Thursday, December 30, 2021

02. හසරැල් සැලුණාවේ




පළමු කොටසට මෙතනින්

 “බබා පොඩි ප්‍රශ්නයක්”

නිවසට විත් ඇඟ සෝදා සයනයටවන් මානවී වෙත පැමිණි හසිත පැවසුවේ ඇයගේ හිස පිරිමදිමිනි.රාත්‍රී එකොළහ පසුවී ගොස් හෙයින් මානවී උන්නේද නිදිබර දෑසිනි. එහෙත් හසිතගේ බසින් මානවී ඔහු දෙසට හැරුනේ කලබලයෙනි.

“ඕකනේ බැරි පොඩි ප්‍රශ්නයක් කිව්වාහමත් කලබල වෙනවා. ඉතින් ලොකු ප්‍රශ්නයක් එහෙම කියන්න තියා හිතන්නවත් බැහැනේ.මෙහෙට එන්නකො”

හසිත පැවසුවේ ඇය සිය ලය මත සතපාගෙනය.

“ඇයි ඩොක්ටර් මොකුත්?..”

මානවී බියපත් වුයේ තමා පරික්ෂා කරන තිරයෙන් ආවරණය වූ කුටියට යැවූ පසු වෛද්‍යවරයා හසිතට කුමක් හෝ ගැටලුකාරී තත්වයක් ගැන කියන්නට ඇතැයි සිතාය.හසිත තමා ඇය නිකරුණේ කලබල කිරීම ගැන පසුතැවුණේය.

"අයියයියෝ නෑ වස්තුවේ. අපේ පොඩ්ඩා හොඳ සනීපෙන්. මේ තාත්තා වගේ ෆිට් පොරකගේ බබාට ආයේ මොන ප්‍රශ්නද ? එහෙම එකක් නෙවෙයි. ඉතින් මට කියන්න දෙන්නකෝ "

හසිත මානවීගේ නහයද සෙමින් මිරිකමින් පැවසීය. මානවී සුසුමක් හෙළා ළය සැහැල්ලු කරගත්තාය.

“මම කෑම අරන් එන්න රෙස්ටෝරන්ට් එකට ගිහින් කෑම සූදානම් කරනකල් චුට්ටක් එෆ්බී ගියා. ඒකෙ වීඩියෝ එකක් අප්ලෝඩ් වෙලා තිබ්බා. සරෝජ් අංකල්ට අද අර කොළඹ තිබ්බ පිකටින් එකේදී කවුරු  ගහල ඔලුව පැලිලා”

හසිත පැවසූ දෙයින් මානවී සිය කය ඔහු වෙතින් මෑත් කොට හිඳ ගත්තාය. ඇයගේ නිදිබර භාවය කොහෙන් අතුරුදහන් වූවාදැයි සිතාගන්නට නැති තරම්ය.

"අනේහ් හසී..ඉතින් එයාට ගොඩක් අමාරුයිද?"

මානවීගේ මුහුණ ශෝකාකුල විය.

" නෑ මම ගොසිප් සයිට්ස් එහෙමත් සර්ච් කළා. පිටත තුවාල විතරයි වගේ. මැහුම් දාලා අද හොස්පිටලයිස් කරලා. ඒක නෙවෙයි බබා කාරණේ, ඕක වෙලා තියෙන්නේ අපි චැනලින් උන්න වෙලාවේ. අංකල්ව  තියෙන්නෙත් ඒ  හොස්පිටල් එකටමයි"

හසිත කියන්නට සුදානම් වූ දේ මානවීටද වැටහුනේ අම්මා මුහුණකට සෝදාගන්නට කියා ගියද ආපසු ආවේ බියපත්ව මුහුණද සෝදා නොගෙන බව සිහිවීමෙනි.

ඇය තමාගෙන් ඇස් සඟවමින් මුළු කාලයම උන් බවද තමාට මතකය. උපන්දා සිට අම්මාගේ චර්‍යාවල වෙනස්කම් වලට මුහුණ දුන්නේ තමන් හෙයින් මානවී අම්මාගේ සිත කියවන කැඩපතක් බඳු වූවාය.

"එහෙනම් අම්මි කලබල වුණේ මේ නිසා තමා. මට වෙනසක් දැනුණා එවෙලෙත්"

මානවී සුසුමක් හෙළමින් පැවසුවාය.

"ඒ වෙලාවේ ඩොක්ටර් ආව නිසා මට ඕක දිගින් දිගට අහන්න අමතක වුණෙ. අපි ආපහු එනකොට අම්මිගෙ මූඩ් එකේ ලොකු අවුලක් තිබ්බෙ නෑනෙ. ඉතින් මටත් ඒක නෝමල් වුණා"

මානවී පැවසුවේ ඒ මොහොතේ වූ සිදුවීම් ආවර්ජනය කරමිනි.

" බබී හෙට අපි යමුද සරෝජ් අංකල්ව බලල එන්න"

හසිත මානවීගෙන් ඇසුවේ යළිත් කල්පනාවේ ගැලෙමිනි. මෙවන් කාලයක රෝහල් ගණනේ යාම එතරම්ම සුදුසු නොවේ.එහෙත් මේ පුද්ගලයා විශේෂය. මානවී එයට එක හෙලාම කැමතිවුයේ සරෝජ් හිරිපිටිය යනු තමා බෙහෙවින් ආදරය කරන සහ ගරුකරන පුද්ගලයා වූ හෙයිනි.

" අම්මි හරි හිතුවක්කාරයි හසී. එයාට කොච්චර කිව්වත් වැඩක් නැහැ"

 මානවී කතාකලේ  කලකිරීමෙනි.හසිත ඇයගේ හිස පිරිමැද්දේ ඒ හැඟීම දුරස් කරන්නට මෙනි.මානවීගේ අම්මා ගැන මානවී තරම්ම හසිත අවබෝධ කරගෙන උන්නේය.ඉතින් එවන් අම්මා කෙනෙකු ගැන මානවී එසේ සිතිය යුතු නොවේ.

" අම්මි ගැන එහෙම හිතන්න එපා බබී. එයා ජිවිතේ වින්ද අත්දැකීම් නිසානේ ඔහොම හැසිරෙන්නේ. ඒ නිසා අම්මි ගැන වැරදියට හිතන්න එපා. අපිත් අම්මල තාත්තලා වෙන්න යන අයනේ. අපිට පුළුවන් වෙන්න ඕනේ අම්මිව තේරුම් ගන්න"

හසිත කෙතරම් දුරදිග බලා අදහස් ප්‍රකාශ කරන්නෙක්ද යන වග මානවී හොඳින්ම වටහාගෙන උන්නාය. ඇය කිසිවක්ම නොකියා යලි ඔහුගේ ලයට තුරුලුව දෑස් පියාගත්තාය.


                                                                ***


                     

රාත්‍රිය උදාවී බොහෝ වෙලාවක් ගත වුවද නිවේතා නිදිනොමැතිවම බලා උන්නාය. ගෙන ආ ආහාර පාර්සලයද එහෙන් මෙහෙන් අතගා කුණු බඳුණට හෙලූ මුත් එහි රසවත් නොදැනුණ තරම්ය. හිත තුවාලයක් වූවා සේ වේදනා දෙයි. එය අද ඊයේ ඇතිවූ එකක් නොවේ. අවුරුදු විසිගණනක අතීතය තවමත් හද පාරවාලයි. 

ලේ වැකුණු  හිසින් යුතුව ට්‍රොලිය මත උන් සරෝජ් හිරිපිටියගේ දෑස් තමාගේ දෑස් හමුවූ ඒ මොහොත තම සිතට ඇතිකළේ කුමනාකාරයේ සිතුවිල්ලක්ද යන්න නිවේතාට තවමත් සිතාගන්නට නොහැක. ඒ හැඟීම තමාහට කිසිදා වටහාගන්නට තම දෛවය ඉඩ දුන්නේ නැත.

ජීවිතය කිසිමාකාරයකින් තමාට සතුටක් තෘප්තියක් උදාකර දුන්නේම නැති තරම්ය. කාලය ජිවිතයේ කිසිදු ප්‍රශ්නයක් මෙතුවක් කල් විසඳා දුන්නේද නැත. එහෙයින් ජීවිතේ ඉතුරු කාලයද මෙසේම ගෙවාදමනු විනා අන් කුමක් පතන්නද?

හිසපුරා දැවී යන්නක් බඳුව නැගෙන වේදනාව දරා ගත නුහුණු තැන නිවේතා සිය ඇඳ අසල කබඩයෙන් ගත් වේදනා නාශක පෙති දෙකක් වතුර සමග පානය කොට සයනය මතට ගුලි ගැසුණාය. හදවතේ කුටීර දවාගෙන එන්නාක් බඳු අපහසුවක් වරින් වර දැනේ.නිවේතා දෑතම ළයට තබාගෙන ඒ අසීරු බව සමනය කොට ගන්නට වෙර දැරුවාය. කලකට පෙර කඳුලුවලින් මිදීගොස් වියළි නිම්නයන් වූ දෑස් කෙවෙණි යළිත් උතුරායන්නට පටන්ගෙනය.ඉකිගසා හඬන්නටවත් ඉතින් තමාහට නොහැකි අයුරු..ඉස්සරම දවසක නෙතින් ගලාගිය කඳුලක් පිසලාගන්නට අත තැබුණු සුවඳ කැවූ තෙත් ගතිය රැඳි ටිෂූ පතක පහස තවම දැනෙන්නා සේය.

ඒ මොහොතේ කොළඹ පෞද්ගලික රෝහලක විශේෂිත පුද්ගලයන් සඳහා වූ කාමරයක නිදි නොමැති දෑසින් යුතුව කල්පනාවක උන්නේ නියෝජ්‍ය අමාත්‍ය සරෝජ් හිරිපිටියයි. හිසට යෙදූ මැහුම් සහිත ප්‍රදේශයෙන් තරමක් වේදනාවක් ආවද ශරීර ගතකල වේදනා නාශක අධි මාත්‍රාවන් හෙයින් එය යම්තාක් දුරට සමනයව තිබිණ. 

දිවාකාලයේ පැවැත්වූ උද්ඝෝෂණය පැවති ස්ථානයට තමා ගියේ විෂය භාර ඇමතිවරයාගේ අනුදැනුම මත සාකච්ඡාවක යෙදෙන්නටය. ඇත්තෙන්ම එතන පැවති වාතාවරණය සුහද සාකච්ඡාවක් පමණක්ම වුවද හදිසියේ එතනට කඩාවැදුන ආවේගකාරී පුද්ගලයන් කිහිප දෙනෙක්ගේ කලබලකාරී හැසිරීම සම්පුර්ණ වාතාවරණයම උඩු යටිකුරු කරදැමිය.

ආවේගකාරී පුද්ගලයකු විසින් නියෝජ්‍ය අමාත්‍ය වරයාගේ කමිස කොලරය අල්ලාගෙන බැන  වදින්නට යාමේදී ආරක්ෂක නිලධාරියෙකු මැදිහත්ව ඔහුට පහරක් ගසා එලවා දැමීමත් සමගම එතන ඉන්පසු ඇතිවූ කෝලහාල තත්වය අතරතුරදී සරෝජ් හිරිපිටියගේ හිසට ගඩොල් පහරක් එල්ලවීමත් සිද්ධියේ සාරාංශය විය. පහරදුන් තැනැත්තා ඒ මොහොතේම පොලිස් අත්අඩංගුවට පත්වූ අතර සරෝජ් හිරිපිටිය වහාම අසලම වූ පෞද්ගලික රෝහලට ගෙනයනු ලැබුවේ අධික ලෙස රුධිර වහනයක් වන්නට වූ හෙයිනි.තුවාලය එතරම් ගැඹුරට නොවූවද දහවල් කාලයේ දැඩි අව්ව සමග ලේ ගැල්ම අධික වන්නට ඇත. කෙසේ හෝ මැහුම් කීපයක් දමන්නට තරමේ තුවාලයක් ඉතුරුවී තිබුණි.

හදිසි ප්‍රතිකාර ඒකකයේ වෛද්‍යවරයා තමා ට්‍රොලිය මත සිටිද්දීම පරික්ෂා  කරන අතරේ ආරක්ෂක නිලධාරියාහට යම් උපදෙසක් දෙන්නට හිස එසවූ මොහොතේ තමන්හට මීටර් පහළොවක්  පමණ දුරින් තමන් දෙස දෑස් විසල් කොට බලා උන්  ඒ ස්ත්‍රී රුව..ඔව් ඒ ඇයම බව තමන්හට  සියයට දහසක් විශ්වාසය.

“මාස්ක් එකක්  නොවෙයි බුර්කාවක් ඇන්දත් ඔය ඇස් මට හංගන්න බෑ සුද්දි”

සරෝජ් හිරිපිටිය තමාටම මුමුණා ගත්තේ දෙතොලතර ඉතා කලාතුරකින් නැගෙන සිනහවද සමගිනි. ඇය ජීවිතය පුරා මේ අන්දමින් එල්බගෙන සිටීමම කිසිදා  තමන්හට බරක් නොවීය.

                                                     

                                                                        ***


" සර් විසිටර්ස්ලා වගයක් ඇවිත් ඉන්නවා. මොකද කරන්නේ ?" 

පෞද්ගලික ආරක්ෂක නිලධාරී වූ සංජය ඇසුවේ උදෑසන  ආහාරය ගෙන අවසන්වූ සරෝජ් හිරිපිටියගෙනි. මාධ්‍ය හමුවීම් ,වෛද්‍ය අනුදැනුම මත කෙසේ හෝ නැවැත්වුවද අනෙකුත් ඇමතිවරුන් මධ්‍යම රාත්‍රී වනතුරුත් කඩාවැදුන හෙයින් සංජය උන්නේ බෙහෙවින් නොරිස්සුමෙනි. සිය ප්‍රධානියාට අවශ්‍ය විවේකය නොලැබිමම ඔහුගේ ඒ නොසන්සුන් බවට හේතුවිය.

" මේ විදියට ගියොත් මේ වගේ කාලයක හරිම අවදානම්නේ සර්"

කිට්ටුම සහ හිතවත්ම පෞද්ගලික ආරක්ෂක ප්‍රධානියා වූ ඔහු පැවසුවේ රටේ වර්තමාන සෞඛ්‍ය තත්වයේ බරපතලකම හේතුවෙනි. එහෙත් බහුතරයකට මේ අවදානම වැටහෙන්නේම නැති තරම්ය.

" මොකක් කරන්නද බං . මුන් එන එක නවත්වන්න විදියක් නෑ නේ "

සරෝජ් හිරිපිටිය තෙහෙට්ටුවෙන් වුව සිනාවෙන්නට වෙර දරමින් පැවසිය. නියෝජ්‍ය ඇමතිවරයාගේ ආරක්ෂක කාර්ය මණ්ඩලයේ වසර ගණනාවක් සේවය කල හෙයින් සංජයට ඔහුගේ ඇවතුම් පැවතුම් සියල්ල හුරුය. 

එහෙයින් කලාතුරකින් මුහුණේ නලියන සිනහව ඊයේ මේ සා තුවාල වී වේදනාත්මක තත්වයක පසුවද්දීද ඇමතිවරයාගේ මුහුණේ වරින් වර මැවීම සංජයට කුතුහලය දනවන්නක් විය.එහෙත් මේ  සම්බන්ධව ප්‍රශ්න කල නොහැකි හෙයින් ඔහු මුනිවතම රැක්කේය 

" කවුද ඒ ගමන ?'

සරෝජ් හිරිපිටිය සයනයේ මඳක් ඉහලට වී ඉඳගත්තේය. සංජය වහා ලඟට විත් කොට්ටය සකසා ඉඳගෙන උන් ඉරියව්ව පහසුකළේය.

" මානවී බේබි"

සංජය ඇමතිවරයාගේ මුහුණ දෙස විමසුමෙන් බැලුවේ මෙවදන් ඇසුන පසු ඔහුගේ ප්‍රතිචාරය කුමක් වේදැයි බලනු රිසිවය. කිසිදා නොවූ විරු තරමින් සරෝජ්  හිරිපිටිය කලබල වුයේය .අතවු වතුර වීදුරුවේ දියබිඳු ගතට හැලුණේ අත වෙවුලා යමිනි.

“ඉතින් ඕක අහ අහ ඉන්න එකක්ද මනුස්සයෝ? ඉක්මනට එන්න කියන්න. හරිඅප් සංජය. එයා ගිහිල්ලත් දන්නෙත් නෑ”

සරෝජ්  හිරිපිටිය සිය ගත වැකුණු ජලය පිසදමන සංජයගේ අත පසෙකට කරමින් ඇඳුම් බසින්නට තැත් දැරුවේය.

“සර්, ඇඳෙන් බහින්න එපා කියල ඩොක්ටර්  කීපාරක් දැන් කිව්වද? ඉන්න කලබල නොකර. බේබිලා මේ දොර ළඟ ඉඳගෙන ඉන්නවා. මම එක්කන් එන්නම්”

සංජය හඬනගා පැවසුවේ ඉලන්දාරියකු සේ කලබල කරනා සිය ප්‍රධානියා ඇඳෙන් බැසීම වළක්වමිනි. සරෝජ් හිරිපිටිය යළිත් සයනයේ හරිබරි ගැසුණේ සංජයට අවනත වෙමිනි .

“උඹව මං අල්ලගන්නම්කෝ පස්සේ. ඊයෙ ඉඳන් කට වැඩී උඹේ සෑහෙන්න”

සරෝජ් හිරිපිටිය සිනාවෙමින් පැවසුවේය .

සංජය කාමරයේ දොර විවෘත කළේ එබසට සිනා වෙමිනි. විවර වූ දොරින් ඇතුලට පැමිනියේ මානවී සහ හසිතය. ඔවුන් දෙදෙනා දුටු මනතින් සරෝජ් හිරිපිටියගේ දෑස් ප්‍රීතියෙන් දිදුලන්නට විය.

“චූටි කෙල්ලේ සුභාරංචියකුත් අරන් වගේ ඇවිත් තියෙන්නේ”

සරෝජ් හිරිපිටිය මානවීගේ පිනපෝ ගවුමේ වෙනස දැක සතුටින් පිනා ගිය හඬින් හඬ අවදි කළේය. හසිත සහ මානවී එකිනෙකා දෙස බලමින් සිනාසුනේ සරෝජ් හිරිපිටිය එක්වනම අල්ලාගත් මේ වෙනස දැකය.

"අනේ අනේ මෙච්චර අමාරුවෙන් ඉඳලත් ඒක දැක්කානේ"

මානවී  සරෝජ්ගේ අතකින් අල්ලාගෙනම පැවසුවාය.

“වෙච්ච දේ ටීවී එකෙන් දැක්කේ. කෝල් එකක් නොගත්තෙ මෙතැන කලබල බව දන්න නිසයි”

හසිත පැවසුවේ කාමරයේ පසෙක වූ සෝපාවේ අසුන් ගනිමිනි.

“ඇයි අර මාව දැකලා හොල්මනක් දැක්ක වගේ බලන් ඉඳලා දුවපු කෙනා කිව්වේ නැද්ද?”

 සරෝජ් හිරිපිටිය සිනා වූයේ පෙරදා සිදුවීම සිහිකරමිනි.ඒ එසේනම් අම්මා ඔහු දුටු බව රහසක් නොවේයැයි මානවීට වැටහුණි.

“ඊයේ ඒ වෙලාවෙ අපි දෙන්නත් උන්නේ මෙහෙ. මගේ පළවෙනි වීඕජී appoinment එකට ඇවිල්ලා. අම්මිත් ආව මෙහෙට. වොශ්රූම් යන්න ඕන කියලා ආව කෙනා දාඩිය පෙරාගෙන ආපහු දුවගෙන ආවත් මොකුත් කිව්වේ නැහැ” 

මානවී පෙර දවසේ සිදුවීම හෙළි කළේ සරෝජ් හිරිපිටිය හිස සලමින් එයට ඇහුම්කන් දෙන අතරය.

“එයාගෙ හිතුවක්කාරකම අදටත් අඩුවක් නෑ චූටි දුව. හැබැයි එයා දන්නේ නැහැ එයාට වඩා මං හිතුවක්කාරයි කියලා” 

සරෝජ් පැවසුවේ සිනහව වියැකී යන මුවිනි. ගතවූ ජීවිතය පුරාවට නිවේතා කළේ තමන්ගේම තීරණ අනුව ක්‍රියාකිරීමය. මේ තාක් කාලයකදී තමා කළේද ඇයට රිසිසේම හැසිරෙන්නට දී බලාසිටීමය.ඒ හේතුවෙන් අවසානයේ සිදුවූයේ දෙදෙනාගේම  ජීවිතවලට අසාධාරණයක් නොවේද ?

“අම්මට කියලා අපිටත් ඇතිවෙලා තියෙන්නේ. එයා හරිම stubborn. නිතර නිතර කියන්න ගියොත් දමලා ගහලා ආයෙ රට යාවි කියලා කියලා බයයි . ඒ නිසා එයාට ඕන එකක් කරගන්න දීලා අපි සාමයෙන් ඉන්නවා” 

මානවී පැවසුවේ නෝක්කාඩු බසිනි.

“අද ඔයාලා එනවා කියලා දන්නවද?”

සරෝජ් හිරිපිටිය ඇසුවේ දඟකාර සිනාවක් මුවේ මතුවන අතරේය. 

“පිස්සුද එයා අපි මේක දන්න බව වත් දන්නේ නැහැ. ඊයෙ අපේ ගෙදර යමු කිව්වම අච්චර රෑ වෙලා එයාගේ මගේ රාජ්‍යයේ තනිවෙන්න ඕනකමට එයාගෙ heaven එකට ගියා. රෑ එළිවෙනකල් නින්ද නැතිව ඇති. අද මට ගුඩ් මෝනින් කෝල් එකවත් දුන්නේ නැහැ” 

මානවී ගතු කීවේ කුඩා දැරියකසේය. 

“එයාගෙ heaven එක” 

සරෝජ් හිරිපිටිය සිනහ වූයේ නිවේතාගේ සිහින නිවහනට ඇය තැබූ නම සිහිවීමෙනි. 

my heaven ..කවදත් ඇය ජීවත් වූයේ ඒ සිහින තුළය. 

අම්මා  සම්බන්ධව කතාකරනා මොහොතවල සරෝජ් හිරිපිටියගේ මුවෙහි මතුවන මේ සිනහව හසිත දුටුවේ නව යොවුන් දඟකාර  කොල්ලකුගේ සිනහවක් මෙනි.

"බබී, මෙච්චර කල් ගිහිල්ලත් ඔයාගෙ අම්මිව මතක් කරනකොට ,එයා ගැන කතාකරන කොට සරෝජ් අංකල්ගෙ මුණෙ එන හිනාව මාරම රොමෑන්ටික්. ඒකට මම මාරම ආසයි" 

හසිත දිනක් මානවී සමගින් පැවසුවේ සරෝජ් හිරිපිටිය සමග හවස තේ පානයකදී කළ කතා බහකට අනතුරුවය. ඉඳහිටක දිනයක තමන් දෙදෙනාව කැඳවාගෙන ගොස් කතාබහක යෙදෙන්නට ඔහු කෙතෙක් කාර්‍යබහුල වුවද අමතක නොකළේය.

"ඒකටත් එක්ක හරියන්න අපේ අම්මි. මගෙ අම්මෝ ඔය නම ඇහුණත් ඇති පුපුරන්න.මොන තරහක් පිරිමහනවද මන්දා හසී"

එදවස මානවී පැවසුවේ අම්මාගේ හැසිරීම සිහිපත් කරමිනි.



යළි  හමුවෙමු තුන්වෙනි කොටසින් 


කිත්මා වාසනා දහනායක 

(විසිරි සිහින )



Sunday, December 26, 2021

01 . හසරැල් සැලුණාවේ




 වේලාව හතර පසුවී විනාඩි තිහක් ඔරලෝසුවේ දැක්වෙයි. ඉහ ගිනිගන්නා තරම්ම අව්ව සැරය. ඇඳ උන් කපු බ්ලවුසයෙන් නිරාවරණය වූ පිට දිගේ ගලා ආ දාඩිය බින්දුවක් ඉණ පෙදෙසටම ගොස් ඇඳුමට උරාගන්නවා දැනෙද්දී නිවේතාට පෞද්ගලික රෝහලේ විසල් ද්වාරයෙන් ඇතුලට පියවර ඔසවාගන්නට හැකිවිය.  අත්සේදීම , උෂ්ණත්වය පරික්ෂාකොට බැලීම ආදී අත්‍යාවශ්‍ය කාරණා ඉටුකරන්නට තවත් කෙටි වේලාවක් ගතවිය.ඒ අතරම අත්‍යාවශ්‍ය කාරණා කිහිපයක් සහිත ෆෝරමයක්ද පිරවිය යුතුය.ඉක්මනින් එය පුරවාදී රෝහල් සංකීර්ණයේ සායන අංශය වෙත ඇය ඇතුළුවූවාය.

අභ්‍යන්තරයම වායු සමීකරණය කොට ඇති නිසා සැණෙකින් දහඩිය නිවී ගියාක් මෙනි. මුහුණ වසා ඇති මුව ආවරණය ඔක්කෝටම එහා යන කරදරයකි. එහෙත් කරන්නට දෙයක් නැත.මේ රටටම බලපාන්නා වූ තත්වයක් මිස තමන්ට පමණක් අදාල වූවක් නොවෙන හෙයින් මේ සියල්ලම ඉවසාගන්නට සිදුව ඇත. අකුලාගත් කුඩය අත්බෑගයට දමා ගත් පසු නිවේතා අවට සිසාරා බැලුවේ තමා යායුතු අංශය කොයි අත වේදැයි සිතමිනි. මොහොතකට හෝ මඳක් ඉඳගෙන විඩානිවන්නට හිතට අවැසිය.

එහෙත් ඈතින් අතක් වනා කතාකරන රුවකින් පුටුවකට බරව මොහොතක් ගෙවන්නට සිතට ආ සිතුවිල්ල වැලකුණි. 

"පරක්කු වුණාද මං? "

අත්බෑගයෙන් ගත් ටිශූ පැකට්ටුවෙන් එකක් එලියට අදිමින්ම නිවේතා ඇසුවාය. 

"නෑ අම්මි තව වෙලා තියනව. මගේ නම්බර් එක තුනනෙ. තාම ඩොක්ටර් ආවෙත් නෑ"

රෝස පැහැයෙන් යුත් මාතෲ ගවුමක් ඇඳි සුරඟනක් බඳු දෝණි ඇයගේ සැමියා අත එල්ලීගෙනම පවසන්නීය. තාමත් එච්චරකට මොකුත්ම පේන්නෙත් නැහැ. පොඩි කෙල්ලනේ තාමත් නිවේතා සිතින් මිමිණුවාය.

"අම්මි ඉඳගන්නවද?"

හසිත ඇසුවේ උන් තැනින් නැගී සිටින්නට තනමිනි.

" එපා පුතා, ඕන නෑ. වෙලාව තියන නිසා මම පොඩ්ඩක් වොෂ් රූම් එකට ගිහින් එන්නද දෝණි?"

පැයකට නොඅඩු කාලයක් රිය තුළම උන් හෙයින් ශාරීරික අවශ්‍යතාවයන්ද ඉස්මතු වෙමින් තිබුණි. ඒ මදිවාට පිපාසය එන වාරයක් ගානේ වතුර බීම ද එනතුරාම සිදුවිය. කැබ්‍ රථයේ රියදුරු වායුසමීකරණය ක්‍රියාත්මක නොකළේ නිවේතාගේ කැමැත්ත සහිතවමය.

"ඔතනින් දකුණට යන්න අම්මි"

මානවී පැවසුවේ නිවේතාගේ බෑගයට අත දිගු කරමිනි. හිස වනා එයද ප්‍රතික්ෂේප කල නිවේතා ඉක්මනින් කොරිඩෝරය දෙසට ඇදුණේ අවශ්‍යතාවයද ඉටුකොට ගෙන මුහුණද මඳක් සෝදාගන්නට සිතමිනි. 

කොරිඩෝරයට යන පාර අසල කලබලකාරී තත්වයකි. මෙවන් කාලයක මිනිසුන මෙසේ එක ගොඩේම රැස්වී පොදි කෑම කෙතරම්ම භයානකද? එහෙත් මේ ව්‍යසනය මේ සා පැතිරීමට ප්‍රධානම හේතුව වන්නේත් මිනිසුන්ගේ නොසැලකිලිමත් බවම නොවේද?

"එහාට වෙන්න එහාට වෙන්න මේ ට්‍රොලිය අපිට ගන්න දෙන්න"

රෝහල් ආරක්ෂක නිලධරීන් දෙදෙනෙක් මඳක් සැරෙන් කතාකරමින් ට්‍රොලියක් ගෙනයන්නට ඉඩ පහසුකම් සලසාගන්නට වෙර දරති.  එහෙත් තම තමන්ගේ සෞඛ්‍ය අවශ්‍යතාවයන්ට පැමිණ සිටින කිසිවෙක් තවකෙකුහට ඉඩ දෙන්නට සූදානමක් නොමැත. මිනිසුන් ආත්මාර්ථකාමී යැයි එවන් විටෙක චෝදනා නගන්නටද නොහැක. මන්ද සියල්ලන්ටම අවැසි වන්නේ තමන්ගේ ආ කාරිය ඉක්මනින් ඉටු කරගෙන ප්‍රවේශමද සලසාගෙන ඉක්මනින් යන්නටය.

නිවේතා මඳක් පසෙකට වූයේ ට්‍රොලිය ගන්නට ඉඩ දෙමිනි. ට්‍රොලිය මත සිටින තැනැත්තා වටකොටගත් ආරක්ෂක නිලධාරීන්ය. කුමක් හෝ අමුතු කලබලයක් මෙතන සිදුවන බවක් පෙනෙයි.

“අර උද්ඝෝෂණය වෙලාවෙ කවුද ගහපු ගල්පාරක් ඇමතිතුමාට වැදිලානෙ. ඔලුවමලු පැලිල තියෙන්නෙ. ලේ එකයි.”

එතනින් යන කවුදෝ කියනු ඇසෙයි." මොනව වුණත් පව්, රටට වැඩක් කරන මනුස්සයෙක්"

අනෙකා පවසන්නේ ට්‍රොලිය ගෙනයන දෙස බලමිනි.

" කවුද හැබෑටම ඒ?"

එතනින් යන්නට ආ අයෙක් කතාබහ කරන දෙදෙනාගෙන් නැවතී අසන්නට විය.

"නියෝජ්‍ය ඇමතිතුමානෙ, සරෝජ් හිරිපිටිය ඇමතිතුමා"

නිවේතා අසල වූ බිත්තියකට හේත්තුවූයේ හිස කැරකෙන්නක් බඳු හැඟීමක් ආ හෙයිනි.

සරෝජ් හිරිපිටිය...සරෝජ් හිරිපිටිය…නියෝජ්‍ය ඇමතිතුමා..එවදන් යළි යළිත් සවනත දෝංකාර දෙන්නාක් බඳුය. 

නිවේතා ට්‍රොලිය පසුපස ඉක්මන් අඩිතබා ඇවිද ගියේ යළිත් ඒ ඇසුණ වදන් ගැන අවිශ්වාසයෙනි. තමා මේ මෙහෙයවන්නේ අදිසි බලවේගයකින් විය යුතුය. නැතහොත් හැකි ඉක්මනින් ඉවත බලා හැරී සැඟව යා යුතු මොහොතක තමා කාන්දමක් සේ ඒ දෙසටම ඇදී යයි.

“මිස් ඔය පැත්තට යන්න බෑ”

ආරක්ෂක නිලධාරියෙක් ඇයගේ ගමන අවහිරකලේය. නිවේතා රවාගත් මුහුණෙන් ඔහුව පසෙකට කොට ට්‍රොලිය දෙසටම ඇදුණාය. වෛද්‍යවරයකු හිසේ ඇති තුවාලය පරීක්ෂා කරන්නට පැමිණ ඇත. කෙටි කොණ්ඩය හෙදියක් ලවා කතුරකින් එහාමෙහා කරමින් ඔහු පරීක්ෂාකරයි.

“වාසනාවකට මතුපිට තුවාලයක් විතරයි ඇමතිතුමා. හොඳ පාරක්නෙ කාල තියෙන්නෙ”

එසේ කියූ වෛද්‍යවරයා හෙදියකට අමතා ට්‍රොලිය හදිසි ප්‍රතිකාර අංශයට ඇතුල් කරගන්නා ලෙස පැවසීය. 

"මොනව කරන්නද ඩොක්ටර් , අපේ මිනිස්සුන්ට සේවයක් කරන්න ගියාම ආපස්සට ඔන්න ඔහොම ඒවා තමයි ලැබෙන්නෙ ඉතින්" 

සරෝජ් හිරිපිටිය සිනාවෙන්නට වෙර දරමින් පවසනු නිවෙතා බලාඋන්නාය. නිවේතා බලා උන්නේ තවමත් ලේ වැකුණ මුහුණෙන් යුතුව ආරක්ෂක නිලධාරීන් අමතන සරෝජ් හිරිපිටිය දෙසය. එක මොහොතක ආරක්ෂක නිලධාරීන් සමග කතාබහේ යෙදී සිටියදීම ඒ ඇස් ක්ෂණිකව යොමුවුණේ තමා දෙසටය. මුහුණු ආවරණයෙන් නොවැසුන තම දෑසට ඒ දෑස් හසුවන ක්ෂණයේම නිවේතා ආපසු හැරුණාය.

ආ කාර්‍යය ද අමතකව නිවේතා ආපසු දුවගෙන මෙන් ආවේ මානවී ඉන්නා දෙසටය. ඒ වනවිටද ප්‍රසව හා නාරි වෛද්‍යවරයා රෝගීන් පරීක්ෂාවට පැමිණ තිබුණි.

" අම්මි , ආ යූ ඕකේ?"

අම්මාගේ මුහුණේ ඇති දැඩි කලබල වෙනස් ගතිය මානවී එක් ක්ෂණයකින් වටහා ගත්තාය. අම්මා මුහුණ දොවාගන්නට ගියද එසේ කළ ආකාරයක් නොපෙනේ. මානවී විමසිල්ලෙන් අම්මාගේ කලබල මුහුණ දෙස බැලුවාය.

" ඔ.ඔව්..දෝණි, අතන පොඩි කලබලයක් ..ම...මම ..මම ආව ඉක්මනින්"

නිවේතා මානවී වෙතින් මුහුණ සඟවාගෙනම පැවසුවාය. වැඩිදුර කතාබහට ඉඩක් නොලැබුණේ මානවීගේ අංකය ඇතුළට කතාකල හෙයිනි.

“sorry ,මේ දවස්වල තත්වය එක්ක ඇතුලට යන්න පුලුවන් මේ අම්මටයි තාත්තටයි විතරයි මිස්. ඒ නිසා කරුණාකරලා මිස් එළියෙන් ඉන්න”

ඇතුලට යන්නට ආ නිවේතා ආපසු අසුන වෙතට ඇදුණේ හසිත ඇයව ඇතුලට යවන්නට උත්සාහ කරද්දීමය.

“පිස්සුද පුතා, ෆස්ට් ටයිම් ඉන්න ඕන බබාගේ අම්මයි තාත්තයි. දෝණිට කම්ප්ලිකේශන්ස් මොකුත් නැති එකේ ඔය දෙන්නා ගිහින් අහගෙන එන්න ඩොක්ටර් කියන දේවල්"

නිවේතා මානවී හසිත සමගින් ඇතුලට යවමින් පැවසුවාය.

ආපසු අසුන වෙත පැමිණියද මනස යකාගේ කම්මල මෙනි.වසර ගණනාවකට පසුව වුවද සරෝජ් හිරිපිටියගේ දෑස් එදා මෙන්ම සජීවීව බබලයි. ඔහු කවදත් සිනාසෙන්නේ ඇස් වලිනි. මුවගට සිනහවක් එන්නේ අඩුම වශයෙනි. එහෙත් දෑස් සිනාමුසුව බැබලේ.

මාස්ක් එක නිසා මාව අඳුනගන්න නැතුව ඇති. නිවේතා සුසුමක් හෙලා ළය සැහැල්ලු කොට ගත්තාය. දුරින් දුරට අසුන් පනවා ඇති හෙයින් නිවේතා මොහොතක් අසුනේ ඇන්දට හිස තබා ගෙන උන්නාය.විසිර යන සිතුවිළි දියණියට හෝ නොපෙනෙන්නට එක්තැන් කොට ගතයුතුව ඇත.

වෛද්‍ය පරීක්ෂාවෙන් අනතුරුව මානවී හසිත සමගින් පිටතට සිනාමුසුවය. නිවේතා ඔවුන් සමගම නැගී උන්නේ " මොකද ඩොක්ටර් කිව්වේ" අසමිනි. හසිත සිටින්නේ සිනහව ගිලගෙනය. මානවී නෝක්කාඩු බැල්මකින් ඔහු දෙස රවා බලමින් උන්නාය. දෙන්නගේ රණ්ඩුවක් මෙතනත්.. නිවේතා යටි සිතින් සිනාවෙමින් සිතුවාය.

මානවී වයසට වඩා බෙහෙවින් සුරතල් වන්නීය. ආදරයම සොයන්නීය. හසිත ඇයව මනා ලෙස තේරුම් ගත අයෙක් විම හිතට සැහැල්ලුවකි.

“කා එකට යං කෝ අම්මි කියන්න. මේ මිනිස්සු ඉස්සරහ මට මෙයාගෙන් ගුටි කන්න බෑ "

හසිත සිනාවෙමින් පවසයි.

"මොකක්ද අනේ. මං තරහයි අප්පා."

මානවී නෝක්කාඩුවෙන් මෙන් හසිතගේ අත ගසා දමා නිවේතාගේ අතේ එල්ලුනාය.

" හරි , හරි කියන්නෑ. කෝ එන්න අම්මිට අමාරුයි ඔයාව එල්ලන් යන්න "

හසිත මානවීට කතාකරන්නේ පවා පුදුම ආදරයකිනි. නිවේතාගේ දෑස් තෙත්ව ගියේ මේ හිත්වල ඉපදී නැළවෙන ආදරය දුටුවිටය.

" බලන්නකෝ අම්මි, ඩොක්ටර් ඇහුවා මෙයා ඕලෙවල් පන්තියේ ළමයෙක් එහෙම නෙවෙයි නේද කියල මාව පෙන්නලා. හසී ත් බක බක ගාලා හිනාවුනා "

නිවේතාගේ මුවගට සිනහවක් පැමිණියේ මානවීගේ එවදන වලටය. ඇත්තෙන්ම ඇය තවමත් සුරතල් පෙනුමකින් යුතුවන්නීය. වයස විසිතුනක්යයි කිසිම විටෙක කෙනෙක් පිළිගන්නේද නැති තරම්ය.

" ඕක ඉතින් අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක්ද දෝණි . දකින දකින හැමෝම අහන දේනේ" 

නිවේතා සිය දියණියගේ හිස සිප ගනිමින් පැවසුවාය. ඉතා කුඩාකල සිටම ඈ වෙතින් හමනා මුදු සුවඳ අදත් නිවේතාට එකලෙසම දැනේ.

" අම්මි අද අපේ ගෙදර යං"

මානවී මෙන්ම හසිතද දැඩි සේ බලකලද නිවේතා එය ප්‍රතික්ෂේප කලේ සිය නිවසට යාමට අවශ්‍ය බව පවසමිනි.

" එහෙනම් අපි ඩිනර් අරන් යමුද බබා "

හසිත ඇසුවේ මානවී දෙසට නැඹුරු වෙමිනි. සිය දියණිය තරමටම තමා ගැන වදවෙන්නා වූ හසිත ගැන නිවේතාට කවදත් තිබුනේ අප්‍රමාණ දරු සෙනෙහසකි.

" පුතා කෑම අරන් යමු. දෝනිට දැන් වෙහෙස පාටයි. මාව ගෙදරට ඩ්‍රොප් කරගෙන ඔයාල ගෙදර යන්න. මම වීක් එන්ඩ් එක දිහාට ඒ පැත්තේ එන්නම් ඉඳල යන්න"

නිවේතා අත්ඔරලෝසුව දෙස බලමින්ම පැවසුවාය. ඇත්තෙන්ම හිතට මේ මොහොතේ අවශ්‍ය වන්නේ හුදෙකලා වීමකි. හිතේ අභ්‍යන්තරය දැඩි කැළඹිල්ලකට හසුව ගොසිනි. රාත්‍රී ආහාරය සඳහා සැහැල්ලු යමක් ගන්නට හුරුව උන් නිවේතා ඉඳහිටක දියණියගේ ආශාව මත ඔවුන් කැමති ආකාරයටද අහර ගැනීම පිළිකෙව් කලේ නැත.

" අම්මි මේ රෙස්ටෝරන්ට් එකේ බිරියානි එක මාර රසයි. කෑවොත් අම්මි ඉල්ලනවා ආයෙම දවසක්. නේද හසී" 

දෝනි ඇසුවේ හසිත සුපුරුදු අවන්හලක රිය නවත්වාලූ මොහොතේය.

" මෙයා නම් අම්මි, මේකේ මුදලාලිගේ ඉහත ආත්මෙක ණයක් අරන් තියද කොහෙද? මුදලාලි අර එහා පැත්තේ හදන බිල්ඩින් එකේ එක තට්ටුවකට කන්ට්‍රිබියුට් කරලා ඇත්තේ අපේ බබී" 

හසිත සිනහවෙමින් පැවසුවේය.

සිනහවෙන් කතාවෙන් කාලය ගෙවී ගියද නිවේතාගේ සිතෙහි වුයේ තදබල වික්ෂිප්ත භාවයකි. අවුරුදු බොහෝ ගණනක් ගතවන්නට ඇත. එහෙත් ඒ මතක සියල්ල අමතක කල නොහැකි තරම්ය. මානවී සහ හසිත, නිවේතා නිවසට ඇරලවා ආපසු ගියේ බොහෝ රෑ වීය. 

මානවීට වෙහෙසෙන්නට සුදුසුම නැත. ගර්භනී භාවයේ මුල්ම අවධිය හෙයින් සංකුලතා එකින් එක මතුවෙමින් පවතී . එහෙත් හසිත යනු මානවීටම ගැලපෙන ඇයව ඉතා හොඳින් වටහාගත් ස්වාමිපුරුෂයෙකු වූවා මෙන්ම හසිතගේ දෙමවුපියන්ද මානවීට ඉතාම ආදරයෙන් සලකන අය වූ හෙයින් නිවේතා මානවීව සිය නිවෙස වෙත කැඳවා නොගත්තාය. මානවී කුඩාකල සිටම හැදුණේ ඉතාමත් ස්වාධීන අන්දමටය .ඇය ලද දෙයින් සතුටු වන්නට කවදත් හුරුව උන්නාය. නිවේතාට සිය ස්වාධීනත්වය විඳින්නට ඉඩදී ඇයද අවශ්‍ය මොහොතක විනා අන් සැමවිටම අම්මා වෙත දුව නොයන්නට හුරුව උන්නාය.

ඉතින් ජීවිතයට මීට වඩා සතුටක් වෙන කොයින්ද? අවසානයේ ඉතින් තමා අත්තම්මෙක් බවටද පත්වන්නට කාලය එළඹ ඇත.

********************************************************************** 

අලුත් කතාවක් එක්ක ඔන්න ආයෙම මම ආවා. සමහර අය  මුහුණු පොතේ මේ වනවිට මේක කියවනවා ඇති. ඉතින් බ්ලොග් එකටත් ඔන්න එකතු කරගෙන යනවා ඉඩ ඇති අන්දමට 

මම 

කිත්මා වාසනා දහනායක 

විසිරි සිහින 


Tuesday, November 30, 2021

2021(32). මතක සුවඳ

උදේම ඇහැරලා මිදුලට බහින කොට ඈතින් එන මල් සුවඳක් නැහැ පුඩු සිසාරලා හමා ගියා...

නම නොදන්නා ...හිතාගන්න බැරි මලක සුවඳක් වෙන්න ඕන ඒක.....ඔන්න ඉතින් විසිරිගෙ හිත ඉගිල්ලෙන්න ගත්තා.....

ඉස්සරම ගෙදර ට එහා පැත්තෙ පොඩි කඳු කෑල්ලක කෝපිගස් යායක් තිබුණා ....එක කාලෙකට සුදුපාටට අතුදිගේම කෝපි මල් පිරෙන්න ගන්නවා.....
මගෙ කාමරේ ජනේල පලු දෙක ඇරියාම උදේට හීන් සුලඟක දැවටිලා එන්නෙ ඒ කෝපි මල් සුවඳ....
වෙන වෙනම ගත්තාම රුවෙන් ඒ හැටි හැඩක් නැතත්....කෝපි මල් අහුරක තිබ්බේ ලස්සනම හැඩයක්.....




අපේ ගෙදර මිදුලේ ඇහැල ගහක් තිබුණා...මහ විසාල කඳක් තිබ්බ ලොකු ඇහැල ගහක්...මල් රෑන් පිපුණාම ඔලුවෙ ගෑවෙන ගානට අතු පහත් වෙලා.....
ඇහැල මල් සුවඳ දැනෙන්නෙ පාන්දරට....
ඉදලකුත් අරන් සුදු වැලි පොලවෙ වැටුණ ඇහැල මල් පෙති සීරුවට අතුගාන කෙට්ටු කෙල්ලෙක්.....ඒ සුවඳ පෙනහලු වලට ඇදගන්නවා ....මට තාම දැනෙනවා.....




ඉස්සර ගෙදරට එන පාර කෙලවර තිබ්බා ඇට්ටේරියා ගහක්..මල් පිපෙන කාලෙට සුවඳ ....හැන්දෑවට පොහොට්ටු දිග හැරෙන්න ගන්න කොට මම මල් වට්ටිය අරන් ගහ යටට යනවා...හුස්ම පොරෝගෙන වට්ටිය පිරෙන්න නෙලාගන්න කැකුලු පිපෙන්නෙ රෑ වෙනකොට...ඉස්තෝප්පුවෙ ඉඳන් බලන් ඉන්න කොට අඳුරේ ඒ මල් ගහ සුදට දිලිසෙනවා...ඉස්කෝලෙ යන්න බස් එක එනකල් පාර අයිනට ගියාම ගහ හෙමින් හොලවලා රේණු හතර අතට විසුරවන්න...තරම් දඟ කමකුත් හිතේ තිබ්බා..




අපිට තිබ්බෙ පොඩි කුඹුරු කෑල්ලක්....ඒකෙ අස්වැන්න ගෙදර පරිභෝජනයට ඇති උනා...
කුඹුරෙ ගොයම් කපන කාලෙට කැපෙන ගොයම් ගස් වලයි..ඉන් පස්සෙ ඉතුරු වෙන ඉපනැල්ලෙයි සුවඳට මං කැමතියි...
ඒක එන්නෙ පොළව මහී කාන්තාවගෙ හුස්ම එක්ක කියලා මට ඉස්සර ඉඳන්ම හිතුණෙ...
නියරක් උඩින් වාඩිවෙලා වෙල්දෙනිවල හුලඟේ එන මඩ මුසු ඉපනැලි සුවඳට මං ඉව අල්ලනවා.....
තාමත් ගමට දුවන්න ආස ඒකයි....

කුඹුර අයිනෙන් අලුත කපපු ඇලක නිල් මානෙල් පිපෙනවා...
දම් පාට ලොකු පෙති මැද කහ රේණු.....ඒ අස්සෙ එහෙ මෙහෙ සරන මීමැස්සො....
වතුරෙ ඉන්න දඟ මාලුන්ගෙ විසේට මල් උඩට වැටෙන දිය බිංදු....
වෙල් යාය මැද තියන ගොඩ කෑල්ලෙන් දෙබලක් තියන කෝටුවක් කඩන් මම මානෙල් මල් කඩාගන්නවා....
මල් නටුව දිගේ පටලවලා ඇද්දම එන ඒ මල නටුව දිග ඇතුව කඩාගන්නවා....
ඇල අයිනෙන් වාඩිවෙලා ඇලට කකුල් දාගෙන ...මානෙල් මල් සුවඳ විඳින අර කෙට්ටු කෙල්ල ..මගෙ මනසින් ආයෙ එහෙ යං කියලා අදිනවා........




වෙල් දෙණි ගානෙ ඇවිදලා එක එක කොළ ජාති පොඩි කර කර ඒවාට ආවේණික සුවඳ බලන්න..
නියර දිගේ ඉබේ හැදුණ වෙල් මුකුණුවැන්න...වැල් ගොටුකොල කඩන්න....
සෙරෙප්පු නොදා නියරවල් ගානෙ මඩ චිරි චිරි ගාගෙන දුවන්න.....මට ඒ පුරුදු සුවඳවල් අතවනනවා........

මම
අතීතයේ සැරිසරන විසිරි......


Tuesday, November 23, 2021

2021(31) නාඳුනන්නෙකු හට පෙම් කළෙමි

නාඳුනන්නෙකු හට පෙම් කළෙමි.....





එදවස ....
මම උන්නේ වේදිකා බිමකය..
ඔහු උන්නේ...වේදිකා අසුනේය....
එකදු ඇස් බැල්මක් නොලද මුත් ...
මම ඒ රුවට බැඳුණෙමි...
සිත ඇදුණු එදවස..
ප්‍රේමයක් වීදැයි නොදනිමි....

පසු දිනක...
උනුන් අසලින් හිඳ ගතිමු...අපි..
කතාවන් සිනාවන් බෝ විය..
ඉඳහිටක නෙතුසරක් විහිදුණි...
බොහෝ ලොබ වීමි එයටද
එහෙත්...
ප්‍රේමයක් වී දැයි නොදනිමි....

නොසිතූ පැයක කෙළවර
නාඳුනන කෙටි පණිවිඩයක
සිත තිගැස්වන සටහනක් විය...
" අවසන...මම ඔබ සොයා ගත්තෙමි...."
විපිළිසර මතක පොත ඇහැරිනි...
" මා ඔබට රහසින් පෙම්කරන්නා වෙමි...."
එහි එසේ ලියවුණි....
ඉදින්...
මම දනිමි...
අප අතර ප්‍රේමයක් ඇතිවුණි......

අපි ඉනික්බිති සමුගතිමු....
ඉදින්..ප්‍රේමය ම ඉතිරි විය..

විසිරි ❤

Wednesday, November 10, 2021

2021(30) කවි මතක






සියුම් තැතකින් පාරා
ජීවිතේ දුක්ම මතකයන් පිටට ගමි
තව තවත් ගැඹුරටම හද පලා
සැඟව ගත් සෝ සුසුම් ඇද බලමි...

ඒ මතක අකුරු කර සිනාවෙන්
සෙනෙහසක දවටමින් හැඩ බලමි
ඉනික්බිති ලේ ගලන ඒ අකුරු
ඔප දමා ලෝකයට විසි කරමි.....
.
එවන් අකුරට බැඳෙන දහස් දන
"ඒ මමද....මා නොවෙද..." කියනු දැක....
රිදුම් දුන් මතක අමතක කරමි
සිතක් සෙනෙහසින් යළි පුරවමින්
නෙතු පියා සිත මගේ වසාළමි......

කිත්මා වාසනා දහනායක 
විසිරි ❤️

Sunday, November 7, 2021

2021 (29) අහන් ඉන්න අහගෙන ඉන්න




අපි හැමෝම ජීවිතේ හැල්මෙ දුවන අය....ඒත් සමහර වෙලාවට අපිට මග නැවතිලා බලන්න සිද්ද වෙන අවස්ථාවන් ජීවිතේ එමට එනවා ....
.
අද දවසේ හුඟක් මුහුණු පොත් බිත්ති වල හමුවන්නේ එකම පුවතක්.. සිය දිවි නසා ගැනීමක්...තරුණ නලුවෙක්....සිත්වල කම්පනය විවිධාකාර ලෙසින් ලියවෙනවා....

ඔබ අඩුමගානේ දවසකට එක අයෙක්ට හෝ සවන්දෙනවද?


ඔව් අපි ඇහුම්කන් දෙන්නෝ.....නිවසෙදි..රැකියාවෙදි... සමාජයේදි...මගතොටදි....විවිධාකාර ලෙස අපිට ඇහුම් කන් දෙන්න වෙනව....ඉතින් එතනිනුත් චුට්ටක් ඔබ්බට හිතන්න ඕන අපි....
.
යමෙක් ඔබ වෙතට ඒ නම්....
" මට චුට්ටක් කතාකරන්න පුලුවන් ද ....?" කොයිම හෝ වෙලාවක අන්න ඒ වචන ඔබට අහන්න ලැබුණොත් ඒ මොහොත මග හරින්න එපා....සමහර විට ඔබ ඉතාම කාර්‍යබහුල වෙන්න පුලුවන් ....ඒත් ඔබෙන් අර විදියට අසන්නාට වචනයක් දෙකක් කියන්න....ඒ වචන වලින් එකම මොහොතක් අංශක180ක්ම හරවල දාන්න පුලුවන් වෙනව....
.
සමහර අය වාචිකව කියන දේ සමහර අයගෙන් එන්නෙ අවාචිකව....
ඒක තේරුම් ගන්න අපිට ඕන කරන්නෙ පොඩිම අවධානයක් පමණයි....මගෙ සිසුන් මට කියන්නෙ...
" මැඩම් එක්ක හැරෙන්න වත් බෑ හොරෙන්...." කියන කතාව ඇතුලෙ මම මගේ සිසු දරුවන්ව නිරීක්ෂණය කරල තියන බව මටම සාක්කි දෙනව...ඒ බොහොම අවදානම් වයස් වල ඉන්න ලොකු විවිධත්වයක් ඇති සිසුන් සමූහයක්. කොරෝනා සමයේ ඔවුන් සියල්ල එක පොකුරක රැඳවීම තුළ ඔවුන් මානසිකත්වයෙන් නොවැටෙන්න ලොකු ක්‍රියාදාමයක අපි නියැලුණා.....
Whatsap ගෲප් එකේ ....
How are you all...hope all of you stay safe and happily ...කියලා දවසකට දෙකකට පාරක් උදේම යැව්වම...ඔය පනහම රිප්ලයි කරනව....බොහොම කැමැත්තෙන් ......

අනෙක ඔබ සහ මම අවශ්‍යම විට ඒ සඳහා ඇහුම්කන් දෙන්න සුදුසු අයෙක්ව හඳුනාගන්නත් ඕන...ඒක හරියට ඇහුම්කන්දෙන්න වගේම එහෙම කෙනෙක් තමාට හොයාගන්න යන කාසියෙ දෙපැත්ත .....
.
ඔබ කෙනෙක් ගැන විශේෂම අවධානයකින් ඉන්න බව දැනුනම ඔවුන් ඔබව විශ්වාස කරන්න ගන්නව..... සාමාන්‍යයෙන් කෙනෙක්ගෙ නමින් ඒ කෙනා හඳුනගන්න...අමතන්න...ඔබේ අකුරු වල වචන වල ඔබේ ස්වරයේ ආදරය කරුණාව දයාව ඉතුරු කරන්න.....
.
සිදුවීමක් සිදුවෙලා පැය විසි හතරක් යනවිට ඒක සාමාන්‍ය කරණය වෙනව...ඕනම සියදිවි නසා ගැනීමක් එහෙමයි....ඒ නිසා....ජීවිතේ ගෙවෙන හැම දවසම තව අයෙක්ට ඇහුම්කන් දෙන්න ඉඩක් තියාගන්න....ඒකෙන් හුඟාක් අනාගත ව්‍යසන ඇහිරිලා යාවි....ඉතින් ඒ නිසා මේ සිදුවීම සිදුවුණ උණුසුම් මොහොතේ පමණක් මේ කාරණය ගැන කතාකරල ඒක අමතක උනාම ආයෙම අතෑරල නොදා ඇහුම් කන් දීම පුරුද්දක් කරගන්න....
.
ඔබ දන්නවද.... ඔය ඕනම දේකට ලොකුම බෙහෙත තියෙන්නෙ අපේ ආදරය ඇතුලෙ....එතනින් පටන් ගන්න .....ඔබ ට එය කල හැකියි .....
.
මම 

කිත්මා වාසනා දහනායක 

විසිරි ❤️

Thursday, November 4, 2021

2021 (28 ) නැහැ සහ බැහැ කියන්න හුරුවෙන්න






අපි පොඩිකාලෙ ඉඳන් අහල තියන කතාව මාතෘකාවට හාත්පසින්ම වෙනස් එකක් නිසා ඔබ සමහරක් විට මේ දිහා විමසිල්ලෙන් බලාවි..

ඔව් අපිට අපේ දෙමවුපියන් වැඩිහිටි අය,ගුරුවරුන් ඔය හැමකෙනාම කියාදුන්නෙ

"නෑ බෑ කියන්න එපා.ඒක හොඳ පුරුද්දක් නෙවෙයි" කියන එක.

නමුත් ඔබ ජීවිතේ යම්කාලයක් ගෙව්වාට පස්සෙ වටහා ගතයුතු එක දෙයක් තමයි මේ මාතෘකාවට අදාල වෙන්නෙ.

ඔබ යම් මොහොතක ඔබට වැදගත් නොවන්නාක්වූ දේකට පවා නෑ ,බෑ නොකියනවා කියන්නෙ ඔබ ඔබට ඉතා වැදගත් දේකට පවා නෑ, බෑ කියන එක.මොකද ඔබ අර නොවැදගත් දේට එසේ නොකීමෙන් මගහැරගන්නේ ඔබට වඩා වැදගත් දෙයක් වෙන්න පුළුවන් .

ඉතින් හුරුවෙන්න..

උදාහරණයක් විදියට

ඔබේ මිතුරෙක්/ මිතුරියක් ඔබට අඬගසාවි කෝපි කෝප්පයක් බොන්න යන්න...හැබැයි ඒ එක්කම ඇය/ ඔහු ඔබට කියාවි .. .අහවලා ගැන නියම ඕපාදූප ටිකක් තියනවා කියන්න කියල...

ඉතින් ඒකට "මට එන්න බැහැ" කියන එක ඔබට බලපාන්නෙ හොඳ අතටද නරක අතටද කියල හිතන්න....

ඔබේ කාර්‍යාලීය සගයෙක් සමහර විටෙක ඔබට ඔහු / ඇයගේ සෘනාත්මක සිතුවිලි එක්කරන්න හදන මොහොතක ...ඔබ එය ප්‍රතික්ෂේප කලොත්....එය "නැහැ ...මම ඒකට එකඟ නැහැ" කියන එක ඔබට බලපාන්නෙ කොහොමද කියල හිතන්න....

ඔබේ සිහින ,ඔබේ ඉලක්ක, ඔබේ අරමුණු වලට හිනාවෙන අය...ඔව් සමහර විට ඒ ඔබේ ලඟම නෑයෙක් වෙන්න පුළුවන් ...ඔවුන් ඒ හිනාවීමෙන් ඔබට ඔබේ සිහින, අරමුණු සහ ඉලක්ක ගැන සැකසංකා ඇතිවෙන්න යනව නම් එතනදි "නෑ ....ඔබ වැරදියි...ඔව් මම ඒක කරනව" කියන එක ඔබට බලපාන අන්දම හිතන්න...

ඔබේ ජීවිතේ වැඩසටහන ආපස්සට අදින ඕනම කෙනෙක්ට ,ඕනම දේකට නෑ, බෑ කියන එක ඇයි ගැටලුවක් වෙන්නෙ කියලා ආයෙම හිතන්න

ඔබට හැමකෙනාටම අවශ්‍ය ,ගැලපෙන විදියෙ කෙනෙක් වෙන්න අමාරුයි .ඔබ එහෙම වෙන්න අවශ්‍යත් නැහැ . නමුත් ඔබ ඔබට අවශ්‍ය පුද්ගලයා වෙන්න. ඔබේ මූලිකත්ව වටහා ගන්න.ඔබේ ඉලක්ක හඳුනාගන්න.

ඉදිරි සතිය, මාසය, අවුරුද්ද යන කාලවල ඔබ ඔබට යාහැකි හොඳම තැනට යන්න අරමුණු කරගන්න.අන්න එතනදි...නෑ හරි බෑ හරි කියන්න වෙන වෙලාවල ඒක කියන්න පසුබට වෙන්නත් එපා.

ඔව්...

මේ නෑ සහ බෑ දෙක නිසා සමහරක් අය ඔබ එක්ක පොඩ්ඩක් අසතුටුවේවි....ඉතින් ....

ඔබම තීරණය කරන්න....

අන් අයව සතුටින් තියන්න ඔවුන් ගේ අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් නෑ බෑ නොකියා කටයුතු කරනවාද එහෙම නැත්නම් ඔබේ සිහින, ඉලක්ක කරායන්නට අන්න ඒ නාස්තිකරන කාලය යොදාගන්න නොපැකිලව නෑ සහ බෑ කියනවද කියල.....

Everytime you say YES to something that is unimportant , you say NO to something that is important.

ඉතින් මම ....

මට කල නොහැකි , මට කාලය වෙන්කරන්න බැරි බොහෝ දේට 

නෑ...සහ බෑ කියන්න හුරුවෙලා ඉන්නවා....

ඔබ කොහොමද ?

(අන්තර්ගත අදහස් රොබින් ශර්මා ලියූ the greatness guide පොත ඇසුරින්.  මෙය පරිවර්තනයක් නොව අනුවාදයක් බව සලකන්න)

© කිත්මා වාසනා දහනායක

Tuesday, November 2, 2021

2021 ( 27) The seven forms of wealth

 The seven forms of wealth


මගේ නිතර කියවන පොත් එකතුවේ තියන එක් පොතක් තමයි රොබින් ශර්මාගෙ The greatness guide.

මොකුත්ම කරන්න නොහිතෙන කම්මැලිකම ඉහවහා යන වෙලාවක මම හුඟක් වෙලාවට කරන්නෙ ඒකෙන් එක කොටසක් කියවන එක.

අද මේ මොහොතෙදි මම කියවූ එක් පරිච්ඡේදයක් සිංහලට පරිවර්තනය කරල මගෙන් අඩුමකුඩුම ටිකකුත් දාල හැඩකරල ගන්න හිතුණා ඔන්න.

ඒකෙ 71 වෙනි කොටස the seven forms of wealth.

මේකෙ කියවෙනවා කෙනෙක් ධනවත් වෙන විදි හතක් ගැන.ඇත්තෙන්ම අපි සාමාන්‍යයෙන් කෙනෙක් ධනවත් කියන්නෙ ඒ කෙනාට මුදල් ඇතුලු භෞතික සම්පත් තිබීමනෙ.

නමුත් කෙනෙක් ධනවත් කියන්න පුලුවන් විදි බොහොමයක් තියනවා මේ සටහනට අනුව.

අපි බලමු ඒ මොනවද කියල.

01. අභ්‍යන්තරිකව ධනවත් වීම.ඒ කියන්නෙ inner wealth 

මේකෙදි අපි කෙනෙක් තමන්ගේ ධනාත්මක මානසික පසුබිමක සිටීම, තමන් හට ගරු කිරීම , ආත්ම ගෞරවය ඉහලින් සැලකීම , අභ්‍යන්තරිකව පවත්නා සාමකාමී බව මෙන්ම ආධ්‍යාත්මික භාවයේ ඉහළ තත්වයක පැවතීම විග්‍රහ කරල තියනව.

ටිකක් බරසාර වැඩියි වගේ නේද ?

අපි මෙහෙම හිතමුකො 

ඇත්තෙන්ම අපි අපේ සිතුවිලි එක්ක රැඳෙන මොහොතක ,අපි අපි ගැනම තබාගන්න ඉහල තක්සේරුව මෙන්න මෙතනදි වැදගත් වෙනවා.මොකද මුලු ලෝකෙම ඔබට ඉහල තක්සේරුවක් දුන්නට පලක් නෑ ඔබ ඒ දේ ඔබට දෙන්නෙ නැත්නම්....



02. දෙවැන්න තමයි කායික ධනවත්බව...ඒ කියන්නෙ physical wealth එක...

ඔබේ නීරෝගී බව තමා ඔබේ ධනය..

නීරෝගිකම හැර ධනයක් ලොවේ කොයින්දා ...කියල අහල තියනවනෙ.

Your health is your wealth....

ඔබ ඔබේ රැකියාව හෝ එයින් ලැබෙන පීඩනය නිසා රෝගී වෙනව නම් ඒ රැකියාව කොපමණ ඉහළ තනතුරක් උනත් පලක් තියද ?

ඇයි ඔබ රෝහලක නවතින්නට සිදුවෙන හොඳම ව්‍යාපාරිකයෙක් වෙන්නෙ...?

ඒ වගේම ඔබ ඉක්මනින් සමාදානයේ සැතපෙන්න නම් කොපමණ පෝසතෙක් උනත් පලක් නෑනේද ?

ඉතින් ඔබේ ධනවත් කම ඔබේ නීරෝගී බවම කරගන්න...



03. පවුල සහ සමාජීය ධනවත්බව

Family and social wealth 

ඔබ ඔබේ පවුල තුල සතුටින්නම්....ඔබ වඩා හොඳින් වැඩකරන අයෙක් වෙයි ඉබේම.එසේ නොමැතුව ජීවිතේ අන්තිම මොහොතට එනකල්ම ඉඳලා අනේ මට පවුල වෙනුවෙන් කැපවෙන්න බැරිඋනා කියල දුක්වෙලා පලක් නැහැ.

හැමවිටම ඔබේ පවුල, මිතුරන් සහ ඔබේ ආසන්නතම අය සමග හොඳ සම්බන්ධතාවයක් පවත්වා ගන්න...ඒ ධනවත්බව ඔබව තෘප්තිමත් කරාවි....

මේ සමාජ කවයට ඔබ අනුගමනය කරන අය ...ඒ කියන්නෙ ඔබේ mentors ලා එහෙමත් එක්කරගන්න අමතක කරන්න එපා.



04. රැකියාවේ ධනවත් බව

Career wealth

ඇත්තෙන්ම රැකියාව කියන්නෙ ඔබට ආභරණයක් වෙන්න ඕනෙ.ඔබේ වටිනාකම තව තවත් ඉන් වැඩිකරදෙන්න හැකිවෙන්න ඕනෙ .හැමවිටම හොඳම පුද්ගලයාවන්න උත්සාහයක් දරන්න...හොඳම කෙනෙක් වෙනව කියන්නෙ අනෙක් අය පාගගෙන ඉහලට යනඑකට නම්       නෙවෙයි ඔන්න.....


 



05.ආර්ථික ධනවත් බව

Economical wealth

ඔව් මුදල් අත්‍යාවශ්‍ය දෙයක් ජීවිතේ ට.එය ජීවිතේ අතිශය ම වැදගත් දේ නෙවෙයි නමුත් ඒක ඉතා වැදගත් දෙයක්.හොඳ ආර්ථික පසුබිමක් තියේ නම් ජීවිතේ සැපපහසුයිනෙ.අතමිට හොඳින් මුදල් ගැවසෙනවා නම් ඔබට ඔබ කැමති භෞතික සැපසම්පත් පහසුවෙන් ලබාගන්න පුළුවන් 



06. විනෝදාස්වාදී ධනවත්බව

මේක ඉතින් ඔබේ adventure එකක්...ඔබ අභියෝග බාරගන්නවද ?

සතුටින් ඉන්න ඔබ කෙතෙක් දේ කරනවද කියල මොහොතකට හිතන්න...

සංචාරයේ යෙදෙන එක...විනොදාංශ ආදිය මේ දේවල් ජීවිතේට ඕනම දේවල්නෙ...



07. Impact wealth ..මේක ටිකක් සංකීර්ණ එකක්...මේකට සිංහල වචනයක් මට හිතාගන්න බැරිඋනා...

ඔබේ හදවත ගැන මොහොතක් හිතන්න...ඇත්තෙන්ම එය ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ එය ජීවයෙන් පිරිලා තියන අතරේ තවත් බොහෝ ඉන්ද්‍රියයන් ජීවත් කරන්න...

ඔබ හිතන්න ඔබ ගැන...ඔබ වෙනසක් කරන්න....යමෙක් වෙනුවෙන් වෙනසක් ඇතිකරන්න සමත්වෙලා තියද ? ඒක කොච්චර වෙනස් එකක් , හැඟීමක් ද කියල ඔබට මොහොතකට දැනිල තියද ?

ආපස්සට ජීවිතේ හැරිලා බැලුවාම ...මම එහෙම කරල තියනවා කියන දේ මට පේන්න ගන්නව....ඒ මගේ රැකියාව මට දීලා තියන තැන....බිංදුවටම වැටිලා අපේක්ෂාවක් නැති අයෙක්ට පොඩිම හරි බලාපොරොත්තුවක් දෙන්න ,නගා සිටුවන්න අපිට පුළුවන් වෙන්න ඕනෙ.



ඉතින් අපි මේ අසීරුම කාලයක ....ධනවත් වෙලා ඉන්නෙ ඉහත කී බොහෝ දේ අඩුවැඩි ඇතුව.ඔබ ඔබේ ධනවත්බව ගැන තෘප්තිමත් ද ?

© කිත්මා වාසනා දහනායක

Friday, October 29, 2021

2021 ( 26 ) Be a world class listener




බොහොම ඉස්සර පොඩි කාලේ කට කමිස්සිරියාවක් නැතුව කියවන වෙලාවලට අම්ම කිව්ව වචන පේළියක් මම ලියන්නද ?

"ළමයො ඔයාට එක කටකුයි කන් දෙකකුයි දීලා තියෙන්නෙ මොකටද ? කතාකරනව වගේ දෙගුණයක් ඇහුම්කන් දෙන්න...තේරුණාද?"

මේ ටික පොඩි කාලෙදි අහපු නැති ළමයෙක් නැතුව ඇති.
මොකද ඔය හැසිරීම් රටාව ඕනම ළමයෙක්ට පොදුයි.හැබැයි මේකෙ පොයින්ට් එකට එන්න.
 
"කතාකරනව වගෙ දෙගුණයක් ඇහුම්කන් දෙන්න"

සමහරක් විට මෙය කියවන ඔබ , ඔබ ගැන ඇත්තේ වෙනම තක්සේරුවක් ....

"අපෝ මම නම් හොඳ ඇහුම්කන් දෙන්නෙක්.."
"මම දවසකට කීදෙනෙක්ට ඇහුම්කන් දෙනවද?"
"හුඟක් අය මට එයාලගෙ ප්‍රශ්න කියන්නෙ මම එයාලට ඇහුම්කන් දෙන නිසානෙ"
ඔන්න ඔය වගෙ.....

නමුත් කෙනෙක්ට සවන් දීම කියන්නේ ඊට වඩා හුඟාක් ගැඹුරු දෙයක්.ඒක විඥානිකව කරන්න අවශ්‍ය දෙයක්.ඒ වගේම ඔබ නියමාකාරයෙන් කෙනෙක්ට සවන් දෙනවා නම් ඒක ඒ පුද්ගලයාට කරන ඉහළම ගරුත්වය වෙන්නත් පුළුවන්.





ඔබ කෙනෙක්ට ඇහුම්කන් දෙනකොට ඔබේ මනස පමණක් නොවෙයි ශරීරයේ හැම තන්තුවක්ම , සෛලයක්ම ඔබ වෙතින් ඔවුන්ට මෙන්න මෙහෙම පණිවුඩයක් දෙනවා...

" මම ඔබ කියනා දේ අගය කරනව.ඇත්තෙන්ම ඔබට ඇහුම්කන් දෙන්න මම හරිම කැමතියි"

ඇත්තෙන්ම කෙනෙක්ට සවන් දෙන පුද්ගලයන් හරිම අල්පයි. 

හුඟදෙනෙන් මේ සවන්දීම / ඇහුම්කන් දීම කියල අදහස් කරන්නෙ අනෙක් කෙනා කියන දේ ඉවර වෙන්නෙ කොයිවෙලෙද කියා බලාසිටීම වගෙ දෙයක්.ඒ අනෙක් පාර්ශ්වය කතාකරන මොහොතේත් සාවධාන සවන් දීමකට වඩා කෙරෙන්නෙ තමන්ගෙ පැත්තෙන් කිය යුතු දේ ගොනුකිරීම.
මේ දේ අපි අතරින් බහුතරයකට අඩුවැඩි ඇතුව සිදුවෙන්නක්.

ඔබ විශ්වාස කරනවාද ඇතැම් පුද්ගලයන් පැය හය හතක් උනත් සමහරක් විට ඔබ හා කතාවේ වැටෙන්න පුළුවන් ...ඒක ඔබට අධිවෙහෙසකාරී දෙයක් වෙන්න පුළුවන්.එහෙම නොනවත්වා කතාකරන කෙනෙක් ඒ වෙලාවල් වලට බාහිර පරිසරය සහ එහි සිදුවීම් ගැනවත් අවධානයක් නැතුව කතාකරන්නන් වෙනවා.

කෙතෙක් වෙහෙස වුණත් ඔබට හැකි නම් ඒ වැන්නෙක්ට සවන් දෙන්න....අන්න ඔබ අපූරු සවන් දෙන්නෙක්.....
බොහෝ විට එසේ නොනවත්වා කතාකරන අය කුඩාකලදී කිසිදු අවධානයකට ලක්නොවූ දරුවන් වෙන්න පුළුවන් ...වැඩිහිටි වියේදී හෝ ඒ ඔවුන් පිරිමසන්නේ අන්න ඒ අඩුව.

එක් විදේශීය නීතීඥවරයෙක් මෙන්න මේ විදියට පොතක ලියලා තිබුණා..
"Never talk when you can nod"
"ඔබට හිස වනා උත්තර දෙන්න පුළුවන් නම් කතාකරන්න යන්නඑපා."

මේ සවන්දීම ඔබේ නිවසේ, පවුලේ, කාර්‍යාලයේ හෝ සමාජයේදී හුරුවන්න.කතාකරනවාට වඩා දෙගුණයක් සවන් දෙන්න.

ඔබට හැකි නම් world class listener කෙනෙක් වෙන්න.

                  

අනෙකාට ඔබ හා කියන්න යන දේ ගැන හැමවිටම ඔබේ අවධානය උපරිමයෙන් දෙන්න.

ඉන් පස්සේ බලා ඉන්න....ඔවුන් කොහොමද ඔබට ප්‍රතිචාර දක්වන්නේ කියා.

ඔවුන් ඔබට සත්තකින්ම ආදරය කරාවි.
ඉක්මනින්ම ...ඔව්..

රොබින් ශර්මාගේ the greatness guide ඇසුරෙන් සකසා ලියූවක්


© කිත්මා වාසනා දහනායක ( විසිරි )



Saturday, August 14, 2021

2021 ( 25 ) ඉතින් තනිමග යමි


සංසාර තීර්ථය මේ තරම් ගණඳුරුද

සුස්මකින් ගල්ගැහෙන තරමට

කිසිත් නොදැනෙන

කිසිත් නොහැඟෙන

හැඟීමක ඇවිද යමි

හැපි හැපී දිවෙන මිනිසුන් අතර


අර ඈත දිලි දිලෙන

ආලෝකයම නෙත රඳන

තරුවක්ව ඒ දිලෙන්නේ ...ඔබමද 

ඇස් වසා අඳුරටම හුරුවෙමි

කවියකට ගිනිතබා එළියගෙන 

මට පුරුදු ගමන් මග ම යමි


විසිරි 

Friday, July 30, 2021

2021 (24) අයෙමත් එක් වරක්




ඉස්සරම ඉස්සර දවසක වගේ
ඇයි අපිට බැරි හොඳම යාලුවො වෙන්න
අතෝරක් නැති කතාවන් හිනාවන්
ඇඬුම් එනකල් කරපු විහිලු..
ඔක්කෝම අමතකද දැන් ඉතින් ......

අතින් අත නොඅල්ලා ඇවිද ගිය
නොදන්නා මාවතක අතරමග
නෙත් දිහා බලා උන් ඒ දවස්
මට මිසක ඔබට දැන් අමතකද.....
ඉතින් අපි ආයෙමත්
හොඳම යාලුවො වෙමුද.....

ආදරය ආ දවස් වල පටන්
අපි අතර නුහුරු හැඟුමක් වෙමින්...
අර තිබ්බ යාලුකම කෝ කොහෙද
මං තාම හොයනවා ඇත්තටම
අනේ අපි අයෙමත් එක් වරක්
හොඳම හොඳ යාලුවන් වෙමු ඉතින් .....

විසිරි


Sunday, July 25, 2021

2021 (23) සිතුවිලි




උදේම රැකියාවට ඇවිල්ලා කතාබස් කරන අතරෙ...

මිනිස්සුන්ගේ ජීවිත වල ඇති පීඩනය ගැන අපි කතා කලා....

ඇත්තෙන්ම .....දුවන ජීවිත අස්සේ...අපි මෙහෙම සැනසීමෙන් ඉන්න එකත් කොච්චර දෙයක්ද....කියලා මට ඒ වෙලේ හිතුණා.....

වගකීම් බහුල රැකියාවක..ගෙදර දොර කුටුම්භයෙ මහා වගකීම් ගොන්නක හිර වුණත්...ඒ හැම එකක්ම මැදහත් සිතින් ඉවසා දරාගෙන....හිනාවකින් ජීවිතේ ගෙවන්න තියන එක අපූරූම දෙයක්......

කොහොම නමුත් කවි පද ටිකක් ලියන්න හැකි වුණා..ඒ ඔස්සේම හිත දුවන කොට......

අසෙනි වරුසා කඩා හැලෙනා
දවස් බෝ ඇත ජීවිතේ
එවන් දවසට සෙවන දෙන්නට
නුඹයි මට අවැසිම ප්‍රියේ...

විඩාපත් හිත දරා ඉවසන
වෙහෙස රැඳි මේ මාවතේ
නිවා සනසන උරහිසක් වන
නුඹයි මට මගෙ ජීවිතේ .....

වසත් කල හෙමිහිට ඉකුත් වන
ප්‍රේමයෙන් පිරි ජීවිතේ
ඉතින් අපි යමු ඉසුඹුවක් ගෙන
නිවී සැනසෙන දා ලොවේ......

විසිරි


Friday, July 23, 2021

2021(22) මේ පොළව ඔබ වෙනුවෙනුත් සෙලවේවි

මේ පොළව ඔබ වෙනුවෙනුත් සෙලවේවි ....




ඇන්ජෙලාට අවුරුදු එකොළහයි.ඇය ස්නායු පද්ධතිය ට වැලඳුණ රෝගයක් නිසා බොහොම අසීරු ආබාධ සහිත තත්වයක පසුවුණා...
.
ඇයගෙ සියලු චාලක හැකියාවන් ගැටලු සහිත වුණා වගේම තව දුරටත් ඇවිදින්නට නොහැකි වූවා.මේ ආබාධ සහිත තත්වයෙන් ඇන්ජෙලා සුව වේවි යන බලාපොරොත්තුව තව දුරටත් වෛද්‍යවරු ලබා දුන්නෙත් නැහැ.ඔවුන් අනුමාන කලේ ඇය ඉතුරු ජීවිත කාලය රෝද පුටුවක සිටිය යුතු බව.ඔවුන් ඒ සමගම පැවසුවා.....ඉතාමත්...ඔව්...ඉතාමත් අල්ප වශයෙන් ඉඩක් ඇති බව....යළිත් ඇයට සාමාන්‍යකරණය වෙන්නට.... එහෙත් මේ දැරිය එයින් අධෛර්යමත් වුනේ නෑ ...ඇය ...බොහෝ විට ඇයට ඇහුම්කන් දෙන්නන් හා තරයේම පවසා උන්නා....ඇය කවදා හෝ ඇවිදින බව......
.
ඇයව සැන් ෆ්‍රැන්සිස්කෝ හි මුහුදු සීමාවේ වූ විශේෂිත පුනරුත්ථාපන රෝහලකට යොමු කරවනු ලැබුවා.ඇය සඳහා කල හැකි වූ සියලුම ප්‍රතිකාරයන් එහිදී ලබා දෙනු ලැබුවා.ඇයගේ චිකිත්සක වරුන් මේ දැරියගේ අප්‍රතිහත ධෛර්යය ගැන බොහෝ සතුටින් උන්නා....ඔවුන් ඇයට කියාදුන් එක් දෙයක් තමයි.....imaging...පරිකල්පනය කියන දේ.....එහි දී ඇයට ඇය ඇවිදින ආකාරය ගැන සිතෙන් මවා ගන්නට කියාදෙනු ලැබුවා....මෙයින් අදහස් කලේ ....එය කිසිසේත්ම සාර්ථක ව ඇයට නොගැලපුනත්....ඇයට අඩුතරමේ බලාපොරොත්තුවක් ලබා දීම....ඒ වගේම රෝහල් ඇඳේ වැතිර ගතකරන දීර්ඝ පැයවල් ....තුළ ඇය ව ධනාත්මක කිරීම....
ඇන්ජෙලා ඇයට පැවරූ සියලුම කායික ව්‍යායාමයන්...ඒ වගේම පරිකල්පනයන් ...සමගින් ඇය...දිගටම ඇවිදින බව ..ඔව් ඇය ඇවිද යන බව විශ්වාස කරමින් උන්නා...
.
එක් දවසක...ඇය ඇගේ දෙපා දිගු කරමින් ඇවිදින අන්දම ගැන පරිකල්පනයන් කරමින් ඉන්නා විට...එක් වරම ඇයගේ ඇඳ කාමරය තුළ චලනය වනු ඇයට දැනුනා....
" මේ බලන්න... මට ඒක කරන්න පුලුවන් වුනා...ඔව් මේ මම දැන් හෙලවෙනව...මම යනවා...." ඇන්ජෙලා කෑගසමින් සිනාසුණා...
.
ඒ මොහොතේ ඇත්තෙන්ම ඇන්ජෙලා පමණක් නොව මුලු රෝහලේම උන් අය කෑගසමින් උන්නා...ඔවුන් ඒ මේ අත දිව ගියා....වීදුරු බිඳ වැටුණා...මිනිසුන් සැඟවුණා....එතනදී සිදුවුනේ සැන් ෆ්‍රැන්සිස්කෝ හි වූ භූමිකම්පාවයි....නමුත් කිසිවෙක් එය ඇයට පැවසුවේ නෑ....ඉතින් ඇය තරයේ විශ්වාස කලා ඒ ඇඳේ චලනය සිද්ධ වුණේ ඇයගේ පා නිසා බව....
.
ඉතින් අවුරුදු කීපයකට පසු ...ඇන්ජෙලා යළි ඇවිදින්න ට සමත් වුනා....ඉතින් ඇය සුපුරුදු ලෙස පාසල් යන්නට පටන් ගත්තා ..ඉතින් ඔබ විශ්වාස කරනවද .....පොළවේ ඇතිවන භුමිකම්පාවක් පවා... පොඩි ගැහැණු ළමයෙක්ගේ ජීවිතය වෙනස් කරන්නට උදව් වන බව.....

මුල් කෘතිය ... chicken soup for the soul

අනුවාද සටහන
විසිරි ❤

Wednesday, July 21, 2021

2021 ( 21 ) මගේ ආදරණීය මිත්‍රයා.. ( written by - Malcolm Sang )

 මගේ ආදරණීය මිත්‍රයා..  

malcolm sang කියන්නේ මුහුණුපොතේ අපූරු ලියන සහෘදයෙක්. ඔහුගේ මුහුණුපොත් පිටුවම අපූරු සටහන් වලින් පිරුණ එකක්. මේ කතාව මම හරිම ආසාවෙන් කියවපු එකක් ඒකෙ ඔහු ලිව්ව.

ඉතින් ඉඩක් තියේ නම් ගිහින් ඔහුගේ නම බලන්න. අපූරුම තැනක් ඒ පිටුව 

My Octopus Teacher වාර්ථාමය චිත්‍රපටිය ඇසුරින්. 



මට පිලිගත්ත රස්සාවක් තිබුන.. 

අදායම හොඳයි.. මගෙ බිරිඳ හමදේම හොයල බලනව.. පුතා හොඳට ඉගෙන ගන්නව. 

ඒත් ඒ වෙද්දි මට ඔක්කොම එපා වෙලා තිබුනෙ.  හැම දෙයක් ගැනම තිබුනෙ පුදුමාකාර කලකිරීමක්.. මේ ඔක්කොම දමල ගහල කොහේ හරි ගිහිං හැංගෙන්නයි මට උවමනාව තිබ්බෙ. 

මට මහංසියි.. හරිම මහංසියි.. මේ හොඳටම ඇති. මට මං ගැනම දුක හිතිල තිබ්බෙ. ඒත් ඒ මොකක් නිසාද කියල මට කියන්න පුලුවන් කමක් නෑ. මේ හැම දෙයක්ම එපා..එපාම එපා.

මගෙ වයිද්‍යවරය මට උපදෙස් දුන්න සීතල වතුරෙ පීනන්න.. වැඩිය මිනිස්සු නැති තැනකට යන්න. සීතලම සීතල වතුරෙ පීනද්දි ..සොභාදහමට කිට්ටුව ඉන්දැද්දි මේ සිතිවිලි අඩුවෙලා යයි. 

මට වෙන කරන්න දෙයක් තිබ්බෙ නෑ. 

මට මතක් උනා ෆෝල්ස් බේ. කේප් ටවුන් ඉඳල කේප් තුඩුව කිට්ටුව තිබුනු කවුරුත් යන්නෙ නැති ඉතාම හුදකලා වෙච්ච වෙරලක් ෆෝල්ස් බේ. පේන තෙක් මානෙක තියා හැහැප්ම ගාණකට කවුරුත් නෑ.  

ඇන්ටාක්ටිකා ප්‍රදේශයෙන් එන සීතලම සීතල දියවැල් නිසා වතුර අයිස් වගේ සීතලයි. 

ගෙදරින් සමු අරන් මම මේ කාත් කවුරුත් නැති පලාතට ආවෙ අඩුම තරමෙ මාස කීපයක් වත් ‍රැඳෙන බලාපොරොත්තුවෙන්.

ඇන්ටාක්ටිකාව දෙසින් එන හුලඟ හරිම සීතලයි.. වතුර අයිස් වගේ. මුහුදට බැස්සමයි තේරුනේ හැම තැනම ඇල්ග් ශාක.. ඇල්ග් වනාන්තරයක් වගේ.  ඒක හරියට හොල්මං කතාවක දර්ශණයක්  වගේ.. කොලම කොල පාට ඇල්ග් පැලෑටි , රූස්ස ගස් වගේ ඉහලට ඇදිල තියෙන හැටි බලන්න පුදුමයි.  මේ නිකමටවත් මිනිස් ස්පර්ශය නොලැබුනු ප්‍රාථමික වනාන්තරයක් වගේ මට පෙනුනෙ. 

සීතලම සීතල වතුරට හුරු වුණු මාළුවො.. අමුතු ජීවීන් ස්ටාර් වෝර්ස් චිත්‍රපටියෙ වගේ.

පලවෙනි දවසෙ අමාරුවෙන් පැය භාගයක් පීනුවා.  හැමදාම උදේට පැයක් විතර කාත් කවුරුත් නැති වෙරළෙ ඇවිදල පැයක් විතර පීනන්න පුරුදු උනා. 

සතියක් විතර යද්දි ටිකෙන් ටික මගෙ ශරීරයට ශක්තිය ලැබෙන බව මට දැනෙන්න ගත්ත.  

ඇත්තටම ටිකෙන් ටික මේ මුහුද යට අපූරු පරිසරයට මං ආදරේ කරන්න ගත්ත. මේ හැම ගහක් ගලක්ම පැලෑටියක්ම පුරුදු දේවල් වුනා. 

පලවෙනි දෙවෙනි දවසෙ මාව දැක්කම භයෙන් හැංගුණු මාළුවො  ටිකෙන් ටික මට පුරුදු උනා. මාව දැක්කම නොදැක්ක වගේ යන්නත්.. තවත් අය මගේ ඇස් ආවරණයට ලඟට ඇවිල්ල බලන්නත් පුරුදු උනා.

වැලි අස්සෙ පුංචි ගුහා.. ඒ ගුහාවල අයිතිකාරයො ටිකින් ටික මගෙ යාළුවො වගේ මට දැනෙන්න ගත්ත.

මෙන්න මේ අතරෙදියි මං එයාව දැක්කෙ. මීටර් දෙකක් විතර ගැඹුරෙ කිමිදෙමින් ඉද්දි ගල් දෙකක් අතරෙ ගුහාවකින් තනි ඇහෙන් මම දිහා බලනව මං දැක්ක.  ටිකක් ලඟට යද්දි හිමීට එයාගෙ ගුහාව ඇතුලට ඇදිල ගියා. 

හ්ම්.. අමුත්තෙක් එ‍යා හිතන විදිහ මට දැනුන.

මේ මුහුදු තීරයේ ඉන්නව මෝරු විශේෂයක්.. මාව ගිලින්න තරම් ලොකු නෑ. 

නමුත් එයාලගෙ නීතිය තමයි මේ ප්‍රදේශයේ තියෙන්නෙ.  මේ අයගෙ ඇස් පෙනීම ඉතාම දුර්වලයි. ඒත් පූසෙකුට හෝ බල්ලෙකුට වගේ ඉවෙන් හා සුවඳ උපයෝගී කරගෙන දඩයම් කරන්න තියෙන්නෙ පුදුම හැකියාවක්.  

සති දෙක තුනක් යද්දි මේ ඔක්කොම දන්න හඳුනන අයට බවට පත්වුනා.

මං දවස් කීපයක් දැක්ක තනි ඇහෙන් මගෙ දිහා බලන අපූරු මිත්‍රයා. මුල් දවස් දෙක තුනේ හිමීට හැංගුනත් පස්සෙ මාව ඒ තරම් ගණන් නොගෙන එයාගෙ පාඩුවේ ඉන්න පුරුදු උනා.

ඒක නිකං හරියට.. ආ මේ උඹනෙ .. අමුතු කණ්ණාඩි දෙකක් දාගත්ත අමුතුම පොරනෙ.. කියන්න වගේ.




මට තේරුණා මෙයාගෙ විශේෂයක් තියනව බලන විදිහෙන්. සමහර වෙලාවට මොන කරදරයක්ද මේ හැමදාම එනව මං වටේ කැරකෙන්න වගේ අදහසකුත් ඔලුවෙ තිබ්බ වගේ තේරුණා.

දවසක් ඉර එලිය පායල තිබ්බ උදේක මං මේ මිත්‍රයා ගාව වැඩි වෙලාවක් නැවතිලා හිටියා. මං දැක්කම ආ.. ආයෙත් මේ මූමනෙ.. කියන්න වගේ ගුහාවෙන් එලියට ඇදුන. 

 මාත් ඔහේ ලඟට වෙලා බලන් හිටිය. මං පොඩ්ඩක් අත ලං කරා. මං හිතුවෙ එයා ගුහාව ඇතුලට දුවයි කියල. 

නෑ. 

එයා නැවතිලා හිමීට එක අඬුවක් මගේ දිහාට දික් කලා.  


මට පුදුම හිතුන. මේක වෙන්න බැරි දෙයක්.

ඒ අඬුවෙන් හිමීට මගෙ අත අල්ල ගත්ත.  ඒ වෙලාවෙ දැනුණු හැඟීම පුදුමාකාරයි.



උඹව මගෙ ලෝකයට සාදරයෙන් පිලි ගන්නව වගේ දෙයක් මට දැනුනෙ.

මගෙ ඇඟිලි අල්ලගෙන මං දිහා බලං හිටියෙ පොඩි එකෙක් වගේ.

ජීවිතේට මනුස්සයෙක් දැකපු නැති කැලේ ඉන්න බූවල්ලෙක් කොහොමද මේ තරම් ඉක්මනට මාව විශ්වාස කරන්නෙ. 

දඩයම් කරන්න බලන් ඉන්න මෝරු.. අනිත් මාළු හැම තැනම.  ඒත් මෙයා කිසි ගාණක් නැතුව ගුහාවෙන් එලියට ඇවිත් මගෙ අත අල්ලන් ඉන්නව. 

පුදුමයක්.

හුස්ම ගන්න ඕනෙ නිසා මං එයාගෙ අත අතෑරල ආයෙ වතුර උඩට ආවෙ පුළුවන් තරම් ඉක්මනට ආපහු කිමිදෙන්න හිතාගෙන.

පුළුවන් තරම් ගැඹුරු හුස්මක් අරන් මං ආයෙත් කිමිදුනා.. ඒ තප්පර කීපෙට දාහක් දේවල් මගේ හිතේ මැවුනා. 

මං හිමීට කිට්ටු වුනා එයා හිටපු තැනට.  

එයා එතන හිටියෙ නෑ. 

ගුහාවෙ දොරකඩ ලොකු සිප්පි කටුවකින් වහල තිබ්බ.

මගෙ හදවත මොහොතකට නතර උනා. මං උඩට ගියා වේගෙ වැඩිද.. නැත්තං එයාගෙ අත අයින් කරේ රළු විදිහටද... එයාව මං බය කරාද.. විශ්වාසෙ කැඩුවද...ප්‍රශ්ණ දාහක් තියනව අහන්න.

කීප සැරයක් කිමිදිලා බැලුවත් වෙනසක් නෑ.  

එදා රෑ හරි දිගයි. නිදා ගන්නව වෙනුවට මම කලේ ගූගල් හරහා බූවල්ලන්ගෙ තොරතුරු හෙව්ව එක. 

ලැබුණු හැමදේම කියෙව්ව.

ඒ දේවලින් මං පුදුම වුනා.. මොනව මොළ නමයක්.. 

ඔව් නමයක්.. 

බුද්ධිමත්ම කියල හිතන මනුස්සයාට තියෙන්නෙ එක මොලයයි. 

ඒකෙනුත් හරියට වැඩක් ගන්න දන්නෙ නෑ.  

මගෙ අළුත් මිත්‍රයාට මොල නමයක් තියෙනව.  

එහෙනම් හෙට උදේ ගැන බය වෙන්න දෙයක් නෑ. එයා අනිවාර්‍යයෙන්ම මං එනකල් ඉඳීවි.

ගොඩබිම ඉන්න සත්තුන්ට වාගෙම වතුරෙ ඉන්න සත්තුන්ටත් ඒගොල්ලන්ටම ආවේණික විශේෂ අවි තියනව. 

උල් දත්.. වේගය.. පාට මාරු කිරීම.. හුලං පිම්බීම.. විශ ..මේ ආදී වශයෙන් .

 නමුත් බූවල්ලන්ගෙ අවිය... ඒ මොළය.

වසර දාස් ගානක් තිස්සෙ එයා දියුණු කරගත් එකම දේ මොළය.

උපක්‍රම.. ගණනය කිරීම්.. අඳුනා ගැනීම්.. උපකල්පනය වගේ හැම දෙයක්ම මේ අයට කාලයක් තිස්සෙ පුරුදු පුහුණු කරල තියෙනව.

රෑ තිස්සෙම ගොඩක් දේවල් කියෙව්ව.. බැලුව..ඇහුව.  හිතේ ගොඩාක් දේවල් හිරකරගෙන නින්දට ගියා.  රෑ හීනෙනුත් පෙනුනෙ පාට පාට මාළුවො.. ඇල්ග් වනාන්තර.. බූවල්ලො.. මේ වගේ දේවල්.

පහුවදා උදේම නැගිට්ට..  කෝපි කෝප්පෙ තොල ගාන ගමන් කල්පනා කලේ කිමිදෙන විදිහ ගැන.. අතට අත දෙන විදිහ ගැන.

ඒ හරියට පලවෙනිම සම්මුඛ පරීක්ශණේට යන තරුණ කෙල්ලෙක් වගේ කියල මට හිතුන.

ඉර එලිය වැටුණු ගමන් ආම්පන්න ටිකත් අරන් වෙරලට ගියා. වෙනද වගේ ඇවිදිනව වෙනුවට කෙලින්ම කිමිදුනා. දෙවෙනි කිමිදීමෙදිම හොයා ගත්ත එයාහෙ ගෙදර.  ඇල්ග් අතරින් හිරු කිරණ ඇදිල තිබුණු වි

මෙන්න ඉන්නව මගෙ දිහා බලාගෙන. මං කිසි දෙයක් කරේ නෑ.  ටික වෙලාවක් බලං ඉඳල හුස්ම ගන්න උඩට ගියා. 

ඊයෙ වගේ දොර වහල තියෙයිද.. 

නෑ. හරියට මං එනකල් බලං ඉන්නව වගේ ඔන්න ඉන්නව දොරකඩ. පොඩි එකෙක් වගේ බලාගෙන.. හරියට තාත්ත ගෙදර එනකල් වගේද.

මං හෙමීට ඇඟිල්ල දිග් කලා. ඊයෙ වගේ පැකිලුනේ නෑ. එක ඇඬුවක් දික් කලා.. අඬු දෙකක් දික් කලා.. තත්පර කීපයක් යද්දි මගෙ අතම අල්ල ගත්ත. 

ඒ මොහොත මැජික් එකක් වගේ.  

 හරියට ඒ ...හරි හරි මං උඹව දන්නව කියන්නා වගේ.  ඒ අතරෙ මගෙ දිහා බලනව අත නිරීක්ශණය කරනව දාර්ශනිකයෙක් වගේ. 

උඩට යන්න වෙලාව හරි ආපහු හුස්ම ගන්න. මගෙ පෙනහලු පුපුරන්න ආව.  ඒත් මෙයාව දාල යන්නෙ කොහොමද... 

අමාරුවෙන් මං උඩට පීනුවා... පුදුමයක් මෙයා මගෙ අත අතාරින්නෙ නැහැ.  මට මේක හිතා ගන්න බෑ.. මේ ටිකට මාව මෙච්චර විශ්වාස කරාද. හුස්ම අරන් පහලට එනකල් මගේ අතේ වෙලිල හිටිය පුංචි එකෙක් වගේ...

මේ තමා අපේ මිත්‍රත්වයේ ආරම්භය. 

හැමදාම මං බලං ඉන්නව උදේ වෙනකල් පීනන්න යන්න ඇඟිලි ගැන ගැන. එයා මගෙත් එක්ක පීනන්න පුරුදු උනා කියනවට වඩා මං කැමතියි කියන්න මං එයත් එක්ක පීනන්න පුරුදු උනා කියල. 

මං දකපු ගමන් ගුහාවෙන් එලියට ඇවිත් අතට පනිනව.  හරියට මගෙ පිටිපස්සෙන් වරෙන් කියනව වගේ මං ඉස්සරහින් පීනනව. ඉඳල හිටල හැරිල බලනව මං එනවද කියල.

සති මාස ගනන් වලට පෙරලුනා. ඇල්ගී වනාන්තරය.. ගුහා කලාප.. සුදු වැලි කලාප.. මෝරුන් වෙසෙන් අඳුරු ගුහා.. ඉර එලිය වැටිල දිලිසෙන මාළු රංචු ඉන්න හැම තැනටම මාව එක්කන් ‍යනව.

මේක හරි පුදුමයක් .. සුරංගනා කතාවක් වගේ.  

හාවගෙ බෙනේට වැටුණු ඇලිස් වගේ මේ හැමදේම මාව පුදුම කරා.  හැම දවසෙම අළුත් අත්දැකීමක්.  

සමහර දවසට පීනන්න යන්න බෑ.. කුණාටු නිසා.  ඒත් මං දන්නව එයා තේරුම් ගන්න බව ඇයි මං නොඑන්නෙ කි‍යල. 

මේ කාලය තුල මං බූවල්ලො ගැන පුළුවන් තරම් තොරතුරු එකතු කලා. මගෙ මිත්‍රයන්ට.. විශ්ව විද්‍යාල වලට කතා කරල ප්‍රශ්න ඇහුව. 

බූවල්ලෙකුගෙ ජීවිත කාලය වසර තුනත් පහත් අතර කියල දැනගත්තම නම් හොඳටම දුක හිතුන.

දවසක් අපි පීනද්දි මෙයා සැරින් සැරේ පාට වෙනස් කරනව හරියට මට වැඩ පෙන්නන්න වගේ. පුදුමාකාර ලස්සන පාට.. ලඟ තියන ගහක.. කොලේක .. මාළුවෙක්ගෙ ඕනෙම පාටක් අනුකරනය කරන්න තත්පරයයි යන්නෙ. 

 එක පාරක් මාළු රංචුවක් මැදට ගිහාම මට ඌව හොයා ගන්න බැරිවුනා. හරියටම මාළුවෙක්ගෙ පාටයි හැඩයයි අරන් මාළු රංචුවට පිටිපස්සෙන් ඉද්දි කිසි කෙනෙක්ට හොයන්න බෑ. 

දවසක් හදිස්සියෙන්ම මං ඉස්සරහින් පීනමින් හිටිය මගේ මිත්‍රයා විදුලි වේගෙන් දිශාව වෙනස් කරල .. පාටත් වෙනස් කරල නොපෙනී ගියා .

ඒ ඇයි කියල තේරුනේ තප්පර දෙක තුනකට පස්සෙ මං ඉස්සරහින් මතුවුණු මෝරු දෙතුන් දෙනා නිසා.

අනේ දෙවියනේ පොඩි එකා මෝරුන්ගෙ ගොදුරක් වෙයිද. 

එහෙම නම් වෙන්න එපා.

මේක හරියට ඇත්ත යුද්ධයක් වගේ චිත්‍රපටියකට වඩා. 

කොයිතරම් ලස්සන ලෝකයක් උනත් එක මොහොතකදි කාගෙ හරි දඩයමක් වෙන්න පුළුවන්.

ඊට විරුද්ධව සටන් කරන්න අපේ යාළුවාට තියෙන්නෙ එකම දෙයයි. ඒ බුද්ධිය විතරයි.

පැයකට විතර පස්සෙ මං ආයෙ කිමිදුනා එයාගෙ ගෙදර තිබ්බ හරියෙ.

ගේ දොරකඩ දැක්කම මට හිනා ගියා. 

ලොකු බෙල්ලො.. සිප්පි කටු.. ගල්.. බොරළු වලින් මුළු දොරම වහල. 

 මූ බය වෙච්ච තරම එහෙම හිතල මට හිනා ගියත් මොහොතකින් වැටහුනා මේ ජීවිතයත් මරණයත් අතර සටනක් නේද කියල.  ඒක විහිළුවක් නෙමේ. 

එයා.. එයා දන්න උපක්‍රම ඔක්කොම පාවිච්චි කරනව ආරක්ශාවට.

මේ වෙද්දි ටිකෙන් ටික මගේ ආත්ම ශක්තිය ..ශාරීරික ශක්තිය මං නැවත සොයා ගනිමින් හිටියෙ.  

වෙහෙස කොහෙ ගියාද දන්නෙ නෑ. 

මේ වෙරල .. මේ වටපිටාව මාව සුවපත් කලා. 

ඊටත් වඩා මගේ හොඳම මිත්‍රයා මගෙ ජීවිතේට අපූරු ලස්සනක් අරගෙන ආව.

මගේ නවාතැන පිරිල ගියා වෙරලෙ මං එකතු කරපු දේ වලින්.. සිප්පි කටු, පාවෙන දැව කඳන්.. සහ බූවල්ලන්ගෙ සටහන් චිත්‍ර වලින්... 

මගෙ හිත සතුටින් කියල මට තේරුණා.

දවසක් අපි එයාගෙ ගේ කිට්ටුව පීනමින් ඉද්දි කොහෙන්දෝ එක පාරටම මෝරෙක් මතු උනා.

මං කොයි තරම් කලබල වෙලා හැරුනද කිව්වොත් මගෙ අතින් එයාට   තද පහරක් වැදුන වගේ මට දැනුන .. කොහොම උනත් මගෙන් එයාට උනේ හොඳක් නෙමේ.  ඒ එක්කම පුරුදු ශක්තිය හොයා ගත්ත එයා අතුරුදන් උනා.

මගෙ ඇඟට යන්තම් ලේ ටිකක් ඉනුව. 

ඒත් ඒ පහුවෙනිද වෙනකල් විතරයි.

පහුවදා උදේ මං කිමිදුනාම දැක්කෙ ගේ දොර ඇරල දාල තියනව.  මං හිතුවෙ එයා එලියට පහලියට ගිහිං ඇති කියල. 

ඒත් පැය ගාණක් ගතවුනත් හොයා ගන්න බැරි වුනා.

මේ අවසානයද.?

අනේ දෙවියනේ එහෙම නම් වෙන්න එපා. අපි යාළුකම පටන් ගත්ත විතරයි.

එදා දවසමත්.. ඊට පහුවදාත් කිමිදුනාට එයාගෙ කිසිම සලකුණක් නෑ, 

ගේ ඇරල දාල. තුන්වෙනි දවසෙත් ඒ පිළිතුරම තමයි..!!

මට මගෙ පුතාව මතක් උනා..

 පහුගිය මාස කීපයේ මං  කතා කලේ  ඉඳල හිටල.  බොහෝ විට මේ කියවන අය.. මගේ කතාව අහන අය මට චෝදනා කරාවි. 

උඹ නම් අපූරු තාත්තෙක්.   තමන්ගෙ පුතාටවත් අඩුම තරමෙ සතියකට සැරයක් දෙසැරයක්වත් කතා කරන්න ඕනෙ හැමෝම කියාවි.

ඒත් මම හිටියෙ ජීවිතේ අන්තිමටම එපා වෙලා.  මගේ අලුත් මිත්‍රයා මේ එපාවුනු ජීවිතේට එලියක් දෙද්දි ඒ අපූරු එලියෙ මොහොතක් නිවී සැනසෙන එක වරදක්ද.?

මගෙ බිරිඳව මතක් උනා. 

චපාති එක්ක මයිසූර් පරිප්පු තාලියට බෙදන් එන හැටි මතක් උනා.

හදිස්සියේම ඕනෙ උනා ඒ අය හොඳින්ද කියල දැනගන්න.

පුදුමාකාර හිස් බවක් දැනෙන්නෙ. මගේම වැරැද්දෙන් මං තනි උනා කියල හිතෙනව.

නමුත් මගෙ හිත කොයි වෙලාවකවත් ඉඩ දුන්නෙ නෑ හිතන්න ඒක ඇත්තක් කියල. 

මුහුද යට මේ අපූරු ලෝකය මගේ ඉස්කෝලෙ කාලෙ වගේ. මේ හැමදේම මගේ ජීවිතයේ කොටස්.

පහුවදා ආපහු කිමිදුනා පැය ගාණක්..  හැම අඟලෙන් අඟලම පරීක්ශා කරමින්. 

 පාවෙන වරල් කොටසක්.. මැරුනු මාළුවෙක්.  

හිල් කරපු සිප්පි කට්ටක්.. මේ හැමදේම මං එකින් එක බැලුවා.

මොකද්දෝ හේතුවකට මට හිතුන එයා මැරිල නෑ කියල. 

ගෙදර ඇවිල්ල මං කරේ.. ගත්ත ඔක්කොම පිංතූර .. වීඩියෝ පරීක්ශා කරා. සමහර ඒව ප්‍රින්ට් කරා.. තව ඒව ඇන්ද. 

අන්තිමට පාපන්දු ක්‍රීඩාංගනයක් විතර ලොකු මේ මුහුද යට ලෝකයේ සිතියමක් මං අඳිමින් හිටිය.  

ඒ ගැන හිතද්දි අද පුදුමයි.

පහුවදා ආපහු කිමිදෙන්න ගියා.. හැම කොලයක්ම.. හැම බෙල්ලෙක්ම එකින් එක බැලුවා.  ගුහා ගානෙ එබි එබී ගියා.. වැල්ලෙ ඇඳුන හැම අඩි සටහනක්ම ලකුණු කරා.

හැම දාම මගෙ නවාතැනට ඇව්ත් දැකපු පුංචි දේ පවා සිතියමේ සටහන් කරා.



සතියල් දෙකක් ගියාට පස්සෙ මේ සිතියම සම්පූර්ණයි. මට දැනුනෙ මං ශර්ලොක් හෝම්ස් කියලයි.

මේ සිතියම මගේ නවාතැනේ සාලෙ බිත්ති දෙකක් වගගෙන යෝදයෙක් වගේ මං දිහා බලන් ඉන්නව.  

අඩුම තරමෙ ඉස්කෝලෙ කාලෙ යාළුවෙක්වත් ඉන්නව නම් මචං.. මේක නම් අපූරු වැඩක් කියන්න. 

නෑ.. කවුරුත් නෑ. ඒකෙ අවුලක් නෑ.

පැය ගණන් මං මේ සිතියෙමේ කිමිදුනා.. හැම වෙනස් කමක්ම කට පාඩමින් වගේ මන්සින් මට පේන්න ගත්ත.

සියුම් සලකුණු වලින් මං දැනගත්ත එයා ජීවතුන් අතර කියල.  පුංචි අඩිපාරක්.. කැඩුණු කොලයක්.. පෙරලුනු ගලක් මට ඒ බව කීව.

එයා මං කිට්ටුවම ඉන්නව. සමහර වෙලාවට මාව අධ්‍යයනය කරනව වගේත් දැනුන. මේ මං කරන්නෙ අසාධාරනයක්ද කියල හිතුනු වාරත් තිබුන.

ඒක හරියට ජූලියා රොබර්ට්ස් රඟපාපු ස්ලීපින්ග් විත්ද එනිමි චිත්‍රපටිය වගේ.. මට හිතුන.

මතකද තමන්ගෙ දැඩි නීති හා රෙගුලාසි මැද්දෙ ජීවිතෙන් හෙම්බත් වෙලා අතුරුදන් වුණු ජූලියා රොබර්ට්ස් හැංගෙන්න ගත්ත උත්සාහය.

ඒත මං මගෙ උත්සාහය හැම තිස්සෙම සාධාරණීකරනය කරා.

සමහර දිනවල පාන්දර දෙකට තුනට ඇහැරල අයිස් කැට දෙක තුනක් උඩට ස්කොච් වක්කරන ගමන් මං කීව... උඹට පිස්සුද ක්‍රෙග්.. මේ පුංචි බූවල්ලෙක් පස්සෙ බෙල්ල කඩාගෙන දුවන්නෙ..

ඒත් ඒ හැම අවස්ථාවෙම මං ලස්සන උත්තර හොයා ගත්ත.

මගෙ පවුලෙ අයට ... මගෙ යාලුවන්ට මගෙ හිත තේරුම් ගන්න බැරි වුනා.

ඒත් මගෙ අලුත් මිත්‍රයා වගේම මේ කියවන ඔබත් මාව තේරුම් ගනිමින් ඉන්නෙ... ඒක නිසයි මේ සෙනසුරාදා රෑ දහය වෙද්දිත් ලියන්නෙ ඉරිද උදේම ලස්සන සටහනක් දෙන්න.

අන්තිමට සති තුන හතරකින් මගේ මහන්සියේ ප්‍රථිඵල ලැබුන.

දැනුනෙ පුදුමාකාර සතුටක්. 

මං හොයා ගත්ත එයාගෙ අළුත් ගෙදර. හැබැයි නොදැක්ක විදිහට  ආපහු ආව.

එදා රෑ නින්ද ගියේ නෑ සංතෝසෙට.  එලි වෙනකල් තිබුනෙ පුදුම හදිස්සියක්.

පහුවදා උදේම ගියා හිමීට ගේ දොරකඩට.. මාව දැකල හැංගෙයිද.. මාව ප්‍රතික්ශේප කරයිද... 

ටික වෙලාවක් මං දිහා බලන් හිටිය.. 

හ්ම්.. උඹව ආපහු දැකීම සතුටක් කියන්න වාගෙ බලන් හිටියා.....

හිමීට අඬුවක් දික් කරා.. දෙකක් දික් කරා.. මගෙ ඇස් කඳුලින් පිරුණ.

අතට ආව නෙමේ.. පොඩි එකෙක් වගේ මගෙ පපුවට නැග්ග.. බදා ගත්ත.  




දැනුන සතුට මට කියන්න බෑ. මට වචන නෑ.

එදා නවාතැනට ආවෙ පුදුම සතුටකින්..  

පහුවදා ඉඳන් ආපහු පුරුදු විනෝද චාරිකා පටන් ගත්ත. 

 එයාගෙ අලුත් ගෙදර වඩා ඉඩ කඩ තියන තැනක් වගේ පෙනුනෙ.

මේ දවස් වල මං දිගින් දිගටම අධ්‍යයනය කරා මේ  පුදුමාකාර ජීවියාගෙ හැකියාවන්.

මං නැවතත් ජීවත් වෙනව වගේ මට දැනුනෙ.

රස්සාවෙන්.. පවුලේ බරින්.. ජීවිතයෙන් හෙම්බත්වෙලා ඔක්කොම එපා වෙලා හිටපු මම ආයෙ ජීවත් වෙනව කියල මට දැනුන.

දවසක් අපි පීනමින් ඉද්දි ආයෙත් අර එපා කරපු සිද්ධිය වෙන්ඩ යන බව මට දැනුන.

හදිස්සියේම මෝරෙක් මතුවුනා අපි ඉස්සරහින්...

නෑ.. නෑ මේක වෙන්න බැරි දෙයක්... මේක විය යුතු දෙයක් නෙමේ.

ආයෙත් අර පුරුදු සටන.. විදුලි වේගයෙන් පාට මාරු කරල නොපෙනී ගියා ඇල්ග් කැලේ පැත්තට. 

නමුත් පාට මාරු කිරීමෙන් වැඩක් වෙන්නෙ නෑ. මෝර යන්නෙ ඉවට.

ආයෙත් දඩයක්කරුවාගේ ලුහු බැඳීම..  

දැන් මේ කියවන අය අහන්නෙ ඇයි මං පොල්ලක් අරං මේ මෝරට ගහන්නෙ නැත්තෙ ? ඇයි මං මගෙ යාළුවා බේර ගන්න ඉදිරිපත් නොවෙන්නෙ?

මං කවුද? 

මං කවුද මේ දෙන්න අතරට එන්න. ? 

මේ ඒගොල්ලන්ගෙ ජීවිතේ.  

ඒක හරිම අමාරු දෙයක් තීරණය කරන්න. ඒ වගේම අමාරු දෙයක් තේරුම් ගන්න.

 මං කෙටි කාලෙකට ආපු සංචාරකයෙක්. 

මේ එයාගෙ මුළු ජීවිතේම.

ඇල්ග් කැලේ ..ලොකු ඇල්ග් කොල දෙකක් ඇඟ වටේ ඔතාගෙන හැංගිලා ඉන්නව මං දක්ක .. මෝර ටික වෙලාවක් කැරකුනා.. ඉව අල්ලල කඩා පැන්න.

මේ සටන විස්තර කරන්න මට වචන නෑ. 

මේ අපූරු බුද්ධියක් තියන සතා අවුරුදු මිලියන ගානක් පුරා රැස් කර ගත්ත බුද්ධිය ..

 උපක්‍රම එකින් එක භාවිතා කරනව ජීවිතේ බේර ගන්න. මුලින්ම ඇල්ග් ගස් උඩටම ඇදුනා.. ඒක හරියන්නෙ නැති තැන ගුහාවකට ඇදුන.. මෝර පිස්සුවෙන් වගේ පහර දෙනව.

මේ සටන ඉවරයක් නෑ.  ගල් අස්සෙ.. ගස් අස්සෙ හැංගෙනව.. බෙලි කටුවලින් වහ ගන්නව. ඒත් මෝරගෙන් ගැලවුමක් නෑ. 

බැරිම තැන එයා තීරණය කරනව වතුරෙන් උඩට යන්න. 

එක පාරටම කොරල් පරයක් දිගේ උඩට ඇදිල පොඩි කොරල් දූපතකට පණිනව. 

මේ මං ජීවිතේ මුල් වරට දකින්නෙ බූවල්ලෙක් ගොඩබිම ඇවිදිනව. 

එයා කීප තැනකින්ම තුවාල වෙලා. 

ඒ අතරෙ මෝර ඉව අල්ලමින් මේ පොඩි දූපත වගේ කැරකෙනව. 

මේ ඔළුව අවුල් කරන සිද්ධීන් ටිකක්. 

ජීවිතයත් මරණයත් අතර සටනක්.

මං දන්නව මේ කියවන අය මාව විවේචනය කරනව කියල.

ඒකට කමක් නෑ. මමත් ඒගොල්ලන්ගෙ ලෝකෙ ප්‍රේක්ශකයෙක් විතරයි.

මං අසරණයි හැමෝම හිතනවට වඩා. 

අපේ මිත්‍රයාට වැඩි කල් ගොඩ බිම රැඳෙන්න බෑ.  එයාගෙ හතුර ඉන්න පැත්තට පිටුපාල මුහුදට පනිනව. 

මං දන්නව එයාගෙ ඉලක්කය එයාගෙ ගෙදර බව. ගෙට රිංගල දොර වහගත්ත නම් මේ නාට්ටිය ඉවරයි. නමුත් එතෙන්ට මීටර් දෙසීයකට වඩා දුරයි. පිස්සුවෙන් වගේ පීනන මෝරෙක් එක්ක ඒක හරියට කිලෝ මීටර් තුන හතරක දුරක් වගේ.

මෝර ආපහු ඇදෙනව විදුලියක් වගේ. 

යනින් ගමන් ලොකු සිප්පි කටු .. බෙලි කටු ඔක්ක්කොම මෙයා ඇඟේ ඔතා ගන්නව. 




අන්තිමට මුහුදු පතුලට වැටෙනව.  

මං බලන් ඉන්නව භිරාන්ත වෙලා. 

 වටේ තියන ඔක්කොම බෙලි කටු සිප්පි කටු බදාගෙන හරියට පාපන්දුවක් වගේ රවුම් වෙලා.  

මේක නම් හොඳ උපක්‍රමයක් නෙමේ මට හිතුණා.

 මුහුදු පතුලට ඇදුණු මෝරා නොනවත්වාම පහර දෙනව. අපේ මිත්‍රයා බෝලයක් වගේ රෝල් වෙනව. ඒක හරියකට පා පන්දුවකට පහර දෙනව වගේමයි. 

මේ සටන වැඩි වෙලාවක් තියෙන්නෙ නෑ.  මෝරට පුළුවන් වෙනව එක අඬුවක් කඩල ගන්න.  

තදින්ම තුවාල වෙච්ච අපේ මිත්‍රයාට මෝර පහර දෙනව පිස්සුවෙන් වගේ.

මේ අවසානය මට හිතුන.

අන්තිමේදි අලවන් හිටපු ඔක්කොම ආවරණ අතෑරල එයා කොරල් පරය දිගේ උඩට ඇදෙනව අමාරුවෙන්.. ඒත් හැම පැත්තක්ම නිරීක්ශණය කරමින්. 

මෝර එයාට පහලින් දකින කල් උඩට ඇදිල එක වරම නතර වෙනව.

ඊට පස්සෙ දැකපු දේ කවුරුත් විශ්වාස කරන්නෙ නෑ. 

මේක හිතා ගන්න බැරි දෙයක්. මං තමයි මේ සිද්ධිය මේ ලෝකෙ මුලින්ම දැක්කෙ මං හිතුව. 

මං හුස්ම ගැනීමත් නතර කරලයි මේ දිහා බැලුවෙ.

කොරල් පරය උඩ හිටපු අපේ මිත්‍රයා එක පාරටම වෙලාව දිශාව ගනනය කරල පනිනව මෝර එන දිහාවට හරියටම මෝරගෙ පිට උඩට පාත් වෙන්න.

දෙයි හාංදුරුවනේ කොහොමද මේක විශ්වාස කරන්නෙ.?

බූවල්ල මෝරගෙ පිට උඩ.  

ඉතුරු වෙලා තියන අඬුවලින් හොඳින් පිට අල්ලගෙන. 

කොහොමද මං තරම් ලොකු මෝරෙක් මේ පිට උඩ ඉන්න පොඩි බූවල්ලව අල්ලන්නෙ .. 

විදිහක් නෑ.. විදිහක් නෑ. 

මෝර පීනනව.. පිස්සුවෙන් වගේ එහාට මෙහාට.  අපේ මිත්‍රයා අස්සයෙක්ගෙ පිට උඩ ඉන්න පොඩි මනුස්ස‍යෙක් වගේ පාඩුවේ ඉන්නව.

නිකමට හිතන්න  ඇමරිකානු කව් බෝයි කෙනෙක් තරහ ගිය ගවයෙක් පිට ඉන්න දර්ශනේ.  කොයි තරම් ගවයා උඩ පැන්නත් පාඩුවේ මේ ජවය මෙල්ල කරන පලපුරුදු කව්බෝයි...  

මං දැක්කෙ එහෙමයි.

පීනලම හති වැටෙනකං විතරක් නෙමේ .. එයාගෙ ගේ කිට්ටුවෙන් මෝර පීනන අවස්ථාව එනකල් බලං මගේ මිත්‍රයා බලන් ඉන්න බව මට වැටහුනා.

මේ පුංචි සතාට මෙච්චර බුද්ධියක්... ඒ ගැන කතා කරන්න බෑ.

මිනිස් මොලයට හිතන්න බැරි තරමට ඉහලයි.

අන්තිමේදි  මේ අවස්ථාව එනව... අපේ මිත්‍රයා බොහෝම කල්පනාවෙන් බලන් හිටපු.  

මෝරගෙ පිට ඇතෑරල වතුරට පැනල ගේ දිහාවට ඇදෙනව. 

පන්නල පහර දෙන්න තරම් මෝරට මහන්සි වැඩී. 

ඌ සටන අතෑරල ගොඩක් වෙලා.  

බලන් ඉඳල තියෙන්නෙ මේ කරදරෙන් මිදෙන්නෙ කොහොමද කියල.

පරාජය පිලි අරන් මෝර හෙමීට ඇදිල යනව.

බරපතල විදිහට තුවාල ලබපු අපේ යාලුවා හෙමින් ඇදෙනව ගේ ඇතුලට.  

බොහෝම අමාරුවෙන් මං දිහා බලන ගමන්..

ඉතිරි වෙලා තියෙන ශක්තිය ඔක්කොම දාල ගේ ඇතුලට ඇදෙනව.

දෙවියෙක් ඉන්නව නම් මේ ලෝකෙ .. ස්තුති වේවා.  යන්තං මේ කෲර චිත්‍රපටිය අදට ඉවරයි. නමුත් දෙවියෙක් නැති බව මගෙ හිත දන්නව.

මේ සොභාදමේ තවත් එක දවසක් විතරයි.

බෲස් විල්ල්ස්ටවත් .. ටොම් කෲස්ටවත්... ස්වාසෙනගර්ටවත් හිතන්නවත් බැරි තවත් එක දවසක් ස්වභාව ධර්මයේ.

සීතල වතුරෙ හිටියත් මගෙ ඇඟ පිච්චෙන්න තරමට රස්නෙයි.

හෙමීට ගොඩබිමට පීනුවා. 

මට තියෙන එකම ප්‍රශ්ණෙ එයා ජීවත් වෙයිද.? සුව වෙයිද?

මට මගේ හොඳම යාළුවා නැති කරගන්න බෑ. ඒක හිතන්නවත් බෑ.


පහුවදා උදේ වෙනකල් ගෙවුනෙ ආයෙත් නිදි නැති රැයක්..

ඒක නිකං හරියට මගෙ පවුලෙ කෙනෙක් ඉස්පිරිතාලෙ ඉන්දැද්දි මං ගෙදරට වෙලා සැප විඳිනව වගේ හරි අමාරු හැඟීමක් දරා ගන්න.

පහුවදා උදේම ගියා බලන්න.  

ගේ ඇතුලට වෙලා ඉන්න මගෙ මිත්‍රයා තවමත් ජීවතුන් අතර කියල දැන ගත්තම දැනුනෙ පුදුමාකාර සතුටක්. 

ඒත් මුළු ඇඟම සුදු මැලි පාටයි. ජීවයක් නැති රබර් කෑල්ලක් වගේ.

දෙවනි දවසෙ හෝ තුන්වෙනි දවසෙ විශේෂ වෙනසක් දකින්න නෑ. බොහොම අමාරුවෙන් හුස්ම ගන්නව වගේ දැනුන.

වාසනාවකට මේ මුහුදු තීරය හරිම පිරිසිඳුයි.. එකම ප්ලාස්ටික් කොලයක්.. පොලිතීන් කෑල්ලක් දකින්න නෑ.

 මං හිතන්නෙ පිරිසිඳු වතුර.. ඔක්සිජන් පිරුණු දිය රැලි එයාව සුවපත් කරයි.

සුප් එකක් හදාගෙන.. එහෙමත් නැත්නම් දොඩං මල්ලක් අරගෙන බලන්න යන්න තියෙනව නම් කියල මට හිතුන.  

ඒත් හිත ඇතුලට එබිල මේ ඉන්නෙ මනුස්සයෙක් නෙමේ සතෙක් කියල කියන්න මගෙ හිත ඉඩ දුන්නෙ නෑ. 

මගේ පුතා, බිරිඳ, හොඳම මිත්‍රයා අතරෙ එයත් එක්කෙනෙක්.. කිසි වෙනසක් නෑ.

කාටද වැඩියෙන්ම ආදරේ කියන්නෙ උත්තර දෙන්න අමාරු ප්‍රශ්ණයක්.

සතියක් විතර ගියාට පස්සෙ තමයි මගෙ හිත සංතෝශෙන් පිරුණෙ. 

ඉර පායල තිබුණ ලස්සනට. ඇල්ග් ගස් අතරින් හිමීට ඉර එලිය ඇදිල තිබුන හෙමිහිට එයාගෙ ගේ දොරකඩට. 

ගේ දොරකඩ සුදුවැලි තලාව පිරිසිඳු වෙලා තිබුන.  මේ ඔක්කොම ඉතාම හොඳ ලකුණු..  මාව දැක්කම හෙමින් එලියට ඇදුන, සුදුමැලි පාට මැකී යමින් තියෙන්නෙ කියල තේරුණා. 

මං දිහා ටිකක් වෙලා බලන් ඉඳල එක අඬුවක් දික් කරල මගෙ අත ස්පර්ශ කරා. 

ඒ හරියට අපි තවමත් හොඳ යාළුවො.. ස්තුතියි මාව බලන්න ආවට කියන්න වගේ.

මෙන්න මෙතනදි තමයි මං තවත් පුදුමාකාර දෙයක් දැක්කෙ. 

මෝරගෙ ප්‍රහාරයේදී අහිමි වුණු අඬුව එහෙම නැත්නම් අත තිබුනු තැන පුංචි රෝස පාට ඇඟිල්ලක් වගේ දෙයල් ලියලමින් තිබ්බ.

මගෙ හිත සංතෝසෙන් පිරුණ.

මට මගෙ පුතාගෙ පුංචි ඇඟිලි මතක් වුණා එයාට සති දෙක තුනක වයෙසෙදි.

මෙතනින් පස්සෙ සිදුවුණු දේවල් විස්තර කරල මට ඇහුම් කන් දෙන හැමෝම වෙහෙසට පත් කරන්න මං කැමති නෑ.

ඒත් දවසින් දවස ඒ නැතිවුණු අත වෙනුවට අළුත් අත ටිකින් ටික වැඩුන. 

මාසයක් විතර යද්දි අළුත් අතක් අර නැතිවුණු අත තිබුණු තැන මැවිල තිබුන.

ස්වභාව ධර්මයේ තවත් අපූරු හාස්කමක්. 

මිනිස්සු වුණු අපි තාමත් ප්‍රාථමිකයි.. නැතිවුනු අතකට රොබෝ අතක් හරියට බද්ද කරන්නවත්  තවම අපිට බෑ.

නමුත් මේ කුඩා මිත්‍රයින් දන්නව නැතිවුණු අතක් වෙනුවට අළුත් අතක් නැවත ලබාගන්න.

මේ කිසිම දවසක එයා පෙන්නුවෙ නෑ මගෙත් එක්ක අමනාප කමක් මෝරගෙන් බේරෙන්න උදව් නොකරපු එකට.

උඹ මගේ හොඳම යාළුවා..  උඹ උදව් නොකරෙ ඇයි කියන්න මං දන්නව.  ඒ වගේ හැඟීමක් මට දෙන්න  ඒ ඇස්වලට පුළුවන් උනා.

අපේ යාළුකම තවත් ශක්තිමත් උනා.

මං මේ ලෝකෙ ඉන්න සතුටුම මිනිසා .. මට එහෙම දැනුනා.

අපි යාලුවො වෙලා අවුරුද්දකටත් වැඩී. 

දවසක් අපූරු සිදුවීමක් උනා.. අපි පීනමින් ඉද්දි තරබාරු මාළුවෙක් පීනුව අපි අතරින්.

මට තේරුණා මගෙ මිත්‍රයාට බඩගිණියි කියල. නමුත් දවල් එලියෙ දඩයම් කරන එක ලේසි වැඩක් නෙමේ. 

කීප සැරයක් එහාට මෙහාට කැරකිලා මේ මාළුවාව පොඩ්ඩක් කොරල් පර දෙකක් අතර තනි කරපු බව මට තේරුණා. 

මේ හොඳම වෙලාව තමා පහර දීල අල්ල ගන්න. 

මට කියන්න හිතුන මෝඩයෝ ඉක්මන් කරල අල්ල ගනිං කියල.

නමුත් ඊට පස්සෙ වුනේ මොකද්ද එක පැත්තකින් මේ මාළුව්වව කලබල කරල අනික් පැත්තෙන්  ආපහු අඬු වුහිදෙව්ව. 

කලබල වුණු මාළුවා පැනල යන්ට ආවෙ මගෙ පැත්තට.

අන්න එතකොට තමයි මට කතන්දරේ තේරුණේ.

මෙයා අටවපු උගුලෙ මමත් එක කොටසක්.   මාව දැකපු මාළුවා කලබල වෙලා ආපහු හැරුණා.  

හැරුණු ගමන් කවුද ඉන්නෙ.. ? කිසි සමාවක් නෑ.

පුදුමාකාර බුද්ධියක්.. එයාගෙ දඩයම් සැලසුමට මාවත් ඇතුලත් කරගෙන.

පුදුමෙට වඩා මට හිනා ගියා.

ඒක හරියට උඹත් මගෙ ටීම් එකේ එකෙක් කියන්න වගේ.

ඒ ගැන මතක් වෙද්දි මට තවත් හිනා යනව…

දවසක් හරිම ලස්සනට එලිය වැටිල තිබුන. ඊයෙ හවස කුණාටුවෙන් පස්සෙ මුළු පරිසරයම පුදුම ලස්සනයි.

මං උදේම කරන දේ හිතා ගන්න පුළුවන්නෙ.  

කෙලින්ම කිමිදුනේ එයාගෙ ගේ දොරකඩට. 

කවුරුත් පේන්න නෑ.

සාමාන්‍යයෙන් මේ අය නිතරම  දවල් වරුවෙ එලියට යන්නෙ නෑ.  මගේ යාළුවා මගෙත් එක්ක රවුමෙ පීණුවාට තනියම එලියට පහලියට යන වෙලාවල් අඩුයි.

ඒ පාර මොකද්ද..?

ඒ වෙලාවෙ තමයි මං දැක්කෙ මීටර් විස්සක් විතර ඈතින් අපූරුවට ඉර එලිය වැටිල තියන හරියක ලස්සන මාළු රංචුවක් විස්සක් තිහක් විතර 

එක අතකට පීනනව.. ආපහු හැරෙනව.

බලන්න ලස්සනයි..

ඇල්ගී පඳුරු අතරින් බේරෙන උදේ ඉර එලිය සුදුම සුදු පාට වැල්ලෙ පතුලට වැටිල තිබුනෙ අපූරු හැඩ තල මවමින්...

මේ සුදු වැලි තලය කිට්ටුවෙන් පීන්න මාළු රංචුවේ හැසිරීම හරියට හමුදාවක ආචාර පෙලපාලියක් වගේ. 

ඔක්කොම එකම අතකට පීනනව .. හදිස්සියේම ඔක්කොම එක පාර නැවතිලා අනික් පැත්තට හැරෙනව.. උඩට හැරෙනව.. පාතට හැරෙනව..  දිශාව වෙනස් කරනව. 

බලන්න ලස්සනයි.     ඒ අයගෙ පාට වරල් රිදී පාට බඳ දිලිසෙනව එකම විදිහට..

ටිකක් කිට්ටු වෙලා බලද්දි මගෙ හදවත නතරවුණා පුදුමෙට.

අපේ මිත්‍රයා තමා මේ හමුදා සංදර්ශණයෙ අණදෙන නිළධාරියා.

එහෙමත් නැත්නම් සංගීත ඔකෙස්ට්‍රයක මෙහෙයවන්නා.

හිටපු ගමන් කොරල් පරයක් උඩට නැගල ඔක්කොම අඬු එක දිශාවකට එක පාර ගස්සල දිගාරිනව.

පොඩ්ඩක් කලබල වෙන මාළුවො ඒ අතට හැරෙනව.. ආයෙ අනික් අතට.

කොරල් පරයෙන් බැහැල තවත් පැත්තකට ගිහින් මේ දේම කරනව.

මාළුවො ඒ විදිහටම දිශාව වෙනස් කරනව.

මේක මහ පුදුමයක්.

මේ කරන්නෙ දඩයමක් නෙමේ.

එයා විනෝද වෙනව.  ඔව් විනෝද වෙනව මාළුන්ට අණ කරමින්.

මේ ලෝකෙ හරි පුදුමාකාරයි.

හරිම පුදුමාකාරයි.

මං ටික වෙලාවක් බලං හිටිය.. ඒ හරියට මගෙ පුතා මිදුලෙ සෙල්ලම් කරනව වගේ හැඟීමක්ද.. මං දන්නෙ නෑ.

මං  ඇවිත් හිටපු බව එයාට තේරුණා. 

කරපු වැඩේ නතර කරල දුවගෙන ඇවිල්ල මගෙ පපුවට පැන්න. 

මට තේරුණා එයා පුදුම සංතෝසෙකින් ඉන්නෙ කියල.  මාත් සතුටු උනා.

ඇඟේ තිබුනෙ පුදුම ලස්සන පාට.. වෙනදා නොදකින එලියක්.




 එහාට මෙහාට පීනමින් අපි සංතෝස උනා.

හැබැයි මේ තමා අන්තිම වරට එයා මගෙ පපුවට තුරුළු වුණේ.

මේ ගැන හිතද්දි.. ඒක නිකං මට හීණයක් වගේ.

පහුවදා ආපහු මං කිමිදුනා. 

දැක්ක දෙයින් මගෙ හදවත නතර වුණා. 

අපේ යාළුවා හිටිය ගේ දොරකඩ.. හැබැයි තනියම නෙමේ.  එයාට වඩා විශාල ..පාටින් වැඩි ..පිරිමි බූවල්ලෙක් එක්ක.

මෙච්චර දවස් නොකීවට කියවන, අහන , බලන අයට තේරෙන්න ඇති

එයා කියල කීවෙ ඇය කියන්න බැරි හින්ද කියල.   

අපි අතරෙ තිබුණු සම්භන්ධය විස්තර කරන්න මට බැහැ. 

මට කොයිම  වෙලාවකවත් හිතුනෙ නෑ ආදරවන්තියක් විදිහට. සමහර විට හොඳම යාළුවා..  දරුවෙක්.. ගෙදර කෙනෙක් .. එහෙමත් නැත්නම් මේ හැම කෙනාගෙම එකතුවක්.

මට හිතුනෙම නෑ වෙනත් වර්ගයක ජීවියෙක් කියල. අපි අතර පුදුමාකාර තේරුම් ගැණීමක් තිබුන.

ඒත් ආදරයෙන් වෙලිල ඉන්න මගෙ මිත්‍රයා දැක්කම මගෙ හදවත නතර වුනා.

ඒ ඊරිසියාවට නෙමේ.

අපේ සම්භන්දය මෙතනින් ඉවරයි කියල මං දැනගත්ත.

මං ආපු බව දැක්කම හෙමිහිට මං දිහා බැලුව. හරියට මට සමාවෙයං කියනව වගේ.

මං ආපහු හැරිල ආව

මට දැන් තේරෙනව එයා ඊයෙ දවසෙ මේ තරම් සංතෝසෙන් හිටියෙ මොකද කියල.

ගැහැණු බූවල්ලෙක් හරියට කෙහෙල් ගහක් වගේ.  

එක පාරයි කෙසෙල් කැනක් පූදින්න පුළුවන්. කෙසෙල් ගහ තමන්ගෙ සියළුම ශක්තිය කෙසෙල් කැනට දෙනව. ඊට පස්සෙ හෙමිහිට මියැදෙනව.

මේක තමයි තිත්ත ඇත්ත.

මේ ස්වභාව ධර්මය වෙනස් කරන්න කාටවත් බැහැ.

මං නවාතැනට ආවෙ හිස් හදවතින්...

ඒ වෙද්දි දවස් තුන්සිය තිස් හතරක් මං කිමිදිලා තියනව. 

මේ මගෙ ජීවිතේ අමතක නොවන දවසක්.

මගෙ හිත ඇතුලෙ විදුලි කොටනව.

මං දන්නව මෙතන ඉඳල එයා කවදාවත් ඉන්න තැනින් එහෙම නැත්නම් එයාගෙ ගෙදරින් එලියට අඩියක් වත් තියන්නෙ නෑ කියල. කෑම නවත්වනව.  කරන එකම දේ බිත්තර රකිනව .. ඒ බිත්තර වලට අවශ්‍ය ඔක්සිජන් දෙනව නොනැවතීම.

මං එයාව බලන්න යන එක නැවැත්තුවෙ නෑ.  ගෙදර අඳුරු මුල්ලට වෙලා එක ඇහැක් ඇරල මං දිහා බැලුව.  හරියට මට උඹව මතකයි කියන්න වගේ.

මං කිමිදෙන එකවත් එයාව බලන්න යන එකවත් නැවැත්තුවෙ නැහැ.

දවසින් දවස මං බලාගෙන හිටිය. ටිකෙන් ටික හුස්ම ගන්න වේගය අඩුවෙනව. හැමදාම ශරීරය ටිකෙන් ටික දුර්වර්ණ වෙනව.

මේ මගෙ යාළුවා. 

මං මොනව කරන්නද..?

මේ දවස් වල තමයි මං මගෙ පුතාව පීනන්න ..කිමිදෙන්න පුරුදු කරේ.

ඒක හරියට මගෙ මිත්‍රයා මගෙන් ඉල්ලපු දෙයක් වගේ මට තේරුණේ.

මගේ යාළුවාගෙන් ඉගෙන ගත්ත දේවල් මං මගෙ පුතාට කියල දුන්න.

මට වඩා ඉක්මනින් මේ හැමදේට ඔහු පුරුදු උනා.  

සත්තුන්ට මටත් වඩා ආදරේ කරන බව මට හොඳටම පැහැදිලියි. ඇල්ග් කැලේ.. ගුහා තියන ප්‍රදේශය.. වැලි තලා.. මෝරුන්ගෙ ගුහා මං ටිකෙන් ටික මගෙ පුතාට පෙන්නුව.  ඒ හරියටම මගෙ යාළුවා මට පෙන්නපු විදිහ ..විස්තර කරපු විදිහ වගේ.

ඒ අතරෙ නොකඩවා මගෙ යාළුවා බලන්න ගියා.

එයා කොයිතරම් දුරට බිත්තර රැකීමට අවධානය දුන්නද කියනව නම් .. ඒකට කැපවෙලා හිටියද කියනව නම් මං ආපු බවක් වත් දැනං හිටියෙ නෑ.   

 මට තරහ ගියෙ නෑ.

 මට දුක හිතුන.

 කොච්චර කල් ගියාද මම දන්නෙ නෑ. 

අන්තිම දවස් වෙද්දි ඇහැ ඇරල මං දිහා බලන්න තියා හුස්ම ගන්න වත් හයියක් තිබුනෙ නෑ.

එක දවස හවසක පොඩි කුණාටුවක් ආව. මං පුතත් එක්ක මුහුද දිහා බලං හිටිය. ඒක හරි පුදුමාකාර හවසක්. මට හරි අමුතු හැඟීමක් දැනුන.

පහුවදා කිමිදුනා උදේම එයාගෙ ගේ දොරකඩට හදවතත් අතේ තියාගෙන. 

මං හිතුව හරි.. ගේ දොර ඇරිල. කවුරුත් නැහැ. 

ඒ කියන්නෙ බිත්තර පුපුරල පොඩි එවුන් යන්න ගිහින්. 

ඊයෙ ආපු කුණාටු රැලිත් එක්ක කොහෙ හරි ඈතට පාවෙලා යන්න ඇති.

මගෙ හිත වගේම  ඒ පලාතම පාළු වෙලා.

 පාළු වෙලා .. අඳුරු වෙලා.

ඒ වගේ පාළු ගතියක් මගෙ ජීවිතේටම දැනුනෙ නෑ.

එයාගෙ ගෙදරට මීටර් පණහක් විතර ඈතින් මට පේනව පන නැති සිරුර.

සමහර විට පණ ගිහින් පැයක් වත් නැතිව ඇති. ඒ වෙද්දිත් මාළුවො.. තවත් මුහුදු ජීවීන් ඒ වටේ රැස්වෙලා.  

මට හිතුනා උන් ටික එලවළ දාල සිරුර අරන් ගිහින් භූමදාන කරන්න.

ඒත් එයා හිටිය නම් අහයි... උඹ කවුද සොභාදහමේ රීති කඩන්න.

කිසි දේකට මැදිහත් වෙන්න එපා.. බලන් ඉඳපන්.. ඉගෙන ගනින් කියල.

මං බලන් හිටිය. 

පණ නැති සිරුර ඔහේ රැල්ලට පාවෙනව. මාළුවො කොටමින් එහාට මෙහාට අදිනව. 

මේ බලන් ඉන්න ලේසි දෙයක් නෙමේ.

ටික වෙලාවකින් කොහෙදෝ ඉඳල ආපු මෝරෙක් මළකඳ ඩැහැගෙන නොපෙනී ගියා.

ඒක ඉවරයි.

..............................................

ටික දවසකට පස්සෙ මං පුතත් එක්ක කිමිදෙන්න ගියා. අපි දැක්ක චූටිම චූටි පොඩි එවුන්.  මං එකෙක් හෙමීට අතට ගත්ත. 




සමහර විට උඹගෙ අම්ම උඹට උගන්නන්න ඇති  එයාට අපූරු යාළුවෙක් හිටිය කියල. අවුරුදු දාස් ගාණක බුද්ධිය උඹට දෙන ගමන් එයා උඹට කියල දෙන්න ඇති මිනිස්සු සමහරක් හරි අපූරු යාළුවො කියල.

ඒ මොනව උනත් උඹගෙ අම්ම මගෙ හොඳම යාළුවා.

එයාව මං ජීවිතේටම අමතක කරන්නෙ නෑ... එයාට මං අදත් ආදරෙයි.

සමහර විට මේ එයාගෙ පොඩි උං නොවෙන්න පුලුවන්. 

මට ඒකෙ ඇති දෙයක් නෑ.

මං මේ වෙරලට එද්දි ආවෙ ඔක්කොම එපා වෙලා. කලකිරිලා.

ඒත් එයා මට ඉගැන්නුවා... දවසින් දවස ජීවිතේ . 

සතුට.. දුක.. සටන් කිරීම.. ඉවසීම.. ආදරය ..විශ්වාසය.. යාළුකම..

බෙදා ගැනීම.. අන්තිමට කැපකිරීම හා සොභා දහමට කීකරු වීම 

 ඒ මුළු ජීවිතේම පාඩමක්.

අද මං මගෙ පුතාටත්.. ඒ වයසෙ තව පොඩි උන්ටත් කියල දෙනව එයාගෙන් ඉගෙනගත් හැමදේම.

 ඒ පොඩි උං එක්ක ඇල්ග් කැලේ පීනද්දි මට හිතෙනව එයා මං දිහා හැංගිලා බලන් ඉන්නව කියල.

මං ගැන සතුටු වෙනව කියල.... 

ආයෙ දවසක හමුවෙනකල් අමතක නෑ.

මං හිමීට කිව්ව.

……………….

My Octopus Teacher වාර්ථාමය චිත්‍රපටිය ඇසුරින්.......

ක්‍රෙග් ෆොස්ටර් ..හදවතින්ම ස්තුතියි මට මේ කතාව කියන්න ඉඩ දුන්නට.  උඹගෙ පුදුමාකාර යාළුවාට ආදරේ කරන මිලියන ගාණක මිනිස්සුන්ට මාත් එකතු වෙනව.

........      ............

ක්‍රේග් ගේ ඉල්ලීම... මේ පුංචි සත්තුන්ට ..මුහුදට ආදරෙයි නම් එක ප්ලාස්ටික් බෝතලයක්වත්.. එක පොලිතීන් කොලයක්වත් මුහුදට දාන්න එපා..

ඒ පොඩි උංට ජීවත් වෙන්න්න තැනක් නෑ.

( මේ වගේ මුහුද යට ලෝකයේ දාස් ගණන් අපූරු ජීවිත තියනව... මේ ජීවිත වලට මිලක් නෑ... 

එක පොඩි ජීවියෙක් බිහි කරන්න ක්‍රේග්ගෙ මිත්‍රයා වගේ අය මුලු ජීවිතේම කැප කරනව.. ඒ ජීවිත උදුරගන්න.. ඒ ලෝකෙ සුනුවිසුනු කරල දාන්න අපිට තියෙන අයිතිය මොකද්ද ..? 

රසායනික ද්‍රව්‍ය පිරුණු නැවක් ගිළුනොත් මේ ලස්සන ලෝකයට මොකක් වෙයිද... මට උත්තර නෑ..

අපි මුහුදට බැහැර කරන ප්ලාස්ටික් කැලි කසල නිසා මේ අපූරු ලෝකය වැඩි කලක් පවතින්නෙ නෑ.

අමතක කරන්න එපා.. මුහුදට කැලි කසල එකතු කරන  ලෝකයේ ප්‍රධානම රටවල් අතරින් ලංකාවට හිමිවෙන්නෙ මුල් ස්ථාන දහයෙන් එකක්. 

ඒ ගැන හිතද්දි මේ කියවන ඔබට දැනෙන වේදනාව මටත් දැනෙනව)


Malcol, Sang

Thank you Malcolm Sang for this beautiful story