පසු ගිය දවස් ටික යනු ජීවිතේ අසීරු ම දවස් ය....දන්නා කියන අය සහ කිසිදාක නොදන්නා අය පවා තමන්ගේම මිනිසුන් යැයි හැඟුණ දවස් ය.....
.
හදිසියේ ඉහ මත මහා බරක් වැටුණා සේ ආ ආරංචිය සමග මීගමු නවලෝක රෝහලට ගියා ද ඉගිල්ලුණාදැයි මටම සිතාගත නොහැක....
.
නමුත් වාහනයෙන් බට මොහොතේ සිට අපූරු මිනිසුන් දුටිමි...ඔවුන් දෙකොට්ටාසයකි...එක් කොටසක් සෞඛ්‍ය වෘත්තිකයන් වන අතර අනෙක් අය සාමාන්‍ය අපි සේම පුරවැසියන් ය....
.
මම සෞඛ්‍ය වෘත්තිකයෙක් වෙමි....එතැන කාර්‍ය භාරය ලෝකයේ කොහේ කොතැන අසීරු ආපදාවකදී ද එකම සේ කැපවෙන බව දන්නා නිසා ඒ ගැන නොලියමි....
.
නමුත් මේ සටහන...මගේ රටේ ආදරණීය මිනිසුන් ගැනය....ඔවුන් ඒ මොහොතේ පාරට බැස්සේ කඩිනම්ම අවශ්‍යතාවයකටය....තමන්ගේ හෝ අනුන්ගේ කාගේ හෝ ලෙඩෙක් වෙනුවෙන්.....මහා මාර්ගය අවහිරතාවයෙන් තොරව වාහන ධාවනය හසුරවන්නට ඒ මිනිසුන් උත්සුක වුන අන්දම අපූරුය....
.
හඬා වැටෙන සියක් ජනතාව අස්වසන්නවුන්‍ ය....රෝද පුටු ට්‍රොලි තල්ලු කරන් දුවන අයය.....ඒ ආදරණීය ම මිනිසුන් ය....
.
කෙටිම කෙටි පණිවුඩයකින් ...ලේ දෙන්නට රොක් වූ මිනිසුන් දැක ඇස් පුරා ආවේ කඳුලුය...එතරම්ම නිහතමානී කැපවීමක්...මිනිසුන් අතරේ එක මොහොතින් පැන නගන අන්දම විශ්මයකි....
.
මගේ පුතා කීවේ විදේශයක අයෙක්ගේ ඉන්ස්ටග්‍රෑම් සටහනක මෙසේ තිබුණා යැයි කියාය....එහි සිංහල අදහස මෙයයි
.
ශ්‍රී ලංකාවේ මිනිසුන් ලේ දීමට පොදි කන ආකාරය දුටු විට මට ලංකාවට ගුවන් යානයෙන් පැමිණීමට සිත් නොදේ....මට සිත් දෙන්නේ ලංකාව වෙත උඩින් පැන වහාම ඒමටය....කියාය.....
.
තුවාලකරුවන් රැගෙන යන්නට මෙන්ම අනෙක් මිනිසුන් අස්වසන්නට කැපවෙන අපේ රටේ මිනිසුන් ඉතාම ආදරණීයයන්‍ ය....
.
එතරම්ම ආදරණීය මිනිසුන් පිරි රටක මෙවන් ඛේදවාචකයක් ඇති වූයේ මන්දැයි මම තවම සිතාගත නොහැකිව බලා ඉමි.......
.
මිනිසුනේ....මගේ ආදරය ඔබටමයි
විසිරි සිහින
+++++
ReplyDelete:-(
ReplyDelete