09. නව වෙනි කොටස (හසරැල් සැළුනාවේ )

 

දින ගණනාවක් ගත වූ පසු යාන්තමින් ගතෙහි වූ තැලුම් පහරවල්වල නිල් පැහැය මැකී යද්දී යළි දිනයක නිලීකාගේ නිවසට ගියෙමි. පාලිකා අක්කාගේ විවාහ මංගල්‍යය යෙදී තිබුණේ ඉන් සතිදෙකකට ඔබ්බෙනි. හිතට දැනෙන්නේ පුදුමාකාර සැනසීමක් බව ඇත්තය. ඩෙන්සිල් ඉන්පසු මා සිටිනා මොහොතේ දී නිවසට පැමිණියේ ද නැත .එහෙත් ඔහුගේ කුරිරු තර්ජනය මට අමතක වූවා නොවේ .එදින නිලීකාගේ නිවසට මා යන මොහොතේ දී නිවසේ සිටියේ නිලීකා සහ සරෝජ් හිරිපිටිය පමණි.

"කෝ අම්මයි තාත්තයි" 

මම ඇසූවේ නීලිකා සමඟ මුලුතැන්ගෙයට වී සිටින මොහොතේදීය .

"අම්මලා ගියා නැන්දලාගේ ගෙදර ගිහින් එන්න .ඔයා එනවා කිව්ව නිසයි මම නැවතුනේ .නැත්තං අයියා විතරයිනේ ගෙදර" 

නිලීකා දෑසම නටවමින් පැවසුවාය.මම නිහඬව බිම බලාගෙන උනිමි .

"නිවී මොකද ඔය අත්කකුල්වල පැල්ලම්?" 

නීලිකා ඇසුවේ තේ හදන්නට සියලුම දෑ සූදානම් කර තබා මා වෙතට පැමිණෙමිනි .මම අසරණව සිනාසුනෙමි. නිලීකාට කීමට නොහැකි කිසිවක් මට නොමැත.

"මුන් මහ තිරිසන්නුනෙ දෙයියනේ. මෙහෙමත් ගහනවද? අනේ නිවී උඹ ඔතන නම් ඉන්න එපා තවදුරටත්"

නිලීකා මා ගත වූ පැල්ලම් අතගාමින් පැවසුවාය .

"මං කොහේ කියලා යන්නද බං? මට මෙහෙ ඉන්න පුළුවන්.එතකොට අර තාත්තා කියන මනුස්සයා අන්තිමට කරන්නේ මොකක්ද කියල මම දන්නවා. එයා උඹලටත් විරුද්ධව පැමිණිල්ලක් කරාවි පොලිසියට ගිහිල්ලා .මොකද මම නැති උනොත් කුඩම්මාට උයාගන්නවත් ගෙදර කිසිම වැඩක් කරන්නවත් කවුරුත් නැහැනේ.ඒ නිසා කීයටවත් මාව ගෙදරින් යවන්න නම් කුඩම්මාගේ ඉඩ දෙන්නේ නැහැ. ඒක නිසාමයි මම කොහොම හරි රස්සාවක් හොයාගෙන ගෙදරින් යන්න හදන්නේ"

මම බොහෝ ඉවසීමෙන් සිදුවූ පවත් නිලීකාට පැවසුවෙමි. නීලිකා සහ මා මිදුලේ අඹ ගස යටට වී සිදුව ඇති දේ කතාබහ කරමින් සිටින විට සරෝජ් අයියා එතැනට පැමිණියේය.නිලීකා තේ කෝප්පය රැගෙන ගෙතුළට ගියේ එහෙනම් දෙන්නත් එක්ක කතා කර කර ඉන්නකෝ පවසමිනි.

"මං ඔක්කොම අහගෙන උන්නේ .ඔය තිරිසන්නු එක්ක ඔයාට ඔතන ඉන්න බැහැ නිවී. මට මගේ යාළුවෙක් කිව්වා එයාගේ ඔෆිස් එකේ ක්ලැරිකල් වේකන්සි එකක් තියෙනවා කියලා.මං මේ මොකද කරන්නෙ කියලයි කල්පනා කරේ ඔයාට කැම්පස් යන්නත් ඇප්ලිකේශන් දාන්න පුළුවන් එකේ"

"ඔයා කැම්පස් සිලෙක්ට් උනාමම ඒකට යන්න කියන්න කියලයි මං හිත හිතා උන්නේ. ඒ වුනාට මේ තියන තියන තත්වය එක්ක තවත් ඉන්න බැරි බව නම් මට තේරෙනවා. අපි ලබන සතියේ තැනට ගිහිල්ලා බලමු නේද?"

මේ මොහොතේ සරෝජ්ව මට පෙනුණේ මා වෙනුවෙන්ම සුරලොව සිට පැමිණි දේවදූතයකු සේය.සියලු බලාපොරොත්තු බිඳී යන මොහොතක දී රැකියාවක් ලැබීම යනු මා හට ඇති එකම සතුට විය .

"අනේ පින් සිද්ධ වෙනවා අයියේ. මට මේ රස්සාව හරිගස්සලා දෙන්න. මම බෝඩිමක නවතින්න ලෑස්ති වෙන්නම්"

මා පැවසුවේ සිතේ ඇති වූයේ මහත් බලාපොරොත්තු සහිතවය. සරෝජ් හිරිපිටිය මොහොතක් නිහඬව මදෙස බලාඋන්නේය.ඔහුගේ වතෙහි සලකුණු කියවාගන්නට නොහැකිව මම බලා උන්නෙමි.

"නිවී, මං මේ දේ කියන්න හුඟ කාලෙක ඉඳල බලාගෙන උන්නා .ඒත් ඔයා ඉන්නේ ප්‍රශ්න ගොඩක් මැද්දේ නිසා මට මේ දේ කියන්න ලොකු හයියක් ආවේ නැහැ"

සරෝජ් හිරිපිටිය පානය කොට අවසන් නොවූ තේ කෝප්පය පසෙක තබමින් නැගී උන්නේය. යළි මා ඉඳ උන් බංකුවේ එහා පසින් ඔහු හිඳගත් විට මා හා ඔහු අතර තිබුණේ අඟල් කිහිපයක පරතරයක් පමණි. මම හිතාගන්නට බැරි හැඟීම් ගොන්නකින් සසැලී ගියෙමි.

"අයියේ?"

මගේ හඬ කෙඳිරුමකට සමාන වන්නට ඇත. සරෝජ් හිරිපිටිය බංකුව මත තිබූ මගේ සුරතින් මොහොතක් අල්ලා ගත්තේය .සිය දහස් අකුණු හතර වට පුපුරා යන්නා සේ මා තිගැස්සී ගියෙමි .මේ සිදුවන්නට යන්නේ කිනම් වූ අරුමයක් දැයි මට නොතේරෙයි .මම ඔහු අතට ග්‍රහණය වූ මගේ සුරත ඇදගන්නට වෙර දැරීමි .දෑසින් තරවටු බැල්මක් මා වෙත හෙල්ලූ සරරෝජ් හිරිපිටිය මගේ අත නොහැරම මොහොතකට මා දෙස හැරුණේය.ඒ දෑස් වල වෙනදා නොවූ විරූ තරම් කාන්තියක් දිස්වන්නට විය .මම ඒ ඇස් බැල්මෙන් දියවෙන්නට පෙර බිම බලා ගතිමි.

"නිවී ඔලුව උස්සලා මා දිහා බලන්න .මට කතා කරන්න ඕනේ ඔයත් එක්ක" 

සරෝජ් හිරිපිටිය වෙනදාටත් වඩා නිවුණු ස්වරයෙන් ඇමතුවේය. මම දෑස් එක පුරා එන කඳුළු වළකා ගනිමින් බිම බලා සිටියෙමි.

"මම ඔයා ගැන විශේෂයක් දක්වනවා කියන එක ඔයාට නොතේරී ඉන්න බැහැ නිවී. ඒ උනාට මම දන්නවා ගෑනු ළමයෙකුට මේ හැමදේම ආගන්තුකයි.විශේෂයෙන්ම ඔයා වගේ අහිංසක පාඩුවේ හැදෙන ළමයෙකුට. ඒ නිසා තියෙන කරදර අතරට තවදුරටත් ඔයාට හිතට බරක් දෙන්න මම තීරණයකට ආවේ නැත්තේ.ඔක්කොම ඉගෙන ගෙන ඉවර වෙලා හැමදේම පැහැදිලිව කතා කරන්න ඕන කියන එක මම තේරුම් අරන් තීරණය කරගෙන හිටියේ ඔයාව දැක්ක මුල්ම දවස්වල"

තාත්තා කෙනෙක් කුඩා දැරියකට කතන්දරයක් කියන්නාක් මෙන් බොහෝ ඉවසිල්ලේ සහ නැවතිල්ලේ සරෝජ් හිරිපිටිය සිය කථාව කියාගෙන ගියේය. මමද බිමටම යොමු වු නෙතින් යුතුව එවදන් වලට ඇහුම්කන් දුන්නෙමි. මගේ හිත ඇතුලේ ඇති වී තිබුණේ මෙතැන ඉම්දෝ නොඉම්දෝයැයි හිතා ගන්නට බැරි අන්දමේ ඝට්ටනයකි. ඉතින් මට ඔහු ඇසුරේ රැඳෙන්නට ඕනෑවිය. එසැණින්ම මෙතැනින් පලා ගොස් දෑස් පියාගෙන මේ ආගන්තුක හැඟීම වින්දනය කරන්නට ද ඕනෑ විය .

"නිවී වැඩිය කතා කරන්නේ නැති ලමයෙක්.ඒ වගේම හොඳම ඇහුම්කන් දෙන්නියක්.ඒ නිසා තව තවත් පහු කරන්නෙ නැතුව මේ දේවල් ඔයාට කියන්න ඕන නියම කාලයට මම ආවා කියලා මම හිතනවා.ඒ නිසා අද මේ හොඳම දවස අපි කතා කරමු"

සරෝජ් හිරිපිටිය නිවස දෙසට ද බැල්මක් හෙලමින් පැවසුවේය. ගෙදරට ගියේ තුළට ගියේ නීලිකා යළි පැමිණෙන්නේ නැති බව මට විශ්වාසය. මන්ද ඇය මේ සියලුම දේවල් අද සරෝජ් අයියා මා සමගින් කතා කරන බව දැන ඉන්න ඇත.

"මට ගෑනු ළමයි කියන එක ආගන්තුක කතාවක් කියලා මම කියන්නේ නැහැ නිවී. මම ඉස්කෝලේ ගියේ මික්ස් ස්කූල් එකකට. ඉන්පස්සෙ කැම්පස් අවුරුදු පහක් හිටපු කෙනෙක්. මම ඉස්සරවෙලාම යාලුවෙන්න කැමතිවුන ගෑනු ළමයා ඔයා කියලා මම කියන්නේ නැහැ. මේ වෙනකොට මට කෙටි කාලීන සම්බන්ධකම් පහක් හයක්වත් තියෙන්න ඇති"

සරෝජ් හිරිපිටිය කලාතුරකින් සිය මුවේ මැවෙන්නාවූ ඒ අයස්කාන්ත මද සිනහව අහස දෙසටම විසුරුවා හරිමින් පැවසුවේය .ඒ කෙසේ වුවත් මගේ ගැහැණු සිත සුළු වශයෙන් හෝ රිදුනා යැයි මම කිව යුතුය.මන්ද මගේ ලෝකය ඉතා පටු එකකි .ආදරය යන වචනයෙ ඉසව් මම අතික්‍රමණය කර තිබුණේ නැත.මා හට සමාජ ආශ්‍රයක් තිබුණේද නැත .ඉතින් කෙටිකාලීන හෝ සම්බන්ධතා පහ හයක් තරුණයෙකුට තිබුණා යැයි කීමම මාත් යම්තාක් දුරට රිදුවන්නක් විය .

"ඔය හිත රිදෙන්නට ඇති .ඔව් ඔයා ඒ වගේ හරි සුමට කෙල්ලෙක් .ඒ උනාට තේරුම් ගන්න නිවී මට දැන් අවුරුදු 28ක් වෙන්න එනවා .කවදාවත් කොල්ලෙක් මේ වගේ කාලයක් ගෑනු ළමයෙක් යාලු නොවී නම් ඉන්න විදියක් නැහැනේ .නමුත් මං කියන්න ඕනේ එකම කාරණයක් තියෙනවා ඒක තමයි ඔයාට ඉතාමත්ම වැදගත් වෙන්නේ"

සරෝජ් හිරිපිටිය සිය දණක් නවා බංකුවේ මා වෙතට හැරුණේය. ඒ ඉරියව්ව හේතුවෙන් ඔහුගේ මගින් පරතරය තව තවත් පටු විය .මම බැංකුවේ මදක් ඈතට ඇදී යන්නට උත්සාහ දැරුව ද අතේ ග්‍රහණය මාහට එයට ඉඩ දුන්නේද නැත .

"මෙච්චර කාලයක් ඔය වගේ ඈතින් ඈතින් හිටිය ඇතිනේ. දැන් මගේ ළඟට වෙලා ඉන්න පුරුදුවෙන්න" 

ඔහුගේ සුසුම් පවා මගේ කන් පෙති අතරට දැවටෙන්නට විය.ඒ උණුසුමෙන් මා ගත සැලී ගියේය. 

"ඔයාට වඩාම වැදගත් වෙන දේ තමයි මෙන්න මේක. ඔයා මීට අවුරුදු තුනකට විතර කලින් මට හමුවුණාට පස්සේ මම කිසිම ගෑනු ළමයෙක් එක්ක සම්බන්ධතාවයක් විහිළුවකටවත් පටන් අරගෙන නැහැ නිවී"

ඔහු පවසන්නේ අවංකවම සත්‍යයක් බව මට නොරහසක් විය .මන්ද සරෝජ් සම්බන්ධයෙන් මේ අවුරුදු තුනක මා යම් කිසි විශ්ලේෂණයක් කර තිබූ හෙයිනි. ඇත්තකි .. කිසිම පුද්ගලයෙක්.. ගැහැනියක් හෝ වේවා පිරිමියෙක් හෝ වේවා කිසිම පුද්ගලයෙක් මේ අන්දමින් තක්සේරුවක් කොට විශ්වාස කරන්නට අප හට එක්වරම නොහැකි බව. නමුත් සරෝජ් හිරිපිටිය මගේ ලෝකයේ මට ළඟම උන් පුද්ගලයාය. එමෙන්ම මා දැඩි ලෙසම විශ්වාසය තබන්නට උගත් පුද්ගලයාය .

"ඔයා ඉගෙනගෙන ඉවර වෙනකම් වගේම ඔය ගෙදර තියෙන කරදර ඔක්කොම දන්නා නිසා මම ඔයාට කවදාවත් වචනයකින්වත් මේ හැඟීම කරදරයක් වෙන්න ඉඩ තිබුනෙ නැහැ නිවී.නමුත් දැන් අපි ඇවිල්ලා තියෙන්නේ ඔයාගේ කරදර අලුත්ම පැත්තකට යන කාලේකට. මේ නිසා තවදුරටත් මං මගේ අදහස පමා කරගෙන ඉන්නවා කියන එක සුදුසු දෙයක් නෙමෙයි"

සරෝජ් අයියා මගේ අත් දෙක සිය දෝතටම ගත්තේය .මින් ඉදිරියට ඔහු කියන්න යන්නේ කුමක්දැයි සිතා ගන්නට නොහැකි වුවත් සසැලී ගියෙමි .

"මම ඔයාට ජොබ් එකක් හෙව්වා .මේ මම ඔයාට පොඩි ඇනෙක්ස් එකක් ඒ එක්කම හොයන්නම්. ඔයා දැන් අවුරුදු දහ අටට වැඩි ගෑනු ළමයෙක්.නාමික භාරකාරත්වයක් ඔයාගේ තාත්තටයි කුඩම්මටයි ඔයා ගැන තිබුනට මේ සියලුම දේවල් අපිට පොලිසියට දැනුම් දීලා ඔතනින් ඔයාට ඉවත් වෙන්න පුළුවන් .වැඩට යන ගමන් කැම්පස් යන්න පුළුවන් වෙන විදියට අපි හැමදේම සකස් කර ගම්මු"

සරෝජ් හිරිපිටිය පවසන හැම වදනක් පාසාම මම මගේ අනාගතය ගැන සියලු බලාපොරොත්තු ගොඩ නගා ගනිමින් සිටියෙමි.

"මිනිස්සු ආදරය කරන්නේ වචනයෙන් විතරක් කියලම නෙමෙයි නිවී.මේ ගතවෙච්ච අවුරුදු තුනට ඔයාට මම කොච්චර විශේෂත්වයත් දැක්වුවද කියන එක ඔයා හොඳටම දන්නවා .මට දැන් අවුරුදු විසි නමයක් වෙන්න එනවා ඒ උනාට ඔයාට තාම අවුරුදු විස්සයි .ඔයා වෙනුවෙන් තවත් අවුරුද්දක් දෙකක් තුනක් බලා සිටින්නට මට බැරි කමක් නැහැ .ඒ වුණත් අපි අපි ගැන හරි තීරණයකට එන්න ඕනේ .ඉන් පස්සේ ඔයා කැම්පස් යන්නත් ඕනි"

මගේ ජීවිතයේ සියලුම අපේක්ෂාවන් අරමුණු සහ බලාපොරොත්තු සියල්ලම සරෝජ් හිරිපිටිය සිය ග්‍රහණයට ලක් ගනිමින් සිටියේය .මේ තරම් කාලයක් ජීවිතයේ අවුරුදු විස්සක් ගත වුව ද මගේ තාත්තා හෝ කුඩම්මා මට යායුතු මාර්ගය පෙන්වා දෙන පහන් කණු නම් වූයේ නැත.ඔවුන් හැමදාමත් කළේ මගේ ජීවිතය අඳුරට හෙලා දැමීම පමණි.ඉතින් මම සරෝජ් හිරිපිටිය විසින් පෙන්වා දෙන්නා වූ මගේ අනාගතය ගැන බොහෝ සුභ සිහින මවා ගන්නට උත්සාහ දැරීමි .

වචනයක් හෝ කතා නොකර ගොලුවකුසේ ඔහුගේ දෑතට හසුවී ඇති දෑත් දෙස බලා සිටින්නා වූ මා එකම මොහොතක හිස ඔසවා බැලුවේ මගේ හිතේ තදින්ම පොදි ගැහෙන්නා වූ ඒ ප්‍රශ්නය අසන්නටය. ඒ ඇස් කාන්තිමත්ව දිළිසෙනු මම ළංළංව දිටිමි. මොහොතකට ගොලු වුවද හඬ යළි ආයාසයෙන් නගා ගත්තේ නිහඬබව අබිභවා යා යුතුව ඇතිහෙයිනි.

"අයියෙ, ඔයා දන්නවා මං මොන වගේ කෙනෙක්ද කියලා. ඒ වගේම මගේ ගෙදර අය ගැන. ඔයා හිතනවාද ඔයාගෙ ගෙදර අය මං වගෙ කෙනෙකුට කැමති වෙයි කියලා" 

මම ආයාසයෙන් වචන එකතු කරගනිමින් ඇසුවේ මගේ හිත තුල තෙරපි තෙරපී තිබූ පැනයයි. සරෝජ් ඔහුගේ එක අතක් මගේ නිකට යටින් තබා මගේ මුහුණ ඔසවා මගේ දෑස් ඔහුගේ දෑසින් අල්ලා ගත්තේය. විශ්වාස කරන්න..ඒ සියුම් ස්පර්ශය පවා මාහට ජීවිතයේ ඉමිහිරි බව පසක් කළේය.

"ප්‍රශ්න එයි. අනිවාර්යෙන්ම ප්‍රශ්න එයි. ඒත් ඒ දේවල් නොදැන මම මේ ඔයා එක්ක කතා කරනවා නොවෙයි නිවී. මේ වගේ ඉස්සරහට එන්න තියෙන ප්‍රශ්න ගැන මම හොඳටම හිතලා බලලායි තියෙන්නේ"

"නිවී මේ වෙනකොට මගේ පවුල ගැන දන්නවා. අම්මයි තාත්තයි මං ගැන බලාපොරොත්තු තියාගෙන ඉන්න විදිය මම දන්නවා. සමහරක් විට ඒ ගොල්ලෝ මේ සම්බන්ධයට විරුද්ධ වෙන්න පුළුවන්.මේ වෙනකොට එයාලා මට විවාහ යෝජනාත් ගෙනෙමින් ඉන්නේ" 

ඔහු සුසුමක් හෙලුවේය.මගේ සිත දැවී ගියේය .

"මං අම්මා නැතුව හැදුණු ළමයෙක්. තාත්තා කෙනෙක් උන්නා කියලා තාත්තාගෙන් මට කවදාවත් ආදරයක් කරුණාවක් සැලකිල්ලක් ලැබිලා නැහැ අයියේ . ඒ ගොල්ලෝ මට ඉන්න හිටින්න කන්න අඳින්නයි දුන්නා තමයි. ඒ උනාට අයියේ ඔයාගේ පවුල එහෙම තැනක් නෙමෙයි .ඉතින් ඔයාගේ අම්මට තාත්තට විරුද්ධ වෙලා මං වගේ තේරුමකට නැති කෙල්ලෙක් ගැන බලාපොරොත්තු තියාගන්න එක ඒ තරම් හොඳ දෙයක් නෙමෙයි" 

සිතට විරුද්ධව වුවද මම ඔහු ඉදිරිපිට සත්‍යය දිගහරිමින් උන්නෙමි. උඩු සිත කෑගසා කීවේ ලෝකයම එරෙහි වුව මට ඔබ ඇත්නම් කියාය.එහෙත් යටිසිත හැඟීම්වලට වඩා ප්‍රබල තහවුරු කිරීම් කරමින් උන්නේය. 

"නිවී ඔය කියන හැමදේම ඔයාට කලින් මම හිතලා තියෙන්නෙ. මේ අහන්න ,මගේ පැත්තෙන් ඇති වෙන ප්‍රශ්න ඔක්කොම කාගෙවත් හිත රිද්දන්නෙ නැතුව විසඳගන්න මම උත්සාහ කරන්නම්"

"අපි කතා කරන්න ඕන අපි දෙන්නා ගැන ඉස්සෙල්ලාම. එහෙම නැතුව රටේ ලෝකේ ඉන්න හැමකෙනා ගැනම නෙවෙයි.කෝ ඉතිං ඔලුව උස්සලා මගේ දිහා බලලා අඩු තරමේ එක සැරයක් හරි මට කැමතියි ආදරෙයි කියලා කිව්වා නම් නේද හොඳ?"

කතාව ඉතා තදින් පටන් ගත්තද ගත්ත ද ඔහුගේ ස්වරය මඳින් මඳ මුදු වන්නට වූයේ ඔහු කියන දේවල් සමගය. මගේ දෙකොපුලට රත් පැහැයක් ගලා එන්නට විය .ජීවිතය හා හා පුරා මා හට පිරිමි ළමයෙකු ප්‍රේමය ප්‍රකාශ කළේ මේ දවසේය. මගේ පවුල් පසුබිම සහ අසරණ භාවයත්, මගේ පෙනුම ආදී සියල්ලම හේතු කොටගෙනම ගෙන මගේ නව යොවුන් වියේදී නම් කිසිම විටෙක කිසිදු පිරිමි ළමයකු මා සම්බන්ධයෙන් අදහසක් ඇති කරගෙන නොඋන් බව මම හොඳටම දනිමි. මගතොට එද්දී රස්තියාදු වන ඉලන්දාරියෙකු ඉඳහිට විහිළුවක් කළද ඒ කිසිම විහිළුවක් මා හට ආදරයක් ප්‍රේමයක් හෝ යම්තාක් කිසිම විශේෂ සැලකිල්ලක් නොගෙනා බව පමණක් මම දනිමි.

ඉතින් මේ හැඟීම මට ආගන්තුකය .මම මෙතැනින් දිව ගොස් සැඟවීමේ බලාපොරොත්තුව සිතින් තද කොටගෙන තවදුරටත් බිමටම යොමුවුණ මගේ දෙනෙත්වලට කඳුළු පුරා එන්නට පටන් ගත්තේ මේ නැවුම් මොහොත සම්බන්ධයෙන් හිතේ ඇතිවූ ආශාව බිය වැනි සියළුම හැඟීම් වල සංකලනයක් හේතුවෙනි.

"නිවී.." 

මගේ සවන් අසල බොහෝ මන්ද්‍ර ස්වරයෙන් සරෝජ් හිරිපිටියගේ හඬ ඇසෙද්දී මම නෙතින් රූරා හැලෙන කඳුළු ද සමගින් හිස ඔසවා ඔහු දෙස බැලුවෙමි.

"අයියේ.." 

මගේ හඩ කෙඳුරුමකට සමාන වන්නට ඇත.

"මේ හැමදේම හුඟාක් මගේ හිතට බර වැඩියි. ඒ වුණත් අයියේ මං ඔයාව විශ්වාස කරනවා. මගේ ජීවිතේ එපා වෙලා තිබුණු කාලයක ඉගෙන ගන්න වගේම මේ හැම දුක් කරදර දරාගන්නම උදව් වුනේ ඔයා" 

"ලෝකයම එපා වෙලා ඉන්න මොහොතක උනත් ඔයාගෙ පොතක අකුරක් හරි මට ජීවිතෙන් නොවැටී ඉන්න හේතුවුණා. ඇත්තෙන්ම ඔයා කියන්නෙ මට හීනයක් අයියේ"

මම ඔහුගේ මුදාගත් එක අතකින් ගලා හැලෙන කඳුළු පිස දැමීමි. ඔහු මට හඬන්නට ඉඩ දී සවන් දුන්නේය. ඔහු හැමදාමත්ම මට හඬන්නට අවැසි මොහොතේදී හඬන්නට දුන්නේය. හඬා අවසන කඳුළු පිස දා ගන්නට ද සහය වූයේය .මේ මොහොතේ දී පවා මා හඬනා විට ඔහු මට හඬන්නට එපා යැයි කීවේ නැත. විනාඩි ගණනාවක් තිස්සේ මා හැඬූ පසු ඔහු යළිත් හඬ අවදි කළේය .

"ගැනියෙක්, මිනිහෙක් උනාම ජීවිතය අඬන්න වැළපෙන්න ඕන අවස්ථාවල් තියෙනවා .ඔයාට ඒවා අනවශ්‍ය තරමටත් වඩා ලැබුණා. ඉතින් ඒ වගේම ගෑනියෙක් උනාම හිනා වෙලා ඉන්නත් පුරුදු වෙන්ට ඕන. මෙතනින් එහාටවත් ඔයාගෙ ජීව්තේ ඔයාට ඕන විදිහට සැලසුම් කරගන්න උත්සාහ කරන්න"

සරෝජ් හිරිපිටිය පැවසුවේ මගේ දෑස දෙසම බලා ගෙනය .මගේ හිතට කාන්දු වූයේ පෙරදා නොවූ විරූ තරම් ධෛර්යයකි. මම කඳුළු පිස දා ගෙන සිනාවෙන්නට උත්සාහ කළෙමි .

"ඉතින් මං දැන් කිව්ව දේට මොකද කියන්නේ?"

සරෝජ් හිරිපිටිය මා සිටි මානසික තත්වයෙන් මුදවා ගනු වස් සිනහසෙමින් ඇසුවේ මගේ දෑසට එබීගෙනය .මම යළිත් යළිදු ලැජ්ජාවෙන් මුකුලිත වෙමින් සිටියෙමි.

"හරි හරි දැන් ඔතන මොකද වෙන්නේ? මං ආවට කමක් නැද්ද?" 

නිලීකා පැමිණියේ සිසිල් බීම වීදුරු දෙකක් ද අරගෙනය .මම මොහොතකට ඔහුගෙන් ඈත් වන්නට උත්සාහ කළෙමි. සරෝජ් හිරිපිටිය සිය සුරතේ ග්‍රහණය වැඩිකර මා අල්ලාගෙනම උන්නේය .

"අවුරුදු ගණනක් තිස්සේ තෙපර බාපු කතන්දරේ දැන්වත් කියා ගත්තද?" 

නිලීකා ඇසුවේ සරෝජ්ගේ උරහිසට ඇඟිල්ලෙන් අනිමිනි. 

"ඔව් ඔව් මං නම් අමාරුවෙන් කියා ගත්තා.තාම උත්තරේ හම්බ වුණෙ නැහැ"

සරෝජ් අයියා මා අතවූ සිසිල් වීදුරුව බොන්නටයැයි හිසින් ඉඟි කොට පැවසීය. සිසිල් බීමකට වඩා මගේ දිවිය මේ වනවිට ඔහු රසවත් කොට ඇතිබැව් ඔහුම නොදනී.මම නිහඬ සිනහවකින් නිලීකා දෙස බැලූවෙමි.

"ලබන සතියේ රස්සාවක් හම්බ වෙනවයි කියන එක මගේ ජීවිතයට ලොකුම දෙයක් .ඒත් එයින් පස්සේ මට ටිකක් නිදහස් නිදහසේ ජීවත්වෙන්න හම්බෙන එකම ඇති" 

ඔහුගේ අදහසට වචනයකුදු නොකියා මම මට වර්තමානයේ දී ඇති පහසුම හා සුදුසුම මග ගැන කතා කළෙමි. ඒ මොහොතේ පටන් ගත වූ සම්පූර්ණ කාලය පුරා මා උන්නේ ප්‍රීතියෙනි .සරෝජ් ඉන්පසු මම ඔහුට කැමැතිදැයි හෝ අකමැති දැයි වචනයෙන් ඇසුවේ නැත. එහෙත් ඔහු හැසිරුණේ මා හට ඔහුගේ අදහස කියා පෑමෙන් පසු බොහෝ සැහැල්ලුවෙනි. ඔහු ගැන මා දන්නා තරමට අනුව සරෝජ් හිරිපිටිය යනු කිසිසේත්ම මා හට බලපෑම් කරන්නෙක් නොවේ. ඉතින් ඒ අද නිදහස මමද උපරිමයෙන් වින්දෙමි .

"හවස් වෙන්නත් එනවා මම යන්නද ?"

නිලීකා සහ සරෝජ් දෙදෙනාම ඉන්නා තැන මා ඇසුවේ විශේෂයෙන්ම සරෝජ් දෙසට හැරෙමිනි.

"මම ගිහින් ඇරලවන්නම්" 

ඔහු අසුනින් නැගී සිටියේ මා දෙස බලමිනි. සියුම් අයිතිවාසිකමක ස්වරය ඒ හඬේ විය. එහෙත් මේ ගත්වන්නේ බොහෝ අසීරු දවස් කිහිපයකි. මම අතවූ තැලුම් තුවාලයක් පිරිමදිමින් කතාකළෙමි.

"එපා අයියේ මම යන්නම්. මේ දවස්වල විදිය අනුව පාලිකා අක්කට කොණක් හරි දැක්කොත් ඇති රණ්ඩුවක් පටලවගන්න .ඒ නිසා මම පුරුදු විදිහටම බස් එකේ යන්නම්"

මම ඔහුගේ සිත නොරිදෙන පරිද්දෙන් කියා නැගී සිටියෙමි. නිලීකා නිවස තුළට දිව ගියේ මගේ බෑගය රැගෙන එන්නටය. ඒ අතර මොහොතේදී මා සුරත අල්ලාගත් සරෝජ් හිරිපිටිය මොහොතක් මගේ දෑස් දෙස බලා උන්නේය. ඒ මොහොත මට ගෙන ආවේ ලොව්තුරු සුවයකි .මම දෑසට පිරෙන කදුළු අතරින් ඔහු දෙස බලා සිනාසුනෙමි. ජීවිතය නම් මේ යැයි ඒ දෑස් මට කියාදුන්නේය.

"පරිස්සමෙන් යන්න එහෙනම් ගිහිල්ලා මට මැසේජ් එකක් දාන්න. හැබැයි ඒත් පරිස්සමින්"

ඔහු මා හිසට සිය සුරත තබා පැවසුවේය .මොහොතකට ඔහුගේ ළය මතට මගේ හිස තබා සැනසෙන්නට මට අවශ්‍යතාවයක් නො වූවා යැයි මට කිව නොහැක. එහෙත් මා ඔහු තරමටම කලබල වී සිටියෙමි. කුලුඳුලේ පෙම්වතියක් වූ මට අද දවසේ සිහින මවන්නට මේ ඇතිදේ ඕනෑවටත් වැඩිය.

"අතින් වත් අත නොඅල්ලා

අපි කොහොම බැඳුණාද මන්දා.."

ගීපදවැලක කොටසක් මතක් වී මා දෙතොළගට සිනහවක් මෝදුවිය.

************************************************************************** 

බස් නැවතුම්පළට එන විටත් හවස හතර පසුවී තිබූ හෙයින් පාරේද ඒ තරම් සෙනඟක් සිටියේ නැත. මහා වැහි බීරමක්ද අහස වසා ගනිමින් පැවතුණි. ගෙදරට යන පාර බෙහෙවින් ජනාකීර්ණ එකක් නොවූ හෙයින් බස් රථයක් යන්නේ පැයකට වතාවක් පමණි .බොහෝ දෙනකුට තමන්ගේ පෞද්ගලික මෝටර් රථ මෙන්ම ත්‍රීරෝද රථ ද අවශ්‍ය ප්‍රමාණයට තිබූ හෙයින් බස්රථයක අවශ්‍යතාවය තිබුණේ එහෙමත් අයෙකුට පමණි. සරෝජ් අයියා සමගින් එක අතකට මට යන්න තිබුණානේදැයි මට සියදහස් වරක් සිතෙන්නට පටන් ගත්තේය.

විනාඩි ගණනක් ගතවද්දී බස් නැවතුම්පොළ අසල නැවතුණේ කළු පැහැති වෑන් රථයකි. ජනෙල් වීදුරු සියල්ල කලුකොට ඇති එතුළ ඉන්නා කිසි කෙනෙක් බාහිරයට පෙනෙන්නේ නැත.මම ඉවත බලාගත් වනම උන්නෙමි.මොහොතකින් එයින් බැස මා ඉදිරියට ආවේ ඩෙන්සිල්ය .මම දැඩිසේ බියපත්වීමි .ඒ මොහොතේ කිසිවෙක් පේන මානයක සිටියේද නැත.ජංගම දුරකථනය බෑගයෙන් රැගෙන සරෝජ් අයියාට ඇමතුමක් දෙන්නට මට මොහොතකට සිත්වුද ඊට පෙර ඩෙන්සිල් මා අසලටම පැමිණියේය.

"ආ කුමාරිහාමි කොහෙද මේ වඩින්නේ?" 

ඔහු පැවසුවේ මගේ මුහුණටම එබෙමිනි.ඉතාම පිළිකුල් සහගත මත්පැන් ගඳකින් මගේ මුහුණටම හුස්ම පිඹිමින් කතා කළ ඔහු මග හැර මම අඩියක් දෙකක් පසුපසට තැබුවෙමි. මේ නොසන්ඩාල මිනිසා ගැන මහිතේ ඇතිවන අප්‍රසාදය ඉහවහා යමින් පැවතුණි.

"කෑවනම් බීවනම් පාඩුවේ යන්න ඩෙන්සිල් අයියේ .කරදර කරන්න එපා" 

මම ඔහු මගහැර ඉවතට අඩියක් දෙකක් තැබුවේ මෙතැනින් මිදී පයින් හෝ කෙටි දුරක් යෑමේ අටියෙනි.

"කරදර කරන්න එපා. කරදර කරන්න එපා..නේද ? මං හිතන්නෙ කුමාරිහාමි උඹට මතක නැතුව ඇති එදා මගේ කම්මුලට දුන්න පාර.මතකනේ මං උඹට කිව්වා මං කවද හරි මේකට පළිය ගන්නවා කියලා .ඒයි චුට්ටෙ වරෙන් .අද තමයි දවස. මේකිට අද හොඳ පාඩමක් මං උගන්වනවා"

මගේ ගැහැණු ඉවට පැමිණියේ අනතුරක ලකුණුය. මම පසු නොබලා දුවන්නට ඔහු මඟ හැර ඉදිරියට පැමිණියෙමි. එහෙත් වෑන් රථයේ දොරවල් විවර කොටගෙන බැස්සේ ඩෙන්සිල් බඳුම තවත් හැඩි දැඩි පිරිමින් දෙදෙනෙකි. ඔවුහු මා යන මඟ අවුරා සිටියෝය. අහල පහලක හෝ පේන මානයක කිසිදු මිනිසෙක් සිටියේ නැත .මම ඔවුන් තල්ලු කරගෙනම දුවන්නට වෙර දැරීමි.ඒ මොහොතේ දී මට වඩා ඔවුහු සවිමත් වූහ.ඔහු සමග සමග පොරබදිමින් දඟලමින් කෑගසමින් මිදෙන්නට හැදුවද කම්මුලට තදින් පහරක් දෙකක් ගැසුවේ ඒ චුට්ටේ නැමැත්තා විය යුතුය.ඒ පහරට මගේ දෑස් නිලංකාර වෙමින් යද්දී මා ඔසවාගෙන වෑන් රථයට දමා ගනුද ඉක්මනට යමන් චුට්ටේ යයි ඩෙන්සිල් කෑගසනුද මට ඇසුනේ අවසිහියෙන් මෙනි.

ඉදින් සියල්ල නිර්මාණය වී තිබුණේ නරකම අතට විය යුතුය.ඔවුන් මා රැගෙන ගොස් තිබුණේ නොදන්නා ඉසව්වක වූ පාළු නිවසක් වෙතය.එහෙත් ඉන් පසුව සිදු වූ කිසිවක් මට වචනවලින් කියන්නටත් අපහසුය.ඇත්තෙන්ම සිදුවූ කිසිවක් මම අවබෝධ කොට නොගත්තෙමි.මා පියවි සිහියෙන් උන්නේ කොයි මොහොතේදැයි මම සිතා ගන්නට උත්සාහ දැරුවෙමි .නමුත් මා පියවි සිහියෙන් උන්නාට වඩා අවසිහියෙන් ගතකළ මොහොතවල් වැඩි බව මම දනිමි. සිහිය එන හැම මොහොතකදීම මා හට යම් කිසිවක් පානය කිරීමට ඔවුන් බලෙන්ම සැලසූ බව පමණක් මම ඉතා අවසිහියෙන් යුතුව තේරුම් ගතිමි.ගත පුරා දිවෙන අතිශය වේදනාකාරී බවක් පමණක් මත්බවින් මිදුණු මොහොතක මට දැනුණි.

ඉතින් ඒ ගතවී ගොස් තිබුණේ කිනම් කාලයක් දැයි මම නොදත්තෙමි.අවසානයේ මා අතහැර ගොස් තිබුණේ නොදන්නා පළාතක පාළු මාවතක් අසලය. දින ගණනින් ගණන් කලත් ඒ කාලය සතියක් හෝ දෙකක් වන්නට ඇත. මා පිළිබඳ සොයා බැලුවෙත් වූවෙක් වේදැයි මම නොදනිමි.කෙසේවතුදු ශරීරයට ඇතුළත් වී තිබූ අධි මාත්‍රික මත්ද්‍රව්‍ය වල හේතුවෙන් මම සිහි විකල් වන්නියක් බවට පත්ව තිබුණි.මා පසුව දැනගත් තරමින් එමකාලයේදී ඩෙන්සිල් සහ ඔහුගේ සහචරයන් විසින් මා දැඩි ලෙස අපහරණයට ලක් කර තිබිණි .මා දැනගත් අන්දමට ශාරීරිකව බරපතල ලෙස තුවාල වලින්ද යුක්ත වී සිට ඇත. 

කවුරුවත් නොදන්නා පරිසරයක මහමග දමා තිබූ මා අවසානයේදී හමුවී තිබුණේ කාත් කවුරුවත් නොමැති වයසක කාන්තාවකටය. ඇයට ගම්වාසීන් සියල්ලන්ම ඇමතුවේ සුදු අත්තම්මා යන නමිනි. ඇය මා ඇයගේ නිවසට රැගෙන ගොස් සුවපත් වනතුරු බලා ගත්තද මට මා කවුදැයි යන්න එවකට සිහියට නැගී තිබුණේද නැත. බොහෝ විට ශරීරගත කළ අධි මාත්‍රික මත්ද්‍රව්‍ය හේතුවෙන් මගේ සිහිය විකල්ව යන්නට ඇත. මගේ සියලුම මතකයන් මට එවකට අහිමි වී තිබුණි.

මුළු දවසක් පුරා ඇයගේ කුඩා නිවසේ ආලින්දයට වී මම ඔහේ බලා සිටියෙමි. මුළු ශරීරයේම වනයක් මෙන් රිදුම් දෙන මොහොතක දී පවා මම හඬා නොවැටෙමින් ඔහේ බලා උනිමි. මගේ සියලු සංවේදනාවෝ ඉතින් අතුරුදහන් වී තිබුණි.

මේ මොහොතේදීද ඒ අතීත සිදුවීම් මාහට එකින් එක මතක් වෙයි.

උදාසීනව අරමුණක් නොමැතිව සිත්පිත් නැති අප්‍රාණික ජීවියෙක්ව මම ඒ කාලය ගෙවා දමන්නට වීමි.එය වෙනස්කරන්නට සුදු අත්තම්මා බොහෝ වෙර වීරිය දැරුවාය.

"මැණිකේ මෙහෙ එන්නකෝ පුතේ.එන්න අපි අර පල්ලෙහා ලිඳට ගිහිල්ලා නාමු.ඒකෙ නිල්කැටේට වතුර. මගෙ පුතා ආස වෙයි"

සුදු අත්තම්මා මට කතා කළේ මා ඔහේ බලා ඉන්නා විටය. සුදු අත්තම්මා වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම නමට ගැලපෙන රුවකින් යුතුවූවාය. ඇයගේ හිසෙහි වූයේ සුදුම සුදු පුලුන් ගොඩක් මෙන් ගණව වැවුණ කේශකලාපයකි. සමේ වර්ණයද සාමාන්‍ය ගම්වාසීන්ට වඩා පැහැපත් එකක් වූ අතර ඇය සැමවිටම පිළිවෙලකට පිරිසිදු වතින් සැරසී උන්නාය. ගම්වැසියන් ඇය වෙත දැක්වූයේ බෙහෙවින් බය පක්ෂපාත සැලකිල්ලකි.

ඇත්තෙන්ම ඇයගේ රැකවරණය සහ සැලකිල්ල නොමැති වී නම් උදෑසන දහවල රාත්‍රියේ අතර වෙනස පවා මට නොවැටහුණේය. සුදු අත්තම්මා මා හට රසනහර පිනායන කෑම වර්ග උයා දෙන්නට වූවාය.ඇයට වූයේ අපූරු අත්ගුණයකි. මහා රාත්‍රියක මහමග වැටී සිට පැමිණි අතිශයින්ම දූෂණයට ලක්වූ මා හට ඇය රහසිගතවම ප්‍රතිකාර කළේ ඇය වෙද පරම්පරාවකින් පැවතගෙන එන්නාවූ කාන්තාවක් වූ හෙයිනි.ඉතින් මාගේ අනන්‍යතාව හෝ බාහිර පරිසරයට ඇය නිරාවරණය නොකළ ඇය මා කවුරුන්දැයි යන්න සොයා බැලුවේ රහසිගතවය .නමුත් මාගේ බෑගය ඇතුළු සියලුම දේ මට අහිමි වූ මොහොතක මං කවුරුන්දැයි කියන්නට මාද නොදන්නා මොහොතක ඉතින් මම තවදුරටත් අනන්‍යතාවයක් නොමැති ගැහැනියක් පමණක්ම වීමි.

"මේක කළේ එවුන්ට ඉක්මනින්ම පටිසන් දෙනවා. මේ කෙල්ලට දීලා තිබුන වදයක්. දෙයියනේ දවස් කීයක් මම තුවාල ටික සනීප වෙනකම් බෙහෙත් කලාද?"

ගතවූ තුවාළ කැළල්හි ශේෂයන් පිරිමදිමින් විටෙක ඈ දොස්නැගුවේ කාටහෝ නොදත් පිරිසකටය. මට ඒ සම්බන්ධව කිසිදු තේරුමක් නොවූ බව මට මතකය.

"ඉස්පිරිතාලයකට ගිහින් දැම්මත් අන්තිමට මේ දැරිවිට කාත් කවුරුවත් නැති හින්දා අසරණ වෙන්න ඉඩ තිබුණා. අපේ රටේ මෙහෙම එකක් වුණාම සමහර පත්තරකාරයොයි ටීවී එකෙනුයි ආයෙ ඕකම පතුරු ගහන්න ගන්නවා. අනේ දරුවො මට උඹ වැඩි නැහැ .කවදහරි උඹේ භාරකාරයෝ හොයලා දීලා මම නිදහස් වෙනකන් උඹ මගේ ගාව හිටපන්"

රාත්‍රී කාලයේ බියෙන් ඇහැරී කෑ ගසන්නා වූ මා අතගාමින් සුදු අත්තම්මා පැවසුවේ ආදරයෙනි. මා හට නින්ද යනතුරු මුදු ස්වරයෙන් පිරිත් සජ්ජායනය කළ ඈ මා හිස මුදුව පිරිමදිමින් ලඟටම වී උන්නාය.

අහල පහල සිටින මිනිසුන් ඇය දෙන්නා මා කවුරුන්දැයි විමසන විට ද ඇයගේ දුර ඥාතියෙකු වන බව පවසා ඔවුන් නිහඬ කළේ තව දුරටත් ඒ ගැන ප්‍රශ්න නොකරන සේය.

"මගේ දුරින් නෑදෑවෙන දරුවෙක් පොඩි කරදරයක් වෙලා ඇවිල්ල තියෙන්නේ. මේ දරුවා මාත් එක දිගටම ඉඳීවි. උඹලා උඹලගෙ පාඩුවේ හිටපල්ලා .කතාබහක යන්න මේ දරුවා කැමැති නැහැ. ඕනනැති ප්‍රශ්න අහන්නේ නැතුව පාඩුවේ හිටපල්ලා" 

සුදු අත්තම්මා කෙතරම් කාරුණික වුවද ඇයගේ දැඩි ස්වරයට අහල පහල සිටින්නා වූ සියල්ලෝම ගරු කළ බව මම දිටිමි. ගම්වාසීන් සියල්ලන්ම විවිධ රෝගාබාධයන්ට සෙත්ශාන්තීන් කරගන්නට සුදු අත්තම්මා සොයා නිතර පැමිනුණහ.එහෙයින් ගම්මානය තුළ ඇයට තිබුණේ ඉමහත් පිළිගැනීමකි.

මගේ මනස කාලය සමගින් ඔහේ පාවී ගියේය .ඉතින් මා හට උදෑසන සිට රාත්‍රිය වන තුරු කරන්නට හෝ හිතන්නට කිසිවක් තිබුණේ නැත. සුදු අත්තම්මා මට කිසිම දේකට බල කළේද නැත .ඇය මොහොතක්වත් මා අතහැර ඉවත නොගියාය . ඉඳහිටක මා ලඟට කතා කරගෙන ඇය විවිධාකාර රසකැවිල්ලක් හදන්නට මා හවුල් කර ගත්තාය .එහෙත් මා හට කිසිම දෙයක් කිරීමට තරම් අවශ්‍යතාවයක් තිබුණේ නැත .මා උන්නේ පියවි සිහිය අහිමි වු උන්මත්තක ගැහැනියක් ලෙසය .

සති ගණනක් ගත වී ගියද මා පිළිබඳ සෙව්වෙක් නොවීය .ඉතින් මම සුදු අත්තම්මාගේ මිනිබිරීම වීමි. ටිකෙන් ටික මානසිකව සවිමත් වූ මා සුදු අත්තම්මා සමගින් නිවසේ වැඩ කටයුතු කරන්නටත් ඇය සමගින් ඇයගේ දේශීය ඖෂධ ආදිය කොටන්නට අඹරන්නට සහ බෙහෙත් ආදිය හදන්නට සහය වන්නට ටික ටික පටන් ගතිමි .සුදු අත්තම්මා සමගින් එක්වී ඇයගේ ගෙමිදුලෙහි වගා කටයුතු කිරීමට ද මම ටිකෙන් ටික හුරු වී ගියෙමි.

එහෙත් කුමක් හෝ හේතුවක් හෙයින් සුදු අත්තම්මාට සහ මා හට දෙදෙනාටම මගහැරී ගිය දෙයක් විය. එහි ප්‍රතිඵලය මාස දෙකකින් පමණ උදාවිය. උදෑසන නැගිටින විට ඇඳෙන් බැසීමට නොහැකිව කරකැවිල්ලක් බඳු ගතියකින් මම ඔහේ සයනයට වී එදවස හිඳගෙන උනිමි. සුදු අත්තම්මා මුළුතැන්ගෙයට නොපැමිණි හෙයින් මා ඇයහට බත් පිඟානක් බෙදාගෙන යන්නට පැමිණි විට මට ඔක්කාරයට පැමිණි හෙයින් ඇයවද තල්ලු කොට ගෙන මිදුලට දිව ගියෙමි.

"පුතේ මොකද රත්තරනේ උනේ?" 

සුදු අත්තම්මා මා පිටුපසින් මිදුලට පැමිණියේ කලබලයෙනි. දෑස් පුරා කඳුළු පිරී ගෙනෙද්දී මම පපුව ද අතගාමින් ඔක්කාර කරන්නට උත්සාහ ගනිමින් සිටියෙමි.

"සීවරං දෙයියනේ..එහෙනම් ඒක සිද්ද වෙලාද ?මං දිපු බෙහෙත් එකකින්වත් වැඩක් වෙලා නැහැ" 

සුදු අත්තම්මා දෑසේ පිරී ගිය කඳුළින් යුතුව මා වත්තම් කොට ගත්තාය. ඇය පැවසුවේ කුමක්දැයි යන්න මට සිතාගත නොහැක. එම කාලයේ මාහට මාගේ මාශ් ශුද්ධිය වීම ගැන පවා අවබෝධයක් තිබුණේ නැත .කෙටියෙන්ම කිවහොත් මා එය සුදු අත්තම්මාට දැනුවත් කර තිබුණේ ද නැත .සුදු අත්තම්මා මා රැගෙන ආපසු මා හට විවිධ ආකාර දේශීය අත් බෙහෙත් ලබාදී තිබුණද ඒ සියල්ලම මැඩ පවත්වා ගනිමින් මා කුස දරුවකු පිළිසිඳ ගෙන තිබුණි.

දරුවකු කුස පිළිසිඳ ගත්තායැයි කියන සුන්දර අර්ථය පවා මාහට අහිමිව ගියේ එලෙසිනි .ජීවිතයේ කවදාහෝ සුන්දර පවුලක් ගොඩනඟාගෙන ජීවත් වන්නට මා හට බලාපොරොත්තු නොතිබුණා නොවේ .සියල්ල සුනුවිසුණු වී යන්නට ඇත්තේ මාගේ අවාසනාවන්ත ජීවිතයේ තවදුරටත් මා හට විඳවන්නට දේවල් ඉතුරුව ඇති බැවින් විය යුතුය.

දරුවකු කුස පිළිසිඳ ගත්තද මා කවුරුන්දැයි පවා නොදන්නා මට එම දරුවා පිළිබඳව හෝ දරුවාගේ පීතෲ භාවය සම්බන්ධයෙන් කිසිදු අදහසක් සිතට ඇතුළු නොවීය. පූර්ව ප්‍රසව සංකූලතා ඇතිවන සමයේදී විටෙක මා ප්‍රචණ්ඩව හැසිරුණ බව පවා සුදු අත්තම්මා පසුව මා හට පැවසුවාය. ඒ වෙනුවට ඇය සියල්ල ඉවසා දරාගෙන මා හට වඩ වඩාත් ආදරය පෑවාය. ගම්මානයේ පවුල් සෞඛ්‍ය නිලධාරිනිය හරහා මා හට අවශ්‍ය කරන්නාවූ ලියා පදිංචි කටයුතුද සිදුකළ සුදු අත්තම්මා අවශ්‍ය කරන සායනයන් වෙත පවා මා රැගෙන ගියේ ඇයගේ ශක්ති පරිමාණයටය. ඇය නීත්‍යානුකූල ගැටලුවලට මුහුණ දුන්නේ කෙසේදැයි යන්න මම නොදනිමි.එහෙත් කල් සපිරි මා කුසින් මානවී මෙලොවට එළිය දකින දා තෙක්ම සුදු අත්තම්මා මා අත නොහැර මා සමග උන්නාය.

 

මාගේ දරු ප්‍රසූතිය සිදු වූයේ රජයේ ප්‍රාදේශීය රෝහලකය. ඉතින්...සාමාන්‍ය දරු ප්‍රසූතියක් සඳහා මානසිකව නුසුදුසුව උන් මා සිසේරියන් සැත්කමක් වෙනුවෙන් නගරයේ රෝහලකට යැවීමට වෛද්‍යවරු තීරණය ගෙන තිබුණි. සුදු අත්තම්මා සියලු දුෂ්කරතා මධ්‍යයේ මා සමග නගරයේ වූ රෝහල වෙත නියමිත දින පැමිණියාය. දරු ප්‍රසූතිය ගැන මට කිසිදු අවබෝධයක් නැතද සිහිය ලද මොහොතේ පටන් මා බොහෝ ලෙස කලබල කර ඇත්තේ යළි මා පෙළූ මානසික අවපීඩනතාවය මතුව පැමිණ තිබූ හෙයිනි.පසු ප්‍රසව විශාදී ලක්ෂණ ඉස්මතුවෙමින් කලබල කරන්නට ගත් මා හට කඩිනමින් වෛද්‍ය ප්‍රතිකාර සැලසීම අවැසි විය. ඉදින් ප්‍රසූතියට සතියක් ගෙවෙන මොහොතේදී සිඟිත්තිය සමගින් ගිලන් රථයක නංවා මා අංගොඩ ජාතික මානසික විද්‍යායතනය වෙත යවා තිබුණි.

සුදු අත්තම්මා ඉකිගසමින් හඬද්දී වාට්ටු බාර වෛද්‍යවරයා ඇයට මා පත්ව ඉන්නා වාතාවරණය පවසා මා මෙන්ම දරුවා හටද නිශ්චිත ප්‍රතිකාර සහ රැකවරණය ලබාදීමට ඉඩසලසා දීම අවැසි බව තේරුම් කොට දී තිබුණි.කුසින් නොවැදූ දියණියක වුව මා දෑස මෙන් ආදරයෙන් රැකගත් සුදු අත්තම්මා අවසානයේ හිස් දෑතින් ගමට ගොස් තිබුණි.

මගේ කුඩා දියණියට මානවී මන්දහාසි ලෙසින් නම තබා තිබුණේ මා දරු ප්‍රසූතිය කරන ලද රෝහලේ වාට්ටු භාරව සිටි විශේෂඥ වෛද්‍යවරිය විසිනි.ඇත්තෙන්ම මානවී කුඩා කල සිටම සිටියේ මදහසක් මුව රදවාගෙනමය. ඇයගේ අම්මාට අහිමිවූ ඒ සිනහව ඇය හේතුවක් නැතුවම නිතරම මුහුණේ රඳවා ගත්තාය.

මා රඳවා සිටි මානසික රෝහල් පරිශ්‍රයේ ද කුඩා දියණිය රැකබලා ගන්නට සියලුම සේවක මණ්ඩලය බොහෝ කැමැත්තක් දැක්වූයේ ඇය එතරම්ම සුරතල් වූ හෙයිනි .මා පත්ව තිබූ දැඩි මානසික අවපීඩන තත්ත්වය හේතුවෙන් දියණිය සම්බන්ධයෙන් මා හට එතරම් ලොකු බැඳීමක් හෝ සැලකිල්ලක් නොවූ හෙයින් නිරතුරවම කාර්ය මණ්ඩලය ඇය රැක බලා ගන්නට මෙන්ම ඇයගේ ආරක්ෂාව වෙනුවෙන් ද කැප වී උන්හ. මන්ද මාගේ දැඩි මානසික අවපීඩනය පීඩනය හේතුවෙන් ඇතැම්විට දියණියට මා අතින් හානියක් වේ යැයි ඔවුන් සැක කළ හෙයිනි .

මා නැවතී සිටී වාට්ටුවේ සිටි හෙද නිලධාරිනියක් බොහෝ සෙයින් සමීප වූයේ දියණිය සම්බන්ධයෙන් ධනාත්මක සිතුවිලි සහ ආදරණීය සිතුවිලි මගේ සිත තුලට ඇතුල් කරමිනි. ඇය නිරූපා මිස්ය .

"මේ අහන්නකෝ ඔයාගේ මේ චූටි දුව මං දැකපු ලස්සනම හුරතල්ම ළමයෙක් .ඔයා මේ බබාට ආදරෙයි නේද?"

             

ඇය නිරන්තරයෙන් මගේ මනසට ඇතුල් කළේ දියණිය ගැන සුන්දර සිතුවිලිය .ඖෂධ සහ චිකිත්සාමය ප්‍රතිකාරවල හේතුවෙන් මම ක්‍රමක්‍රමයෙන් යථා තත්ත්වයට පත් වෙමින් සිටියෙමි .දියණිය දිහා ආදරණීය ඇසකින් බලන්නට මම ක්‍රමක්‍රමයෙන් හුරුවුනෙමි. ඇත්තෙන්ම ඇය සුන්දර දරුවෙකි.වාට්ටුවල සහ ප්‍රතිකාර අංශ වල සියලුම දෙනාගේ සැලකිල්ල සහ අවධානය නිරායාසෙන්ම හිමිකරගත් චූටි දුව සියල්ලන්ගේම චූටි දුව බවට පත් වන්නට වූවාය .

මේ අතර කාලයේදී මාගේ අනන්‍යතාවය පිළිබඳ රෝහල් අංශ සැලකිලිමත් වූයේ සුදු අත්තම්මාගෙන් ලබාගත් කරුණු කාරණා ප්‍රමාණවත් නොවූ හෙයිනි .ඇත්තෙන්ම මා දැඩි ලෙස අපහරණයට ලක් කළ ඒ නරුමයන් මා අතහැර ගොස් තිබුණේ කොළඹින් බොහෝ දුර දෙනියායට කිට්ටු ගම්බද පළාතකය. ඉතින් මා පිළිබඳ කිසිදු අනන්‍යතාවයක් නොවූ හෙයින් සුදු අත්තම්මා මා රැක බලා ගත්තේ ඇයගේ තිබූ මානුශිකත්වය නිසාම මිස ඇයට සිදු ප්‍රතිලාභයක් බලාපොරොත්තු නොවෙන බව සියල්ලෝම අවබෝධ කරගත්හ.

"නමුත් මේ ළමයාගේ මේ සැබෑ තත්වය මොකක්ද කියන එක අපිට හොයන්න වෙනවා .ඒ නිසා අපි රෝහල් පොලිසිය හරහා ලංකාවෙම තියෙන පොලිස් ස්ථාන දැනුවත් කරමු" 

විශේෂඥ මනෝ වෛද්‍යවරයා මා ඉදිරිපස සිටියදී එසේ පැවසුවේය.

"ඔයාට මොකුත්ම මතක නැද්ද ඔයා ගැන ,ඔයාගේ අම්මා තාත්තා ගැන සහෝදර සහෝදරියන් ගැන ?එතකොට ඔයාගේ ඉස්කෝලේ යාලුවෝ?" 

නිරූපා නම් වූ එම හෙද නිලධාරිනිය මා වෙතින් මගේ මතකාවර්ජනයට බොහෝ සෙයින් උත්සහ දැරුවද එය නිශ්ඵල ම ක්‍රියාවක් විය. ඇතැම්විට ඔවුන් සිතන්නට ඇත්තේ මා අයත්වන පවුල ගැන සුබවාදීවය. මා පවුලෙන් පැහැරගෙන ගොස් මෙවන් ඉරණමකට පත්වන්නට ඇතැයි ඔවුන් විශ්වාස කරන්නට ඇත. කෙසේ හෝ අවසානයේ දී මා පිළිබඳ තොරතුරු පොලිස් ස්ථානවලට යමින් තිබියදී මා සම්බන්ධව සිදුව තිබුණේ නොසිතූ අන්දමේ ප්‍රබල සිදුවීමකි.

යලි හමුවෙමු 

කිත්මා වාසනා දහනායක

 ( විසිරි සිහින)