝටලය වෙත අවුත්...පිටත් වීමට සූදානම් වූහ.ගතවූ දින දෙක ජීවිතයට එක්කලේ බොහෝ සැනසීමක් මෙන්ම සුන්දර අත්දැකීමක්ය. ජීවිතය අන්න ඒ තරම්ම සුන්දර දැක්මකි.</p><p>හැන්දෑවේ ආපසු එන අතරමග කුඩා අවන්හලක් අද්දර වාහනය නැවතූ විශ්ව පාරමී සමගින් පිටතට බැස්සේ තේ පානය කරන්නටය.සංචාරක මණ්ඩලයෙන් පවත්වාගෙන යන ඒ අවන්හල දෙස් විදෙස් සංචාරකයන් අතර ඉතාම ප්රචලිත වූවක් විය.</p><p>"එක දිගට ඩ්රයිව් කරද්දි මාර කම්මැලි කමක් එන්නෙ පාරෝ. ඒකයි චුට්ටක් ඉඳල යමු කීවෙ."</p><p>අවන්හලේ උඩුමහලේ කෙළවරක අසුන් ගනිමින් විශ්ව පැවසුවේය.</p><p>"හෙට ඉඳන් වැඩට යන්න ඕනෙ කියල මතක් වෙනකොට කම්මැලියිත් එක්ක."</p><p>පාරමී දෙස බලමින් සිනාසෙමින් ඔහු යළිත් කීවේය.</p><p>"ඔයාගෙ අතිජාත මිත්රයා කෝල් කලෙ නැද්ද ...පුදුමයි...."</p><p>පාරමී හිනාවුනේ නිසල්ගේ බැනවැදීම් සිහිකරමිනි.</p><p>"අපෝ ඊයෙ රෑත් වදේ ගැහුවා.මම ඔයා එක්ක ආවා කියල කිව්වෙ නෑ පාරෝ.මිනිහට සැකයි.ඒත් මම තනිවම වෙන ගමනක් ආව වගෙ කිව්වෙ."</p><p>විශ්ව පැවසීය.</p><p>"ඇයි ඉතින් ..."</p><p>පාරමී මඳක් කතාව නවතා විශ්ව දෙස බැලීය.</p><p>"නිසල් වුණත් ඔයා ගැන පොඩියට හරි වරදවා හිතන්න ඕනෙනෑ පාරෝ.මේක ලංකාවනෙ.අපි කොච්චර අපි ගැන දැනගෙන උන්නත්..අනෙක් අය අපි ගැන ජජ් කරන අන්දමට මාත් තාම බයයි."</p><p>විශ්ව පැවසුවේය.</p><p>සත්තකින්ම ආසියානු සංස්කෘතිය තුල , විශේෂයෙන්ම ශ්රීලංකාවේ මේ ගෙවන පරිසරය තුල පෙම්වතුන් නොවන යුවලක් දිහා බොහෝ නෙත් හැරෙන්නේ කුකුසකින් යුතුවය.වැඩුණු ගැහැණියක් සහ පිරිමියෙක් අතර මිත්රත්වයක් පමණක්ම පවතී යන්න පිළිගන්නට බොහොමයක් දෙනා අකමැතිය.</p><p>පාරමී එන්නට මොහොතක් තබා මුහුණ මඳක් සෝදාගන්නට අවන්හලේ කෙළවරක වූ නාන කාමරය වෙත ගියාය.තවත් පැය ගණනාවක් ආපසු යන්නට ඇත.හෙට රෝහලට යන්නටද ඇත.ඉදින් හෝරා ගෙවී යන්නේද අතහරින්නට ලෝභ අන්දමටය.</p><p> </p><p>මඳ දුරක් නිහඬවම රිය ධාවනය කල විශ්ව පාරමී දෙස බැලුවේ හිස හරවා යන්තමට මෙනි.පාරමී කල්පනාවකය.එය බිඳින්නට නොහැකි වුව සිත දවන ඒ කාරණය අසා දැනගන්නටද අවැසිමය.ඔහු සෙමින් සුසුමක් හෙලීය.</p><p>"ඇයි..?"</p><p>පාරමී ඒ සුසුම් සරයෙන් එක්වනම විශ්ව දෙස බැලුවාය.</p><p>"කියන්න මට ..."</p><p>විශ්ව අසන්නේ ජංගම දුරකතනයේ මුහුණතේ වූ ඒ සේයාරුව ගැනය.එය පාරමීට වැටහුණි.</p><p>"ඔය මගෙ ජීවිතේ turning point එකක් වුණ කාලෙ විශ්ව.ඒක ලස්සන කතාවක් නෙවේ.."</p><p>පාරමී සිනාසෙන්නට තැත්දරමින් පැවසුවාය.එම කතාව දන්නේ ඉත අල්ප පිරිසකි.එය පාරමී ගෙන් ඔවුන් වත් නොඅසන්නේ එය අතීතයට එක්ව බොහෝ කලක් බැවිනි.විශේෂයෙන්ම දැහැමි ඒ සම්බන්ධව කිසිවක්ම පාරමී සමගින් කතාකලේම නැත.</p><p>"ඔය පින්තූරෙ මම ඒලෙවල් අන්තිම කාලෙ ගත් එකක්.මම දන්නව ඔයා ශොක් වුණා මගෙ කොණ්ඩෙ දැකල.දැන් ඉතින් මේ බෙල්ල ගාවටනෙ කොණ්ඩෙ.ඇත්තෙන්ම මට තිබ්බෙ ලේසියෙන් කීකරු කරගන්න බැරි කොණ්ඩයක්.මේකෙ මේ දණහිසෙන් පහලට පේන්නෙ ඔය කොණ්ඩෙ කපන්න කලින් ට්රිම් එකකුත් කරල."</p><p>පාරමී හිනැහුණේ ජංගමයේ මුහුණත යළි විශ්වට පෙන්වමිනි.විශ්ව මොහොතකට රිය මාවත අයිනට කර නැවැත්වීය.ඔහු යම්තාක් දුරට කැලඹෙමින් තිබුණි.</p><p>"ඒලෙවල් අන්තිම කාලේ මගෙ පීරියඩ්ස් සෑහෙන්න අවුල් වුණා.ඔයාට මේවා තේරෙන එකක් නෑ.ඒත් ඉතින් අහපු නිසා මේ කියන්නෙ මම."</p><p>පාරමී පැවසුවාය.විශ්ව නිහඬව අසාඋන්නේය.නංගී ගෙදර උන්නද ඇයගේ පෞද්ගලික මෙවන් කාරණා විශ්වගේ කණට හසුවී නැත.</p><p>"ඉතින් ඒලෙවල් කිට්ටුවෙද්දි ලොකු බඩේ කැක්කුමක් එක්ක ඒ දේවල් වෙනස් වෙද්දි අම්මා මාව එක්ක ගියා VOG කෙනෙක් ළඟට.එයා මාව බලපු ගමන් ස්කෑන් එකක් කලා.ඒකෙ රිපෝට් බලලා ඩොක්ටර් අම්මා එක්ක ශොක් වෙලා වගෙ එදා කතාකල හැටි මට මතකයි."</p><p>"මිසිස් රත්මල්ගොඩ ...මගෙ සැකය ටිකක් තහවුරු වුණා ස්කෑන් එකෙන්.ඒත් අපි ලේ පරීක්ෂණ කීපයක් තියනවා කරලම බලමු.ඩෝන්ට් වොරි."ඔහු එදවස අම්මා සමග නොකියා කියූවේ තමාට යම් අසනීපයක් ඇති බවය </p><p>"ඉතින් එදා ඉඳන් පරීක්ෂණ බරගණනක් කලා.අන්තිමට තීරණය කලා මගෙ ගර්භාශය පුරාම පිළිකාවක් පැතිරිලා කියල.ඒක කීමොතෙරපි වලින් ගොඩදාන්න බැරි තරමට පැතිරිලා ඉවරයි අහුවෙනකොට.ඉතින් තිබුණ අවසානම සහ එකම ප්රතිකාරය උනේ ගර්භාෂය ඉවත් කිරීම.ඔපරේෂන් එකෙන් පස්සෙ කීමෝ යන නිසා කොණ්ඩෙ කොහොමත් කපන්න උනා.ඔය පින්තූරෙ ඒ කපන්න විනාඩි ගාණකට කලින් ගත් එකක්."</p><p>පාරමී සුසුමක් සමගින් කතාව කියා නිමකලාය. ඉදින් ජීවිතය තමාට බැටදුන්නේ එලෙසය.මහරගම මෙන්ම පෞද්ගලික පිළිකා ප්රතිකාර මධ්යස්ථාන වලද මාස ගණන් කාලය ගතවිය.දණහිසෙන් පහළට ගලාහැලුණ ගණ කොණ්ඩය ඉවත් කල පසු ඉතුරු වී ගිය කෙස් ටිකද ගිලිහී යන්නට වු කාලයක් තිබිණ.</p><p>ජීවිතය තමාට අභියෝග කලේ ඒ අන්දමිනි.බෙහෙත් සමගින් ඔට්ටුවෙමින් මහරගම අපේක්ෂාවේ සිටින කාලයේදී අම්මා දැහැමි සමගින් පාරමී ගේ පාඩම් සටහන් පිටපත් කළාය.ගුරුවරුන්ගෙන් අවසර ගෙන පාඩම් පටිගත කොට ගෙන ආවේ දැහැමිය.සංකූලතා අඩු දිනවල හැකි අන්දමින් පාඩම් කළද බැරි දිනවල් බොහොමයක් තිබුණ බවද ඇයට මතකය.</p><p>"ඔය ළමයගෙ ජීවිතේ ශුවර් නෑනෙ .ඉතින් ඒලෙවල් කරන්න මොකටද මහන්සි කරවන්නේ" යැයි ඇසූ අසල්වාසීන්ද නෑයන් නොවන නෑයින්ද සිටියද අම්මා නොසැලුණාය.</p><p>අම්මා තුළ පාරමී සුවවන බවට තිබූ විශ්වාසයට සොබාදහමද ඉරණමද බෙහෙවින් යටත් විය.</p><p>"අපි පුළුවන් හැටියට ඒලෙවල් ලියමු මැණික.ඔයා හයියයි.ඔයාට මේ අභියෝගයට මුහුණ දෙන්න පුළුවන්"</p><p>අම්මා තමන් එසේ උනන්දු කලේ රෝගයට තමාගේ ඇති අවධානය වෙනස් කරන්නට බව පාරමී වටහාගත්තාය .තාත්තා මියගියාට පසු මග නොවැටී සිටින්නට හැමදාම හිතට හයියක් වූඅම්මා එදාත් තමා නැගී සිටවූ අන්දම පාරමීට සිහිවිය.</p><p>"ඊට පස්සෙ මම හොස්පිට්ල් ඉඳන් නිවාඩු ගිහින් ඒලෙවල් ලිව්වා.ලියල ආපහු හොස්පිට්ල් එකේ ට්රීට්මන්ට් වලට ආවා.ඉතින් ඉන් පස්සෙ ආයෙ අර වගෙ කොණ්ඩයක් වැවුණෙ නෑ."</p><p>පාරමී ජංගමයේ වූ සිය දිගු කොණ්ඩය සහිත රුව දෙස බලාගෙනම පැවසීය.විශ්වගේ හිත තුළ ඇතිවූ කම්පනය ඔහුටම හිතාගන්නට නොහැකි විය.මෙතරම් අභියෝගයන් ජීවිත වෙතට එන ලොවක තමා කම්පා වෙමින් ඇත්තේ කුමකටද..?</p><p>"දැන් එතකොට ඒක සම්පූර්ණයෙන් ම සනීප වෙලාද පාරෝ."විශ්ව ඇසුවේ ඒ පහව නොගිය කම්පනයෙන්මය.</p><p>"ඔව් womb එකත් ඒ අවට අනෙක් ඒවා එක්කම ඔක්කොම අයින් කලානෙ.ඉතින් ඒ වගෙ වෙලාවක ජීවිතේ රැකගන්න ඩොක්ටර්ස්ලා කරන්න ඕන හොඳම දේයි කරන්නෙ.දැන් මම ඇනුවල් චෙකප් එකක් විතරක් කරගන්නවා."</p><p>පාරමී මඳ සිනහවකින් පැවසුවාය.</p><p>"විශ්ව, ඒ සිදුවීමෙන් පස්සෙ මං මට වැඩියෙන් ආදරේ කරන්න ගත්තා.තමන් තමන්ට ආදරේ වීම ඇතුළේ අනෙක් කිසිකෙනෙක්ට වට්ටන්න බැරි පෞරුෂයක් ගොඩ නැගෙනවා.මම ඔයාගෙන් දැන් බලාඉන්නේ අන්න ඒක ගොඩනැගෙන කල්."පාරමී සංවාදය නිමාකරමින්ම පැවසුවාය.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> ***</span><br /></p><p>පාරමී වාට්ටුවට පැමිණෙන විට උදෑසන අට පසුවූවා පමණි.වාට්ටුවේ ඒ වේලාවට සියල්ලන්ම කලබලයෙනි.</p><p>"ඉක්මන් කරන්න මැඩම්ත් ආවා.දැන් වෝඩ් රවුන්ඩ් වෙලාව."</p><p>සුනන්දා රෝගියෙක් ඇඳට යවමින් පවසන්නීය.ඇතැම් වේලාවල් වලට හඬ උස් කර කතානොකල හොත් රෝගීන් ගණනකට ගන්නේද නැත.ඒ තද ස්වරයන් ඇත්තෙන්ම රෝගීන්හට අනාදරයකින් පවසන්නක් නොවන මුත් බාහිර පුද්ගලයන් එය දකිනු ඇත්තේද නුහුරටමය. </p><p>"ප්රසංගි කොහොමද ඉතින් ....දැන් හොඳටම හොඳයි නේද...?"පාරමී ප්රසංගිගේ ඇඳ අසල නැවතෙමින් ඇසුවාය.</p><p>"ඔව් මැඩම්. මම උන්නටත් වඩා හොඳින් කියල දැන් මට හිතෙනවා."ප්රසංගිගේ කතාබහ ඇතුලු හැසිරීම් සියල්ල කාලය යථා තත්වයට පත් කොට තිබුණි.</p><p>"වෝඩ් රවුන්ඩ් ඉවර වුනාම එන්න මට ඔයා එක්ක කතාකරන්න ඕනෙ."</p><p>පාරමී ඊළඟ රොගියා අසලට යමින් පැවසුවාය.වෛද්ය රහල් ඒ වන විට තෙමසක පුහුණුවක් සඳහා විදෙස් ගතව උන්නේය.පාරමී මේ සම්බන්ධය ගැන සියලු තතු දන්නා බව ප්රසංගිටද ඒ වන විට රහසක් වූයේ නැත.</p><p>වාට්ටු නිරීක්ෂනය අවසානයේ ප්රසංගී කාර්යාල කාමරයේ මේසය එහා පසින් හිඳගෙන උන්නේ පාරමී එනතුරුය.යාබද නානකාමරයට ගොස් අත සෝදාගෙන පැමිණි පාරමී සිය අසුනට වූයේ ප්රසංගි දෙස සිනාමුසුව බලමිනි.</p><p>"ඉතින් ප්රසංගි , මොකද දැන් ප්ලැන් එක."</p><p>පාරමී ඇසුවේ තමා ඉදිරිපස හිඳසිටිනා යුවතියගෙනි.ඇය මීට කලකට පෙර වාට්ටුවට ආ මුල් දිනය පාරමීට සිහිවිය.එදාත් අදත් අතර ඇත්තේ කෙතරම් වෙනසක්ද?</p><p>"ම්..මැඩම්....රහල් කියන්න ඇතිනේද අපි ගැන."</p><p>ප්රසංගි බිම බලාගෙනම හඬ අවදිකලාය.</p><p>"ඔව් මම දන්නවා."</p><p>පාරමී සිනාසෙමින් පැවසුවාය.</p><p>"මැඩම් , පණිවුඩ පිට පණිවුඩ හොස්පිට්ල් එකෙන් ගියාට ගෙදර අයගෙ කිසිම ප්රතිචාරයක් නෑනෙ.මම ආයෙ එයාල ගාවට යන්න කැමැත්තක් නෑ."</p><p>ප්රසංගිගෙ හඬ ස්ථිරසාර විය.</p><p>"ඔයා අවුරුදු දහ අටට වැඩි ගෑනු ළමයෙක්.ඔයාට මේ පවතින තත්වෙ උඩ දැන් ඔයාහෙ ජීවිතේ තීරණ ගන්න පුළුවන්."</p><p>"ඔව් මැඩම් රහල් ට්රේනින් ඉවර වෙලා ඇවිල්ල මැරි කරමු කීවා."</p><p>ප්රසංගි ගේ මුහුණේ ළා රතක් මතුව තිබිණ.ඒ ප්රේමයේ සුන්දර මතකයන් නිසා වන්නට ඇත.</p><p>"හොඳයි ප්රසංගි...මගෙන් වෙන්න අවශ්ය දෙයක් තියේ නම් කියන්න."</p><p>පාරමී ඇයට සමුදෙමින් පැවසුවාය.මියෙන්නට හෝ සදාකාලික උම්මත්තක භාවයකට පත්වන්නට ඉඩ තිබු ජීවිතයක් මෙලෙස ගොඩගත්තේ අන්කිසිවක් මගින් නොව ආදරය කරුණාව දයාව වැනිවූ මානව ගුණාංග මතමය.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>"මට හිතෙනවා විශ්ව අයියා උඹ ගැන මොකක් හෝ බලාපොරොත්තුවක් ඇතුව ඉන්නෙ කියල"</p><p>එළඹි සන්ධ්යාවේ දැහැමි සමගින් ඇමතුමක යෙදුණ පාරමී තිගස්වමින් එක්වරම ඇය පැවසුවාය.</p><p>"සමහරක් විට එහෙම එකක් තියෙන්න ඇති.ඒත් මගේ ෆොටෝ එක ෆෝන් එකේ දැකල එදා මගෙන් අර විස්තරේ එයා දැනගත්තා.ඉතින් ඒ දේ දැනගත්තට පස්සෙ යම් එහෙම අදහසක් තිබුණා නම් ඒක එහෙම්ම නැතිවෙන්න ඇති.ඒක තමා වෙන්නම ඕනත්"</p><p>පාරමී පැවසුවේ ස්ථීර හඬකිනි.</p><p>"උඹට උගන්වන්න මම ඉගනගෙන නෑ මෙඩ්කල් සයිඩ් එකෙන්.ඒත් බං මේ මානසික බැඳීම් කියන දේවල් ඔය වගේ කාරණා එක්ක ගත්තම ගණන් නොගන්න ඒවා"</p><p>දැහැමි පැවසුවේ නිසල් පෙරදවසක ඇය සමගින් විශ්ව ගේ හැසිරීම් වල වෙනස ගැන කියද්දී ඔහු දුටු වෙනස්කම් ගැන කී හෙයිනි.</p><p>"දැහැමි ...ඔච්චර සරලව ඕව ගැන හිතන්න අපි දහ අටේ කොල්ලො කෙල්ලො නෙවෙයි දැන්. ලව් ඇට් ෆස්ට් සයිට් වගේ ඒවා ළමයෙක් නැති කතාව නැන්දම්මාගේ වචනෙන් දෙකෙන් එනකොට පලායනවා. දෙයක් වෙන බව දැන දැන ඔහොම සම්බන්ධකම් ඇතිවෙන්න ඕනද...මෙච්චර කල් මට එහෙම ඕනකමක් තිබුණෙ නෑනෙ.ඉස්සරහටත් එහෙම තමයි."</p><p>පාරමී පැවසුවේ හඬ මඳක් අඩුකරමිනි.මෙතුවක් කල් තමාගේ ජීවිතයට වෙනත් අයකුගේ ආගමනය අවශ්ය වූයේ නැත.ජීවිතය මේ අන්දමින් ගෙවන්නට තමා තීරණය කොට හමාරය.</p><p>"අපි ඔය කතාව නවත්වමු. මම වික් එන්ඩ් එකේ එනවා ගෙදර.ඒ ආව ගමන් ඔහෙත් එන්නම්"</p><p>පාරමී ඇමතුම හමාර කරමින් පැවසුවාය.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>ජීවිතයේ මෙතුවක් කල් තමාහට එවැනි බැඳීම් අවශ්ය වූයේම නැත.සිරුරෙහි රසායනය ඉල්ලා සිටින ඇතැම් මානුෂික හැඟීම් අවශ්යම වූ තුරුණු වියෙහිදී පිළිකාව තමන්ට අභියෝග කලේය.එහෙත් ඒ කාලයේදී හෝ සිත්ගත් යෞවනයෙක් තමාට හමුව නොතිබුණි.ඉතින් පිළිකාවේ බලපෑම තමන්ට එල්ලකලේ ඊට එහා අභියොගයකි.</p><p>විදෙස් ගතව ඉගන ගත් කාලයේ මෙවන් ගැටලු ගණන් නොගන්නා විදෙස් තරුණයින් ඕනෑ තරම් ඇසුරේ උන්නද ඒ එක ඇසුරක් හෝ මිත්රත්වය යන මායිමෙන් පිටට ගියේ නැත.හිතට දැනෙන කිසිවෙක්ම , හිත හොල්ලන කිසිවෙක්ම ඒ අතර උන්නේ නැත.ඉදින් ජීවිතය පසුතැවුණේද නැත.</p><p>එහෙත් විශ්ව දුටු මුල්ම දිනයේ පවා තම සිත තිගැස්සුණ බව පාරමී ට මතකය.නහර පුප්පාගෙන දුරකතනයෙන් කෑගසද්දීත් ඔහුගේ දෑස් තිබුණේ තමා ලඟමය.ඒ බැල්මට තමා සසල නොවීයැයි පාරමී ට කියන්නට නොහැක.</p><p>විශ්ව ගේ ආගමනය හොඳම යාළුවෙක් යන නිර්නායකයේ රඳවන්නට පාරමී වෙර දැරූවද ඔහු වෙතින් තමා ලබන සැලකිල්ල,රැකවරණය ඔහු සම්බන්ධ යම් විශේෂයක් හිතට දනවන්නට සමත් විය.එහෙත් ඔහු ද පිරිමියෙකි.එහෙයින් තමා ගැන සත්යය දැනගත් පසු ඔහු සිත තුල යමක් වී නම් එයද ඉවත්ව යනු ඇතැයි පාරමී සුසුමක් හෙලා සිතුවාය.</p><p>අම්මා මියයාම සමග මාලනීද ආරාමගත වීම එක් අන්දමකින් තමා හුදෙකලා කොට දමා ඇත.සමහරක් විට විශ්ව ට උදව් කිරීම හරහා තමන්ද මානසිකව සතුටක් ලබන්නේ ඒ ඇසුරෙන් විය යුතුය.</p><p>"පාරෝ....දවස් ගානකින් කතාකරන්න ලැබුණෙ නෑ. "</p><p>ලද ඇසිල්ලේ අමතන විශ්ව පැවසීය. අනුරාධපුර ගමනින් පසු දින ගණනාවක් යනතුරුම විශ්ව කාර්යබහුල වූවා මෙන්ම පාරමී ද රෝහලේ වැඩකටයුතු අතර සිරවූවාය.</p><p>"මාත් බිසි වුනා මේ ටිකේ.ඉතින් කොහොමද විශ්ව වැඩ කටයුතු."</p><p>වෙනදා තරම් ඔහු සමග කතාකරද්දී ඇතිවන සැහැල්ලුව තමා වෙත නැති බව පාරමී ට දැනුනි.</p><p>"ඕපනින් එකට තව සතියනෙ පාරෝ.යකා බැඳගත්තා වගෙ වැඩ.ඔන්න කිසි වැඩක් දාගන්න එපා.මම දිනේ කිව්වනෙ."</p><p>විශ්ව ගේ හඬ සතුටින් ජීවයෙන් උතුරාගොස් ය.</p><p>"හරි හරි...ඒ දිනේ වෙන් කරල තියෙන්නෙ. "</p><p>පාරමී ද ඒ සතුටට හවුල් වූවාය.</p><p>"පාරෝ.....?"</p><p>විශ්ව මොහොතකට පසු ප්රශ්නාර්ථයක් ඇතිව ඇයට කතාකලේය.පාරමී නිහඬවම උන්නාය.</p><p>"ඔයා මොකුත් ගැටලුවකද ඉන්නෙ.මට මොකක් හරි වෙනසක් දැනෙනවනෙ."</p><p>විශ්ව ට තමාගේ වෙනස වැටහෙන්නට තරම් ඔහු තමා ගැන අවධානයෙන් සිටින්නේද.? අනෙක් අතට ජංගමයෙන් ඇසෙන සීමාවේ පමණක් ඒ වෙනස ඔහු කෙසේ නම් වටහා ගත්තේද ?</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> ***</span><br /></p><p>විශ්ව යළි සිය ව්යාපාරය ඇරඹුවේ අලුත්ම මුහුණුවරකිනි.කාලයක් තිස්සේ මියගොස් තිබූ බලාපොරොත්තු එකින් එක පණ නගා මල්ඵල දරන්නට පටන් ගෙනය. නිසල් මේ සම්බන්ධයෙන් පසුවූයේ ඉමහත් ප්රීතියකිනි.</p><p>"උඹ මේ තැනට එන්න තිබුණේ අවුරුදු ගානකට කලින්. කොහොමින් කොහොම හරි ගතවෙච්ච කාලේ ගැන නොහිතා ආයෙ මේ ඔක්කොම ලස්සනට අලුතින් පටන් ගන්න එක ගැන මට පුදුම සංතෝසයි."</p><p>නිසල් පැවසුවේ සුභ මොහොතින් විවෘත කරන දාට පෙර දිනය. විශ්වගේ දෑස් පුරා කවදාවත් නොදුටු තරමේ දීප්තියක් නිසල් දුටුවේය. </p><p>"අවුරුදු ගානකට කලින් අර දොස්තර නෝනා හම්බුනා නං අපි ඒ කාලෙම ගොඩයන්න තිබුන තමයි බං. කොහෙද ඒ අම්මණ්ඩි එතකොට ඉඳලා තියෙන්නේ රටනෙ."</p><p>විශ්ව හිනැහෙමින් පැවසීය.</p><p>"එතකොට ඔක්කොම ඒ දොස්තර නෝනාටයි ක්රෙඩිට් එක යන්නෙ ...අපි කැලේ ."</p><p>නිසල් සිනහාසුනේ මහහඬිනි.</p><p>"උඹලා මං වෙනුවෙන් කරපු කැපකිරීම මං කවදාවත් අමතක කරන්නේ නැහැ මචං .ඒත් මගේ මානසික කඩාවැටීම කියන එක හරියටම අල්ලගත්තෙ පාරමී. දොස්තර කෙනෙක් විදියට නොවුනත් එයා මට හුගක් හුඟක් දේවල් කියලා දුන්නා. මන් ටික ටික හැදෙන්න ගත්තෙ එතන ඉඳලානෙ බං."</p><p>විශ්ව සිය අසුනේ හිඳ ගනිමින් පැවසූයේ දැඩි හැඟුම්බර විලාසයකිනි.</p><p>"ඒක නං ඇත්ත .අපි ඔක්කොම උඹට කොච්චර කිව්වද ඒත් උඹ ඇහුවෙ නෑ.අඩුගානෙ පාරමී එහෙම උඹට ක්ලෝස්වුන එක කොච්චර වටිනවද බං."</p><p>නිසල් පැවසුවේ සිය මිතුරා ගැන උපන් අවංකම ප්රීතියෙනි .</p><p>"දැන් ඔක්කොම arrangement හරි නේද ...කෝකටත් ඩබල් චෙක් කරපන්."</p><p>විශ්ව පැවසුවේ නිසල්ටය.</p><p>"චීෆ් ගෙස්ට් එයි නේද ? අන්තිමේ හොස්පිට්ල් එකේ ලෙඩෙක් පිස්සු කෙලිනව කියල නෑවිල්ල ඉඳීද?" නිසල් ඇසුවේ මහහඬින් සිනහසෙමිනි. </p><p>"ගෑනි දන්නෙ නෑ චීෆ් ගෙස්ට් එයා කියල.මෙතන ඇවිල්ල සෙනඟ අස්සෙත් මට දඩෝරියන් ගාලා පාරක් නොදුන්නොත් තමා පුදුම." විශ්ව පැවසුවේ නිසල් හා එක්ව යන සිනහවෙන්මය.</p><p>කාලයක් දුක, කඳුළ ,ශෝකය සහ අපේක්ෂා භංගත්වයෙන් උතුරා ගිය සිය මිතුරා අද සිටින්නේ සාර්ථකත්වය අභිමුවය.ඉදින් නැවත ඔහුට ආපස්සට පය තැබිය නොහැකි තරම් ය.මෙතුවක් කල් තමා සමගින් උන් සෙසු මිතුරු ඇසුරට දැන් පාරමී ද එක්වී ඇත.නිසල් සැනසුම් සුසුමක් හෙලා ඇවිද ගියේ තවත් සොයා බැලීය යුතු දේවල් තිබේදැයි සිතමිනි.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>"දැන් විශ්ව අයියාගෙ company එක open කරන උත්සවයට උඹ යනවා නේද ?"</p><p>දැහැමි දුරකථන ඇමතුමක රැඳෙන මොහොතේදී පාරමී ගෙන් ඇසුවාය.</p><p>"ඔව් යන්න ඕනනේ ...නැත්තං ඉතිං ඔලුවත් එක්ක කයි"</p><p>පාරමී හිනැහෙමින් පැවසුවාය </p><p>"තාමත් ඔය ඔලුව කන මල පනින තත්ත්වයෙම ද මිනිහා ඉන්නේ.මං හිතේ දොස්තර නෝනා බෙහෙත් දීලා ගිනි පුක් ගාය අඩු වෙලා ඇති කියලා "</p><p>දැහැමි හිනැහෙමින් ඇසුවා ය .</p><p>"අපොයි ඒව ගානට අඩු වෙලා තියෙන්නේ .ඒ උනාට කොයි කොයි වෙලාවේ ඒ යකා දුම්මල වරම ගන්නවද මන්දා. කෝකටත් සූදානමින් ඉන්න එක හොඳයිනේ .උඹයි අම්මයි එනවද මාත් එක්ක යන්න.?"</p><p>පාරමී ඒ සිනහවට එක් වෙමින්ම ඇසුවාය.</p><p>"ඔව් සෙනසුරාදා නේ .අම්මයි මායි සිකුරාද හවස එන්නම්කෝ ක්වාටර්ස් එකට." දැහැමි ඇමතුමෙන් සමුගනිමින් පැවසුවාය.</p><p>සමීපතමයෙකුගේ සාර්ථකත්වය යනු හොඳම මිතුරකු හෝ මිතුරියකට තමන්ගෙ සාර්ථකත්වය හා සමානවම සතුටු වියහැකි කාරණයකි. පාරමී අද දවසේ විඳින්නේ තමා විසින් හෙළි පෙහෙළි කර දුන් විශ්වගේ ඒ ගමන් මගේ සාර්ථකත්වයේ ප්රතිඵලයයි.</p><p>අවසාන පරීක්ෂාවද කර අවසන වෙහෙස කෙතෙක් වුවද පාරමීට ඇමතුමක් නොදී නිවෙසට යාමට විශ්වගේ හිත ඔහුට ඉඩ දුන්නේ නැත.වේලාව දහය පසුවී විනාඩි පහලොවක් ලෙස ඔරලෝසුව දක්වන මොහොතේදී ඔහු ඇයට ඇමතුමක් ගත්තේය.වාර දෙකතුනක් නාද වන විට එහා පසින් පාරමී ගේ හඬ ඇසුණි.</p><p>"පාරෝ තව නිදි නැද්ද...?" විශ්වගේ හඬෙහි ලෙන්ගතු බව පාරමීගේ හිත තිගස්වන සුලු වුවද එය නොසලකා හරිමින් ඇය කතාකලාය.</p><p>"නෑ මේ මං නිදි."</p><p>එහා පසින් ඇයගේ කිංකිණි හඬැති සිනහව ඇසෙයි.විශ්ව නිහඬව සිනාවෙමින් එය අසා උන්නේය.</p><p>"එහෙනම් හීනෙන් වෙන්න ඇති කතාකරන්නෙ."</p><p>විශ්වද එකට එකම කීවේය.</p><p>"වැඩ ඉවර නැද්ද තව විශ්ව.?" පාරමී සාමාන්ය තත්වයට පැමිණෙමින් ඇසුවාය.</p><p>"ඉවරයි...ෆයිනල් චෙකින් ඕකේ.අපි මේ ගෙවල් බලා යන්න කියල.ඔබතුමී හෙට උදේ අට වෙද්දි මෙතන ඉන්න් ඕනෙ හරිද ?"</p><p>විශ්වගේ හඬෙහි පවා ඇත්තේ උතුරා යන ප්රීතියකි.ඔහු එසේ සතුටින් ඉඳීමද කෙතරම්ම දෙයක්ද?</p><p>"හරි හරි සර්...අපි පරක්කු වෙන්නෙ නෑ...ඔන්ටයිම් ඔතන .එහෙම නම් උදේට කන්න දේවිනෙ අපිට නේ...ඔච්චර උදෙන් එන්න කියන්නෙ."</p><p>පාරමී සිනහාසුණාය.</p><p>"දෙනව දෙනවා උදේට දවල්ට දෙකටම කන්න දීලා රෑටත් ඔතන් යන්නත් දෙනවා..බඩජාරියාට.එහෙනම්....මම යන්නම් පාරෝ.good night girl"</p><p>විශ්වගේ හැමදාම සමුගැනීම එසේය.</p><p>තෙරුවන් සරණක් බුදුසරණක් පැතීමක් නැත.සුබරැයක් පතනවා පමණි.පාරමී ඔහුට සුබ රැයක් පතා ගියේ දැහැමි සහ අම්මා ඉන්නා කාමරයටය.</p><p>"උඹ හෙට මොකක්ද අඳින්නෙ."</p><p>දැහැමි ඇයගේ ගවුම මදිමින් ඇසුවාය.</p><p>"මගෙ වයිට් ඇන්ඩ් පින්ක් සාරි එක....ඒක උදේ function එකකට හොඳයිනෙ."</p><p>පාරමී යෙහෙලියගෙන් ඇසුවාය.ඇත්තෙන්ම ඒ සාරියට පාරමී හැඩය.ඇඟටම නොඇලුණද එය සිරුරේ හැඩය මනාව පෙන්වයි.ඒ සාරියට පාරමී කවදත් ආසාකලාය.</p><p>"ඒක ලස්සනයි ...ආයෙ අයිශ්වර්යා රායිගෙ පුංචිඅම්මගෙ දුව වගෙ ඉඳීවි."</p><p>දැහැමි පැවසුවේ ඇයගේ අම්මාවද සිනාගස්වමිනි.</p><p>"මම ඇන්ටි ඉන්න නිසා උඹට කියන්නෑ ඉතින්."</p><p>පාරමී පැවසුවාය.</p><p>****************************************************************************************************** </p><p>යලි හමුවෙමු </p><p>කිත්මා වාසනා දහනායක ( විසිරි සිහින)</p><div><br /></div><div><br /></div>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-64185128075490136672023-04-03T22:47:00.001-07:002023-04-03T22:47:52.929-07:0021කොටස -හදේ කොතැනක හෝ හිඳී ඔබ<p> 21 කොටස</p><p>20 කොටසට මෙතනින් <a href="https://wisirisihina.blogspot.com/2023/03/20.html">20</a></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp0gDXAn69ECU8KRHzdn1CgYZGyiB5QNIkw8dzxuYDvhW_OV8200_OSFvzkdrx9llW8LROwJAu1x5PMcpXodT-Zn2sMnIQy7BNUzevus9DTweMYEs_k04TcSAwij0utz0lhS0qL4kyAwHX0s3fU8Mn3QmJGffLCyFBn25LpwB1lCDRGMkEWRrZwjYJ/s474/a5.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="316" data-original-width="474" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp0gDXAn69ECU8KRHzdn1CgYZGyiB5QNIkw8dzxuYDvhW_OV8200_OSFvzkdrx9llW8LROwJAu1x5PMcpXodT-Zn2sMnIQy7BNUzevus9DTweMYEs_k04TcSAwij0utz0lhS0qL4kyAwHX0s3fU8Mn3QmJGffLCyFBn25LpwB1lCDRGMkEWRrZwjYJ/s320/a5.jpg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p>ආපසු නවාතැන් ගත් තැන බලා යන ගමනේදී විශ්ව වැව් බැම්මක් මතට වාහනය ධාවනය කලේ පාරමී විමතියෙන් බලා ඉඳිත්දීය.</p><p>"ඔයා එදා මාව සප්රයිස් කලා නෙ කොළඹ වැවක් පෙන්නල.මෙන්න අද මම ඔයාට පෙන්වනව මෙහෙ වැව්."</p><p>විශ්ව හිනාවෙමින්ම පැවසුවේය.</p><p>පරක්තෙරක් නොපෙනෙන වැව් තලයේ සඳඑලිය රටා මවමින් තිබුණි.</p><p>"බහින්න."</p><p>රථය තුල සිටම වැව් දිය දෙස බලාඉන්නා පාරමීට විශ්ව පැවසුවේ ඔහුද එහා පසින් බසිමිනි.පාරමී ඈත මෑත බැලුවේ රාත්රී අඳුර බොහෝ සෙයින් ගලා එන හෙයිනි. දුරින් දුරට වන්නට තැනින් තැන තවත් අය පහන් එළි අතරේ පෙනෙයි.</p><p>පාරමී වාහනයෙන් බැස විශ්ව වෙත ගියාය.ඔහු ඇය සමගින් රිය ඉදිරිපසට වී මොහොතක් නිහඬව බලාඋන්නේය.</p><p>"මොන තරම් ලස්සනයිද විශ්ව."</p><p>පාරමී මිමිණුවාය.ඈ උන්නේ අවට සුන්දරත්වය මුසු නිහඬබවින් මත්වෙමිනි.විශ්ව මොහොතක් ඇය දෙස බලාඋන්නේය.ඇය සතුටිනි.ඉතින් තමාද ඉන්නේ ඇත්තෙන්ම සතුටිනි.</p><p>පාරමී දෙසට හැරුණ ඔහු එක්වනම ඇයගේ ඉඟ දෙපසින් අල්ලා ඔසවා වාහනයේ බොනට්ටුව මත හිඳවීය.පාරමී අනපේක්ෂිත ඒ ක්රියාවෙන් තිගැස්සුණ තරමට කෑගැසෙන්නට ද මොහොතක් තබා දෑතින් මුව වසා ගත්තාය.විශ්ව සිනාසුණේ දඟකාරකමක් කල කොලුවකු සේය.</p><p>"මොකක්ද මන්දා කරන්නෙ...මං තව ටිකෙන් මෙතන හූ කියනවත් එක්ක."</p><p>පාරමී අතදිගු කොට පහරක් ගැසුවේ නොමනාපයක් නොරැඳි වතිනි.</p><p>"චුට්ටක් ඔහොම ඉන්නකො.මම බඩුවක් අරන් එනකල්."</p><p>විශ්ව ඇයවෙතින් මෑත් වූයේ වාහනය පසුපස දෙසටය.පාරමී ඔහු ගිය දෙස දෑස් නොපියා බලාඋන්නාය.</p><p>ගිය මොහොතින්ම විශ්ව යළි මෑත්වූයේ ගිටාරයක් ද රැගෙනය.</p><p>"අන්නේ....විශ්ව....."</p><p>පාරමී කෑගැසුවේ එය දුටුවනම ඇතිවූ සතුටිනි.මේ බොහෝ දේ තමා රහසින් ආසා කල දේය.ඉතාම තුරුණුවියේ පටන් හිතේ තිබුණද කාලයා සහ ඉරණම ඇයගෙන් ඈත් කල දේය.</p><p>"සිංදුවක් කියමුද?"</p><p>විශ්ව ඇසුවේ ඇය පසෙකින් වාහනය මත හිඳගනිමිනි.ඇත්තෙන්ම සඳ එළිය මේ සොඳුරු රූ මත අපූරු රටා මවමින් තිබුණි.</p><p>විශ්ව ගිටාරය මොහොතක් සුසර කරමින් පාරමී දෙසම බලාඋන්නේ ඇයගේ සිතේ මැවෙන සතුට වටහාගනිමිනි.</p><p>"ඔයා කියන්න මම අහන් ඉන්නම්."</p><p>පාරමී පැවසුවාය.විශ්ව මොහොතක් දෑස් පියා කල්පනා කලේය.ඉන් පසු තත් හඬවමින් ගයන්නට විය.</p><p>මා සනසා</p><p>මා නළවා</p><p>සුරංගනාවක් හොරෙන් ඇවිල්ලා හදේ ලැගුම් අයදී</p><p>සුරංගනාවක් හොරෙන් ඇවිල්ලා හදේ ලැගුම් අයදී.....</p><p>විශ්වගේ ගැඹුරු ස්වරය ගිටාරයේ හඬ හා මුසුව ගත්තේ අවටම වශීකරගෙන මෙනි.ඒ මොහොතේ අවට ලෝකයම එක තැන නැවතුණිදැයි පාරමීට සිතුණ තරම් ය.අඩුම තරමේ මඳ සුළඟ හමායන්නාවූ සිලිසිලියවත් ඇයට නෑසුන තරම් ය.</p><p>විශ්ව දැහැනකට සමවැදුණාසේම ගීය ගයන්නට විය.ඔහු කෙතරම්ම ගීයට ආශක්ත වීද යත් ඇස් පියන් පවා වැසී ගොසිනි.එතරම්ම උමතුවක් ඒ ගීයේ ගැබ්ව තිබුණි.</p><p>විතක් මධු පෙරා ගෙනල්ලා සුරන් රවටලා</p><p>ඇසක් ඉඟිමරා රැඟුම් පා මුවට යාකලා.....</p><p>ගිටාරයද ඔහු හඬ හා ඒකාත්මික වෙමින් තිබුණි.පාරමී දෑස් දල්වාගෙනම ඔහු දෙස බලාඋන්නාය.</p><p>හෙටත් සඳ උදාවී රැයක් පැමිණිලා</p><p>සිහින ලොවට යා...වී....සුරඹ මා සොයාවී........</p><p>අවසන් තත් හැඬවීමෙන් පසුම ගිටාරය නවතා විශ්ව දෑස් හැරියේය.පාරමී ඇස් නොපියා ඔහු දෙසම බලාඉන්නා අයුරු දැක විශ්වගේ මුහුණේ නැගුණේ කිසිදා නොදුටු තරම් සුන්දර සිනහවකි.</p><p>"පාරෝ."</p><p>විශ්ව ඇය අමතන තෙක්ම පාරමී උන්නේ උමතු දැහැනේමය.ඇය තිගැස්සී මෙන් ඔහු දෙස බැලුවාය.</p><p>"සිංදුව දිගේ කොහෙද ගියේ?"</p><p>විශ්ව ඇසුවේ සිනාසෙමිනි.</p><p>"කොහේ ගියාද මන්දා විශ්ව.තව ටිකෙන් මම අතරමං වෙනවා.අනේ විශ්ව මාරම ලස්සනයි ඔයාගෙ වොයිස් එක.මට නම් හිතාගන්න බෑ..."</p><p>පාරමී ඔහේ කියවාගෙන ගියාය.</p><p>"මේක පැත්තක දාල තිබුණා අවුරුදු ගාණක්.මං ඉස්සර අපේ කොල්ලන්ගෙ පාටීස්වල කොච්චර සිංදු කිව්වද පාරෝ.ඒ ඔක්කොම මට එපාවුනා අර සිදුවීමෙන් පස්සෙ.මේ ගිටාර් එක විතරයි පැත්තක දාල හරි මට ඉතුරු වුනේ.අනෙක් ඔක්කොම පොළවෙ ගහල කුඩු කලා ඒ දවස්වල."</p><p>විශ්ව ඈත වැව් දියට යොමු වූ නෙතින් පැවසීය.කෙනෙක් මේ සා සුන්දර ජීවිතයකින් ඉවත් කල ඉරණමට පවා කෙතරම් වෛර කරන්නේදැයි පාරමීට සිතාගත හැකි විය.</p><p>"මං ආයෙ ජීවත් වෙනවා කියල මට දැනෙන්නෙ මෙන්න මෙහෙම උනාම.නිසල් මම අපේ යාලුවො සෙට් එක ඉස්සර ට්රිප් ගියා සෑහෙන්න.ඒ හැම තැනදිම සිංදු කොච්චර මං කියන්න ඇත්ද .බාබකියු පාටි දාගෙන මොන තරම් අපි පිස්සු නැටුවද.? මට ආයෙ එහෙම ඉන්න ඕනෙ පාරෝ.මට මාව හොයාගන්න ඕනෙ ආපහු."</p><p>විශ්ව පැවසුවේ හැඟීම්බරවය.ඔහුගේ දෑස වැව් තලයෙන් මිදී මොහොතකට පාරමී ගේ දෑස හා එක්ව ගියේය.</p><p>යමෙකුට ජීවිත කාලය තුල ඇතැම්විට තමා තමන්ට මුණ ගැහෙන වාර අවම වන්නට බොහෝ විට ඉඩ ඇත.එහෙත් විශ්වාස කරන්න....ඔබට ඔබ හමුවන මොහොතේදී මෙලොව අන් සැමටම වඩා ඔබ කෙතරම් සොඳූරුදැයි ඔබට වැටහෙනු ඇත</p><p>බොහෝ කලකට පෙර තමා සිය දිනපොතේ පිටුවක එලෙස ලියා තැබූ අන්දම පාරමීට සිහිවිය.තමන්ටද තමන් අතහැරී ගිය කාලයක් තිබුණා නොවේදැයි පාරමී සිහිකලාය.නොකා නොබී හඬමින් ඇඳටම වී ගතකල ඒ අඳුරු යුගයෙන් තමා මිදී ආවේ අම්මාගේ ආදරයේ මහිමයෙනි.</p><p>එසේම අඳුරු වලාවක් මැද අකුණක් ගසන්නා සේ තමන් යනු එසේ හැර දමන්නට නොවටිනා ප්රාණයක්දැයි තමාටම එදින සිතුණ අන්දම පාරමීට මතකය.අද තමා මේ ඉන්නේ ඒ තමන්ටම ප්රේම කරන්නට පටන් ගත් ගමනේය.දැන් සිය ප්රේමය, ජීවිතය අතරමග මානසිකව කඩා වැටෙන බොහෝ සිත්වලට ඇය වෙතින් මග කියන්නට බෙදීයයි.</p><p>"අපි ඒ දේ කරමු විශ්ව...ඔයාට පුළුවන් ආපහු පරණ විශ්වම වෙන්න...ට්රස්ට් මී...යූ විල්..."</p><p>පාරමී පැවසුවාය.විශ්ව යළි ගිටාරයේ තතක් හඬවා අලුත් ගීයකට මුල පිරුවේ ඒ හිතට දැනුණ සැනසුම් බවත් සමගමය.</p><p>රෑ අඳුර බෝවන්නට පටන් ගන්නා විට සිංදු එක දෙක එක්වී ගොසිනි.වේලාව යනවා දැනුනේද නැති තරම්ය.</p><p>"කෙල්ලෙ ....අද මෙතන නොකානොබී සිංදු කියන්නද මට වෙන්නෙ..අපි යමුද දැන් අටත් පහුවෙලා."</p><p>විශ්ව ගීය හමාර කොට පාරමී දෙස බැලුවේ එසේ කියමිනි.</p><p>දැහැනකට සමවැදී මෙන් ගී අසනවා මිසක පාරමීට කනබොන සිහියක් තිබුණෙම නැත.එහෙත් රෑ අඳුර බෝවන විට නොදන්නා පළාතක මෙසේ ඉඳීමද අනුචිතය.එහෙයින් ඇයද ආපසු යාමට එකඟ වූවාය.</p><p>විශ්ව ගිටාරය නැවත වාහනයට දමා ඇය වෙත විත් බලා උන්නේය.පාරමී දෑත් දිගුකලේ ඇය බස්වන මෙන් ඉල්ලාසිටිමිනි.විශ්ව මඳක් ඈතට වී සිනහසෙමින් ඇය දෙස බලාඋන්නේය.</p><p>"අනේ විශ්ව මොකක්ද අප්පා..හිනානොවී බස්සවන්නකො මෙතනින් මාව.මේක උසයිනෙ."</p><p>පාරමී නෝක්කඩු කියන්නීය.විශ්ව ඈ වෙත විත් දෑතම පෑවේ කුඩා දරුවකු ඔසවා ගන්නට මෙනි.පාරමී ඒ දෑතේ එල්ලුණාය.</p><p>"පුලුන් ගොඩක් වගෙ...බරක් ඇත්තෙම නෑ..."</p><p>පාරමී ඔසවා වටයක් කැරකැවූ විශ්ව ඇය බිම තබමින් පැවසීය.</p><p> </p><p>ආපසු නවාතැන් ගත් හෝටලය වෙත පැමිණුන පසු රාත්රී ආහාරය ගැනීමට අවන්හල වෙත දෙදෙනාම ගියේ ඒ වන විටත් රාත්රී නවය පසුව ගොස් තිබූ හෙයිනි.</p><p>"අනම් මනම් කාලා බඩගිනිත් නෑ."</p><p>පාරමී සුප් බඳුන තොල ගාමින් පැවසුවාය.</p><p>"අපෝ කෑවා තමයි...ඒ කෑවෙත් මමනෙ වැඩිහරියක්."</p><p>විශ්ව ඇයට සිනහාවෙමින් පැවසුවේය.</p><p>"හෙට කොහෙද යන්නෙ අපි."</p><p>පාරමී විශ්වගෙන් ඇසුවේ ආහාරගෙන අවසන්ව කාමර වෙත පියමනිනා අතරේය.</p><p>"හෙට ඕන්නම් මිහින්තලේ යන්න පුළුවන් ..නැත්නම් අනුරාධපුර ම එහෙට මෙහෙට ටිකක් ගියහැකි"</p><p>"මිහින්තලේ යමු."</p><p>පාරමීගේ කැමැත්ත වූයේ ඒ ගමනටය.</p><p>"හැබැයි මගදි කකුල් රිදෙනව කියල කුරු කුරු ගාන්න බෑ හරිද?මට අලිබබ්බු උස්සන් යන්න බෑ."</p><p>විශ්ව ඇයගේ කණක් සෙමින් මිරිකමින් කීවේය.</p><p>"අනේ යන්න අනේ...මට හොඳට ඇවිදල පුරුදුයි."</p><p>පාරමී බොරු නොමනාපයක් වතට ආරූඪ කරගනිමින් කීවාය.</p><p>"නිදිමතද පාරෝ?"</p><p>විශ්ව කාමරයට යන කොරිඩෝරයේ දී ඇසුවේය.ඇත්තෙන්ම නිදිමතක් අහලක හෝ නැත.සිත දවස පුරාම තිබුණේ සතුටින් හෙයින් විය යුතුය.පාරමී හිස දෙපසට වැනුවාය.</p><p>"එහෙනම් ටිකක් කතාකරමුද? ගිහින් වොෂ් දාගෙන චේන්ජ් එකක් දාන් එන්න මේකෙ රූෆ්ටොප් එකක් තියේ.අපි යං ඒකට."</p><p>විශ්ව පැවසුවේ පාරමී දෙසම බලාගෙනය.එයට හිසවනා එකඟවූ පාරමී කාමරයට වැදුණේ ඉක්මනින් ආපසු එන්නටය.</p><p>නාන කාමරයට වැදුණ පසු පාරමී දවසේ සිදුවීම් සිහිකරමින් ඇඟසෝදාගන්නට කරාමය විවෘත කලද වෙනත් කල්පනාවක උන් හෙයින් හිසට දියපහර වැටෙන තුරුම ඇයට කල්පනාවක් නොවීය.</p><p>අපොයි...දැන් තෙමිලා ඉවරයි ..නාගෙනම යනවා..</p><p>පාරමී ලහිලහියේ නාගත්තාය..</p><p>සරල ඇඳුමකින් සැරසුණ පාරමී ගෙල දෙපසට මෘදු සුවඳැති විලවුන් බිඳක් තවරා ගෙන විශ්වහට ඇමතුමක් දුන්නේය.</p><p>"මම රෙඩී...එන්න පාරෝ."</p><p>විශ්වගේ හඬ එහාපසින් ඇසුණේ දොරට තට්ටුවක්ද සමගිනි.</p><p>"බබෙක් වගේ...සුවඳ..නෑවද මේ මහ රෑ."</p><p>විශ්ව තරවටුකලේ හරියටම පොඩි දරුවකුහට තරවටුකරන්නාක් මෙනි.පාරමී සිනාවී ඒ වදන් ඉවසුවාය.</p><p>පාරමී ද සමගින් පියගැටපෙළ නගින විශ්ව හට ඉදිරියට හමුවූයේ හෝටල් කලමනාකාරවරයාය.</p><p>"සර් කොහෙටද යන්නෙ.?"</p><p>ඔහු පාරමී දෙස ද සිනහවකින් බලා ඇසුවේය.</p><p>"අපි රූෆ් ටොප් එකට යන්න කියලා."</p><p>විශ්ව ඔහුට පිළිතුරු දෙමින් පැවසීය.</p><p>"අනේ සොරි සර් අද එතන පොඩි ඔෆිස් ක්රවුඩ් එකක් ඇවිල්ල පාටි එකක්.පිරිමි අය ඉන්නෙ.ලිකර් එහෙමත් යූස් වෙනව.ඉතින් මැඩම් එක්ක මේ වෙලාවේ එතනට යන එක නම් එච්චර හොඳ මදි.මම සර්ට කියන්න ඕනනෑනෙ ඉතින්."</p><p>කලමනාකාරවරයා සමාව අයදින ස්වරයෙන් පැවසීය.විශ්ව පාරමී දෙස බැලුවේ යටිතොල නොපිට හරවමිනි.</p><p>"එහෙනම් අපි යමු..මෙහෙම සිටුවේශන් එකක එතන ඉන්න බෑනෙ පාරෝ."</p><p>විශ්ව ඇයගේ උරවටා අත් යවමින් ඇයව ආපසු හරවා ගත්තේය.</p><p>"පාරෝ...if you don't mind.."</p><p>ඔහු ආපිට එන අතර අතරමග කතාව නවතා ඇය දෙස මොහොතක් බැලුවේය.</p><p>"Can we have a chat either in your room or mine...."</p><p>විශ්ව ගැන අහිතක් සිතන්නට කිසිත් කාරණා නැත. පාරමී නිහඬව සිනාවූයේ ඇයගේ කාමරය දෙසට අතදිගු කරමිනි.විශ්ව ඇයගේ අත මොහොතක් අල්ලාගෙන බලා උන්නේය.</p><p>"Thank you girl...for trusting me this much.."</p><p>විශ්ව දැඩි ලෙසම හැඟුම්බර හඬින් පැවසීය.</p><p>"ඔයා මගේ හොඳම යාලුවා විශ්ව...ආයෙ ඒ ගැන කියන්න දෙයක් නෑ...එන්න ඇතුලට.."</p><p>පාරමී ඉස්සර වූවාය.</p><p>කාමරයේ බැල්කනියට විවර වූ දොරට එහා පසින් වේවැල් පුටු දෙකක් තබා තිබුණි.විශ්ව එහි හිඳගත් පසු පාරමී මොහොතක් බලාඋන්නාය.</p><p>"Shall we have a coffee ?"</p><p>පාරමී ඇසුවේ අසුනෙන් නැගී හිඳිමිනි.</p><p>විශ්ව හිස වනා අනුමැතිය දුන් පසු පාරමී ඔහු වෙතින් කාමරය තුළට නික්ම ගියාය.</p><p>අහස නිල් පැහැයෙන් දිදුලන්නේ වලාකුළු අවම හෙයිනි.සඳ අහස පුරා අපූරුවට පායා ඇත.විශ්ව හිස පිටුපසට අත්බැඳ මොහොතක් උන්නේය.</p><p>අසල කුඩා මේසය මතවූ පාරමී ගේ ජංගමයේ කෙටි පනිවුඩයක් ආ හෙයින් තිරය එළියෙන් බැබලුනි.එහි මුහුණතේවූ සේයාරුව දුටු වනම විශ්ව තිගැස්සී ගියේය.</p><p>ඔහු වහා පාරමීගේ ජංගම දුරකතනය අතට ගත්තේ ඒ රුව යළි මැකෙන්නට පෙරය.ඒ හා සමගම පාරමී කෝපි කෝප්ප දෙකද රැගෙන බැල්කනියේ දොරෙන් මතුවූවාය.</p><p>විශ්ව ජංගමයේ ඇති රුව සහ පාරමී දෙස මාරුවෙන් මාරුවට බැලුවේය.පාරමී ඇය අතවූ කෝපි කෝප්පය විශ්ව අත තබා සිය ජංගම දුරකතනය ගෙන ඔහු බලා උන් මුහුණත දෙස මොහොතක් බලා සිනාවී එය පසෙක තැබීය.</p><p>"ඇයි එහෙම වුණේ ?"</p><p>විශ්වගේ හඬ පුරා පැතිරුණේ ශෝකීබවකි.</p><p>"ඒක දිග කතාවක් විශ්ව."</p><p>පාරමී සිනාවූයේ කිසිදු ගණනකට නොගෙනය.</p><p>"මට කියන්න බැරි එකක් ද ?" විශ්ව ඇසුවෙ පාරමී දෙසම නෙත් යොමා ගෙනය.පාරමී හිස දෙපසට වනා හිනැහුණේ ඉතා සැහැල්ලුවෙනි.</p><p>"කියන්න බැරි මොකුත්ම නෑ විශ්ව.ඒත් අපි ඉස්සෙල්ලා කතාකරන්න ඕනෙ ඔයා ගැන.ඔයාගේ ගැටලු ගැන.මේක විසඳුණ ප්රශ්නයක් මගෙ ජීවිතේ .ඉතින් ඒක වෙන වෙලාවක ඔයාට මම කියන්නම්"</p><p>පාරමී පැවසුවේ කෝපි බඳුන තොලගාමිනි.</p><p>"හ්ම්ම්."</p><p>විශ්ව නිහඬවම ඇය දෙස මොහොතක් බලා උන්නේය.දෙවුරට කඩා හැලෙන කෙටි කොණ්ඩය පාරමී අතින් පසෙකට කරමින් අහස දෙස බැලුවාය.</p><p>"ඉස්සර අම්මා මා එක්ක ගෙදර මිදුලේ තියන බංකුවට වෙලා සිංදු කියනවා විශ්ව.අහසෙ තරුයි හඳයි කණාමැදිරියෝයි පෙන්න පෙන්න...තාත්තා නැති එක අම්මාට කොච්චර දැනෙන්න ඇත්ද කියල මම දැනගත්තේ අම්මා එක පාරක් සිංදුවක් කියල කඳුළු බේරි බේරි ගෙට ගියාම.හුඟක් පුංචිකාලෙදි උනත් මට ඒ දුක දැනුණා."</p><p>පාරමී අතීත මතකයක් ගෙනහැර මිමිණුවාය.</p><p>"ඔයා අහල තියද මාලනී බුලත්සිංහල කිව්ව...</p><p>මා එක්කලා අමනාපව වී දබර</p><p>දූගේ තාත්තා එන්නේ නෑ ගෙදර සිංදුව...අන්න ඒක...අදටත් අහන කොට මට මාරම දුකක් එනවා විශ්ව.ඒක සියයට සියයක් අම්මගෙ තාත්තගෙ කතාවට නොගැලපුනත් තාත්තා මැරුණට පස්සෙ අම්මට කොච්චර තනිකමක් දැනෙන්නට ඇත්ද කියල මට හිතුණා.බැඳීම් කියන දේවල් මිනිස්සුනට ඇතිවෙන්න ඕනෙ සතුට සැනසීම ගේන්න විශ්ව. නැතුව නාස්තිවෙලා විනාශ වෙන්න නෙවෙයි..."</p><p>පාරමී උදාහරණයේ අගට තමාට පාඩමක්ද කියාදුන් බව විශ්වට වැටහුණි.</p><p>"මං වටේ තිබ්බ ඔක්කොම බැඳීම් මට ගෙනාවේ දුකක් වේදනාවක් කලකිරීමක් විතරමයි පාරෝ. මට දුක මම නාස්තිවුණ එකට.නිසල් වගේ හොඳම යාලුවො මගෙ වටේ ඉද්දිත් මම නාස්තිවුනා.වෙන කොල්ලො නැතිවෙන්නෙ නාස්තිවෙන්නෙ යාලුවො නිසානෙ...මගෙ යාලුවො ඔක්කොම බැලුවෙ මාව ගොඩගන්න...ඒත් ඒක මගෙම වෙලාව"</p><p>විශ්ව පැවසුවේ මහත් වේදනාවෙනි.</p><p>"ඒ කාලය දැන් ඉවරයිනේද විශ්ව? කෙනෙක්ට තමන්ගෙ වැරදුන තැන් වැටහෙනව නම් ඒ තැන්වලින් මිදෙන්න ඕන කියල හිතෙනවනම් අන්න ඒ insight එකම ඇති දිනන්න.අපි අතීතය මත්තේ කම්පා වෙවී නොඉඳ අද ඉඳලා ජීවිතේ ඉස්සරහට යන්නයි ප්ලෑන් කරන්න ඕනෙ."</p><p>පාරමී පැවසුවේ මහත් දයාර්ද හඬිනි.</p><p>ඔව් පාරෝ...මම මේ ටිකේම නිසල් එක්ක අයෙ ප්ලෑන් කලේ මගේ ඩ්රීම් කම්පැනි එක අලුත්ම විදියට ආයෙ හදන්න.මට මගෙන් නැතිවුනේ කම්පැනි එකක් විතරයි.ඒත් මගෙ skills මගෙ commitments මගෙ knowledge ඔය ඔක්කොම තාම මගෙ ළඟ.අලුතින් ම අලුතින් ම මම ඒක ආයෙ හදනව."</p><p>විශ්වගේ හඬෙහි වූයේ පුදුමාකාර උද්යෝගයකි.පාරමී මහත් සතුටකින් ඒ වත දෙස බලාඋන්නාය.</p><p>"මගෙ ජීවිතේ achievements වලදි මට ඒවා කියල සතුටු වෙන්න ඔයාගේ අම්මා වගෙ අම්මෙක් උන්නෙ නෑ පාරෝ.කිසිමම දේකින් අපෙ අම්මා සැහුණෙ නැති තරම්.අද මට ඔයා එක්ක මේ ප්ලෑන්ස් ටාගට්ස් ගැන කියනකොට ඒ අඩුව නැතිවෙලා යනවා වගෙ දැනෙනව.ඔයා, ඔයාගෙ යාලුකම මට ජීවිතේ ලැබුණ හොඳම ගිෆ්ට් එකක් පාරෝ..."</p><p>විශ්ව පාරමී ගේ අත්දෙකින්ම අල්ලාගත්තේය.</p><p>"මටත් හුඟක් සතුටුයි විශ්ව.ඔයා phoenix කුරුල්ලාගෙ කතාව දනාවනෙ.අන්න ඒ වගේ ඔයත් අලු යටින් ගිනි යටින් ආයෙ නැගිටින්න ඕනෙ.මේ රටේ ඉන්න හොඳම ව්යවසායකයා වෙලා ඔයා පෙන්වන්න ඔයාට මොකුත්ම නැතිවුනෙ නෑ කියනෙක."</p><p>පාරමී පැවසුවේ ඉමහත් තුටිනි.</p><p>"හොඳයි දැන් එහෙනම් නිදාගම්මු.රෑත් වෙලානෙ ...හෙට අපි කීයටද මෙහෙන් යන්නෙ."</p><p>විශ්ව අසුනෙන් නැගී සිටිමින් පැවසුවේය.</p><p>"බ්රෙක්ෆස්ට් ගත්තු ගමන්ම යං නේද ?"</p><p>පාරමී ඔහු පසුපසම ගමන් කරමින් ඇසුවාය.</p><p>"ඔව් නැත්නම් අව්ව වැටෙද්දි අමාරුයි ...අපි එහෙම කරමු...එහෙනම් ගුඩ්නයිට් පාරෝ...have a nice sleep..."</p><p>විශ්ව කාමරයේන් පිටට ගොස් දොර අසල රැඳෙමින් පැවසුවේය.පාරමී ඔහුට සුබ රැයක් පතා ආපසු හැරී ගියාය.</p><p><span> ********************************************************************************************** </span><br /></p><p>යලි හමුවෙමු </p><p>කිත්මා වාසනා දහනායක ( විසිරි සිහින)</p><div><br /></div>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-50883973165311674412023-03-26T21:23:00.001-07:002023-03-26T21:23:59.936-07:0020 කොටස- හදේ කොතැනක හෝ හිඳී ඔබ<p> 20 කොටස</p><p>19 කොටසට මෙතනින් <a href="https://wisirisihina.blogspot.com/2023/03/19.html">19</a></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQKh5kLj2SzwfWIc16RMlGGpTMuEMdi-YVFs-cpITjg00HIkbSoTmLwEHGBtpbH7uu4nqXjVKma5mSZmXjfqy7c0CV8F8xjRp06Mxrygj-o5zgKFrsE1_QHaHScLDh4ytuq9YgIYGjMvk8xhaWQcPzoiKowhwgOfPmOgnaUFPC1vk2I9_w-CMAdDeA/s2227/a4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2227" data-original-width="1484" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQKh5kLj2SzwfWIc16RMlGGpTMuEMdi-YVFs-cpITjg00HIkbSoTmLwEHGBtpbH7uu4nqXjVKma5mSZmXjfqy7c0CV8F8xjRp06Mxrygj-o5zgKFrsE1_QHaHScLDh4ytuq9YgIYGjMvk8xhaWQcPzoiKowhwgOfPmOgnaUFPC1vk2I9_w-CMAdDeA/s320/a4.jpg" width="213" /></a></div><br /><p><br /></p><p>පාරමී නිවෙසට පැමිණියේ ගතවූ දිනය ගැන උපරිම සතුටක් ඇතිවය.ආපිට කිසිවක්ම බලාපොරොත්තු නොවී කෙනෙක් වෙනුවෙන් කැපවීම කෙතරම් ප්රීතිදායක එකක්දැයි ඇය වටහා ගත්තේ අම්මාගේ ඇසුරෙනි.එහෙත් තමන්හට එය ප්රායෝගිකව අත් හදා බලන්නට රෝහල නිතරම අවස්ථාව සලසා දුන්නේය.නමුත් අද වෙනස්ම දිනයකි.ඒ රෝහලෙන් පරිබාහිරව තමා වෙනත් අයෙකු වෙනුවෙන් මෙසේ කාලය කැපකලා වන්නටම ඇත.</p><p>"ගෙදර ආවා"විශ්ව කෙටි පණිවුඩයක් එවා තිබුණි.පාරමී එයට සිනාමූණක් යැවුවාය.ජීවිතය ට සිනහව යනු කෙතරම් වටින මනෝභාවයක්ද? හැම කෙනෙක්ටම තවකෙකුගේ මුහුණේ සිනාවක් දකින්නට ඉතා කුඩා දෙයක් හෝ කල හැකිය.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>පාරමී ගතව යන සති අන්තය ගෙවා දැමුවේ ඉමහත් සැනසුමකිනි.සෙනසුරාදාව විශ්ව වෙනුවෙන් කැප කල ඇය ඉරිදා දවසේ මාලනී වෙනුවෙන් ආරාමයක් සොයා රහල් සමගින් දුරබැහැරක ගියාය.</p><p>ඇත්තෙන්ම ඒ යශෝධරා ආරාමය සිත නිවා සනසන පරිසරයක පැවතුණි.අම්මා සිටියානම් අම්මාද මේ ස්ථානය ගැන උපරිම පැහැදෙනු ඇත.ගමට සම්බන්ධව පැවතුණද එය ගමෙන් මඳක් ඈතට වන්නට පිහිටා තිබුණි.මෙහෙණින් වහන්සේලාගේ ආරක්ෂාව ගම් වැසියන් වෙතින් සහතිකවිය.</p><p>"මට රහල් පුතා මේ නෝනාගෙ අවශ්යතාවය කිව්වා.වයසට යනකොට අපි හැමෝම ජීවිතේ තනිවෙනවාට බයයි නෝනා.ඉතින් ඔය කියන මාලනීගේ හිතෙත් ඇත්තේ අන්න ඒ වගේ බයක්.අපි එයාව මෙහෙට බාරගන්න සූදානම්.එයා මෙහේ වත්පිළිවෙත් පුරාගෙන කාලයක් උන්නාවෙ.ඉතිරිය කාලයට බාරදෙමු." ආරමයේ ප්රධාන මෙහෙණින් වහන්සේ පාරමීහට පැවසුවේ බෝමලුවට ඇවිද යන අතරමගය.</p><p>"මම මාලනී ඇන්ටිව බලාගන්න කොච්චර කැමතිවුණත් එයාගෙ මනස දැන් වෙනස්කරන්න බෑ මෑණියනේ.අම්මා නැතිවීම එයාගේ අභ්යන්තරයට තදින්ම බලපාල.ඉතින් මම බලෙන් එයාව මා ළඟ තියාගන්න එක සුදුසු නෑ කියල දැනුණ නිසයි මම මේ රහල් එක්ක මේ ගමන ආවේ."පාරමී එකත්පස්ව පැවසුවාය.</p><p>"ඒකෙ වරදක් නෑ නෝනා.එහෙනම් මේ පෝයදවසෙම ඒ ඇත්තිව එක්කරගෙන එන්නකො.මම භාවනා කුටියක් එයාට හරිගස්සවලා තියන්නම්."නායක මෑණියෝ මඳසිනහවකින් යුතු ව පැවසුවාය.පාරමී ඇයට වැඳ සමුගෙන ආවේ සිත සැනසුමෙනි.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>"මාලනී ඇන්ටි අපි මේ සතියෙ මැද ගිහින් ඔයාට ඕන සුදු ඇඳුම් ටික ගම්මු හොඳේ.ඇත්තෙන්ම එතන හරිම නිස්කාංසුවේ ඉන්න පුළුවන් තැනක්.මටත් ආස හිතුනා."පාරමී රාත්රී ආහාර ගන්නා අතර මාලනීහට පැවසුවාය.</p><p>"චූටි මැණිකෙ එතකොට රත්තරනේ තනියම කොහොමද ...?" මාලනි ගේ හඬ ඉකියකට ආසන්න විය.</p><p>"මට හොස්පිට්ල් ක්වාටර්ස් එකේ ඉන්න පුළුවන්නෙ මාලනී ඇන්ටි.එහෙ කිසිම ප්රශ්නයක් නෑනෙ.අපි මේ ගේ ගැන පස්සෙ මොකක් හෝ පිළිවෙළක් කරමුකො."පාරමී පැවසුවාය.</p><p>ඉදින් ජීවිතයට රිසිසේ ගලායන්නට ඉඩ දිය යුත්තේය.</p><p>ජීවිතයේ හුදෙකලාව යනු සමහරක් විට අපගේම තෝරා ගැනීමකි. ඇතැම්විට දෛවය බලෙන්ම අපට හුදෙකලාව ඉරණමක් කොට ලබා දෙයි. </p><p>ඉදින් ඒ කෙසේ වුව ලැබෙන්නා වූ දෙය බාර ගැනීම හෝ එයට විරුද්ධව කැරලි ගැසීම තමාගේම කැමැත්තයි.</p><p>මාලනී ආරාමය වෙත ඇරලවා දැහැමි සමගින් ආපසු එන ගමනේදී පාරමී මදකට නැවතුනේ අතරමඟ වූ තුරු සෙවණක ය.</p><p>"මහන්සිද ඩ්රයිව් කරලා" </p><p>දැහැමි සිය මිතුරිය දෙස බලමින් විමසුවාය.</p><p>"ඩ්රයිව් කිරිල්ල නං අද ඊයේ දෙයක් නෙමෙයිනේ ...ඒත් හිතට මොකක්දෝ වෙහෙසක් දැනෙනවා.සමහරක් විට මේ දේවල් අපි ජීවිතයේ කවදාවත් බලාපොරොත්තු නොවූ දේවල් නිසා වෙන්න පුළුවන් .ඒ වුනාට මං මේ ජීවිතේට හැඩගැහෙන්න ඕනේ ."</p><p>පාරමී පැවසුවේ දැඩි කල්පනාවක යෙදෙමිනි.දැහැමි නිහඬව ඇයට සවන් දුන්නාය.</p><p>"දැන් කොහොමද විශ්ව අයියා."</p><p>දැහැමි කතාව වෙනත් අතකට හරවා ගන්නට යත්න දරමින් විමසුවාය.පාරමී ගේ මුහුණේ ඇඳී ගියේ සුන්දර සිනහවකි. දැහැමි ඒ සිනහව දෙස නලල රැලිකරගනිමින් බලාඋන්නාය.</p><p>"අපේ මෙයාගේ මූණ ගියපු හිනාව ..ඉස්කෝලේ කාලේවත් ඊට පස්සේවත් කොල්ලෙක් ගැන කතා කරාම ඔහොම හිනාවක් නම් මං දැකලම නෑ ."</p><p>දැහැමි පැවසුවේ සිනහානගමිනි.</p><p>"ඉතින් මේ කොල්ලෙක් යැ..අවුරුදු හතලිහකට කිට්ටු මනුස්සයෙක්නෙ."</p><p>පාරමී ගණනකට නොගෙන පැවසුවාය.</p><p>"එක අතකට විශ්වට උදව් කරන්න ගිය එකෙන් මමත් මටම උදව්වක් කරගෙන කියල හිතෙනව බං.මොකද විශ්වගේ ආශ්රය කියන්නේ මට වෙලාවකට ලොකු රිලැක්ස් ෆීලින් එකක්. හොඳම යාලුවෙක්ගේ ආශ්රය එහෙම වෙලාවට වටිනවා."</p><p>පාරමී පැවසුවේ මඳසිනහවක් නගමිනි.</p><p>"ආ...ආ...එතකොට ඌ දැන් හොඳම යාළුවා.මම බොක්කෙ."</p><p>දැහැමි රැවුමකින් කෑගැසුවේඇත්තෙන්ම හිත යට සිනහවක් සඟවා ගනිමිනි .</p><p>"හරි හරි ඉරිසියාකාරි ...ඒ පිරිමි අයගෙන් හොඳ ම යාළුවා.එයාට ඒ උනාට උඹේ තැනට කිට්ටු කරන්නවත් බෑ..."</p><p>පාරමී දැහැමි ගේ උරහිසට පහරක් ගසමින් පැවසුවාය.</p><p>"මිනිස්සු ජීවිතේ තනිවෙන්න බයයි බං.මාත් කොච්චර කිව්වත් ඒකට බය ඇති.ඒක නිසා විශ්වගෙ ඇසුර මට ලොකු දෙයක් විදියට දැනෙනවා."</p><p>පාරමී පැවසුවාය.</p><p>දැහැමි කිසිවක්ම නොකියා ඇය දෙස බලාඋන්නේ එතනින් එහාට අසන්නට ප්රශ්නයක් ඇයහට නොමැති නිසාය.නමුත් සියල්ල වෙනස් වී සිය මිතුරියගේ ජීවිතය සතුටින් පිරේ නම් ඊට වඩා දෙයක් ඇය පතන්නේද නැත.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>නිල නිවසේ ගත කරන්නට වූ මුල් සතිය පාරමීට බෙහෙවින්ම නුහුරු වූයේ කාලයක් තිස්සේ අම්මා සහ මාලනී ගේ ඇසුරට ඇයි හුරුව උන් නිසාවෙනි.හැකිතාක් වේලාවක් රෝහල් පරිශ්රයේ ගතකොට ඉන්පසු නිල නිවසට ඒමට පාරමී හුරුව උන්නාය. ඉන්පසු බොහෝවිට ඉතා සරල කෙටි කෑමක් සාදා ගන්නා ඇය හුරුවූයේ පොතක් පතක් කියවීමට හෝ අන්තර්ජාලය ඔස්සේ විදෙස් රටවල තොරතුරු පරිශීලනයට ය .</p><p>සති අන්තය බෙහෙවින්ම නීරස කටුක එකක් වන්නේ මෙන්න මේ හේතුවෙනි .රෝහලේ දැඩි කාර්යබහුල භාවයෙන් මිදෙන ජීවිතය විටෙක ඉතා ඒකාකාරී වෙයි.</p><p>ගුඩ් මෝනිං මැඩම්...තාම නිදිද ...</p><p>ජංගමයේ මුහුණතෙහි විශ්ව ගේ නමින් කෙටි පණිවිඩය සටහන් වෙද්දී පාරමී උන්නේ උදෑසන ආහාරය ගන්නට සූදානම් වෙමිනි.</p><p>මොන පිස්සුද මම කවදත් උදේ 6:00 ට කලින් ඇහැරෙනවා. දැන් මේ කෑම කන ගමන්..පාරමී සිනහසෙමින් පැවසුවාය.</p><p>මොනවද කන්නේ.. </p><p>විශ්වටත් ඕනෑනැති දෙයක් නැත.පාරමී සිය ආහාරයේ සේයාරුවක් ගෙන ඔහුට යැව්වාය. </p><p>"අපෝ මොනවද පාරෝ පලතුරුයි ඕට්ස් යි...කිරියි...මොනවද ඔය කන හැටි...උදෙට අලි බත් පිඟානක් ගිලින්න එපැයි ඔය වයසට."</p><p>විශ්ව ඇමතුමට සම්බන්ධ වෙමින් පැවසීය.</p><p>"මේ වයසට..."පාරමී මහ හඬින් හිනැහුණාය .</p><p>"මේ වයසට කීවේ මම වයසක මනුස්සයෙක් කියල නේද ...ඔව් ඔව් වයසට යනකොට ඇඟ තියෙන්නෙ ඕන සැහැල්ලුවෙන්.ඒ නිසා අඩුවෙන් කනව"</p><p>පාරමී හිනැහෙමින්ම කීවාය.</p><p>"මොකද අද ප්ලෑන...i mean weekend plan?"</p><p>විශ්ව අසන්නේ පුරුද්දට මෙන් ය.මාලනී ආරාමයට ගියදා පටන් ගතව ගිය සති තුනටම සති අන්තයට ඇයට කුමක් හෝ වැඩක් යෙදෙන්නට තිබුණි.එහෙත් මේ සති අන්තය කරන්නට කිසිවක්ම නැතුව ගෙවී යයි.</p><p>"No plan ..."පාරමී පැවසුවාය.</p><p>"එහෙනම් යංද ට්රිප් එකක්...අද ගිහින් හෙට එන්න..."</p><p>විශ්ව ඇසුවේය.පාරමී මොහොතක් කල්පනා කලේ ඒ ඇරයුම ගැනය.කෙතෙක් විදෙස් ගතව උන්නද සිය අභ්යන්තරයේ ඇත්තේ ශ්රීලාංකික ක්රමයට හිතන සිතයි.</p><p>"මොකෝ එකපාරටම තුශ්නිම්භූතවුනෙ. "</p><p>විශ්ව ඇසුවේ සිනාවෙමිනි.</p><p>"නෑ මොකුත් නෑ ඉතින් ...කොහෙද යන්නෙ?"</p><p>පාරමී චකිතය යටපත් කරමින් ම පැවසුවාය.</p><p>"අනුරාධපුරේ ..."විශ්ව ගත්කටටම පැවසීය.පාරමී ටද අනුරාධපුර ගිය කාලයක් මතකයේ නැත.ඇත්තෙන්ම කොහේ හෝ යන්නට සිත බලකරන මොහොතක විශ්වගේ ඒ යෝජනාවත් වරදක්ම නැත.</p><p>"හරි ...කීයටද එහෙනම් පිටත් වෙන්නෙ..."පාරමී ඇසුවාය.</p><p>"ඉන්න මම හොටෙල් රූම්ස් දෙකක් බුක් කරන්න ඕනෙ ඉස්සෙල්ලම.ඉන් පස්සෙ පැයකින් මම ඔතන.දැන් හතයි..අටට යං..."විශ්ව පැවසුවේ පාරමීගේ හිත තුල තවත් චකිතය ගොඩගැසිය නොයුතු හෙයිනි.කෙසේ වුව ඇය සම්බන්ධයෙන් තමා තුල පවත්නේ ගෞරවය මුසු ළෙන්ගතුකමක් බව විශ්ව කිසිවිට අමතක කලේ නැත.</p><p>විශ්ව ගේ එවදන් සමගින් පාරමී ගේ හිතේ වූ අන්තිම චකිතයද නැතිව ගියෙය.ඇය ඉක්මනින් කෑම බඳුන් අස්කරදමා කාමරය වෙතට දිව ගියේ ඇඳුම් බෑගය සකසාගන්නටය.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>විශ්ව සිය රථයේ සිට මොහොතක් බලාඋන්නේ පිටේ එල්ලාගත් බෑගයද රැගෙන රෝහල් මාවත දිගේ දුවමින් මෙන් එන පාරමී දෙසය. </p><p>ඇයට කුමක් හෝ පැවසූ ගේට්ටුවේ උන් ආරක්ෂක නිලධාරියාට සිනාවී පිලිතුරු දුන් පාරමී රිය පිටුපස දොර හැර බෑගය පිටුපස අසුනට දැම්මාය.ඉන් පසු වහා ඉදිරිපස අසුනට ගොඩවූවාය.</p><p>විනාඩි දහයක් පරක්කුයි . මම මෙතනට එන්න කලින් කෝල් කලානෙ.</p><p>විශ්ව මඳ රැවුමකින් යුතුව පැවසීය.</p><p>එන්න යද්දිම වෝඩ් එකෙන් කෝල් එකක් ආවානෙ.ඒකට උත්තර දෙන්න ගිහින් තමයි ලේට් උනෙ.</p><p>පාරමී හිනැහෙමින් පැවසුවාය .</p><p>විනාඩි දහයත් දුරගමනකදි වටිනවා.දවල් වෙන්න වෙන්න වාහන පාරෙ වැඩියිනෙ.ඒකයි.</p><p>විශ්ව රිය පදවන අතරේ පැවසීය.</p><p>මම සෑහෙන්න කලකින් අනුරාධපුරේ ගිහින් නෑ.හරියටම කිව්වොත් අවුරුදු දහයකින් විතර.</p><p>පාරමී සිය අව්කන්නාඩිය සකසමින් පැවසුවාය.</p><p>අපරාදෙ දන්නවනම් කලින් එක්ක යන්නෙ .අර ආත්තම්මාලා වන්දනාවෙ එක්ක ගියාම වගෙ මට පිනක් අත්වෙනවනෙ.</p><p>විශ්ව පැවසුවේය.පාරමී ඔහුට පහරක් ගසන්නට මෙන් අත ඔසවා යළි පහලට දැම්මාය.</p><p>මේ නෝනා එකක් ඔය වචනෙන් වචනෙට ගහන්න තියාගන්න නම් එපා හරිද..මට අනුරාධපුරයට යනකොට මගෙ වම් අත තැලිල තියෙයි නැත්නම්.</p><p>විශ්ව පැවසුවේ සිනහාසෙමිනි.</p><p>එතැන් පටන් රිය තුල සිනහවම උතුරා යමින් පැවතිණි.වාට්ටුවේ ඇතැම් රෝගීන්ගේ කටයුතු පවසමින් පාරමී සිය අත්දැකීම් පවසන විට විශ්ව සිනහව මැඩගත්තේ ඉතාම අසීරුවෙනි.</p><p>අර සෙකියුරිටි මොකක්ද එනකොට කුටු කුටු ගගා කිව්වෙ...</p><p>විශ්ව ඇසුවේ එක්වනම මතක් වු හෙයිනි.පාරමී ගේ සිනහව පුපුරා ගියේ එය සිහිවීමෙනි.</p><p>"හයියෝ ඒ මනුස්සයා කියනවා තව ටිකෙන් වෝඩ් එකෙන් පැනලා යන කෙල්ලෙක් කියල අල්ලගන්නයි හැදුවෙ කියල.මට හිනාවේ බෑ අප්පා."</p><p>විශ්ව පාරමීගේ සිනහවට එකතුවූයේ ඒ සැහැල්ලුව තමන්ටද බෝවූවා සේය.</p><p>බඩගිනි ද පාරෝ...මොනා හරි බීලා යමු නේද ? </p><p>විශ්ව ඇසුවේ පාරමී වරක් දෙකක් ඈනුම් යවනු දුටු හෙයිනි.ඇය නිදිමතේ මෙන් සිනහවක් පෑ විට විශ්වට සිය යෝජනාව කෙතෙක් උචිතදැයි වැටහුණි.</p><p>ඩ්රයිව් කරනකොට නිදිමත නොආවට ඔහේ වාඩිවෙලා යද්දි නම් මට මාරම විදියට නිදිමත වෙනව විශ්ව.</p><p>පාරමී ලැජාවෙන් මෙන් පැවසුවේ විශ්ව ඇයගේ ඈනුම් දෙස බලා සිනහාවෙනු දුටුවිටය.</p><p>අතරමග අවන්හලකින් කෙටිකෑම කිහිපයක් ද උණුසුම් තේ බඳුන් දෙකක්ද සප්පායම් වී යළි ඔවුන් එන්නට පෙර විශ්ව ඇය වෙත පැමිණියේ වෙනත් අවශ්යතාවයන් ඇත්දැයි අසමිනි.</p><p>තව සැහෙන්න දුර යන්න තියනව.මට කා එක සෝදන්න බෑ...ඒ නිසා අන්න තැන දුවල ගිහින් එන්න. </p><p>පාරමී අතදිගු කොට ඔහුට පහරක් ගසා ඒ දෙසට ගියේ හිනැහෙමිනි.</p><p> </p><p>සිනාවෙන් කතාවෙන් ගෙවී ගිය ගමන් සැරිය අනුරාධපුරයට ළඟා වන විට දිවා අහරට කාලය පැමිණ තිබුණි.</p><p>"අපි හොටෙල් එකට ගිහින් කාලා වොශ් දාලා පොඩ්ඩක් රෙස්ට් කරමු.ඉන් පස්සෙ හවස් වෙලා යං ඇවිදින්න.රුවන්වැලි සෑය ළඟ ලස්සන රෑ ඉන්නකොට.ඉඳල තියද පාරෝ ඒ වෙලාවට ?"</p><p>විශ්ව ඇසුවේ වාහනයෙන් බසින්නට පෙර සිය අසුනේ හිඳගෙනම පාරමී දෙසට හැරී බලාය.</p><p>"නෑ විශ්ව ...ඇත්තෙන්ම මම අනුරාධපුර ආවේ එකපාරක් ඉස්කෝලෙ අධ්යාපන චාරිකාවකට ..අනික් පාර අම්මයි මාලනි ඇන්ටියි එක්ක..ඒ දෙපාරම දුවන ගමන් බලපු අනුරාධපුරයක් තමා මට මතක තියෙන්නෙ."</p><p>පාරමී පැවසුවාය.</p><p>"එහෙනම් ඔක්කොටම හරියන්න අදයි හෙටයි අපි ඇවිදිමුකො.අපි ලන්ච් අරන්ම යං.ඔයා රූම් එකට ගිහින් මට කෝල් කරන්න.මොකුත් අඩුපාඩු එහෙම තියද බලල."</p><p>විශ්ව පැවසුවේ සිය ගමන්මල්ල කරට ගනිමිනි.</p><p>දිවා අහර ගත් දෙදෙනා සිය කාමර වෙත කාමර සහායකයන් සමග පිවිසුණහ.විශ්වට ලැබුණේ පාරමීගේ කාමරයට මුහුණ ලා තිබූ කාමරයකි.</p><p>"ඔන්න මං ඉන්නෙ ඇස් ඉස්සරහම.බයවෙන්න දෙයක් නෑ ඒනිසා."</p><p>විශ්ව පැවසුවේ පාරමී සිය කාමරයට යන්නට ඔහුගෙන් සමුගන්නා විටය.</p><p>පාරමී සිය ගමන් විඩාව යන්නට නාන කාමරයට එසැනින් වැදී හොඳින් නා ගත්තාය.කෙතරම් සැප පහසුකම් ඇති වාහනයක ආවද ගතට දැනෙන විඩාව ස්නානයකින් මිස ඉවත හල නොහේ.</p><p>තුවායද හිස දවටාගෙන කාමරයට පැමිණි පාරමී ඇඳට වැටුණෙ කෙටි නින්දක සුවය ලබමිනි.</p><p>සිහින් හඬකින් ජංගමය නද නගන විට පාරමී ඇස් හැර බැලුවේ නිදිමත පහව නොගිය ඇසිනි.</p><p>"හෙල්ලෝ..."විශ්ව එහා පසින් අමතන බව දැන පාරමී පිළිතුරු දුන්නාය.</p><p>"තාම නිදිද පාරෝ.හතරයි වෙලාව.අපි යමුනේද .මූණ සෝදගෙන එහෙනම් සූදානම් වෙන්න." විශ්ව ගේ දයාබර ස්වරය මොහොතකට පාරමී ගේ සිත එකතැනක නතරකලේය.</p><p>ලහිලහියේ නානකාමරයට වැදුණ ඇය ඉක්මනින් ඇඟසෝදා සුදට හුරු ඇඳුමකට මාරුවූයේ යායුතු ස්ථාන වලට ගැලපෙන අන්දමටය.කාමරය වසා කොරිඩෝරයට පැමිණ විශ්ව ගේ කාමරයේ දොරට සිහින් තට්ටුවක් දැමූ පාරමී මොහොතක් බලා උන්නේ ඔහු එනතුරුය.</p><p>සුදු පැහැ වැලමිටට අත නැවූ ලිනන් කමිසයක්ද අලුපැහැ කලිසමකින්ද සැරසී කාමරයෙන් පිටට එන විශ්ව හැබෑ කඩවසම් පිරිමියෙකි.පාරමී මොහොතක් ඔහු දෙසම ඇස් දල්වා බලාඋන්නාය.</p><p>"මොකෝ.."විශ්ව දොර වසා ඇය දෙසට හැරෙමින්ම ඇසුවේය.</p><p>"සුපර් ලුකින්.."පාරමී මහපටැඟිල්ල සහ දබරැගිල්ල එකට එක්කරමින් පැවසුවාය.</p><p>"අනේ පලයන් කෙල්ලෙ යන්න."විශ්ව සෙමින් හිස මුදුනට අතින් අනිමින් සිනහාසුනේ පාරමී ඉස්සරහට තල්ලුකරමිනි.</p><p>විශ්ව රිය පණගන්වාගෙන පාරමී ආසන පටිය පළඳින තුරු මොහොතක් ඇය දෙස බලාඋන්නේය.ඇය සැබවින්ම සුන්දරය. ඒ සුන්දරත්වය ඇස්කඩාගෙන යන සුන්දරත්වයක් නම් නොවේ.එහෙත් පාරමී රත්මල්ගොඩගේ ඇත්තේ සිත නිවන සුලු පෙනුමකි. ඇය අනවශ්ය තරමටම චාම් නැත.නමුත් ආටෝපයන්ගෙන් ද අඩුය.අඳින පළඳින අන්දම ඇයටම ආවේණිකය.එහෙයින්ම ඇය විශේෂය.</p><p>"හරිද ..?"</p><p>විශ්ව පියවි ලොවට ආවේ ඒ හඬිනි.තමා ඇය දෙස බලාගෙන කල්පනා කල අන්දම ඇයට වැටහුණාවත්ද..? එහෙත් පාරමී ගේ කිසිදු වෙනසක්ද නැත.</p><p>"ඉස්සෙල්ලම යමු මහමෙවුනාවට.ඔයා ආසවෙයි ගස් අතරෙ ඇවිදින්න.ඉන් පස්සෙ හැන්දෑ වුනාම යමු රුවන්වැලි සෑය ගාවට."</p><p>විශ්ව රිය පදවන අතරේ පැවසීය.පාරමී හිස වනා එකඟ වූවාය.</p><p>තුරු ලතා සපිරි ඉසව්වක වාහන අංගනයේ රිය නවතා ලූ විශ්ව වාහනයෙන් බැස අවට නැරඹීය.පාරමී සිය ගත හරහා වැටුණ කුඩා පසුම්බිය ද ගෙන ඔහුවෙත ආවාය.</p><p>යං...විශ්ව ඇය හා එකමගට වැටුණේය.හරිත පැහැ සපිරි මාවත් තීරුව දෙපසම අව් රශ්මිය අඩුව ගත් හෙයින් බොහෝ සෙවනය.තැන තැන විසිරගත් සෙල්කුලුණු කොටස් අතීත රාජවංශයන්හි තතු පහදාදෙයි.</p><p>"මේ වෙලාවට ආවෙ..නැත්නම් දවල් මේ කොච්චර ගස් තිබ්බත් රස්නෙ දරන්න අමාරුයි පාරෝ.මේ වෙලාවට තමා හෙවන.හොඳ හුලඟකුත් එනවනෙ.."</p><p>විශ්ව ඇය සමග පවසමින් පෙරට අඩිය තැබුවේය.ඇත්තෙන්ම කාලාන්තරයකට පසු අනුරාධපුර ආ හෙයින් පාරමීට මේ හැමදෙයම අලුතින් විඳිය හැක.</p><p>මොහොතක් වේලා සමාධි බුදුපිළිමය අසල බිම හිඳගෙන උන් ඔවුන් යළි ගමන් ඇරඹුවේ වන්දනා නඩයන් එහි පැමිණෙමින් උන් නිසාය.</p><p>"සෙනඟ එනකොට තමා ඔක්කොම සන්සුන් කම් බිඳෙන්නෙ ඉතින් ..සමහරු මෙහෙම තැනක වත් හැසිරෙන්න දන්නෙ නෑනෙ.අර බලන්නකො කකා උන්න බිස්කට් පැකට් එකේ කොලේ එතනම දැම්මා..."</p><p>පාරමී දැඩි කෝපයෙන් මෙන් පැවසුවාය.</p><p>"මිනිස්සුන්ගෙ ආකල්ප ගතිපැවතුම් හදනවා කියන එක හරි අමාරු දෙයක් පාරෝ.කේන්ති අරගන්නවට වඩා මෙන්න මේක කරල අපි යං..."</p><p>විශ්ව ඒ දවටනය අහුලා පසෙක වූ කසල බඳුනට දමමින් ඇය වෙත හැරුණේය.</p><p>ඉදින් මේ නහර පුප්පාගෙන ආවේගයෙන් කෑගසමින් මුල්ම දවසක තමා දුටු ඒ පුද්ගලයාමද ? පාරමී ඔහු දෙස බලා උන්නේ විශ්මයෙනි.</p><p>"පාරෝ...ඔයා හිතන දේ මම දන්නවා....එදා මමයි අද මමයි හුඟක් වෙනස් ....ඒකට හේතුව ඔයා...."</p><p>විශ්ව ඇයගේ හිස මත අතක් තබමින් පැවසුවෙය.පාරමී ගේ දෑසට සිහින් කඳුළක් උනා ආවේ ඒ ලෙන්ගතුබවටමය.</p><p>"අපි යමු...එන්න..."</p><p>විශ්ව අතදිගු කලේ ඇය වෙතටය.පාරමී ඒ සුරතේ එල්ලුණේ කිසිවක්ම නොසිතාය.</p><p>විදෙස් ගතව ඉන්නා කාලයේදීත් ඕනෑ තරම් යහලු යෙහෙළියන් සමග අත්වැල් අල්ලාගෙන ගිය ගමන් තිබුණි.එකම කෑම පිඟාන බෙදාගෙන කෑ යුගයක් තිබිණ.එහෙයින් විශ්ව සම්බන්ධයෙන් පාරමීගේ සිතතුළ චකිතයක් ඇතිවූයේ නැති තරම් ය.</p><p>"අපෝ මේ අතේ චූටි."</p><p>විශ්ව ඇයගේ අත අල්ලාගෙනම එය පිරික්සමින් පැවසීය.</p><p>"ඔව් ඉතින් ඕට්සුයි පලතුරුයි කාල ඔය ගානට හැදිලා තියනවා මදැයි."</p><p>එයටම ඌණ පූර්ණයක් එක්කලේ ඔහුමය.පාරමී හිනැහෙමින් කිසිවක් නොකියාම ගමන් කළාය.</p><p>සැන්දෑව උදාවී අහවරව ඉර බැස ගොසිනි. පාර අයිනේ වූ මල්සලකින් මල් සහ සෙසු කළමනා ගත් විශ්ව පාරමී සමගින් රුවන්වැලි සෑ මලුවට එනවිටද සඳ අහසට මෝදුවෙමින් තිබුණි.</p><p>"කොච්චර නිස්කලංකද බලන්න.දවාලක ආවා නම් මෙහෙම පුළුවන් ද මේ පරිසරයෙ සන්සුන්කම විඳින්න."</p><p>විශ්ව ඇසුවේ පාරමී මල් අසුනේ මල් තබමින් පිළිවෙළ කරන අතරේය.</p><p>මල් පූජා කරනවා කියන්නේ ජීවිතේ අනිත්යය අපි අවබෝධයෙන් වටහාගන්න එකට පුතේ.ඒ නෙලාගෙන එන මල්ටික පවා මල් අසුනක පිළිවෙළකට අසුරන කොට අපි සන්සුන් වෙනවා...ඉස්සර අම්මා හවස් යාමයේ පුංචි පාරමීද ළඟ තබා ගෙන ඉගැන්නූ ඒ පාඩම් පාරමීට මතකය.අම්මා සිහිව ඇසට ආ හීන් කඳුළ සුසුමකින් වියලා දමමින් පාරමී සිත නිවාගත්තාය.</p><p>අවසන සෑ මළුවේ කෙළවරක බිම ඉඳගත් ඔවුන් මොහොතක් නිහඬව උන්හ.</p><p>"හිතට සැනසීමයි නේද?"</p><p>විශ්ව ඇසුවේ නිහඬවම ඈතක බලා ඉන්නා පාරමීගෙනි.</p><p>"ඇත්තෙන්ම ඔව්. මට අම්මාව මතක් උනා විශ්ව.අම්මා උන්නා නම්..."</p><p>පාරමී ගේ හඬෙහි වූයේ ශෝකීබවකි.</p><p>"අපි හැමෝම ආවොත් යන්න ඕන අය පාරෝ.අම්මාගෙ මරණය දුකක් වුණත් අම්මා මොනතරම් වාසනාවන්තද එහෙම ජීවිතේ නවතින්න.හොස්පිට්ල් ගානේ දුක් විඳලා නැතිවෙන අය අතරෙ .ඒවා මට වඩා හොඳින් ඔයා දන්නවනෙ."</p><p>විශ්ව පැවසුවේ පාරමීගේ හිසට අතක් තබමිනි.</p><p>රෑ අඳුර මකාලන විදුලි පහන් එළි මෙන්ම සඳ එලියද ගෙන ආවේ සහන් සුවයක්මය.</p><p>"එහෙනම් අපි යමුද ?"</p><p>විශ්ව ඇසුවේ ඉඳගෙන උන් තැනින් නැගී සිටිමිනි.පාරමී ඔහු දිගු කල අතෙහි එල්ලී නැගී උන්නාය.</p><p>****************************************************************************************************** </p><p>යලි හමුවෙමු </p><p>කිත්මා වාසනා දහනායක ( විසිරි සිහින)</p><div><br /></div>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-73905077531929937932023-03-23T04:35:00.002-07:002023-03-23T04:35:12.201-07:0019 කොටස - හදේ කොතැනක හෝ හිඳී ඔබ<p> 19 කොටස</p><p><br /></p><p>18 කොටසට මෙතනින් <a href="http://wisirisihina.blogspot.com/2023/03/18.html">18</a></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJ_9HQe7BqyfUWVwjDhbPCEW_VF7VXVrKsXSpMMqQ-Ef2UgUQMuSlZYzsa15dQ2yFIjUYoIce4wRGabaPTYNA8ptrXI91W-osG_22sX9mse0xuijnFLNQ0ltAv2ONKS1oDy5qb3_3A-RzFY4qKM_ph1obbT9ObC0ICDRPjLMf1DD9-lAcmicj9kc2f/s2035/a3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2035" data-original-width="1360" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJ_9HQe7BqyfUWVwjDhbPCEW_VF7VXVrKsXSpMMqQ-Ef2UgUQMuSlZYzsa15dQ2yFIjUYoIce4wRGabaPTYNA8ptrXI91W-osG_22sX9mse0xuijnFLNQ0ltAv2ONKS1oDy5qb3_3A-RzFY4qKM_ph1obbT9ObC0ICDRPjLMf1DD9-lAcmicj9kc2f/s320/a3.jpg" width="214" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p>"පාරෝ ඔයා බිසී ද ?"</p><p>ඇමතුමට සම්බන්ධ වූ වහාම විශ්වගේ හඬින් ඔහු යම් ගැටළු සහගත තත්වයක පවතින බව පාරමිට වැටහුණි. </p><p>"නෑ විශ්ව මම මේ ගෙදර ඉන්නේ...any problem?" </p><p>පාරමී ඇසුවේ ඉතා පරිස්සමිනි.</p><p>"ඇයි ඔයා එහෙම ඇහුවේ ...?"විශ්ව ඇයගෙන් පෙරළා ඇසුවේ ඇය හමුවීමට ඇත්නම් හොඳ යැයි යටි සිත කියන බැවිනි .</p><p>"ඔයාගේ කටහඬ වෙනස්. මට හිතුනා ඔයාට මොකක් හරි ගැටලුවක් ඇති කියලා .මොකද උනේ විශ්ව?"</p><p>පාරමීගේ කටහඬ ද බෙහෙවින් දයාර්ද විය.</p><p>"මට ඔයාව හම්බවෙලා කතාකරන්න පුළුවන් ද පාරෝ..i m really really exhausted now..."</p><p>විශ්වගේ හඬ ඇත්තෙන්ම වෙහෙසකාරී විය.සෙනසුරාදා දින හෙයින් ඇත්තෙන්ම තමාට ඇති වැඩකුත් නැති හෙයින් පාරමී විශ්ව හමුවන්නට යාමට තීරණය කළාය.</p><p>"කියන්න මම කොහෙටද එන්න ඕනෙ...?" </p><p>පාරමී ඇසුවේ සුපුරුදු දයාර්ද හඬිනි.</p><p>"මම ඔයාව ගන්න එන්නම් පාරෝ.පැය බාගයකින්."</p><p>විශ්ව පැවසුඉවේ ඉඳගත් අසුනෙන් නැගිටමිනි.</p><p>"කොළඹ ඉඳන් පැය බාගෙන් මෙතනට එන්න හදන්නෙ ඉගිල්ලිලාද විශ්ව.හදිසියක් නෑනෙ.හෙමින් එන්නකො.මම සූදානම් වෙලා ඉන්නම්." </p><p>පාරමී තරවටු කලේ කුඩා දරුවෙකුට පරිද්දෙනි.</p><p>"හරි හරි ලොකුඅම්මෙ..හයියෙන් එන්නෙ නෑ"</p><p>විශ්ව හිනැහෙමින් පැවසීය.</p><p>පාරමී මාලනීට තමන් මිතුරකු හමුවීමට යන බව පවසා ගේට්ටුව අසලට ගියේ ඔහුට එන්නට ප්රමාණවත් වේලාව ද බලමිනි.විනාඩි දහයක ඇවෑමෙන් විශ්වගේ මෝටර් රථය පාරමී අසල නැවතුණි.</p><p>"කොහෙද අපි යන්නෙ." පාරමී ඇසුවාය.විශ්වගේ මුහුණේ වෙනදා තරම් කලඑළියක් නැත .බෙහෙවින් තෙහෙට්ටුවට පත් වූ විඩාබර මලානික පෙනුමක්ද ඇත .</p><p>"පාර තියනකන් යමු .යන ගමන් කතා කරමු ."</p><p>විශ්ව රිය පන ගන්වමින් පැවසුවේය.පාරමී ඔහුගේ අතට අත තබා ඔහුව මඳකට නැවත්වූවාය .</p><p>"විශ්ව , ඔයාට driving එක්ක කතාවට concentrate කරන්න බෑ.ඒ නිසා අපි කොහෙන් හරි නැවතිලා කතාකරමු."</p><p>පාරමී මිතුරියගේ භූමිකාවෙන් වෛද්යවරියගේ භූමිකාවට මාරුවූවාය.විශ්ව ඇය දෙස මොහොතක් බලා උන්නේ ඇය එසේ සිත කියවන්නට උගත්තේ කෙලෙසදැයි පුදුමවෙමිනි.ඇත්තෙන්ම කිවහොත් හිස පුපුරන මට්ටමේ දැඩි වේදනාවක් තමා පෙළයි.සුපුරුදු වේදනා නාශක පෙති දෙකද ගිලදමා ආවද එයිනුදු පල නැති තරම් ය.</p><p>"කොහෙද යන්නෙ එහෙනම්?" විශ්ව ඇසුවේ පාරමී දෙස හැරීබලමිනි.</p><p>"කිලෝමීටර් දෙකක් විතර ඩ්රයිව් කරන්න පුළුවන් ද ඔයාට.යං මම ඉඳහිට යන තැනක් තියනව."</p><p>විශ්ව පාරමී දෙස බැලුවේ නලලද රැලිකරගනිමිනි.පාරමී කිසිත් නොකියා සිනාසුනාය.</p><p>"තනියම ? "ඒ ඔහු සිත තුල නැගුණ එහෙත් වචනයට නොහැර වුණු කුතුහලයයි .</p><p>"යමුකෝ මම ගියාම ඔය ප්රශ්නෙට උත්තරේ එතනදිම දෙන්නම් .."</p><p>පාරමී හිනැහෙමින් පැවසුවාය.</p><p>කිලෝමීටර දෙකක් පමණ නිහඬතාවයෙන් යුතුවම විශ්ව පාරමී ගේ මග සලකුණු උපදෙස් අනුව රිය පැදවීය . දිගින් දිගටම ගැමි ගතිය වැඩි වන පරිසරයකට ඔවුන් පැමිණෙමින් තිබුණි .</p><p>මාවත මගකින් හැරුණු අතුරු මාර්ගයේ කෙළවර කුඩා වැවක් විය . ඒ අසල වූ කුඹුක් ගස් සීමා වේ ඉඳගෙන සිටීමට හැකි ලෙස කුඩා බංකු කිහිපයක් ලීකොට වලින් සාදා තිබුණි .</p><p>"මෙච්චර කොළඹට වෙලා හිටපු මටවත් හොයා ගන්න බැරි වෙච්ච තැන් ඔයා හොයාගෙන තියෙනවා ."</p><p>විශ්ව පැවසුවේ එම පරිසරයේ නිශ්චල භාවය ගැන පුදුම වෙමිනි.</p><p>"කොළඹ කිව්වට මේ කොලඹම නෙවේනෙ විශ්ව.අපේ ගෙදර හරියත් කොළඹ නගර සීමාවේ නෙවේනෙ.මේ පැත්ත ඇත්තටම කිව්වොත් අයිතිවෙන්නෙ අවිස්සාවෙල්ලට වෙන්න ඕනෙ."</p><p>පාරමී වැව අයිනේ වූ බංකුවක හිඳගත්තේ එසේ කියමිනි.දහවල් වෙමින් පැවතුනද කුඹුක් ගස් හෙවන සහ වැව් දියේ සීතල හෙයින් කිසිදු රස්නයක් නොදැනුණි.විශ්ව ඇය ඉදිරිපස වූ ලී බංකුව මත හිඳගත්තේය.</p><p>"මං ඉඳහිට මෙතනට එනවා විවේකයක් ආවම.මේ පැත්ත එහෙම අනාරක්ෂිත එකක් නෙවේ.ඔයාට තව ටිකක් වෙලා යනකොට පෙනේවි කට්ටිය එනව.හැබැයි හුඟක්ම ජනාකීර්ණ වෙලත් නෑ."</p><p>පාරමී පැවසුවාය.විශ්ව ඇයදෙස මොහොතක් නිහඬවම බලාඋන්නේය.</p><p>"ඉතින් ...කියන්න විශ්ව ..මොකද උනෙ ඇත්තටම.."</p><p>පාරමී සිය බෑගයේ වූ වතුර බෝතලය ඔහු වෙත පාමින් පැවසුවාය.ඇය දුන් වතුර බෝතලයෙන් උගුරක් දෙකක් බිවු විශ්ව එය යළි පසෙක තබා හඬ අවදිකලේය.</p><p>"මට ඇත්තෙන්ම අමාරුයි පාරෝ..මගෙ ජීවිතය හිරවෙලා.මට කිසි නිදහසක් නොදැනෙන තරම්.අම්මා ඒක තවත් හිර කරන්න අරන්."</p><p>විශ්ව සිය හිසකේ අතරට ඇඟිලි යවා තදින් ඇද්දේය.</p><p>"විශ්ව...අපි එකින් එක මේවා ගැන කතාකරමු...ඉස්සෙල්ලා රිලැක්ස් වෙන්නකො ඔක්කොටම කලින්."</p><p>පාරමී ගේ හඬ මුදු ස්වරයෙන් ඔහු සවනට ගලා ආවේය.</p><p>"ඔව් කියනවනම් මම මුලක ඉඳන්ම ඔයා එක්ක කියන්න ඕනෙ පාරෝ.නැත්නම් කිසිම කෙනෙක්ට මේ අපභ්රංශ කතාව තේරෙන්නෙ නෑ.පුළුවන් තරමක් මම කියන්නම්.මගෙ කතාවෙන් ටිකක් හරි දන්නෙ නිසල් විතරයි.ඒත් ඔක්කොම නෙවෙයි "</p><p>විශ්ව පැවසුවේය.පාරමී නිහඬවම ඔහුට ඇහුම්කන් දුන්නාය.</p><p>විශ්ව වැව් දිය තලය දෙස මොහොතක් බලාඋන්නේය.එම දිය නිසලය.එහෙත් ගැඹුරුය.ඒ ජලතලය යට කෙතෙක් නම් රහස් සැඟව ඇත්ද ...හරියටම තමා වගේමය.</p><p>පාරමී ඔහු දෙස නිහඬවම බලාඋන්නේ මේ මොහොතේ ඔහුට ඇවැසි ඇහුම්කන් දෙන්නෙක් මිස තවත් කතාකරන්නෙක් නොවන බව දන්නා හෙයිනි.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>යමකුගේ ළමාවිය යනු ඔහුගේ අනාගත තරුණවිය මෙන්ම සම්පූර්ණ ජීවිත කාලයම පදනම්වන අත්තිවාරමයි .දරුවකුගේ ළමා වියේ ශෝකාන්තය අනාගත ජීවිතයම අඳුරු කරන අන්දම විශ්වගේ වදනින් වදනට පාරමී හමුවේ දිග හැරුණි .</p><p>"හුඟක් අය හිතුවේ නීති රීති මැද්දෙන් දරුවෙක් හදනකොට ඒක ඒ දරුවාගේ හොඳට කියලයි .නෑදෑයො වගේම ඉස්කෝලේ ටීචර්ලා පවා අම්මාගේ හැසිරීම් රටාව අනුමත කළා මිස ඒක හරිගස්සන්න කිසිම උත්සාහයක් ගත්තේ නැහැ .ටිකක් හරි ඒකට විරුද්ධ වුණේ තාත්තා .නමුත් තාත්තත් ගොඩක් වෙලාවට උන්නෙ අම්මගේ පාලනය යටතේ කියලයි මට ඒ වෙලාවෙ නම් හිතුනේ ..."</p><p>විශ්ව ගේ හඬ පුරාම පැවතුනේ මහත් වේදනාවකි.</p><p>"මං හුඟක් වෙලාවට නිශ්ශබ්ද ළමයෙක් වුනා .කිසිම වෙලාවක අම්මා කියපු වචනයෙන් පිට යන්න බැරිතරම් මම අම්මට බය උනා .අපේ පන්ති වල ඉන්න කොල්ලො මට හිනා උනේ අම්මට බය කොල්ලෙක් වුන නිසයි .මට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස් මගෙ නංගි .."</p><p>විශ්ව මොහොතකට කතාව නැවතීය .</p><p>"ඔයාට නංගි කෙනෙකුත් ඉන්නවද ..කෝ දැන් එයා ?"</p><p>පාරමි ඇසුවේ එවැනි සොහොයුරියක් ගැන දැහැමි හෝ ඇයට පවසා නොතිබූ හෙයිනි .</p><p>"නංගි පුංචි කාලෙ ඉඳලම අම්මට විරුද්ධව කැරලි ගැහුවා.පුංචි කාලේ ඉඳලා පවා අම්මා මොනවා කිව්වත් නංගි හරි දේ මිසක් එයාට ඕනදේ කළේ නැහැ .ඒ ඔක්කොම ප්රෙශර් එකත් අම්මා පිටකලේ මගේ පිටින් .."</p><p>විශ්වගේ දෑස් ඈත වැව් තලයේ පිහිනා යන තාරාවෙක් දෙස එක එල්ලේ වැටී තිබුණි .</p><p>"කොටින්ම කිව්වොත් university යනකම් මං ගෑනු ළමයෙක් එක්කවත් යාළු වුණේ නැහැ .ඔයා උනත් මට හිනාවෙයි .ඒත් මම අම්මා ගැන දන්න නිසාම තවත් ගෑණු ළමයෙක් ජීවිතයට සම්බන්ධ කර ගන්න හිතුවෙම නැහැ .ඒකට නංගි ඒ ලෙවල් කාලෙදිම පිරිමි ළමයෙක් එක්ක යාළු වුණා .අම්මා නොසෑහෙන නංගිට ගැහුවා .බැන්නා.නංගි නෙමෙයි අම්මා කියපු කිසිම දෙයක් කනකට ගත්තේ .."</p><p>විශ්ව ඉතා වෙහෙසින් සිය නලලත දෑඟිලි තුඩින් තෙරපා ගත්තේය .සමහරවිට ඒ ඔහුගේ බාල සොහොයුරිය ගැන ඇති වූ මතකය නිසා විය යුතුය .</p><p>"නංගිව ඒලෙවල් ඉවර වුණ ගමන්ම අම්මට ඕන වුනා බන්දලා දෙන්න.ඒත් අම්මට ඕන කෙනෙක්ව බඳින්න නංගි කීයටවත් කැමති වුණේ නැහැ.අම්මා නංගිට හොයලා තිබුනෙත් වැඩිමල් මනුස්සයෙක් .හුඟාක් දේපල තියෙන කිසිම දෙකින් නංගිට නොගැලපෙන මනුස්සයෙක් .අන්තිමේ කසාදෙට දින තීන්දු උනාට පස්සේ නංගි හරි යාළුවෙලා හිටපු පිරිමි ලමයත් එක්ක පැනලා ගියා . "</p><p>විශ්වගේ මුහුණේ ඇති වූයේ මඳ සිනහවකි.එ කුඩා දරුවකුගේ දඟ කමක් ඉවසන වැඩිහිටියෙක් ගේ මුහුණේ ඇතිවන අපූරු සිනහවයි .</p><p>"දැන් නංගි කොහෙද විශ්ව ?"</p><p>පාරමී ඇසුවේ ඒ පීඩනය යම්තාක් දුරට සමනය වූයේ සිය සොහොයුරිය ගැන කතාබහට එක් වූ පසුව බැවිනි .</p><p>"නංගි දැන් ඉන්නෙ ඔස්ට්රේලියාවෙ පාරෝ. ඒ දෙන්නා ජීවිතේ පටන් ගත්තේ හරිම අමාරුවෙන් .ඒ කොල්ලාට ජොබ් එකක් තිබුණෙ නෑ හරිහමන්.ඒත් ඌ නංගිව බලාගත්තා ඇස්දෙක වගෙ.වේලක් ඇර වේලක් කාල හරි උන්දෙන්නා ජීවිතේ අරන් ගියා.එතකොට මම කැම්පස් අවුට් වෙලා.මම තාත්තා ගෙ කම්පැනි වලට ජොයින් වුනා."</p><p>විශ්ව සුසුමක් හෙලීය.ටිකෙන් ටික ඔහු ඉහිල්ව යන අන්දම පාරමී ට වැටහුණි.</p><p>'"මම එයාලට උදව් කලා ...හැබැයි අම්මලට හොරෙන්.ටික ටික කොල්ලා ජීවිතේ ගොඩ දාගත්තා.අන්තිමට මම දෙන්නව ඔස්ට්රේලියා යැව්වා..කොල්ලට එහෙ ජොබ් එකක් සෙට් කලා.ඒ දෙන්නට දැන් චූටි දුවෙක් ඉන්නව."</p><p>සැබෑ සහෝදරත්වයේ උණුසුම් හැඟුම් මතින් විශ්ව මතකයන් අවදිකලේය.පාරමී ඒ මතකයන්ට සවන් දුන්නේ බොහෝ ආසාවෙනි .</p><p>"නංගි පැනල ගියාට පස්සෙ අම්මා නිකම් පිස්සු වැටුණා වගෙ වුනා.එයාට වුණ ලැජ්ජාව ,තරහ ඔක්කොම පිරිමහගත්තෙ මගෙන්.මම එන්න එන්නම නිහඬ වුණෙ අම්මාගේ ඒ හැසිරීම් රටා එක්ක.නමුත් මට දැන් හිතෙනවා එකම එක පාරක් මම ඒකාලෙ අම්මාට විරුද්ධ ව නැගී උන්නා නම් අද මට මෙහෙම වෙන්නෙ නෑ කියල."</p><p>විශ්ව පැවසුවේ ඉමහත් කලකිරීමෙනි.පාරමී ඔහුගේ වෙහෙස වටහා ගත්තාය.කුඹුක් සෙවනේ කෙළවරක කුඩා පැල්පතක් අටවා කඩයක් දමා තිබුණි.</p><p>"විශ්ව අපි තේ එකක් බොමුද...බීලා ආයෙ කතාකරමු.."</p><p>පාරමී ඇසුවේ ඔහුගේ මනසට යම්තාක් දුරට සැහැල්ලුවක් දියයුතු යැයි සිතාය.</p><p>"කොහෙද තේ බොන්න යන්නෙ ඉතින් ? "</p><p>විශ්ව හිසනගා ඇසුවෙය.පාරමී අතදිගු කොට පෙන්වූයේ කුඩා අවන්හලය.</p><p>යංකො ....පාරමී නැගී උන්නාය.</p><p>උණු උණුවේ පොල් රොටී පසෙක පිළිස්සෙමින් තිබුණි.අනෙක් ලිපක වතුර මුට්ටියක් පැහෙමින් තිබුණි.</p><p>යහමින් කොච්චි දැමූ කට්ට සම්බෝලයක් සමග උණු උණු පොල් රොටී කිහිපයක් ද ඉඟුරු දැමූ තේ කෝප්ප දෙකක්ද ඔවුන් වෙත පැමිණියේ අවන්හල හිමි කාන්තාව අතිනි.</p><p>"නෝනා අද යාළුවෙක් එක්ක ඇවිල්ල"</p><p>ඇය සුපුරුදු ලෙන්ගතුකමින් පවස එතනින් නික්ම ගියාය.</p><p>"ඔයාට මේ විකාර කතා අහන් ඉන්නකොට කම්මැලිත් ඇති."</p><p>විශ්ව පැවසුවේ පසුතැවීම් පෙනුමෙන් සමාව ඉල්ලන ස්වරයෙනි.</p><p>පාරමී හිස ඔසවා ඔහු දෙස බැලුවේ සිහින් රැවුමක්ද සමගිනි.</p><p>"විශ්ව මම ඔයාගෙ කවුද "පාරමී සෘජුවම ඇසුවේ එක්වනමය.විශ්ව තිගැස්සුනේය.</p><p>"ඒ...ඒ...කිව්වෙ පාරෝ...ම..මට තේරුනෙ නෑ...."</p><p>විශ්ව ට හඬද පැටලුණි.පාරමී ඔහුගේ චකිතය දැක සිතයටින් හිනැහුනාය.</p><p>"අහපු දේට උත්තර දෙන්නකො...who am I to you ?"</p><p>විශ්ව ඇය දෙස මොහොතක් බලාඋන්නේය.ඇය තමා පිරික්සනවා වත්ද ?</p><p>"ඔයා මගෙ යාලුවා"</p><p>ඔහු අවසානයේ පිළිතුරු දුන්නේය.</p><p>"මොන යාලුවාද ?"</p><p>පාරමී ද ඔහුට දෙවනි නැත.</p><p>"හොඳම යාළුවා...my bestie "</p><p>විශ්ව ඇයගේ අතකින් අල්ලා පැවසීය.</p><p>"ඔයාට ප්රශ්නයක් ආවම ඔයාට මාව මතක් උනේ මම ඔයාගෙ හොඳම යාළුවා නිසා.මෙතනට ඔයාව මම එක්ක ආවේ මගෙ හොඳම යාළුවා ඔයා නිසා.ඔයා ඔයාගෙ අතිශය පෞද්ගලික දේ මා එක්ක කියන්නෙ මාව විශ්වාස නිසා.ඉතින් ඒ නිසා වදයක්ද කම්මැලිද වගේ ඒවා අහන්න එපා...ok"</p><p>පාරමී ඇසුවේ සිය අනෙක් අතින් ඔහු අතට තට්ටුවක් දමමිනි.</p><p>"යං...ඉතින් , ඉතුරු ටික කතාකරමු අපි."</p><p>පාරමී අවන්හලෙන් එලියට එන්නට පෙර අවන්හල හිමි කතට යමක් පැවසුවාය.ඇය හිස සලා එයට එකඟවූවාය.විශ්ව විමසිල්ලෙන් බලා උන්නද පාරමී එය නුදුටුවා සේ යළි කුඹුක් සෙවනට ආවාය.</p><p>"ඔයාට කීයට ද ආපහු යන්න ඕනෙ"</p><p>විශ්ව කුඹුක් සෙවනේ ඉඳගත් වහාම ඇසුවේය.</p><p>"ඔයාට කියන්න තියන දේවල් ඔක්කොම ඇහුවට පස්සෙ.."පාරමී මඳ සිනහවකින් යුතුව පැවසුවාය.</p><p>"ඒ කතා නම් දවසින් ඉවර කරන්න බැරිවෙයි පාරෝ."</p><p>විශ්වගේ සුසුම් වැව් දිය පෙදෙසට පාව ගියේය.</p><p>"නෑ අපි අදට පුළුවන් තරමක් කතාකරමුකො.මට අඩුගානෙ මේ අහන් ඉන්න එකෙන් ඔයාගෙ ස්ට්රෙස් එක ගැන basic idea එකක් හරි එනවනෙ.මොන විදියෙන් හරි ඔයාට හෙල්ප් එකක් දෙන්න නම් මම මේ හැම එකම දැනගන්න එක වටිනව."</p><p>පාරමී පැවසුවාය.විශ්ව ඇය දෙස බලාඋන්නේ කියාගත නොහැකි හැඟීමක් හිතදවටාගෙනය.</p><p>"යුනිවර්සිටි එකෙන් අවුට් වෙලා මම තාත්තා එක්ක පටන් ගත් බිස්නස් එක හුඟාක් දියුණු වුණා අපි නොහිතපු විදියට.ඇත්තෙන්ම පාරෝ අපේ අම්මලා තාත්තල ගෙ ඇඟේ දුවන්නෙත් බිස්නස් ලේ.එච්චරකට එයාල බිස්නස් වලම තෙම්පරාදු වුන අය.නමුත් අලුත් අයිඩියාස් එක්ක නෙවෙයි එයාලගෙ බිස්නස් දිව්වෙ.ඒ නිසා ලොකු ලාභයන් ලබලා නෙවෙයි එයාල ඒවා කරගෙන ගියේ."</p><p>විශ්ව මඳක් නැවතී වැව්තලය දෙසම බලාඋන්නේය.දිවාකල එළඹෙන විට වැව්තලය මත උන් තාරාවන්ද සෙවන කරා ගොසිනි.අහසේ ඈතින් දිලෙන ගණ හිරු රැස් වැව් ජලතලය මත රිදී පැහැ ඉරිරටා අඳී. විශ්ව පාරමීගේ දෑස් දෙස බලා උන්නේ ඇයට ඒ දැඩි රැස් අපහසුද යන්න සිතමිනි.</p><p>"ඇස්වලට අමාරු නැද්ද ?සන්ග්ලාස් දෙක දාගන්න."</p><p>විශ්ව බෙහෙවින් මුදු ස්වරයෙන් ඇයට පැවසීය.පාරමී හිස දෙපසට වනා එය අවශ්ය නැතැයි පැවසුවය.</p><p>"යුනිවර්සිටි එකෙන් අවුට් වුනගමන් බිස්නස් වලට ජොයින් වුනාට මම මැනේජ්මන්ට් ස්කිල්ස් හුඟාක් ඒකට ඇප්ලයි කලා සාර්ථක ව.ඉතින් බිස්නස් ජාලයක් වෙච්ච අපේ ව්යාපාර ඔක්කොම සෑහෙන්න සාර්ථක උනා.ඔය මොන වර්ගයේ බිස්නස් තිබ්බත් මම ආසම ෆීල්ඩ් එක උනේ බිල්ඩින් කන්ස්ට්රක්ෂන් ඇන්ඩ් ඉන්ටීරියර් ඩිසයිනින්."</p><p>විශ්වගේ දෑස් ඒ ගැන කතකරන විට පවා දිලිසෙන්නට විය.පාරමී ඔහුට කතාකරන්නට දී ඔහුගේ ඉරියව් නිරීක්ෂණය කළාය.</p><p>"ඉතින් ඔය අතරෙ තමයි මගෙ ජීවිතේ හිතුවෙ නැති දෙයක් වුණෙ.ඒක මාව නැත්තටම නැති කලා පාරෝ..."විශ්වගේ මුහුණේ කලු වලාකුලු පාව එන්නට පටන් ගෙනය.</p><p>පාරමී ඔහුදෙස විමසිල්ලෙන් බලාඋන්නේ මෙතක් කියූදේට වඩා බරපතල කාරණයක් තවත් වේදැයි සිතමිනි.</p><p>"මගෙ ජීවිතේ උඩුයටිකුරු කරන්න කල්පනා ආවේ ඔන්න ඔය කාලෙදි.එයා අපේ අලුත් ෆර්ම් එකට ආවේ ට්රේනින් වෙන්න .මොරටුව යුනිවර්සිටි එකේ ඩිග්රි එක ඉවර වෙලා ඉන්ටර්න්ශිප් එකක් වගෙ ඇප්ලයි කලා. ඉතින් අපි අලුත් ළමයින්ට තැන දෙන්න තීරණය කරන් උන්න නිසා එයාව ගත්තා."</p><p>පාරමී විශ්වගේ දෑස් දෙසම බලාඋන්නේ සිය ජීවිතයට සම්බන්ධ වූ තැනැත්තිය ගෑන කියද්දි ඔහු වතේ එළියක් නැගේදැයි සිතමිනි.එහෙත් හැඟීම් විරහිත මුහුණකින් විශ්ව ඔහේ කියවාගෙන ගියේය.</p><p>"මට ජීවිතේ ට බලාපොරොත්තුවක් එකතුවුනා කල්පනා ගෙන්.ඉස්කෝලෙ කාලෙවත් කැම්පස් එකේදිවත් ආදරය ගැන නොහිතපු මම කල්පනාට ඇදුණෙ කාන්දමකට වගෙ.ඒත්, මොන එකක් නිසාමද මන්දා නිසල්ට කල්පනාව ඇල්ලුවෙම නෑ.කල්පනත් නිසල්ව මගහැරියා පුළුවන් තරම්."</p><p>පාරමී ඒ වදන් ඔස්සේ කල්පනා කලේ නිසල් වැනි මිතුරෙක් කිසිදුවිට සිය හිතෛෂී මිත්රයාට අවැඩක් කරයිද යන්නය.එහෙත් ලෝකය වෙනස් එකකි.මිනිසුන් ඊට වඩා වෙනස්වන සුලු අයයි.පාරමී හූමිටි තබමින් කතාවට ඇහුම්කන් දුන්නාය.</p><p>"ඉස්සරවෙලාම ජීවිතේ ට ආදරයක් දැනුණ කෙනෙක් හැසිරෙන්නෙ කොහොමද කියල මම පාරෝට කියන්න ඕනනෑනෙ.මමත් උන්නෙ පිස්සු වැටිලා.උදේ වෙන්නෙ රෑවෙන්නෙ කල්පනා ගැනම වද වෙන ගමන්.ඒත් ...ඒත්....."</p><p>විශ්ව සිය දෑඟිලි එකිනෙක තදකොට ගත්තේ මහා වේදනාවක් පිටකරහරින්නට මෙනි.පාරමී ඔහුගේ අත් මතින් සිය අත් තැබුවාය.</p><p>"ඔයාට ඒවා කියන්න අමාරුයි නම් අපි ආයෙ දවසක කතාකරමු විශ්ව."</p><p>විශ්ව හිසසලා එය ප්රතික්ෂේප කලේය.</p><p>"ඔයාට ආයෙ දවසක් වදදෙන්න බෑ පාරෝ.මේ ටික අද කිව්වාම ඉන් පස්සෙ මට ඔයාට කියන්න ලොකු දෙයක් නැතිවෙයි කොහොමත් .මම ෆ්රී වෙන්නයි ඕනෙ.ඉන් පස්සෙ ඔයා මට හෙල්ප් කරන්න මේ අඳුරු මතක අතාරින්න කියදෙන්න."</p><p>විශ්ව සුසුමක් හෙලා පැවසීය.වේලාව දොළහ පසුවූයේ නොදැනීමය.ඉඳහිට වැව් පිටියට ආ පෙම්වතුන් යුවලවල් මෙන්ම ඉලන්දාරි කිහිපදෙනාද දැන් යළි පිටව ගොසිනි. කුඩා අවන්හලේ කාන්තාව තවමත් එහි ඉඳගෙන සිටින්නීය.මිනිස්සුන්ගේ ජීවිත දුෂ්කරය.එදාවේල හොයාගන්නට වෙර දරන මේ මිනිස්සුන්ගේ ප්රශ්නත් විශ්ව වැනි අයගේ ප්රශ්නත් අන්ත දෙකකවුවද ඒ අන්ත දෙකේම ජීවත්වන්නෝ ඉන්නේම අසතුටෙනි.</p><p>"කල්පනා අපේ කම්පැනි එකට ජොයින් වුනේ ප්ලෑනකට කියලා මට තේරුණේ ඒ එෆයාර් එකට අවුරුදු තුනහතරක්ම යනකොට.එයා පෙනුමෙන් අහිංසක උනාට ඇතුළාන්තය නපුරුයි.මාව ඉබේම නැතිවෙන ගානට එයා මාව අල්ලගෙන ඉවරයි.අපේ කම්පැනි එක වට්ටන්න එයා ආවේ ඉත්තෙක්වෙලා.කොහොම නමුත් ඒ වෙද්දි ලීඩින් බිස්නස් එකක් වුන අපේ කම්පැනි එක කඩාවැටෙන්න ගත්තා.ප්රොෆිට්ස් නැතිම උනා.අපේ ක්ලයන්ට්ස්ලා පිටට ගියා ඒ කොහොමද කියන්න මට හොයාගන්න බැරිඋනා."</p><p>විශ්ව ඔහේ කියවාගෙන ගියේය.පාරමී නිහඬව ඇහුම්කන් දුන්නාය.</p><p>"නිසල් වගේම අම්මත් කල්පනාට කැමතිවුනෙ නෑ.මට අම්මගෙන් ආව ප්රෙශර් එක එක්ක ඒ වෙලාවේ මම අම්මාට විරුද්ධ උනා.කල්පනාට මම අත්දිග ඇරලා වියදම් කලා.සාමාන්ය පවුලකින් ආව කල්පනා ලක්ෂරි ලයිෆ් එකකට ගියේ මාව යූස් කරල."</p><p>ජීවිතය යමෙක්ට දේවල් ලබා දෙන්නේත් ඒවා අහිමි කරන්නේත් මහ පුදුම අන්දමටය.විශ්වගේ මනසේ කල්පනා කල කී දේ අවසානයේ ඉතුරු ව ඇත්තේ මහා කලු පැල්ලමක් ලෙසය.</p><p>"අන්තිමට අම්මා කල්පනාට මගෙන් ඈත්වෙන්න කියල කෙලින්ම කියල තිබ්බෙත් නිසල් ඉස්සරහම.එදා කල්පනා කියල තිබුනා මට ඔයාගෙ පුතා නිකමෙක් දැන්.මට ඕන දේ වෙලා ඉවරයි මිසිස් බෝවලගේ කියල.එදා නිසල් මාව හොයාගෙන ඇවිල්ලා ඕක කීවම මට නිසල්ව විශ්වාස වුනේ නෑ.මම එතකොට හිතුවෙත් කල්පනා ගැන බොරු ගොතල කියනව කියල.මොකද කල්පනා නිසල් ගැන මගේ ඔලුවට විෂ පිරෙව්වෙ ටිකෙන් ටික."</p><p>විශ්ව ගේ දෑසේ කඳුළක් නැගී තිබුණේ සිය ප්රාණසම මිතුරා සැකකල හෙයින් වියයුතුය .එහෙත් යමෙක්ට පසුකලක හෝ සිය පාපොච්චාරණයක් ඔස්සේ හෝ සිය අභ්යන්තරයේ ඇති පීඩනය මුදාහරින්නට ඉඩ දීම වටිනා බව පාරමී දැන උන්නාය.</p><p>"නිසල් මා එක්ක අමනාප උනෙ නෑ පාරෝ.ඌ එච්චරකට හොඳ කොල්ලෙක්.මම ඌට දොස් කියද්දිත් ඌ සද්ද නැතුවම උන්නා.අන්තිමට කල්පනාගේ ඔක්කොම ගැට අල්ලාගෙන මගෙ ඉස්සරහට ගෙනාවේ නිසල්."</p><p>විශ්ව සුසුමක් හෙලුවේය.ඒ සුසුමේ වූයේ මහා කලකිරීමක් පමණි.</p><p>"කල්පනා කියන්නේ ලොකු බිස්නස් ට්රික් එකක අතකොලුවක්.එයා මගෙන් ගන්න ඕන ඔක්කොම ටික අරන් අන්තිමේදි එයාගේ බෝයිෆ්රෙන්ඩ් කෙනෙක් එක්ක රට පැන්නා...ඒ බෝයිෆ්රෙන්ඩ් තමා මගේ බිස්නස් ෆීල්ඩ් එකේ මට උන්න තරඟකාරයා එතකොට..මගෙ කම්පැනි එක මට නැති උනා.මට ඔප්පු කරල නඩුකියලා ඒක ආයෙ ගන්න තිබ්බා.ඒත් මං එතකොට හිස් මිනිහෙක් වෙලා ඉවරයි.හැම බලාපොරොත්තුවක් ම හිස් උනාම මනුස්සයෙක් වැටෙන්නෙ කොහෙටද කියක මම ඔයාට අමුතුවෙන් කියන්න ඕනනෑනෙ පාරෝ"</p><p>විශ්ව ගේ හඬ වේදනාත්මක විය .මේ ඔහු සිටින්නේ හිත මුදාහැරීමේ පියවරෙහි උපරිමයට පැමිණ බව පාරමී ට වැටහුණි.</p><p>"විශ්ව ....අදට ඇති ඔය...අපි ඉතින් ඉතුරු ටික ආයේ දවසක කතාකරමු.don't worry.මම ඉන්නවනෙ ඕනම වෙලාවක.දැන් වෙලාව එකටත් කිට්ටුයි .අපි කමුද..?"</p><p>පාරමී ඇසුවේ විශ්වගෙ අතක් අල්ලාගනිමිනි .ඇත්තෙන්ම ඒ මොහොත වනවිට විශ්ව ගේ හිත රැඳි පීඩනය කෙමෙන් කෙමෙන් අඩුවෙමින් තිබුණි.එක දිනක් තුල ජීවිත සමාලෝචනයක් කර නිමාකරන්නට නොහැකිබව ඔහු දැන උන්නේය.ඉතින් අදට මේ ප්රමානවත් ය.ඇත්තෙන්ම පාරමී නිහඬ සවන්දෙන්නියක් වීමම විශ්වට එක්කලේ සැනසුමකි.අනෙක් අතට මේ පරිසරය ඔහු නිවාලීය .පාරමී සිය මානසික උපදේශිකාව වී පෞද්ගලික රෝහලේ චැනල් සේවයේදි තමා හට ප්රතිකාර කරන්නට එකඟ නොවීමම විශ්ව දැන් යහපතක් ලෙස පිළිගත්තේය.එවන් තැනකදී මේ සා සමාධියක් තම සිතට කිසිම විටක නොඑනු ඇත.</p><p>"අපි එහෙනම් දැන් යමු නේද ? කොළඹට යන යනකම් කන්න තැනක් නම් හොයාගන්න නැති වෙයි." විශ්ව පැවසුවේ පාරමී දෙස බලමිනි.උදෑසන නිවසින් ආ මොහොතේ පටන් දැඩි ලෙස හිතට වද දුන් වේදනාවන් බොහෝ දුරට අඩු වී ඇති බව විශ්වට දැනෙන්නට විය. ජීවිතයේ බොහෝ ප්රශ්නවලට ඇහුම්කන් දෙන්නෙක් ලඟ සිටීමම ඒ බොහෝ ගැටළු වල බරපතළ භාවය අඩු කරන්නට හේතුවක් වෙයි.</p><p>"මං ඔයාව සප්රයිස් කරන්නයි යන්නේ. අද ඔයාට special lunch එකක් දෙනවා මගේ ගානේ.එන්නකෝ" පාරමී විශ්ව සමගින්ම නැගිට වුණේ පෙර කී අවන්හලට ම ඇවිද යන්නටය.</p><p>"නෝනලාට බඩගිනි ඇති කියලා මම දැන් කෑම ගෙන්නුවා විතරයි.නෝනාට නම් මේ කෑම කාලා හොඳට කාලා හොඳට පුරුදුයි.මහත්තයා කැමති වේද කළ තමයි හිතන්න අමාරු." </p><p>කුඩා පොල් අතු අවන්හලේ සිටි කාන්තාව පැවසුවේ බටපොතු වට්ටි දෙකක් මේසය මත තබමිනි. ඒ මත ඇතිරූ නෙලුම් කොළ දෙකක එතූ දිවා ආහාරය ගන්නට විශ්ව ඉඳගත්තේ නොඉවසිල්ලෙනි.</p><p>"කාලෙකින් මෙහෙම කෑමක් කන්නෙ පාරෝ"ඔහු ලහි ලහියේ එය දිගහරිමින් පැවසීය.</p><p>"ආරංචියි ආරංචියි වැඩි දවසක් රෑට එහෙම කන්නේ බයිට් එක්ක බීම කියල."පාරමී තරවටු ස්වරයෙන් පැවසුවාය.</p><p>"ඕවා නිසල්ගේ බොරු. මම එහෙම බොන්නෙ නැහැ." විශ්ව කපටි සිනහාවක් මුවට ගනිමින් පැවසීය.</p><p>රතුහාලේ බතක්,වැව් මාලු, තිබ්බටු මැල්ලුමක් සහ හින්දවූ පරිප්පු ව්යාංජනයකින් සමන්විත වූ බත් මුල ඉමහත් රසයකින් යුතුවිය.</p><p>"ගොඩක් ජාති නම් නෑ මහත්තයා. මේ දවස්වල සෙනග එනවා අඩුයි.ඉතිං කෑම අපතේ යන නිසා ටිකයි හදන්නෙ" අවන්හල හිමි කාන්තාව සමාව යදින ස්වරයකින් පැවසුවාය .</p><p>"අම්මෝ මේ හොඳටම ඇති. කෑම හරිම රසයි .මං කාලෙකින් සම්පූර්ණ බත් එකක්ම මෙහෙම කෑවෙ"විශ්ව වතුර වීදුරුව පානය කරමින් ම පැවසුවේය.පාරමී ඔහු දෙස බලා උන්නේ නිහඬ සිනාවකිනි.</p><p>******************************************************************************************************** </p><p>යලි හමුවෙමු </p><p>කිත්මා වාසනා දහනායක ( විසිරි සිහින)</p><div><br /></div><p><br /></p><div><br /></div>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-21493761470931498662023-03-18T04:37:00.002-07:002023-03-18T04:37:33.687-07:0018 කොටස- හදේ කොතැනක හෝ හිඳී ඔබ<p> 18 කොටස</p><p>17 කොටසට මෙතනින් <a href="http://wisirisihina.blogspot.com/2023/03/17.html">17</a></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-hIefZBI_XUzk73Es5UQ6oTTrDdmtV-gch7ENFSE4uhT4accpBDHr7PjTl5NS0yR60aCWPpUKaBMR9frz2cBYEj6DAac04VuknuBCEz6ZiL-9BbKXq1OvgGMqBH9rrQJwAXcoDFyEr-WLHYo8gERLuw2cC-GXMRvf_wSP90ec9Rt8Igh0P6gbnvJR/s456/a2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="456" data-original-width="304" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-hIefZBI_XUzk73Es5UQ6oTTrDdmtV-gch7ENFSE4uhT4accpBDHr7PjTl5NS0yR60aCWPpUKaBMR9frz2cBYEj6DAac04VuknuBCEz6ZiL-9BbKXq1OvgGMqBH9rrQJwAXcoDFyEr-WLHYo8gERLuw2cC-GXMRvf_wSP90ec9Rt8Igh0P6gbnvJR/s320/a2.jpg" width="213" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p>පාරමී නිලනිවසේ වැරැන්ඩාවේ හිඳගත්තේ නා අහවරවීය.මාලනී විසින් සදාදුන් කෝපි කෝප්පය නෑමෙන් පසු අනිවාර්ය අංගයකි.සිත තුළ සියුම් සතුටක් ඉපිලි ඉපිලී තාල නගයි.ඒ විශ්ව වෙතින් ලැබුවාවූ හිතවත්කම.....ඇත්තෙන්ම ඒ හිතවත්කමක් , දයාබරබවක් මිස අන් යමක් නොවන්නේදැයි පාරමී යළිත් සිතුවාය.</p><p>ඔහුගේ ජීවිතයේ ගැටලු සහගත තැන් එකිනෙක ලිහාගන්නට මෙන්ම ඔහු පත්ව ඇති මානසික වියවුලෙන් මුදන්නට තමාහට කල හැකි එකම සහ හොඳම පියවර මේ බව ඇය තීරණය කලේ අම්මාගේ හත්දවසේ බණට විශ්ව ඇවිත් ගියදාමය.</p><p>නමුත් විටෙක සිතන විට...ඒ ඇසුරට තමාද කැමති බව ඇයට වැටහුණි.</p><p>ශ්රීලංකාවේ විශ්ව විද්යාලයක වෛද්ය විද්යාව හදාරන සමයේත් විදෙස් ගතව පශ්චාත් උපාධි හදාරන සමයේත් ඕනෑ තරම් පිරිමි සගයින් උන්නද ඒ කිසිවෙක් සමීප මිතුරෙක් වූයේ නැත.එය තමාගේ පෞද්ගලික තීරණයකි.එය අබිභවා යන්නට ආ බොහෝ අය ආපසු හැරුණේ පාරමී ගේ දැඩි ප්රතිචාර මධ්යයේය.</p><p>අම්මාගේ වියෝව තමන්ගේ ජීවිතයේ ඇතිකළ හිඩැස කිසිදා වසන්නට නොහැකි එකක් වුව තමා විශ්වගෙ ඇසුරට කැමති වූයේ තමාගේ පසින් සිතුවහොත් මේ පවත්නා හුදෙකලාව සහ කාන්සිය මැඩගන්නට විකල්පයක් ලෙස නොවේදැයි පාරමීට සිතුණි.එහෙත් එය සිත පිළිගන්නට මැළිවෙයි.</p><p>නමුත් ජීවිතය අපට විවිධාකාර පුද්ගලයන් මුණ ගස්වන්නේ නොසිතූම ආකාරයටය.එය අප විසින් අභියෝගයක් ලෙස හෝ බාරගත යුතුමය.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>"ගුඩ්මෝනින් මැඩම්"</p><p>සුපුරුදු සුබ පැතුම ජංගමයේ වට්ස් ඇප් තීරයේ හදවතක සලකුණක ඉමෝජියක් සමග මතුවෙන විටද පාරමී රෝහල් කොරිඩෝරයේ වාට්ටුව දෙසට ඇවිදයමින් උන්නාය.හිතේ වූ උණුසුමැති හැඟීමක් මුවඟින් සිනහවක්ව පිටපැන්නේය.</p><p>"ගුඩ්මෝනින් සර්"පිළිතුර ටයිප් කර කහ පැහැ මලක් සමගින් යැව්වේ ඒ මොහොතේමය. කොළපැහැ හරි ලකුණු දෙක වැටෙන පමාවෙන් එහා පසින් ඇමතුමට සම්බන්ධ වූයේ විශ්ව ජයසූරියයි.</p><p>" දොස්තර නෝනා ලෙඩ්ඩු බලනවද ,ලෙඩ්ඩු දොස්තර නෝනව බලනවද මේ වෙලාවේ"</p><p>විශ්වගේ හඬ ජීවයෙන් පිරීගත් එකක් විය.මේ මිනිසාම එක දිනක පෞද්ගලික චැනලින් සේවාවේදී ඉතා වියැළි වෙහෙසකර හඬින් තමාහට ඇමතූ ආකාරය පාරමීට සිහිවිය.</p><p>"දෙකම දෙකම.අපි අන්යෝන්ය සහයෝගයෙන් බලාගනිමින් ඉන්නව"පාරමී පිළිවදන් දුන්නාය.</p><p>"මට බැරිද ඔය වාට්ටුවෙ සතියකට විතර නවතින්න"</p><p>විශ්වගේ පැනයට පාරමීට සිනහාගියේ නොනවත්වාගත හැකි ලෙසය.ඇයගේ මඳ සිනහවට වඩා හඬනගා හිනැහෙන මොහොතට විශ්ව බොහෝ ආශා කලේය.අනෙක් අතට ඇය පසුවෙන දුක්බර යුගය තවම ඇයට අලුත්ය.ඉදින් ඇයගේ සිනහවක් ඇයටම කෙතරම්ම වටීදැයි ඔහුට සිතාගන්නට හැකි විය.</p><p>"මොකද හිනාවෙන්නෙ?"විශ්ව ඇසුවේ තවමත් හුස්ම අල්ලමින් හිනැහෙන පාරමීගෙනි.</p><p>"මේක ෆීමේල් වෝඩ් එකක් අනේ.මට ඔයාව ඇඩ්මිට් කලොත් වෙන දේවල් මැවිලා පේන්න ගත්තා..අනෙ අම්මෝ මට බෑ.මම තියනවා ෆෝන් එක."</p><p>පාරමීට යළි යළිත් සිනහානැගෙයි.විශ්වට මුව පොපියා එන්නේ කුමක් හෝ කටකැඩුණ කතාවක් කියන්නටය.එහෙත් තවමත් පාරමී ගැන තමා දන්නා තරම අල්පය.එහෙයින් බස හසුරවන්නට ප්රවේශම් වියයුතුය.</p><p>"පාරෝ, එහෙනම් මම තියන්නම්. Just want to say hi to you lovely girl..take care" විශ්වගේ හඬ බෙහෙවින්ම ආදරණීය විය.පාරමී ගල්ගැසුනාක් මෙන් රෝහල් කොරිඩෝරයේ මොහොතකට නැවතුණාය.කුඩාම කල තාත්තාගෙන්ද ඉන්පසුව අම්මාගෙන්ද ඇසුණ ආදරණීය ආමන්ත්රණ ජීවිතය වෙතින් ගිලිහ යද්දී මෙසේ අන් මුවකින් අසන්නට ලැබීම ඇයට දරාගන්නට අපහසු තරම් විය.</p><p>"Take care විශ්ව" </p><p>පාරමී ඇමතුමෙන් මිදී ඒ කල්පනාවෙන්ම වාට්ටුවට පැමිණියාය.සුපුරුදු සේවයට අවතීර්ණ වීමට පසු ජීවිතයේ පෞද්ගලිකත්වයට වේලාවක් නොපැමිණේ.එහෙත් සිත තුළ ඇති හැඟීම් වලට මුහුණ කැඩපතක් නොවේයැයි කෙලෙස කිව හැකිද?</p><p>වාට්ටු නිරීක්ෂණය අවසන පාරමී සිය අසුනේ හිඳගත්තේ අදාල ඇඳ ඉහපත්වල අවැසිතැන්වල අත්සන යොදමිනි.රහල් ඇය වෙත පැමිණියේ ඒ මොහොතේය.</p><p>"මැඩම්"රහල්ගේ ඇමතුම සමග හිස නගා බැලූ පාරමී ඔහුට ඉදිරි අසුන පෙන්වූවාය.</p><p>"කියන්න රහල්, anything special?"</p><p>"එහෙම කියන්න තරම් විශේෂ දෙයක් නැහැ මැඩම් .සාමාන්ය තොරතුරු තමයි ඉතිං .ප්රසංගිගේ improvements නම් කලින්ට වඩා සෑහෙන්න හොඳයි .මම weekly රෙකෝඩ් එකක් තිව්වා මැඩම්ට බලන්න.දැන් බෙහෙත් අඩුකරගෙන යන්නෙ."</p><p>රහල්ගේ කටහඬ බලාපොරොත්තු සහගත බවින් පිරී යමින් තිබුණි . </p><p>"ඔව් රහල් මම දැක්කා ඒ ටික..අපි management එක මේ විදියට කරගෙන යමු. එයා දැන් තෙරපි වලටත් යනවද නොකඩවාම?"</p><p>පාරමී ඇසුවේ තමන් ඉදිරිපස හිඳගෙන ඉන්නා තරුණ වෛද්යවරයා ගෙනි . පුද්ගලිකවම ගත්කල එය ඔහුගේ ආදරයයි .අතීත බලාපොරොත්තුවයි .දැන් මේ යළිත් පන නගා එන්නේ ජීවිත කාලයක් පුරා ගොඩගසාගත් පසුකලකදී බිඳී වැටුනු ඒ බලාපොරොත්තුවේ කුඩා මල් පැලයයි.ඉතින් මේ සියල්ල යහපත් අන්දමින් සිදුවුණ හොත් ඔවුන් දෙදෙනාගේම ජීවිත ඇත්තෙන්ම සුන්දර වනු ඇත .</p><p>"ඔව් මැඩම් එයා දිනපතාම දැන් යනවා. එයාගේ අවබෝධාත්මක පැත්ත බැලුවම දැන් මතකය එහෙම හුඟක් හොඳයි . මෙහෙම්ම continue කරමු නේද මැඩම්?"</p><p>පාරමී හිස සලා ඔහුගේ ප්රකාශයට සිය අනුමැතිය දුන්නා ය. </p><p>"මං අහන්නමයි උන්නේ madam ..මැඩම්ගෙ මූණෙ ලොකු වෙනසක් තියෙනවා."</p><p>පාරමී තිගැස්සී ගියේ රහල්ගේ ඒ වදනත් සමඟය.</p><p>"ඒ මොකක්ද ඒ ?මට තේරුනේ නැහැ රහල්"</p><p>පාරමී සාමාන්ය තත්ත්වයකට එන්නට බොහෝ ලෙස වෙරදරමින් ඇසුවාය.</p><p>"පහුගිය කාලෙම මැඩම්ගෙ මූණෙ තිබුණෙ ඇත්තටම ලොකු දුකක් වේදනාවක් .ඒ අම්මා නැතිවුන නිසා කියලා මම දන්නවා .නමුත් අද මැඩම්ගෙ මුහුන හරිම එළියයි ..ලොකු සතුටක් හිතේ තියෙනවා වගේ" </p><p>රහල් පැවසුවේ අවංකවම ඔහු දුටුදේය.</p><p>පාරමී මඳක් හිනැහුණේ කිසිවක්ම නොකියාය.ජීවිතේ ඇතැම් පෞද්ගලික කාරණා රහස්ම වනවිට එහි සොඳුරු බව වැඩිය.මේ මිත්රත්වය ,සුහදත්වයද ඇයට එසේම තනිව විඳිය යුතු කාරණයකි.දැහැමි හට හෝ මෙහි තතු පවසන්නට ඇය ඉක්මන් නොවූයේ එබැවිනි.</p><p>"අපිට ජීවිතේ දුක්වෙන්න කාරණා ඕනතරම් උදාවෙනවා රහල්.ඒත් ඒ අතරෙත් පොඩිම දෙයක් හොයාගන්න පුළුවන් සතුටු වෙන්න.සමහරක් විට ඒක අනුන් වෙනුවෙන් පමණක්ම කරන යම් කැපවීමක් වෙන්න පුළුවන්.හරියට ඔයා දැන් ප්රසංගි වෙනුවෙන් කැපවෙනවා වගේ.ඒත් ජීවිතය ඒකට reward එකක් දෙන්නෙ අපි නොහිතන විදියට.ඔයා කල යම් කැපවීමක් තිබුණා නම් ඔයාට අනිවාර්යයෙන් ඒ reward එක ලැබෙනව..මට ඔයාගෙයි ප්රසංගිගෙයි කතාවේ එහෙම ලකුණු පේනව.ඉතින් මං වුණත් සමහර වෙලාවට සතුටින් ඉන්නෙ මං කල කැපවීමක ප්රතිඵලයක් නිසා වෙන්න පුළුවන් "පාරමී නිවීසැනසිල්ලේ කියූ කාරණා රහල් අසා උන්නේ ඉතා ආසාවෙනි.එතරම් වයසක් නැතද සිය ප්රධාන වෛද්යවරිය ජීවිතයේ අත්දැකීම් වලින් පෝෂණයව සිටින්නීය.</p><p>"ඒක ඇත්ත මැඩම්.ආ...අර මැඩම් කිව්ව කාරණය ගැන මම ටිකක් හොයලා බැලුවා.මාලනී නැන්දාට ආරාමයක්..අපේ ගම්පලාතට එහා ගමේ තියනවා යශෝධරා මෙහෙණි අසපුව කියලා එකක්.ඒක ඇත්තෙන්ම හොඳ තැනක් කියල අපේ කිරිඅම්මා කියනවා.එයාල දානෙ අරන් යනවනෙ ඉඳහිට."</p><p>රහල් සහ වාට්ටුවේ සෙසු අය සමගින් මාලනීගේ අවශ්යතාවය පාරමී පැවසුවේ දින කිහිපයකට පෙරය.තමා හා කෙතෙක් බැඳී උන්නද මාලනීගේ මානසික අවශ්යතාවය සහ නිදහස ඇයට දිය යුතු බව පාරමී විශ්වාස කළාය.එහෙයින් ඇයට ආරක්ෂාව සහිත නිදහස් ආරාමයක් සොයාගැනීමේ කාර්යයට පාරමී සහය පැතුවේ සිය කාර්ය මණ්ඩලයෙනි.</p><p>"ඒක නම් ලොකු දෙයක් රහල්.මම මේ දවසම වාට්ටුවට ගෙව්වාට මාලනි ඇන්ටිට අම්මා නැතුව ඉන්න එක හුරුනෑ.ක්වාටර්ස් උන්නත් එයා ඉන්නෙ කල්පනා කරකර.ඉතින් ඉක්මනින් එයාව සෙට්ල් කරන්න ඕනෙ මම."</p><p>රහල් පැවසූ ආරාමය පිළිබඳ තතු විමසා දැනගෙන ඉක්මනින් එහි යායුතු බව පාරමී සිතුවාය.මාලනී එහි කැඳවා ගෙන යන්නට පෙර තමා එහි නායක මෙහෙණින් වහන්සේ හමුවිය යුතුබව ඇයට රහල් පැවසූ හෙයින් ඒ සඳහා පාරමී ඉක්මනින් දිනයක් වෙන්කර ගත්තාය.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>"එහෙනම් ඒ කතන්දරෙත් ඒ විදියටයි උනෙ."</p><p>නිසල් විශ්ව පසුගිය දවසේ වූ කතාබහ ගැන පැවසූ විට මඳක් කල්පනා කරමින් සිට පැවසිය.විශ්ව උන්නේ සැබෑ සතුටෙනි.</p><p>"ඒක එහෙම වුණ එක හොඳයි බං.පුදන කොටම කාපි යකා වගේ මම මොකෝ එයාගෙන් කැමැත්ත අහන්නයැ.අනික බං මට වුනත් මගෙ හිතේ පාරමී ගැන තියෙන්නෙ මොනවගේ feeling එකක්ද කියල තාම පැහැදිලි නෑ."</p><p>විශ්ව පැවසූයේ නිසල් ඇසූවට පිළිතුරු දෙමිනි.</p><p>"හරි හරි උඹල දෙන්නා මිත්ර සන්ධාන ගහලා යාලු මිත්රකම් ඔස්සේ යනකොට උඹලෑ අම්මා මේන් කියලා බලන් ඉඳී. අන්න පෙරේදත් මම එහේ ගියාම සුපුරුදු කතාව පටන් ගත්තා.උඹට කටයුත්තක් හොයන්න ඕනෙ.හොයන එව්වට උඹ කැමති නෑ කියල."</p><p>නිසල් විශ්ව හමුවේ ගෙන හැර පෑවේ සැමදාම නීරස වූ අම්මාගේ මාතෘකාවයි.විවාහයකට අවැසි කාලය කිමෙක්දැයි තමාගේ හිතට තවමත් වැටහී නැත.දැන් ගතව යන්නේ තිස්නව වෙනි විය බව සැබවි.එහෙත් ජීවිතය බෙදාගන්නට සුදුසු ගැලපෙන අයෙක් නොමැතිනම් වයස යනවා කියමින් කවුරුන් හෝ සමග පෑහිය යුතුදැයි විශ්ව තර්ක කලේය.</p><p>"උඹ ඇත්තටම පාරමීට ලව් ද කියහන්කො ඔක්කොටම කලින්?"</p><p>නිසල් ඇසුවේ විශ්ව දෙසට නැඹුරුවෙමිනි.විශ්ව සුසුමක් හෙලා නිසල් දෙස බැලීය.</p><p>"පාරමී මට ස්පෙෂල් තමයි.ඒත් ආදරේ කියන්නෙ ඒකටමද කියල මම ආයෙ හිතන්න ඕන බං.අවුරුදු ගාණක් ගෑනියෙක් ආදරෙයි කියල මාව රැවැට්ටුවාට පස්සෙත් ආදරය ගැන මම විස්වාස කරන්නෙ කොහොමද කියපන්.උඹ ඒ කතාවේ අලක්මුලක් නෑර දන්නවනෙ."</p><p>විශ්වගේ හඬට එක්වූයේ තදබල කලකිරීමකි.</p><p>"හැම ගෑනියෙක්ම කෙල්ලෙක්ම දිහා ඒ ගෑනි කල දේ ඇහේ තියන් බලන්න එපා මචං.උඹ ඒ කාලෙම උන්නෙ අන්ධ වෙලා.මං කොච්චර නම් කීවද ?වෙන එවුන් කීවද උඹට ඒවා ඇහුණෙ පෙනුණෙ නෑනෙ.අන්න ඒ අතින් නම් උඹේ අම්මා ග්රේට්.අම්මා එක නිලයෙන්ම ගෑනි කවුද කියල අල්ලගත්තනෙ"</p><p>නිසල් පැවසූවේ අතීත මතකයන් අවුස්සාලමිනි.</p><p>"හොඳයි අපි බලමු...කාලය අරන්.කොහොම උනත් පාරමීගේ පැත්ත මොකක්ද කියල අපි දන්නෙත් නෑනෙ මචං."</p><p>විශ්ව මේ නීරස අප්රසන්න මාතෘකාවෙන් මිදෙනු වස් එසේ පැවසීය.</p><p>අතීතය යනු ගුරුවරයෙකි.පාඩම් උගන්වමින් වර්තමානය සහ අනාගතය යළිදු ඒ වැරදීම් නොකරන්නට පාර සොයා දෙන්නෙකි.අතීතයේ අඳුරු සෙවනැලි අපගේ ජීවිත වටා කෙතෙක් සැරිසැරූවද ඒ අඳුර මැදින් ජීවිතය සොයායන්නට අපට හැකි විය යුතු නොවේද....?විශ්ව අතීතයේ අඳුර මකාලමින් දෑස් මානයේ දිස්වන ඒ සිනාවත සිතේ මවා ගන්නට වෙර දැරීය.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span> </p><p>පාරමී දැහැමි සමගින් සුපුරුදු අවන්හලට ගොඩ වැදුණේ කාලයකට පසු කතාබහ කිරීමේ අවශ්යතාවය දෙන්නාටම ඇතිවූ හෙයිනි. නිස්කාංසුවේ කෝපි කෝප්පයක් තොල ගාමින් කෙටි කෑමක රස බලන්නට කියාපු තැන මෙතනය.</p><p>කුඩා අවන්හල කරගෙන යන සුන්දර කුඩා යුවතියද මේ යෙහෙළියන් දෙන්නා හඳුනන්නේ කාලයක සිටය.ඇය ඔවුන් එත්ම උණුසුම් හැඟුමින් ඔවුන් පිළිගත්තාය.</p><p>"කාලෙකින් අක්කිලා දෙන්නා ආවේ."</p><p>පාරමී ඇයගේ වදන් හා හිනැහෙමින් දැහැමි දෙස බැලුවේ පිළිතුරක් අනවැසි හෙයිනි.</p><p>"යන්න යන්න අන්න ඔයාල දෙන්නගෙ ප්ලේස් එක ෆ්රී අද."</p><p>යුවතිය ඔවුන්හට සුපුරුදු ඉසව්ව පෙන්වා ඇතුළට ගියේ ඇනවුම්පත් ගෙන එන්නටය.</p><p>සුපුරුදු මේසයේ හිඳගත් පසු ඇය ඇනවුම්පත් ගෙන ආවාය.පාරමී දැහැමි හා එක්ව අවශ්ය දෑ ඇනවුම්කල පසු ඇය ඔවුන් වෙතින් නික්ම ගියාය.</p><p>"ඉතින් ඉතින් ..උඹ අම්මට අපේ ගෙදර අද ඉන්නව කියලනේද ආවෙ අද?" </p><p>පාරමී දැහැමි වෙතින් ඇසුවාය.</p><p>"අමුතුවෙන් අහන්න ඕන වුණෙ නෑ..අම්මා උඹව බලන්න යනව කීවම ඇහුවෙ එන්නෙ හෙට ද අනිද්දද කියල"</p><p>දැහැමි හිනැහුණේ හඬනගාය.පාරමී ද කලකට පසු ඉතා සැහැල්ලුවෙන් ඒ සිනහවට එක්වූවාය.</p><p>විශ්ව සම්බන්ධව මේ දක්වා වූ සිදුවීම් දැහැමි හා පැවසීමේ අවශ්යතාවයක් තිබුණද එය කුමන මට්ටමක් දක්වා කියන්නටදැයි පාරමීට සිතාගන්නට නොහැකි තරම් විය.කෙසේ වුව මේ ඇසුර සම්බන්ධව දැහැමි වරදවා වටහා නොහන්නා බව පාරමී ට විශ්වාසයක් තිබුණි.</p><p>හැකිතාක් දුරට විශ්ව සම්බන්ධව කරුණු කාරණා සමගින් පෙරදවසක හමුව සහ ඔවුන් අතර වූ නිහඬ සම්මුතිය ගැන දැහැමිහට නිරාවරණය කිරීම පාරමී කලේ තවදුරටත් ඇයට එය සැඟවිය යිතු නැති හෙයිනි.</p><p>"ඉතින් විශ්ව අයියා මොකෝ කීවෙ.?"</p><p>දැහැමි කෝපි බඳුන තොලගාමින් ඇසුවාය.පසුගිය දිනක නිසල් ඇමතුමක් දී විශ්ව ගැන ඔහුට දැනෙන වෙනස දැහැමි හා පැවසුවේය.</p><p>"මේ දවසට දෙකට මූ හෙනට වෙනස්වෙලා දැහැමි . අර මූලග්ගාය ඇත්තෙම නෑ."</p><p>නිසල් පැවසුවේ හිනැහෙමින් බව දැහැමි ට මතකය.</p><p>"මොකුත් නෑ .පුදුම උනා ඒක කීවම.කොහොම උනත් විශ්ව හරි හොඳ කෙනෙක් බං.අර වෙලාවකට යක්ෂාවේශය තිබුණට ඒ මනුස්සයා ඇත්තෙන්ම මාරම කෙයාරින්."</p><p>පාරමීගේ දෑස් වල වෙනදා නොවූ විරූ දිස්නයක් දැහැමි දුටුවාය.එය ගැන විමසන්නට ,විහිලුවක් කරන්නට සිත ඉඩ නොදෙන්නේ පාරමී ගැන ඇය හොඳින්ම දන්නා නිසාය.එහෙයින් ඇයට ඒ හැඟීම් රිසිසේ විඳගන්නට ඉඩ දී බලා සිටීම වඩා සුදුසුයැයි දැහැමි තීරණය කළාය.</p><p><br /></p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>"හැමදාම උදෙන්ම ගෙදරින් යනවා. ආයෙත් එන්නෙ මහ රෑ වෙලා. විශ්ව , අද වත් ගෙදර ඉන්න ඕනේ මට ටිකක් කතා කරන්න ඕන."</p><p>සෙනසුරාදා උදයේ විශ්වගේ කාමරයට පැමිණි අම්මා පැවසුවේ ඉතා තද හඬකිනි.හැමදාමත් මග හැර ගියද මේ කතාවට කෙසේ හෝ මුහුණ දිය යුතු බව විශ්ව ද දැන උන්නේය .</p><p>"හරි මොකද දැන් අම්මට කියන්න ඕනේ.අපි කතා කරමු"</p><p>විශ්ව සිය අතවූ දුරකථනය පසෙක තබා අම්මා දෙසට හැරුණේය .කාමරයෙ ඇති පුටුවක හරිබරි ගැසී ඉඳගත් අම්මාගේ පටන් ගැනීමේ ස්වභාවයම එතරම් සුබ නොවන බව විශ්වට වැටහුනි .</p><p>"හරි දැන් අර අතුකෝරල මිස්ලගෙ ගෙදරින් ආව යෝජනාවට උඹ මොකද කියන්නේ.එහෙ මිනිස්සු බලන් ඉන්නවා අපෙන් වචනයක් එනකන් ."</p><p>අම්මා විශ්ව දෙසම පිලිතුරක් ලැබෙන තුරු එකඑල්ලේ බලා උන්නාය. </p><p>"මං කැමැති නැහැ .මට මේ තියෙන වැඩ කටයුතු ටික ඉවර කරගන්න ඕනි ඉස්සෙල්ලම.අනික මම ඒ ගෑණුලමයට කොහෙත්ම කැමැති නැහැ.පස්සේ වෙන එකක් බලමු ."</p><p>විශ්ව අම්මට පැවසුවේ සෘජුවම ය .</p><p>"ඇයි ? ඇයි ? උඹට මොකක්ද තියෙන හේතුව මේකට අකමැති වෙන්න .ඒ මිනිස්සු කියන්නේ දේපල සාගරයක් .ඔය ඉන්නෙ පවුලේ එකම කෙල්ල .ඒ කෙල්ලට ඉන්නෙත් වැඩිමල් සහෝදරයෙක් විතරයිනේ .ඒ පුතත් දැන් ඉන්නේ රට. මෙහෙ දේපළවලට ආයෙ කිසි කෙනෙක් ඇඟිලි ගහන්නේ නැහැ තනිකරම සාගරයක් වගේ දේපල අයිති ඔය දරුවාට."</p><p>විශ්ව අම්මා දෙස බැලුවේ දැඩි නොරිස්සුමෙනි.</p><p>"අම්මා මේ කතා කරන්න යන්නේ business contract එකක්ද නැත්නම් මට පාට්නර් කෙනෙක් හොයන එකක්ද? මම කැමති නැති කෙනෙක් එක්ක මේ මුළු ලෝකෙම තියෙන සල්ලි දෙනවා කිව්වත් අම්මේ මම නම් කැමති නැහැ නැහැමයි."</p><p>විශ්ව ඉඳගත් අසුනෙන් නැගිටිමින් පැවසීය .</p><p>"නැහැ මේ කටයුත්ත කෙරෙන්න ඕන එහෙම නැත්තං උඹට මේ කිසිම දෙයක් ලැබෙන්නේ නැහැ."</p><p>අම්මා සිය දබරැඟිල්ල විශ්වගේ මුහුණට ලෙලවමින් පැවසුවාය .විශ්වගේ මුහුණේ වූයේ උපහාස හිනාවකි .</p><p>"අම්මා හිතනවද මේ අම්මගෙ දේපල නිසා මං අම්මගේ රූකඩයක් වගේ නැටවෙන්න ඕන කියලා . මට මේ කිසි දෙයක් ඕනෙ නැහැ අම්මා.මට ඕනි මගේ ජීවිතයෙ නිදහස කරුණාකරලා මට මගේ පාඩුවෙ ඉන්න දෙන්න .ප්ලීස්."</p><p>විශ්ව කාමරයෙන් එළියට බැස මිදුලට පැමිණියේය .අම්මා මොන මොනවාදෝ හඬගා කියමින් ඔහුට බැණ වදිනු දිගටම ඔහුට ඇසුණි .එහෙත් විශ්ව ඒ කිසිවක් ම නෑසුණු නියාවෙන් අඹ ගස යට වූ බංකුවේ හිඳ ගත්තේය .</p><p>සිත බෙහෙවින් නොසන්සුන් වෙමින් පවතී.පාරමී හට ඇමතුමක් දිය යුතු යැයි ඔහුට සිතුනේ ඒ වෙලාවේ ය .</p><div><br /></div><div><span> ***************************************************************************************** </span><br /></div><div><span><br /></span></div><div><span><div>යලි හමුවෙමු</div><div> </div><div>කිත්මා වාසනා දහනායක </div><div>විසිරි සිහින </div></span></div>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-34887646979049896582023-03-13T05:39:00.000-07:002023-03-13T05:39:00.460-07:0017 - හදේ කොතැනක හෝ හිඳී ඔබ<p><br /></p><p>17 කොටස</p><p><br /></p><p>16 කොටස මෙතනින් <a href="https://wisirisihina.blogspot.com/2023/03/16.html">16</a></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWYt-8R2GlXVeTdfiB15LGUw7-PCrepdoi8giRqRbOYTbueerWQ_IB9mc18bnmX5bKYkm1algmKpzgXqOq7QQnUjOwyo92Y5YhIZ6gTpJtD-W-ywLn5CkKT274WEWCm7gEz3AUmz0_ooK28yltF1aV0B4tzGOmw88MHv-gPGRAv4kIB0pBWsUQQ8RU/s5184/a1.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3456" data-original-width="5184" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWYt-8R2GlXVeTdfiB15LGUw7-PCrepdoi8giRqRbOYTbueerWQ_IB9mc18bnmX5bKYkm1algmKpzgXqOq7QQnUjOwyo92Y5YhIZ6gTpJtD-W-ywLn5CkKT274WEWCm7gEz3AUmz0_ooK28yltF1aV0B4tzGOmw88MHv-gPGRAv4kIB0pBWsUQQ8RU/s320/a1.jpeg" width="320" /></a></div><br /><p></p><p><br /></p><p><br /></p><p>සතියේ දිනවල රෝහල් නිල නිවසේත්, ඉන්පසුව සති අන්තය නිවසේ සහ හොරණ මහ ගෙදරත් මාලනී සමග ගත කිරීම කාලය සමගින් පුරුද්දක් විය.</p><p>අම්මා නැති අඩුව කිසිසේත්ම ජීවිතයට පියවන්නාක් නොවූවද වගකීම්,යුතුකම් හමුවේ පාරමී සිත රැඳෙන වේදනාව සමනය කොටගත්තාය.ඇයට ඇති එකම ගැටලුව වූයේ මාලනීගේ අයහපත් මානසික තත්වයයි.මේ හුදෙකලාව ඇයට දරාගන්නට නොහැකි මට්ටමක එකක් විය.</p><p>"චූටි මැණිකෙ , අනේ රත්තරනේ මං ගැන අහිතක් හිතන්න එපා.මට ආරාමයකට යන්න ඇත්නම් කියල දැන් හිතෙනවා චූටි මැණිකේ.ලොකු මැණිකේත් නැතුව මට මගේ ජීවිතේ මෙහෙම ගතකරන එක අමාරුයි මැණිකේ"</p><p>එක් මොහොතක මාලනීගේ මුවින් පිටවූ ඒ වදන් පාරමීගේ සිත දැඩිසේ කම්පා කලේය.වියපත් වැඩිහිටියන්ගේ මනස යනු බොහෝ සංවේදී වන්නකි.ඔවුන් හුදෙකලා වීම සමග බොහොමයක් මානසික ගැටලු වලට ලක්වන්නේ ඔවුන්හට දැනෙන ජීවිතයේ අස්ථාවර බව නිසාය.ආගම දහමට යොමුවීම ඒ සඳහා ඔවුන් සොයාගන්නා විකල්පයකි.</p><p>"මට තේරෙනවා මාලනී ඇන්ටී.මගේ එහෙම අහිතක් නෑ.ඒත් මාලනී ඇන්ටි ගැන වගකීම තියෙන්නෙ මට.අම්මා උන්න කාලේ වගේම ඔයාව බලාගන්න ඕනෙ මම.ඔයා එහෙම තැනකට යනවා නම් මම ඒ තැන ගැන ඉස්සෙල්ලා හොයලා බලන්න ඕනෙ.ඒ බලලා එතන ආරක්ෂාව තියේ නම් මම කිසිමදාක ඇන්ටිට බාධා කරන්නේ නෑ"</p><p>පාරමී පැවසුවාය. </p><p>"චූටි මැණිකෙව තනියම දාල මම කොහොමද ඒ උනාට එහෙම යන්නෙ? ලොකු මැණිකෙ ඉන්න තැනක ඉඳන් මට දොස් කියාවි" </p><p>මාලනී ගන්නා තීරණය ගැන දෙඅතකට වැනෙමින් උන්නේද තමා නිසා බව පාරමීට වැටහුණි.</p><p>"එහෙම හිතන්න එපා මාලනී ඇන්ටි.ඔයා නෙවෙයි අම්මාට එහෙම යන්න ඕන කීවත් මම ඒකට බාධා කරන්නෙ නෑ.මම ජීවිතේ හැටි තෙරුම් ගන්න බැරි කෙනෙක් නෙවෙයිනෙ.අනික මගේ ගැන බයවෙන්න එපා.මම රටරටවල්වලත් තනියම උන්න කෙනෙක්.මෙහෙ ඉතින් මට හොස්පිට්ල් එකේ ක්වාටර්ස් එක තියනවනෙ.අපි හෙමින් බලමු එහෙමනම් ."</p><p>සියලුම බැඳීම් එකින් එක ගිලිහ යන විට ජීවිතේ කුමක්දැයි මනාවට පසක් වෙන්නට ගනී.ඉතින් ජීවිතය ගලායා යුතුය. තම ජීවිතයේ සතුට ඇත්තේ තමා මතම බව පමණක් පාරමී වටහා ගත්තේ ජීවිතයේ යම්කාලයක් ගතව ගිය පසුය.ඉදින් අනෙකෙකු මත තම සතුට තබා බලාපොරොත්තු වන්නට ඇයට අවැසි නොවූ තරම් ය.</p><p> </p><p>එළඹි සතියෙහි පාරමීට හදිසි රාජකාරියක් සඳහා කොළඹට යන්නට සිදුවූයේ සෞඛ්ය අමාත්යාංශයේ වූ රැස්වීමකටද සමගය. පෞද්ගලික වැඩ කටයුතු රැසක්ද ඉටුකරගන්නට අවැසිවූ හෙයින් පෞද්ගලික වාහනය භාවිත කරන බව පාරමී රෝහල් අධ්යක්ෂක වරයාට පැවසුවාය.අනවශ්ය ලෙස රෝහලේ වාහනයක් තමා වෙනුවෙන් වෙන්කරගන්නට ඇය අකැමති වූවාය.</p><p>උදේ එකොලහ වනවිට සියලු රාජකාරිමය කටයුතු අවසන්කරගත් හෙයින් පාරමී සිය රථය විහාරමහා දේවී උද්යානය අසල මාවතේ සෙමින් ධාවනය කළාය.ග්රීන්පාත්හි කලා නිර්මාණ බලමින් මොහොතක් ගතකරන්නට අවැසි වුවද කාලය හරස් වන්නට ඉඩ ඇති හෙයින් ඇය රිය පැදවූයේ නිදහස් මාවත දෙසටය.</p><p>නිදහස් මාවතේ කෙටි දුරක් ගමන් කරද්දී වාහනයේ ඇසෙන අමුතු හඬක් හේතුවෙන් පාරමී රිය මාවත අයිනට කර නැවතුවාය.නියමිත කාලයට නඩත්තු කටයුතු කරන හෙයින් හදිසි ගැටලුවක් මිස මහා දෝශයක් නම් ඇතිවිය නොහැක.රිය නවතා බැස බැලූ විට බාහිරින් බලාගත හැකි කිසි ගැටලුවක්ද නැතිසේය. පාරමී කල්පනා කලේ කුමක් කරන්නට කියා සිතාගන්නට නොහැකිවය.</p><p>මේ කොළඹ තදාසන්නයේ රිය සම්බන්ධව කටයුතු කරගන්නට කිසිවෙක්ද නොමැති තරම්ය.</p><p>ජංගම දුරකථනයේ ඇමතුම් දිගේ එහෙමෙහෙ මොහොතක් යන විට ඇයට විශ්ව ජයසූරියගේ නම දිස්වූයේ අහම්බෙනි.ඔහු ගේ කාර්යාලය ඇත්තේ කොළඹ බව එක් දිනක් පැවසු බව පාරමීට සිහිවිය.උදව් ඉල්ලන එකෙත් සීමාවක් නෑ කියල හිතාවිද මන්ද...පාරමී සිතුවේ එකෙල මෙකෙල වෙමිනි.නමුත් මේ මොහොතේ කරන්නට වෙන යමක් ඇත්තේද නැත.</p><p>සිත හදාගෙන පාරමී විශ්වගේ අංකයට ඇමතුම ගත්තාය.විශ්ව ජයසූරිය ඒ මොහොතේ උන්නේ සිය කාර්යාලයේ නිසල් සමගින් ගිණුම් පරීක්ෂාවක යෙදෙමිනි.පාරමීගේ නම ජංගමයේ මුහුණත දුටු ඔහු නිසල් දෙස බැලුවේ මඳ සිනහවක් මුව රඳවාගෙනය.ගනින්.....නිසල් ඔහුට ඉඟිකලේය. විශ්ව ඇමතුමට සම්බන්ධ නොවී එය විසන්ධි වන්නට දුන්නේය.</p><p>"පිස්සුද යකෝ, කෝල් එකක්වත් නෑ කියකිය අඬ අඬ උන්නා නේද පහුගිය දවස් වල.අර එහෙ ගිහින් ආව දවසෙ ඉඳන්.දැන් කෝල් එක ආවම ගන්නෙ නෑ."</p><p>නිසල් බැණ වැදුණේය. </p><p>"පොඩ්ඩක් හිටපන් .පුදනකොටම කාපි යකා නොවී අපිත් ටිකක් ඉන්න ඕන ගණන් පෙන්නල.ආයෙ ගනීවිනෙ" </p><p>විශ්ව හිනැහුණේ ජංගමය දෙස බලමිනි.එහෙත් එය යළි නාද වූයේ නැත.</p><p>"ඔව් ඔය ඉස්සුවෙ ගණන්.දැන් ආයෙ ගනී කියලනෙ කිව්වෙ.කෝ ගත්තා ද? උඹනම් ! ගනින් දැන් ඕකට කෝල් එකක්."</p><p>නිසල් අපේක්ෂා බිඳීමෙන් බලා ඉන්නා විශ්වට අතින් පහරක් ගැසීය.විශ්ව පාරමීගේ අංකයට ඇමතුම ගත්තේ එසැනිනි.</p><p>"හෙලෝ මැඩම් ගුඩ් මෝනින් !"</p><p>පාරමීගේ ජංගමයට සම්බන්ධ වෙත්ම විශ්ව පැවසීය.</p><p>"විශ්ව , බිසි ද දන්නේ නෑ.මේ වෙලාවෙ.සොරි කරදර කළාට "</p><p>පාරමීගේ කටහඬ බොහෝ වෙහෙසකර බවක් දැනුනි.</p><p>"ආ ...නෑ කමක් නෑ.පොඩි මීටින් එකක උන්නෙ.ඇයි ඩොක්ටර් ?"</p><p>විශ්වගේ මුවින් පාරමී යැයි කියවෙන්නට ගියද ඔහු යළි ආයාසයෙන් එය මැඩ ගත්තේය.දැහැමි එදා එසේ කීවාට ඇයගේ ප්රතිචාරය කෙසේදැයි තමා නොදැන උන් බැවිනි.</p><p>"අනේ මට පොඩි කරදරයක් විශ්ව.මම කොළඹ ආවා වැඩ වගයකට.වාහනේ මොකක් හරි අවුලක්.මම මේ පාර අයිනෙ ඉන්නව.මට තේරෙන්නෙ නෑ මොකක් වෙලාද කියල"</p><p>පාරමීගේ හඬින් ඔහු අසුනෙන් නැගී උන්නේය.</p><p>'කොතනද ඉන්නෙ කියන්න ? මම මිකැනික් කෙනෙක් එක්කන් එන්නම්"</p><p>විශ්ව නිසල්ටද අතින් සන් කරමින් එළියට බැස්සේය.</p><p>"නිදහස් මාවතේ ඉන්නෙ"</p><p>"ඕකේ අපි එන්නම්.ඔහොමම ඉන්න."</p><p>විශ්ව නිසල් වෙත හැරෙමින් පැවසුවේය.</p><p>"නන්දනට කතාකරල වාහනේකින් ඌත් එක්ක වරෙන් මගෙ වාහනේ පිටිපස්සෙන්.පාරමීගේ වාහනේ අවුලක් වෙලා ඉන්ඩිපෙන්ඩන්ස් රෝඩ් එකෙ ඉන්නව කීව"</p><p>නිසල් ඔහුට ඇසක් ඉඟිකොට අත ඔසවා මහපටැගිල්ල එසවූයේ කිසිවක්ම නොකියාය.</p><p>විශ්ව සහ නිසල් පැමිණෙන විට පාරමී උන්නේ වාහනයට පිටදී සිටගෙනය.ඇගේ වත දිවා අව් රශ්මියට දහඩියෙන් නැහැවී තිබුණි.</p><p>"මොකද උනේ ? " </p><p>විශ්ව ඇය අසලට ආවේ එසේ අසමිනි.</p><p>'දන්නෙ නෑ .එකපාරම හිරවෙලා ගැස්සෙන්න ගත්තා.මම මේ පැත්තට අයින් කලා.ආයෙ ස්ටාර්ට් වෙන්නෙ නෑ."</p><p>නන්දන නම් වූ කාර්මිකයා ඉදිරිපස කොටස පරීක්ෂාවේ උන්නේ නිසල්ද සමගිනි.</p><p>"සර්, මේක අපිට ගරාජ් එකට අරන් යන්න වෙනව.ටිකක් ලොකු අවුලක් වගෙ.බලල මිසක් කියන්න අමාරුයි"</p><p>නන්දන පෑඅසූවේ පරීක්ෂා කොට අවසන්වය..පාරමී විශ්ව දෙස බැලුවේ අසරණවය.දැන් කළහැකි කීවක් නැත.</p><p>"මම ඉතින් මෙහෙ ගරාජ් දන්නෙ නෑනෙ.මොකද කරන්නෙ?"</p><p>නිසල් ඇය වෙත හිනැහෙමින් ආවේ ඒ මොහොතේය.</p><p>"වාහන සේල් එකක් තියන පොරක් ළඟ තියාගෙන මොකද කරන්නෙ අහන්න ඕනද ඩොක්ටර් ?"</p><p>පාරමී විශ්ව දෙස බැලුවේ දෑස් විසල් කොටගෙනය.ඔහු එක් ඇස්බැමක් ඔසවා ඇයි කියා ඇසීය.පාරමී ඉවත බලාගත්තේ කියාගන්නට දෙයක් නොමැතුවය.</p><p>"මෙහෙම කරමු..නන්දන නිසල් එක්ක ඔයාගෙ වාහනේ අපේ ප්ලේස් එකට අරන් යාවි.ඩොක්ටර් ට දැන් කොහෙටද යන්න ඕනෙ? මං ඩ්රොප් කරන්නම් එතනට"</p><p>විශ්ව ඇසුවේ ඇයගේ අපහසුතාවය තවත් වැඩිකරන්නට අකමැත්තෙනි.</p><p>"නැහැ...දැන් කරන්න ආව රාජකාරි වැඩ ටික ඉවරයි.මගෙ වෙන වැඩ ටිකක් තිබ්බෙ.ඒක වෙන දවසකට පුළුවන් .මම එහෙනම් කැබ් එකක් දාගෙන ගෙදර යන්නම්.විශ්වට පුළුවන් නේද මේක ඉවර වෙලා මට කියන්න."</p><p>පාරමී ඇසුවේ ඔහුට තවත් කරදර කල නොහැකි හෙයිනි.</p><p>"නගින්න .මම ඩ්රොප්කරන්නම්."</p><p>විශ්ව ඇයට වාහනයේ දොර හැරදුන්නේ එය නැසුනාසේය.පාරමී මොහොතක් බලාහිඳ සෙමින් ඉදිරි අසුනට ගොඩ වූවාය.</p><p>පාරමී මොහොතක් නොසන්සුන් බව මැඩ ගනිමින් උන්නාය.විශ්ව ඇය දෙස නෙත් කොණ් බැල්මක් පමණක් හෙලා රිය පණගන්වා ගත්තේය.</p><p>"ලන්ච් අරන්ද ඉන්නෙ?"</p><p>පාරමී තිගැස්සුනේ ළං ළං ව ඇසුණ ඒ හඬටය.අත රැඳි ඔරලෝසුව වෙත යොමුවූ නෙතඟින් බැලූ විට එක පසුවී විනාඩි විස්සක් පමණ වන්නට ළංව ඇත.උදේ ආහාරයෙන් පසු තේ පානයටවත් නොසිට රැස්වීම අවසන් වූ වහාම අමාත්යාංශයෙන් ඉවතට ආ නිසා දැඩි පිපාසයක්ද ඇත.ඒ මදිවාට වතුර බෝතලයද වාහනයේ දමා පැමිණ ඇත.පාරමී හිස දෙපසට සලා නිහඬ වූවාය.</p><p>"මාත් කාල නෑ.ලන්ච් අරන් යමුද?"</p><p>විශ්ව ඇසුවේ පාරමී දෙස මඳක් හිස හරවා බලමිනි.සිතේ ඇතිව ඇති චකිතය කුමක්දැයි පාරමීට සිතාගන්නට නොහැක.ඇය හිස සලා කැමැත්ත පැවසූ පසු විශ්ව රිය ධාවනය කලේ මුහුදුබඩ සුන්දර අවන්හලක් වෙතය.</p><p>රිය අංගනයේ වාහනය නැවතූ විශ්ව ඉන් බැස පාරමී ඉන්නා දෙසට පැමිණෙන තුරුත් ඇය උන්නේ කල්පනාවකය.</p><p>"බහින්න මැඩම්.අපි ආවා."විශ්ව සිනහසෙමින් පැවසුවේය.පාරමී තිගැස්සී ඔහු දෙස බලා රියෙන් බැස ගත්තේ තමා වෙනම ලෝකයක හුදෙකලාවීම ගැන පසුතැවෙමිනි.</p><p>මුහුදු රළ හෝ නදින් පෙරළී එනු පාරමී බලා උන්නාය.ඇයගේ කෙටි කෙස් රොදවල් මුහුණ පුරා දැවටෙමින් ඇයගේ ධ්යානය බිඳී.විශ්ව මොහොතක් ඇය දෙස ම බලා උන්නේය.</p><p><br /></p><p>"මොනවද බොන්නෙ?" </p><p>විශ්ව ඇයගේ දැහැන බිඳලමින් ඇසුවේය.පාරමී ඔහුදෙස ඇස් ලොකු කොට ගනිමින් බැලුවාය.</p><p>"ඔච්චර ඇස් ලොකු කරල බලන්න මොකද ? මම ඇහුවෙ බොන්නේ මොනවද කියලා ...ලයිම් ජූස් or anything you prefer?"</p><p>විශ්ව හමුවේ තමන්ගේ මේ වික්ෂිප්ත භාවය පාරමීටම සිතාගන්නට නොහැකි තරම් ය.</p><p>සිත තුළ ගොඩනැගෙන්නාවූ චකිතය තමාගේ සරල හැසිරීම් රටාව සොරාගෙන ගියාක් මෙන් ය.</p><p>"ඔයා ඔහොම ඉන්නකොට මට හිතෙන්නෙ මං අකමැත්තෙන් ඔයාව මෙතනට එක්ක ආවා වගේනෙ ඩොක්..."</p><p>විශ්වට සිය වදන් ඉවර කරගන්නට නොහැකි වූයේ පාරමී හඬ මතුකල හෙයිනි.</p><p>"පාරමී...මගෙ නම පාරමී..ඩොක්ටර් නෙවෙයි."</p><p>පාරමී ඔහු දෙස බලාඋන්නේ නොපහන් ඇසිණි.විශ්ව අසුනේ පිටුපසට ඇදී එහි ඇන්දට හිස තබා ගෙන අහස දෙස බලා හිනැහුණේය.ඒ හිනාව සැබවින්ම සුන්දරය.</p><p>"ලයිම් ජූස් දෙකක් ගේන්න කියන්නද එහෙනම් පාරමීටයි මටයි" </p><p>වේටර්වරයා එනු දැක විශ්ව පැවසූවේ තාලයකට මෙන් පාරමී යන්න ඇදපැද පවසමිනි.පාරමීට ඔහු එය පැවසූ තාලයට හිනායන්නට ආවේය.</p><p>"හිනාවෙන්න හිනාවෙන්න...ඔය හිනාවල් හංගගෙන ඉන්න හොඳ නෑ...මේ මං වගේ හිනාවෙන්න අමතක මිනිස්සුන්ට ඔහොම හිනාවක් දැක්කත් ජීවිතේ සැනසීමක් දැනෙනවා"</p><p>විශ්ව පැවසූවේ සිනාරහිත මුහුණෙනි.පාරමි මොහොතක් ඔහු දෙස බලා උන්නාය.කෙසේ වුවද විශ්ව ජයසූරිය සිටුන්නේ යටපත්ව ගිය මාඅනසික පීඩනයක ගිලී බව ඇයට වැටහුණි.</p><p>"විශ්ව...මට ඔයාට කවුන්සලින් කරන්න වෙලාවක් හොයාගන්න නම් අමාරුයි..."</p><p>පාරමී කතාව මොහොතකට නවතා ඈත මුහුද දෙස මොහොතක් බලා උන්නාය..විශ්වගේ ගැඹුරු සුසුමක බර මුහුදු සුළඟ සමග පාවී විත් තම දෙසවනේ හැපෙනු පාරමීට දැනුනි.</p><p>" It is ok , මම ඉතින් එදාට පස්සෙ ඒ request එක ආයෙ ඔයාට කලෙ නෑනෙ...ඒක ඉතින් මගෙ වෙලාව ..what to do ?"</p><p>විශ්ව පැවසූවේ ඇය දෙස නොබලාය.ඒ හඬේ වූ කලකිරීම සහ අපේක්ෂා භංගත්වය පාරමී ට මොනවට වැටහුණි.</p><p>"ඉතින් ඔයා මට කතාකරන්න දෙන්නෙ නෑනෙ විශ්ව...කියල ඉවර කරන්න කලින් ඔයා මැදින් පනිනවනෙ..අපේ අම්මා නම් කියන්නෙ මිනිස්සු අනෙක් කෙනාට කතාකරන්න ඉඩ නොදී මැදින් පනින එකෙන් හුඟාක් අයගේ සංවාදයන් මග කඩාකප්පල් වෙනව කියල...." පාරමී පැවසුවාය. </p><p>"සොරි සොරි මැඩම්...ආයෙ පනින්නෑ...හරි ඉතින් කියන්නකො...."</p><p>විශ්ව කන්දෙක අත් දෙකින් අල්ලා හිස පහත් කලේය.</p><p>"කවුන්සලර් කෙනෙක් වෙන්න මට කාලය නැති උනාට ඔයාට හොඳම යාළුවෙක් වෙන්න මට කාලය තියනවා...මොකද කියන්නෙ "පාරමී ඇසුවේ සිනාමුසු මුවිනි.</p><p>" are you sure..? Is this real..? පාරමී I cant believe this.."විශ්ව ගේ සිනහව උතුරාගියේ කුඩා දරුවකු බලාපොරොත්තු වූ තෑග්ගක් ලැබුණ පරිද්දෙනි.</p><p>"ඔව් ..ඇයි..අපිට හොඳම යාලුවො වෙන්න බැරිද? "පාරමී ඇසුවේ විශ්ව දෙස බලාගෙනමය.</p><p>"Sure promise පාරෝ.....ඔයා මට හොඳම යාළුවෙක් වෙයි...."විශ්ව ඇයට සිය දෝතම පෑවේය.පාරමී හිත පිරුණු මිත්රත්වයෙන් ඔහු දෑත අල්ලාගත්තාය.</p><p>"මොකක්ද අර කිව්වෙ....මගෙ නම...?ආයෙ කියන්න බලන්න.."පාරමී හිනැහුණේ විශ්වගේ ඇමතුමටය.</p><p>"පාරමී පාරමී කීවම ඒක ටිකක් දිගායි දුරයි නෙ...මම මට ඕන විදියට ඔයාගෙ නම වෙනස් කලා ඔන්න "විශ්ව පැවසුවේ සතුටින් පිනායමිනි.</p><p>පාරමී දිවා ආහාරයද ගෙන විශ්ව සමගින් ආපසු නිලනිවස වෙත පැමිණියේ කෙතෙක් බලකලද ඔහු ඇයව කැබ් රථයක යැවීම ප්රතික්ෂේප කල හෙයිනි.</p><p>"මගෙ වාහනය කවදා හම්බ වෙයිද විශ්ව? "පාරමී ඇසුවේ වාහනයක් නොමැතිව සති අන්තයේ ගමේ යාමට අසීරු හෙයිනි.</p><p>"බලමු අපි ආනන්දට කතාකරල.."විශ්ව ඇමතුමට සම්බන්ධ වූයේ වාහනය පදවන අතරේමය. පාරමී ඔහුගේ අතට මඳක් තට්ටුකර වාහනය මාවත අසල නවත්වන ලෙස ඉඟිකලාය.</p><p>"නීතිවිරෝධී වැඩ කරන්න එපා...තේරුණාද? අපේ රටේ නූගත් මිනිස්සුන්ට එහා උගත් මිනිස්සු..ඔක්කොම මාර්ග නීති කඩන්නෙ එයාල.."පාරමී විශ්ව වාහනය නවතන තුරු කියෙව්වාය.</p><p>"ආනන්ද..මොකද අර මැඩම්ගෙ වාහනේ තත්වෙ..?" පාරමීගේ කියවිල්ලට විරිත්තමින් විශ්ව ඇමතුමට සම්බන්ධ විය.විනාඩි කිහිපයක් ඇමතුමට කල් ගත කල විශ්ව පාරමී දෙස බැලුවේ යටිතොල පිට පෙරළමිනි.</p><p>"දවස් දෙකක් විතර අඩුමගානෙ යයි වගෙ..මොකද කරන්නෙ..මං කැබ් සර්විස් එකෙන් එකක් එතකල් ටෙම්පරරි එවන්නද ..?" විශ්ව ඇසුවේ පාරමීහට ගමේ යෑමේ අවශ්යතාවය තදබල ලෙස ඇති බව දන්නා හෙයිනි.</p><p>"අපෝ එපා විශ්ව..මට කැබ් සර්විස් අයව ශුවර් නෑ..අනික එහේ ටිකක් ඇතුලට වෙන්න පාළුයි ..බයයි එහෙම යන්න.අපි මේ වීකෙන්ඩ් එක නොගිහින් ඉන්නම්."පාරමී ඒ අදහස ප්රතික්ෂේප කළාය.</p><p>විදෙස් ගත ව උන් කාලය පුරාවට ඕනෑම රැයක ඕනැම මගක යන්නට කිසිදු බියක් නොවූවද ලංකවට ආ මුල් දිනවල පටන් තමා අසන්නට කියවන්නට ලද බොහෝ සිද්දීන් මත පාරමී ඉතා පරෙස්සම් වූයේ ගමනාගමනයේදීය.</p><p>"මගේ කැබ් සර්විස් එකේ එකක් මම එවන්නෙ ළමයො.නොදන්න එවුන් ඒකෙ නෑ..." විශ්ව ඉතා සැහැල්ලුවෙන් පැවසීය. විශ්ව යනු මහා ව්යාපාරික ජාලයක හිමිකම් කියන්නෙක් බව වැටහුණද ඔහුගෙන් එසේ උදව් ගැනීම සුදුසු නොවේ යයි පාරමීට සිතුණි.</p><p>"නෑ විශ්ව , මේ සතියෙ මම ක්වාටර්ස් ම ඉන්නම්.ඕනනෑ"පාරමී රෝහල අසලදී රියෙන් බසින්නට පෙර පැවසුවාය.ඇයට බලකිරීම නුසුදුසු බව වැටහුණු හෙයින් විශ්ව හිසවනා එය පිළිගත්තේය.</p><p> </p><p>ආපසු කාර්යාලයට පැමිණෙන මොහොතේත් විශ්වගේ මුහුණේ තිබුනේ නොනැසුණ සිනහවකි.</p><p>මොකෝ මස්සිනා වැඩේ හරිද ? නිසල් ඇසුවේ විශ්වගේ ඉදිරිපස අසුනේ හිඳගනිමිනි.කිසිවක් නොකියූ විශ්ව සිය අසුනේ පිටුපස ඇන්දට හිස තබා දෑස් පියාගත්තේය.ඔහුගේ මුහුණේ ඇත්තේ කිසිදාක නොදුටු තරම් සැනසුම් ස්වභාවයකි.නිසල් මොහොතක් ඒදෙස බලාඋන්නේය.</p><p>අර මොනවද එකක් ගහපු එකෙක් වගෙ ඒ ගමන ඇස් වහන් තනියම හිනාවෙනව.උඹ හින්ද කට්ටකෑවට මාත් හැදෙන එකෙක් නෙවේ.තව මෙතන මුගෙ නාඩගම් බලබල ඉන්නව</p><p>නිසල් බොරු තරහක් පෙන්වමින් නැගිට ගියේය.සිය මිතුරාට අවැසි මොහොතක් තනිවන්නටය.ඇතැම් විට ඔවුන් අතරේ කුමක් හෝ කතාවෙන්නට ඇත.කතාවූයේ කුමක් වුවද ප්රතිපලය සුබදායී එකක්සේය.</p><p>ඕන වෙලාවක කියන්නෙ නැතැයි..සිතමින් විසල් කාමරයේ දොර අසල සිට ජංගමයෙන් විශ්ව ඉන්නා ඉරියව්ව ඡායාරූප ගත කරගත්තේය.</p><p>මේවා මතු ප්රයෝජනයට ...සිනාසෙමින් ඔහු කියාගත්තේය.</p><p>****************************************************************************** </p><p>යලි හමුවෙමු </p><p><br /></p><p>කිත්මා වාසනා දහනායක </p><p>විසිරි සිහින </p><div><br /></div>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-27409306551231392052023-03-06T06:37:00.002-08:002023-03-06T06:37:48.440-08:0016 වෙනි කොටස - හදේ කොතැනක හෝ හිඳී ඔබ<p>16 වෙනි කොටස</p><p>15 වෙනි කොටසට මෙතනින් <a href="https://wisirisihina.blogspot.com/2023/03/15.html">15</a></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhr9nhqFdr5jnh6ft-axC6ijUGAXE58ntZTTrQPig989kyjkj5WtPtBtH4kVMoE6kxG5Gf6IaLMbrmwJKo98gY5YbhYAipcnMX1Kz7iRb_x4nm72BDoyb6BRPXt_usQkgo9DxtDaEPDd02Nn_so8pDOQYVnocG83h1tYhNbU4B_3pn0lBoFZmyUD-V/s2227/a4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2227" data-original-width="1484" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhr9nhqFdr5jnh6ft-axC6ijUGAXE58ntZTTrQPig989kyjkj5WtPtBtH4kVMoE6kxG5Gf6IaLMbrmwJKo98gY5YbhYAipcnMX1Kz7iRb_x4nm72BDoyb6BRPXt_usQkgo9DxtDaEPDd02Nn_so8pDOQYVnocG83h1tYhNbU4B_3pn0lBoFZmyUD-V/s320/a4.jpg" width="213" /></a></div><br /><p><br /></p><p> විශ්ව පාරමීගේ නිවසේ සාලයේ එලූ පැදුර මත දෑතම බැඳගෙන ස්වාමීන් වහන්සේ දෙසූ බණ අසා උන්නේය.නිසල් ඔහුට යාබදව ඉඳගත්තේ පාරමී ව දෑසින් පෙන්වමිනි.</p><p>එහෙත් කුමක්දෝ කිව නොහැකි සන්සුන්කමක් මුලු හිතම පුරා බණ අසද්දී පැතිර යනු විශ්වට වැටහිණි.තමාගේ නෙත් මානයේ බොහෝ සන්සුන්ව එකත්පස්ව සිටිනා පාරමී ඇස මෙන්ම සිතද සනහන සුලු දසුනක් විය.කියාගන්නට අපහසු ශෝකී බවක් ඒ වතෙහි තිබුණද ඇය ඇත්තෙන්ම සුන්දරය.</p><p>ජීවිතයේ ඇති අතිර බව මෙන්ම පලදායී යහපත් දිවියක් ගතකරන්නට අවැසි කරුණු කාරණා බොහොමයක් සැකෙවින් පැහැදිලිව දේශනා කල ස්වාමීන් වහන්සේ පාරමීගේ අම්මාගේ ජීවිතයෙන් සැමදෙනම ගතයුතු බොහෝ වටිනා ගුණාංග ඇති බව ද දේශනා කලහ.</p><p>මාලනී පවා ඒ බණ අසා උන්නේ නිවුණු සිතැතිවය.ජීවිතය දවාලන සිත් වේදනා අකාමකා ලිය හැකි දහම් කරුණු ජීවිතයට කෙතරම් අගනේදැයි විශ්වට පවා ඒ මොහොතේ සිතුණි.</p><p>ස්වාමීන් වහන්සේ නික්ම ගිය පසු රාත්රී ආහාරය සඳහා විශ්ව සහ නිසල්ට ඇරයුම් කල හෙයින් ඔවුන් නැවතුණ අතර දැහැමි ගේ අම්මා සහ මාලනී මුලුතැන්ගේ වෙත ගියේ ගමෙන් පැමිණි අසල්වැසි කීපදෙනෙක්ද උන් හෙයිනි. අම්මාගේ හදිසි අවමංගල කටයුතු වලට එන්නට නොහැකි වූ හෙයින් බණට සහ දානයට ඔවුන්ට පැමිණීමට අවශ්ය විය.ගමේ නිවස බලාකියාගන්නා අසල්වාසී අය කවදත් පාරමී ගේ අම්මාට සහ ඇයට හිතවත් වූහ.ඉදින් අම්මාගේ වියෝව ඔවුන්ටද මහා ශෝකයක් විය.</p><p>විශ්ව නිසල් සමගින් මිදුලට බැස්සේ පැමිණ සිටි අය ආලින්දයේ කතාබහේ යෙදෙන හෙයිනි.</p><p>මචං කෑම සුවඳක් නම් එනවා.බඩගින්න ඩබල් වෙනවා.</p><p>නිසල් බඩ අතගාමින් සෙමින් පැවසුවේය. </p><p>ඉන්න ඉන්න ඉක්මනින් කෑම ලැස්ති කරන්නයි අම්මල ගියේ.</p><p>ඒ කතාව අසල උන් දැහැමිට ඇසේ යැයි නිසල් සිතුවේ නැත. විශ්ව " උඹට ඇත්ද?" යන බැල්මෙන් නිසල් දෙස බැලුවේය. තැන නොතැන නොබලා කියවන්නට ගොස් ලැජ්ජාවීම නිසල්ට ගාණක්ම නැත.</p><p>බඩගින්නට බඩගිනී නොකියා වෙන මක් කියන්නද නංගී, නේද ? </p><p>නිසල් ගණනකට නොගෙන සිනහසුනේය.ආලින්දයේ උන් කිහිපදෙනා සමග කතාකරමින් උන් පාරමී ඈත මෑත බැලුවේ විශ්ව ලා පෙනෙන්නට නොමැති හෙයිනි.ඒ දුටු දැහැමි ඇයට අතවනා කතාකලාය.</p><p>සඳ එළිය මිදුලේ ගස් අතරින් බිමට පහත්වෙයි.කලුවර ඡායා අතරින් පෙරෙන සඳ එළිය හිතට එක්කරන්නේ ශාන්තිදායක හැඟීමකි.අම්මා සිටවූ දෑසමන් වැලේ පොහොට්ටු ඇහැරෙමින් ඇති බව දසත පැතිරෙන සුවඳ කියයි.පාරමී හෙමින් හමනා සුළඟට ඉව ඇල්ලුවාය.</p><p>විශ්ව උන්නේ ඔවුන්හට පිටුපාගෙන වැට අද්දරටම ගොසිනි.පාරමී නිසල් සහ දැහැමි ට නිවසට යන ලෙස පවසා විශ්ව උන් දෙසට ඇවිද ආවාය.වියළි කොල සර සර නදින් පෑගෙන හඬට විශ්ව හිස හරවා බැලීය.පාරමී මඳ සිනහවක් දරාගෙන ඔහු අසල නැවතුණාය.</p><p>මේ වගේ ටවුන් එකකට කිට්ටු තැනක මෙහෙම තැනක් තියෙයි කියල හිතාගන්නවත් බෑ</p><p>විශ්ව පැවසුවේ යළි පරිසරය දෙසට නෙත් හෙළමිනි. ඇස් කොණට ළං ළං ව පෙනෙනා ඇගේ රුව විඳගනිමින්ම ඔහු ඈත වෙල් යායට ඔබ්බෙන් අහසෙ පායා ඇති සඳවත දෙස බලාඋන්නේය.</p><p>මෙතන මට හම්බ වුණේ අහම්බෙන්. අම්මයි මාලනීයි හොරණ දාල මට ක්වාටර්ස් ඉන්න හිතුණෙ නෑ...ඉතින් ඒ නිසා මේ ගෙවල් හොය හොය යද්දි මේ ගේ අපිට හම්බ වුනේ..ඒත් අවුරුද්දකට කිට්ටු කාලයක්නෙ අපිට මේකෙ එකට ඉන්න ලැබුණෙ.දැන්නම් මේ ගෙවල් මොකටද කියල හිතෙනව</p><p>පාරමී දොඩමලු වූවාය.</p><p>මේක විකුණන්න නම් එපා.මනුස්සයෙක් ට ඉන්න හිතෙන වටිනම තැනක් මේක.කොච්චර හිත නිවෙනවද මෙහෙම තැනකට ආවම. අපි කොන්ක්රීට් මැදුරුවල හිරවෙලා..ඉතින් අපිට මෙන්ටල් ඉෂූස් එන එක අහන්න දෙයක්ද ?</p><p>විශ්ව තමාටම මෙන් කියාගත්තේය.</p><p>මේ කරදර අස්සෙ මට අහන්න මතක් වුණෙත් නෑ.ඔයාට දැන් කොහොමද මිස්ටර් ජයසූරිය? </p><p>පාරමී ඇසුවේ ඔහු දෙස බලමිනි.</p><p>I prefer if you calling me Wishwa.</p><p>ඔහු ඇසූ පැනයට පිලිතුරු දීම පසෙක ලා පැවසුවේ පාරමී ගේ මේ ඇමතුම බෙහෙවින් සිතට යාන්ත්රික වූ හෙයිනි.</p><p>මොන මගුලක් ද බං.හැම තිස්සෙම මිස්ටර් ජයසූරිය කියනව.මට මල පනිනව. මෙච්චර පැහැදිලි නමක් තියන එකේ ඒකෙන් කතාකරන්න බැරිද ?</p><p>පෙර දවසක විශ්ව නිසල් හා කියෙව්වේද මේ ඇමතුම් ස්වභාවය ගැනය.</p><p>අම්මපා ඕයි, මම එදා මිස්ටර් පෙරේරා කියල චැනලින් එකේදි මට කීවම වටපිටත් බැලුණා වෙන කා හරි චැනල් රූම් එකේ ඉන්නවද කියලත්. ඔහොම තමා බං ඉතින් නම්බුදීලා කතාකරන එකත් ගැම්මක්නෙ හා නැද්ද ?</p><p>නිසල් මහ හඬින් සිනාවූයේ එසේ කියමිනි.</p><p>පාරමී විශ්වගේ ඒ ප්රකාශයට සිනාවී පිළිතුරු දුන්නාය.</p><p>වෙන රටවල් වලදි නම් අපි කාටවුනත් ෆස්ට් නේම් එකෙන් තමා කතාකලේ.ඒත් මේ ලංකාව අමුතුම රටක් වෙලානෙ.ඉතින් මෙහෙ ආවම මාත් ඒවට ගැලපෙන්න වෙනස්වුණා.</p><p>විශ්ව ඉවත බලා ගෙන හිස වැනුවේ පාරමී කියූ දේවල යම් සත්යයක් ඇති හෙයිනි. </p><p>ඔයාගෙ බෙහෙත් ඉවරයි නේද දැන්? ආයෙ බෙහෙත් ඕනනෑ. </p><p>පාරමී විශ්ව සමගින් නිවෙස වෙත ගමන් කරමින්ම පැවසුවාය.</p><p>අපොයි ඔව් මට ආයෙ බෙහෙත් එපා.මට කවුන්සලින් කරන්න කැමතිත් නෑනෙ ඉතින්. </p><p>කුඩා කොලුවෙක්ගේ බඳු නෝක්කාඩු ස්වරයට පාරමී හිනැහුණේ බිම බලාගෙනය.</p><p>මදැයි මාත් ඉඳල ඉඳල ඩොක්ටර් කෙනෙක් ගාවට යන්න හිත හදාගත්ත.</p><p>මේ කියවිල්ල නම් ඉවරයක් නැති පාටය.විශ්ව යනු මේ අන්දමින් කතාකරන්නෙක් යැයි පාරමී සිතුවේද නැත.එහෙත් ඇය ඔහුගේ වදන් වලට පිළිතුරු දුන්නේද නැත.මුව පිපුණු මඳ සිනාවෙන් යුතුවම නිහඬ බව රකින ඇය දෙස විශ්ව මඳක් බලාඋන්නේය.</p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><br /></p><p><span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></span></p><p>රාත්රී ආහාර ගත් පසු නිසල් විශ්ව වෙත පැමිණියේ... </p><p>"යමන් දැන්වත් ගෙදර .උඹ මෙහෙ බින්න බහින්නද හදන්නෙ අදම"</p><p>...යැයි කුටුකුටුගාමිනි.අසල කිසිවෙක් නොවූවද විශ්ව සිය මිතුරාගේ නොනවතින කියවිල්ල ගැන බොහෝසේ නොරිස්සුම් වූයේ අනවශ්ය ගැටලුවක් ඇතිවේයැයි බයෙනි.</p><div><div>"කට කට ..ටිකක් තැන නොතැන බලල කියවපන්කො බං. නැත්නම් යන්න කලින් අපිව එළවයි.යමු යමු කොහොමත් දැන් රෑවෙලා."</div><div><br /></div><div>පාරමී සහ දැහැමි ආලින්දයේ කතාබහක යෙදී උන් තැනට යමින් විශ්ව පැවසීය.ඔවුන් අසලට එත්ම අසුනෙන් නැගී උන් පාරමී ගේ මුහුණේ ද නොනැසුණ මඳ සිනහවක් විය.</div><div><br /></div><div>"අපි එහෙනම් ගිහින් එන්නම් ඩොක්ටර්"</div><div><br /></div><div>විශ්ව පැවසූවේ පාරමී දෙස බලාගත්වනමය.</div><div><br /></div><div>"මොකක්ද විශ්ව අයියා.මේ හොස්පිට්ල් එකවත් ඔයා පාරමීගෙ ලෙඩෙක්වත් නෙවේනෙ මෙතන.හැම තිස්සෙම ඩොක්ටර් ඩොක්ටර් ගාන්නෙ.ඒ ළමයට නමක් තියෙනවනෙ."</div><div><br /></div><div>දැහැමි පැවසූ දෙයට පාරමී ද හිස වැනුවාය.</div><div><br /></div><div>"මං ඉතින් කොහොමත් බෙහෙත් ගන්න ආව ලෙඩානෙ නංගි.ඩොක්ටර් මාව බාරගත්තෙ නෑනෙ."</div><div><br /></div><div>විශ්වගේ මේ කතාව නවතින පාටක් නැත. පාරමී මඳ රැවුමකින් ඔහු දෙස බැලුවාය.ඒ රවා බැලීමට විශ්වගේ මුහුණේ ඇඳුණේ දඟ සිනහවකි.පාරමී නිහඬව ඉවත බලා ගත්තාය.</div><div><br /></div><div>"එහෙනම් අපි යනවා.ගුඩ් නයිට් දෙන්නටම.යමු නේද මචං"</div><div><br /></div><div>විශ්ව නිසල් දෙස බලමින් ඇසීය.</div><div><br /></div><div>"හෙට උදේ ඔෆිස් යන ගමන් මේ පැත්තෙන් පුළුවන් නම් එන්න.උදේ දානය අපි පන්සලට සකස් කරල දෙන්නෙ.හැබැයි ආවොත් කන්න දෙනවා."</div><div><br /></div><div>දැහැමි පැවසුවේ මිතුරන් දෙදෙනාටමය.</div><div><br /></div><div>"හෙට එන්න වෙන එකක් නෑ නංගි. අපි දෙන්නට හෙට නුවර යන්න වෙනවා පොඩි වැඩකට."</div><div><br /></div><div>විශ්ව පැවසුවේ නිසල්ගේ දෑස් විශ්මයෙන් ලොකු කරමිනි.</div><div>මම දන්නෙ නැති නුවර ගමන මොකක්ද යකෝ...නිසල් සිතින් සිතමින් දෙමිතුරියන්ගෙන් සමුගත්තේය.</div><div><br /></div><div>"මොකක්ද බං නුවර ගමනක් කීවෙ...අපි එහෙම එකක් දාගත්තා ද?"</div><div><br /></div><div>වාහනය මාවතට පිවිසි පසු නිසල් විශ්වගෙන් ඇසුවේ සිය මතකය පිරික්සා එසේ යොදාගත් ගමනක් නොවූ හෙයිනි.</div><div><br /></div><div>"නෑ ඒක බොරුවක්.මචං මෙහෙමයි, එයාල එන්න කියන පලියට අපි එහෙම යන්නම ඕනනෑනෙ.පාරමීත් එක විදියක මනුස්සයෙක්.උඹට ඒක පේනවනෙ.අපි ඕනවට වඩා පැනල දෙන්න ඕන නෑ..."</div><div><br /></div><div>විශ්ව පැවසූවේ කල්පනවේ යෙදෙමින්ම් වාහනය ප්දවන අතරේදීය.</div><div><br /></div><div>"ඒකත් ඇත්ත , පාරමී හැදුණ විදිය බැලුවම එයාව වැදගත් තාලෙට අම්මා හදල තියෙන්නෙ.මෙච්චර කල් නොහිටි පිරිමි යාලුවො එකපාරට කඩා පාත්වෙනකොට ඔය ඇවිල්ල උන්න අය උනත් වරදවා හිතන්න පුළුවන් තමා"</div><div><br /></div><div>නිසල් සිය අදහස එක්කලේය.</div><div> </div><div>"හොඳ කොල්ලො දෙන්නා මොක උනත්..."</div><div><br /></div><div>ඔවුන් පිටත්ව යන දෙස බලා උන් දැහැමි පැවසුවේ තමන්ටම මෙනි.පාරමී ඒ නෑසුණාක් මෙන් මාවත දෙසටම යොමුවූ නෙතින් බලා උන්නාය.විශ්ව ජයසූරිය යනු ඇත්තෙන්ම විශේෂ පුද්ගලයෙකි.ඔහු තමාට හමුවූ දා පටන් අද වනතුරු හමුවූ අවස්ථා පාරමීට හොඳින් මතකය.මානසික අසමතුලිත භාවයකින් යුතුව තමාගෙන් ප්රතිකාර ගන්නට ආ විශ්ව ජයසූරියත් මේ අද උන් ඔහුත් එක් අයෙකු නොව දෙදෙනෙකු යැයි සිතෙන තරමට හැසිරීම සහ සිතුම් පැතුම් වෙනස් ය.</div><div><br /></div><div>"උඹ ලොකු කල්පනාවක.."</div><div><br /></div><div>දැහැමි පාරමී ගේ උරහිසට අත තබා පැවසුවාය .වෙන මොහොතක වුණා නම් විහිලුවක් කරන්නට පසුබට නොවන මුත් මේ අම්මාගේ වියෝවේ තුවාල වල වේදනාව තවම ඇති කාලය හෙයින් දැහැමි ඉතා ඉවසීමෙන් වචන හැසිරුවාය.</div><div><br /></div><div>"මම කල්පනා කලේ විශ්ව ගැන.එයා හරි වෙනස් මනුස්සයෙක්.මම එදා උඹට කිව්වනෙ නහරයක් පුපුරළා මැරෙන්න යන තරම් කේන්ති ගන්න කෙනෙක් කියල. ඒ වගේම මාරම ආවේගශීලියි . ඒත් මේ දවස් වල වෙනම මනුස්සයෙක් වගෙ හැසිරුණෙ"</div><div><br /></div><div>පාරමී පැවසුවාය.සිය යෙහෙළිය පිරිමි අයෙක් ගැන මෙසේ තමා සමග කතාකලාම වෙන්නට ඇත.ඔහු ඇයට යම් ප්රමාණයකින් හෝ විශේෂ බවක් දැහැමිටද වැටහෙමින් තිබුණි. </div><div><br /></div><div>"විශ්ව අයියාට ඔහොම වුණේ එයාගෙ අම්මා නිසයි කියල මට හිතුණෙ අපේ අම්මලා කියපු ඒවා ඇහුවම."</div><div><br /></div><div>දැහැමි පැවසුවාය.පාරමී ට සිහිවූයේ පසු දවසක නිසල් තමා හමුවට විත් පැවසූ දෑය.එවන් දරදඬු පාලනයක උන් විශ්ව අද මෙසේ හැසිරීම අමුතු දෙයක් නොනොවන බව පාරමී අත්දැකීම් තුළින්ම ඇදහුවාය.</div><div><br /></div><div>දරුවකුගේ පෞරුෂය ගොඩනැඟෙන්නේ නිවස තුලිනි.මූලිකවම දරුවකුගේ අභ්යන්තර සහ බාහිර සංවර්ධනයට නිවෙසේ පරිසරය සහ නිවැසියන්ගේ චර්යා රටා මහා බලපෑමක් කරයි.පෙර පාසලකට හෝ පාසලකට යන්නට පෙර දරුවකු නිවසේ ගතකරන කාලය තුල ඔවුන් ගේ මුල් අත්තිවාරම දැමීම දෙමවුපියන් විසින් බොහෝ ප්රවේශමෙන් කල යුතුය . තමන් අතින් සිදුවන ඉරිතැලීම් දරුවාගේ අනාගත දිවියටම බලපාන අන්දම සමහර දෙමවුපියන් වටහා ගන්නේ නැත.</div><div><br /></div><div>"විශ්ව ගෙ මුල් හැසිරීම් එක්ක බැලුවම මේ දවස් කීපයෙ එයා හැසිරුණ විදිය හුඟක් වෙනස්.මාරම වගකීමෙන් අවබෝධයක් ඇතුව ඉවසීමෙන් අනෙක් අයට ප්රතිචාර දැක්වුවෙ.ඇත්තෙන්ම එයාට උදව් කළාට කමක් නෑ කියල මට හිතෙනවා."</div><div><br /></div><div>පාරමී කල්පනාවේ ගැලෙමින්ම පැවසුවාය.</div><div><br /></div><div>"ඒක ඇත්ත බං. මොකක් උනත් මනුස්සයෙක් ගොඩගන්න එකනෙ වටින්නෙ.අනික එයාගෙ විදියට අනුව ලේසියෙන් ඩොක්ටර් කෙනෙක් ගාවට යන්න කැමති වෙන්නෙ නැතුවලුනෙ උන්නෙ.ඔය උඹ ගාවට ආවට"</div><div><br /></div><div>දැහැමි පැවසුවේ පාරමීගේ අදහස අනුමත කරමිනි.</div><div><br /></div><div>"ඔච්චර විස්තර කොහොමද දන්නෙ උඹ ?මේ ටිකට..."</div><div><br /></div><div>දැහැමි දෙසට හැරුණ පාරමී ඇසුවෙ නලලතද රැලිකරගනිමිනි.</div><div><br /></div><div>"අර රෑට කන්න කලින් අපි මිදුලෙ ඉද්දි නිසල් අයියා මා එක්ක කතාකලේ විශ්ව අයියා ගැන.ඒ වෙලාවෙ තමයි ඕවා කිව්වෙ.මිනිහට උඹව මාරම ට්රස්ටින් ලු.ට්රීට්මන්ට් ගන්න කැමති වුනේ උඹෙන් විතරමයි කීවා.ඒ නිසා අපි ටිකක් බලමුනේද ?"</div><div><br /></div><div>"නිසල් තව මොනවද කිව්වෙ?"</div><div><br /></div><div>කුතුහලය මැඩ ගත නොහැකිව පාරමී ඇසුවාය.</div><div><br /></div><div>"ඔය අම්මාගෙන් එන ප්රෙශර් එක වැඩි දවසට මිනිහා ඔෆිස් එකේ යකාම නටනවලු.අන්තිමට ගිහින් නවතින්නෙ පබ් එකකලු.බීලාම නාස්තිවෙයි කියල බයෙන් උන්න කාලෙකලු ඔයා ගාවට එක්ක ආවෙත්..."</div><div><br /></div><div>දැහැමි පැවසූ කාරණා පෙරදවසක නිසල් තමාහටත් පැවසූ බව පාරමී ට සිහිවිය.</div><div><br /></div><div>"ඊට වඩා ප්රශ්න ගොඩක් විශ්වට තියනව ඩොක්ටර් , ඒත් ඒවා අතිශය පෞද්ගලික කාරණා.ඒ නිසා මට ඒවා කියන්න බෑ.නමුත් ඩොක්ටර් එයාට කවුන්සලින් කරන්න ගත්තොත් විශ්ව අනිවාර්යයෙන් ඩොක්ටර්ට ඒවා කියනව"</div><div><br /></div><div>එදා නිසල් පැවසු බවද පාරමී ට මතකය.කෙසේ වතුදු නිසල් යනු විශ්වට සිටිනා සමීපතම මෙන්ම විශ්වාසවන්තමද කෙනා බව එදින පාරමී වටහාගත්තාය.</div><div><br /></div><div>"හ්ම්ම්....බලමුකො.."</div><div><br /></div><div>පාරමී හිස දෙපසට මඳක් සලා නැගී උන්නේ ගෙතුළට යාමටය. ඈතින් හමා එන දෑසමන් සුවඳ තවමත් ආලින්දයේ සැරිසරමින් පවතිනු ඒ මොහොතේත් ඇයට දැනුණි.</div><div><br /></div><div><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></div><div><span><br /></span></div><div><span><div>යලිත් හමුවෙමු </div><div><br /></div><div>කිත්මා වාසනා දහනායක </div><div>( විසිරි සිහින)</div></span></div><div><br /></div></div><div><br /></div>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-628344550111716809.post-38775575747417106902023-03-03T00:21:00.001-08:002023-03-03T00:21:10.980-08:0015 - හදේ කොතැනක හෝ හිඳී ඔබ<p> </p><p>15 වෙනි කොටස </p><p><a href="http://wisirisihina.blogspot.com/2023/03/14.html">14</a> වෙනි කොටසට මෙතනින් </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiI6ShgvlQefWMdEJTgfuizaZaFov7vg39DwSCXSjnzjJnOtw0Pss2Os2DJIpbKeVqcUfgxfN6ci-NROJxTH8lQ3DXkzKx_KGZP3rSSbLtnJEgd9_lZDY-nHdorLflJz_65YZ4c13tZWFuC5cN4hAkhGztzxvkRcx9eofHcHhnkmYAzFs07KjGYG95_/s2560/a6.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="2560" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiI6ShgvlQefWMdEJTgfuizaZaFov7vg39DwSCXSjnzjJnOtw0Pss2Os2DJIpbKeVqcUfgxfN6ci-NROJxTH8lQ3DXkzKx_KGZP3rSSbLtnJEgd9_lZDY-nHdorLflJz_65YZ4c13tZWFuC5cN4hAkhGztzxvkRcx9eofHcHhnkmYAzFs07KjGYG95_/s320/a6.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p><p><br /></p><p>විශ්ව ආපසු නිවසට පැමිණියේ රාත්රී දොලහ පමණ වන විටය.හවස දෙක තුන වූවෙලේ පටන් පාරමීගේ මවගේ මරණය සම්බන්ධ කටයුතු වල යෙදුණ හෙයින් ඔහුට දැඩි වෙහෙසක් දැනුනි.එහෙත් සිත යට කුමක් හෝ හැඟීමක් පිනුම් ගසන්නා සේ දැනේ .....</p><p>මූනෙ තියන මනමාල පාට</p><p>නිසල් එන අතරමගදී සිනහසෙමින් පැවසුවේය. මෙතුවක් වේලා විහිලුවක් හෝ කරගන්නට නොහැකි වුවද සිය මිතුරාගේ සිතට ඇතිව ඇති වෙනස ගැන ඔහුට සතුටක් දැනුණි.</p><p>යකෝ මලගෙයක් අස්සෙ කියන කතාද ඔය ? </p><p>විශ්ව නිසල් වෙත අත මිට මොලවා පහරක් ගසන්නට තැත් දරමින් පැවසීය.</p><p>මලගේ නිසා තමයි මස්සිනා මෙච්චර වෙලා හරි කටවහන් උන්නෙ දැන් ඉතින් උඹයි මායි විතරනෙ .කාට ඇහෙනවද මොනව කීවම.</p><p>නිසල් හිනැහුණේ එසේ කියමිනි.</p><p>මොනව වුනත් පව් බං. අම්මා එක්ක ලොකු බොන්ඩ් එකක් ඩොක්ටර් ගෙ තිබිල තියනව. ඔය උන්න ටිකට මට ඒක තේරුන.අපේ අම්මල අපෙන් ඈත්වෙන්නෙ ඒ අයගෙ චර්යාවල හැටියට බං. ඒත් ඩොක්ටර් ගෙ අම්මා ගැන අර දැහැමි නංගී ගෙ අම්මා කිව්ව දේවල් වලින් මට උනත් අනේ මටත් එහෙම අම්මා කෙනෙක් උන්න නම් කියල හිතුණ.</p><p>ඒක නම් ඇත්ත බං.අපේ ළඟම ඉන්න අපේමයි කියන මිනිස්සු කිසිම දාක අපිව තේරුම් ගත්තෙ නෑ.ඒ වගේ වෙලාවට තමා පාරමීගේ අම්මා වගේ අයගෙ අගය අපිට වුණත් දැනෙන්නෙ.</p><p>නිසල්ද ඒ කතාව අනුමත කරමින් පැවසීය.</p><p>මොක වුණත් බං දොස්තර නෝනා එක්ක උඹේ තියන ලෙඩා දොස්තර සම්බන්ධෙ නම් වෙනස් අතකට හැරෙයි වගෙ කියල මට පේන්න ගන්නවා</p><p>නිසල් කතාව අන් අතකට හරවමින් පැවසීය.</p><p>උඹට පිස්සුද ? ඕවා හිතන්නවත් එපා .අපි දෙන්නව කුදලන් ගිහින් අංගොඩම ඇඩ්මිට් කරාවි.</p><p>විශ්ව සැහැල්ලු ස්වරයෙන් හිනැහෙමින් කිව්වද ඔහුගේ හිතට දැනුනේද පාරමී ඔහුගේ බසට අවනතව ආහාර ගන්නට ගිය මොහොතය.හිතුවක්කාරකමට වඩා ඇයට වූ අසරණ භාවය හෙයින් කෑම ප්රතික්ෂේප කළද තමාගේ ඒ වදන් හමුවේ ඇය නම්යශීලී වූ අන්දම ඔහුට ගෙන ආවේද සියුම් සතුටකි.</p><p> </p><p>පාරමී නැවත රෝහල වෙත පැමිණියේ මාලනී ද සමගිනි.නිල නිවසේ සතියේ දින කිහිපය සිටීම වඩා උචිත යැයි ඇය මුලින් තීරණය කළාය.</p><p>" එක පාරටම ගෙවල් මෙහෙම වහල දාල යන්න හොඳද චූටි මැනිකෙ, අඩුගානෙ හත්දවසෙ දානෙ වත් දෙනකල් ?" මාලනී ඇසුවේ එන අතරමගදීය .</p><p>මට මාලනි ඇන්ටිව ගෙදර තනියම දාල එන්න බෑනෙ.අපි එහෙනම් හවස ආපහු යං මේ ටිකේ. පස්සෙ සතියෙ දවස් ටික මෙහෙ ඉඳල සති අන්තෙට යං එහෙයි මහගෙදරයි.</p><p>පාරමී අවසානයේ එසේ තීරණය කළාය.</p><p>වාට්ටුවට ඒමට පෙර රෝහල් අධ්යක්ෂක වරයා හමුවූ පාරමී සිදුවූ කාරනා ඔහුට පැහැදිලි කලේය.</p><p>බොහොම කණගාටුයි ඩොක්ටර් . ඒත් අපි ජීවිතේ ගැන කාටත් වඩා හොඳින් දන්න අයනෙ. Be strong . මොකුත් අවශ්ය දෙයක් තියේ නම් කියන්න.</p><p>රෝහල් අධ්යක්ෂක වරයා පැවසුවේය . පාරමී ඔහුට ස්තුති කොට වාට්ටුව වෙත පැමිණියේ මාලනී නිල නිවසේ නවත්වාය. </p><p>අනේ මැඩම්, ඇයි නිකමටවත් අපිට නොකිව්වෙ .ලොකු නෝන මටත් කොච්චර නම් හොඳට සලකපු කෙනෙක්ද.?අවසන් ගෞරවයවත් දක්වන්න එන්න උනෙ නෑනෙ අපිට </p><p>සුනන්දා දෑසේ කඳුලු පුරවාගෙන පැවසුවාය.සති දෙකතුනකට වරක් පාරමීගේ නිවසට ඇවිත් යන සුනන්දා අම්මා සමග බොහෝ වේලා කතාබහේ යෙදෙන්නට කැමති වූවාය. ආපසු යනවිට අම්මා වැවූ එළවළු කූඩයක්ම ඇයට තෑගි ලැබේ. ඔවුන් අතරේ ගොඩනැගී තිබුණේද අපූරු මිත්රත්වයකි.</p><p>අම්මගෙ කැමැත්ත තිබුණෙ ෆැකල්ටි එකට එයාව දෙන්නනෙ සුනන්දා.ඉතින් අපි ඒ විදියට ඒ දේවල් කලා. මොනව කරන්නද තේරෙන්නෙ නෑ සුනන්දා.මගෙ ජීවිතේ ම හිස් වුණා වගෙ.</p><p>පාරමී අසුනට බරවෙමින් පැවසුවාය.සේවයට පැමිණි පසු කෙතෙක් සිත එකඟ කරගන්නට තැත් කළද...අම්මාගේ මතකය ඉල්පි ඉල්පී එන්නේ දියේ ගිල්වූ රබර් බෝලයක් උඩ එන්නා පරිද්දෙනි.අම්මා නැතැයි සිතට තවමත් දැනෙන්නේ නැති තරම් ය.</p><p>ජීවිතය යනු දීර්ඝ වන්දනාවකි.චාරිකාවකි. ඒ ගමන ආරම්භයේ සිටම අප හා එක්වන්නන් බොහෝය.එහෙත් ඒ හැමටම අපෙන් මිදෙන්නට දිනක් එයි.සෙසු දුර අප කෙසේ හෝ තනි ව යායුතුය. ලෝ දහම එයයි.</p><p><br /></p><p><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></p><p>දිනගණනාවකට පසු වාට්ටුවට ආ බැවින් පාරමී මොහොතකට සියල්ල මනසින් බැහැර කොට රෝගීන් පරික්ෂාවේ යෙදුණාය. ඇතැම් රෝගීන් අලුතින් ඇතුල් වී ඇත.තමා නොසිටි දින කීපයේ රාජකාරි ආවරණය කල වෛද්යවරයා වෙත බලතල පැවරීම නිසා වාට්ටුවේ කටයුතු ගැටලුවක් නොමැතිව සිදුව ඇත.</p><p>ඩොක්ටර් රහල් , ඩොක්ටර් චාපා පොඩ්ඩකට ස්ටාෆ් රූම් එකට එන්න.</p><p>පාරමී සිය කාර්යාල කාමරය වෙත පිවිසියේ සිය වෛද්ය දෙපළට කැඳවමිනි .</p><p>පහුගිය දවස් කීපයේම මට වාට්ටුව ගැන ලොකු අවධානයක් දෙන්න බැරි වුණා.ඉතින් බ්රීෆින් එකක් දෙන්නකො.ඔයාල දෙන්නගෙ sides ගැන.ඔක්කොම ඕනනෑ.ප්ලෑන් චේන්ජ් වුන ඒවායි අලුත් ඇඩ්මිෂන් ටිකයි පොඩ්ඩක් කියන්නකො.</p><p>පාරමී අසුනට බරවෙමින් පැවසුවාය.</p><p>වෛද්යවරුන් දෙදෙනා සිය රෝගීන්ගේ එක් එක් ගැටලු සහ ප්රතිකාරාත්මක තත්වයන් ගැන වෙන වෙනම සඳහන් කලහ.වෛද්ය චාපා නික්ම ගිය පසු රහල් මඳක් රැඳුණේ ප්රසංගි ගැන කතාකරන්නට බව පාරමී වටහාගත්තාය.</p><p>"කොහොමද රහල්, ප්රසංගි ගෙ තත්වය දැන් ?" </p><p>පාරමී ඇසුවේ පැහැපත් මුහුණැතිව ඉන්නා තරුණ වෛද්යවරයා ගෙනි.</p><p>"මැඩම් ප්රසංගි මාව අඳුනගත්තා. හැබැයි මොකුත් කලබලයක් කලෙ නෑ."රහල් පැවසුවේ සතුටිනි.</p><p>" මම එයාව assessment එකකට ගත්තා ගිය සතියෙ. ඒ වෙලාවේ එයා ඔයාට කොහොමද රහල් කියල මගෙන් ඇහුවා" රහල්ගේ මුහුණේ වූයේ මැඩගන්නට අපහසුතරමේ ප්රීතියක් බව පාරමී ට වැටහුණි.</p><p>"එතන ඒ වෙලාවේ වෙන කවුද උන්නෙ? "පාරමී ඇසුවාය. </p><p>"ස්ටාෆ් අය උන්නෙ නෑ මැඩම් කවුරුවත් .හැබැයි මෙඩිකල් ස්ටුඩන්ට්ස්ලා කීපදෙනෙක් උන්නා.එයාලට ඒක වෙනසක් උනේනෑ" රහල් පැවසුවේ පාරමී වෙත යොමුවූ නෙතින්මය.</p><p>"හොඳයි රහල් ඒක හොඳයි. කිසිම වෙලාවක female patient කෙනෙක්ගෙ assessment එකක් කරනකොට patient විතරක් තනිවම ගන්න එපා .මොකද ethics කියලා දෙයක් තියෙනවානෙ.ඔයා දන්නවනේ මේ පේෂන්ට්ස්ලාගේ මානසික තත්ත්වය කියන්නේ අපේ සාමාන්ය තත්ත්වයට නොවෙයි .ඒ අය සමහරක් වෙලාවට අපි හිතන්නෙවත් නැති චෝදනාවන් කරන්න ඉඩ තියෙනවා .ඔයා දන්නවනේ ඔය abuses වගේ දේවල් . ඒ වගේ complaints එන්න පුළුවන් නොහිතන විදියට.ඒ නිසා හැමතිස්සෙම පේෂන්ට් කෙනෙක් බලනකොට supportive staff නැත්තං student කෙනෙක් හරි ලඟින් තියා ගන්ඩ ඕනේ .</p><p>පාරමී රහල්ට කියාදුන්නේ රීතිමය කාරණයකි . මානසික ගැටලුවලින් පෙලෙනන බොහෝ රෝගීන් සිටින්නේ පියවි මානසිකත්වයකින් නොවේ.එහෙයින් ඇතැම් විට ඔවුන් වෙතින් සදොස් කාරණා ප්රකාශ වන්නට පුළුවන.විශේෂයෙන්ම අපචාරී කාරණා සම්බන්ධව බොහෝ පැමිණිලි ඉදිරිපත් වන්නේ මේ බඳු පූර්ව ආරක්ෂණ ක්රම නොගත් විට ය.</p><p>සිය ප්රධාන වෛද්යවරියගේ එම උපදෙස් දීම රහල් ඉත සිතින්ම පිළිගත්තේය .නවක වෛද්යවරයෙකු හට මෙම උපදෙස් මාලාවන් ඉතා වැදගත් වන බව ඔහු දැන උන්නේය .</p><p>හරි ඉතින් ඊට පස්සේ මොකද වුණේ</p><p>පාරමී ඇසුවාය.</p><p>ඊට පස්සේ ලොකු දෙයක් නම් කිව්වේ නැහැ මැඩම් . මම පොඩි පොඩි කාරණා එයා ගෙන් ඇහුවා. තාම එයාගෙ memory ඉෂූ එක තියෙනවා. ටිකෙන් ටික එයාට මතක් වෙනවා වගේ පේනවා.</p><p>හොඳයි ඔයා වෝඩ් එකට යන්න .අපි සති දෙකකට සැරයක් තෝරගත්තු patient ලා කිහිප දෙනෙක්ගේ treatment ප්ලෑන් එක වෙනස් කරන්ඩ ඕනේ.චාපා එක්කඑකතුවෙලා ඒක සූදානම් කරගන්නකො.</p><p>පාරමී ඔහුගෙන් සමුගෙන නිලනිවස වෙත පියමැන්නාය.මෙතුවක් කල් දිවා අහර ගන්නට තිදෙනෙක් උන් ලෝකයේ දැන් ඉන්නේ දෙදෙනෙකි. අම්මා නැති අඩුව හුදෙකලා වෙන හැම මොතකදීම ඕනෑවටත් වඩා සිත පාරයි.මාලනී කුඩා මුලුතැන්ගේ පුටුවක හිඳගෙන බලාඋන්නාය.</p><p>බඩට බත් කටක් වැටෙන්නෙ කොහොමද චූටි මැණිකෙ, ලොකු මැණිකෙ මතක් වෙනකොට. කන්න ගන්න කලින් මාලනි ඔයාත් මෙහෙම්ම කාල ඉන්නකො කියනව මට ඇහෙනවා ඇහෙනවා වගේ </p><p>කඳුළු පිරි දෑසින් සුසුම් හෙළමින් මාලනි පැවසුවාය . රෝගීන් අතර රෝහලේ දී කෙතරම් කාර්යබහුල වුවද නිවසට පැමිණි පසු අම්මා පිළිබඳ මතකය හිත තදින් පාරවයි. පාරමී ගත් බත් පත කටවල් දෙක තුනක් පමණක් කා පසෙකට කර කාමරයට වැදුණය.</p><p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span></p><p>දින දෙක තුනක් ගතවී ගිය ද පාරමී රත්මල්ගොඩ ගොඩ සම්බන්ධව ඉන්පසු කිසිදු තොරතුරක් ලබා ගැනීමට විශ්වට හැකිවූයේ නැත . දැහැමි අමතා ඇයගේ තතු විමසන්නට සිතුවද එයටද සිත මැලි වෙයි . ඇයගේ දුරකතන අංකය කිහිප වතාවක් අංකනය කළ ද ඇමතුමක් ගන්නටවත් හිත පසුබට වෙයි.</p><p>මොකෝ උඹ නිකං ගලේ පහරපු බළලා වගේ එහෙට මෙහෙට ඇඹරෙන්නේ </p><p>නිසල් සිය මිතුරා ගේ හැසිරීම බොහෝ වේලාවක් නිරීක්ෂණය කළේය .ඔහු විටෙක කාර්යාල කාමරයේ එහෙට මෙහෙට ඇවිදිමින් සිටී .තවත් විටෙක ජංගම දුරකතනය අතට ගෙන නැවත එය ආපසු තබයි .හිසකේ අතරට ඇඟිලිතුඩු යවා අදිමින් කල්පනාවේ යෙදෙමින් සිටී .</p><p>නෑ නෑ එහෙම මොකුත් නෑ .</p><p>විශ්ව කලබලයෙන් පිළිතුරු දුන්නේය .</p><p>මොකද නැත්තේ දැන් මම විනාඩි හතලිස්පහක් තිස්සේ උඹේ දිහා බලාගෙන ඉන්නේ. උඹ කහබිලිය ගාලක් දිගේ ඇවිදිනවා වගේ පුදුම විදියට නලියනවා . කියපන් මොකද්ද කෙරෙන්න ඕන </p><p>නිසල් පැවසුවේ සිය මිතුරාගේ ආසනයට යාබද ආසනයෙන් හිඳ ගනිමිනි. </p><p>තමා පිළිබඳ සියලුම දේ දන්නා , එමෙන්ම සියලු කාරණාවල දී තමා හා අත්වැල් බැඳ ගන්නා සිය මිතුරාට සඟවන්නට තමාගේ ජීවිතයේ කිසිම දෙයක් නොමැති බව විශ්ව දැන උන්නේය .</p><p>එදායින් පස්සේ මොකක් උනාද කියලවත් දන්නේ නැහැනේ බං ..කෝල් එකක් දෙන්නත් හිතෙනවා .ඒත් ආයෙත් කරදරයක් වෙයිද කියලා හිතෙනවා. </p><p>විශ්ව පැවසුවේ සිය මිතුරා දෙස ආයාචනාත්මක දෑසින් බලමිනි .</p><p>අපිට ආයෙ චැනලින් කතාව කියන්න බෑනෙ බං මේ වෙලාවේ .මොකද තාම හත්දවසේ දානේ වත් ....ඒයි දැනුයි මතක් වුනේ හෙට නේද හත් දවස වෙන්නේ ...යමුද අපි ඒ පැත්තෙ ?</p><p>නිසල් කතාව මැද්දේ අසුරු සැණක් ගසමින් පැවසීය </p><p>එහෙම යන්න පුලුවන්ද බං .එන්න කියන්නේ වත් නැතුව .බණකට දානෙකට එහෙම ආවට ගියාට යන්න බැහැනේ .</p><p>විශ්ව පැවසුවේ කල්පනා බරිතව ය .</p><p>මේ අතර පාරමි සේවය නිමවී මාලනී සමඟ නිවසට පැමිණියේ පසු දින යෙදෙන හත් දවසේ බණ සහ දානයට අවශ්ය දේවල් ද රැගෙනය .</p><p>චූටි මැණිකේ මං මේ අහන්නයි උන්නේ. අර එදා උදව් කර මහත්තුරු දෙන්නට බණට දානයට එන්න කිව්වා නම් නේද හොඳ ..අපිට ඒ වෙලාවේ වෙන කවුරුත් හිටියේ නෑනේ චූටි මැණිකේ . අනික කියන්න කියලත් අපි කාට කියන්නද දැහැමි නෝනලයි ගෙදර අයයි අපියි විතරයි නේ .</p><p>තමන්හට අමතකව යන්නට විය දෙයක් මාලනී විසින් සිහිපත් කරදීම ගැන පාරමී ස්තුති බැල්මෙන් ඇය දෙස බලා උන්නාය.</p><p>මාලනී ඇන්ටි කියලනකල් මට ඒක මතක් වුණෙත් නැහැ. අඩු තරමින් ඊට පස්සේ මට කෝල් එකක් දීලා ස්තුතියි කියන්නවත් බැරි වුණා. ඒ මිනිස්සු හිතන්න ඇති මං මහා ගුණමකුයි කියලා.මම කෝල් එකක් දෙන්නම් .</p><p>පාරමී නිවසට විත් වැරන්ඩාවේ අසුනක හිඳ ගත්තාය .නිසල්ගේත් විශ්වගේත් දුරකථන අංක දෙකම තමා සතුව ඇතත් කාට අමතන්න දැයි ඇය මොහොතක් කල්පනා කළාය.අවසානේ ඇය විශ්වගේ අංකය සිය ජංගමයේ සනිටුහන් කළාය. </p><p>කාර්යාලයෙන් පිටත්ව යන්නට මොහොතකට සිය ජංගමය නාද වනු දැනී විශ්ව මොහොතක් නතර වූයේ නිසල්ටද අතින් නවතින ලෙස සන් කරමිනි .</p><p>ජංගමයේ මුහුණතේ සනිටුහන් වන ඒ නම දුටුවිට විශ්වගේ මුහුණ අපූරු සිනහවකින් එළිය විය .නිසල් සිය මිතුරාගේ මුහුණේ ඇතිවූ ක්ෂනික ආලෝකය දැක වහා එතැනට ආවේය .ජංගමයේ මුහුණත ඔහුට පෙන්වමින්ම විශ්ව ඇමතුමට සම්බන්ධ වූයේය </p><div><div>හෙලෝ මිස්ටර් ජයසූරිය, මම මේ කතා කරන්නේ පාරමී ...පාරමී රත්මල්ගොඩ.මේ වෙලාවේ කතා කරන්න පුලුවන්ද දන්නේ නැහැ</div><div><br /></div><div>හෙලෝ .ආ .ඔව් doctor කියන්න .</div><div><br /></div><div>I am really sorry mr. Jayasuriya.</div><div>මම ආපහු වැඩට ගිය නිසා හුඟාක් බිසි වුණා .ඔයාලට ආපහු කතා කරන්නවත් මට පුළුවන්කමක් වුණේ නැහැ.</div><div><br /></div><div>පාරමීගේ හඬෙහි වූ පසු තැවිල්ල විශ්ව ක්ෂණයකින්ම වටහා ගත්තේය.</div><div><br /></div><div>ඒකට කමක් නැහැ ...අපි දන්නව ඩොක්ටර් බිසී කියලා .ඒකයි කෝල් එකක් නොදුන්නේ අපිත්.. </div><div><br /></div><div>විශ්ව ආයාසයෙන් වචන එකතු කර ගත්තේය </div><div><br /></div><div>මම මේ කතා කලේ පොඩි ආරාධනයක් කරන්නත් එක්කයි .හෙටට අම්මා නැතිවෙලා සතියක් වෙනවා .ඉතින් හෙට රෑ අපේ ගෙදර බණයි ඊළඟ දවසේ උදේ දානයයි දෙකම තියෙනවා .අපිට මේ වෙලාවේ ආරාධනා කරන්න කවුරුත් නැහැ ...ඔය දෙන්න අපිත් එක්ක මේ අමාරු වෙලාවෙ දිගටම හිටපු දෙන්නා ඒ නිසා ..පුළුවන්නම් බණටයි දානයටයි පොඩ්ඩක් ඇවිල්ලා යන්න කියලා ආරාධනා කරන්නයි මම ගත්තේ. </div><div><br /></div><div>පාරමීගේ ඇමතුම ගතවෙන තත්පරයක් තත්පරයක් පාසා විශ්වගේ මුහුණේ ඇතිවන සිනහව නිසල් බලා උන්නේ බොහෝ සතුටිනි.සිය මිතුරාගේ ජීවිතයේ පැහැදිලි වෙනස් කමක් ඇති වෙන බව ඔහුට පැහැදිලිවම පෙනී යයි .</div><div><br /></div><div>හරි doctor අපි හෙට එන්නම් ..thank you very much </div><div><br /></div><div>දුරකථන ඇමතුම විසන්ධි වී ගිය පසු විශ්ව සිය අත මිට මොලවා yes යැයි කෑගැසීය.</div><div><br /></div><div>මොකද යකෝ මේ ඔෆිස් එක දෙදරන්න කෑ ගහන්නේ...ඇයි මොකද ඩොක්ටර් කිව්වේ </div><div>හෙට අපි දෙන්නට බණටයි දානෙටයි එන්න කිව්වා ...විශ්ව සිය මිතුරාගේ දෙවුරට දෑතම තබමින් පැවසීය. </div><div><br /></div><div>අප්පට සිරි අපි මෙහෙ ප්ලෑන් ගහනකොට එහෙන් ඉන්විටේශන් එකත් ඇවිල්ලනෙ....යමං යමං...බණ ඇසිල්ල කෙසේ වෙතත් උඹට ඩොක්ටර් ව බලාගන්නවත් බැරියැ...</div><div>නිසල් සිනහවෙමින් පැවසුවේය.</div></div><div><br /></div><div><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> *** </span><br /></div><div><span><br /></span></div><div><span><div>යලි හමුවෙමු </div><div><br /></div><div>කිත්මා වාසනා දහනායක </div><div>( විසිරි සිහින )</div></span></div>විසිරි සිහිනhttp://www.blogger.com/profile/16573940790257550737noreply@blogger.com1