Thursday, April 12, 2018

87. if you don't try you will never know

මට අද මේ සටහන ලියන්නට හිතට ආ ප්‍රධානම හේතුව...කියවපු පොතක තිබුන මේ වැකිය....
If you don't try ...you will never know

අපි උපදින්නේ කිසිවක් නොදැන..හිස් කඩදාසි වගේ...
කාලය එක්ක ...ඒ කොලය පිරෙන්න ගන්නවා...
සමාජ සාධක සහ විවිධාකාර තත්ත්ව යටතේ ....එම පිරීම විවිධ වෙනවා..
හැම ළමයෙක්ම එක වගේ වෙන්නේ නැහැ..
බුද්ධි මට්ටම් වෙනස්
යොමුවීම සහ මතක ශක්තින්...දක්ෂතා සහ කුසලතාවන් වෙනස්...

අපි උපදින්නේ එලෙස උනාට අපි ඉගන ගන්න උත්සහ කරන්නේ නැත්නම්...එක අපේම වරද.....
මේ ලෝකය අද අපි හිතනවට වඩා වේගයෙන් ගමන් කරන එකක්....
එහෙම නම් ..ඊට සමගාමිව අපි යමක් උකහා ගන්නේ නැත්නම් ..එක අපේම වරද...

ජිවිතේ අත්දැකීම් කියන්නේ අපූරුම දේවල්....
ඒවා සුබම නෙවෙයි අසුබම ඒවත් වෙන්න පුළුවන්...

මගේ එක අත්දැකීමක් මම මෙහි සටහන් කරන්නම්..

මම උසස් පෙළ විභාගයෙන් ජීව විද්‍යා අංශයෙන් සමත් උනේ ඒ සාමාර්ථයක්..බී සාමාර්ථයක් සහ සී සමර්ථ දෙකක් එක්ක...නමුත් ලකුණු මට්ටම් සසඳන විට ලකුණු අඩුවක් තිබීමෙන් මට විශ්ව විද්‍යාලයට යන්නට බැරි වෙන මට්ටමක් ඒ වතාවේ තිබුණා...
ජාතික මට්ටමේ කුසලතාවයන් දක්වා තිබීම නිසා ලැබෙන අමතර ලකුණු ලබාගන්න මම සම්මුඛ පරීක්ෂණයට ගියා...

මේ සම්මුඛ පරීක්ෂණ මණ්ඩලයේ උන්නේ ලංකාවේ ප්‍රසිද්ධ  මහාචාර්යවරු...
මගේ සහතික ටික අතට අරන් ඒවා බලල මගෙන් හරබර ලෙස ඇහුවේ ඉංග්‍රීසියෙන් ප්‍රශ්න.....
මම ගමකින් ආව සිසුවියක්..මගේ සාමාර්ථයන් තිබ්බෙත් සිංහල හැකියාවන්ට...එතැන උන්න සිංහල අංශයේ මහාචාර්ය තුමාම මගෙන් ඉංග්‍රීසියෙන් අහලා මාව අපහසුතාවයට පත් කලාම මගේ ඇස්දෙකට කඳුළු ආවා....

එවකට ජාතික සහ සමස්ත ලංකා මට්ටමේ වර්ණ ලාභියෙක් වුන මගේ සහතික ඔවුන් එතරම් ගණන් ගත්තෙත් නැහැ...මට වුණත් එදා ඒ ලකුණු අවශ්‍ය නැහැ කියන මතයට මම ඇවිල්ල උන්නේ එම සම්මුඛ පරීක්ෂණය නිසා.....

එදා ඒ අපහසුතාවයෙන් පස්සේ මම හිතාගත්තා....මම මගේ අඩුපාඩුව හදාගන්න ඕන කියල...මම වර්තමාන රැකියාවට අදාල පුහුණුවට ඒම ලොකුම අභියෝගයක් උනා ඉන් පස්සේ....සම්පුර්ණ ඉංග්‍රීසි මාධ්‍යයෙන් පැවැත්වුන පාටමාලාව හදාරන එක...ඒ අභියෝගය එක්ක ජිවිතේ මං ඉගන ගත්තා....

අද දේශීය විදේශීය සම හා මට ඉහල ඉන්න වෘත්තිකයන් එක්ක ඉංග්‍රීසියෙන් ගනුදෙනු කරන විට මට අර අතීත සිදුවීම ඉබේම මතක් වෙනවා..එදා මට එහෙම නොවුනා නම්..ඒ ලැජ්ජාව මගේ හිතට නොආවා නම්...මට මේ ගැම්ම එන්නේ නෑ නේද කියලා මම හිතනවා...

මම එක්ව වැඩ කල එක විදේශීය ජාතික ආචාර්ය මහාචාර්ය වරු කිසිම කෙනෙක්..කෙනෙක්ගේ භාෂාමය දුර්වලතාවයකට හිනා වෙනවා මම දැකල නැහැ...නමුත් මේ අපේ රටේ අය....සාමාන්‍ය මනුස්සයාගේ ඉඳලම අනුන්ට අනුන්ගේ නොහැකියාවට හිනා වෙන අය...

මම එදා හිතා ගත් එක දෙයක් තිබ්බ....මගෙන් ඉගන ගන්න එක්කෙනෙක්ටවත්  භාෂාමය දුර්වලතාවය මත නම් මේ පුහුණුව අතහරින්න නොදෙන බව....සායනික ව මුලිනුත් ..පසු කාලිනව පුර්ණකලිනවත් මම ආචාර්යවරියක් උන දවසේ ඉඳන්..මම ඒ දේ කළා,,,,

වර්තමාන සිසුන් අතරේ ඉන්නා එක දරුවෙක්....මුලදී එකම ඉංග්‍රීසි වචනයක් බැරිව බොහොම මානසිකව වැටුණ කෙනෙක්..මගේ පෞද්ගලික counselling /mentoring session වලදී...හඳුනාගත් ගැටලුව ඔහුගේ එයයි ....ඒ ගැටලුව අපි හදාගත්තා...දැන් ඒ දරුවා වාචික පරීක්ෂණ වලදී පවා ලස්සනට බස හසුරවනවා....මට එදා ඇතිවුනේ ආඩම්බරයක්...

" උත්සාහ කරන්න...ඔබ උත්සාහ  නොකලොත් ඔබ කිසිදා එය ඔබට බැරි බව දැනගන්නේ නැහැ...නමුත් ඔබ උත්සහ කලොත් ඔබ ඔබේ ගැටලුව හඳුනාගන්නවා..එවිට මට හැකියි ඔබට උදව් වෙන්න......" මේ මම එදා ඔහුට කිව්ව දේ....

අපහාසාත්මක හිනාවකින් මට සැලකු සම්මුඛ පරීක්ෂණ මණ්ඩලයේ සාමාජිකයන් වෙත මම ඒ මොහොතේ හිතෙන් thumbs up කළා 

විසිරි