50. කඳුලක නිමාව

මේ මගේ පනස් වෙනි පෝස්ටුව ....එය ලියන්නට ටික කලක් ගියත්..අද එය මගෙන් මේ පිරිනැමෙන්නෙ...අපි හැමෝගෙම අවධානය සහ කැපවීම ලැබියයුතු දෙයක් සම්බන්ධව...

මං හිතනවා ඔබ මේ ගැන කියවන්නට කැමති වෙයි කියලා

විශේෂ අවශ්‍යතා ඇති දරුවන් කියන්නේ...සමාජයේ විශේෂ අවධානයක් සැලකිල්ලක් ලැබිය යුතු කොට්ඨාසයක්....මේ විශේෂ සැලකිල්ල කියන්නේ අනුකම්පාව ( sympathy ) හෝ වෙන් කර දැකීම                        ( discrimination ) නොවෙන බව මම මුලින්ම කියන්න ඕන...


නමුත් අද අපේ සමාජයේ මෙවන් දරුවන් සඳහා අවශ්‍ය තරම් දැනුවත් වීම් සහ සමාජ ආකල්ප නිවැරදිව ගොඩ නැගීම් වගේම ලබා ගත හැකි සේවා පහසුකම් පිළිබඳ දැනුවත් වීම් ප්‍රමාණවත් අන්දමට තිබේද යන්න ගැටලුවක්

ලෝකය කොයි තරම් ඉදිරියට ගියත් ඇඟිලි තුඩු අබියස තාක්ෂණය තිබුණත්....අපි තාම මෙවන් අංශ වලින් නම් ප්‍රාථමිකයි දැනුම අතින්....සමහරක් විට අපි මෙවන් අංශ ගැන නොසොයන්නේ ඒ අත්දැකීම අපිට නැති නිසා වෙන්න පුලුවන්....

තමන්ට එහෙම අත්දැකීමක් නෑ කියන්නේ....ඒ කියන්නේ විශේෂ අවශ්‍යතා ඇති දරුවෙක් නැහැ කියන්නේ අපි එවැනි දරුවන් සහ ඔවුන්ගේ දෙමවුපියන් ගැන නොසලකා ඉඳීම නොවෙයි...අපෙන් විය යුතු ඒ ලොකුම කාර්‍ය භාරය ...යුතුකමක් සේ සලකා කිරීම ඉතා වැදගත්

වෘත්තීය චිකිත්සක වරියක් ලෙස සෞඛ්‍ය සේවයට එක් වූ දා පටන්...මගේ කැමතිම අංශය වුණේ මේ විශේෂ අවශ්‍යතා ඇති දරුවන් හා වැඩ කිරීම..ඔවුන්ට අදාල ප්‍රතිකාර ක්‍රමයන් ලබා දීම සහ දෙමවුපියන් දැනුවත් කිරීම...


ඒ වගේම මට මේවගේ අංශ වල මා හා එක්ව වැඩ කරන්නට කැමති විවිධ නිපුණතාවයන් ඇති අය ඇසුරු කරන්නට ලැබීමත් එක්තරා අන්දමක භාග්‍යයක්..

පසු ගිය දිනක මට මෙවැනි අත්දැකීමක් යළිත් ලැබුණා...ඒ මීරිගම සත්සෙවන පිරිමි ළමා නිවාසය හරහා දියත් වූ වැඩ සටහනක සම්පත් දායකත්වය ලබා දීමට හැකි වීමෙන්

මම මේ ලියන්න යන්නේ ඒ වැඩ සටහන ගැන....සමහරක් විට විවිධ ක්ශේත්‍ර වල අය හා සංවාදයේ යෙදෙන කොට ලෝකය මොන තරම් විශාලද විශම ද කියලා අපිට ඉබේම දැනෙන්න ගන්නවා...

මට මේ ව්‍යාපෘතියට සම්බන්ධ වෙන්න ලැබුණෙ අහම්බෙන්....ඒත් ඒ අහම්බයන් හැම තිස්සෙම සුන්දරයි කියල මම දන්නව....ඒ නිසාම එහෙම වෙලාවක අතින් නිවාඩුවක් දාගෙන එහෙම දේට උපරිම දායකත්වය දෙන්න මම දෙපාරක් හිතන්නෙ නැහැ...


ඉතින් පසු ගිය 6 වෙනිදා ඒ වැඩ සටහනේ මුල් පියවර තැබුවෙ මීරිගම සත්සෙවනෙදි

මේ වැඩ සටහනට මීරිගම රෝහලේ ළමා රෝග විශේෂ වෛද්‍ය තුමිය..ප්‍රජා සෞඛ්‍ය  වෛද්‍ය නිලධාරීන් හා පවුල් සෞඛ්‍ය සේවා නිලධාරීන්...භෞත චිකිත්සක සහ වෘත්තීය චිකිත්සක නිලධාරීන්...ආයුර්වේද වෛද්‍ය නිලධාරීන්...වස විස නැති ජාතික ආහාර ප්‍රතිපත්තියේ වෛද්‍ය කණ්ඩායමක්...විශේෂ අධ්‍යාපන ගුරු භවතුන් හා අධ්‍යක්ෂක නිල්ධාරීන්...සමාජ සේවා නිලධාරීන් වගේම දෙමවුපියන් ද සහභාගී වුණා

වැඩ සටහන මෙහෙයවුවෙ කොලඹ විශ්ව විද්‍යාලයෙ කථිකාචාර්ය තුමෙක්...මම එතුමාගෙ වැඩ සටහන් ප්‍රවිශ්ටයට ඉතාම කැමතියි....මේ ඒ ප්‍රවිශ්ටය



******පසු ගිය දිනක අභයගිරි පුරා විද්‍යා කැණීම් කටයුතු වලදී සෙල්ලිපියක් මතු කරගන්නට ලැබුණා...එහි සටහන් වූ එක් පාඨයක් මම මෙහිදී කියන්නම්...."ජීවිතය ලැව් ගින්නකට හසුවූ වරා මලක් සේ අවිනිශ්චිතය......"*****

ඒ සටහනට මං ඉතාම කැමති උනේ මෙන්න මේ මාතෘකාව ඔස්සේ අපිට අද මහා කාර්ය භාරයක් කරන්නට ඉතුරු වෙලා තියන නිසයි...


ජීවිතය කියන්නේ මහ ලොකු දුරක් යන ගමනක් නෙවෙයි...ඒත් අපි අපෙන් වෙන්න ඕන සේවයක් යම් මනුෂ්‍ය කොට්ටාසයක් වෙනුවෙන් ඉටු කරන්නට යනවා නම් ...ඒ වගේම ඒ මිනිසුන් අපෙන් උදව් ලැබිය යුතු මට්ටමේ අය නම් ...අපි ඒ දේ නොපැකිලවම කල යුතුයි කියලා මට හිතෙනවා

මෙම වැඩ සටහනේ මූලිකම අරමුණ වුණේ...ප්‍රජාව තුල අදටත් සේවාවන් ලබා ගැනීමට අපහසු පුද්ගල කොට්ටාසයක් වන විශේෂ අවශ්‍යතා ඇති දරුවන් සම්බන්ධ දැනුවත් කිරීමක් කරන්නටයි....මේක ලෙහෙසි පහසු කාර්‍ය භාරයක් නොවන බව ඇත්ත....නමුත් මේ සඳහා ස්වේච්ඡාවෙන් සහභාගී වුන කාර්‍ය මණ්ඩලයේ තිබුණ උනන්දුව දුටුවාම මට නම් දැනුනේ...එය එච්චරම අපහසු වෙන එකකුත් නැහැ කියලා...

මූලිකවම ළමා වියේ ආබාධ හට ගැනීමට හේතූන් ගැන ලමා රෝග වෛද්‍ය තුමියගෙන් මනා පැහැදිලි කිරීමක් සභාවට දෙනු ලැබුවා....අදටත් අපේ සමාජය නොදන්නා දේ තමයි...යමක් මුලින් වලක්වාගත හැකි නම් එයට පියවරක් නොතැබීම....මෙහිදීත් එය මනාව පැහැදිළි කරනු ලැබුවා...


මෙහිදී මතුව ආ තවත් වැදගත්ම කාරණයක් තමයි...දරුවෙක් කුස දැරීම සම්බන්ධව අපේ ප්‍රජාව තුල ඇති ආකල්ප....සාමාන්‍යයෙන් දරුවෙක් දැරිය යුතු නිසි වයස් ඛාණ්ඩය අවුරුදු 18-35 වෙද්දි....අපේ සමහර ළමා මවු වරුන් දැන් දැන් වැඩියෙන් සායන වලදී හමුවීම මහා ඛේදවාචකයක්..

මෙහි සම්පත් දායකයන් ලෙස පැමිණි පවුල් සෞඛ්‍ය සේවා නිලධාරිනියන් ගේ හෙළි කර දීම් අනුව වයස අවුරුදු 13,14 මට්ටමේ ළමා මවු වරුන් අද හමු වී තියනවා....


මෙය සමහර විට අතවරයන් ට ලක් වීමකින් වෙන්න පුලුවන් වුණාට...සමහරක් නොදියුණු පවුල් පරිසර තුළ මේ සම්බන්ධතා ඇතිවීම් පවා සිදුවෙන්නෙ නොදැනුවත්වම

මෙවැනි විශේෂ අවශ්‍යතා සහිත දරුවන් සම්බන්ධයෙන් විසිරි ගෙ අත්දැකීම් එතනදි සභාවට ගොඩක් කියන්නට වුණා....මිනිසුන්ගේ ආකල්ප වෙනස් කරන්නට මුල් පියවර ගන්න ඕන තමා තුළින්ම බව එහිදී විසිරි ගෙන් කියවුනා...මිනිස්සු විශේෂ අවශ්‍යතා ඇති දරුවන් වෙත දක්වන සමානාත්මතාව සහ පිළි ගැනීමත්...ඔවුන්ට සමාජයේ නිසි තැන ලබා දිය යුතු අන්දමත්...පහසුකම් හා සේවා සැපයීමේදී ප්‍රමුඛතාවයන් ලබා දිය යුතු ආකාරයත් අපි එහිදී සභාවට කියා දුන්න...

පුරා පැය පහක් පමණ පැවැත්වුණ ඒ සාකච්ඡාවල ඊලඟ පියවර වෙත නුදුරේදීම පියවර තැබෙනු ඇති.....

දැනුවත් වීමේ ක්‍රියාවලිය කියන්නේ සංග්‍රාමයක් වගේ දෙයක්...නමුත් දැනුවත් කිරීම තුළින් අපි බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ...යම් පුද්ගල කොට්ටාසයකට සමස්ථ ලෝකයේම සානුකම්පා බැල්ම සහ අතදීම නොවෙයි....


ඔවුන්ට නිසිතැන...පහසුකම් සහ සේවා වන් ලබා දී...සමාජයේ වැඩදායී පලදායී...කොටසක් බවට පත්කිරීම සඳහා නිසි ගෞරවය සහ පිළිගැනීමයි  මෙහිදී වඩා අවශ්‍ය වන්නේ

මේ දරුවන් සමනල්ලු වගේ...අපි ඒ තටු වලට පාට දෙන්න වෑයම් කරන්නෙ

ස්තුතියි ...ඉවසීමෙන් මේ සටහන කියෙව්වාට