48 . ඒ හීන මොන තරම් සොඳුරුද

මේ බ්ලොග් පෝස්ටුවට පින්තූරයක් දමන්න මම අන්තර්ජාලයේ school girls in srilanka කියලා ටයිප් කලාම මට බ්ලොග් පෝස්ටුව ලියන එක අත්හැර දමන්නත් හිතුණා....අනේ අපේ දරුවන්ගේ වර්තමාන පාසල් දිවිය එහි පෙන්වන හැටි...
කෙසේ වුවත් අන්තිමට පැන්සල් සටහනකින් වත් රුවක් මම එක්කර ගන්නවා...මෙන්න මෙහෙම

අපේ ජීවිතේ පාට පාට හීන තියන කාලයක් තියනවා...ඒ කාලේ තමයි ඉස්කෝලේ ගියපු කාලේ.මගේ ඉස්කෝලේ කාලේ නම්න් සුන්දර හීන මතක රාශියකින් පිරිලා තිබුණා...පාට පාටින් හැඩ වුණ ඒ හීන ඇතුලේ ඉඳහිට කඳුලුත් නොතිබුනා නෙවෙයි..ඒ වුනාට ලෝකෙටම පේන්න අපි හිනා වෙලා උන්නා..

බාලිකාවේ අරලියා සුවඳ එක්ක අපේ ජීවිත  හරි අපූරුවට ගෙවුණා...දඩබ්බර කම් නොකලා නෙවෙයි...අනන්තවත් කලා..ගුරුවරුන්ගෙන් බැනුම් අහන්න ඇති කප්පරකට...ඒත් අපේ ගුරුවරුන්...ඔක්කොම වගේ ගුරුතුමියන්....අදත් අපිට හරිම ආදරෙයි..අවුරුදු විසි ගානකට පාසේ ගිය අවුරුද්දේ පාසලේ පා ගමනට ගියාම  ඇවිස්සුන මතක අස්සේ අපි තාම ඉන්නවා නේද කියලා මට දැනුනා

ඕනෑම ගෝලයෙක්ට මේ පරණ අපිව තාම අඳුන්වලා දෙන්නේ හොඳම නිර්වචනයන් එක්ක,....හුඟාක් වෙලාවට දුන්න ප්‍රසිද්දම කොමෙන්ට් එක වුනේ..."මුන් අර එක ලමයෙක්ට පිස්සු හදවපු උන් නේ......."....තනිකරම පිස්සු වැඩ කල අපි එක්ක උන්න එක ලමයෙකුට ඇත්තටම මානසික ආබාධයක් හැදුනා...මේ කතාව අතිශයෝක්තියක් නම් නෙවේ...නමුත්...ඒක ප්‍රසිද්ද කරන්න බැරි තවමත්...මේකෙ චරිත ජීවමාන නිසා...ඇත්තෙන්ම කිව්වොත් ඒක අපේ වරදක් නොවෙයි..

මම කියන කෙනා සාමාන්යයෙන් ඒ තරම් ප්‍රසිද්ද චරිතයක් වුනේ නැහැ....කිසිම පැත්තකින්...
ලස්සන පෙනුමකින් වත්..ක්‍රීඩාවෙන් වත්...ඉගනීම අතින් වත්....ප්‍රබල දක්ෂතා පෙන්නපු අය අතරට මම එක්කාසු වුණේ නැහැ...
ඉතින් බොහොම සාමාන්‍ය චරිතයක් තමයි මම

මට උන්න යාලුවො අතරේ හරිම ලෙන්ගතු අය උන්නා...අදටත් මම ඒ අයව මතක් කරන්නේ හරිම ආදරෙන්.සමහර මතක අමතක කරන්න බෑ...ඒත් මම දන්නවා ඒ කිසිම කෙනෙක් මේ බ්ලොග් අඩවියේ නම් නැහැ කියලා...එහෙම කියවන අය උන්නා නම් අපට ඒ ලෙන්ගතු හිත් ආයෙ ආයෙම හමුවෙයි...

මම උපන් ගමින් සමුගෙන කොලඹට එද්දි...කොලඹ පාර පනින හැටි පවා කියාදුන්න මගේ ලෙන්ගතුම මිත්‍රයෙක් උන්නා....අද ඉතින් දොස්තර මහත්තයෙක් වෙලා මාතර රෝහලෙම වැඩ කරනව...( නම් ගම් කියන්න බැහැ නෙ..ඒ නිසා..)  තවමත් හැබැයි ...පරන මතක ඇවිස්සුවොත් අදටත් ඒවා මතක් කරලා හිනාවෙන්න පුලුවන් සරලම මනුස්සයෙක්...

ඒ වගෙම ඉස්සරම දවසක ....පන්ති ඉවර වෙන්න රෑ වුනාම මාව බස් එකට නග්ගවන්න හිතේ මොකුත්ම වෙනසක් නැතුව ආපු එක කොල්ලෙක් උන්නා....කාලාන්තරයකට පස්සෙ මුහුණු පොතෙන් මට ආයෙම ඔහුත් හමු වුණා...අපේ ඒ කාලෙ කෙල්ලො...ඔක්කොම අද අම්මලා...මුහුණු පොතට පින් සිද්ද වෙන්න මට මගේ යහලු යෙහෙලියන් බොහොමයක් ආපහු හම්බ උනා...

මේ මතක අස්සේ පැල පදියම් වුන සුන්දර මතක කොච්චරද....අදටත් සොඳුරු මතකයක් ව ඉන්න මිනිස්සු....
අපේ ඒ කාලය හරිම සංවේදී කාලයක් උනා...පන්ති වල...මගතොටදී...රහසේ කතා කරපු ඇස් අතරේ...අපේ සමහර මතකයන් තාමත් ඉතිරි වෙලා ඇති...


අද කාලේ ඇතිවී නැති වී යන සම්බන්දතා අතරේ..ඒ අතීතයන් ඇත්තටම හරිම සුන්දර මතකයන්
අපි අතර තිබුන යාලුකම් ..සම්බන්දකම්...ගැන කෙලිකවට සිනා ගැන දඩබ්බර කම් ගැන....තවමත් ඒ පන්ති කාමර අපට කියාවි...