45. ප්‍රේමය කෙතරම් සොඳුරුද...

ප්‍රේමය කියන්නෙ අති සුන්දර මනෝ භාවයක්...ඒක වයසක් තරාතිරමක් ජාතියක් කුල මලයක් නැතුව විඳින්න පුලුවන් දෙයක්...තමන් සතු වන හිමි වන හා අහිමි වන ප්‍රේමයන් වගේම ඇහැට හසු වන ...විඳිය හැකි ප්‍රේමණීය සටහන් ඕනාම තැනකදි අපිට හමුවෙන්න පුලුවන්...

අද...අපුරු ම දවසක්...


ගිය සෙනසුරාදා බ්ලොග් සමරුවෙ මතක අරන් ගෙදර ඇවිල්ලා..ඉරිදා දවස නිස්කාන්සුවේ...(  දාහක් වැඩ අස්සෙ වුණත් මං ඒ දවසට කියන්නේ නිස්කාන්සු දවස කියලා...)....ඉඳලා.....ඔන්න සඳුදා උදේ වැඩට යන්න කෝච්චියට නැග්ගා....

සාමාන්‍යයෙන් මම මුල්ම ස්ටේශමකින් නගින නිසා ඉඳගන්න ඉඩ පහසුකම් ලැබෙනවා...මගදි ආසනය පරිත්‍යාග කරන්නට වෙන වෙලාවල් අමතක කරමුකො...

ඔන්න කටුනායකට එද්දි...අද කෝච්චියේ සීට් වල ඉඩ කඩ තියෙනවා...සාමාන්‍යයෙන් නම් මේ වෙද්දි ඉඩ තියෙන්නෙ අඩුවෙන්...අද පොඩි එහා මෙහා වීමකින් ඉඩ තිබුණා....


මගෙ ලඟට අහම්බෙන් වුණත් ඒ ආවෙ අද මගේ කතාවේ කථා නායිකාව

ඇය...දුටු මනතින් බොහොම ගැමි පෙනුමක් තිබුන අවුරුදු විසි හතක් අටක් වගේ වයස ඇත්තියක්...කෙසඟ සිරුරක්...ඒ වගේම ටිකක් මෝදු වුන බඩක්...මට මතක් වුණෙ අපෙ අත්තම්මා ඉස්සර ඔය වගෙ අයට කියන්නෙ..."අනේ හැබෑටම තුත්තිරි ගහේ දෙබරෙ බැන්දා වගේ..."කියලා....හාස්‍යයකට නෙවෙයි...ඒ සිරුරට ඒ බර බර වැඩි නැතත් පෙනෙන්නෙ එහෙමයි....


සාමාන්‍යයෙන් කොලොම් තොට ගැබිණි මවු වරුන් පවා විච්චූර්ණ කරන කාලෙක යාන්තම් රැළි වැටුන බෝරිච්චි අත් දාපු ගවුමක් ඇඳන්...ඇය ආවෙ...

සායන කාඩ් පත් දාපු බෑගයක් සහ..හෑන්ඩ් බෑගයක් සමග ඇය මා ලඟට ඇවිල්ලා ඉඳ ගත්තා...මුහුණෙ තිබුණෙ අහිංසකම හිනාවක්....( විසිරිටත් අනේ ඉතින් අපරාදෙ කියන්න බෑ...හිනාව නම් උප්පත්තියෙන්ම ලැබිලා තියෙන්නෙ බැන්නත් හිනාවෙන තරමට...)...

යාන්තමට දෙපැත්තට හිනා දෙකක් හුවමාරු උනා...විසිරිගෙ ෆෝන් එකේ ඩේටා ඉවර වුණෙ ඒ පොඩි අම්මාගෙ වෙලාවටම වෙන්න ඇති...නත්නම් මේ විසිරි කෝච්චියෙදි බ්ලොගේ කියවන්නයි ලියන්නයි ගත්තාම ආයෙ ඔලුව උස්සන්නෙ නෑ

ටිකකින් අර අපේ කථා නායිකාවට එනවා කෝල් එකක්...

 ඔව් ඔව් නැග්ගා නැග්ගා අයියා....නෑ...නෑ ඉඳගන්න ඉඩ තියේ...

--------------------------------

ඔයා කෑවා නේද......


----------------------------------

මං හොයන් යන්නම් අයියා...මට යාන්තමට මතකයි නෙව....කාගෙන් හරිත් අහගන්නම්කෝ...බය වෙන්න එපා ඔයා...


-----------------------------------------


ඔව් ඔව්...මොකක්ද...හා හා පේරකනත්ත ද...හා හා...මං එතැනින් නැගිටින්නම්කො...

පේර ලන්ද ඈට ඇහුණ හැටි තමා ඒ...මට එතනදි වැටහුණා..මේ කාන්තාවට මග තොට ගැන අවබෝධයක් නෑ කියලා

( පේර ලන්ද කියන්නෙ රාගමට කලින් ස්ටේශන් එක )

දැන් මේ යන්නෙ දෙන්නගෙ සංවාදෙ...සාමාන්‍ය ම පොඩි ෆෝන් එකක් නිසා මට එහා පැත්තෙ කටහඬත් ඇහෙනවා...කියන දේ නෑහුණත්....ඒ පිරිමි කටහඬ හරිම ආදරණීය බවකින් කතා කරන්නේ...


ඔන්න ඉතින් මේ වෙන්ඩ අම්මා...ෆෝන් එකත් බෑග් එකට දාගෙන....වතුර උගුරක් දෙකක් බීලා ආයෙ මා එක්ක හිනා වුණා...

සීදුව පහු වෙද්දි දැන් මෙන්න මෙයා නැගිටින්න සූදානම...විසිරිට ඉතින් කතාව ඇහුණ නිසාත් මේ සියලු සංසිද්ධීන් සමාලෝචනය කලාමත් විසිරි දන්නවා...මේ අම්මා යන්නෙ රාගම  රෝහලේ මාතෲ සායනයට කියලා....


ඉතින් අතකින් අල්ලලා එහෙම "තව ගොඩක් දුරයි...මම බහින්න ඕන තැනදි කියන්නම් ..."කියලා එයාව ඉන්දෝගත්තා

ඒ ඇසුරෙන් පටන් ගත්ත කතාව බොහොම සංවේදී වුණා.....

මේ ඇයගෙම කතාව...ඒ වචන වලින්...


අපි මෙහේ නෙවෙයි නෝනා...වාරියපොල...මම බබා හම්බවෙන්න කලින් ගියෙ කුරුණෑගල ඉස්පිරිතාලෙට...ඒත් අයියා මෙහේ වැඩ කරන නිසා කවුරුත් කියනවා රාගම ඉස්පිරිතාලෙ හොඳයි කියලා...ඒක නිසා අපි මේ මෙහේ ක්ලිනික් එකට රෙජිස්ටර් වුනා...

අද මට ලේ දෙන්න තියන නිසා ඊයෙ රෑ දහයෙ ඉඳන් කන්න බොන්න එපා කිව්වනෙව...බඩත්ගිනියි...අනේ නෝනා අයියා උදේම නැගිටලා මට සුප් එකකුත් හදලා බත් එකකුත් උයලා බැඳලා දුන්නා...එයා හරිම හොඳයි නෝනා

මගේ ඇස් වලට හීන් දැවිල්ලක් එන්න ගත්තේ එතන ඉඳන්...මේ කතාව අහන් ඉද්දි මට දැනුන හැඟීම් මට ඒ විදියටම ලියාගන්න බැරි වෙයි

ඇයි ඉතින් ඔයා තනියම යන්නෙ...මහත්තයා එක්ක යන්න තිබුණානෙ ක්ලිනික්....


නිහඬවම ඉන්න හොඳ නැති නිසා මම ඇහුවා

ගිය සතියෙ තමා අපි ඉස්සෙල්ලම ක්ලිනික්ගියෙ ...අයියා ආවා...අනේ නෝනා ගිය සතියෙ ක්ලිනික් ගිහින් ගෙදර යන කොට අයියගෙ පර්ස් එක පොකට් ගහලා..ඒකෙ සල්ලි නම් තිබුනෙ නෑ..ඒත්...අයිඩෙන්ටිය ඒකෙ...එයා රස්සාව කලෙ යකඩ වැඩ කරන තැනක ...දැන් ඒකට යන්න බෑ අයිඩෙන්ටිය නැතුව.....


ඒ නිසා දැන් දවසෙ කුලියට මේසන් වැඩ කරන අයට අත් උදව් දෙන්න යනවා...ඒක හරිම අමාරුයි නෝනා...බාස්ලා තුන් දෙනෙක්ට අත් උදව් දෙන එක ලේසි වැඩක් නෙවේ නෙ

මිනිස්සුන්ගෙ ජීවිත ගැන හිතන්න ...මේ කෙටි නිමිත්ත පවා ඇති...

අදත් ආවොත් එතන වැඩත් නැති වෙයි නෝනා...ඒ නිසා මං යන්නම් කිව්වා..ඒත් එයා බයයි නෝනා....

මේ වෙද්දි කෝච්චිය ජාඇල පහු කරනවා...

තව ටිකක් දුර තියනවා බය වෙන්න එපා...තව ස්ටේශන් තුනක්ම තියනවා....  ඒ මම

මම ඇයගෙ කතාව අහන්න ඕන කමින් කියන කොටම ඔන්න ආයෙම ඇයගෙ ජංගමය නාද වෙනවා

ජංගමය කනේ තියාගත්තාම ආයෙ එන්නෙ ඇගේ ස්වාමියාගෙ කටහඬ...

නෑ...නෑ අයියා...මේ දැන් ජාඇල..මෙතන නෝනා කෙනෙක් ඉන්නවා..එයා මට බහින තැන කියන්නම් කිව්වා...

---------------------------

හානේ....ඔයා මාව දක්කා...හානේ....

----------------------

අනේ ඇයි ඉතින් ඒ වෙලාවෙ කෝල් නොකලේ.....හානේ..ඔයා මාව දැක්කා..?...මම ඔයාව දැක්කෙ නෑනෙ ඒ වුනාට...හරී නරකයි ඔයා....

---------------------


හා හා මම ගිහින් කෝල් එකක් දෙන්නම්කෝ...

මූණෙ මල් හතක් පිපිලා...ජංගමය බෑග් එකට දමමින් ඇය මා වෙත ආයෙම හැරුනා....

අපේ අයියා මාව මගදි දැකලලු නෝනා...අනේ මම එයාව දැක්කෙ නෑනෙ..එයා පාර අයිනෙ ඉඳන් බලන් උන්නලු....

එයා හරිම හොඳයි නෝනා...


එයා ආමි එකේ උන්නේ කලින්.. අවුරුදු දහ අටෙන්  එයා ආමි එකට ගිහින්...ඒ කාලෙ එයා වෙන එක්කෙනෙක් එක්ක යාලුවෙලා උන්නලු...ඒ ගෑනු ලමයා මෙයාට ආමි එකෙන් අස් වෙන්නම කියනවලු නෝනා...ඉක්මනට එන්න කියනවලු..බඳින්න ඕන කියලා...අන්තිමේ මෙයා ආමි එකෙන් පැනලා අවිල්ලා...ඒ ඇවිල්ලා අන්තිමට බලන කොට අර ගෑනු එක්කෙනා මෙයාව අතහැරලා වෙන එක්කෙනෙක් එක්ක ගිහින්ලු නෝනා

අන්තිමේ මෙයාට රස්සාවත් නෑ...බඳින්න උන්න කෙනත් නෑ...පව් නේද නෝනා...එයා හරිම හොඳයි නෝනා....


කාටවත් එහෙම වෙන්න දෙන්න හොඳ නෑ නේද නෝනා

මේ කතාවේ අව්‍යාජ කමත් එක්ක මම සෑහෙන්න බැඳිලා...එයා හරිම හොඳයි නෝනා...කියන වචන ටික මම සෑහෙන වාර ගානක් ඇහුවා...


කෙනෙක් තමන්ගේ සහකරු හෝ සහකාරිය ගැන එහෙම අව්‍යාජ ප්‍රකාශනයන් ඉදිරිපත් කරනකොට ඇත්තෙන්ම අහන් ඉන්න ආසයි...මේ අපූරු අහිංසක කතාවේ මම නිකම් අතරමං වෙලා වගේ මට දැනෙන්න ගත්තා...

අපිට හම්බ වෙන්න ඉන්නෙ දුවෙක්ලු නෝනා...අපි ගමට ගිහින් දරුවා එක්ක ඉන්න වුනත් දැන් අතට මිටට කීයක් හරි එයා හම්බ කරගන්න ඕනනෙ....

ඒ හැම හැඟීමක්ම එක්ක ඇයගෙ මුහුණෙ තිබුනෙ හරිම සුන්දර ප්‍රේමාන්විත බවක්.....මම ඒ දසුන බලන් උන්නෙ හරිම ආසාවෙන්

විසිරි එක්ක ඒ ඇය  කල කතා බහත් එක්ක විසිරි ප්‍රේමය ගැන මුහුණු පොතේ පුංචි සටහනකුත් තිව්වා....ඉතින් ප්‍රේමය මොන තරම් සුන්දරද.....

***************************************************

පසු සටහන

මිනිස්සුන්ගේ මානුශික බන්ධනයන් වල දිග පලල සහ ගැඹුර බලන්නට මිම්මක් නැතත්...මට මේ වචන දිගේ ජීවිතය පුරාම පැතිරෙන අප්‍රමාණ ස්නේහයක් හසුවිණ.....
සමහරක් විට මේ කාන්තාව හද්ද පිටිසර නූගත්ම කතක් වන්නට ඉඩ ඇත... 

නමුත් ප්‍රේමය නම් වූ වස්තු විශයයෙහි...උගත් කමට වඩා මානුශිකත්වයට ලොකු තැනක් හිමිය.....ඒ කාන්තාව ඇගේ ස්වාමියාගෙ අතීතය තුලින් පවා ඔහුගේ ගුණම දකින්නීය...ඒ ආදරය තුළ ඇය රැජිනකි...ඔවුන්ගේ ලෝකය හිතෙන් මවා ගන්නට මට නිරායාසයෙන්ම පුලුවන

මිනිසුන්ගේ පරි බාහිරව පෙනෙන සුන්දරත්වයට වඩා ඇතුලාන්තය කෙතෙක් අපූරුදැයි මම තවමත් සිතමි....

ඇයට බසින්නට මග කියූ පසුත්....මම ඔවුන්ගේ ලෝකය තුළම බොහෝ වේලාවක් සිටින්නට ඇත...


 ****  විසිරි ***